tag:blogger.com,1999:blog-81418354058487505072024-03-13T12:22:57.591+02:00ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΠΟΝΤΟΣΔΕΝ ΞΕΧΝΩ
ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΙ
ΔΙΕΚΔΙΚΩ
Οι Εβραίοι γύρισαν στην πατρίδα τους μετά από 3.000 χρόνια!!! Εμείς γιατί μετά από 85 χρόνια πρέπει να την ξεχάσουμε;
ΕΜΕΙΣ ΑΔΑ ΚΙ ΙΝΟΥΜΕΣ, Σ' ΕΜΕΤΕΡΑ ΘΑ ΠΑΜΕ...Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/11931468936333602425noreply@blogger.comBlogger578125tag:blogger.com,1999:blog-8141835405848750507.post-68859642771550156042017-08-12T18:40:00.003+03:002017-08-12T18:51:03.464+03:00ΤΩΡΑ ΠΟΥ Η ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ FAZ «ΑΝΑΚΑΛΥΨΕ» ΤΗΝ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ, ΑΣ ΜΑΘΕΙ ΚΑΙ ΠΟΙΟΙ ΤΗΝ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΑΝ.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h3>
<a href="http://antexoume.files.wordpress.com/2013/05/10000greeks.gif"><img alt="10000greeks" class="alignleft size-full wp-image-1103" data-attachment-id="1103" data-comments-opened="1" data-image-description="<p>Ο ΔΙΑΣ ΚΑΙ Ο ΨΑΡΑΝΤΩΝΗΣ ΖΩΝΤΑΝΑ.</p>
<p>[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=89NgOOeW07g]</p>
" data-image-meta="[]" data-image-title="ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΧΙΛΙΕΤΙΕΣ ΥΜΝΕΙΤΑΙ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ" data-large-file="" data-medium-file="" data-orig-file="" data-orig-size="" data-permalink="https://olympia.gr/2008/12/13/zeus/" height="549" src="https://antexoume.files.wordpress.com/2013/05/10000greeks.gif?w=500&h=429" width="640" /></a></h3>
<h3>
<span style="color: red;">Προσέξτε το Υστερόγραφον…Αποδεικνύει ξεκάθαρα, ποιοι συνέλαβαν την ιδέα και όπλισαν τα χέρια των αιμοβόρων…</span></h3>
<h3>
Από την εποχή της προωθήσεως των βαρβαρικών φραγκικών φύλων από την
περιοχή της Βαλτικής, στην Κεντρική και Δυτική Ευρώπη, μεταξύ 2ου και
6ου αι. μ.Χ., η διαχρονική τους πολεμική, το σύμπλεγμα και το άσβεστο
μίσος κατά Βυζαντίου, της Ρωμηοσύνης, αλλά και αργότερα, κατά του
νεοελλαδικού κρατιδίου, υπήρξε και παραμένει αμείωτη…</h3>
<span id="more-804248"></span><br />
<h3>
Από την εποχή του βδελυρού Καρλομάγνου, και της παπικής και
στρατιωτικής ελίτ που φυλάκισε τους επί τρεις αιώνες (8ος-11ος αι. μ.Χ.)
υπηκόους της ορθόδοξης δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στα κάστρα και
στα χωριά, μετατρέποντας τους σε βιλάνους και δουλοπάροικους…</h3>
<h3>
Από την εποχή του εκβιαστή της Συνόδου Φερράρας – Φλωρεντίας
(1438-39) πάπα Ευγενίου του ‘Δ ο οποίως παρέδωσε αβοήθητους τους Ρωμηούς
της Κωνσταντινουπόλεως στους βαρβάρους Αγαρηνούς…</h3>
<h3>
Από την εποχή της αγαστής συνεργασίας Αγαρηνών και των παποπροτεσταντών
μισσιοναρίων «ιεραποστόλων» (18ος-19ος αι. μ.Χ) προκειμένου να
αλλοτριωθεί το ορθόδοξο φρόνημα των πιστών μαρτυρικών ραγιάδων
ορθοδόξων…</h3>
<h3>
Από την εποχή που ο Ιησουίτης Δυφούρ υμνούσε τον οθωμανικό
πολιτισμό, υβρίζοντας σκαιότατα τον Ελληνορωμαϊκό Υπερπολιτισμό: “Η
μουσουλμανική θρησκεία είναι πολλώ ανωτέρα της θρησκείας των Ορθοδόξων,
καθ’ όσον, η των μουσουλμάνων θρησκεία πλησιάζει πολλώ περισσότερον προς
την αληθή θρησκείαν, την καθολικήν, παρά η ασεβής Ορθοδοξία, το
σύμβολον τούτο του δεσποτισμού.</h3>
<h3>
Μετ’ ου πολύ ο βάρβαρος Κοζάκος θέλει αποκρουσθή δια παντός εις τους πάγους αυτού, <span style="color: red;">τότε θα στρέψωμεν εναντίον των αυθαδών Ελλήνων ουχί πλέον τα όπλα, αλλά την μάστιγα ημών.</span> Εδιδάχθημεν αρκούντως πόσον η ελευθέρωσις των αισχρών τούτων ληστών ην έργον ασύμφορον.<br />
Ω, εάν οι Τούρκοι μη είχον την φιλάνθρωπον μεν, αλλά πολιτικώς πλημμελή
αρχήν της ανεξιθρησκείας! Σήμερον ήθελεν υπάρχει ομογένεια μείζων εν τω
Οθωμανικώ κράτει, και ήθελεν εκλείψει η ενοχλητική αυτή φυλή των
Ελλήνων, ων η ύπαρξις είναι ομοία προς την των σαρκοβόρων και αηδών
σκωλήκων.</h3>
<h3>
Τι σημαίνει Ελλάς; Οι μωρολογιώτατοι μόνον θαμβούνται εις το όνομα τούτο(!). <span style="color: red;">Τι
ήσαν οι Έλληνες το πάλαι; Λησταί. Τι είναι η ασεβής φιλολογία των
αρχαίων Ελλήνων; Καταγώγιον αισχροτήτων. Αφώμεν πλέον τας ανάνδρους
συμπαθείας και εμβλέψωμεν εις τα αληθή συμφέροντα του πολιτισμού. Ο
ευρωπαϊκός πολιτισμός οφείλει την αναγέννησιν των γραμμάτων εις τους
Άραβας, κλάδον ένδοξον του αθανάτου γένους των Οσμανλί (!!!)”».</span></h3>
<h3>
Από την εποχή των ληστείων των<br />
αρχαιοτήτων και χειρογράφων μας στις οποίες προέβησαν οι δούκες, οι μαρκήσιοι και οι κόμητες…<span style="color: red;">
Αυτοί οι αδυσώπητοι δήθεν «φιλέλληνες» αρχαιοκάπηλοι, οι Κοκερέλ, οι
Φόστερ, οι Λινκ, οι Γκουφιέ, οι Έλγιν, οι Χάλλερ και οι Φαβέλ, αυτοί οι
νέοι Bέρροι, Σύλλες, Τίτοι και Καλιγούλες, κατά τη διάρκεια της
οθωμανικής μας σκλαβιάς…</span></h3>
<h3>
Από την εποχή του Όθωνα και του Άρμανσμπεργκ, που κατέλαβαν ειρηνικά
την Ελλάδα ως διαχειριστές των ευρωπαίων δανειστών και δυναστών μας,
που οδήγησαν και στο δικαστήριο με την κατηγορία της εθνικής προδοσίας!
τους επικίνδυνους ρωμηούς οπλαρχηγούς μας…</h3>
<h3>
Από την εποχή του Ελληνοτουρκικού Πολέμου του 1897, όταν οι
Αυστρογερμανοί (συνεργία των Ιταλών) τορπίλισαν το όραμα του
Κολοκοτρώνη, του Καραϊσκάκη, του Μπότσαρη, του Τζαβέλλα, του Χουρμούζη,
του Ανδρούτσου κ.α. Την δημιουργία της Ελληνο – Αλβανικής
Συνομοσπονδίας, με τους, πάλαι ποτέ, Ρωμανούς αδελφούς μας, τους
εξισλαμισμένους Αλβανούς – Αρβανίτες, αυτούς τους παλαιοπελασγούς
Ιλλυριούς απογόνους της Ολυμπιάδας, του Αλεξάνδρου, του Πύρρου, του Μέγα
Κωνσταντίνου, του Σκεντέρμπεη, του Αθανασίου Διάκου και της
Μπουμπουλίνας…</h3>
<h3>
<a href="http://antexoume.files.wordpress.com/2013/05/ceb2ceb1cf83ceb9cebbceb9cebacebfceb4ceb9ceaccf84ceb1ceb3cebcceb1ceb1cf80ceb1ceb3cebfcf81ceb5cf8dceb5ceb9-1922.jpg"><img alt="βασιλικοδιάταγμααπαγορεύει-1922" class="alignleft size-full wp-image-1105" data-attachment-id="1105" data-comments-opened="1" data-image-description="<p>Γράφει ο <a href="http://www.politistiki.gr">Νίκος Χρ. Κουκολιάς</a><br />
O Αναρχισμός είναι ένα ιδεολογικό, πολιτικό & κοινωνικό κίνημα το οποίο αγνοούν παντελώς όσοι πιστεύουν ότι σημαίνει χάος κοινωνικοπολιτικό & τον ταυτίζουν με βομβιστικές, τρομοκρατικές ενέργειες & άλλα παρόμοια. Η σύνδεσή του με τη βία είναι προπαγανδιστικό αστικό εφεύρημα. Παντού & ποτέ οι μεγαλύτεροι στην ιστορία Αναρχικοί δεν αντιμετώπισαν τη βία ως μέσο διεξαγωγής των αγώνων τους.</p>
<p>Η πρώτη αναφορά της λέξης Αναρχία γίνεται στο έργο «Επτά επί Θήβαις» του Αισχύλου (467 π.Χ.), όπου η Αντιγόνη αρνείται να αποδεχτεί τις διαταγές των κρατούντων ν’ αφήσει άθαφτο το πτώμα του αδερφού της Πολυνείκη, ως τιμωρία για τη συμμετοχή του στην επίθεση κατά των Θηβών, λέγοντας: «Ακόμα κι αν κανείς άλλος δεν επιθυμεί να συμμετάσχει στην ταφή, εγώ μόνη μου θα τον θάψω & θ’ αναλάβω τον κίνδυνο που θα μου φέρει η ταφή του αδερφού μου. Δεν ντρέπομαι καθόλου να δράσω ενάντια στη βούληση των κρατού ντω ν (έχουσα άπιστων την αναρχίαν πόλει).</p>
<p>Ο Αναρχισμός ως ξεχωριστή πολιτική ιδεολογία, εμφανίστηκε στα τέλη του 19ου αιώνα & -με λίγα λόγια- προωθεί συστηματικά & ανυποχώρητα την αυτοδιαχείριση, εστιάζοντας στην προσωπική ευθύνη που έχει το άτομο για τις πράξεις του απέναντι στις κάθε λογής κοινωνικοπολιτικές ηγεσίες & τα ενεργούμενά τους (στρατό, δυνάμεις καταστολής κ.λπ.).</p>
<p>Ναι, είναι αλήθεια ότι οι Αναρχικοί πιστεύουν σε μια κοινωνική επανάσταση, με ό,τι αυτό σημαίνει & συνεπάγεται.<br />
Τέλος, οι Αναρχικοί είναι πολύ λιγότεροι από όσους υπολογίζουν οι άσχετοι των μαζικών μέσων ενημέρωσης & τα παπαγαλάκια τους.</p>
<p><a href="http://www.politistiki.gr"></a></p>
" data-image-meta="[]" data-image-title="Αναρχισμός" data-large-file="" data-medium-file="" data-orig-file="" data-orig-size="" data-permalink="https://olympia.gr/2008/12/13/anarchy-2/" height="420" src="https://antexoume.files.wordpress.com/2013/05/ceb2ceb1cf83ceb9cebbceb9cebacebfceb4ceb9ceaccf84ceb1ceb3cebcceb1ceb1cf80ceb1ceb3cebfcf81ceb5cf8dceb5ceb9-1922.jpg?w=400&h=263" width="640" /></a><br /><br /><br />Από
την εποχή της Μικρασιατικής Καταστροφής του 1922, των εκπαιδευτών του
στρατού των Νεοτούρκων από τον Λίμαν βον Σάντερες και τον Κολμαρ βον
ντερ Γκόλτζ… Τότε, που <span style="color: red;">το πρώτο συγχαρητήριο τηλεγράφημα που έλαβε ο Κεμάλ ήταν από τον Πάπα της Ρώμης, Πίο τον ΙΑ΄…<br /></span><a href="https://olympiada.files.wordpress.com/2013/05/ataturk.jpg"><img alt="ataturk" class="alignright size-medium wp-image-273705" data-attachment-id="273705" data-comments-opened="1" data-image-description="" data-image-meta="{"aperture":"0","credit":"","camera":"","caption":"","created_timestamp":"0","copyright":"","focal_length":"0","iso":"0","shutter_speed":"0","title":""}" data-image-title="ataturk" data-large-file="https://olympiada.files.wordpress.com/2013/05/ataturk.jpg?w=800" data-medium-file="https://olympiada.files.wordpress.com/2013/05/ataturk.jpg?w=300&h=210" data-orig-file="https://olympiada.files.wordpress.com/2013/05/ataturk.jpg" data-orig-size="800,561" data-permalink="https://olympia.gr/2013/05/18/%ce%b7-%ce%b3%ce%b5%ce%bd%ce%bf%ce%ba%cf%84%ce%bf%ce%bd%ce%b9%ce%b1-%ce%b4%ce%b5%ce%bd-%ce%bf%ce%bb%ce%bf%ce%ba%ce%bb%ce%b7%cf%81%cf%89%ce%b8%ce%b7%ce%ba%ce%b5-%ce%b1%ce%ba%ce%bf%ce%bc%ce%b1/ataturk/" height="448" src="https://olympiada.files.wordpress.com/2013/05/ataturk.jpg?w=300&h=210" width="640" /></a></h3>
<h3>
<br />Από την εποχή της Ναζιστικής Θηριωδίας των 558.000 νεκρών Ελλήνων,
των 830.000 ανικάνων για εργασία, των 408.000 κατεστραμμένων κατοικιών,
των 3.700 ερειπωμένων χωριών, των κατά 50% κατεστραμμένων βιομηχανιών,
των κατά 25% κατεστραμμένων δασών, των κατά 60% κατεστραμμένων γεωργικών
υποδομών, του κατά 75% κατεστραμμένου οδικού δικτύου, της κατά 50%
κατεστραμμένης μας βιομηχανίας, του κατά 73% κατεστραμμένου μας
εμπορικού στόλου και των κατά 100% κατεστραμμένων μας τηλεπικοινωνιών…</h3>
<h3>
Από την εποχή που οι Γερμανοαμερικάνοι, εδώ και δύο αιώνες,
«άρμεξαν» κανονικότατα τις οικονομίες και το βιος μας, όπως μόνον αυτοί
ξέρουν. Μάς έβαλαν «πανηγυρικώς» στο euro, ασχέτως εάν ακόμα αναμένουμε
μια πειστική εξήγηση για την πανύψηλη ισοτιμία των 340,75 δραχμών… Για
να μας εγκλωβίσουν ξανά, σήμερα, σε σε μια νέα μακρόχρονη δουλεία
πιστωτικών καρτών και δανείων χειρότερη των 1826, 1843, 1860, 1894, 1913
και 1932, τις παρενέργειες της οποίας, τις ζει ήδη «στο πετσί της» η
μέση ελληνική οικογένεια.</h3>
<h3 style="text-align: center;">
<b><span style="color: red;"> </span> Ανέκαθεν οι σχέσεις των προαιώνιων εχθρών του Ελληνισμού, Φράγκων και Τούρκων ΥΠΗΡΞΑΝ ΚΑΙ ΘΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΡΙΣΤΕΣ!!!</b></h3>
<h3 style="text-align: center;">
<span style="color: blue;">ΈΛΛΗΝΑ ΕΛΥΛΗΘΕΝ Η ΩΡΑ ΕΞ ΥΠΝΟΥ ΕΓΕΡΘΗΝΑΙ!</span></h3>
<h2 style="text-align: center;">
<span style="color: red;"><b><i>Yστερόγραφον</i></b></span></h2>
<b>«(…) Υπάρχουν όμως κάποιες ενοχλητικές μειονότητες στην
Οθωμανική αυτοκρατορία που αφενός είναι δραστήριες και έχουν
αξιοζήλευτες επιδώσεις στο εμπόριο (άρα είναι ανταγωνιστές τους) και
αφ’ ετέρου προσδοκούν με λαχτάρα την ελευθερία τους. Είναι οι Έλληνες
και οι Αρμένιοι. </b><br />
<b>Τα τεράστια οικονομικά και στρατιωτικά συμφέροντα της
Γερμανίας στην οθωμανική αυτοκρατορία όμως δεν πρέπει να διαταραχθούν.
Γι αυτό μετά τους βαλκανικούς πολέμους οι Γερμανοί προσπαθούν με κάθε
τρόπο να φανατίσουν τις Τουρκικές μάζες κατά των χριστιανών
της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Σε μια προκήρυξη της η <span style="color: red;">«Γερμανική Τράπεζα της Παλαιστίνης»</span> έγραφε:</b><br />
<b> «Αν πεινούμε και υποφέρουμε εμείς οι Τούρκοι αιτία είναι οι
γκιαούρηδες που κρατούν στα χέρια τους τον πλούτο μας και το εμπόριό
μας. «Ως πότε θα ανεχόμαστε τις προκλήσεις τους; Μποϋκοτάρετε τα
προϊόντα τους σταματήστε κάθε δοσοληψία μαζί τους. Τι την θέλετε την
φιλία τους; Ποιο το όφελός να συναδελφώνεστε και να προσφέρετε με
τόση ειλικρίνεια την αγάπη και τον πλούτο σας;» (Συγκινητικό ε;; Όχι
για τους ίδιους , αλλά για τους φουκαράδες τους Τούρκους ,παραφράζοντας
τη γνωστή , πετυχημένη διαφήμιση).</b><br />
<b>Το 1911 στο συνέδριο των Νεότουρκων στη Θεσσαλονίκη αποφασίζεται πως:</b><br />
<b> «η Τουρκία πρέπει να γίνει μωαμεθανική χώρα όπου οι μωαμεθανική
θρησκεία και η μωαμεθανική αντίληψη θα κυριαρχούν και κάθε άλλη
θρησκευτική προπαγάνδα θα καταπνίγεται. Αργά ή γρήγορα θα πρέπει να
πραγματοποιηθεί η πλήρης οθωμανοποίηση όλων των υπηκόων της
αυτοκρατορίας. Είναι ολοκάθαρο ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει με την πειθώ
άρα πρέπει να χρησιμοποιηθεί εναντίον τους βία. Το δικαίωμα των άλλων
εθνοτήτων να έχουν δικές του οργανώσεις θα πρέπει να αποκλεισθεί και
κάθε μορφή αποκέντρωσης και Αυτοδιοίκησης θα θεωρείται προδοσία προς την
Οθωμανική Αυτοκρατορία». </b><br />
<b>Έτσι ξεκινά περισσότερο συστηματικά τη γενοκτονία των
μειονοτήτων . Οι Αρμένιοι, οι Χαλδαίοι, οι… Ασσύριοι, οι Έλληνες τη
νιώθουν ολοένα και περισσότερο στο πετσί τους. Βέβαια οι Τούρκοι κάνουν
αυτό που έκαναν ανέκαθεν με ωμότητα, με σκληρότητα, με τρομοκρατικές
σφαγές, καταστροφές αίμα παντού. Ένας «κόκκινος θάνατος» για τους
αλλόθρησκους . Όμως οι Γερμανοί συμβουλάτορές τους με κυριότερο τον
Γερμανό στρατηγό και αρχιστράτηγο του Τουρκικού Στρατου Λίμαν Φον
Σάντερς τους προτείνουν κάτι καλύτερο. <span style="color: red;">«Το λευκό θάνατο»,</span>
από κοντά και ο πρεσβευτής φον Βαγκενχάιμ ,ο Μπέτμαν –Χολβεγκ υπουργός
Εξωτερικών της Γερμανίας ο Βολφ Μέτερνιχ πρέσβης και άλλοι σύμβουλοι
και βοηθοί του Σουλτάνου αλλά και των Νεότουρκων φιλογερμανών Εμβέρ
μπέη , Ταλαάτ πασά και Τζεμάλ Πασά.<br /></b><br />
<b><a href="http://antexoume.files.wordpress.com/2013/05/cf86cebfcebdcf83ceaccebdcf84ceb5cf81cf82-cebcceb5-cebaceb5cebcceaccebb.jpg"><img alt="ΦονΣάντερς με Κεμάλ" class="alignleft size-full wp-image-1104" data-attachment-id="1104" data-comments-opened="1" data-image-description="<p>Ο ΔΙΑΣ</p>
" data-image-meta="[]" data-image-title="ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΧΙΛΙΕΤΙΕΣ ΥΜΝΕΙΤΑΙ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ" data-large-file="" data-medium-file="" data-orig-file="" data-orig-size="" data-permalink="https://olympia.gr/?p=1104" height="504" src="https://antexoume.files.wordpress.com/2013/05/cf86cebfcebdcf83ceaccebdcf84ceb5cf81cf82-cebcceb5-cebaceb5cebcceaccebb.jpg?w=240&h=189" width="640" /></a><br /><br /><br />Ο
Λίμαν φον Σάντερς ο οποίος βρίσκεται από τα τέλη του 1913 στην Τουρκία
παίζει το ρόλο του αντιπροσώπου του Κάιζερ στην Υψηλή Πύλη και
αναλαμβάνει να κάνει αυτό που υπαγορεύουν τα συμφέροντα της Γερμανίας.
Έτσι παίζοντας το ρόλο του καθοδηγητή λέει στην τουρκική ηγεσία . </b><br />
<b><span style="color: red;">«Η Τουρκία δεν έχει ουδεμίαν ασφάλειαν ούτε δύναται να οργανωθεί ελευθέρως εις το μέλλον, λόγω της παρουσίας των Ελλήνων».</span>
Έπειτα αναλύοντας το μεγαλοφυές σχέδιο του, σχέδιο που τελικά θα
εφαρμοστεί με ολέθριες συνέπειες για Έλληνες και Αρμένιους τονίζει:</b><br />
<span style="color: red;"><b> «Σας διαβεβαιώνω ότι οι παγωνιές
και το κρύο του χειμώνα, οι βροχές και η μεγάλη υγρασία, ο ήλιος και η
τρομερή ζέστη του καλοκαιριού, οι ασθένειες του εξανθηματικού τύφου και
της χολέρας, οι κακουχίες και η ασιτία, θα φέρουν το ίδιο αποτέλεσμα που
λογαριάζετε εσείς με το δικό σας σχέδιο, δηλαδή να τους ξεκαθαρίσετε
με τις σφαγές»</b></span><br />
<b> Και συνεχίζει επιχειρηματολογώντας.</b><br />
<span style="color: red;"><b> «Με το σύστημα που σας προτείνω, ο
θάνατος τους είναι βέβαιος. Επιπλέον, οι γυναίκες τους δεν θα γεννούν
και έτσι θα λυθεί το δημογραφικό σας πρόβλημα, ενώ η μισητή και άτιμη
ράτσα των Ελλήνων θα ξεκληριστεί και θα χαθεί για πάντα μέσα σε μια
γενιά και εσείς θα αποκτήσετε μια συμπαγή τούρκικη ομοιογένεια»</b></span><br />
<b> Φοβερός στρατηγός ε; Τίμησε τη στολή και τη χώρα που εκπροσωπούσε!!!</b><br />
<b> Από κει και πέρα τα γεγονότα είναι λίγο ως πολύ γνωστά. Η μικρή
Ελλάδα βέβαια όρθωσε το ανάστημά της και αφού ξεπέρασε παροδικά τον
Εθνικό διχασμό στον οποίο πρωταγωνίστησαν οι γερμανόφιλοι Κωνσταντίνος
Α, Μεταξάς, Δούσμανης, Γούναρης κ.α. συνέβαλε τα μέγιστα στη νίκη κατά
των κεντρικών απολυταρχικών αυτοκρατοριών. Ο Κάιζερ παραιτήθηκε, αλλά οι
ολέθριες συμβουλές των απεσταλμένων του δυστυχώς πέτυχαν το σκοπό τους.
Βοηθούντος και του Εθνικού διχασμού που επέστρεψε δριμύτερος το Νοέμβρη
του 1920 οι Τούρκοι πέτυχαν αυτό που ήθελαν, ξερίζωσαν τον Ελληνισμό
από τις πατρογονικές εστίες στη<br />
Μικρά Ασία(…)». <br /></b><br />
<b><span style="color: blue;"><i>New York Times 7 Ιουλίου 1921…</i></span></b><br />
<a href="http://antexoume.files.wordpress.com/2013/05/nytimes9719211.jpg"><img alt="Nytimes971921" class="alignleft size-large wp-image-1107" data-attachment-id="1107" data-comments-opened="1" data-image-description="<p><a href="http://2.bp.blogspot.com/_BCsaeWGNwNI/SUPZAEEM80I/AAAAAAAAyFI/YBjqLuEZ-Is/s1600-h/che_guevara.jpg"><img style="float:left;width:296px;cursor:pointer;height:320px;margin:0 10px 10px 0;" src= border="0" alt="" /></a><br />
«Αν τρέμεις από αγανάκτηση για κάθε αδικία, είσαι σύντροφός μου. (…) Οι πραγματικοί επαναστάτες δεν κυκλοφορούν με κουκούλες, για έναν επιπλέον λόγο: Γιατί τον καιρό της επανάστασης ο λαός θα πρέπει να αναγνωρίζει στα πρόσωπα των επαναστατών την πρωτοπορία του. Ο λαός δε θεωρεί τιμή του να συναναστρέφεται με κουκουλοφόρους»</p>
<p>Ερνέστο Τσε Γκεβάρα</p>
<p><a href="http://troktiko.blogspot.com">ΤΡΩΚΤΙΚΟ</a></p>
" data-image-meta="[]" data-image-title="ΚΑΠΟΤΕ ΚΟΥΚΟΥΛΕΣ, ΠΑΝΤΟΤΕ ΚΟΥΚΟΥΛΕΣ." data-large-file="" data-medium-file="" data-orig-file="" data-orig-size="" data-permalink="https://olympia.gr/2008/12/13/che-2/" height="316" src="https://antexoume.files.wordpress.com/2013/05/nytimes9719211.jpg?w=628" width="628" /></a><br />
<br />
<br />
<div style="text-align: left;">
<iframe width="640" height="390" src="https://www.youtube.com/embed/TBl-FniIi_k" frameborder="0" allowfullscreen></iframe></div>
<a href="http://antexoume.files.wordpress.com/2013/05/nytimes9719211.jpg"></a>
<span class="embed-youtube" style="display: block; text-align: center;"></span></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/11931468936333602425noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8141835405848750507.post-53622444018513250352016-10-07T16:07:00.006+03:002016-10-07T16:07:52.970+03:00Η Οττάβα αναγνώρισε τη Γενοκτονία και προς απογοήτευση των αρνητών, υπάρχει και συνέχεια!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h2>
</h2>
<h3>
<img alt="img_5066" class="alignnone size-full wp-image-662945" height="374" src="https://olympiada.files.wordpress.com/2016/10/img_5066.jpg?w=983&h=581" width="640" /><br /><br /><span style="font-weight: normal;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Θ. Μαλκίδης<br />
<br />Η Οττάβα αναγνώρισε τη Γενοκτονία και προς απογοήτευση των αρνητών, υπάρχει και συνέχεια!<br />
Η είδηση από τον Καναδά και ειδικότερα από την πρωτεύουσα της χώρας την
Οττάβα για την αναγνώριση της Γενοκτονίας και της θέσπισης της 19ης
Μαΐου ως ημέρα μνήμης, αποτελεί άλλη μία νίκη στην μεγάλη, δύσκολη και
αγωνιώδη προσπάθεια για τη δικαίωση των προγόνων μας. <span id="more-662944"></span><br />
Η αναγνώριση αυτή έρχεται μετά από την ανάλογη πράξη από την πόλη του
Τορόντο και βεβαίως θα ακολουθήσουν και άλλες πόλεις του Καναδά, αλλά
και ομοσπονδιακά θεσμικά όργανα!<br />
Η αναγνώριση της Γενοκτονίας από την Καναδική πρωτεύουσα, δια της
υπογραφής και του σχετικού ψηφίσματος του Δημάρχου Τζιμ Γουότσον, έχει
από πίσω του μία πολύχρονη και ανιδιοτελή προσπάθεια, συνεχή αγώνα και
σοβαρό έργο από Έλληνες και Φιλέλληνες, στην Ελλάδα και το εξωτερικό και
ειδικότερα στον Καναδά.<br />
Το Ελληνοκαναδικό Κογκρέσο που κράτησε και κρατά πρωταγωνιστικό ρόλο
στην υπόθεση και βεβαίως και οι Ποντιακοί σύλλογοι, γνωρίζουν ότι
δικαιοσύνη και η αλήθεια θριαμβεύουν. Όσα χρόνια και εάν περάσουν, παρά
την προπαγάνδα και το ψεύδος, τα εμπόδια και τις δοκιμασίες, το φως νικά
το σκοτάδι, η αλήθεια τη λήθη και το ψεύδος.<br />
Η αναγνώριση αυτή και οι άλλες που έρχονται, δείχνουν ότι η Τουρκία
μπορεί να ξοδεύει εκατομμύρια για να παραχαραχτεί και για να αλλοιωθεί η
ιστορία, για να εξαφανιστεί ο φασισμός και το μαζικό έγκλημα, η
πραγματικότητα όμως είναι τόσο ισχυρή που δεν μπορεί κρυφτεί. Από την
άλλη πλευρά παρά τα εμπόδια από το “κράτος” της Ελλάδας που αδιαφορεί
για το ζήτημα της Γενοκτονίας, η νικηφόρα προσπάθεια συνεχίζεται και
(θα) έχει σημαντικά αποτελέσματα.<br />
Οι Έλληνες και οι Φιλέλληνες που αγωνίζονται και στον Καναδά, που
προσπαθούν χωρίς καμία βοήθεια για την αναγνώριση της Γενοκτονίας,
γνωρίζουν ότι έχουν μαζί τους το ισχυρότερο μέσο. Τις ψυχές των προγόνων
μας. Για αυτό και θα νικήσουν, γι΄αυτό και θα νικήσουμε!<br />
Δείτε την Διακήρυξη του Δημάρχου της Οττάβας</span></span></span></h3>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><h3>
<span style="font-weight: normal;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
GREEK PONTIAN GENOCIDE REMEMBRANCE DAY<br />
May 19th, 2016<br />
WHEREAS, on this day, Hellenic communities across Canada recognize the
102nd anniversary of the Greek Pontian Genocide of 1914; and<br />
WHEREAS, in 1914, the Ottoman government issued a decree to annihilate
the Greek population from their ancestral and historic homeland of
Pontus, home to the Greek Pontians since the time of Homer around 800
BCE; and<br />
WHEREAS, over 350,000 Greek Pontians were exterminated and thousands were forcefully removed from their homes; and<br />
WHEREAS, by recognizing this tragic time in European history, we are
provided with an opportunity to understand and appreciate the values
that we, as Canadians, deeply treasure – peace, freedom and democracy;<br />
THEREFORE, I, Jim Watson, Mayor of the City of Ottawa, do hereby
proclaim May 19th, 2016 Greek Pontian Genocide Remembrance Day in
Ottawa.</span></span></span></h3>
<br /></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/11931468936333602425noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8141835405848750507.post-52887423977059280242016-05-19T02:42:00.000+03:002016-05-19T02:42:01.575+03:00Μήνυμα Παυλόπουλου για τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου Ημέρα μνήμης -<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="_5pbx userContent" data-ft="{"tn":"K"}" id="js_16">
<div class="text_exposed_root text_exposed" id="id_573cfd19043287261489858">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://scontent-cdg2-1.xx.fbcdn.net/v/t1.0-0/p480x480/13226962_576191055883074_5997838285488808983_n.jpg?oh=4e663477c17cc59800b16425bab2f0e2&oe=57DD2D82" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Φωτογραφία του χρήστη Χάρρυ Κλυνν." border="0" class="scaledImageFitWidth img" height="470" src="https://scontent-cdg2-1.xx.fbcdn.net/v/t1.0-0/p480x480/13226962_576191055883074_5997838285488808983_n.jpg?oh=4e663477c17cc59800b16425bab2f0e2&oe=57DD2D82" width="470" /></a></div>
<br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"> «Ενα ακόμη έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας» "Τιμούμε την ιερή μνήμη των
θυμάτων της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, την οποίαν αναγνώρισε
–και τούτο οφείλουμε να το σεβόμαστε πρωτίστως όλοι οι Έλληνες, και για
λόγους θεσμικής συνέπειας- η Βουλή των Ελλήνων με το ν. 2193/1994»,
αναφέρει ο Προκόπης Παυλόπουλος, σε μήνυμά του για την Ημέρα Μνήμης της
Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. Ο Πρόεδρος της Δη<span class="text_exposed_show">μοκρατίας
σημειώνει ότι η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου συνιστά, δίχως
ιστορική αμφιβολία, ένα ακόμη έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας, το οποίο
ουδείς δημοκρατικός λαός μπορεί ν’ αγνοεί ή έστω και να υποβαθμίζει. «Οι
δε θύτες της Γενοκτονίας αυτής οφείλουν πάντα, τουλάχιστον, μιαν
ειλικρινή αναδρομική συγγνώμη» προσθέτει και υπογραμμίζει: «Μόνον υπό
τους ως άνω όρους, και η ιερή μνήμη των θυμάτων της Γενοκτονίας των
Ελλήνων του Πόντου ανάμεσα σε άλλα σημαντικά ιστορικά παραδείγματα, θα
μας διδάξει επαρκώς, ιδίως υπό τις σημερινές εξαιρετικά κρίσιμες
περιστάσεις, το πώς θα αποτρέψουμε, στο διηνεκές, εγκλήματα που θίγουν
τον πυρήνα της αξίας του Ανθρώπου και θέτουν έτσι σε κίνδυνο την ίδια
την πορεία της Ανθρωπότητας».</span></span></span></div>
</div>
<div class="_3x-2">
<div data-ft="{"tn":"H"}">
<div class="mtm">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"></span></span></div>
</div>
</div>
<span id="fullpost"></span></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/11931468936333602425noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8141835405848750507.post-76470240992065246522016-05-19T02:18:00.004+03:002016-05-19T02:22:05.193+03:00 ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΑΛΕΞΗ ΤΣΙΠΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ "ΠΟΝΤΙΑΚΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ"<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-IN98s2hANRw/Vzz4FbvIFOI/AAAAAAAAg7o/yhXOQxQ_E3gHGm34oqPyV1rObG5vQtzqACLcB/s1600/tsipras-375x250.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="426" src="https://2.bp.blogspot.com/-IN98s2hANRw/Vzz4FbvIFOI/AAAAAAAAg7o/yhXOQxQ_E3gHGm34oqPyV1rObG5vQtzqACLcB/s640/tsipras-375x250.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">
</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><span style="color: maroon;"><b><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"></span><br /></b></span></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">
<b>ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΑΜΠΟΝΤΙΑΚΗΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΓΙΑΣ
ΣΟΦΙΑΣ, ΓΙΑ ΤΗ 19η ΜΑΪΟΥ ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΤΟΥ ΠΟΝΤΙΑΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ</b>:</span></span><br /><span style="font-size: large;"><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><br /></span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">
</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Η 19η Μαΐου είναι ημέρα μνήμης για τους
353.000 δολοφονημένους και τις χιλιάδες διωγμένους από τις πατρογονικές
τους εστίες Έλληνες Πόντιους. Αποτίουμε φόρο τιμής στα θύματα και<b> απαιτούμε
από την πολιτική και πνευματική ηγεσία της Τουρκίας την αναγνώριση των
διωγμών και των δραματικών συνεπειών τους στον Ποντιακό Ελληνισμό.</b></span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">
</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Κοιτάμε
προς τα εμπρός, προς το μέλλον μαζί με τους συμπολίτες μας που
αποτελούν εδώ και δεκαετίες, ιδιαίτερα στη Βόρεια Ελλάδα, ένα από τα πιο
δημιουργικά και προοδευτικά τμήματα του λαού μας.</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">
</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Ακριβώς επειδή πιστεύουμε στην ειρήνη και
τη φιλία των λαών, και βέβαια στην καλή γειτονία, θεωρούμε ότι η
ιστορική αποκατάσταση των γεγονότων και ο<b> καταλογισμός των ευθυνών σε όσους προκάλεσαν, σχεδίασαν, ανέχτηκαν, και εκτέλεσαν αυτές τις δολοφονίες και τους διωγμούς</b>αποτελεί
ιστορική δικαίωση και παρακαταθήκη για το μέλλον, μία πράξη που δεν
χωρίζει αλλά ενώνει. Αποτελεί πράξη που αναδεικνύει την ιστορική μνήμη
και δεν την κατακερματίζει μέσα σε πολιτικές και εθνικιστικές συγκυρίες
και σκοπιμότητες.</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">
</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><b>Θέλουμε να χαιρετίσουμε όλους τους νεοπρόσφυγες πόντιους από την πρώην Σοβιετική Ένωση</b>
που ακόμη και σήμερα αντιμετωπίζουν δυσκολίες στην ένταξή τους στην
ελληνική κοινωνική πραγματικότητα πληρώνοντας στην ουσία τη στενή
μικροκομματική αντίληψη και τις πελατειακές σχέσεις που καλλιεργήθηκαν
από τις μέχρι τώρα κυβερνήσεις.</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">
</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-large;"><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><b><span style="text-decoration: underline;">Η σημερινή επέτειος <span style="color: maroon; text-decoration: underline;">της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου</span> γράφτηκε στην ιστορία,</span></b></span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">
</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><span id="more-13767"></span></span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">
</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">αλλά πολύ φοβούμαι πως αν επιτρέψουμε τη
συνέχεια της δικομματικής ακολουθούμενης νεοφιλελεύθερης πολιτικής και
όσων τη στηρίζουν, οι ιστορικοί του μέλλοντος θα γράψουν για την
«ιδιότυπη γενοκτονία» των σημερινών και των επόμενων γενεών της χώρας
μας. Θα το επιτρέψουμε να συμβεί ή θα ενωθούμε ακόμη περισσότερο και θα
ανατρέψουμε αυτό το ενδεχόμενο το οποίο είναι εφικτό και το απέδειξε η
ελληνική κοινωνία πριν δύο εβδομάδες και πιστεύω πως θα το ενισχύσει σε
ένα<br />
μήνα από τώρα.»</span></span></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/11931468936333602425noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8141835405848750507.post-26918417723560566072016-03-13T15:51:00.000+02:002016-03-13T15:56:14.103+02:00Η Αποκριά στον Πόντο... <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h3 class="post-title entry-title" itemprop="name">
</h3>
<div class="post-header">
</div>
<div class="post-body entry-content" id="post-body-7031555821047320955" itemprop="description articleBody">
<div dir="ltr" style="text-align: left;">
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://2.bp.blogspot.com/-ov8uzlm51o4/Uw5uRuOZqiI/AAAAAAAA6T4/HXaZR3hXfbg/s1600/%CE%A0%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%82,+%CE%A3%CE%B1%CE%BC%CF%88%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B1.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img alt="Η Αποκριά στον Πόντο..." border="0" height="462" src="https://2.bp.blogspot.com/-ov8uzlm51o4/Uw5uRuOZqiI/AAAAAAAA6T4/HXaZR3hXfbg/s1600/%CE%A0%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%82,+%CE%A3%CE%B1%CE%BC%CF%88%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B1.jpg" title="Η Αποκριά στον Πόντο..." width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><h2>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Αποκριά στον Πόντο</span></h2>
</td></tr>
</tbody></table>
<h2>
</h2>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="height: 12px; margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center; width: 12px;"><tbody></tbody></table>
<div style="text-align: justify;">
<h2 style="text-align: left;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Η Αποκριά λεγόταν εμπονέστα (προέρχεται από την λέξη απονήστια). Τα
φαγητά που περίσσευαν από την προηγούμενη ημέρα της αποκριάς τα έδιναν
σε φτωχές τουρκάλες που τριγυρνούσαν στις ελληνικές γειτονιές για τον
σκοπό αυτό. Χαρακτηριστική είναι η ερώτηση που απηύθυναν οι τουρκάλες
μόλις αντίκριζαν μια ελληνίδα νοικοκυρά: Κόγκσου, αρτούχ - μαρτούχ
γιόκμου; Δηλαδή: Γειτόνισσα, περισσεύματα - ξεπερισσεύματα δεν έχει;</span></h2>
<h2 style="text-align: left;">
</h2>
<h2 style="text-align: left;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">
Και οι ελληνίδες σχολίαζαν μεταξύ τους: <i>Οσήμερον οι τουρξάδες α έχ’νε μπαϊράμ</i>.
Δηλαδή: Σήμερα οι τουρκάλες θα έχουν Πάσχα. Δικαίωμα να φάνε από τα
περισσεύματα είχαν μόνο όσοι ξενυχτούσαν διασκεδάζοντας χωρίς να
κοιμηθούν καθόλου. Αν κάποιος κοιμόταν έχανε το δικαίωμα.</span></h2>
<h2 style="text-align: left;">
</h2>
<h2 style="text-align: left;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">
Πριν κοιμηθούν το βράδυ της αποκριάς σφράγιζαν το στόμα τους για την περίοδο της νηστείας τρώγοντας ένα αυγό και λέγοντας:<i> Με τ’ ωβόν εβούλωσά το, με τ’ ωβόν θ’ ανοίγ’ ατο</i>.
Δηλαδή με το τέλος της νηστείας, μετά την ανάσταση το πρώτο μη
νηστίσιμο που θα φάει θα είναι το κόκκινο αυγό. Οι Πόντιοι ήταν πολύ
αυστηροί με την νηστεία. Ακόμη και η μύτη αν άνοιγε ενός παιδιού, του
έλεγαν να φτύσει το αίμα και να μην το καταπιεί για να μην καταλύσει τη
νηστεία.</span></h2>
<h2>
</h2>
<h2>
</h2>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<h2 style="text-align: left;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><a href="http://3.bp.blogspot.com/-wcB0IW008Lc/Uw50xqdhF-I/AAAAAAAA6UQ/oCBk20COCRU/s1600/%CE%9A%CE%BF%CF%85%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%AC%CF%82.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Η Αποκριά στον Πόντο..." border="0" height="625" src="https://3.bp.blogspot.com/-wcB0IW008Lc/Uw50xqdhF-I/AAAAAAAA6UQ/oCBk20COCRU/s640/%CE%9A%CE%BF%CF%85%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%AC%CF%82.jpg" title="Η Αποκριά στον Πόντο..." width="640" /></a></span></h2>
<h2 style="text-align: left;">
</h2>
</div>
<h2 style="text-align: left;">
</h2>
<div style="text-align: left;">
<h2>
</h2>
</div>
<h2 style="text-align: left;">
</h2>
<div style="text-align: left;">
<h2>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">
</span><span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">Οι γυναίκες στον Πόντο κατασκεύαζαν την δική τους Σαρακοστή, τον
επονομαζόμενο κουκαρά που είχε διπλή χρησιμότητα: ήταν ένα αυτοσχέδιο
ημερολόγιο αλλά και ένας πρώτης τάξεως μπαμπούλας. Ο κουκαράς
αποτελούνταν από ένα μεγάλο κρεμμύδι πάνω στο οποίο κάρφωναν σε
ημικύκλιο εφτά φτερά από κότα ή κόκορα όσες οι εβδομάδες της νηστείας.
Έξι φτερά ήταν σκούρα και το έβδομο λευκό και συμβόλιζε την Μεγάλη
εβδομάδα. Κάθε εβδομάδα που περνούσε αφαιρούσαν και ένα φτερό μέχρι να
τελειώσουν όλα με το τελείωμα της νηστείας Χωρίς να γίνουν αντιληπτές
από τα παιδιά τον κρεμούσαν από το ταβάνι. Το κρέμασμα γινόταν την
Καθαρά Δευτέρα πολύ νωρίς. Έτσι όταν ξυπνούσαν τα παιδιά αντίκριζαν τον
κουκαρά να κρέμεται από το ταβάνι και να κουνιέται. Αν δεν
συμμορφώνονταν με το κράτημα της νηστείας τα φοβέριζαν ότι θα τα φάει ο
κουκαράς. Με τρόπο φυσούσαν τον κουκαρά που καθώς κουνιόταν και
περιστρέφονταν προκαλούσε τον φόβο. Κάθε εβδομάδα που περνούσε
αφαιρούσαν και ένα φτερό μέχρι να τελειώσουν όλα με το τελείωμα της
νηστείας.</span></h2>
</div>
<h2 style="text-align: left;">
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><span class="post-icons">
</span></span>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;"><span class="post-author vcard">
<span class="fn" itemprop="author" itemscope="itemscope" itemtype="http://schema.org/Person"><span itemprop="name">Theophilos Kotsidis</span>
</span>
</span></span>
</h2>
</div>
</div>
<div class="post-footer-line post-footer-line-1">
<div class="post-share-buttons goog-inline-block">
<h2>
<span style="font-family: "verdana" , sans-serif;">
<a class="goog-inline-block share-button sb-email" href="https://www.blogger.com/share-post.g?blogID=2564736632140744393&postID=7031555821047320955&target=email" target="_blank" title="Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου
"><span class="share-button-link-text"></span></a></span><a class="goog-inline-block share-button sb-pinterest" href="https://www.blogger.com/share-post.g?blogID=2564736632140744393&postID=7031555821047320955&target=pinterest" target="_blank" title="Κοινοποίηση στο Pinterest"><span class="share-button-link-text"><br /></span></a>
</h2>
</div>
</div>
<span id="fullpost"></span></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/11931468936333602425noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8141835405848750507.post-1829781580665249062015-11-08T03:00:00.002+02:002015-11-08T03:00:50.303+02:00ΑΡΝΗΤΗ ΤΗΣ ΠΟΝΤΙΑΚΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΝΙΚΟ ΦΙΛΗ, ΕΙΣΑΙ ΤΟ ΟΝΕΙΔΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<!--[if gte mso 9]><xml>
<o:OfficeDocumentSettings>
<o:AllowPNG/>
</o:OfficeDocumentSettings>
</xml><![endif]--><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/--iRRVfhZxYM/Vj6eoiigDkI/AAAAAAAAezk/3ll4LaUmxMQ/s1600/%25CE%25A0%25CE%259F%25CE%259D%25CE%25A4%25CE%2599%25CE%2591%25CE%259A%25CE%2597%2B%25CE%2593%25CE%2595%25CE%259D%25CE%259F%25CE%259A%25CE%25A4%25CE%259F%25CE%259D%25CE%2599%25CE%2591%2B2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="http://1.bp.blogspot.com/--iRRVfhZxYM/Vj6eoiigDkI/AAAAAAAAezk/3ll4LaUmxMQ/s640/%25CE%25A0%25CE%259F%25CE%259D%25CE%25A4%25CE%2599%25CE%2591%25CE%259A%25CE%2597%2B%25CE%2593%25CE%2595%25CE%259D%25CE%259F%25CE%259A%25CE%25A4%25CE%259F%25CE%259D%25CE%2599%25CE%2591%2B2.jpg" width="500" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
Συγκλονιστικές είναι οι μαρτυρίες των ανθρώπων που επέζησαν της γενοκτονίας. Ενας
από αυτούς είναι<span> </span>και ο Σάββας
Κανταρτζής, ο οποίος<span> </span>εξέδωσε τις φοβερές
του εμπειρίες το 1975 στην Κατερίνη.Μια από τις συγκλονιστικές<span> </span>αφηγήσεις του αναφέρεται στην καταστροφή<span> </span>του χωριού Μπεϊαλάν, της περιφέρειας Κοτυώρων
από τους τσέτες του Τοπάλ Οσμάν. <br />
Το Μπεϊαλάν είναι ένα από τα εκατοντάδες<span>
</span>ελληνικά<span> </span>χωριά που καταστράφηκαν
από τις τουρκικές συμμορίες. <br />
Ο λόγος, λοιπόν, σε έναν πονεμένο Πόντιο. Γιατί η τραγωδία του χωριού του, του
Μπεϊαλάν, θα μπορούσε να είναι η τραγωδία χιλιάδων ελληνικών χωριών, χιλιάδων
Ελλήνων, στον Πόντο του 1916, την Ιωνία του 1922, την Πόλη του 1955 ή κάποιου
χωριού της Κυρήνειας το 1974…</span></span>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><b>«Τα χαράματα, στις 16 Φεβρουαρίου 1922,
ημέρα Τετάρτη, μια εφιαλτική είδηση ότι τσέτες του Τοπάλ Οσμάν έρχονται στο
χωριό, έκανε τους κατοίκους να τρομάξουν και ν’ αναστατωθούν. Μόλις μπήκαν οι
συμμορίτες στο χωριό, η ατμόσφαιρα ηλεκτρίστηκε και ο ορίζοντας πήρε τη μορφή
θύελλας που ξέσπασε άγρια. Με κραυγές και βρισιές, βροντώντας με τους
υποκοπάνους τις πόρτες και τα παράθυρα, καλούσαν όλους να βγουν έξω από τα
σπίτια και να μαζευτούν στην πλατεία. Αλλιώς απειλούσαν ότι θα δώσουν φωτιά στα
σπίτια και θα τους κάψουν. Σε λίγο, όλα τα γυναικόπαιδα και οι γέροι,
βρίσκονταν τρέμοντας και κλαίγοντας στους δρόμους. Υποπτεύθηκαν, από την πρώτη
στιγμή, το μεγάλο κακό που περίμενε όλους και δοκίμασαν να φύγουν έξω από το
χωριό. Οι τσέτες πρόβλεψαν ένα τέτοιο ενδεχόμενο και είχαν πιάσει από πριν τα
μπογάζια, απ΄ όπου μπορούσε να φύγει κανείς. Έτσι, μόλις έφτασαν, τρέχοντας, οι
κοπέλες στα μπογάζια, δέχτηκαν από τσέτες που παραμόνευαν πυροβολισμούς στο
ψαχνό. Μερικές έμειναν στον τόπο σκοτωμένες, ενώ οι άλλες τραυματίστηκαν και
γύρισαν πίσω.<br />
Οι μητέρες αναμαλλιασμένες, κατάχλομες από το τσουχτερό κρύο και το φόβο,
έτρεμαν με τα βρέφη στην αγκαλιά και τα νήπια μπερδεμένα στα πόδια τους. Οι
κοπέλες, άλλες με τους γέρους γονείς κι άλλες με γριές ή άρρωστους
αγκαλιασμένες, στοιβάχτηκαν με τον κτηνώδη αυτόν τρόπο σαν πρόβατα για τη σφαγή
σε δυο σπίτια, μέσα σε ένα πανδαιμόνιο από σπαραχτικές κραυγές, θρήνους και
κοπετούς. <br />
Η πρώτη φάση της απερίγραπτης τραγωδίας του Μπεϊαλάν έκλεισε, έτσι, θριαμβευτικά
για τους θλιβερούς «ήρωες» του νεοτουρκικού εγκλήματος της γενοκτονίας…<br />
Και όταν ήταν σίγουροι πως δεν έμεινε έξω κανένας, σφάλισαν τις πόρτες, ενώ ο
άγριος αλαλαγμός από τα παράθυρα, οι σπαραξικάρδιες κραυγές, το απελπισμένο
κλάμα και οι βοερές ικεσίες για έλεος και βοήθεια, σχημάτιζαν μιαν άγριας
τραγικότητας μουσική συναυλία, που ξέσκιζε τον ουρανό κι αντιβούιζε στα γύρω
βουνά και δάση…<br />
Και τώρα δεν έμενε παρά η τρίτη και τελική φάση της επιχείρησης των θλιβερών
συμμοριτών του Τοπάλ Οσμάν. <br />
Δε χρειάστηκαν παρά μιαν αγκαλιά ξερά χόρτα και μερικά σπασμένα πέτουρα (χαρτώματα)
ν’ ανάψει η φωτιά. Και σε λίγο τα δύο σπίτια έγιναν πυροτέχνημα και ζώστηκαν,
από μέσα και απ΄ έξω, από πύρινες γλώσσες και μαυροκόκκινο καπνό. <br />
Το τι ακολούθησε την ώρα εκείνη δεν περιγράφεται…<br />
Οι μητέρες, ξετρελαμένες, έσφιγγαν -αλαλάζοντας και τσιρίζοντας με όλη τη
δύναμη της ψυχής τους- στην αγκαλιά τα μωρά τους, που έκλαιγαν και κραύγαζαν
«μάνα, μανίτσα!». <br />
Οι κοπέλες και οι άλλες γυναίκες με τους γέρους γονείς, τα παιδιά και τους
αρρώστους κραύγαζαν και αρπάζονταν μεταξύ τους σαν να ήθελαν να πάρουν και να
δώσουν κουράγιο και βοήθεια, καθώς έπαιρναν φωτιά τα μαλλιά και τα ρούχα τους
και άρχισαν να γλείφουν το κορμί οι φλόγες.<br />
Μερικές γυναίκες και κοπέλες, πάνω στον πόνο, τη φρίκη και την απελπισία τους,
δοκίμασαν να ριχτούν από τα παράθυρα, προτιμώντας να σκοτωθούν πέφτοντας κάτω ή
με σφαίρες από όπλο, παρά να υποστούν τον φριχτό θάνατο στη φωτιά.<br />
Οι τσέτες, που απολάμβαναν με κέφι και χαχανητά το μακάβριο θέαμα, έκαναν το
χατίρι τους: Τις πυροβόλησαν και τις σκότωσαν.<br />
Δεν κράτησε πολλά λεπτά, αυτή η σπαραξικάρδια οχλοβοή, από τους αλαλαγμούς, τις
άγριες κραυγές, τα τσουχτερά ξεφωνητά και το ξέφρενο κλάμα. <br />
Στην αρχή ο τόνος της οχλοβοής ανέβηκε ψηλά, ώσπου μπορούν να φτάνουν κραυγές,
ξεφωνητά και ξελαρυγγίσματα από τρεις περίπου εκατοντάδες ανθρώπινα στόματα.
Γρήγορα όμως ο τόνος άρχισε να πέφτει, ώσπου<span>
</span>μονομιάς κόπηκαν κι’ έσβησαν οι φωνές και το κλάμα. </b></span></span></div>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><b>Κι’ ακούγονταν μόνο
τα ξύλα, που έτριζαν από τη φωτιά και οι καμένοι τοίχοι και τα δοκάρια, που
έπεφταν με πάταγο πάνω στα κορμιά, που κείτονταν τώρα σωροί κάρβουνα και στάχτη
κάτω στο δάπεδο, στα δύο στοιχειωμένα σπίτια το Μπεϊαλάν».</b></span></span></div>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Tο ανατριχιαστικό χρονικό<span>
</span>που διαβάσατε αφιερώνεταιστα <b>«υπέρλαμπρα
άστρα της<span> </span>Θεωρίας του ιστορικού
ενταφιασμού»</b> Παναγιωτόπουλο, Λιάκο, Λούκο, Νικολακόπουλο, Πεσματζόγλου,
Ρεπούση, Κουλούρη, Δήμου, Μανδραβέλη, <b>ΣΤΟΝ
ΕΞΟΧΟΤΑΤΟ ΥΠΟΥΡΓΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ (ΤΡΟΜΑΡΑ ΤΟΥ) ΝΙΚΟ ΦΙΛΗ</b><span> </span>και στα κραυγάζοντα δημοσιογραφικά απομεινάρια
των νεοταξικών <b>«εκσυγχρονιστικών
φυλλάδων»… </b></span></span></div>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Κάποτε πρέπει επί τέλους να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους.</span></span>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><b>Απευθύνομαι λοιπόν, στους εντός και
εκτός των τειχών προοδευτικούς<span>
</span>μονοπωλητές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων….</b></span></span></div>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><b>Στους εντός και εκτός
των τειχών προοδευτικούς υμνητές του σφαγέα «απελευθερωτή» Κεμάλ…</b></span></span></div>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><b>Στους εντός και εκτός
των τειχών προοδευτικούς πληρωμένους κοντυλοφόρους…</b></span></span></div>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><b>Στους<span> </span>εντός και εκτός των τειχών προοδευτικούς
«εξολοθρευτές» των 2.700 χρόνων της ένδοξης ιστορίας του Ποντιακού Ελληνισμού…</b></span></span></div>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><b>…Συνεχίστε
επιδεικτικά να αγνοείτε και να μάχεστε την γενοκτονία του Ποντιακού
Ελληνισμού...</b></span></span></div>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><b>Συνεχίστε να
σπαταλιέστε σε μια μίζερη και αδιέξοδη Ελλαδοκεντρική αυτόλαγνεία…</b></span></span></div>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><b>Συνεχίστε να αρνείστε
τη δημιουργία Ποντιακών σχολείων εκεί όπου υπάρχουν ικανοί Ποντιακοί πληθυσμοί…</b></span></span></div>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><b>Συνεχίστε να κρατάτε
τα μάτια κλειστά μπροστά στο δράμα που ζουν οι 5.000.000 κρυπτοχριστιανοί της
νεοκεμαλικής Τουρκίας οι περισσότεροι από τους όποιους είναι «Ποντιακής καταγωγής»…</b></span></span></div>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><b>Συνεχίστε να
προβάλλεται ως «φωτεινή» τη «σκοτεινή πλευρά του μυαλού σας»</b></span></span></div>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Καταπίνουν<span> </span>την
Ποντιακή κάμηλο οι αρνητές της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού.<span> </span>Η ιστορική του γνώση φτάνει μέχρι τις
λεηλασίες και τους βιασμούς που συνόδευσαν την απόβαση του Ελληνικού στρατό στη
Σμύρνη και τη <b>«συστηματική καταστροφή
των τουρκικών χωριών της ενδοχώρας»</b></span></span></div>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Δεν έχουν ούτε τη γνώση, αλλά ούτε και τη δύναμη να
προχωρήσουν μέχρι την 19η Μαΐου 1919, ημέρα πού ο Κεμάλ, αποβιβάστηκε στην
Σαμψούντα, οπότε και άρχισε η συστηματική επιχείρηση της εξοντώσεως ενός
ολόκληρου λαού. </span></span></div>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Δε γνωρίζουν<span> </span>ή
καμώνονται πως δε γνωρίζουν τους τρόπους, τις μεθόδους και τα μέσα που
χρησιμοποίησαν οι Τούρκοι, για να εξοντώσουν τον Ποντιακό Ελληνισμό… </span></span></div>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><b>Δεν έχουν<span> </span>ιδέαν για την επιστράτευση και εξόντωση νέων,
τα τάγματα εργασίας - τάγματα θανάτου, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και εξόντωσης,
τη συνεχή εργασία και αγγαρείες κάτω από άθλιες συνθήκες, τις επιδρομές των
ατάκτων και τις σφαγές των αμάχων στα ελληνικά χωριά…</b></span></span></div>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Δε θέλουν να ξέρουν οι Ατατουρκλάγνοι ότι τις παραμονές του
Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου οι Έλληνες του Πόντου αριθμούσαν 800.000 άτομα και από
αυτά μέχρι το 1923 είχαν εξοντωθεί με ειδεχθείς τρόπους 353.000. </span></span></div>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Η γενοκτονία των Ποντίων ( 1916–1923 ) με 353.000 νεκρούς
που αποτελεί τη δεύτερη μεγάλη γενοκτονία του αιώνα μας, είναι άγνωστη σε μια,
ευτυχώς μικρή, αλλά υπαρκτή, ομάδα Ποντιομάχων.</span></span></div>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><b><u>Κατά την
«προοδευτική»<span> </span>ιστορική λογική του αρνητή
της Ποντιακής γενοκτονίας Νίκου Φίλη η Γενοκτονία είναι υπαρκτή μονάχα στα
μυαλά ημών των ηλιθίων και φανατικών προσφύγων…</u></b></span></span></div>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><b>Η μεθοδική
εξολόθρευση, ολική ή μερική, μιας εθνικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας, του
Ποντιακού Ελληνισμού συγκεκριμένα, υπάρχει μόνο στα μυαλά τα δικά μας!!!</b></span></span></div>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που η γενοκτονία των Ποντίων η οποία
έχει τις ίδιες ηθικές αναλογίες με αυτές των Εβραίων και των Αρμενίων,
αποτελεί, δυστυχώς, τη λιγότερο μνημονευόμενη και περισσότερο λησμονημένη από
τους εθνικούς και διεθνείς οργανισμούς. </span></span></div>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Τον επίλογο της τραγικής ποντιακής γενοκτονίας αποτελεί ο
βίαιος ξεριζωμός των επιζώντων μετά τη νίκη της Τουρκίας. Με τη συνθήκη της
ανταλλαγής των πληθυσμών έρχονται στην Ελλάδα και τα τελευταία ζωντανά
υπολείμματα. Οι ξεριζωθέντες εγκαταλείπουν την πατρώα γη και όλα τα υπάρχοντά
τους. Παίρνουν μαζί τους ιερά κειμήλια και λίγο χώμα από τη γη του Πόντου.
Αφήνουν πίσω τη Μαύρη Θάλασσα και μπαίνουν στην Άσπρη Θάλασσα. Φτάνουν στην
Ελλάδα περιμένοντας επί 85 ολόκληρα χρόνια την ιστορική δικαίωση που δεν ήρθε
ποτέ. </span></span></div>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Οι Τούρκοι αρνούνται σήμερα τη σφαγή του 1922 – τη σφαγή των
Ελλήνων. Κι όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με αδιάσειστα ντοκουμέντα, τα αποδίδουν
στις αναπόφευκτες ακρότητες του πολέμου. Η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική.</span></span></div>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Η γενοκτονία των Χριστιανών ήταν ένα καλά μελετημένο σχέδιο
εξόντωσης όλων των μειονοτήτων της άλλοτε κραταιής Αυτοκρατορίας. Ένα σχέδιο
που άρχισε να εφαρμόζεται από το 1914, με τον πρώτο διωγμό. Και ολοκληρώθηκε
μετά την καταστροφή του 1922. </span></span></div>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><b>Οι Τούρκοι αρνούνται…
Και έχουν λόγους να αρνούνται… Οι έλληνες, όμως Ποντιομάχοι γιατί;</b></span></span></div>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Οι Πόντιοι, όμως δεν ξεχνούν και επιλέγοντας την 19η Μαϊου
ως ημέρα μνήμης, ημέρα που στην Τουρκία αποτελεί εθνική γιορτή της τουρκικής
νεολαίας, αποκαλύπτουν το πραγματικό εγκληματικό πρόσωπο του Μουσταφά Κεμάλ
πασά.</span></span></div>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Ο Ελληνισμός τιμά τη μέρα αυτή τη μνήμη της μεγάλης θυσίας –
το κουράγιο των τρομαγμένων, κατατρεγμένων, καταταλαιπωρημένων θυμάτων, που
μπόρεσαν να κλείσουν στις ψυχές τους τις αλησμόνητες πατρίδες και να τις
ξαναστήσουν στα γκέτο των συνοικισμών, όπου τους έκλεισε η προσφυγιά.</span></span></div>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Οι πρόγονοί μας άφησαν τη ζωή τους, και πολλοί από αυτούς
έμειναν άθαφτοι στον αγώνα τους να μην αλλοιωθεί η πίστη τους, να μη χαθεί η
δική τους και με τη σειρά δική μας Ποντιακή μας ταυτότητα.</span></span></div>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Η κληρονομιά μας αυτή φαντάζει βαριά κι ασήκωτη, μα αν την
κατανοήσουμε θα δούμε πως είναι μια κληρονομιά μοναδική και πολύτιμη. Μια
κληρονομιά βαθιάς ευθύνης και υπευθυνότητας απέναντι στις επόμενες γενιές. </span></span></div>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Σε μια εποχή, που τα πάντα βρίσκονται υπό αμφισβήτηση, μια
εποχή των εύκολων λύσεων, μας δίνεται η ευκαιρία να αγωνιστούμε με το δικό μας
μοναδικό τρόπο για τη δικαίωση του Ποντιακού Ελληνισμού<span> </span>και την ιστορία του.</span></span></div>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><b>ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΝΑΠΟΥΜΕ ΤΑ
ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥΣ...</b></span></span></div>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Εμείς οι Πόντιοι της Ελλάδος «οι μετέχοντες της ελληνικής
παιδείας», με δηλωμένη τη θέλησή μας να καθορίζουμε τις τύχες μας…</span></span></div>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Εμείς οι Πόντιοι ως άτομα παραγόμενα από την Iστορία που
επιβιώσαμε των γενοκτονιών και των «εθνικών κρατών» και διατηρήσαμε την
ιστορικότητα και την Ελληνικότητά μας επί 2.700 χρόνια χωρίς πιστοποιητικά και
αστυνομικές ταυτότητες…</span></span></div>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Εμάς τους Ποντίους που για 85 ολόκληρα χρόνια το συμφέρον
του Εθνικού μας κράτους, που χρόνια τώρα σπαταλιέται σε μια μίζερη και αδιέξοδη
ελλαδοκεντρική αυτολαγνεία, συνεχίζει να μας θεωρεί ιστορικά απολιθώματα
αρνούμενο πεισματικά να συμπεριλάβει στις σελίδες της Ελληνικής Ιστορίας την
Ιστορία του Ποντιακού Ελληνισμού…</span></span></div>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Εμείς οι Πόντιοι που πιστεύουμε ότι <b>«κάθε λαός έχει δικαίωμα να απαιτεί με επιμονή την επίσημη αναγνώριση
από τις αρμόδιες αρχές των εγκλημάτων και αδικιών που διαπράχτηκαν σε βάρος
του. Αναγνώριση που είναι ένας ουσιαστικός τρόπος πάλης ενάντια στη μάστιγα της
γενοκτονίας…»</b></span></span></div>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Εμείς οι Πόντιοι πιστοί στο ψήφισμα των προσφύγων της
21-1-1923 που θεωρεί ότι <b>«...η
Ανταλλαγή... πλήττει καίρια την παγκόσμια συνείδηση και την παγκόσμια
ηθική...είναι αντίθετη προς τα ιερότερα δικαιώματα του ανθρώπου, της ελευθερίας
και ιδιοκτησίας... το σύστημα της Ανταλλαγής αποτελεί νέα και κεκαλυμμένη μορφή
αναγκαστικού εκπατρισμού και αναγκαστικής απαλλοτρίωσης που κανένα κράτος δεν
έχει το δικαίωμα να θέσει σε εφαρμογή παρά τη θέληση των πληθυσμών...»</b></span></span></div>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Εμείς οι Πόντιοι αγωνιστήκαμε και αγωνιζόμαστε για τη
διεθνοποίηση της Ποντιακής Γενοκτονίας, την ενσωμάτωση της Ιστορίας του
Ποντιακού Ελληνισμού στα βιβλία της Ελληνικής Ιστορίας, τη δημιουργία Ποντιακών
σχολείων εκεί όπου υπάρχουν ικανοί Ποντιακοί πληθυσμοί, την ίδρυση
Πανεπιστημιακής έδρας Ποντιακού Ελληνισμού, τη διατήρηση της Ποντιακής πολιτιστικής
κληρονομιάς, των ηθών και των εθίμων μας. </span></span></div>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><b>Βασίλης Ν.
Τριανταφυλλίδης<br />
(Χάρρυ Κλυνν)</b></span></span></div>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div class="MsoNormal">
<br /></div>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves/>
<w:TrackFormatting/>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:DoNotPromoteQF/>
<w:LidThemeOther>EL</w:LidThemeOther>
<w:LidThemeAsian>X-NONE</w:LidThemeAsian>
<w:LidThemeComplexScript>X-NONE</w:LidThemeComplexScript>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:SplitPgBreakAndParaMark/>
<w:EnableOpenTypeKerning/>
<w:DontFlipMirrorIndents/>
<w:OverrideTableStyleHps/>
</w:Compatibility>
<m:mathPr>
<m:mathFont m:val="Cambria Math"/>
<m:brkBin m:val="before"/>
<m:brkBinSub m:val="--"/>
<m:smallFrac m:val="off"/>
<m:dispDef/>
<m:lMargin m:val="0"/>
<m:rMargin m:val="0"/>
<m:defJc m:val="centerGroup"/>
<m:wrapIndent m:val="1440"/>
<m:intLim m:val="subSup"/>
<m:naryLim m:val="undOvr"/>
</m:mathPr></w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" DefUnhideWhenUsed="true"
DefSemiHidden="true" DefQFormat="false" DefPriority="99"
LatentStyleCount="267">
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Normal"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="heading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="35" QFormat="true" Name="caption"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="10" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" Name="Default Paragraph Font"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="11" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtitle"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="22" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Strong"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="20" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="59" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Table Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Placeholder Text"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="No Spacing"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Revision"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="34" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="List Paragraph"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="29" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="30" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="19" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="21" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="31" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="32" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="33" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Book Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="37" Name="Bibliography"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" QFormat="true" Name="TOC Heading"/>
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin-top:0cm;
mso-para-margin-right:0cm;
mso-para-margin-bottom:10.0pt;
mso-para-margin-left:0cm;
line-height:115%;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:12.0pt;
font-family:"Verdana","sans-serif";
mso-fareast-language:EN-US;}
</style>
<![endif]--><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span id="fullpost" style="font-size: large;">
</span></span></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/11931468936333602425noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8141835405848750507.post-63469640657769303702015-05-30T01:53:00.002+03:002015-05-30T01:55:09.073+03:00Οι Έλληνες του Πόντου και η βιοτεχνία της γενοκτονίας <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h3 class="post-title entry-title" itemprop="name">
</h3>
<div class="post-header">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><a href="http://1.bp.blogspot.com/-7ZUUnLDfsf8/VWgvLSeiSmI/AAAAAAAATwM/Gv1qTGanBCE/s1600/10961949_332962486914880_1355492786_n.jpg" style="margin-left: 0em; margin-right: 0em;"><img border="0" height="270" src="http://1.bp.blogspot.com/-7ZUUnLDfsf8/VWgvLSeiSmI/AAAAAAAATwM/Gv1qTGanBCE/s640/10961949_332962486914880_1355492786_n.jpg" width="640" /></a></span></div>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;"><a href="http://sioualtec.blogspot.gr/search/label/%CE%A3%CF%84%CE%AD%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%AC%CE%B4%CE%B7%CF%82" target="_blank"><b>Στέλιος Ελληνιάδης</b></a></span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Όταν
πρωτογνώρισα τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη, από τα ιδρυτικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ
που είχε φτάσει ψηλά στην κομματική ιεραρχία, η υπόθεση του
μικρασιατικού πολιτισμού ήταν εκτός συζήτησης στο δημόσιο χώρο. Μόνο το
σμυρνέικο τραγούδι είχε επανέλθει στο προσκήνιο μέσα από την αναβίωση
του ρεμπέτικου και τη μεγάλη επιτυχία που είχαν οι νεότερες εκτελέσεις
μερικών υπέροχων τραγουδιών από τη Γλυκερία με τη συμβολή του
αριστοτέχνη του σαντουριού Αριστείδη Μόσχου. Και η δική μας παρέα, γύρω
από το περιοδικό «ντέφι», που πρόβαλε τον πολιτισμό της Ανατολής, είχε
κατηγορηθεί για εθνικιστική απόκλιση!</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Ο Χαραλαμπίδης τόνιζε ότι οι Έλληνες δεν γνωρίζουν την ιστορία τους,
αφού η νεότερη, του μικρασιατικού, θρακικού και ποντιακού, δεν
διδασκόταν στα σχολεία. Και σ’ αυτό έβρισκα ενδιαφέρουσα την προσπάθειά
του να επαναφέρει στο προσκήνιο τη λησμονημένη ιστορία, σε συνδυασμό με
τις απόψεις του για μια εναλλακτική παραγωγική ανασυγκρότηση. Σταδιακά,
όμως, όλο αυτό το «σχέδιο» απορροφήθηκε από τη μεγάλη απήχηση που βρήκε η
πτυχή της «ποντιακής γενοκτονίας» που γρήγορα αυτονομήθηκε και το θέμα
της αναγνώρισής της έγινε ο αποκλειστικός στόχος όλων των εμπλεκομένων
που συνεχώς αυξάνονταν.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Στη δεκαετία του 1980, δημιουργήθηκαν
δυνατότητες αναθεώρησης της καθεστηκυίας ιστορίας. Ήταν η εποχή που
οξύνονταν οι εθνικές αντιθέσεις στα Βαλκάνια και ιδιαιτέρως στη
Γιουγκοσλαβία όπου ο θάνατος του Τίτο, το 1980, ακολουθήθηκε από
διαλυτικές τάσεις στο πολυεθνικό κράτος, από την ομόσπονδη Κροατία ως
την ομόσπονδη Μακεδονία. Η εποχή που, λίγο αργότερα, λόγω της
κατάρρευσης και διάλυσης της Σοβιετικής Ένωσης, άρχισαν να συρρέουν στην
Ελλάδα κατά δεκάδες χιλιάδες οι Έλληνες από τη Γεωργία, το Καζαχστάν
και τη νότια Ρωσία.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Την εποχή του μεγάλου συλλαλητηρίου για το όνομα της
Μακεδονίας στη Θεσσαλονίκη, το 1992. Ξεκληρισμένοι, με ελάχιστα
υπάρχοντα που τα πουλούσαν κομμάτι-κομμάτι στις λαϊκές αγορές,
διασκορπίζονταν στη χώρα, φτωχοί και άμαθοι στον καπιταλισμό, μιλώντας
μόνο ρώσικα, τούρκικα ή ποντιακά. Στην Ελλάδα δεν θεωρούνταν γνήσιοι
Έλληνες, όπως ένιωθαν, αλλά Ρώσοι ή Ρωσοπόντιοι όπως αποκαλούνταν από
τους γηγενείς. Σ’ αυτό το «έδαφος», η σπίθα του Χαραλαμπίδη έπιασε και
φούντωσε.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Η επίκληση της ρίζας τους, της μικρασιατικής καταγωγής των
γονιών και των παππούδων τους, προσφερόταν για την αποκατάσταση της
εθνικής τους ταυτότητας στα μάτια των Ελλαδιτών που την λοιδορούσαν. Και
η αναμόχλευση των τραγωδιών, των διωγμών και κατατρεγμών, έδινε
μεγαλύτερη βαρύτητα στην προσπάθεια ενσωμάτωσής τους σε πιο ισότιμη
βάση. Η «γενοκτονία» προσφερόταν σαν ενοποιητικό στοιχείο ενός κόσμου
που είχε χάσει τα πάντα και είχε βρεθεί στο χαμηλό στάτους του ξένου
μετανάστη.</span></div>
<h4 style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">
Ρουμ και Γκρεκ</span></h4>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Στη Σοβιετική Ένωση, εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες, αυτόχθονες,
μετανάστες και πρόσφυγες, δεν χρειάστηκε ποτέ να αναμοχλεύσουν τη
μικρασιατική καταστροφή, γιατί ποτέ δεν αμφισβητήθηκε η εθνική τους
καταγωγή. Αντιθέτως, ήταν τόσο βεβαιωμένη που τους δημιούργησε
προβλήματα με το καθεστώς σε κάποιες φάσης της ιστορίας. Στη Σοβιετική
Ένωση, όλοι οι Έλληνες, της Μικράς Ασίας, της Κριμαίας, της Μαριούπολης ή
της Οδησσού, ήταν «γκρεκ» και έτσι καταγράφονταν στις απογραφές του
πληθυσμού.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Όπως ήταν «ρουμ» στην Τουρκία. Μόνο στην Ελλάδα, η ταυτότητά
τους αμφισβητήθηκε. Και πάνω σ’ αυτή την αμφισβήτηση, αναπτύχθηκε σαν
κοινό τους στοιχείο το ζήτημα της «γενοκτονίας», που γεφύρωνε το χάσμα
με τους εντόπιους και τους διαχώριζε από τους ξένους. Είχε αλήθεια, είχε
ταυτότητα, είχε μαχητικότητα, είχε προσφυγιά, είχε και συντριβή. Γύρω,
όμως, από τη γενοκτονία στήθηκε μεθοδικά ένα ολόκληρο οικοδόμημα που δεν
ήταν καθόλου αθώο.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Από τον ερχομό τους στην Ελλάδα, οι Έλληνες του Πόντου, όπως τους
αποκαλεί ο Μητροπολίτης Τραπεζούντος Χρύσανθος στις 900 σελίδες του
ιστορικού του έργου «Η Εκκλησία Τραπεζούντος», έγιναν υποχρεωτικά
«Πόντιοι». Από Ρωμιοί και Έλληνες, ρουμ και γκρεκ, όπως οι ίδιοι
αυτοπροσδιορίζονταν επί αιώνες ανάλογα με τη γλώσσα που μιλούσαν, όπως
και οι Έλληνες της Πόλης, της Βουλγαρίας, της Ουκρανίας κ.λπ.,
μετονομάσθηκαν από τους ντόπιους ιθύνοντες σε σκέτο «Πόντιοι».</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Έτσι, όχι
μόνο αποκόπηκαν από το σώμα των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, αλλά και από
τους Έλληνες των Βαλκανίων, της ανατολικής Θράκης και της Ελλάδας.
Αναγορεύτηκαν σε άλλο σώμα, γύρω από το οποίο χτίστηκε μια ξεχωριστή
εθνική αφήγηση που εξυπηρετούσε τη χειραγώγηση αυτού του σημαντικού
κομματιού του Ελληνισμού, το οποίο ως νιόφερτο ήταν πιο ευάλωτο.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Ιδρύθηκαν εκατοντάδες νέοι σύλλογοι που, μαζί με τους παλιότερους που
είχαν ιδρυθεί μετά τη μικρασιατική καταστροφή, αλλά και τους
αντίστοιχους στο εξωτερικό, δημιούργησαν ένα κίνημα μέσα από το οποίο
ξεπήδησαν αμέτρητα χορευτικά και μουσικά συγκροτήματα, κυρίως από
νεολαίους, που εμπλούτισαν με πλούσιο και όμορφο υλικό το καλλιτεχνικό
τοπίο της χώρας και ανέδειξαν την παρουσία των Ελλήνων του Πόντου. Αλλά
όλα αυτά τέθηκαν στην υπηρεσία της «γενοκτονίας».</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Το ζήτημα της «γενοκτονίας» έγινε γρήγορα αποδεκτό από παλιούς και
νέους, προοδευτικούς και συντηρητικούς, σοσιαλιστές και εθνικιστές,
φτωχούς και επιχειρηματίες, εργάτες και πανεπιστημιακούς, πολιτικούς,
απόστρατους στρατιωτικούς και παπάδες. Ένωνε και προσανατόλιζε, ενώ
ταυτόχρονα αποσπούσε την προσοχή από τρέχοντα πιεστικά προβλήματα που
βασάνιζαν τους ανθρώπους παραμένοντας άλυτα.</span></div>
<h4 style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">
Στον κλοιό των μηχανισμών εξουσίας</span></h4>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Είναιχαρακτηριστικό, ότι όλη αυτή η εξέλιξη, από την αρχή μέχρι
σήμερα, σε κεντρικό επίπεδο, δεν ελέγχθηκε ούτε καθοδηγήθηκε από τους
ίδιους τους μετανάστες και πρόσφυγες, αλλά από τους μηχανισμούς του
ελληνικού πολιτικού συστήματος και από παράγοντες διαπλεκόμενους ή
μισθοδοτούμενους από το κράτος ή επιχορηγούμενους από το κράτος και από
ορισμένους μεγαλοπλούσιους.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Καθώς προχωρούσε η ενσωμάτωση και αποκτούσαν
ελληνική ιθαγένεια οι νιόφερτοι, άρα και δικαίωμα ψήφου, εντεινόταν
οανταγωνισμός για τον έλεγχο των σωματείων από τα κόμματα εξουσίας,
ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, με παροχές, κολακείες, αλλά και πιέσεις κάθε είδους. Συν
τω χρόνω, σχηματίστηκαν αρκετές ομάδες συμφερόντων που διεκδικούσαν
μερίδια της εξουσίας στον ποντιακό χώρο. Ομηρικές δολοπλοκίες και
συγκρούσεις έχουν καταγραφεί μέσα στα χρόνια, ερήμην της κοινωνίας.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Ένας πολύ μικρός αριθμός ατόμων, σχεδόν όλοι εντόπιοι, Ελλαδίτες
ποντιακής καταγωγής, με κρατικές και κομματικές διασυνδέσεις, ανέλαβαν
να καθοδηγούν τις ομοσπονδίες των σωματείων επί δεκαετίες,
συνεπικουρούμενοι από τρεις-τέσσερις ιστορικούς που στηρίζουν το στάτους
κβο με υλικό, το οποίο ανακυκλώνουν με άπειρες παραλλαγές και διαδίδουν
με συστηματικό τρόπο, όχι σαν επιστήμονες, αλλά σαν επαγγελματίες
προπαγανδιστές.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Ιστορικοί και δημοσιογράφοι αποκλειστικά της
«γενοκτονίας» και, συμπληρωματικά, των «σταλινικών διώξεων»,
διασυνδεδεμένοι με τις ομάδες εξουσίας, υπάλληλοι κρατικών φορέων, μέλη
των συμβουλίων με επικεφαλής κομματικά στελέχη ή ισόβιους
μεγαλοπαράγοντες που διαπλέκονται με τις παραθρησκευτικές οργανώσεις και
τους εθνικιστές της εκκλησίας (π.χ. τον Άνθιμο), της τοπικής
αυτοδιοίκησης (π.χ. τον Ψωμιάδη), του κεφαλαίου (π.χ. τον Μελισσανίδη),
του βαθέως κράτους (π.χ. τον Καλεντερίδη) κ.λπ.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Πίσω από τις πιο
σημαντικές εφημερίδες και τα σάιτ του χώρου, που επίμονα υπερθεματίζουν
και προωθούν σαν το σταθερό κεντρικό τους ζήτημα τη «γενοκτονία» και τις
«διώξεις», είναι γνωστοί παράγοντες, βασικά της Δεξιάς, που
διαγκωνίζονται για τον έλεγχο του ποντιακού χώρου.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Οι φερόμενοι ως ειδικοί του αντιτουρκισμού, του αντιρωσισμού και του
αντικομμουνισμού, δεν επιμορφώνουν, αλλά δημιουργούν εχθρότητα και
μίσος. Κι αυτό το μίσος χρησιμοποιήθηκε σαν η κινητήρια δύναμη του
οργανωμένου ποντιακού χώρου και σ’ αυτό επένδυσαν όλοι, ακροδεξιοί,
δεξιοί, κεντρώοι, ΠΑΣΟΚτσήδες και κάποιοι μεταμεληθέντες αριστεροί.
Χτίστηκαν συμμαχίες, πελατείες, επιρροές, εξουσίες, μηχανισμοί… κανείς
δεν πήγε κόντρα στο ρεύμα για να μην φανεί λιγότερο πατριώτης, λιγότερο
Πόντιος.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Αναπόφευκτα, η «ποντιακή γενοκτονία» και οι «σταλινικές διώξεις», από
τις πιο μελανές σελίδες στην ιστορία του νεότερου Ελληνισμού, με την
επίκληση του δικαιώματος στη μνήμη, αξιοποιήθηκαν στο έπακρο από ένα
πολυδιάστατο και γκρίζο μόρφωμα για τη χειραγώγηση μιας μεγάλης
κοινωνικής ομάδας και για την καλλιέργεια ρατσιστικών, εθνικιστικών και
αντικομμουνιστικών αντιλήψεων και συμπεριφορών που η διάδοσή τους
διαχέεται πέρα από το συγκεκριμένο χώρο.Επίσης, συνέβαλαν στη διαμόρφωση
μιας πολιτικής γραμμής που αντιστρατεύεται την προσέγγιση
Ελλάδας-Ρωσίας, Ελλάδας-Τουρκίας και κατά προέκταση Ελλάδας-βαλκανικών
χωρών. Μια γραμμή που κάλλιστα εξυπηρετείσυντηρητικά κόμματα, μυστικές
υπηρεσίες, ολιγάρχες του πλούτου, έμπορους όπλων, εθνικιστές και
λαοπλάνους, αντάμα.</span></div>
<h4 style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">
Πατριωτισμός με το μέτρο</span></h4>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Εννοείται ότι δεν ήταν όλοι οι παράγοντες του οργανωμένου ποντιακού
χώρου αντιδραστικοί, αλλά οι πιο ειλικρινείς απ’ αυτούς που γνωρίζω,
τελικά περιθωριοποιήθηκαν ή αποσύρθηκαν ηττημένοι και απογοητευμένοι.
Ούτε όλοι οι ποντιακοί φορείς έγιναν έρμαιο των μηχανισμών. Οι
Αργοναύτες-Κομνηνοί δεν έπαψαν να προβάλλουν σφαιρικά τον πολιτισμό των
Ελλήνων του Πόντου, ο Νίκος Ζουρνατζίδης δεν υποχώρησε από τη μελέτη και
τη σωστή διδασκαλία των ποντιακών χορών και η Επιτροπή Ποντιακών
Μελετών συνέχισε σεμνά το σημαντικό ερευνητικό της έργο, όπως και άλλοι
φορείς στην Ελλάδα και το εξωτερικό που παρέμειναν σοβαροί και μη
εξαρτημένοι.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Ο ίδιος ο Χαραλαμπίδης, αφού ματαιώθηκε το μεγαλόπνοο σχέδιό του για
την ίδρυση της Ρωμανίας, μιας νέας πόλης των Ελλήνων του Πόντου στη
Θράκη, και απέτυχε το κόμμα του (Δημοκρατική Περιφερειακή Ένωση) να
συγκεντρώσει πάνω από 32 χιλιάδες ψήφους στις βουλευτικές εκλογές του
2000, υπερκεράστηκε από αυτούς που πήραν τη σκυτάλη και ανέλαβαν πιο
οργανωμένα την καμπάνια της «γενοκτονίας». Έχοντας, όμως, ακόμα
προσωπική επιρροή, συνεχίζει τη δράση του με ομιλίες και βιβλία, όπως
«Το Μικρασία ενώνει – το Τουρκία εκβαρβαρίζει», σε επίπεδα κατώτερα από
την αρχική του έμπνευση.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Είναι αξιοσημείωτο ότι όλα αυτά τα σωματεία που υπάχθηκαν στον ένα ή
τον άλλο μηχανισμό εξουσίας, όλοι αυτοί οι παράγοντες που για μεγάλο
χρονικό διάστημα ασκούν πραγματική εξουσία, έκαναν ελάχιστα πράγματα για
την αντιμετώπιση των ταλαιπωριών που υπέστησαν οι μετανάστες και
πρόσφυγες από την πρώην Σοβιετική Ένωση.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Εάν είχαν υψώσει υπέρ των
δικαιωμάτων των ομογενών την ίδια φωνή που ύψωσαν για τη «γενοκτονία» ή
τις «σταλινικές διώξεις», γεγονότα που έλαβαν χώρα πριν από 100 και 70
χρόνια σε άλλες χώρες, θα είχαν αποτρέψει την ταπείνωση των αλλόγλωσσων
συμπατριωτών τους, θα είχαν αποκαλύψει τα φοβερά σκάνδαλα με τα δάνεια
και τις κατοικίες που προορίζονταν για τους πρόσφυγες στη Θράκη, θα
είχαν εμποδίσει τις συλλήψεις και απελάσεις ομογενών χωρίς χαρτιά, θα
είχαν επισπεύσει τις διαδικασίες απόκτησης ελληνικής ιθαγένειας, θα
είχαν πιέσει το κράτος να φροντίσει για την τύχη των περιουσιών που
άφησαν πίσω τους στη Γεωργία, θα είχαν ξεσηκωθεί για τη μείωση των
αποσπασμένων δασκάλων της ελληνικής γλώσσας στην παρευξείνια ζώνη, θα
είχαν συμβάλλει στην αξιοποίηση των ικανοτήτων, της επαγγελματικής
κατάρτισης και των γνώσεων που κόμιζαν οι Έλληνες του Πόντου, οι οποίοι
από γιατροί κατέληγαν οικοδόμοι και από δάσκαλοι μικροπωλητές.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Και,
βέβαια, θα πρωτοστατούσαν στην ανάπτυξη στενότερων σχέσεων συνεργασίας
της Ελλάδας με τις χώρες προέλευσης των ομογενών. Αντιθέτως, ο ποντιακός
κόσμος έγινε αντικείμενο εκμετάλλευσης και δεν βοηθήθηκε όσο έπρεπε
ούτε αξιοποιήθηκε όσο του άξιζε, με ευθύνη των ατόμων και ομάδων που τον
έθεσαν υπό τον έλεγχο τους ιδεολογικά και οργανωτικά.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Κανένας τους, όλα αυτά τα χρόνια, δεν νοιάστηκε να κάνει κάτι θετικό
για την αναζωογόνηση του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης, στην οποία
από το απώτερο παρελθόν κατέφευγαν και δραστηριοποιούνταν πάρα πολλοί
Έλληνες του Πόντου. Κανένας τους δεν ενδιαφέρθηκε για τους Έλληνες που
έμειναν στην Ανατολή, για τους Έλληνες του Καυκάσου, του Κουμπάν, της
Σιβηρίας ή της Κριμαίας. Ούτε λέξη ποτέ για τουςΈλληνες που ζουν στην
Ανατολική Ρωμυλία, στη Φιλιππούπολη και το Στενήμαχο, στα δυτικά παράλια
της Μαύρης Θάλασσας, Έλληνες του Πόντου κι αυτοί, στη Σωζόπολη, τη
Μεσήμβρια και την Αγχίαλο, την Κωστάντζα και το Ιάσιο. Για την Ασπασία,
τη Δάφνη, την Κλειώ, τον Βασίλη και χιλιάδες άλλους Έλληνες στη
Βουλγαρία, τη Ρουμανία, τη Μολδαβία κ.λπ. δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Είναι επίσης αξιοσημείωτο ότι καμία ουσιαστική βοήθεια δεν δόθηκε
στους Μαριουπολίτες Έλληνες του Πόντου, που παρέμειναν στις εστίες τους
μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, παρ’ όλο που τους ενέταξαν σε
ομοσπονδίες, συμβούλια και οργανισμούς. Και είναι σκανδαλώδης και
αξιοκατάκριτη η αδιαφορία τους σήμερα που ο εκεί Ελληνισμός ψυχορραγεί
στο κέντρο του πολέμου, στην Ανατολική Ουκρανία, απελπιστικά μόνος. Εάν
υπήρχε πραγματική έγνοια για τους Έλληνες του Πόντου, θα είχαν βγει
στους δρόμους και στα κανάλια, θα ξεσήκωναν τον κόσμο και θα εξανάγκαζαν
τις κυβερνήσεις να δράσουν.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Ό,τι και να συμβαίνει στους Έλληνες του Πόντου, το μόνο σίγουρο που
συνεχίζεται αμείωτο είναι η προπαγανδιστική μηχανή για τις διώξεις του
παρελθόντος που, αποκομμένη από την πραγματική ζωή, αποκομμένη από τη
συνολική ιστορία του Ελληνισμού, συνεχίζει να χύνεται σαν αποχαυνωτικό
δηλητήριο στις ψυχές των άδολων νέων της Διασποράς και μερίδας της
κοινωνίας που δεν ψάχνει πολύ ό,τι της σερβίρουν οι μηχανισμοί.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Η
προβολή της «γενοκτονίας» που αρχικά συνέβαλε στη συσπείρωση του
κατακερματισμένου και απαξιωμένου ποντιακού Ελληνισμού, μετεξελίχθηκε
επιτήδεια σε εργαλείο ελέγχου και πολιτικο-ιδεολογικού του
προσανατολισμού. Είναι τουλάχιστον λυπηρό, οι νέοι που σηκώνουν τα
λάβαρα με το δικέφαλο αετό και διαδηλώνουν για τη «γενοκτονία» να μην
γνωρίζουν καθόλου ιστορία. Κι αυτό το έχω διαπιστώσει από δεκάδες
ομιλίες που έχω κάνει σε σωματεία και εκδηλώσεις. Στα παιδιά
διοχετεύονται μόνο οι πληροφορίες και οι μαρτυρίες που γεννούν μίσος για
τους άλλους, τους Τούρκους, τους Κούρδους, τους μουσουλμάνους γενικώς ή
τους Ρώσους. Ό,τι χρειάζεται, δηλαδή, για να πάνε κατ’ ευθείαν στη
Χρυσή Αυγή που ξέρει πολύ καλά να αξιοποιεί αυτόν τον επιλεκτικό
«πατριωτισμό».</span></div>
<h4 style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;">
Αριστερή απουσία</span></h4>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Δυστυχώς, μεγάλες είναι οι ευθύνες της Αριστεράς που άφησε το
ποντιακό στοιχείο στην τύχη του. Το μεν ΚΚΕ έμεινε απ’ έξω γιατί δεν το
σήκωνε το κλίμα που οι άλλοι διαμόρφωναν και το οποίο προσπάθησε
ανεπιτυχώς να αντιμετωπίσει πηγαίνοντας στο άλλο άκρο, στην άρνηση των
διώξεων επί Στάλιν. Η δε άλλη Αριστερά, τόσο η λεγόμενη ανανεωτική όσο
και η λεγόμενη επαναστατική, αγνόησε επιδεικτικά το θέμα θεωρώντας το
ασήμαντο ή εθνικιστικό και απέφυγε, κατά συνήθεια, να εμπλακεί
ενεργητικά σε ένα χώρο ζωντανό και μαζικό. Έτσι, οι μηχανισμοί του
ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, των οργανωμένων συμφερόντων, του κράτους και του
παρακράτους, δεν βρήκαν καμία αντίσταση εξ αριστερών.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Οι όποιες
πρόσφατες ενέργειες μέσα από τον ΣΥΡΙΖΑ, με επετειακές ανακοινώσεις περί
γενοκτονίας, χωρίς έμπρακτη παρέμβαση στο χώρο, είναι αποσπασματικές
και δεν ξεφεύγουν από το ασφυκτικό πλαίσιο που έχουν καθορίσει οι
μηχανισμοί που απρόσκοπτα διατηρούν την πρωτοβουλία των
κινήσεων.Αναγνωρίζοντας τα δίκαια αιτήματα των Ελλήνων του Πόντου, η
Αριστερά οφείλει να τα διαχειρίζεται με ευαισθησία εμμένοντας στη γραμμή
της ειρηνικής συνύπαρξης και της συνεργασίας με τις χώρες της γειτονιάς
μας. Έργο δύσκολο που προϋποθέτει καλοδουλεμένη συνολική εξωτερική
πολιτική, που οι ελληνικές κυβερνήσεις ποτέ δεν είχαν.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Εάν ο Νόρμαν Φίνκελσταϊν χρησιμοποιεί τον όρο «βιομηχανία του
ολοκαυτώματος», για να περιγράψει το τεράστιο project που χτίστηκε
μεθοδικά για να εκμεταλλευτεί τον πόνο και τη φρίκη των Εβραίων προς
όφελος ενός ολόκληρου συστήματος εξουσίας, ρατσιστικού και εθνικιστικού,
μπορούμε, τηρώντας τις αναλογίες, να μιλήσουμε κι εμείς για τη
«βιοτεχνία της ποντιακής γενοκτονίας». Όχι γιατί η μία φρίκη είναι
λιγότερο φρίκη από την άλλη, αλλά γιατί ο μηχανισμός εκμετάλλευσης και
οι επιπτώσεις αυτής της εκμετάλλευσης είναι μεγέθη ασυγκρίτως μεγαλύτερα
στην πρώτη περίπτωση, τη σιωνιστική.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Κανένα άλλο κομμάτι του Ελληνισμού δεν έδειξε τόσο μεγάλο δυναμισμό
μέσα στο όχι τόσο φιλικό περιβάλλον της σύγχρονης Ελλάδας. Κανένα άλλο
κομμάτι δεν προσπάθησε με μεγαλύτερο ενθουσιασμό να διασώσει και να
αναδείξει στοιχεία του παραδοσιακού του πολιτισμού. Κανένα άλλο κομμάτι
του Ελληνισμού δεν τόνωσε με τέτοια συμμετοχή την κοινωνική ζωή και
μάλιστα, σε μια εποχή που η παρακμή ήταν προ των πυλών. Αλλά και κανένα
άλλο κομμάτι δεν έγινε αντικείμενο τόσο μεγάλης εκμετάλλευσης και
απαξίωσης. Στη Ρωσία Έλληνας, στην Τουρκία Ρωμιός και στην Ελλάδα ξένος,
λένε ακόμα, μελαγχολικά, οι Έλληνες του Πόντου.</span><br />
<span style="font-size: large;"><b> Από τον <a href="http://www.e-dromos.gr/oi-ellines-tou-pontou-kai-i-viotexnia-tis-genoktonias/" target="_blank">Δρόμο της Αριστεράς</a></b></span></div>
</div>
<span id="fullpost" style="font-size: large;"></span></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/11931468936333602425noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8141835405848750507.post-85493870183019934972015-05-20T03:33:00.002+03:002015-05-20T03:33:26.044+03:00Ένα από τα πιο συγκλονιστικά ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ της Γενοκτονίας των Ποντίων! Η κόλαση στον Άγιο Γεώργιο τον Πάτλαμα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h2>
</h2>
<div class="date">
</div>
<a href="https://olympiada.files.wordpress.com/2015/05/genoktonia.jpg"><img alt="genoktonia" class="alignleft size-full wp-image-473804" height="371" src="https://olympiada.files.wordpress.com/2015/05/genoktonia.jpg?w=777&h=486" width="600" /></a><strong><br /><br /><br />Έχουμε
διαβάσει σχεδόν όλα τα ντοκουμέντα της Γενοκτονίας των Ελλήνων του
Πόντου. Το παρακάτω, αξίζει να διαβαστεί από όλους. Δείχνει μία ακόμα
«εφεύρεση αφαίρεσης ανθρώπινων ζωών» από τους τούρκους. Το αίμα που
χύθηκε στον Πόντο, ζητά μέχρι και σήμερα δικαίωση! Και η δικαίωση θα
έρθει για όλη την ανθρωπότητα, όταν δε θα επιτρέψουμε να ξανασυμβούν
τέτοιες φρικτές καταστάσεις… Η ιστορική μνήμη, δεν πρέπει να μεταβληθεί
σε ανάμνηση!</strong><br />
<div style="text-align: center;">
<span style="color: blue;"><strong><br />Η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου του Πάτλαμα, μία εικόνα κολάσεως</strong></span></div>
<div style="text-align: center;">
<em><strong>αντιγραφή από το βιβλίο του Γεωργίου Λαμψίδη Τοπάλ Οσμάν, antexoume</strong></em></div>
<h3>
Ελάτε τώρα να παρακολουθήσουμε την ιστορία μιας μεγάλη εκκλησίας που το όνομά της έγινε συνώνυμο με την κόλαση.</h3>
<span id="more-473803"></span><br />
<h3>
Είναι μια πολίχνη το Πάτλαμα, που απέχει ένα τέταρτο της ώρας από
την Κερασούντα. Δε θα είχε καμία αξία για την ιστορία μας αν εκεί δεν
υπήρχε μία εκκλησία : Ο Άγιος Γεώργιος.</h3>
<h3>
Όταν σήμερα αναφέρετε σε έναν ηλικιωμένο Πόντιο την εκκλησία του
Αγίου Γεωργίου του Πάτλαμα, σας κοιτάζει αρκετά δευτερόλεπτα, έκπληκτος,
ύστερα ξαναρωτάει:</h3>
<ul>
<li>
<h3>
To<span lang="el-GR">ν Άγιο Γεώργιο τον Πάτλαμα;</span></h3>
</li>
</ul>
<h3>
Ανοιγοκλείνει τα μάτια του, σκέφτεται λίγο και :</h3>
<ul>
<li>
<h3>
Που τον θυμήθηκες! Λέγαμε να τα ξεχάσομε όλα…</h3>
</li>
</ul>
<h3>
Όμως οι ιστορικοί που περιέγραψαν την τελευταία περίοδο του
Ελληνικού Πόντου δεν μπορούν να το ξεχάσουν. Επανέρχονται συνεχώς στον
Άγιο Γεώργιο τον Πάτλαμα για να δείξουν την φρίκη, την κατάντια, τον
εξευτελισμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. “Και αυτοί οι δαίμονες της
κολάσεως θα έφριττον ενώπιον της τοιάτης σκηνής…” αναφέρει έντρομος ο
Βαλαβάνης που τα γεγονότα τα έζησε από πολύ κοντά. “Ήνοιξεν η θύρα της
κολάσεως, διότι επωνομμάσθη ο Ναός του Αγίου Γεωργίου Πάτλαμα”, γράφει ο
αποδημήσας το 1965 εις Κύριον Μητροπολίτης Νευροκοπίου και Ζιχνών
Αγαθάγγελος και αφιερώνει πλείστες λεπτομέρειες για την κόλαση αυτή στο
βιβλίο του “ Η ιστορία του εν Πόντω χωρίου Χόψα και η καταστροφή αυτής”.</h3>
<h3>
Αλλά ας επανέλθουμε στη σειρά της αφηγήσεώς μας. Όπως γράψαμε ήδη,
οι εκτοπισμοί και οι απελάσεις Ελήνων με τις οικογένειές τους δήθεν “
λόγω πολεμικών αναγκών” βρίσκονταν στην έντασή τους.</h3>
<h3>
Πολλοί δραπέτευον από τις συνοδείες και διασκορπίζονταν σε διάφορες πόλεις, ιδίως στην Κερασούντα.</h3>
<h3>
Εκεί όμως η κατάσταση μεβλήθηκε επικίνδυνα, όπως αναφέρει ο
Μητροπολίτης Αγαθάγγελος. Οοι συνεχείς επιτάξεις και εκβιασμοί του Τοπάλ
Οσμάν έσβησαν το εμπόριο της πόλεως. Εργασίες πλέον δεν υπήρχαν. Οι
τιμές των τροφίμων εικοσαπλασιάστηκαν και η ζωή για τους καταφυγόντας
εκεί εξόριστους έγινε πολύ δύσκολη.</h3>
<h3>
Για να ζήσουν οι “λάθρα βιούντες” πρόσφυγες αναγκάσθηκαν να
μεταφέρουν πάνω στους ώμους τους, στρατιωτικά τρόφιμα και πολεμοφόδια
από την Κερασούντα στο Κουλάκ-Καγιάν, απόσταση που κανονικά ένας πεζός
χωρίς φορτίο την διένυε σε εννέα ώρες. Οι φορτωμένοι όμως τα ανθρώπινα
αυτά υποζύγια, άνδρες και γυναίκες, που έφερναν στους ώμους τους 25
οκάδες φορτίου, διένυαν αυτήν την απόσταση σε δύο μέρες. Για τις 25
αυτές οκάδες επληρώνοντο 50 γρόσια ενώ η οκά του καλαμποκίσιου ήταν 70
γρόσια. Δηλαδή το ημερομίσθιο δύο ημερών εξαντλητικής εργασίας
αντιπροσώπευε λιγότερο από οκά καλαμποκίσιο ψωμί.</h3>
<h3>
Δεν ήταν όμως μόνο η δυσκολία της διατροφής. Κάθε μέρα οι τσετέδες
του Τοπάλ Οσμάν διέτρεχαν στην πόλη και ξεκαθάριζαν πρόσφυγες που ήσαν
εγκαταλειμμένοι στις αχυρώνες, στους σταύλους και στα καμπαναριά. Και
ήδη αναφέραμε τις τραγικές νύχτες που μάζευαν οι ορδές του Τοπάλ Οσμάν
παιδιά και τα έπνιγαν στο λιμάνι της Κερασούντος.</h3>
<h3>
Όσες απ’ αυτές τις οικογένειες των προσφύγων κατόρθωνε να συλλάβει ο
στρατός και η χωροφυλακή, τις μετέφερε αμέσως στον Άγιο Γεώργιο τον
Πάτλαμα</h3>
<h3>
Όμως ας αφήσωμε τον άλλοτε μητροπολίτη Νευροκοπίου και Ζιχνών
Αγαθάγγελο να ανοίξει την αυλαία της τρομερής αυτής κολάσεως του
Ποντιακού Ελληνισμού.</h3>
<h3>
Δώδεκα οικογένειες από το χωριό Χόψα, που βρίσκονταν ανάμεσα στους
χιλιάδες πρόσφυγες που κατέφυγαν στην Κερασούντα αποφάσισαν να φύγουν
κρυφά για το Καράχισαρ κι από κει για τις ρώσικες γραμμές. Η απόφασή
τους φυσικά ήταν εξαιρετικά παράτολμη γιατί και η απόσταση ήταν μεγάλη
και οι κίνδυνοι στο δρόμο πολλοί.</h3>
<h3>
<span lang="el-GR">Όμως ο άνθρωπος προτιμά το παράτολμο καμμία φορά
όταν δεν υπάρχει άλλη διέξοδος από το θάνατο. Μήπως προ δύο μηνών η
Δέσποινα Παχατουρίδου και η αδελφή της, Σουμέλα Καλαιτζίδου δεν έκαμαν
το ίδιο και κατόρθωσαν να διαφύγουν στο ρώσικο έδαφος; Μήπως και άλλες
οικογένειες δεν έκαμα το ίδιο και σώθηκαν; Τι σημαίνει αν μερικοί
συνελήφθηκαν και εκτελέστηκαν επί τόπου; Ο καθένας με την τύχη του.</span></h3>
<h3>
Και ένα πρωινό βροχερό και παγωμένο του Απριλίου του 1917 ξεκίνησαν
οι 12 οικογένειες για τη σωτηρία ή τον θάνατο, χωρίς κανένα εφόδιο.
Μάζευαν στο δρόμο χόρτα και σαλιγκάρια και με αυτά συντηρούνταν. Όταν
βράδιασε, φθάσανε στο Τας-Χαν, όπου κατέλυσαν. Εκεί άναψαν φωτιά και για
να ζεσταθούν και για να στεγνώσουν τα ρούχα τους, που ήταν μουσκεμένα
από την ολοήμερη βροχή.</h3>
<h3>
Τη στιγμή που γύρω από τη φωτιά ζεσταίνονταν τα μέλη των δώδεκα
αυτών οικογενειών, άνοιξε η πόρτα απότομα και μπήκε μέσα ένα νέο παιδί
16 χρονών καταβρεγμένο, παγωμένο και τρομαγμένο. Από την παγωνιά και τον
φόβο δεν μπορύσε να μιλήσει, είχαν ακινητοποιηθεί τα σαγόνια του.</h3>
<h3>
Επί ένα τέταρτο της ώρας τον έτριβαν και τον ζέσταιναν ώσπου συνήλθε
κάπως. Του έδωσαν τότε λίγα χόρτα και μερικά σαλιγκάρια ψημένα στη
φωτιά να φάει γιατί ήταν θεονήστικος. Ανυπόμονοι οι άλλοι να μάθουν
ποιος είναι και από που ήρθε τον είχαν κυκλώσει και περίμεναν να
μιλήσει.</h3>
<h3>
-Είμαι από το Κεπεκκλήσε της Τριπόλεως… άρχισε ο νέος με δυσκολία.
Αφήστε με, δεν μπορώ να πω τι είδαν τα μάτια μου… αφήστε με. Είμαι τόσο
ζαλισμένος! Κι έπεσε ξανά ανάσκελα.</h3>
<h3>
Οι γύρω του κατατρόμαξαν και περίμεναν τη συνέχιση της διηγήσεως.
Τους κοίταξε όλους, έτριψε λίγο τα χέρια για να ζεσταθεί και σε λίγο
πήρε θάρρος.</h3>
<h3>
-Είχαμε σκοπό να φύγουμε για τη Ρωσία, συνέχισε ο νέος με δυσκολία,
όμως ήρθαν και μας ειδοποίησαν ότι θα εκτοπισθούμε… Έτσι πολλοί από το
Κεπεκκλησε και το Τζαλ, για να γλυτώσουν τον εκτοπισμό, βγήκαν στα βουνά
με τις οικογένειές τους. Εκεί περίμεναν δέκα μέρες την προέλαση των
Ρώσων. Όμως η προέλαση δεν έγινε ποτέ.</h3>
<h3>
Τα μάτια όλωνς ήσαν στραμμένα προς το παλληκάρι εκείνο που ανάσαινε
βαρειά και προσπαθούσε να ανασηκωθεί . Δύο – τρεις έτρεξαν κοντά του και
τον ξανακάθισαν στη θέση του.</h3>
<ul>
<li>
<h3>
Πες μας, πες μας, παλληκάρι μου και μη μας βασανίζεις, παρακάλεσε ένας γέρος.</h3>
</li>
</ul>
<h3>
Ο νέος έκανε μια ακόμη προσπάθεια, και ξανακάθισε πιο καλά στη θέση του. Όλοι σώπασαν να ακούσουν….</h3>
<ul>
<li>
<h3>
Όταν είδαν κι απόειδαν οι φευγάτοι στα βουνά πατριώτες μου πως δε θα
έλθουν οι Ρώσοι κατέβηκαν και παραδόθηκαν στους τούρκους. Οι τροφές
τους είχαν τελειώσει και τα γυναικόπαιδα δεν άντεχαν πια… όμως τι να σας
πω, τι είδαν τα μάτια μου… Ήταν τόσο φοβερό. Μερικούς σκότωσαν αμέσως ή
τους σφάξανε μπροστά στα μάτια μας και τους άλλους τους άρχισαν με
χοντρά ραβδιά στο ξύλο.</h3>
</li>
</ul>
<h3 align="CENTER">
<span style="color: blue;"><b>Εγύμνωσαν άνδρες και γυναίκες</b></span></h3>
<h3 align="LEFT">
<b><span lang="el-GR">Ό</span></b><span lang="el-GR">ταν
πια τέλειωσαν αυτά, μας ανάγκασαν όλους να γδυθούμε, άνδρες και
γυναίκες και να βαδίσουμε… Βαδίσαμε έτσι, σε αυτά τα χάλια, δυο μέρες
μέσα στα βουνά. Ο ένας ντρεπόταν τον άλλον και οι κακόμοιρες οι γυναίκες
μας… προσπαθούσαν να κσεπασθούν με τα κουρέλια και τα τσουβάλια που
βρήκαν σε ένα έρημο ελληνικό χωριό.</span></h3>
<h3 align="LEFT">
Ο νέος σκούπισε με το χέρι του τα δάκρυα που κύλησαν
στα μάγουλά του. Εκλαιγε. Έκλαιγαν όλοι. Έκλαιγαν για αυτούς που τα
υπέστησαν και έκλαιγαν για την ίδια τους την τύχη.</h3>
<ul>
<li>
<h3 align="LEFT">
<span lang="el-GR">Μας πήγαιναν για το Καραχισάρ,
συνέχισε το παλληκάρι αφού κάπως ησύχασαν όλοι. Για να πάμε στο
Καράχισαρ, έπρεπε να περάσωμε το βουνό</span><b><span lang="el-GR"> Είριπελ </span></b><span lang="el-GR">που
ήταν χιονισμένο… Κρύος παγωμένος αέρας τρυπούσε τα γυμνά κορμιά μας…
Εκεί ήταν το τέλος… Κάπου 450 ψυχές πάγωσαν εκεί στο Είριπελ… Το πρωί το
χιόνι τους είχε σκεπάσει όλους….</span></h3>
</li>
</ul>
<h3 align="LEFT">
Ο νέος έκλαιγε με αναφυλλητά, όπως έκλαιγαν κι όλοι…</h3>
<ul>
<li>
<h3 align="LEFT">
Μάνα μου, μάνα μου, φώναζε ο νέος στα αναφυλλητά του.
Την κρατούσα ως την τελευταία στιγμή. Και τον Ισακ, τον μικρό μου
αδελφό, τον έσερνα από το χέρι, ώσπου τον άφησα κάτω… Δεν μπορούσε πια
να περπατήσει… Νικόλα, μου είπε, κρύωνω… παγώνω… και έκλεισε το στόμα
του. Επάγωσε… Τρεις σωθήκαμε… Εγώ έφυγα και πήγα στο Τζαλ, βρήκα ρούχα
και έπεσα μέσα στα βουνά να βρω σωτηρία….</h3>
</li>
</ul>
<h3 align="LEFT">
Το βράδυ εκείνο, στο χάνι του Τας-Χαν ήταν κλαυθός και
οδυρμός. Έκλαιγαν και ολοφύρονταν. Τι τους περίμενε πλέον; ο θάνατος,
ένας θάνατος βασανιστικός και αργός.</h3>
<ul>
<li>
<h3 align="LEFT">
Φθάνει πια, φώναξε ένας ηλικιωμένος. Κλαίμε τους άλλους
και δεν κοιτάμε τι θα κάνομε εμείς. Και εκεί θάνατος και εδώ θάνατος…
Όπου κι άν είναι θα παλαίψωμε να σωθούμε…</h3>
</li>
</ul>
<h3 align="LEFT">
Οι φωνές αυτές έφεραν κάποια ησυχία στο χάνι και πολλοί κούρνισαν να κοιμηθούν τον ανήσυχο ύπνο τους.</h3>
<h3 align="LEFT">
Το πρωί έβρεχε δυνατά και όμως έπρεπε να ξεκινήσουν.
Δεν μπορούσαν να μείνουν στο χάνι αυτό. Θα τραβούσαν για το Καράχισαρ κι
ότι βρέξει…</h3>
<h3 align="LEFT">
Τη στιγμή που ήσαν έτοιμοι να ξεκινήσουν,
παρουσιάσθηκαν μπροστά τους δύο τζανταρμάδες (χωροφυλακες) και ζήτησαν
την άδεια μετακινήσεώς τους. Όμως τέτοια άδεια δεν υπήρχε. Οι 12 αυτές
οικογένειες έφευγαν κρυφά.</h3>
<h3 align="LEFT">
Οι χωροφύλακες εμπόδισαν τότε την αναχώρησή τους και
ζήτησαν τληεφωνικώς οδηγίες απ’ την Κερασούντα. Και οι στρατιωτικές
αρχές Κερασούντος έδωσαν εντολή να επιστρέψουν οι οικογένειες αυτές
συνοδεία χωροφυλάκων.</h3>
<h3 align="LEFT">
Μέσα στη δυνατή βροχή και το κρύο η θλιβερή συνοδεία
των 12 οικογενειών, στις οποίες συμπεριλαμβάνονταν και ο δυστυχής νέος, ο
Νικόλας, που γλύτωσε από την παγωνιά του βουνού Είριπελ, πήγαινε πίσω
προς την Κερασούντα. Βάδιζαν όλη τη μέρα και προς το βράδυ έφθασαν στα
πρώτα σπίτια της μαρτυρικής πόλεως, όπου ωδηγήθησαν κατευθείαν στην αυλή
των φυλακών και εκεί κούρνιασαν τρέμοντας για να ησυχάσουν λίγο.</h3>
<h3 align="LEFT">
Ύστερα από δύο ώρες παρουσιάστηκε μπροστά τους ένας
αξιωματικός. Οι Έλληνες βρεγμένοι και νηστικοί, χάρηκαν όταν είδαν
αξιωματικό. Έτρεξαν κοντά του για να τον παρακαλέσουν να τους βάλει στη
φλυακή για να σωθούν!!! Όμως οι τεμενάδες και οι θερμές παρακλήσεις που
του κάνανε δεν ωφέλησαν σε τίποτα.</h3>
<h3 align="LEFT">
Ο τούρκος αξιωματικός μόλις τους αντίκρυσε, χωρίς να
περιμένει να τελειώσουν τα παρακάλια τους, τους ρώτησε από που είναι.
Όταν πληροφορήθηκε ότι προέρχονται από τα χωριά της Αργυρουπόλεως έγινε
έξω φρενών και άρχισε να τους βρίζει και να τους απειλεί με τουφεκισμούς
και με σφαγές. “Την πατρίδα σας δε θα την ξαναδείτε”, τους είπε με
οργή. “Θα σας πετσοκόψει όλους ο Τοπάλ Οσμάν…” Τους έβρισε χυδαία
απώθησε τις γυναίκες που τον παρακαλούσαν και έδειρε δυο-τρεις άντρες
που τόλμησαν να του ζητήσουν μια στέγη να στεγνώσουν και να ζεσταθούν.”
Θα σας στείλω, τους είπε, σε μια καλή στέγη για να ησυχάσετε για καλά…”</h3>
<h3 align="LEFT">
Έγραψε ένα σημείωμα που το έδωσε στους χωροφύλακες και τους διέταξε να μεταφέρουν τους βρωμορωμηούς στο Πάτλαμα.</h3>
<h3 align="LEFT">
Οι χωροφύλακες με τους υποκοπάνους άρχισαν να τους
χτυπούν και να τους σπρώχνουν να βγουν έξω από το προαύλιο των φυλακών.
Παρά τη συνεχιζόμενη βροχή και το σκοτάδι, που τύλιξε τα πάντα, οι
δυστυχισμένες οικογένειες, σε άθλια κατάσταση, ξεκίνησαν για το Πάτλαμα.</h3>
<h3 align="LEFT">
Κάπως τότε πήραν θάρρος. Πίστεψαν πως στο Πάτλαμα θα
έβρισκαν στέγη, τροφή και λίγη φωτιά να ζεσταθούν. Και βιάζοταν στο
σκοτάδι, σέρνοντας τα πόδια τους και τα παιδιά τους, να φτάσουν το
γρηγορότερο.</h3>
<h3 align="LEFT">
Όμως, η διάψευση των ελπίδων τους ήρθε πολύ σύντομα. Μόλις φθάσανε στο Πάτλαμα οδηγήθηκαν στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου.</h3>
<h3 align="LEFT">
Η εκκλησία δεν ήταν πολύ μεγάλη, μόλις χωρούσε 200
ανθρώπους ορθίους και μάλιστα, κάπως ασφυκτικά. Αυτό όμως δεν τους
πείραζε, θα βολεύονταν μέσα στην εκκλησία – ήταν δεν ήταν 60 άτομα – και
θα ξάπλωναν τουλάχιστον να ζεσταθούν και να στεγνώσουν.</h3>
<h3 align="LEFT">
Όταν μπήκαν στον αυλόγυρο της εκκλησίας αντίκρυσαν έναν
τζανταρμά να στέκεται φρουρός στην πόρτα και να κρατάει με ένα μαντήλι
τη μύτη του.</h3>
<h3 align="LEFT">
Μερικοί κάτι υποσιάστηκαν, αλλά δεν έδωσαν μεγάλη
σημασία. Μπορούσαν όλα να τα φναταστούν, όχι όμως και αυτό που
αντίκρυσαν μόλις άνοιξε η πόρτα και τους έπρωξαν με τον υποκόπανο οι
τζανταρμάδες να μπουν γρήγορα μέσα.</h3>
<h3 align="CENTER">
<span style="color: blue;"><b>Μέσα στην κόλαση</b></span></h3>
<h3 align="LEFT">
<span lang="el-GR">Βρώμα, μπόχα, αλλαλαγμοί και θρήνοι
ήταν τα πρώτα που τους υποδέχτηκαν, μόλις άνοιξε η πόρτα της εκκλησίας.
Βρώμα ακαθαρσιών, βρώμα πεθαμένων, βρώμα καπνιάς, βρώμα ανυπόφορη,
σκοτάδι. Πατούσαν, σπρωχνόμενοι από τους άλλους πίσω, πάνω σε ανθρώπινα
σώματα που άλλοι τους έβριζαν κι άλλοι ήταν άφωνοι – ήταν πτώματα.
Στμάτησαν σε ένα σημείο όρθιοι και περίμεναν να συνηθίσουν κάπως το
σκοτάδι. Μερικοί έκαναν να φτάσουν στα παράθυρα, να πάρουν λίγο καθαρό
αέρα. Ήταν όμως αδύνατο. Άνθρωποι ήταν κουλουριασμένοι παντού, δεν
μπορούσαν να ξαπλώσουν, να ησυχάσουν κάπως. Ήταν παντού το αδιαχώρητο.
Πάνω από 300 άτομα – ζωντανοί και πεθαμένοι – ήταν κλεισμένοι σ’αυτό το
μικρό χώρο που χωρούσε, όπως είπαμε μόνο 200 και αυτούς όρθιους.</span></h3>
<h3 align="LEFT">
Παρ’ όλο ότι ήταν νύκτα όλοι σχεδόν ήταν ξυπνητοί.
Φώναζαν, έκλαιγαν. Παρακαλούσαν τους τζανταρμάδες να τους βγάλουν και να
τους ρίξουν στην θάλασσα, που ήταν παρέκει να ησυχάσουν. Άλλοι
παρακαλούσαν τον Θεό να τους πάρει, να γλυτώσουν μέσα απ’ αυτή την
κόλαση. Άλλοι πάλι έβριζαν. “Συνεχώς έβριζαν και βλασφημούσαν”…</h3>
<h3 align="LEFT">
Οι νεοεισελθόντες παρέμειναν έτσι όρθιοι και περίμεναν
να συνηθίσει το μάτι τους στο σκοτάδι για να δουν τι θα κάνουν, που θα
βολευτούν. Σε λίγο άρχισαν να ξεδιαλύνουν τα γύρω, να βλέπουν τους
ανθρώπινους όγκους στοιβαγμένους. Κοντά τους ήταν μια γριά που πάλευε με
το θάνατο από την πείνα. Προσπαθούσε κάτι να πει ζητούσε ολοένα κάτι να
φάει…. Σε λίγο σώπασε. Απ’έξω άρχισε να ξημερώνει.</h3>
<h3 align="LEFT">
Παρέκει ήταν ένας γέρος που είχε δίπλα του μια νέα
γυναίκα, τη θυγατέρα του, που ήταν αναίσθητη. Ο γέρος δεν ηξερε τι να
κάνει, την κουνούσε, της μιλούσε. Αυτή τίποτα. Ύστερα, σα να φωτίσθηκε
από μια ιδέα, έβγαλε από το ένα πόδι του το τσαρούχι, που το έκοψε σε
μικρά κομμτάκια με ένα μικρό μαχαιράκι και έδωσε ένα στην κόρη του.</h3>
<h3 align="LEFT">
-Συμέλα, να τρως</h3>
<h3 align="LEFT">
Η κοπέλα άνοιξε τα μάτια της κι άρχισε να μασάει αργά,
αλλά με βουλιμία το κομμάτι του τσαρουχιού. Ζήτησε κι άλλο κι άλλο. Ο
γέρος και η κοπέλα έφαγαν το ένα τσαρούχι κι άρχισαν και το δεύτερο.</h3>
<h3 align="LEFT">
Τον γέρο τον πήραν είδηση άλλοι, οι οποίοι άρχισαν το
ίδιο. Όσοι δεν είχαν μαχαιράκια ζητούσαν από τους άλλους, οι οποίοι δεν
τα έδιναν αν δεν έπαιρναν σαν αντάλλαγμα ένα κομμάτι. Οι άνθρωποι
μεταβλήθηκαν σε πεινασμένα τσακάλια που κατεβρόχθιζαν τα τσαρούχια τους.</h3>
<h3 align="LEFT">
Η Κυριακή Τσαούση του Παύλου (συγγενής του Μητροπολίτου
Νευροκοπίου και Ζιχνών , ο οποίος μας δίνει αυτές τις φρικτές εικόνες)
βλέποντας όλα αυτά τα φοβερά είπε σιγανά:</h3>
<h3 align="LEFT">
-Καλά που κι τρώγνε και τ’αποθαμέντς (καλά που δεν τρώνε και τους πεθαμένους).</h3>
<h3 align="LEFT">
Η διπλανή της απάντησε πως δεν τουε τρώνε γιατί
βρωμούν, αλλιώς δε θα άφηναν ούτε τα κόκκαλά τους. Μήπως όμως το
τσαρούχι είναι καλύερο; πρόσθεσε μία άλλη. Μία άλλη γυναίκα επενέβει και
είπε να μη φωνάζουν γιατί μπορεί να τ’ ακούσουν και να αρχίσουν να
τρώνε και τους πεθαμένους.</h3>
<h3 align="LEFT">
Τη στιγμή εκείνη στο βάθος γινόταν καυγάς. Ακουγόταν μια γυναικεία φωνή που έλεγε:</h3>
<h3 align="LEFT">
-Δεν ντρέπεσαι να μου κλέψεις το τσαρούχι την ώρα που κοιμόμουνα; Δεν έλεγες ότι έχω κι εγώ ψυχή;</h3>
<h3 align="LEFT">
Η άλλη φώναζε, διαμαρτυρόταν ότι δεν της το πήρε. Αλλά ύστερα το έβγαλε από τον κόρφο της και της το έδωσε μισοφαγωμένο.</h3>
<h3 align="LEFT">
Την πείνα την έκανε χειρότερη η απερίγραπτη ακαθαρσία
μέσα στο Ναό. Σε κανέναν δεν επιτρεπόταν να βγει για την φυσική του
ανάγκη. Όσοι πέθαιναν τους έβαζαν μέσα στο Ιερό, άταφους. Η μυρωδιά ήταν
ανυπόφορη. Σκοπίμως δεν επέτρεπαν την ταφή των νεκρών, μόνο και μόνο
για να προκληθούν αρρώστειες και να πεθάνουν όλοι μέσα στο Ναό.</h3>
<h3 align="LEFT">
“Τούρκος γιατρός ο Απτούλ Βεχάπ, αναφέρει ο
αρχιμανδρίτης Πανάρετος Τοπαλίδης στο βιβλίο του “Ο Πόντος ανά τους
αιώνας” περιγράφοντας την κόλαση του Πάτλαμα, διαταχθείς, προς τήρησιν
των προσχημάτων, να επισκεφτεί το Ναό δεν μπόρεσε να πλησιάσει λόγω της
πυκνής δυσοσμίας και δήλωσε εγγράφως στις αρχές της Κερασούντας, ότι
εκεί είναι μακελειό-μακτελχανέ.</h3>
<h3 align="LEFT">
<span lang="el-GR">Την επόμενη με την ανατολή, άνοιξε η
πόρτα της κολάσεως. Αμέσως όλοι έστρεψαν τα βλέματά τους προς την
πόρτα. Όλοι ανέμεναν βοήθεια εκ μέρους των Κερασουντίων. Αλλά που
βοήθεια…! Οι Κερασούντιοι τρομοκρατημένοι, όχι μόον αδυνατούσαν να
μεσολαβήσουν υπέρ των εγκλείστων, αλλά ούτε υλική βοήθεια δεν τολμούσαν
να παρέχουν. Άνοιξε η πόρτα και νέα θύματα μπήκαν στην κόλαση. Οι
εισελθόντες ήταν 12. Ο αριθμός 500 όμως δεν είχε συμπληρωθεί ακόμα. Είχε
δοθεί διαταγή από τον στρατιωτικό διοικητή προς την χωροφυλακή ότι
μόλις συμπληρωθούν 500 άτομα να απελαθούν προς Τοκάτ οι έγκλειστοι. Ο
αριθμός αυτός εύκολα μπορούσε να συμπληρωθεί σε μία και μόν ημέρα, διότι
οι πρόσφυγες ήταν πολλοί. Σκοπίμως όμως δεν τον συμπλήρωναν για να
αποδεκατισθούν από τις αρρώστειες και την πείνα. Ήταν σατανικό το σχέδιο
του διοικητή. Ο αριθμός 500 δεν γινόταν να συμπληρωθεί γιατί όσοι
έμπαιναν άλλοι τόσοι πέθαιναν εντός του Ναού…</span></h3>
<h3 align="LEFT">
Για μια στιγμή ένας μικρός απ’έξω που ξέφυγε την
προσοχή των χωροφυλάκων, παρουσιάστηκε σε ένα παράθυρο της εκκλησίας
πουλώντας φουντούκια και ψωμί από φουντούκια. Όσοι είχαν χρήματα έτρεξαν
στο παράθυρο, πατώντας πάνω σε άλλους για να αγοράσουν. Ο θόρυβος όμως
που έγινε τους πρόδωσε. Οι χωροφύλακες έτρεξαν να δουν τι συμβαίνει,
συνέλαβαν τον μικρό και αφού τον ξυλοκόπησαν άγρια του πήραν τα λεφτά
και τα είδη που είχε μαζί του.</h3>
<h3 align="LEFT">
Τότε οι έγκλειστοι της κολάσεως σαν από σύνθημα
φώναξαν. “Θεέ μου που βρίσκεσαι; Υπάρχεις ή δεν υπάρχεις; Άγιε Γεώργις,
πρόφθασε θα πεθάνουμε όλοι εδώ μέσα από την πείνα…”</h3>
<h3 align="LEFT">
Οι κραυγές αυτές συνεχίζονταν επί μερικά λεπτά. Ο
χωροφύλακας που ήταν φρουρός – κέρβερος, άνοιξε την πόρτα και ούρλιαξε
να κάνουν ησυχία αλλιώς θα πυροβολήσει όποιον τύχει.</h3>
<h3 align="LEFT">
Τότε μερικές γυναίκες παρεκάλεσαν να τους επιτρέψει να βγουν έξω για να σβήσουν τη δίψα τους και για τη φυσική τους ανάγκη.</h3>
<h3 align="LEFT">
Παραδόξως ο άγριος ως δια μαγείας, εξημερώθη. Ο
άσπλαχνος, μαλάκωσε.΄Ετσι περί το μεσημέρι, τοποθέτησε στον τοίχο της
αυλόγυρου χωροφύλακες μη τυχόν δραπετεύσει κανείς και έπειτα άνοιξε την
πόρτα και διέταξε να βγουν έξω όλοι. Ταυτόχρονα, διέταξε μερικούς νέους
να συγκεντρώσουν τους νεκρούς εντός του Ιερού Βήματος και να καθαρίσουν
το Ναό. Δυστυχώς αν και αυτή η διαταγή ήταν για το καλό των εγκλείστων ,
δεν εκτελέστηκε και όλοι μαζί σαν ένας άνθρωπος ώρμηξαν προς τα έξω ,
άλλοι προς τον κοντινό ποταμό για να σβήσουν τη δίψα τους, κι άλλοι για
να να μαζέψουν χόρτα, άλλοι ανέβηκαν σε δέντρα όπου έτρωγαν ακόμα και τα
φύλλα με απληστία. Οι δεσμοφύλακες, παρατηρούσαν αυτό το φρικτό θέαμα
και χαιρέκακα γελούσαν. Μετά από μία περίπου ώρα διετάχθησαν να
επιστρέψουν στην κόλαση.</h3>
<h3 align="LEFT">
Την επόμενη μέρα, μάταια περίμεναν βοήθεια από τους
Κερασούντιους. Νέα απελπισία. Άγριες φωνές. Ο ενωματάρχης εξαγριωμένος,
μπήκε μέσα και ξυλοκόπησε πολλούς. Αλλά και οι πρόσφυγες, απείλησαν να
τον ξυλοκοπήσουν. Αντιλήφθηκε την απελπισία τους και φοβούμενος μην
τυχόν σπάσουν την πόρτα, τους υποσχέθηκε ότι θα βγουν. Και όντως το
μεσημέρι, επέτρεψε να βγουν, κυρίως για να στεγνώσουν τα ρούχα τους που
ήταν καταβρεγμένα από τα ούρα τους, μιας και δεν ήταν ανθρωπίνως δυνατόν
να τα κρατήσουν για 24 ώρες! Αμέσως μόλις βγήκαν άρχισαν να ψάχνουν για
τροφή…Έπειτα ξάπλωναν όπως τα ζώα κατά γης. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι
οι άνθρωποι αυτοί πλέον είχαν αποκτηνωθεί!!!</h3>
<h3 align="LEFT">
Όσοι είχαν άλλα ρούχα, έβγαζαν τα ακάθαρτα, φορούσαν τα
καθαρά και προσπαθούσαν να πλύνουν στο ποταμάκι τα βρώμικα. Οι
υπόλοιποι που δεν είχαν δεύτερα ρούχα δεν μπορούσε να τους πλησιάσει
κανένας. Αυτή τη μέρα έμειναν έξω για τρεις περίπου ώρες. Αφού μπήκαν
μέσα, διεπίστωσαν ότι μία γυναίκα και δυο παιδιά, κρύφτηκαν σε ένα
δέντρο και όση ώρα οι χωροφύλακες, ασχολούνταν με την είσοδο των
υπολοίπων δραπέτευσαν.</h3>
<h3 align="LEFT">
Κατά τη δύση του ηλίου έφεραν έναν παπά. Τη στιγμή που
μπήκε μια γυναίκα μπροστά του, πέθαινε από την πείνα. Ο παπάς
κατάπληκτος φώναξε.</h3>
<h3 align="LEFT">
-Θεέ μου τι βλέπω!</h3>
<h3 align="LEFT">
Και άρχισε να κλαίει απαρηγόρητα. Δεν είχε τελειώσει το κλάμα όταν μία γυναίκα του φώναξε:</h3>
<h3 align="LEFT">
–<span lang="el-GR">Έλα πάτερ, να διαβάσεις μια ευχή, εδώ μια γυναίκα πεθαίνει….</span></h3>
<h3 align="LEFT">
-Όποιος μπαίνει μέσα σ’αυτή την κόλαση, απάντησε ο παπάς, οι αμαρτίες του συγχωρούνται… δεν έχει ανάγκη από ευχές…</h3>
<h3 align="LEFT">
Από τη στιγμή όμως εκείνη η όψη του ιερέως άλλαξε και
σε λίγο, αδυνατώντας να υποφέρει την τρομερή δυσοσμία έπεσε αναίσθητος.
Οι γύρω του τότε, άρχισαν να μαλώνουν για το ποιος θα του πάρει τα
τσαρούχια.</h3>
<h3 align="LEFT">
Ο ιερέας μέσα στην παραζάλη του είπε σιγανά:</h3>
<h3 align="LEFT">
–<span lang="el-GR">Περιμένετε να πεθάνω πρώτα…</span></h3>
<h3 align="LEFT">
Δεν πέρασαν μερικά λεπτά και ακούσθηκε μέσα από το Άγιο
Βήμα, όπου μετέφεραν τους νεκρούς μία φωνή.: “Πεινώ, πεινώωωωω…Θεέ μου,
Παναγιά μου…”</h3>
<h3 align="LEFT">
Μερικοί νέοι σηκώθηκαν να δουν τι συμβαίνει. Ήταν μια
γυναίκα που την μετέφεραν εκεί την προηγούμενη μέρα για νεκρή. Αλλά και
αυτές οι λέξεις της ήταν οι τελευταίες της, οι επιθανάτιες. Είχε πλέον
πεθάνει για τα καλά…</h3>
<h3 align="CENTER">
<span style="color: blue;"><b>Ένα παιδί ζωντανό στον τάφο</b></span></h3>
<h3 align="LEFT">
Ο ιερέας την άλλη μέρα “εκοιμήθη εν Κυρίω”. Όλοι τον
μακάρισαν γιατί πέθανε, χωρίς να υποφέρει πολύ. “ Αιωνία του η μνήμη”
φώναξαν όλοι.</h3>
<h3 align="LEFT">
Ήταν πεσμένος εκεί με το πρόσωπο που έδειχνε τον τρόμο
του. Τα πόδια του όμως ήταν γυμνά. Τα τσαρούχια τη νύχτα καταφαγώθηκαν.
Ποιος τα πήρε; Δύο κοπέλες μάλλωναν κατηγορώντας η μία την άλλη…</h3>
<h3 align="LEFT">
Μπαίνει ένας χωροφύλακας, παίρνει 9 νέους και τους
οδηγεί έξω. Εκεί τους διατάζει να σκάψουν τριες λάκκους. Αυτοί αν και
εξαντλημένοι από την πείνα, τους ετοίμασαν.Έπειτα διατάζει όλους να
βγουν έξω και έδωσε σε πέντε γυναίκες πέντε σάραθρα για να καθαρίσουν το
Ναό. Αφού τελείωσε και αυτή η εργασία, μετέφεραν όλους τους νεκρούς
στους λάκκους όπου και τους έθαψαν. Στον μεγαλύτερο λάκκο, έθαψαν 4
άνδρες και 2 γυναίκες. Στο δεύτερο λάκκο, 3 γυναίκες, 1 νέο και 1 νέα
και στον τρίτο λάκκο τον ιερέα, μια γυναίκα και ένα παιδί περίπου δέκα
ετών, συνολικά 14 άτομα. Το παίδι την ώρα που το έθαβαν άρχισε να
κινείται!!! ίσως επειδή αναζοωγωνήθηκε από τον φρέσκο αέρα. Ο
επικεφαλής, το ανθρωπόμορφο τέρας όμως, παρά τις ενδείξεις ότι το
δεκάχρονο παιδί ήταν ζωντανό, διέταξε να το θάψουν και έτσι το δύσμοιρο,
θάφτηκε ζωντανό…</h3>
<h3 align="LEFT">
Μια μέρα από την απελπισία τους μερικοί νέοι και
γνυαίκες αποφάσισαν να δραπετεύσουν απ’αυτή την κόλαση. Προσπάθησαν να
σπάσουν την πόρτα.</h3>
<h3 align="LEFT">
Μάταια όμως γιατί οι χωροφύλακες καμία στιγμή δεν
απομακρύνονταν από τη θέση τους. Μετά το μεσημέρι, έπιασε δυνατή βροχή,
που ανάγκασε τους χωροφύλακες, να καταφύγουν στο σπίτι ενός τούρκου. Οι
νέοι τότε, ξαναπροσπάθησαν να ανοίξουν την πόρτα. Μαζί με τις γυναίκες
έβαλαν όση δύναμη είχαν και τελικά η πόρτα υποχώρησε. Περίπου τριάντα
άτομα νέοι,νέες και γυναίκες διέφυγαν και σώθηκαν. Οι χωροφύλακες
επιδόρθωσαν την πόρτα και ορκίστηκαν να μην επιτρέψουν να ξαναβγεί
κανένας. Έτσι όσοι περέμειναν στην κόλαση, υπέστησαν τις συνέπειες. Το
απόγευμα, έβαλαν μέσα άλλα 70 άτομα, 50 γυναίκες, 7 άντρες και 13
παιδιά.</h3>
<h3 align="LEFT">
Πόσοι έζησαν από την κόλαση του Πάτλαμα; Πολλοί λίγοι.
Γιατί ενώ καθημερινά έφερναν νέους, οι νεκροί αραίωναν τις τάξεις των
ζωντανών. Ο Πανάρετος Τοπαλίδης, γράφει ότι “περίπου 3000 Έλληνες βρήκαν
το θάνατο εντός του Ναού…”</h3>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/11931468936333602425noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8141835405848750507.post-20188027574603259242015-05-19T20:10:00.001+03:002015-05-19T20:10:11.175+03:00ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ... ΗΜΕΡΑ ΘΡΗΝΟΥ... ΤΙΜΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΜΑΣ...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-yCAJNcqrxSY/VVtuY7YDKbI/AAAAAAAAdGY/eO6Lks5_RRM/s1600/keri.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="426" src="http://2.bp.blogspot.com/-yCAJNcqrxSY/VVtuY7YDKbI/AAAAAAAAdGY/eO6Lks5_RRM/s640/keri.jpg" width="640" /></a></div>
<br /></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/11931468936333602425noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8141835405848750507.post-79854285294474423772015-05-19T20:06:00.000+03:002015-05-19T20:06:02.775+03:00ΝΑ ΖΕΙ Ο ΠΟΝΤΟΣ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<object height="355" width="425"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/iaeyqgfQtE0&rel=1"><param name="wmode" value="transparent"><embed src="http://www.youtube.com/v/iaeyqgfQtE0&rel=1" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent" height="355" width="425"></embed></object></div>
Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8141835405848750507.post-84540461463262446982015-05-19T19:58:00.000+03:002015-05-19T19:58:39.590+03:00Γενοκτονία από τους Τούρκους, «δούλεμα» από Έλληνες πολιτικούς<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="news_title" style="font-family: Verdana,sans-serif;">
<span style="font-size: large;">
</span></div>
<div class="news_subtitle" style="font-family: Verdana,sans-serif;">
<span style="font-size: large;">Το ζήτημα της Γενοκτονίας των Ποντίων αντί να δώσει αφορμή επιθετικής πολιτικής από ελληνικής πλευράς μπλέχτηκε στα γρανάζια της μικροπολιτικής<br /><br /></span></div>
<div class="news_meta z-sub" style="font-family: Verdana,sans-serif;">
<br /></div>
<div id="news_body_container" style="font-family: Verdana,sans-serif;">
<div class="news_body" id="news_body">
<div class="news_photo news_thumbs" style="margin-bottom: 10px;">
<span style="font-size: large;"><img alt="Picture 0 for Γενοκτονία από τους Τούρκους, «δούλεμα» από Έλληνες πολιτικούς" src="http://voria.gr/filestore/modules/news/5/0/50455/pic-0-norm.jpg" height="427" width="640" /><br /><br /></span></div>
<span style="font-size: large;">Το ζήτημα της Γενοκτονίας των Ποντίων αντί να δώσει αφορμή επιθετικής πολιτικής από ελληνικής πλευράς και να έχει συνεχώς στο σκαμνί του κατηγορούμενου τους Τούρκους, όπως έχει διδαχτεί ο πρωτοετής των διπλωματικών σχολών, μπλέχτηκε στα γρανάζια της μικροπολιτικής. Μάλλον οι ψήφοι των Ποντίων ενδιαφέρουν, παρά η υπηρέτηση ενός τόσο σπουδαίου ζητήματος.</span><br />
<span style="font-size: large;">Παρά το ότι διαφωνώ σε πολλές ενέργειές του, αυτό δεν μ’ εμποδίζει να αποδώσω τα εύσημα στον κ. Μιχάλη Χαραλαμπίδη, διότι χάρις σ’ αυτόν είναι ακόμη ενεργό το ζήτημα της αναγνώρισης από τα διεθνή φόρα της ποντιακής Γενοκτονίας. Παρά τις αντίθετες εισηγήσεις τουρκολάγνων πολιτικών, ο κ. Χαραλαμπίδης έπεισε τον Ανδρέα Παπανδρέου και καθιερώθηκαν επίσημα στην Ελλάδα οι εκδηλώσεις Μνήμης. Όμως, από την πρώτη στιγμή άρχισαν οι υπόγειες προσπάθειες ακύρωσης αυτής της αναγνώρισης, που επιτάθηκαν με την ασθένεια του Α. Παπανδρέου και την αλλαγή πλεύσης του ΠΑΣΟΚ. Ανατέθηκε κατ’ αρχή, από τη Βουλή των Ελλήνων, στους κ.κ. Μ. Χαραλαμπίδη και Κ. Φωτιάδη η τεκμηριωμένη ιστορική επιστημονική συγγραφή, συνοδευόμενη φυσικά από τα απαραίτητα έγγραφα, κυρίως εκ των αρχείων των ΥΠΕΞ δυτικών χωρών, αλλά και εκ των απομνημονευμάτων των διπλωματών που υπηρέτησαν στην περιοχή.</span><br />
<span style="font-size: large;">Ομολογουμένως ο κ. Κ. Φωτιάδης επιτέλεσε τιτάνιο έργο, και παρέδωσε -σύμφωνα με την εντολή που έλαβε- 14τομο σύγγραμμα στον τότε πρόεδρο της Βουλής κ. Κακλαμάνη, όπου καταγράφεται με απόλυτα πειστικό τρόπο το έγκλημα που διαπράχτηκε εις βάρος των Ελλήνων, αλλά ο πρόεδρος… αρνήθηκε να το παραλάβει. Και μόνο μετά τις εντονότατες διαμαρτυρίες πολιτικών και φορέων ποντιακών σωματείων, επιλέχθηκε η λύση της συμπύκνωσης του κειμένου.</span><br />
<span style="font-size: large;">Αλλά και σε τοπικό επίπεδο, το ζήτημα της Γενοκτονίας έγινε αντικείμενο μικροκομματικής πολιτικής. Στην Κομοτηνή, αποφεύγουν οι χριστιανοί αυτοδιοικητικοί τις εκδηλώσεις μνήμης, εξαρτώμενοι από τις ελεγχόμενες υπό του Προξενείου ψήφους. Σε άλλες περιπτώσεις, οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες με το ευρύτατο δίκτυο που διαθέτουν στην Ελλάδα, επιχειρούν να υποβαθμίσουν το θέμα, αλλά και τη σημερινή επιθετικότητα της Τουρκίας εναντίον της Ελλάδος. Επειδή ασχολούμαι επί μακρόν με θέματα εξωτερικής πολιτικής των Βαλκανίων, είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι σε κάθε διάλεξη με θέμα τον Πόντο ή την Αρμενία, υπάρχουν άνθρωποι του τουρκικού Προξενείου, οι οποίοι με άψογα ελληνικά υποβάλλουν ερωτήσεις ή ασκούν αρνητική παρελκυστική κριτική. Σήμερα με το διαδίκτυο, λόγω της ανωνυμίας, είναι ευκολότερο να εμφανίζονται κάποιοι παριστάνοντας τον Έλληνα, αμβλύνοντας τη διάθεση για άμυνα σε κάθε επιβουλή. Αυτά είναι γνωστά.</span><br />
<span style="font-size: large;">Θα περίμενα όμως να δω συντονισμένες αντιδράσεις εκ μέρους των φορέων ποντιακών σωματείων αλλά και από τους μεμονωμένους Ποντίους. Στην εκδήλωση της Αγιά Σοφιάς, ήσαν 2-3 χιλιάδες οι παρευρισκόμενοι, εκ των οποίων πολλοί μη Πόντιοι, μεταξύ των οποίων κι εγώ. Δεν είδα όμως τους 300.000 περίπου Ποντίους που κατοικούν ή διαμένουν στο πολεοδομικό συγκρότημα. Η παρουσία σε εκδήλωση μνήμης των προγόνων τους, δεν θα έπρεπε να θεωρείται απαραίτητη;</span><br />
<span style="font-size: large;">Δεν μιλώ φυσικά για την απουσία του δημάρχου. Ο οποίος δεν έχει πληροφορηθεί ότι για λίγο καιρό μπορείς να δουλεύεις κάποιους, όχι όμως πολλούς για πολύ. Το έκανε και με τον Ηρακλή, όπου δήλωσε μεν ότι δεν πρέπει να υποβιβαστεί και παράλληλα «τι θα γίνει αν πέσει στην δεύτερη κατηγορία;». Με τους Ποντίους τα ίδια.</span><br />
<span style="font-size: large;">Για τη λατρεία του στον σφαγέα των Ελλήνων Κεμάλ, γράψαμε ήδη. Όμως, ενώ το πρωί της 19ης Μαΐου τελέστηκε μνημόσυνο, όπου έβγαλε έναν πολύ προσεκτικά διατυπωμένο λόγο περί συμφιλίωσης των λαών κ.λπ., αφιέρωσε και δυο τρεις φράσεις για «να μην ξεχάσουμε», την ίδια μέρα συμμετείχε στην τουρκική πρόκληση.</span><br />
<span style="font-size: large;">Δέχτηκε τους Τούρκους αυτοκινητιστές, που με περισσό θράσος ήρθαν στη Θεσσαλονίκη για να πάρουν χώμα από το δήθεν σπίτι του Κεμάλ, λόγω της εθνικής τους εορτής -την ίδια μέρα- επειδή έδιωξαν τους Έλληνες από τον Πόντο. Στάθμευσαν στο Δημαρχείο και ο δήμαρχος τους υποδέχθηκε θερμά. Αναρωτιέμαι τι θα συμβεί, αν μια ομάδα από εμάς βρεθεί στην Κωνσταντινούπολη κατά την 25η Μαρτίου, κρατώντας αφίσες με πίνακα του Κολοκοτρώνη.</span><br />
<span style="font-size: large;">Τα ίδια έκανε και ο κ. Παπαγεωργόπουλος. Μετά από πολλές πιέσεις και αλλεπάλληλες αναβολές έστησε ένα μνημείο στην πλατεία της Αγιάς Σοφιάς, που υποτίθεται ότι είναι μνημείο για τη Γενοκτονία των Ποντίων. Αυτό ειπώθηκε και κατά την τελετή αποκαλυπτηρίων. Μόνο που δεν πρόσεξαν οι Πόντιοι, ότι η επιγραφή στο μνημείο μιλά για τους μάρτυρες και ήρωες του Πόντου, άνευ χρονολογίας! Ποιας εποχής μάρτυρες; Του Μιθριδάτη; Της Αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας; Οι πρόσφατες, τότε, κουμπαριές του Καραμανλή με τον Ερντογάν, δεν επέτρεψαν να αναγραφεί ούτε η χρονολογία 1919. Κάποιοι, το θεώρησαν εμπαιγμό.</span><br />
<span style="font-size: large;">Το λόγο έχουν τα Ποντιακά σωματεία, αν αποβάλουν τις κομματικές ταυτότητες και τις «εμφυλιοπολεμικές έριδες».</span><br />
<span style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<span style="font-size: large;"><b>Ο Μακεδών</b></span></div>
</div>
<div style="font-family: Verdana,sans-serif;">
<span id="fullpost" style="font-size: large;"></span></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8141835405848750507.post-25351318316862469042015-05-19T19:45:00.000+03:002015-05-19T19:45:25.225+03:00Η Ποντιακή μας μνήμη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Για τον σημερινό Έλληνα, ο Πόντιος δεν είναι θύμα της γενοκτονίας μα μόνο ο ήρωας ηλίθιων ανεκδότων που ουσιαστικά και ιστορικά προέρχονται από την Τουρκία. Στα σχολικά βιβλία της Ελλάδας όπως πολύ σωστά το επισήμανε ο Α. Παυλίδης δεν υπάρχουν πραγματικές αναφορές στον ελληνισμό του Πόντου. Δεν ξέρουν τα παιδιά μας την ομορφιά των ποντιακών θρήνων. Δεν γνωρίζουν τα ακριτικά άσματα. Διότι κανείς δεν τους μαθαίνει τα ιστορικά δεδομένα. Επιπλέον σπάνιοι είναι οι ειδικοί του Πόντου που μπόρεσαν να καταλάβουν θέσεις στο ελληνικό πανεπιστήμιο. Διότι η στρατηγική της σιωπής δρα ενεργά. Με άλλα λόγια ενισχύουμε μόνοι μας τη γενοκτονία της μνήμης. Για τον απλό Έλληνα, οι Πόντιοι είναι πρόσφυγες με όλα τα χαρακτηριστικά αυτής της ιδιότητας. Δεν αναρωτιέται όμως ποιος δεν είναι πρόσφυγας ή απόγονος πρόσφυγα στην Ελλάδα. Αυτή η απλοποίηση του ποντιακού ζητήματος επιτρέπει σε πολλούς να το αφανίσουν από τα εθνικά μας προβλήματα. Υπάρχει τώρα ένα πολύ θετικό πλαίσιο για το ζήτημα της γενοκτονίας μέσω των προβλημάτων της αναγνώρισης της Κυπριακής Δημοκρατίας, όμως κανείς δεν το αξιοποιεί αποτελεσματικά για το ποντιακό ζήτημα. Στη Γαλλία ειδικά αλλά και σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση, οι Αρμένιοι διεκδικούν δυναμικά τα δικαιώματά τους και την αναγνώριση της γενοκτονίας ως sine qua non όρο. Αυτό είναι ένα δημιουργικό και συμμαχικό παράδειγμα. Οι γενοκτονίες των Αρμενίων και των Ποντίων συσχετίζονται ιστορικά και κάθε αναγνώριση της μιας ενισχύει την αναγνώριση της άλλης. Πρέπει όμως να λειτουργήσουν και σαν ζευγάρι εφόσον ο στόχος τους είναι ο ίδιος. Πρέπει να είμαστε ενωμένοι και στο παρόν και στο μέλλον μέσω του παρελθόντος μας. Η δυναμική διεκδίκηση είναι απαραίτητη ειδικά σε αυτήν την κρίσιμη περίοδο όπου όλη η Ευρωπαϊκή Ένωση εξετάζει τα στοιχεία της Τουρκίας. Άμα δεν διεκδικήσουμε την ύπαρξή μας και την ιστορία μας, ποιος θα το κάνει; Αν ξεχάσουμε την ίδια μας τη μνήμη και τη μετατρέψουμε σε ανέκδοτο, ποιο Δικαστήριο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα θα έρθει να μας βοηθήσει στον αγώνα μας; Δεν μπορεί να υπάρξει αγώνας δίχως μνήμη και εκπαίδευση. Το ποντιακό στοιχείο δεν είναι μια εκφυλισμένη περίπτωση για την ιστορία της Ελλάδας. Και μόνο η αναφορά στην Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας επαρκεί για να αποδείξει το αντίθετο. Όποιος το ξέρει μπορεί να αγωνιστεί, οι άλλοι όμως; Οι Έλληνες πρέπει να γνωρίζουν την ιστορία τους αν θέλουν πραγματικά να υπάρχει η ρωμιοσύνη. Οι Πόντιοι συνεχίζουν ακόμα και τώρα να τραγουδούν την ιστορία μας, όμως ποιος ακούει το άσμα τους; Πολλοί από εμάς ξέχασαν τους θρήνους, τους ύμνους και τη γενοκτονία. Οι λίγοι όμως θυμούνται όπως και οι πέτρες. Η αντίστασή τους πρέπει να ενισχυθεί με τα ευρωπαϊκά δεδομένα εφόσον τα ελληνικά δεν επαρκούν, έτσι ώστε να βοηθήσουν εκ των υστέρων και πάλι την πατρίδα μας. Ο Πόντος δεν μας ξέχασε. Κι εμείς δεν πρέπει να τον ξεχάσουμε διότι είναι ένα κομμάτι της ιστορίας μας. Αν τον ξεχάσουμε, θα ξεχάσουμε και την ύπαρξή μας.<br />
<br />
<b>Ν. Λυγερός</b></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8141835405848750507.post-77428285709659950162015-05-19T19:42:00.001+03:002015-11-05T04:22:36.420+02:0019 ΜΑΙΟΥ... ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-SFIxNiixylY/VVtn0ik5vFI/AAAAAAAAdGI/L1gkQmBx3gg/s1600/Genoktonia_Pontioi_Efxeinos_Lesxi.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="356" src="http://1.bp.blogspot.com/-SFIxNiixylY/VVtn0ik5vFI/AAAAAAAAdGI/L1gkQmBx3gg/s640/Genoktonia_Pontioi_Efxeinos_Lesxi.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"> Η Ρωμανία αν πέρασεν, η Ρωμανία αν 'πάρθεν </span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Η Ρωμανία αν πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο </span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Ο ποντιακός ελληνισμός, από την πτώση της αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας (1461), γνώρισε συνεχείς διωγμούς, σφαγές και ξεριζωμούς και προσπάθειες για το βίαιο εξισλαμισμό και εκτουρκισμό του, με αποκορύφωμα την συστηματική και μεθοδευμένη εξόντωση - γενοκτονία του 20ου αιώνα. Η συστηματική εξόντωση των Ποντίων, όπως και των γειτόνων τους Αρμενίων, υπήρξε προσχεδιασμένο έγκλημα. Η απόφαση για την εξόντωση τους πάρθηκε από τους Νεότουρκους το 1911, εφαρμόστηκε κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου και ολοκληρώθηκε από το Μουσταφά Κεμάλ (1919 - 1923). Στο συνέδριο των Νεοτούρκων, που πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1911, πάρθηκε η εξής απόφαση: «Η Τουρκία πρέπει να γίνει μωαμεθανική χώρα. Οι μωαμεθανικές αντιλήψεις και η μωαμεθανική ισχύς πρέπει να κυριαρχήσουν στη χώρα. Η κάθε άλλη θρησκευτική προπαγάνδα πρέπει να καταπνίγεται. Η ύπαρξη της αυτοκρατορίας εξαρτάται από την δύναμη του νεοτουρκικού κόμματος και από την συντριβή όλων των ανταγωνιστικών σ' αυτό ιδεολογιών. Αργά ή γρήγορα θα πρέπει να ολοκληρωθεί η πλήρης οθωμανοποίηση όλων των υπηκόων της Τουρκίας. Και, ασφαλώς, είναι ολοκάθαρο ότι αυτό δεν θα μπορέσει να γίνει με την πειθώ και κατά συνέπεια θα πρέπει να προσφύγουμε στην ένοπλη βία. Ο χαρακτήρας της αυτοκρατορίας πρέπει να μείνει μωαμεθανικός και θα πρέπει να δούμε ότι οι μωαμεθανικοί θεσμοί και οι μωαμεθανικές παραδόσεις θα πρέπει να γίνονται σεβαστά. Το δικαίωμα των άλλων εθνοτήτων να έχουν τις δικές τους οργανώσεις θα πρέπει να αποκλειστεί. Κάθε μορφή αποκέντρωσης είναι προδοσία στην τουρκική αυτοκρατορία. Οι εθνότητες είναι αμελητέες ποσότητες. Μπορούν να κρατήσουν την θρησκεία τους, αλλά όχι την γλώσσα τους. Η διάδοση της τουρκικής γλώσσας είναι ένα από τα κυριότερα μέσα εξασφάλισης της μωαμεθανικής υπεροχής και της αφομοίωσης των μη μωαμεθανικών στοιχείων ...;». | Στις 26 Ιουλίου 1909 ο Γερμανός πρεσβευτής στην Κωνσταντινούπολη Miguel έστειλε αναφορά στο Βερολίνο σχετικά με τη συνάντηση του πατριάρχη Ιωακείμ Γ΄ με τον Τούρκο πρωθυπουργό Σεφκέτ πασά, γεγονός που είχε γίνει πρωτοσέλιδο θέμα όλων των εφημερίδων που εκδίδονταν τότε στην Κωνσταντινούπολη. Για πρώτη φορά ένας Τούρκος πρωθυπουργός απειλούσε αυτοπροσώπως το θρησκευτικό ηγέτη της μεγαλύτερης μειονότητας λέγοντας μεταξύ άλλων «θα σας κόψουμε τα κεφάλια, θα σας εξαφανίσουμε. Ή εμείς θα επιζήσουμε ή εσείς». Οι Τούρκοι χωρίς προσχήματα πια πέρασαν στην επίθεση. Από κάθε γωνιά του Πόντου και της Μικράς Ασίας έρχονταν καταγγελίες. Στις 30 Μαΐου 1911 ο μητροπολίτης Αμασείας Γερμανός Καραβαγγέλης κατάγγειλε στο οικουμενικό πατριαρχείο και στο υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδας τις βαρβαρότητες οργάνων της τουρκικής κυβέρνησης στην περιοχή του. Οι Νεότουρκοι κήρυξαν οικονομικό πόλεμο σε καθετί ελληνικό. Απαγόρευσαν τα ελληνικά προϊόντα και δεν επέτρεψαν στα ελληνικά πλοία να αγκυροβολήσουν σε τουρκικά λιμάνια. Αυτό το εμπορικό μποϊκοτάζ πραγματοποιήθηκε σε ολόκληρη την Τουρκία και, φυσικά, και στον Πόντο. Η μισαλλόδοξη και αντιχριστιανική πολιτική των Νεότουρκων οδήγησε σε Βαλκανικούς πολέμους, με ενωμένες τις χριστιανικές χώρες της Βαλκανικής εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, βέβαια, οι διωγμοί αυξήθηκαν. Στην Τραπεζούντα οι τουρκικές εφημερίδες παρακινούσαν τους αναγνώστες ν' αρχίζουν τους διωγμούς και τις σφαγές. Έτσι ο τουρκικός όχλος αφιονίστηκε προετοιμάζοντας μεγάλες σφαγές. Οι σποραδικές δολοφονίες άρχισαν να αυξάνονται. Χωρικοί που πήγαιναν να δουλέψουν στα χωράφια τους βρίσκονταν καθημερινά δολοφονημένοι. Οργανωμένες τουρκικές συμμορίες, κατά την διάρκεια της νύχτας, λεηλατούσαν πόλεις και χωριά. Οι διωγμοί εκδηλώθηκαν, αρχικά, με μορφή σποραδικών κρουσμάτων βίας, καταστροφών απελάσεων και εκτοπισμών. Πολύ γρήγορα έγιναν πολύ συστηματικοί, πιο οργανωμένοι και εκτεταμένοι και στρέφονταν τόσο κατά των Ελλήνων όσο κατά των Αρμενίων. Εμπνευστής και εγκέφαλος αυτής της επιχείρησης γενοκτονίας ήταν ο Μεχμέτ Ταλαάτ, υπουργός Εσωτερικών της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Με δικές του εντολές εξαπολύθηκαν οι διωγμοί κατά των «ανεπιθύμητων» εθνοτήτων σε μια τεράστια έκταση. Το οικουμενικό πατριαρχείο αναγκάστηκε σε ένδειξη πένθους να κλείσει στις 15 Μαΐου 1914 όλες οι εκκλησίες και τα σκολεία και να καταγγείλει στις Μεγάλες Δυνάμεις τους νέους διωγμούς. Δεν κατάφερε όμως τίποτα, γιατί κηρύχθηκε στο μεταξύ κηρύχθηκε στο μεταξύ ο Α΄ Παγκόσμιος πόλεμος, στον οποίο η Τουρκία έλαβε μέρος ως σύμμαχος της Γερμανίας, έχοντας πλέον την ευχέρεια να εφαρμόσει πλήρως το παλαιότερο σχέδιο της εξόντωσης των Χριστιανών. Οι Νεότουρκοι είχαν πεισθεί πως μόνο με τη φυσική εξόντωση των γηγενών λαών, των Ελλήνων και των Αρμενίων, θα έκαναν πατρίδα τους τη Μικρά Ασία. Η Γερμανία στην προσπάθεια της να πετύχει τους στόχους της στο νευραλγικό τομέα της Μικράς Ασίας και της Μέσης Ανατολής δε δίστασε να θυσιάσει τους Χριστιανικούς λαούς της Ανατολής στο βωμό του παντουρκισμού. Σε κάποιο βαθμό ήταν συνυπεύθυνη για τις γενοκτονίες των Ελλήνων και των Αρμενίων. Εξάλλου, αυτός που εισηγήθηκε στους Τούρκους την απομάκρυνση των Ελλήνων από τα παράλια, δήθεν για στρατιωτικούς λόγους ήταν ο Γερμανός αρχιστράτηγος Liman von Sanders, που πήρε, τον τίτλο του πασά. Με την συγκατάθεση της Γερμανίας οι Τούρκοι έστειλαν τους Χριστιανούς που στρατολογούσαν στα τάγματα εργασίας. Σκοπός των Τούρκων με τους εκτοπισμούς, τις πυρπολήσεις χωριών και τις λεηλασίες ήταν να επιτύχουν την αλλοίωση του εθνολογικού χαρακτήρα των ελληνικών περιοχών και να καταφέρουν ευκολότερα τον εκτουρκισμό εκείνων που θα απέμεναν. Η ήττα της Τουρκίας από τις δυνάμεις της Αντάντ και το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου έφερε μία προσωρινή ανάπαυλα στο απάνθρωπο σχέδιο των Νεοτούρκων. Όμως, το 1919 άρχισε νέος άγριος διωγμός κατά των Ελλήνων από το κεμαλικό καθεστώς, πολύ πιο άγριος κι απάνθρωπος από τους προηγούμενους. Στις 19 Μαΐου 1919 άρχισε η δεύτερη και σκληρότερη φάση της ποντιακής γενοκτονίας. Ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάστηκε στη Σαμψούντα ως απεσταλμένος της οθωμανικής κυβέρνησης με την ιδιότητα του επιθεωρητή. Άρχισε, όμως, από την Σαμψούντα ένα εγκληματικό έργο αντίθετο με την αποστολή του. Με τη βοήθεια μελών του νεοτουρκικού κομιτάτου συγκρότησε μυστική οργάνωση, τη Mutafai Milliye, κήρυξε μίσος εναντίον των Ελλήνων και σχεδίασε την ολοκλήρωση της εξόντωσης του ποντιακού ελληνισμού. Αυτό που δεν πέτυχε το σουλτανικό καθεστώς στους πέντε αιώνες της τυραννικής διοίκησης του, το πέτυχε μέσα σε λίγα χρόνια με τους τσέτες του ο Κεμάλ. Η τρομοκρατία, τα εργατικά τάγματα, οι εξορίες, οι κρεμάλες, οι πυρπολήσεις των χωριών, οι βιασμοί, οι δολοφονίες ανάγκασαν τους Έλληνες του Πόντου να ανέβουν στα βουνά οργανώνοντας ανταρτικό για την προστασία του άμαχου πληθυσμού. Το ποντιακό ανταρτικό, που είχε τον χαρακτήρα της εθνικής αντίστασης, έδρασε κυρίως στον δυτικό Πόντο, ενώ στο ανατολικό είναι γνωστό το περήφανο ανταρτικό της Σάντας. Τα θύματα της γενοκτονίας θα ήταν πολύ περισσότερα, αν δεν υπήρχε το επικό και το ακατάβλητο ποντιακό ανταρτικό. Στις περιοχές που οι αντάρτες δε μπορούσαν να δράσουν, οι Τούρκοι ανενόχλητοι συνέχιζαν το καταστροφικό τους έργο. Το τέλος του Ποντιακού Ελληνισμού πλησιάζε. Οι φωνές λιγόστευαν. Στις 25 Μαΐου 1922 αντιπροσωπεία της ελληνικής ναυτικής βάσης, που είχε την έδρα της στην Κωνσταντινούπολη, σύνταξε έκθεση που στάλθηκε στο υπουργείο Εξωτερικών: «Η καταστασις των χριστιανών των άνω περιοχών είναι οικτρότατη. Εις την ύπαιθρον χώραν κάτοικοι παντάπασιν δεν υπάρχουσιν. Πάντα τα χριστιανικά χωρία έχουσι πυρποληθεί, εκ δε των κατοίκων άλλοι μεν απελαθέντες εσφάγησαν καθ' οδόν, άλλοι δε συλληφθέντες εφονεύθησαν επιτοπίως ή εκάησαν ζώντες». Τον επίλογο της τραγικής ποντιακής γενοκτονίας αποτέλεσε ο βίαιος ξεριζωμός των επιζώντων μετά τη νίκη της Τουρκίας. Με την συνθήκη της ανταλλαγής των πληθυσμών ήρθαν στην Ελλάδα Οι Ελληνοπόντιοι που έχασαν την ζωή τους, κατά την διάρκεια των διωγμών και του ξεριζωμού, ξεπερνούν τους 350.000. Η βουλή των Ελλήνων, τον Φεβρουάριο του 1994, ψήφησε ομόφωνα την κήρυξη της 19ης Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου την περίοδο 1916 - 1923. Η αναγνώριση αυτή δικαίωση ηθικά των ποντιακό ελληνισμό. </span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Πηγή: Από την Εγκυκλοπαίδεια του Ποντιακού Ελληνισμού», εκδόσεις «Μαλλιάρης Παιδεία». http://ow.ly/KNICZ</span></span><br />
<div style="left: -99999px; position: absolute;">
19 ΜΑΙΟΥ... ΗΜΕΡΑ
ΜΝΗΜΗΣ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ
Η Ρωμανία αν πέρασεν, η Ρωμανία αν 'πάρθεν
Η Ρωμανία αν πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο
Ο ποντιακός ελληνισμός, από την πτώση της αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας
(1461), γνώρισε συνεχείς διωγμούς, σφαγές και ξεριζωμούς και
προσπάθειες
για το βίαιο εξισλαμισμό και εκτουρκισμό του, με αποκορύφωμα την
συστηματική και μεθοδευμένη εξόντωση - γενοκτονία του 20ου αιώνα.
Η συστηματική εξόντωση των Ποντίων, όπως και των γειτόνων τους Αρμενίων,
υπήρξε προσχεδιασμένο έγκλημα. Η απόφαση για την εξόντωση τους πάρθηκε
από τους Νεότουρκους το 1911,
εφαρμόστηκε κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου και ολοκληρώθηκε
από το Μουσταφά Κεμάλ (1919 - 1923).
Στο συνέδριο των Νεοτούρκων, που πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη το
1911, πάρθηκε η εξής απόφαση: «Η Τουρκία πρέπει να γίνει μωαμεθανική
χώρα. Οι μωαμεθανικές αντιλήψεις
και η μωαμεθανική ισχύς πρέπει να κυριαρχήσουν στη χώρα. Η κάθε άλλη
θρησκευτική προπαγάνδα πρέπει να καταπνίγεται. Η ύπαρξη της
αυτοκρατορίας εξαρτάται από την δύναμη
του νεοτουρκικού κόμματος και από την συντριβή όλων των ανταγωνιστικών
σ' αυτό ιδεολογιών. Αργά ή γρήγορα θα πρέπει να ολοκληρωθεί η πλήρης
οθωμανοποίηση όλων των υπηκόων της Τουρκίας.
Και, ασφαλώς, είναι ολοκάθαρο ότι αυτό δεν θα μπορέσει να γίνει με την
πειθώ και κατά συνέπεια θα πρέπει να προσφύγουμε στην ένοπλη βία. Ο
χαρακτήρας της αυτοκρατορίας πρέπει
να μείνει μωαμεθανικός και θα πρέπει να δούμε ότι οι μωαμεθανικοί θεσμοί
και οι μωαμεθανικές παραδόσεις θα πρέπει να γίνονται σεβαστά. Το
δικαίωμα των άλλων εθνοτήτων να έχουν τις δικές τους οργανώσεις θα
πρέπει να αποκλειστεί. Κάθε μορφή αποκέντρωσης είναι προδοσία στην
τουρκική αυτοκρατορία. Οι εθνότητες είναι αμελητέες ποσότητες. Μπορούν
να κρατήσουν την θρησκεία τους, αλλά όχι την γλώσσα τους. Η διάδοση της
τουρκικής γλώσσας είναι ένα από τα κυριότερα μέσα εξασφάλισης της
μωαμεθανικής υπεροχής και της αφομοίωσης των
μη μωαμεθανικών στοιχείων ...;». |
Στις 26 Ιουλίου 1909 ο Γερμανός πρεσβευτής στην Κωνσταντινούπολη Miguel
έστειλε αναφορά στο Βερολίνο σχετικά με τη συνάντηση του πατριάρχη
Ιωακείμ Γ΄ με τον Τούρκο πρωθυπουργό
Σεφκέτ πασά, γεγονός που είχε γίνει πρωτοσέλιδο θέμα όλων των εφημερίδων
που εκδίδονταν τότε στην Κωνσταντινούπολη. Για πρώτη φορά ένας Τούρκος
πρωθυπουργός απειλούσε
αυτοπροσώπως το θρησκευτικό ηγέτη της μεγαλύτερης μειονότητας λέγοντας
μεταξύ άλλων «θα σας κόψουμε τα κεφάλια, θα σας εξαφανίσουμε. Ή εμείς θα
επιζήσουμε ή εσείς».
Οι Τούρκοι χωρίς προσχήματα πια πέρασαν στην επίθεση. Από κάθε γωνιά του
Πόντου και της Μικράς Ασίας έρχονταν καταγγελίες. Στις 30 Μαΐου 1911 ο
μητροπολίτης Αμασείας
Γερμανός Καραβαγγέλης κατάγγειλε στο οικουμενικό πατριαρχείο και στο
υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδας τις βαρβαρότητες οργάνων της τουρκικής
κυβέρνησης στην περιοχή του.
Οι Νεότουρκοι κήρυξαν οικονομικό πόλεμο σε καθετί ελληνικό. Απαγόρευσαν
τα ελληνικά προϊόντα και δεν επέτρεψαν στα ελληνικά πλοία να
αγκυροβολήσουν σε τουρκικά λιμάνια.
Αυτό το εμπορικό μποϊκοτάζ πραγματοποιήθηκε σε ολόκληρη την Τουρκία και,
φυσικά, και στον Πόντο.
Η μισαλλόδοξη και αντιχριστιανική πολιτική των Νεότουρκων οδήγησε σε
Βαλκανικούς πολέμους, με ενωμένες τις χριστιανικές χώρες της Βαλκανικής
εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Κατά τη διάρκεια του πολέμου, βέβαια, οι διωγμοί αυξήθηκαν. Στην
Τραπεζούντα οι τουρκικές εφημερίδες παρακινούσαν τους αναγνώστες ν'
αρχίζουν τους διωγμούς και τις σφαγές.
Έτσι ο τουρκικός όχλος αφιονίστηκε προετοιμάζοντας μεγάλες σφαγές.
Οι σποραδικές δολοφονίες άρχισαν να αυξάνονται. Χωρικοί που πήγαιναν να
δουλέψουν στα χωράφια τους βρίσκονταν καθημερινά δολοφονημένοι.
Οργανωμένες τουρκικές συμμορίες,
κατά την διάρκεια της νύχτας, λεηλατούσαν πόλεις και χωριά. Οι διωγμοί
εκδηλώθηκαν, αρχικά, με μορφή σποραδικών κρουσμάτων βίας, καταστροφών
απελάσεων και εκτοπισμών.
Πολύ γρήγορα έγιναν πολύ συστηματικοί, πιο οργανωμένοι και εκτεταμένοι
και στρέφονταν τόσο κατά των Ελλήνων όσο κατά των Αρμενίων. Εμπνευστής
και εγκέφαλος αυτής της επιχείρησης
γενοκτονίας ήταν ο Μεχμέτ Ταλαάτ, υπουργός Εσωτερικών της Οθωμανικής
αυτοκρατορίας. Με δικές του εντολές εξαπολύθηκαν οι διωγμοί κατά των
«ανεπιθύμητων» εθνοτήτων σε μια τεράστια έκταση.
Το οικουμενικό πατριαρχείο αναγκάστηκε σε ένδειξη πένθους να κλείσει
στις 15 Μαΐου 1914 όλες οι εκκλησίες και τα σκολεία και να καταγγείλει
στις Μεγάλες Δυνάμεις τους νέους διωγμούς.
Δεν κατάφερε όμως τίποτα, γιατί κηρύχθηκε στο μεταξύ κηρύχθηκε στο
μεταξύ ο Α΄ Παγκόσμιος πόλεμος, στον οποίο η Τουρκία έλαβε μέρος ως
σύμμαχος της Γερμανίας, έχοντας πλέον
την ευχέρεια να εφαρμόσει πλήρως το παλαιότερο σχέδιο της εξόντωσης των
Χριστιανών. Οι Νεότουρκοι είχαν πεισθεί πως μόνο με τη φυσική εξόντωση
των γηγενών λαών, των Ελλήνων και των Αρμενίων,
θα έκαναν πατρίδα τους τη Μικρά Ασία.
Η Γερμανία στην προσπάθεια της να πετύχει τους στόχους της στο
νευραλγικό τομέα της Μικράς Ασίας και της Μέσης Ανατολής δε δίστασε να
θυσιάσει τους Χριστιανικούς λαούς της Ανατολής
στο βωμό του παντουρκισμού. Σε κάποιο βαθμό ήταν συνυπεύθυνη για τις
γενοκτονίες των Ελλήνων και των Αρμενίων. Εξάλλου, αυτός που εισηγήθηκε
στους Τούρκους την απομάκρυνση
των Ελλήνων από τα παράλια, δήθεν για στρατιωτικούς λόγους ήταν ο
Γερμανός αρχιστράτηγος Liman von Sanders, που πήρε, τον τίτλο του πασά.
Με την συγκατάθεση της Γερμανίας
οι Τούρκοι έστειλαν τους Χριστιανούς που στρατολογούσαν στα τάγματα
εργασίας.
Σκοπός των Τούρκων με τους εκτοπισμούς, τις πυρπολήσεις χωριών και τις
λεηλασίες ήταν να επιτύχουν την αλλοίωση του εθνολογικού χαρακτήρα των
ελληνικών περιοχών
και να καταφέρουν ευκολότερα τον εκτουρκισμό εκείνων που θα απέμεναν.
Η ήττα της Τουρκίας από τις δυνάμεις της Αντάντ και το τέλος του Α΄
Παγκοσμίου πολέμου έφερε μία προσωρινή ανάπαυλα στο απάνθρωπο σχέδιο των
Νεοτούρκων.
Όμως, το 1919 άρχισε νέος άγριος διωγμός κατά των Ελλήνων από το
κεμαλικό καθεστώς, πολύ πιο άγριος κι απάνθρωπος από τους προηγούμενους.
Στις 19 Μαΐου 1919 άρχισε η δεύτερη και σκληρότερη φάση της ποντιακής
γενοκτονίας. Ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάστηκε στη Σαμψούντα ως απεσταλμένος
της οθωμανικής κυβέρνησης
με την ιδιότητα του επιθεωρητή. Άρχισε, όμως, από την Σαμψούντα ένα
εγκληματικό έργο αντίθετο με την αποστολή του. Με τη βοήθεια μελών του
νεοτουρκικού κομιτάτου συγκρότησε μυστική οργάνωση,
τη Mutafai Milliye, κήρυξε μίσος εναντίον των Ελλήνων και σχεδίασε την
ολοκλήρωση της εξόντωσης του ποντιακού ελληνισμού. Αυτό που δεν πέτυχε
το σουλτανικό καθεστώς στους πέντε αιώνες της τυραννικής διοίκησης του,
το πέτυχε μέσα σε λίγα χρόνια με τους τσέτες του ο Κεμάλ.
Η τρομοκρατία, τα εργατικά τάγματα, οι εξορίες, οι κρεμάλες, οι
πυρπολήσεις των χωριών, οι βιασμοί, οι δολοφονίες ανάγκασαν τους Έλληνες
του Πόντου να ανέβουν στα βουνά οργανώνοντας
ανταρτικό για την προστασία του άμαχου πληθυσμού. Το ποντιακό ανταρτικό,
που είχε τον χαρακτήρα της εθνικής αντίστασης, έδρασε κυρίως στον
δυτικό Πόντο, ενώ στο ανατολικό
είναι γνωστό το περήφανο ανταρτικό της Σάντας. Τα θύματα της γενοκτονίας
θα ήταν πολύ περισσότερα, αν δεν υπήρχε το επικό και το ακατάβλητο
ποντιακό ανταρτικό.
Στις περιοχές που οι αντάρτες δε μπορούσαν να δράσουν, οι Τούρκοι
ανενόχλητοι συνέχιζαν το καταστροφικό τους έργο.
Το τέλος του Ποντιακού Ελληνισμού πλησιάζε. Οι φωνές λιγόστευαν. Στις 25
Μαΐου 1922 αντιπροσωπεία της ελληνικής ναυτικής βάσης, που είχε την
έδρα της στην Κωνσταντινούπολη,
σύνταξε έκθεση που στάλθηκε στο υπουργείο Εξωτερικών: «Η καταστασις των
χριστιανών των άνω περιοχών είναι οικτρότατη. Εις την ύπαιθρον χώραν
κάτοικοι παντάπασιν δεν υπάρχουσιν.
Πάντα τα χριστιανικά χωρία έχουσι πυρποληθεί, εκ δε των κατοίκων άλλοι
μεν απελαθέντες εσφάγησαν καθ' οδόν, άλλοι δε συλληφθέντες εφονεύθησαν
επιτοπίως ή εκάησαν ζώντες».
Τον επίλογο της τραγικής ποντιακής γενοκτονίας αποτέλεσε ο βίαιος
ξεριζωμός των επιζώντων μετά τη νίκη της Τουρκίας. Με την συνθήκη της
ανταλλαγής των πληθυσμών ήρθαν στην Ελλάδα
Οι Ελληνοπόντιοι που έχασαν την ζωή τους, κατά την διάρκεια των διωγμών
και του ξεριζωμού, ξεπερνούν τους 350.000.
Η βουλή των Ελλήνων, τον Φεβρουάριο του 1994, ψήφησε ομόφωνα την κήρυξη
της 19ης Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου
την περίοδο 1916 - 1923.
Η αναγνώριση αυτή δικαίωση ηθικά των ποντιακό ελληνισμό.
Πηγή: Από την Εγκυκλοπαίδεια του Ποντιακού Ελληνισμού», εκδόσεις
«Μαλλιάρης Παιδεία».<br />
<br />
Copy and WIN : <a href="http://ow.ly/KNICZ">http://ow.ly/KNICZ</a><br />
<div style="left: -99999px; position: absolute;">
19 ΜΑΙΟΥ... ΗΜΕΡΑ
ΜΝΗΜΗΣ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ
Η Ρωμανία αν πέρασεν, η Ρωμανία αν 'πάρθεν
Η Ρωμανία αν πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο
Ο ποντιακός ελληνισμός, από την πτώση της αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας
(1461), γνώρισε συνεχείς διωγμούς, σφαγές και ξεριζωμούς και
προσπάθειες
για το βίαιο εξισλαμισμό και εκτουρκισμό του, με αποκορύφωμα την
συστηματική και μεθοδευμένη εξόντωση - γενοκτονία του 20ου αιώνα.
Η συστηματική εξόντωση των Ποντίων, όπως και των γειτόνων τους Αρμενίων,
υπήρξε προσχεδιασμένο έγκλημα. Η απόφαση για την εξόντωση τους πάρθηκε
από τους Νεότουρκους το 1911,
εφαρμόστηκε κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου και ολοκληρώθηκε
από το Μουσταφά Κεμάλ (1919 - 1923).
Στο συνέδριο των Νεοτούρκων, που πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη το
1911, πάρθηκε η εξής απόφαση: «Η Τουρκία πρέπει να γίνει μωαμεθανική
χώρα. Οι μωαμεθανικές αντιλήψεις
και η μωαμεθανική ισχύς πρέπει να κυριαρχήσουν στη χώρα. Η κάθε άλλη
θρησκευτική προπαγάνδα πρέπει να καταπνίγεται. Η ύπαρξη της
αυτοκρατορίας εξαρτάται από την δύναμη
του νεοτουρκικού κόμματος και από την συντριβή όλων των ανταγωνιστικών
σ' αυτό ιδεολογιών. Αργά ή γρήγορα θα πρέπει να ολοκληρωθεί η πλήρης
οθωμανοποίηση όλων των υπηκόων της Τουρκίας.
Και, ασφαλώς, είναι ολοκάθαρο ότι αυτό δεν θα μπορέσει να γίνει με την
πειθώ και κατά συνέπεια θα πρέπει να προσφύγουμε στην ένοπλη βία. Ο
χαρακτήρας της αυτοκρατορίας πρέπει
να μείνει μωαμεθανικός και θα πρέπει να δούμε ότι οι μωαμεθανικοί θεσμοί
και οι μωαμεθανικές παραδόσεις θα πρέπει να γίνονται σεβαστά. Το
δικαίωμα των άλλων εθνοτήτων να έχουν τις δικές τους οργανώσεις θα
πρέπει να αποκλειστεί. Κάθε μορφή αποκέντρωσης είναι προδοσία στην
τουρκική αυτοκρατορία. Οι εθνότητες είναι αμελητέες ποσότητες. Μπορούν
να κρατήσουν την θρησκεία τους, αλλά όχι την γλώσσα τους. Η διάδοση της
τουρκικής γλώσσας είναι ένα από τα κυριότερα μέσα εξασφάλισης της
μωαμεθανικής υπεροχής και της αφομοίωσης των
μη μωαμεθανικών στοιχείων ...;». |
Στις 26 Ιουλίου 1909 ο Γερμανός πρεσβευτής στην Κωνσταντινούπολη Miguel
έστειλε αναφορά στο Βερολίνο σχετικά με τη συνάντηση του πατριάρχη
Ιωακείμ Γ΄ με τον Τούρκο πρωθυπουργό
Σεφκέτ πασά, γεγονός που είχε γίνει πρωτοσέλιδο θέμα όλων των εφημερίδων
που εκδίδονταν τότε στην Κωνσταντινούπολη. Για πρώτη φορά ένας Τούρκος
πρωθυπουργός απειλούσε
αυτοπροσώπως το θρησκευτικό ηγέτη της μεγαλύτερης μειονότητας λέγοντας
μεταξύ άλλων «θα σας κόψουμε τα κεφάλια, θα σας εξαφανίσουμε. Ή εμείς θα
επιζήσουμε ή εσείς».
Οι Τούρκοι χωρίς προσχήματα πια πέρασαν στην επίθεση. Από κάθε γωνιά του
Πόντου και της Μικράς Ασίας έρχονταν καταγγελίες. Στις 30 Μαΐου 1911 ο
μητροπολίτης Αμασείας
Γερμανός Καραβαγγέλης κατάγγειλε στο οικουμενικό πατριαρχείο και στο
υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδας τις βαρβαρότητες οργάνων της τουρκικής
κυβέρνησης στην περιοχή του.
Οι Νεότουρκοι κήρυξαν οικονομικό πόλεμο σε καθετί ελληνικό. Απαγόρευσαν
τα ελληνικά προϊόντα και δεν επέτρεψαν στα ελληνικά πλοία να
αγκυροβολήσουν σε τουρκικά λιμάνια.
Αυτό το εμπορικό μποϊκοτάζ πραγματοποιήθηκε σε ολόκληρη την Τουρκία και,
φυσικά, και στον Πόντο.
Η μισαλλόδοξη και αντιχριστιανική πολιτική των Νεότουρκων οδήγησε σε
Βαλκανικούς πολέμους, με ενωμένες τις χριστιανικές χώρες της Βαλκανικής
εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Κατά τη διάρκεια του πολέμου, βέβαια, οι διωγμοί αυξήθηκαν. Στην
Τραπεζούντα οι τουρκικές εφημερίδες παρακινούσαν τους αναγνώστες ν'
αρχίζουν τους διωγμούς και τις σφαγές.
Έτσι ο τουρκικός όχλος αφιονίστηκε προετοιμάζοντας μεγάλες σφαγές.
Οι σποραδικές δολοφονίες άρχισαν να αυξάνονται. Χωρικοί που πήγαιναν να
δουλέψουν στα χωράφια τους βρίσκονταν καθημερινά δολοφονημένοι.
Οργανωμένες τουρκικές συμμορίες,
κατά την διάρκεια της νύχτας, λεηλατούσαν πόλεις και χωριά. Οι διωγμοί
εκδηλώθηκαν, αρχικά, με μορφή σποραδικών κρουσμάτων βίας, καταστροφών
απελάσεων και εκτοπισμών.
Πολύ γρήγορα έγιναν πολύ συστηματικοί, πιο οργανωμένοι και εκτεταμένοι
και στρέφονταν τόσο κατά των Ελλήνων όσο κατά των Αρμενίων. Εμπνευστής
και εγκέφαλος αυτής της επιχείρησης
γενοκτονίας ήταν ο Μεχμέτ Ταλαάτ, υπουργός Εσωτερικών της Οθωμανικής
αυτοκρατορίας. Με δικές του εντολές εξαπολύθηκαν οι διωγμοί κατά των
«ανεπιθύμητων» εθνοτήτων σε μια τεράστια έκταση.
Το οικουμενικό πατριαρχείο αναγκάστηκε σε ένδειξη πένθους να κλείσει
στις 15 Μαΐου 1914 όλες οι εκκλησίες και τα σκολεία και να καταγγείλει
στις Μεγάλες Δυνάμεις τους νέους διωγμούς.
Δεν κατάφερε όμως τίποτα, γιατί κηρύχθηκε στο μεταξύ κηρύχθηκε στο
μεταξύ ο Α΄ Παγκόσμιος πόλεμος, στον οποίο η Τουρκία έλαβε μέρος ως
σύμμαχος της Γερμανίας, έχοντας πλέον
την ευχέρεια να εφαρμόσει πλήρως το παλαιότερο σχέδιο της εξόντωσης των
Χριστιανών. Οι Νεότουρκοι είχαν πεισθεί πως μόνο με τη φυσική εξόντωση
των γηγενών λαών, των Ελλήνων και των Αρμενίων,
θα έκαναν πατρίδα τους τη Μικρά Ασία.
Η Γερμανία στην προσπάθεια της να πετύχει τους στόχους της στο
νευραλγικό τομέα της Μικράς Ασίας και της Μέσης Ανατολής δε δίστασε να
θυσιάσει τους Χριστιανικούς λαούς της Ανατολής
στο βωμό του παντουρκισμού. Σε κάποιο βαθμό ήταν συνυπεύθυνη για τις
γενοκτονίες των Ελλήνων και των Αρμενίων. Εξάλλου, αυτός που εισηγήθηκε
στους Τούρκους την απομάκρυνση
των Ελλήνων από τα παράλια, δήθεν για στρατιωτικούς λόγους ήταν ο
Γερμανός αρχιστράτηγος Liman von Sanders, που πήρε, τον τίτλο του πασά.
Με την συγκατάθεση της Γερμανίας
οι Τούρκοι έστειλαν τους Χριστιανούς που στρατολογούσαν στα τάγματα
εργασίας.
Σκοπός των Τούρκων με τους εκτοπισμούς, τις πυρπολήσεις χωριών και τις
λεηλασίες ήταν να επιτύχουν την αλλοίωση του εθνολογικού χαρακτήρα των
ελληνικών περιοχών
και να καταφέρουν ευκολότερα τον εκτουρκισμό εκείνων που θα απέμεναν.
Η ήττα της Τουρκίας από τις δυνάμεις της Αντάντ και το τέλος του Α΄
Παγκοσμίου πολέμου έφερε μία προσωρινή ανάπαυλα στο απάνθρωπο σχέδιο των
Νεοτούρκων.
Όμως, το 1919 άρχισε νέος άγριος διωγμός κατά των Ελλήνων από το
κεμαλικό καθεστώς, πολύ πιο άγριος κι απάνθρωπος από τους προηγούμενους.
Στις 19 Μαΐου 1919 άρχισε η δεύτερη και σκληρότερη φάση της ποντιακής
γενοκτονίας. Ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάστηκε στη Σαμψούντα ως απεσταλμένος
της οθωμανικής κυβέρνησης
με την ιδιότητα του επιθεωρητή. Άρχισε, όμως, από την Σαμψούντα ένα
εγκληματικό έργο αντίθετο με την αποστολή του. Με τη βοήθεια μελών του
νεοτουρκικού κομιτάτου συγκρότησε μυστική οργάνωση,
τη Mutafai Milliye, κήρυξε μίσος εναντίον των Ελλήνων και σχεδίασε την
ολοκλήρωση της εξόντωσης του ποντιακού ελληνισμού. Αυτό που δεν πέτυχε
το σουλτανικό καθεστώς στους πέντε αιώνες της τυραννικής διοίκησης του,
το πέτυχε μέσα σε λίγα χρόνια με τους τσέτες του ο Κεμάλ.
Η τρομοκρατία, τα εργατικά τάγματα, οι εξορίες, οι κρεμάλες, οι
πυρπολήσεις των χωριών, οι βιασμοί, οι δολοφονίες ανάγκασαν τους Έλληνες
του Πόντου να ανέβουν στα βουνά οργανώνοντας
ανταρτικό για την προστασία του άμαχου πληθυσμού. Το ποντιακό ανταρτικό,
που είχε τον χαρακτήρα της εθνικής αντίστασης, έδρασε κυρίως στον
δυτικό Πόντο, ενώ στο ανατολικό
είναι γνωστό το περήφανο ανταρτικό της Σάντας. Τα θύματα της γενοκτονίας
θα ήταν πολύ περισσότερα, αν δεν υπήρχε το επικό και το ακατάβλητο
ποντιακό ανταρτικό.
Στις περιοχές που οι αντάρτες δε μπορούσαν να δράσουν, οι Τούρκοι
ανενόχλητοι συνέχιζαν το καταστροφικό τους έργο.
Το τέλος του Ποντιακού Ελληνισμού πλησιάζε. Οι φωνές λιγόστευαν. Στις 25
Μαΐου 1922 αντιπροσωπεία της ελληνικής ναυτικής βάσης, που είχε την
έδρα της στην Κωνσταντινούπολη,
σύνταξε έκθεση που στάλθηκε στο υπουργείο Εξωτερικών: «Η καταστασις των
χριστιανών των άνω περιοχών είναι οικτρότατη. Εις την ύπαιθρον χώραν
κάτοικοι παντάπασιν δεν υπάρχουσιν.
Πάντα τα χριστιανικά χωρία έχουσι πυρποληθεί, εκ δε των κατοίκων άλλοι
μεν απελαθέντες εσφάγησαν καθ' οδόν, άλλοι δε συλληφθέντες εφονεύθησαν
επιτοπίως ή εκάησαν ζώντες».
Τον επίλογο της τραγικής ποντιακής γενοκτονίας αποτέλεσε ο βίαιος
ξεριζωμός των επιζώντων μετά τη νίκη της Τουρκίας. Με την συνθήκη της
ανταλλαγής των πληθυσμών ήρθαν στην Ελλάδα
Οι Ελληνοπόντιοι που έχασαν την ζωή τους, κατά την διάρκεια των διωγμών
και του ξεριζωμού, ξεπερνούν τους 350.000.
Η βουλή των Ελλήνων, τον Φεβρουάριο του 1994, ψήφησε ομόφωνα την κήρυξη
της 19ης Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου
την περίοδο 1916 - 1923.
Η αναγνώριση αυτή δικαίωση ηθικά των ποντιακό ελληνισμό.
Πηγή: Από την Εγκυκλοπαίδεια του Ποντιακού Ελληνισμού», εκδόσεις
«Μαλλιάρης Παιδεία».<br />
<br />
Copy and WIN : <a href="http://ow.ly/KNICZ">http://ow.ly/KNICZ</a></div>
</div>
<span id="fullpost"></span></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/11931468936333602425noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8141835405848750507.post-800976375674764532015-01-07T03:09:00.004+02:002015-01-07T03:11:00.729+02:00«Δεν θέλουμε να είμαστε πια μουσουλμάνοι θέλουμε να γίνουμε Χριστιανοί»! <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h3 class="post-title entry-title" itemprop="name">
</h3>
<div class="post-header">
</div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-8nZNpH2Ia3w/VKwD_qa8jAI/AAAAAAAAA_A/npT2cShnq9A/s1600/1.png" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;" target="_blank"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-8nZNpH2Ia3w/VKwD_qa8jAI/AAAAAAAAA_A/npT2cShnq9A/s1600/1.png" height="193" width="320" /></a></div>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Τούρκοι λένε σε Έλληνες επισκέπτες: «Ο τόπος αυτός είναι δικός σας».</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Ο φανατισμός των Ισλαμιστών στην Τουρκία δεν επιτρέπει διαφοροποιήσεις
ειδικά σε θέματα θρησκείας. Αυτό όμως που δεν επετεύχθη με </span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><a href="https://www.blogger.com/null" name="more"></a>«ζεϊμπέκικα και κουμπαριές» το πράττει η Ορθοδοξία
αφού είναι έκδηλο σε πολλούς Τούρκους το Ορθόδοξο υπόβαθρο. Αν καί οι
λιγοστοί Σελτζούκοι άλλαξαν τον εθνοθρησκευτικό χαρακτήρα εκατομμυρίων
Ελλήνων (Μικρασίας, Θράκης, Πόντου κ.α.) που λόγω βίας ή συμφερόντων
εξισλαμίσθηκαν ακόμα και επιφανειακά, σήμερα μία κρυμμένη Ορθόδοξη
θρησκευτικότητα εκδηλώνεται από τους απογόνους τους. Οι κρυπτοχριστιανοί
αποτελούν για το Πατριαρχείο ένα κρυφό ποίμνιο τραγικών θυμάτων μιας
αυταρχικής διοίκησης αιώνων.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Ζουν παντού.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Κυρίως στον Πόντο που ίσως είναι 2 εκατομμύρια! Έρημοι ναοί λειτουργούν
και ξαφνικά γεμίζουν κρυπτοχριστιανούς που κοινωνούν συνειδητά,
νηστεύουν ακόμα και το λάδι όλα τα 5ήμερα της Μ. Τεσσαρακοστής.
Γράφονται συνθήματα σε τοίχους από νέους με αναζητήσεις: «Δεν θέλουμε να
είμαστε πια μουσουλμάνοι. Θέλουμε να γίνουμε Χριστιανοί»! Τούρκοι λένε
σε Έλληνες επισκέπτες: «Ο τόπος αυτός είναι δικός σας».</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Hos geldiniz! Φύλακες μνημείων λένε σε Έλληνες να μην πληρώνουν
εισιτήριο γιατί «αυτά είναι δικά σας». Δεν θεωρούν ευλογία απ’ τον Θεό
το γεγονός ότι αδίκησαν τους Ρωμηούς κλέβοντας και διώκοντάς τους,
πιστεύοντας ότι αυτός είναι ο λόγος που δεν βλέπουν προκοπή!
Καταλαβαίνουν ότι ζουν σε μια χώρα που όλα είναι Ελληνικά! Ιστορία,
μνημεία, πόλεις, πολιτισμός και το σημαντικότερο ότι η συντριπτική
πλειοψηφία εξ’ αυτών γνωρίζει ότι στις φλέβες τους ρέει Ελληνικό αίμα!</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Τα περιστατικά πολλά. Στο ναό Αγ. Τριάδος Σταυροδρομίου
Κωνσταντινουπόλεως, ο π. Δοσίθεος συναντά νεαρή Τουρκάλα που ρίχνει
οβολό στο παγκάρι, ανάβει κερί, προσκυνεί την εικόνα και εξηγεί στον
Πάτερ: «Μου αρέσουν τα δικά σας»! Κάθε Παρασκευή που λειτουργεί η Μονή
Μεταμορφώσεως Πρώτης συρρέουν πολλοί Τούρκοι. Στο νησί Αντιγόνη τιμούν
τον Αγ. Γεώργιο φέρνοντας στο μοναστήρι λάδια, λαμπάδες, χρήματα για τα
θαύματα που κάνει. Σ’ ένα απ’ τα 40 αγιάσματα της Πόλης, στο Μπαλουκλή
καταφεύγουν πολλοί Τούρκοι ζητώντας βοήθεια σε δύσκολες περιστάσεις της
ζωής. Στην Παναγία του Βεφά κάθε πρωτομηνιά εκατοντάδες Τούρκοι παίρνουν
αγιασμό και την Πρωτοχρονιά γίνεται το αδιαχώρητο από χιλιάδες
προσερχόμενους. Κοντά στην Αγιά Σοφιά, στον Αϊ Θαράπο, κάθε Δευτέρα
Ορθόδοξος ιερέας διαβάζει συνεχώς ευχές σε «μουσουλμάνους» που ζητούν
εξομολόγηση. Το αγίασμα της σπηλιάς Αγ. Δημητρίου Ξηροκρήνης γεμάτο
δεκανίκια και τάματα από Τούρκους ακόμα και απ’ το Ερζερούμ που
θεραπεύθηκαν.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Εκκλησιάζονται, ζητούν να κοινωνήσουν, προσκυνούν το Σταυρό, ευχαριστούν
τον παπά που σταυρώνει το άρρωστο παιδί τους, αγαπούν ιδιαιτέρως τον
Aziz Nikola (Άγιο Νικόλαο)! Τουρκάλα κρατά 50 χρόνια αναμμένο το καντήλι
στο Ναό Ταξιαρχών Μοσχονησίων!</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Η «Σαμπάχ» γράφει: «Η επαναλειτουργία της Πατριαρχικής Σχολής Χάλκης
είναι αίτημα άκρως λογικό» και ο αρθρογράφος Τσαντάρ υποστηρίζει «την
οικουμενικότητα του Πατριαρχείου που ισχύει απ’ το 451… ». Ο Γ.
Τζιβαόγλου γράφει ότι ο απαγχονισμός του Πατριάρχη Γρηγορίου Ε΄ υπήρξε
μοιραίο λάθος. Τουρκική τράπεζα παρουσίασε έκδοση για το Βυζάντιο που
περιείχε ακόμα και λόγο του Αγίου Βασιλείου προς νέους! Η Τουρκική
ακαδημία επιστημών διοργάνωσε συνέδριο για τη ζωή στο Βυζάντιο. Στην
Τουρκία οι Ορθ. Εκκλησίες δεν πληρώνουν ηλεκτρικό ρεύμα όπως στην
Ελλάδα. Απαλλάσσονται!</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Τουρκικές πηγές σε έρευνα του Ν. Χειλαδάκη αποκαλύπτουν ότι στη Μονή
Παντοκράτορος του Κερατίου που υπήρχαν οι αυτοκρατορικοί τάφοι Κομνηνών
και Παλαιολόγων, είναι σήμερα η περιοχή Φατίχ, κέντρο φανατικών
ισλαμιστών και συνηθίζουν πολλοί Τούρκοι να ανάβουν κεριά και να ρίχνουν
χρήματα σ’ έναν τάφο παρά την προειδοποιητική επιγραφή που απαγορεύει
αυστηρά τη συνήθεια αυτή. Στην ίδια συνοικία υπήρχε ο Βυζαντινός ναός
Αγίων Αποστόλων. Πάνω στα ερείπιά του χτίστηκε τζαμί και κατόπιν
επισκευών ανοίχτηκε ο τάφος του Μωάμεθ Πορθητή που είχε μητέρα Χριστιανή
-πιθανώς Ελληνίδα- και διαπιστώθηκε ότι μία καταπακτή οδηγούσε στην
υπόγεια αίθουσα της παλιάς Εκκλησίας, αποδει-κνύοντας ότι ο Μωάμεθ είχε
ταφεί σε Ορθόδοξη Εκκλησία εν μέσω Βυζαντινών αυτοκρατόρων! Μαρτυρίες
αναφέρουν ότι στα τέλη της ζωής του είχε ασπασθεί τον Χριστιανισμό και
δίπλα στον τάφο του βρέθηκε Σταυρός και εικόνα της Παναγίας! Ο ναός
Αγίας Ειρήνης δίπλα στην Αγιά Σοφιά δεν έγινε ποτέ τζαμί. Ο Μωάμεθ τον
άφησε να λειτουργεί κανονικά χάριν της Χριστιανής μάνας του! Όλα αυτά
απασχολούν κατά καιρούς τα τουρκικά μέσα ενημέρωσης. Το περιοδικό
«Ακτουέλ» της Σαμπάχ παρουσίασε άρθρο: «Ο Πορθητής ήταν Χριστιανός;»!</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Η εβδομαδιαία τουρκική επιθεώρηση αξιών αναφέρει: «Επιστρέφουν στις
θρησκευτικές τους ρίζες»! Επισημαίνει ότι σε 3 χρόνια μοιράστηκαν 8
εκατομμύρια Ευαγγέλια (incil) στην τουρκική γλώσσα, ενώ φανερά
βαπτίζονται Χριστιανοί πολλοί μουσουλμάνοι απόγονοι εξισλαμισμένων
Ελληνογενών που ανακαλύπτουν τις χριστιανικές τους ρίζες! Η «Σαμπάχ»
τιτλοφορεί: «Η Εκκλησία της Παναγίας στην Κωνσταντινούπολη, τελευταία
ελπίδα για τους Τούρκους»! Την χαρακτηρίζει «Πόρτα ελπίδας», τόπο
προσκυνήματος και προσευχής στα προβλήματα των Τούρκων με αθρόα
προσέλευση που κάθε 1η του μηνός δημιουργείται το αδιαχώρητο! Η φήμη της
Παναγίας απλώθηκε παντού και οι Τούρκοι -ακόμα και διάσημοι-
προσέρχονται για να ανάψουν κεριά, να φιλήσουν το χέρι Ορθόδοξου παπά,
δηλώνοντας ότι εκεί είναι το σπίτι του Θεού γιατί γίνονται θαύματα!</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Στον Αρχάγγελο Μιχαήλ στη Σεβάστεια, αναφέρεται στα συναξάρια ότι μικρά
ψάρια εντός του αγιάσματος έγλυφαν το σώμα των ασθενών και λάμβαναν
θαυματουργικά θεραπεία. Η Εκκλησία καταστράφηκε τον 15ο αιώνα, αλλά
σήμερα το αγίασμα χρησιμοποιείται με τις ίδιες θεραπευτικές ιδιότητες
προσελκύοντας πολλούς Ευρωπαίους. Η εφημερίδα «Σταρ» γράφει: «Τουρκάλες
με μαντίλες πάνε σε Εκκλησίες», ανάβουν κεριά, κάνουν τάματα, ζητάνε την
ευλογία έκπληκτων παπάδων, προσκυνούν εικόνες, επικαλούνται Αγίους (όλα
αυτά τα απαγορεύει το Ισλάμ), παρατηρώντας μία μεταστροφή σε
Ελληνορθόδοξους ναούς και αγιάσματα όπου οι Τούρκοι βρίσκουν καταφύγιο! Η
εφημερίδα «Μιλιέτ» αναφέρει ότι με μέριμνα Τούρκου δημάρχου,
γιορτάστηκε ευλαβικά στη Σηλυβρία η μνήμη του Αγίου Νεκταρίου με μαζική
συμμετοχή «μουσουλμάνων»!</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Τα τελευταία χρόνια επετράπη στην εορτή των Θεοφανίων να ρίχνετε στο
Βόσπορο ο Σταυρός. Πιο πολύ χάρηκαν οι Τούρκοι ψαράδες γιατί θεωρούσαν
ότι ο λόγος που μειώθηκαν τα ψάρια στη θάλασσα ήταν που δεν έριχναν οι
Ρωμηοί το Σταυρό τα Φώτα!</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Τουρκικές εφημερίδες ανέφεραν ότι νεαρή Τουρκάλα βούτηξε με τα ρούχα να
πιάσει το Σταυρό στον Κεράτιο μαζί με Χριστιανούς δίνοντας συνέντευξη
ότι ήθελε να τιμήσει τη γιορτή των Ρωμηών και θα το ξανάκανε για να
πάρει ευλογία! Η «Χουριέτ» πρώτη σε κυκλοφορία τουρκική εφημερίδα
δημοσίευσε πριν λίγα χρόνια ότι Τούρκος υποψήφιος δήμαρχος κυβερνώντος
ισλαμικού κόμματος ζήτησε την ευλογία του Πατριάρχη, παρακολουθώντας τη
θ. λειτουργία στην Παναγία Ευαγγελίστρια την 25η Μαρτίου(!), μίλησε
δημόσια σε Τούρκους δημοσιογράφους για την αγιότητα του ηγέτη της
Ορθοδοξίας και του πρόσφερε τριαντάφυλλο…»!</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Τουρκικά κανάλια δείχνουν Μετέωρα, Μιστρά, ψαλμωδίες, βίους Αγίων κ.α.
Προβάλλουν Τούρκους που αγιογραφούν και ότι έξω από την Άγκυρα σε
ιστορική παλαιοχριστιανική κατακόμβη συρρέουν προσκυνητές πιστεύοντας
ότι θα βοηθηθούν στη ζωή τους, ανάβοντας κεριά εκεί όπου συγκεντρώνονταν
παλιά οι Χριστιανοί. Έξω από τα Άδανα σε κατακόμβη που αγίασαν 7
Χριστιανοί νέοι προσέρχονται Τούρκοι προσκυνητές θυμιάζοντας λιβάνι που
απαγορεύει το Ισλάμ, θεωρώντας τους τόπους ιερούς διότι γίνονται φοβερά
θαύματα. Στην Ταρσό ο Ναός Αποστόλου Παύλου είναι προσκύνημα, ανάβουν
καντήλια, φιλάνε εικόνες, πίνουν αγίασμα για την υγεία τους και όλα αυτά
τα θεωρούν ιερά. Στις 24 Σεπτεμβρίου στην Πρίγκηπο τιμούν τον Άγ.
Γεώργιο τον Κουδουνά.</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Δεκάδες χιλιάδες προσκυνητές απ’ τα πέρατα της Τουρκίας με τσαντόρ,
ακόμα και ηλικιωμένοι, περπατούν ξυπόλητοι, απ’ τις ακτές όλη την
ανηφόρα ως την κορυφή που είναι ο ναός σε ένα άνευ προηγουμένου
πανηγύρι, κάνοντας τάματα, κρεμώντας κουρελάκια στα δέντρα, τηρώντας μία
παράδοση με κλωστές, περιμένοντας σε ατέλειωτες ουρές επί 5 ώρες για να
πάρουν αγιασμό, να τους σταυρώσει ο Ορθόδοξος παπάς, ανάβοντας κεριά,
χαϊδεύοντας εικόνες, πιστεύοντας στη δύναμη του Σταυρού!</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Τούρκοι γράφουν λογοτεχνικά βιβλία: «Κωνσταντινούπολις ήταν το όνομά
σου… με το λαό σου τον ευσεβή, τις Εκκλησιές, τα μοναστήρια, τ’
αγιάσματά σου, με τις εικόνες, τους καλογέρους και τους αγγέλους σου,
ήσουνα η πρωτεύουσα μιας αυτοκρατορίας. Κωνσταντινούπολις το όνομά σου…»</span></span><br />
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Ας τα βλέπουν αυτά στην χώρα μας «οι λίγοι» που έκαναν μόδα το να μάχονται την Εκκλησία.</span></span></div>
<span id="fullpost"></span></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/11931468936333602425noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8141835405848750507.post-59305395507743894232015-01-04T18:01:00.005+02:002015-01-04T18:01:57.132+02:00ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΟΥΜΕΛΑ ΠΟΥ ΗΡΘΕ ΣΤΟ ΦΩΣ, ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΔΕΟΣ ΣΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"></span></span><h3>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><a href="https://olympiada.files.wordpress.com/2015/01/cf84cebfceb9cf87cebfceb3cf81ceb1cf86ceb9ceb1.jpg"><img alt="τοιχογραφια" class="alignleft size-medium wp-image-440082" height="339" src="https://olympiada.files.wordpress.com/2015/01/cf84cebfceb9cf87cebfceb3cf81ceb1cf86ceb9ceb1.jpg?w=300&h=159" width="640" /></a><br /><br /><br />Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης</span></span></h3>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><h3>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια εργασιών ανακίνησης και
αναστύλωσης της ιστορικής μονής της Παναγιάς Σουμελά του Πόντου, με την
ξεχωριστή σημασία της για την Ορθοδοξία, οι Τούρκοι άνοιξαν τις πύλες
του Βαπτηστηρίου και του λεγόμενου, Çile Odası, (Κελί Δοκιμασίας). Εκεί,
μόλις εισήρθε το φως του ήλιου, έμειναν έκθαμβοι από την ανακάλυψη μιας
μοναδικής περίτεχνης τοιχογραφίας της Παναγιάς με τον Ιησού Χριστό στην
στοργική αγκαλιά της.</span></span></h3>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><span id="more-440081"></span></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><h3>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Όπως αναφέρει η ανακοίνωση του τουρκικού Υπουργείου Πολιτισμού, που
εποπτεύει των εργασιών της ανακαίνισης της ιεράς ελληνορθόδοξης
σταυροπηγιακής μονής της Παναγιάς Σουμελά, μετά από 16 χρόνια των
εργασιών ανακαίνισης οι ειδικοί ερευνητές εισήρθαν για πρώτη φορά στο
Βαπτηστήριο της μονής και στο Çile Odası. Εκεί έκθαμβοι ανακάλυψαν μια
περίτεχνη τοιχογραφία της Παναγίας που είχε μείνει μέχρι σήμερα στο
σκοτάδι από τότε που οι Πόντιοι εγκατέλειψαν τον Πόντο, μέσα στο αίμα
της φρικτής γενοκτονίας των Ποντίων. Η τοιχογραφία αυτή προκάλεσε το
δέος των Τούρκων που εργάζονταν σε αυτή την πτέρυγα της μονής, η οποία
επιφυλάσσει συνεχώς και καινούργιες εκπλήξεις για τα σημάδια της
παρουσίας της Παναγίας, η οποία ποτέ δεν εγκατέλειψε την ιστορική και
ιερή μονή της παρά του ότι επί πολλές δεκαετίες δεν ακούγονταν οι ύμνοι
και οι δοξολογίες προς την μεγάλη της Χάρη.</span></span></h3>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><h3>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Η ιστορία της ιεράς σταυροπηγιακής μονής της Παναγιάς Σουμελά του
Πόντου, σύμβολο της ορθοδοξίας για όλο τον ελληνισμό, πέρασε πολλές
φάσεις μετά την τραγική ανταλλαγή των πληθυσμών το 1922. Στις 9 Ιουνίου
του 2001, ο γνωστός αρθογράφος της τουρκικής εφημερίδας, Μιλιέτ,
Γκιουνγκιόρ Αράς, σε μια επίσκεψη που έκανε τότε στο ιστορικό μοναστήρι
και εντυπωσιάστηκε από τον ιερό χώρο, άφησε την πένα του να περιγράψει
την γοητεία του μοναστηριού και την περίοδο από την εγκατάλειψη του το
1922 και μετά.<br /></span></span></h3>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><a href="https://olympiada.files.wordpress.com/2015/01/cf83cebfcf85cebcceb5cebbceb1.jpg"><img alt="σουμελα" class="alignleft size-medium wp-image-440083" height="480" src="https://olympiada.files.wordpress.com/2015/01/cf83cebfcf85cebcceb5cebbceb1.jpg?w=300&h=225" width="640" /></a></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Από το 1923 και μετά την αναχώρηση των μοναχών από την Παναγία
Σουμελά, όπως αναφέρει ο Γκιουνγκιόρ Ουράς στην Μιλιέτ, έπεσε νεκρική
σιγή στο ιστορικό μοναστήρι. Μονάχα τα πουλιά και κάποιοι Άγγλοι
περιηγητές έδιναν σημεία ζωής στο απότομο και μαρτυρικό τοπίο που κάποτε
οι χιλιάδες πιστοί συνέρρεαν για να πανηγυρίσουν την δόξα της Παναγιάς.
Το 1931 η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας που είχε κρυφτεί σε κάποιο
μυστικό μέρος, μεταφέρθηκε στην Ελλάδα. Από τότε, μέχρι την δεκαετία του
πενήντα, το ιστορικό μοναστήρι είχε αφεθεί στην τύχη του. Που και που
όμως, όπως λένε και οι μαρτυρίες, κάποια μοναχική φιγούρα συνήθως με την
χαρακτηριστική μαντίλα, ανέβαινε το εγκαταλειμμένο πια μονοπάτι προς
την Μονή και κάποια φλόγα από κάποιο κερί μέσα στα ερείπια του
μοναστηριού, πρόδιδε ότι η ελληνορθόδοξη πίστη δεν είχε χαθεί εντελώς
από τον ιστορικό Πόντο.
</span></span><h3>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Το 1953 μετά την είσοδο της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ, κάποιοι Αμερικανοί
αξιωματικοί έδειξαν μεγάλο ενδιαφέρων και θέλησαν να επισκεφτούν το
μοναστήρι. Τελικά, παρά του ότι η περιοχή ήταν σχεδόν απαγορευμένη τους
δόθηκε η άδεια και οι Αμερικανοί έφτασαν στο μοναστήρι μέσα από το
γνωστό μονοπάτι που τώρα το σκέπαζαν χόρτα και σκόρπιοι θάμνοι. Το
κλειδί όμως της εισόδου στο μοναστήρι το έχει ο σταθμός της τοπικής
δασοφυλακής και για να το πάρουν οι Αμερικανοί χρειάστηκε επέμβαση από
την Άγκυρα. Οι ξένοι αυτοί επισκέπτες μόλις εισήλθαν στο μοναστήρι
έμειναν άφωνοι από την μεγαλόπρεπα των τοιχογραφιών και την ιερότητα που
ανέδυε ο χώρος, αρκετές δεκαετίες μετά την πλήρη εγκατάλειψη του. Αφού
κάθισαν επί ώρες να κοιτάζουν εκστασιασμένοι τις εικόνες, τα κτίσματα
και το μαγευτικό τοπίο της πανέμορφης χαράδρας, συνέταξαν μια αναφορά
προς το τουρκικό υπουργείο Πολιτισμού τονίζοντας τον μεγάλο αυτό θησαυρό
που βρίσκεται στα τουρκικά χέρια και ότι θα πρέπει να γίνουν τα
απαραίτητα έργα για την διάσωση του.</span></span></h3>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><h3>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε και μόνο το 1972 το τουρκικό υπουργείο
Πολιτισμού αποφάσισε να ενδιαφερθεί για πρώτη φορά επίσημα για την
Παναγία Σουμελά, η οποία ήδη είχε αρχίσει να γίνετε πόλος έλξης πολλών
επισκεπτών και προσκυνητών κυρίως από την Ευρώπη και την Αμερική. Το
1986 για πρώτη φορά καθιερώθηκε εισιτήριο για την είσοδο στην ιστορική
μονή. Από τότε κάθε χρόνο το τουριστικό συνάλλαγμα ρέει όλο και
περισσότερο στα τουρκικά ταμεία. Η Παναγία Σουμελά άρχισε να τραβάει
επισκέπτες από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και η φήμη της άρχισε να
φτάνει στα πέρατα της γης. Ο Τούρκος αρθογράφος, τελειώνοντας την πολύ
ενδιαφέρουσα αναφορά-ομολογία του για την Παναγία Σουμελά, αποκάλυψε ότι
πολλά ιερά βιβλία αλλά και άλλα ιερά αντικείμενα που βρεθήκαν στο
μοναστήρι, φυλάγονται σήμερα στην Άγκυρα.</span></span></h3>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><h3>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Σήμερα η Παναγία Σουμελά φανερώνει ξανά την παρουσία της ίδιας της
Παναγίας με πολλά σημάδια, όπως αυτή η προσφάτως ανακαλυφθείσα περίτεχνη
τοιχογραφία της, που προκάλεσε το δέος στους ίδιους τους Τούρκους.</span></span></h3>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><h3>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ<br />
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος<br />
nikosxeiladakis.gr</span></span></h3>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span id="fullpost" style="font-size: large;"></span></span></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/11931468936333602425noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8141835405848750507.post-19959957557386575792014-12-25T01:59:00.001+02:002014-12-25T02:47:09.581+02:00ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΝΕΘΕΝ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: center;">
</div>
<br />
<span style="color: magenta;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif; font-size: x-large;"><b>Τα κάλαντα της πολυαγαπημένης και πολυδάκρυτου πατρίδας μας του
αξέχαστου Πόντου... (Διπλανή στήλη)</b></span></span></div>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><b><span style="font-size: large;">
</span></b></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><b><span style="font-size: large;"><br />
<span style="color: orange;"><span style="font-size: x-large;">Έι θεέ μ', έναν ψυν εχρωστώ σε, λελεύω σεν, έπαρ το.<br />
'Κί εξέρ, περκεί πετά και πάει και αναπέετε εκεί απόθεν έρθεν.</span></span></span></b></span></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/11931468936333602425noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8141835405848750507.post-49345997095741962022014-08-22T03:26:00.000+03:002014-08-22T03:26:05.300+03:00Αντάρτικο του Πόντου – Γενοκτονία Ποντίων <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h3 class="post-title entry-title" itemprop="name">
</h3>
<div class="post-header">
</div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;">
<div style="text-align: left;">
</div>
<div style="text-align: left;">
<header class="post-title">
<h1>
</h1>
<a class="post-permalink" href="http://chilonas.wordpress.com/2013/05/18/%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%ac%cf%81%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%bf-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%80%cf%8c%ce%bd%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b3%ce%b5%ce%bd%ce%bf%ce%ba%cf%84%ce%bf%ce%bd%ce%af%ce%b1-%cf%80%ce%bf%ce%bd%cf%84/"> <div class="post-date">
</div>
</a>
<div class="post-info clear-fix">
</div>
</header></div>
<div style="text-align: left;">
</div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: 0px; margin-right: auto; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"></td></tr>
</tbody></table>
<div class="wp-caption aligncenter" id="attachment_3658" style="text-align: left; width: 457px;">
<div class="separator" style="clear: both;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-_TZhf7irWLU/U_Znxcj5j3I/AAAAAAAAZV0/vNBN8TJWG6Y/s1600/KINHMA2.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="309" src="http://1.bp.blogspot.com/-_TZhf7irWLU/U_Znxcj5j3I/AAAAAAAAZV0/vNBN8TJWG6Y/s1600/KINHMA2.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="wp-caption-text">
<span style="color: orange;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: ChemyRetro; font-size: 22.0pt; line-height: 115%; mso-bidi-font-size: 12.0pt;"><br />ΑΝ ΕΧΕΤΕ ΤΟΥΣ ΑΝΔΡΙΚΟΥΣ ΓΕΝΕΤΙΚΟΥΣ ΑΔΕΝΕΣ ΤΟΛΜΗΣΤΕ ΝΑ
ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΕΤΕ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ «ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ» ΟΠΩΣ ΔΙΑΚΑΩΣ ΕΠΙΘΥΜΕΙ Η
ΑΓΚΥΡΑ, ΤΗΝ ΠΟΝΤΙΑΚΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ, ΤΟΥΣ<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΕΣ,
ΤΟΥΣ ΘΡΑΚΙΩΤΕΣ, ΤΟΥΣ ΑΡΜΕΝΙΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΥΠΟΛΟΙΠΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ ΠΟΥ
ΣΦΑΓΙΑΣΤΗΚΑΝ ΚΑΙ ΞΕΡΙΖΩΘΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΑΤΡΟΓΟΝΙΚΕΣ ΤΟΥΣ ΕΣΤΙΕΣ...|</span></b></span></div>
<div class="wp-caption-text">
</div>
<div class="MsoNormal">
</div>
<br />
<div class="MsoNormal">
</div>
<div class="separator" style="clear: both;">
</div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: 0px; margin-right: auto; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://4.bp.blogspot.com/--mgcRtePV2w/U_ZnIV0p75I/AAAAAAAAZVs/Y1x1lqlJZ54/s1600/%CE%BA%CE%BB%CF%85%CE%BD%CE%BD.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="320" src="http://4.bp.blogspot.com/--mgcRtePV2w/U_ZnIV0p75I/AAAAAAAAZVs/Y1x1lqlJZ54/s1600/%CE%BA%CE%BB%CF%85%CE%BD%CE%BD.jpg" style="cursor: move;" width="284" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-family: "Verdana","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin;">Βασίλης
Ν. ΤΡιανταφυλλίδηε<br />
Ιδρυτής και επί κεφαλής<br />
του «ΠΟΝΤΙΑΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΕΛΛΑΔΟΣ»</span></td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal">
</div>
<div class="wp-caption-text">
</div>
</div>
<div style="text-align: left;">
<b><br /><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium;">Ο Πόντος στην
Ελληνική μυθολογία ήταν υιός της Γαίας θεός της θάλασσας. Ανήκε στους
Πρωτόγενους και υπήρξε πατέρας των περισσοτέρων θαλάσσιων θεοτήτων
συμπεριλαμβανομένων του Νηρέα, του Φόρκεως και της Κητούς. Αργότερα στην
κλασσική αρχαιότητα επισκιάστηκε από άλλες θεότητες όπως ο Ποσειδώνας
και η Αμφιτρίτη</span></span></b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium;">. (Ησίοδος “Θεογονία” – Εύμελος ο Κορίνθιος “Τιτανομαχία” – Απολλόδωρος “Βιβλιοθήκη”).</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium;">________________________________________________________</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">“</span><span style="font-size: medium;"><b style="font-style: inherit; line-height: 1.625;">Εδώ
ακόμα δρουν Πόντιοι αυτονομιστές πού θέλουν να μας πάρουν τα παράλια
της Μαύρης Θάλασσας και να αναστήσουν το αρχαίο κράτος του Πόντου, το
οποίο πέθανε πριν από 600 χρόνια.</b><span style="font-style: inherit; line-height: 1.625;">“</span></span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium;">Καμπίτ Καμίν Μπέης, Διοικητής 3ης Μεραρχίας</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">Το
υπερήφανο πνεύμα των Ποντίων και η ορεινή διαμόρφωση του εδάφους
συνετέλεσαν στην πραγματοποίηση ενός ηρωικού έπους το οποίο διήρκεσε από
το 1914 μέχρι το 1923. Στην δεκαετή αυτή περίοδο 25.000 περίπου Πόντιοι
αντάρτες σκαρφάλωσαν στις απόρθητες κορυφές των βουνοκορφών του Πόντου
για να επιβιώσουν από το πρόγραμμα της γενοκτονίας πού είχαν σχεδιάσει
αρχικά οι νεότουρκοι Τζεμάλ, Εβρέν και Ταλαάτ και στη συνέχεια ο Κεμάλ
Ατατούρκ με τον Ισμετ Ινονού.<br /></span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium;"><a href="http://chilonas.files.wordpress.com/2013/05/ceb4ceb7cebccebfcf83ceb8ceadcebdceb7cf82-cebaceb5cebbceb5cebaceafceb4ceb7cf821.jpg"><img alt="Δημοσθένης Κελεκίδης" class="aligncenter wp-image-3659" height="640" src="http://chilonas.files.wordpress.com/2013/05/ceb4ceb7cebccebfcf83ceb8ceadcebdceb7cf82-cebaceb5cebbceb5cebaceafceb4ceb7cf821.jpg?w=316&h=448" width="448" /></a></span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;"><br /><br />Ο
Δημοσθένης Κελεκίδης καταγόταν από την Αμισό (Σαμψούντα) και από τα
δεκαεπτά του χρόνια έζησε τις θηριωδίες των Τούρκων στον Πόντο. Ανέβηκε
στα βουνά, πολέμησε, υπέφερε, έσωσε γυναικόπαιδα από βέβαιο θάνατο και
κατάφερε να επιζήσει. Κατέγραψε τις προσωπικές του μαρτυρίες στο βιβλίο
του “</span><span style="font-size: medium;"><b style="font-style: inherit; line-height: 1.625;">Τό Αντάρτικο του Πόντου</b><span style="font-style: inherit; line-height: 1.625;">“,
όπου περιγράφει την υπέροχη ζωή πού έζησε στα παιδικά του χρόνια στα
εύφορα εδάφη του Πόντου και τό παράπονο του για την μετέπειτα εξόντωση
όλων των συγγενών του και φίλων καθώς και για τήν ολοσχερή καταστροφή
των σπιτιών και των χωραφιών τους.<br /></span></span></span></div>
<div class="wp-caption aligncenter" id="attachment_3664" style="text-align: left; width: 603px;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium;"><a href="http://chilonas.files.wordpress.com/2013/05/cf80cebfcebdcf84ceb9ceb1cebaceae-cebfcebcceacceb4ceb1-cf80cebfceb4cebfcf83cf86ceb1ceafcf81cebfcf85-ceb1cebdceb1cf84cebfcebbceafceb1.jpg"><img alt="Ποντιακή ομάδα ποδοσφαίρου Ανατολίας" class=" wp-image-3664" height="409" src="http://chilonas.files.wordpress.com/2013/05/cf80cebfcebdcf84ceb9ceb1cebaceae-cebfcebcceacceb4ceb1-cf80cebfceb4cebfcf83cf86ceb1ceafcf81cebfcf85-ceb1cebdceb1cf84cebfcebbceafceb1.jpg?w=593&h=409" width="593" /></a></span></span><br />
<div class="wp-caption-text">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium;"><br /><br />Ποντιακή ομάδα ποδοσφαίρου Ανατολίας</span></span></div>
</div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">«Τα
ελληνικά χωριά συνήθως ήταν ξεχωριστά από τα τούρκικα. Σε όλη την
περιφέρεια Πάφρα, Αλάτσα και Αμισό αριθμούσαν γύρω στα 1000 – 1200
χωριά. Ήταν χωριά πλούσια με πολλά στρέμματα γής, με μεγάλη κτηνοτροφία,
με χιλιάδες καρποφόρα δέντρα. Ο πληθυσμός ήταν γύρω στις 400 – 500
χιλιάδες, από αυτούς ζήτημα αν έχουν διασωθεί 90 – 100 χιλιάδες. Όλα
αυτά είχαν γίνει σταχτή, τα κάψαν οι Τούρκοι. Εμείς πού είχαμε μείνει
ήμασταν γύρω στα 10.000 τουφέκια και είχαμε αποφασίσει πια να πεθάνουμε
πολεμώντας. Κατορθώσαμε και επιβιώσαμε το 10% από όσους τραβηχτήκαμε στα
βουνά………..οι άλλοι χάθηκαν…</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">Ένας
Τούρκος στρατιώτης έριχνε χίλιες σφαίρες και δεν μπορούσε να σκοτώσει
ούτε ένα αντάρτη, αντίθετα ο αντάρτης άμα έριχνε μια σφαίρα έπρεπε να
σκοτώσει έναν Τούρκο, γι’ αυτό πάντα οι Τούρκοι ήταν σε μειονεκτική
θέση. Επί πέντε έξι μέρες κάναμε ελιγμούς, μια ήμασταν μπροστά τους, μια
στα πλευρά τους και μια από πίσω τους. Κι έτσι μέσα στα δάση τούς
εξαντλούσαμε. Εμείς ήμασταν εμπειροπόλεμοι, μαθημένοι στις κακουχίες,
γνωρίζαμε τα εδάφη, όλα τα μονοπάτια τα γνωρίζαμε και κάναμε ελιγμούς
αστραπιαία…</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">Ο
τουρκικός στρατός έκαιγε χωριά και για να δοκιμάζουν πραγματική χαρά
μάζευαν γυναικόπαιδα και άντρες, τούς βάζανε μέσα στις εκκλησιές και στα
σχολεία και τούς έκαιγαν ζωντανούς. Κατ’ αυτόν τον τρόπο οι Τούρκοι
κατόρθωσαν να μην αφήσουν λίθον επί λίθου. Τριακόσια πενήντα με
τετρακόσια χωριά πού κάποτε άνθιζαν, πού οι κάτοικοί τους ευημερούσαν
και είχαν την αγάπην προς τον Θεόν, προς τη δουλειά και προς τον
πλησίον, έφταναν να είναι ακόλαστοι, γιατί δεν είχαν πού την κεφαλήν
κλείναι.</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">Όσοι
κατόρθωναν, από γυναίκες και παιδία και είχαν την δύναμη και το σθένος
να συμμερισθούν τον αγώνα των αντρών τους, πήγαιναν μαζί τους. Και έτσι
αρχίνησε ο κάθε καπετάνιος να σκέπτεται όχι μόνο τα παλληκάρια του, αλλά
και τα παιδιά και τις γυναίκες. Αυτός πλέον ήταν ο νοικοκύρης για τα
τριακόσια άτομα πού ήταν στα χέρια του.»</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">Η
μεγάλη τραγωδία ήταν ότι οι αντάρτες έπρεπε να υπερασπίζονται γέρους
και γυναικόπαιδα πού τούς ακολουθούσαν κατά πόδας. Η έλλειψη τροφής, το
κρύο, οι αρρώστιες και η κούραση γίνονται δυσβάστακτα όταν πρέπει να
φροντίσεις ανυπεράσπιστους ανθρώπους.</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">«Μέσα
στην πολιτεία η φυλή μας περνούσε την πιο δεινή εποχή. Στέλνανε τούς
Ρωμιούς στα μπουντρούμια, στις φυλακές. Αυτοί οι αγαθοί άνθρωποι του
χωριού και του βουνού, χωρίς να φταίνε σε τίποτα, ζούσαν πίσω από της
φυλακής τα σίδερα. Και το χειρότερο: είχαν στήσει κρεμάλες στο μεϊντάνι
πού ήταν το ρολόι της πλατείας της Αμισού, γύρω γύρω, και κάθε βράδυ
κρεμνούσαν πενήντα! Τα ξύλα ήταν καρφωμένα και τα μετρούσα, ήμουνα παιδί
14 χρονών. Ήταν πενήντα κρεμάλες. Κρεμούσαν και γυναίκες αλλά πιο πολύ
άντρες, ανθρώπους αγαθούς, δίκαιους, με την παραμικρή αφορμή…</span></span></div>
<div class="wp-caption aligncenter" id="attachment_3665" style="text-align: left; width: 364px;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium;"><a href="http://chilonas.files.wordpress.com/2013/05/pontian_antartes4.jpg"><img alt="Πόντιοι πολεμιστές" class=" wp-image-3665" height="640" src="http://chilonas.files.wordpress.com/2013/05/pontian_antartes4.jpg?w=354&h=563" width="400" /></a></span></span><br />
<div class="wp-caption-text">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium;">Πόντιοι πολεμιστές</span></span></div>
</div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;"><br /><br />Μετρούσα
και αναπολούσα στη φαντασία μου όλο αυτό το δράμα. Έλεγα να κλέψω μαζί
με τούς φίλους της ηλικίας μου ή να πάω στη Ρωσία. Από την άλλη μεριά
έλεγα: Πού είναι η Ελλάδα; Γιατί στο σχολείο όλο ακούμε εξυμνήσεις,
εξυμνήσεις; Πού είναι οι ήρωες, δεν τα ξέρουν αυτά; Νόμιζα, ότι ήταν
αθάνατοι από όσα μάς μάθαιναν οι γιαγιάδες μας. Πελοπίδας… Μολών Λαβέ…
Από την άλλη μεριά έλεγα: αυτοί οι Πρόξενοι, πού αντιπροσωπεύουν τα
χριστιανικά κράτη, δεν βλέπουν αυτή την κατάσταση;</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">Ενώ
γινόταν αυτά, ο μάστοράς μου, με πήρε και πήγαμε σ’ ένα εργοστάσιο, πού
εργάζονταν 3 – 4 Αρμένιοι και 3 Έλληνες. Το εργοστάσιο όμως ήταν
ελληνικό και οι Αρμένιοι απουσίαζαν. Τότε μάθαμε ότι έγινε η σφαγή των
Αρμενίων! Τούς σκότωσαν με μαχαίρια, με τουφέκια, έγινε η νύχτα του
Αγίου Βαρθολομαίου. Τούς πήγαιναν με τις βάρκες βαθειά στη θάλασσα, τούς
έβαζαν πέτρες στο λαιμό και τούς έπνιγαν. Τούς έσφαζαν στο βουνό και
τούς λεηλατούσαν τα σπίτια. Πολλούς από αυτούς με τη μεσολάβηση του
Δεσπότη και με τη βοήθεια Ελλήνων της Αμισού, κατόρθωσαν να τούς
γλυτώσουν.»</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">Οι
Πόντιοι ζούσαν με την ελπίδα ότι όλα θα γίνονταν όπως πριν. Μετά το
τέλος του Μεγάλου Πολέμου ήλπιζαν στην προστασία των χριστιανικών κρατών
κυρίως της Αγγλίας και της Αμερικής. Πολλές φορές έφθαναν κολυμπώντας
στα αμερικάνικα πολεμικά.</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">Αργότερα
η ελπίδα μετατέθηκε στη Ρωσία. Τα τσαρικά στρατεύματα κατέλαβαν τον
ανατολικό Πόντο δίνοντας ανάσα ζωής στους Αρμενίους και στους Έλληνες,
ενώ προμήθευαν με όπλα τούς αντάρτες. Πολλοί Πόντιοι ταξίδευαν στα
μανιασμένα νερά της Μαύρης θάλασσας (KaraDeniz) γιά να προμηθευτούν όπλα
για το αντάρτικο ή ακόμα για να παραμείνουν στη Ρωσία. Την περίοδο της
ρωσικής κατοχής του Ανατολικού Πόντου αγγίξαμε το όνειρο της
ανεξαρτησίας του Πόντου. Ο Βαλής της Τραπεζούντας, παρέδωσε την εξουσία,
όχι στους Ρώσους, αλλά στον μητροπολίτη Χρύσανθο λέγοντας του ότι “</span><span style="font-size: medium;"><b style="font-style: inherit; line-height: 1.625;">Από </b><b style="font-style: inherit; line-height: 1.625;">Έλληνες παραλάβαμε την Τραπεζούντα, και σε Έλληνες την παραδίδουμε</b><span style="font-style: inherit; line-height: 1.625;">“.</span></span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">Αλλά
εκείνη η επανάσταση των μπολσεβίκων σήμανε την καταδίκη της
ανεξαρτησίας του Πόντου. Ο Λένιν παίρνοντας την εξουσία απέσυρε τα
ρωσικά στρατεύματα από τον ανατολικό Πόντο, στράφηκε κατά των Ελλήνων
και υποστήριξε με όλα τα μέσα τον Κεμάλ. Οι κομμουνιστές παρέδιδαν πλέον
όσους Ποντίους ζητούσαν βοήθεια στους Τούρκους και οι Πόντιοι έχασαν
κάθε υλική βοήθεια πού τούς παρείχε παλαιότερα το τσαρικό καθεστώς. Νέα
απόγνωση!</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">«Από
την απέναντι πλευρά του δρόμου έρχονταν πλήθος ανθρώπων. Κακοντυμένοι
με κίτρινα κουρέλια. Ήταν ρακένδυτοι, εξαντλημένοι και έμοιαζαν με
πτώματα. Οι γυναίκες και τα παιδιά περπατούσαν ξυπόλητοι. Το πλήθος
μόλις είδε ότι το στρατιωτικό μας απόσπασμα δεν ήταν τουρκικό, άρχισε να
κλαίει πιο δυνατά και να εκλιπαρεί για βοήθεια. Η σιωπή της σοβιετικής
αποστολής θα καταχωρηθεί σίγουρα στο ιστορικό μητρώο ως ένοχη σιωπή.»</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium;">Από τις σημειώσεις του σοβιετικού στρατηγού Φρούντζε.</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">Τότε
η ελπίδα μετατέθηκε στον ελληνικό στρατό πού προχωρούσε ελευθερωτής στα
χώματα της Μικράς Ασίας. Κατ’ εμέ ο Βενιζέλος δεν βοήθησε καθόλου τούς
Ποντίους στο δράμα που περνούσαν, ιδιαίτερα το 1919 πού ο ελληνικός
στρατός ήταν πανίσχυρος. Ο Βενιζέλος, θα μπορούσε να βοηθήσει αν όχι σε
άντρες, τουλάχιστον σε χρυσό και πολεμοφόδια. Όλες οι εκθέσεις από τον
έφεδρο υπολοχαγό Χρυσόστομο Καραΐσκο, πού εστάλησαν στην κυβέρνηση των
Αθηνών έπεσαν στο κενό. Οι Πόντιοι αφέθηκαν πάλι στη μοίρα τους και όταν
συνετρίβη ο ελληνικός στρατός, οι αντάρτες του Πόντου ήρθαν σε νέα
απόγνωση. Αλλά ποτέ δεν παράτησαν τα όπλα. Συνέχισαν να πολεμούν μέχρι
την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάννης.<br /></span></span></div>
<div class="wp-caption aligncenter" id="attachment_3663" style="text-align: left; width: 325px;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium;"><a href="http://chilonas.files.wordpress.com/2013/05/lieutenant_colonel_of_militia_topal_osman.jpg"><img alt="Αντισυνταγματάρχης Τουρκικής πολιτοφυλακής Topal_Osman" class=" wp-image-3663" height="533" src="http://chilonas.files.wordpress.com/2013/05/lieutenant_colonel_of_militia_topal_osman.jpg?w=315&h=533" width="315" /></a></span></span><br />
<div class="wp-caption-text">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium;">Αντισυνταγματάρχης Τουρκικής πολιτοφυλακής Topal_Osman</span></span></div>
</div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;"><br /><br />Βγαίνοντας
από την Αμισό, οι άνθρωποι του Τοπάλ Οσμάν ήθελαν να μας δώσουν ένα
γερό μάθημα. Ο Τοπάλ Οσμάν, ήθελε να κάνει ένα περίπατο μέχρι τα βουνά
μας, γιατί σαν έναν περίπατο λογάριαζε την σύγκρουση μαζί μας, σε τέτοιο
βαθμό δεν μάς έδινε σημασία. Οι άνθρωποι του Οσμάν ενώ ζύγωναν στα δάση
μας κρατούσαν τα τουφέκια τους σαν γκλίτσες. Νόμιζαν ότι θα
αντιμετωπίσουν γυναικόπαιδα. Με τη μακροχρόνια πείρα μας, με τις ματιές
πού τούς ρίχναμε μέσα από τις φυλλωσιές, ζυγίζαμε την πολεμική τους
ικανότητα….</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">Ρίχναμε
αραιά αραιά και νόμιζαν πώς ήμασταν λίγοι. Κάναμε το “Δ” πού ήταν σαν
μια φάκα. Εν τω μεταξύ συγκεντρώσαμε από παντού 2.000 τουφέκια, ως και
από το Καράπερτσιν είχαμε ενισχύσεις. Δεν γλύτωσαν γιατί ήταν βουνά,
δάση και τα αειθαλή εκείνα δέντρα πού ήταν αδύνατο να γλυτώσει κανείς.
Αυτά τα υπολείμματα τού Τοπάλ Οσμάν έτσι εξοντώθηκαν. Είχανε κάνει όμως
πάρα πολλά. Βάζαν τούς Χριστιανούς μέσα στις εκκλησιές και μέσα στα
σχολειά και τούς καίανε ζωντανούς.»</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">Οι
σπουδαιότεροι αρχηγοί αντάρτικων ομάδων του Πόντου ήταν οι: Βασίλ Αγάς,
Αντώνιος Χατζηελευθερίου (Αντόν πασάς) με τη γυναίκα του Πελαγία,
Παπαδόπουλος Αναστάσιος ή Κοτσά Αναστάς (ο Κολοκοτρώνης του Πόντου),
Στυλιανός Κοσμίδης (Ιστύλ Αγάς), Ιπποκράτης Δεδέογλου, Νικούν Αναστας,
Ταστσόγλου Σάββας, Ασλανίδης Σάββας, Μεγαλομύσταξ Γεώργιος, Τσακίρ Αγάς,
Καρά Ηλίας, Αλέκος Τερλόγλου, Νικόλας, Παπαδόπουλος Σωκράτης, Αντόν,
Καλλίνικος, καπεταν Ευκλείδης Κουρτίδης, Χαράλαμπος Λαζαρίδης, Ταγκάλ
Γιώργης Παπάζογλου, Αντίκ Γιώργης, Ατές Κωνσταντίν, Αράπογλου
Αναστασιος, Μιχάλ Αγάς, Ιωαννίδης Ευάγγελος (Ελβάν Μπέης), Γουτζόγλου
Μιχαήλ, Σταυρίδης Συμεών, Κυριλίδης Λάζαρος (Λαζάραγας), Καρυπίδης
Ευσταθιος, Αμοιράς Χαράλαμπος (Κούρτος), καπεταν Ισαάκ Αγά, Λεφτέρ
Χοτζά, Μελίκ Αγάς, Τσαουσίδης Παύλος (Παυλή Αγάς), Σαββίδης Περικλής,
κ.ά.</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;"> «…
Οι σφαίρες των υπερασπιστών του σπηλαίου που υπεράσπιζαν οι πολεμιστές
με εξακόσια και πλέον γυναικόπαιδα τελείωναν. Άλλη λύση δεν υπήρχε παρά
μόνο η παράδοση.</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">“Υπάρχει και άλλη λύση”, φωνάζει ο αρχηγός Καραβασίλογλου Γιώργης. “</span><span style="font-size: medium;"><b style="font-style: inherit; line-height: 1.625;">Θα παραδώσουμε τα πτώματα μας στους Τούρκους. Θα σκοτώσει ο ένας τον άλλον για να σώσουμε τα γυναικόπαιδα</b><span style="font-style: inherit; line-height: 1.625;">.”</span></span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">Κοιτάζονται
τα παλληκάρια ίσια στα μάτια. Η απόφαση είναι σκληρή, είναι απόφαση
υπέρτατης θυσίας. Δίνει το περίστροφο στον Ταγκάλ Γιώργη. “Θα μας
σκοτώσεις όλους και αφού σηκώσεις άσπρη σημαία θα σκοτωθείς κι εσύ”.</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">Αγκαλιάζονται
και φιλιούνται οι άγριοι πολεμιστές με δάκρυα στα μάτια. “Για την πίστη
και την πατρίδα μας”, φωνάζει ο καπετάνιος. Ο Ταγκάλ Γιώργης πυροβολεί.
Ο πρώτος υπερασπιστής πέφτει. Ύστερα κι άλλος, κι άλλος, κι άλλος.
Φτάνει στα δύο του παιδιά. Τα κοιτάζει στα μάτια και τούς ρίχνει. Δεν
καταλαβαίνει τίποτα. Ρίχνει συνέχεια. Και όταν οι Τούρκοι μπαίνουν στην
σπηλιά κοιτάζει κατάματα την κάννη του περιστρόφου και πυροβολεί…»</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">Αχιλλέας Ανθεμίδης – Τα απελευθερωτικά στρατεύματα του Ποντιακού Ελληνισμού 1912-1924<br /></span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium;"><a href="http://chilonas.files.wordpress.com/2013/05/pontians.jpg"><img alt="pontians" class="aligncenter wp-image-3666" height="579" src="http://chilonas.files.wordpress.com/2013/05/pontians.jpg?w=445&h=579" width="445" /></a></span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;"><br /><br />Στα
βουνά της Πάφρας έδρασε ο οπλαρχηγός Αντόν Πασάς με την σύντροφό του
Πελαγία. Ήταν και οι δύο άριστοι σκοπευτές και ατρόμητοι πολεμιστές. Τα
κατορθώματα τους τραγουδήθηκαν σε ολόκληρο τον Πόντο. Τα αντάρτικα
τραγούδια ήταν συνήθως στην τούρκικη, γιατί και οι Πόντιοι της περιοχής
όπου έδρασε το αντάρτικο, ήταν τουρκόφωνοι. Η Ορθοδοξία μας όμως ήταν
αυτή πού κράτησε άσβεστη την εθνική τους συνείδηση και πολέμησαν σαν
λιοντάρια τούς βάρβαρους μουσουλμάνους κατακτητές.</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">Ο
Αντόν πασά με τη φήμη του αήττητου, το 1916 ανακηρύχθηκε στην
Τραπεζούντα Γενικός Αρχηγός των Ανταρτικών Ομάδων του Δυτικού Πόντου. Οι
τσαρικοί της Ρωσίας τον προμήθευαν όπλα και συχνά πυκνά κατέβαινε στις
παραλίες για να τα παραλάβει. Το 1917 με 400 αντάρτες περικύκλωσε την
κωμόπολη Τσιντίκ και απείλησε το νομάρχη Αμάσειας με άμεση πυρπόληση της
πόλης, προκειμένου να απελευθερώσει τη γυναίκα του Πελαγία, κάτι πού
επετεύχθη. Στη μάχη του Παλίκ Κιολί ταπείνωσε ολόκληρα συντάγματα του
τουρκικού στρατού. Η πιο σκληρή μάχη του Αντόν πασά δόθηκε όταν οι
τούρκικες αρχές βάζοντας πείσμα να τον εξοντώσουν, αποφάσισαν να τον
χτυπήσουν μέσα στο ίδιο του το λημέρι. Η κατάσταση ήταν πιο δύσκολη
τώρα, γιατί οι Τούρκοι χτυπούσαν απ’ όλες τις μεριές κι ο Αντόν πασάς
έβλεπε ότι είναι κυκλωμένος. Η μάχη κράτησε πολλές μέρες και στο τέλος
οι Τούρκοι μη μπορώντας ν’ αντέξουν περισσότερο στην ορμή των
παλληκαριών του Αντόν πασά, τα παράτησαν και έφυγαν ντροπιασμένοι,
δίνοντας του μια ακόμα μεγάλη νίκη.</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">Οι
Τούρκοι όταν δεν τα καταφέρνουν με τα όπλα καταφεύγουν στην μπαμπεσιά.
Μέσω του Δεσπότη Γερμανού Καραβαγγέλη του πρότειναν αμνηστία και
παράδοση. Ο Αντόν πασάς πού γνώριζε από τουρκική μπέσα, αρνήθηκε την
αμνηστία με αποτέλεσμα να επικηρυχθεί με το ποσό των 50.000 χρυσών
λιρών. Το αποτέλεσμα το έχουμε ζήσει άπειρες φορές στην ελληνική
ιστορία. Προδότες, έπειτα από ενέδρα, σκότωσαν τον ήρωα οπλαρχηγό,
έκοψαν το κεφάλι του και </span><span style="font-size: medium;">το<span style="font-style: inherit; line-height: 1.625;"> παρέδωσαν στους Τούρκους οι οποίοι ουδέποτε τούς έδωσαν την αμοιβή.</span></span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">Το
1921, ο Λιβά Τζεμίλ Τζαβήτ πασάς υποσχέθηκε στον Κεμάλ ότι θα κόψει τη
ρίζα των γκιαούρηδων από τα τουρκικά βουνά. Με προσωπική εντολή του
Κεμάλ οργάνωσε ισχυρό τουρκικό στρατό για να εξοντώσει πλήρως όχι μόνο
τις αντάρτικες ομάδες αλλά και τα γυναικόπαιδα του Πόντου. Και όμως οι
Πόντιοι αντάρτες, με φτωχό οπλισμό, δεδομένου ότι οι Ρώσοι μπολσεβίκοι
υποστήριζαν τον Κεμάλ, αντιμετώπισαν επιτυχώς και αυτόν τον αιμοσταγή
στρατηγό. Θεριό ήταν απ’ το κακό του ο Λιβά πασάς για τις αποτυχίες του,
γιατί στο κάτω κάτω δεν πολεμούσε με τον τακτικό ελληνικό στρατό, αλλά
με μερικές φούχτες γκιαούρηδων, που όχι μονάχα τολμούσαν να του
αντιστέκονται, αλλά και τον νικούσαν.</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">Ισχυρές
μάχες δόθηκαν στην περιοχή Τσαρσαμπά, αρχαία Θεμίσκυρα, βασίλειο των
Αμαζόνων. Ακολουθούν αφηγήσεις των πολεμιστών Σάββα Ασλανίδη και Παύλου
Τσαουσίδη:</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">«Ο
Λιβά πασάς επέδραμε και πάλιν εναντίον του μετώπου του Τσοπού Δερεσί.
Περί τους 500 πολεμισταί μας έσπευσαν εις βοήθειαν υπό τους αρχηγούς
Γιώργον Τσακίρην και Δελή Σωκράτην, επίσης έφθασαν οι καπεταναίοι
Αναστασης Καριπίδης, Μαυροκώστας και Ευστάθιος. Η μάχη ήτο φοβερά. Εκ
τεσσάρων σημείων επετίθεντο οι Τούρκοι. Ο Λιβά πασάς επωφεληθείς μιας
φιλονικίας μεταξύ των αρχηγών Τσακίρη και Δελή Σωκράτη, οι οποίοι
εγκατέλειψαν την μάχην, ηχμαλώτισε πολλούς εκ των ημετέρων, τους οποίους
έσφαξε ανηλεώς. Πλείστα γυναικόπαιδα έπεσαν εις χείρας του αιμοβόρου
Τούρκου στρατηγού, εκ των οποίων τας μεν παρθένους και τας γυναίκας
ητίμασαν αι ορδαί του και εξώρισαν κατόπιν εις Χαρπούτ, φονεύοντες καθ’
οδόν τας αποκαμούσας, τους δε άνδρας κατεκρεούργησαν αγρίως. Τους
λοιπούς κατωρθώσαμεν να διασώσωμεν την νύκτα διελθόντες τη βοηθεία και
άλλων ανταρτών του Μπογαλίκ, τον ποταμόν Ίριν. Πολλοί όμως κατά την
διάβασιν του ποταμού επνίγησαν. Οι μισοί εξ αυτών φοβηθέντες το ρεύμα
του ποταμού, το οποίον ήτο τότε ορμητικόν, εστράφησαν προς το όρος Ακ
Νταγ όπου, ένεκα του δριμύτατου χειμώνος, υπέφεραν τα πάνδεινα.
Συλληφθέντες μετά τινας ημέρας υπό των Κεμαλικών ορδών κατεσφάγησαν
αγρίως.<br /></span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium;"><a href="http://chilonas.files.wordpress.com/2013/05/genocide015.jpg"><img alt="genocide015" class="aligncenter wp-image-3671" height="467" src="http://chilonas.files.wordpress.com/2013/05/genocide015.jpg?w=718&h=525" width="640" /></a></span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;"><br /><br />Ο
στρατηγός Τζαβήτ πασάς άγων ολόκληρον σύνταγμα, προέβη εις τακτικήν
πολιορκίαν του Δαζλή. Με το στρατό του, συνέπραττον όλοι οι άτακτοι
Τούρκοι των περιφερειών Έρπαα, Αμασείας, Τοκάτης και Νεοκαισαρείας.
Κιρκάσιοι φίλοι μας, που μας ειδοποίησαν περί της αφίξεως του φιρκά
κουμανταντί, ανέβαζαν την δύναμίν του εις 10.000 άνδρες, στρατού και
ατακτων. Ο αρχηγός μας καπεταν Γιώργης Μεγαλομύστακας εζήτησε την
βοήθεια του διασήμου οπλαρχηγού Αναστάση Παπαδοπούλου.</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">Μόλις
πήρε το μήνυμα ο αρχηγός μας, έστειλε παρευθύς αγγελιοφόρους σε όλες
τις ομάδες και μέσα σε λίγες ώρες έγινε η συγκέντρωση περίπου 200
οπλιτών και άλλων τόσων αόπλων, που πάντα τους έπαιρνε μαζί για
βοηθητικούς και για να δείχνουν όγκο. Επικεφαλής της δύναμης μπήκε και
πάλιν ο ίδιος ο Κοτσαά Αναστας, όπως και οι υπαρχηγοί Θεόφιλος
Χατζηπουλίδης, Μιχαήλ Κιουρτσόγλου, Μελέτιος Παϊραχταρίδης, Αναστάσης
Μεγαλομμάτης κι εγώ ο Παύλος Τσαουσίδης. Σουρούπωμα ξεκινήσαμε και
περπατώντας όλη τη νύχτα φτάσαμε τα χαράματα στο Ταζλί Τερεσί, πιάσαμε
θέσεις σ’ ένα μέρος του βουνού και ειδοποιήσαμε τον καπεταν Γιώργη αγά
για την άφιξή μας.</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">Στο
μεταξύ ο πληθυσμός που είχε εγκαταλείψει τα καλύβια, έμενε κρυμμένος
μέσα στα σπήλαια του βουνού, που βρισκόντουσαν, σε απόκρημνα μέρη, πολύ
ψηλά, όπου δεν μπορούσε εύκολα να φτάσει κανείς παρά μόνο στις στιγμές
εκείνες που ο άνθρωπος αποκτά υπεράνθρωπες δυνάμεις, για να σώση τη ζωή
του. Όπως αργότερα διαπιστώσαμε ο στρατός κατάφερε να μπει μέσα στα
καλύβια, μετά απ’ τη φυγή του πληθυσμού, τα ρήμαξε και κατάστρεψε ό,τι
βρήκε, τρόφιμα, ρουχισμό κλπ. Πολύ γρήγορα, όμως, το πλήρωσε ακριβά,
εφόσον αποτόλμησε να σκαρφαλώσει στα επικίνδυνα εκείνα σημεία.</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">Με
τα πρώτα πυρά και την σύγχρονη εξόρμησή μας, οι Τούρκοι εμπροσθοφύλακες
παρατήσανε τα πόστα τους και φεύγοντας έτρεχαν πανικόβλητοι να ενωθούν
με τον κύριο όγκο του στρατού. Ακολούθησε δεύτερη επίθεση από τις άλλες
ομάδες, κι αντιλάλησαν τα βουνά απ’ τα τουφέκια μας. Οι στρατιώτες
απαντούσαν στην αρχή με πολύ πυκνά πυρά επίσης, αλλά όταν είδαν ότι
βάλλονται όχι από μια αλλά από τρεις πλευρές, και μη ξέροντας ποιες ήσαν
οι δυνάμεις μας, άρχισαν να υποχωρούν από φόβο μήπως κυκλωθούν και
μάλιστα σε μέρη τόσο επικίνδυνα όπου ήταν αδύνατο ν’ αναπτυχθούν. Το ένα
μετά το άλλο άφηναν τα χαρακώματα τους μπροστά στις ορμητικές επιθέσεις
των δικών μας, ως που ο Γιώργη αγάς εξορμώντας με χειροβομβίδες έβγαλε
και τους τελευταίους της περιοχής του από το χαράκωμα, το Τσιν Τουζ λά
λεγόμενον.</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">Οι
απώλειες του εχθρού ήσαν μεγάλες σ’ αυτή την τριπλή επίθεσή μας, αλλά
την μεγαλύτερη συμφορά την έπαθαν οι Τούρκοι στρατιώτες κυρίως στην
περιοχή των καλυβιών, όπου τ’ απόκρημνα μέρη στάθηκαν ο χαμός πολλών.
Γιατί ενώ οι δικοί μας ήσαν εξοικειωμένοι με το έδαφος και μάθαν να το
περπατούν σαν τα ζαρκάδια, εκείνοι, ξένοι εντελώς σε τέτοιες απόκρημνες
περιοχές, ταχαν χαμένα και δεν ξέραν από που να φυλαχτούν, από τα βόλια
μας ή απ’ το κατρακύλισμα. Και η αλήθεια είναι ότι περισσότεροι
σκοτωνόντουσαν κατρακυλώντας μέσα σε χαράδρες και γκρεμούς, παρά απ’ τα
τουφέκια μας, που ωστόσο κι αυτά κάναν τη δουλειά τους.</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">Καθώς
αργά τ’ απόγεμα είχε αρχίσει η μάχη δεν κράτησε πολλή ώρα, γρήγορα ήλθε
η νύχτα κι επωφελούμενοι οι Τούρκοι έφυγαν, κι έτσι ο γενναίος πασάς
που ήλθε «να κόψη τη ρίζα των γκιαούρηδων απ’ τα τούρκικα βουνά» έπαυσε
να καυχιέται. Οι απώλειες των Τούρκων στην μάχη εκείνη ήσαν περίπου 100
νεκροί και πολλοί τραυματίες. Εμείς μείναμε στις θέσεις μας εκείνη τη
νύχτα και το πρωί σπεύσαμε προς τα σπήλαια όπου ο άμαχος πληθυσμός μας
κινδύνευε να πάθη ασφυξία. Κατάχλωμοι, γέροι, γυναίκες και παιδιά,
βγήκαν απ’ τους κρυψώνες τους κι απ’ την χαρά τους κλαίγαν, μας
αγκάλιαζαν και μας φιλούσαν, γιατί και τούτη τη φορά τους είχαμε
γλυτώσει από βέβαιο θάνατο.»</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">Γη του Πόντου – Δημήτρης Ψαθάς</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">Ο
Παντελής Αναστασιάδης (Παντέλ Αγάς) ήταν μαθητής του Γυμνασίου
Σαμψούντος όταν εκηρύχθη ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Βγήκε στο αντάρτικο
και πήρε το βάπτισμα του πυρός στο Αγιού Τεπέ, όπου 47 αντάρτες και
2.500 γυναικόπαιδα περικυκλώθηκαν από χιλιάδες Τούρκους στρατιώτες.
Κατάφεραν να διαφύγουν μέσα στη νύκτα προς το Καράπερτσιν. Όλα τα
ρωμαίικα χωριά πυρπολήθηκαν από τον τουρκικό στρατό και αυτό ανάγκασε
την ομάδα του Δημήτρη Χαραλαμπίδη, στην οποία ανήκε ο Παντελής να
κινηθεί προς τον Τσαρσαμπά. Οι απώλειες των ανταρτών ήταν 4 νεκροί –
μεταξύ των οποίων ο γιός του αρχηγού Δημοσθένης – και 3 τραυματίες, ενώ
των Τούρκων 119 νεκροί. Ο Παντέλ Αγάς επανήλθε στο Αγιού Τεπέ και εκεί
τιμωρούσε όσες τουρκικές συμμορίες έκαναν εγκλήματα εις βάρος Ρωμιών
χωρικών.</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">«Εκείνην
ακριβώς την εποχήν πληροφορηθήκαμε πώς κάποιος ανώτερος αξιωματικός
ονόματι Κεμάλ Πασάς προερχόμενος εκ Κωνσταντινουπόλεως μέσω Σαμσούντος
επροχώρησεν προς Αγκυραν, διερχόμενος εκ των πόλεων Τοκάζ, Σεβάζ,
Αμάσεια, και διακηρύττων την οργάνωσιν του τουρκικού στρατού…</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">Εβλέπομεν
τα πράγματα συγκεχυμένα. Αδράνεια των Άγγλων. Ήδη εις την Άγκυρα
εσχηματίσθη κυβέρνησις Κεμάλ Πασά με Ισμέτ Ινονού. Εν όψει όλων αυτών,
με τα όπλα στο χέρι, εξακολουθούσαμεν εν μέρει τα έργα μας αναμένοντες
με μίαν ελπίδα την επέμβαση των συμμάχων και δη των αγγλικών
στρατευμάτων. Πλην όμως όλες οι ελπίδες απέβησαν μάταιαι, ουδεμία
επέμβασις… Μετα 2 – 3 ημερες, συνελήφθησαν ο Σεβασμιώτατος Ζήλων
Ευθύμιος, ο Πρωτοσύγγελος Αγιος Πλάτων Αϊβαζίδης και άλλους πρόκριτους,
ιατρούς κ.λπ.</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">Κατά
μήνα Απρίλιον, απεκλείσθη η Αμισός δι’ ισχυρών δυνάμεων στρατού και
χωροφυλακής και δεν επετρέπετο η έξοδος από 15 ετών μέχρι 65. Άρχισαν
από τό εσωτερικό της πόλεως, από σπίτι σε σπίτι να μαζεύουν όλους τούς
άνδρες εις στρατόπεδο συγκεντρώσεως. Θρήνοι, οδυρμοί και απόγνωσις
επεκράτει παντού. Πανικός κυριολεκτικώς, διότι όλοι εγνώριζον ταίς
θηριωδίαις των βαρβάρων Τούρκων. Μόλις εμείς οι αντάρτες εμάθαμεν τα
γεγονότα ειδοποιηθήκαμεν διά συνδέσμου νά είμασθε εν επιφυλακή.
Ξεκίνησαν </span><span style="font-size: medium;">την<span style="font-style: inherit; line-height: 1.625;"> πρώτην
αποστολή με ισχυράς δυνάμεις από τούς στρατώνες του Ελεσκιοΐ. Μόλις
έφθασε ο κόσμος εις ορισμένο σημείο τούς έβαλαν με καταιγιστικά πυρά.
Ενύκτωσε πλέον και εσταμάτησαν τα πυρά, μπήκαν οι αιμοβόροι στρατιώται
εφ’ όπλου λόγχη μέσα στους σκοτωθέντας νά γυμνώσουν και </span>να<span style="font-style: inherit; line-height: 1.625;"> αποτελειώσουν τούς τραυματίας…<br /></span></span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium;"><a href="http://chilonas.files.wordpress.com/2013/05/butcher.jpg"><img alt="butcher" class="aligncenter wp-image-3667" height="404" src="http://chilonas.files.wordpress.com/2013/05/butcher.jpg?w=675&h=427" width="640" /></a></span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;"><br /><br />Κατόπιν
των ανωτέρω βαρβάρων γεγονότων, αφού πλέον η κυβέρνησις Κεμάλ πασά
απηλλάγη των ανδρών των πόλεων, εσκέφθησαν την εξόντωσιν των χωρίων και
των ανταρτών. Για τον σκοπόν αυτόν συγκέντρωσαν εις την Σαμψούντα,
Τσαρσαμπά, Πάφρα, Ερπαα ένα σώμα (ορτού) στρατού 12.000. Ίδρυσαν επίσης
ανεξάρτητο τάγμα ανταρτών υπό τόν Κερασούντιον αιμοσταγή Τοπάλ Οσμάν και
τον Πίν Πασά και κατά τόν Μάΐον 1921 εισέβαλον από όλα τα σημεία κατά
των χωρίων και των ανταρτών. Με την πρώτη επιδρομή πού μας έκαναν
αντεσταθημεν εις τό χωρίον Τουνίκ Ανδρεάντων. Αντεσταθημεν επί δύο
ημέρας χωρίς να τούς αφήσουμε να βηματίσουν. Ο εχθρός εμάχετο με
κανόνια, μυδράλια, πολυβόλα και άφθονο υλικό. Εμείς δε μόνον με όπλα.
Μετά δύο ημερών μάχη, βλέποντες εξάντληση του υλικού μας, μαζί με τόν
Απαντζόγλου Χατζηχρήστο, Παπούλ Αγά, Ιστύλ Αγά και άλλους καπεταναίους
εκάναμεν σύσκεψιν γιά αποχώρησιν…</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">Προηγηθέντων
ως εμπροσθοφυλακή ομάς ανταρτών ξεκίνησε ο πληθυσμός με δάκρυα και με
κατάρες εις τα στόματα του κόσμου, οπόταν φθάσαμεν εις τό Σαλτούχ
εγκαταλείποντες τα χωρία μας. Τί να ιδείς! Ανθρωποθύελλα…….Γυναικόπαιδα
πλέον των 4.000 ακολουθούντες πάντοτε τις οικογένειες των ανταρτών εκ
του σύνεγγυς μήπως τούς εγκαταλείψουν οι αντάρται. Κατά τα ξημερώματα
της άλλης ημέρας, τί να ιδούμε. Φωτιά εις όλα τα χωριά, καπνός κατέκτησε
τον ουρανό και να μην μπορούμε με τα τηλεσκόπια να διακρίνωμε τίποτε… Ο
στρατός προέβη εις λεηλασίας και εν συνεχεία φωτιά εις όλα τα χωρία,
σπίτια, αποθήκες, αχυρώνες…»</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">Τον
Ιούνιο του 1921, ο Παντέλ Αγάς βρέθηκε στην τοποθεσία Σαλτούχ
αποκλεισμένος από χιλιάδες Τούρκους στρατιώτες και από 400
βαζιβουζούκους του Τοπάλ Οσμάν. Εκεί με τούς οπλαρχηγούς Παπούλ Αγά,
Χατζηχρήστο Απατζόγλου, Καβασλή, Βασιλάκη, Ταχτατζή, Νεόφυτο Τελή
αντιμετώπισε τίς πεισματικές επιθέσεις του εχθρού. Οι απώλειες του
άμαχου πληθυσμού πού προστατεύονταν από τούς αντάρτες ήταν μεγάλες, ενώ
όσα γυναικόπαιδα εντοπίστηκαν από τούς Τούρκους σέ σπηλιές και
κρησφύγετα μέσα στο δάσος, κατακρεουργήθηκαν.</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;"> «Εν
συνεχεία μάθαμεν πως ο στρατός απεσύρθη εντελώς και άλλοι καπεταναίοι
και πλήθος κόσμου κατήλθον εις τα καμένα χωριά τους διά να ιδούν τί
απέγιναν όσοι παρέμειναν κρυπτόμενοι. Τί να ιδούμε, όμως. Απελπισία
παντού, οι φωτιές καίνε ακόμα στα σπίτια, πανικός δε εις όσους
συναντήσαμεν, φόβος και τρόμος, κλάματα, κακό. Μας διηγήθηκαν τα όργια
των βαρβάρων. Είχαν μαζί τους ανιχνευτικούς σκύλους και μέσα στα δασάκια
ανεκάλυψαν τα κρησφύγετα του κόσμου εντός της γης. Τούς έπιαναν και
αφού τούς λήστευαν, τούς ατίμαζαν. Εν τέλει με πολλά βάσανα τούς
σκότωναν.</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">Μεταξύ
των κατ’ αυτόν τον τρόπον ανακαλυφθέντων και σκοτωθέντων ήσαν αι
οικογένειαι των αδελφών Απατζόγλου Χατζηχρήστου και Αθανάς Αγά,
μακαρίτου Παπά Ευσταθίου, Τσερκέζογλου Μιλτιάδου και πολλών άλλων.
Πολλούς δε άλλους συλληφθέντας τούς συνεκέντρωσαν εις τα σπίτια Τσάϊ
Σάββα και Χατζηφώτη Σταύρου περίπου 150 άτομα και τούς κατέκαυσαν
θηριωδέστατα. Ερημώθηκαν πλέον τα χωριά μας εντελώς. Τα δε ζώα και πάν
ό,τι ευρέθη τα μετέφεραν ως λάφυρα. Ούτε οικήματα, ούτε ρουχισμός, ούτε
τρόφιμα.»</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">«Τον
Σεπτέμβρη του 1922 συνήλθε η συνδιάσκεψη της Λωζάννης κι αποφασίστηκε
ανάμεσα στ’ άλλα η ανταλλαγή των πληθυσμών. Οι Τούρκοι που βρισκόντουσαν
στην Ελλάδα θα έπρεπε να πάνε στην Τουρκιά κι οι Έλληνες της Τουρκιάς
ν’ αφήσουν την γη τους και νάρθουν για να εγκατασταθούν οριστικά στην
χώρα των αρχαίων προγόνων. Ποιοι Έλληνες, όμως; Πόσοι είχαν μείνει απ’
το μακελειό του προγραμματισμένου αφανισμού τους και που βρισκόντουσαν;
Λίγοι περισώθηκαν στις πόλεις κι άλλοι, ανθρώπινα κουρέλια, κυλούσαν τις
βασανισμένες μέρες τους στα βάθη της Ανατολής, απομεινάρια των
καραβανιών που σπρώχτηκαν κατά δεκάδες κι εκατοντάδες χιλιάδες προς τους
ατέλειωτους δρόμους του χαμού. Ήσαν μόνο εκείνοι που είχαν την «τύχη»
να γλυτώσουν απ’ τη σφαγή, απ’ την αρρώστια, απ’ την πείνα, απ’ την
φυλακή, απ’ την κρεμάλα, απ’ τα χίλια δυο δεινά που τους εξασφάλισε ο
τούρκικος πολιτισμός με την βοήθεια της ευρωπαϊκής διπλωματίας.</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">Είναι
το μέρος της ελληνικής τραγωδίας που λιγότερο αναφέρεται στην σύγχρονη
Ιστορία μας, συνήθως με τις φράσεις «τουρκικές ωμότητες» και «ανταλλαγή
των πληθυσμών», όχι όμως το μικρότερο. Πίσω απ’ αυτές τις φράσεις
κρύβεται το απέραντο δράμα ενός ολόκληρου λαού ελληνικού, με ιστορία 25
αιώνων που είχε δοκιμαστή στο σίδερο και την φωτιά της τούρκικης
βαρβαρότητας, άνθεξε, αγωνίστηκε, έγινε η κύρια οικονομική δύναμη της
οθωμανικής αυτοκρατορίας και τώρα ξεριζωνόταν βίαια, οριστικά και
τελεσίδικα, για πάντα.</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">Στην
αρχή το μήνυμα φάνηκε απίστευτο. Να πάνε στην Ελλάδα; Αχνό χαμόγελο
χάραξε τα ρημαγμένα πρόσωπα, γιατί η Ελλάδα φεγγοβολούσε στην ψυχή τους
σαν ένας τόπος μαγικός, σαν όνειρο. Πόσο, όμως, ακριβά πληρωμένο εκείνο
το άγγιγμα του ονείρου!… Έπρεπε ν’ αφήσουν τα προγονικά τους χώματα, τη
γη που πότισαν με δάκρυα και ιδρώτα αιώνων. Αλλά δεν είχαν το δικαίωμα
της εκλογής.</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">Έτσι
ξεσηκώθηκαν τ’ απομεινάρια του πληθυσμού, από τους μακρινούς τόπους της
εξορίας, ερείπια ανθρώπων, άντρες που είχαν χάσει τις γυναίκες τους,
γυναίκες που είχαν χάσει τους άντρες, παιδιά που είχαν χάσει τις μανάδες
και τους πατεράδες, χιλιάδες ορφανά, πλήθος σκελετωμένο απ’ τις
κακουχίες και τα βάσανα, σκιές ανθρώπων τυραννισμένων, που
ανασχηματιζόντουσαν ξανά σε καραβάνια εξαθλιωμένα για να πάρουν και πάλι
με τα πόδια τους ατέλειωτους, πολυήμερους δρόμους του γυρισμού. Απ’ την
Τοκάτη, απ’ το Ερζερούμ, απ’ το Ερζιγκιάν, απ’ το Διαρεβερκίρ απ’ το
Χούνους, απ’ την Κασταμονή, από τα Άδανα, απ’ την Σεβάστεια, απ’ το
Ικόνιο, απ’ όλα τα μακρυνά χωριά της ενδοχώρας της Τουρκιάς, από τις
πόλεις και τις κωμοπόλεις, όπου επιζούσαν οι σκιές των εξορίστων,
κρυμμένες και χαμένες πίσω απ’ τα πανύψηλα βουνά, βλέπαν και πάλι τους
τζανταρμάδες να τους ξεσηκώνουν.<br /></span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium;"><a href="http://chilonas.files.wordpress.com/2013/05/images.jpg"><img alt="images" class="aligncenter wp-image-3672" height="420" src="http://chilonas.files.wordpress.com/2013/05/images.jpg?w=518&h=343" width="640" /><br /></a></span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">Χαμένα
τα σπίτια τους. Καμένα τα χωριά τους. Κλεμμένο το βιός τους. Σπαρμένα
τα κόκκαλα των αγαπημένων τους στα βουνά, στις λαγκαδιές, στις στράτες,
στα ποτάμια. Έπρεπε, όμως, να ξεκινήσουν όσοι μείναν, μανάδες με τα
παιδιά τους, γυναίκες με τους άντρες τους, κι άλλοι έρημοι και μόνοι.
Συχνά από τους δέκα μιας οικογένειας είχε απομείνει μόνο ένας. Και όχι
σπάνια, κανένας. Πολλές περιγραφές υπάρχουν για την τραγωδία της
επιστροφής. Αλλά μια και παρακολουθήσαμε τους Σανταίους στους τόπους της
εξορίας τους, ας δούμε την επιστροφή τους – αντιπροσωπευτική είναι η
περιγραφή για ό,τι άρχισε και συνεχιζόταν εκείνη την εποχή σ’ ολόκληρο
τον Πόντο.</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">«Τον
Νοέμβρη του 1922 ειδοποίησαν οι τούρκικες αρχές τους εξόριστους ότι
είναι ελεύθεροι να επιστρέψουν στην Τραπεζούντα ή όπου αλλού θέλουν,
αρκεί να υποβάλουν δηλώσεις για τον τόπο της προτίμησής τους. Όλοι οι
Σανταίοι έκαναν δηλώσεις για την Τραπεζούντα κι έτσι η επιστροφή τους
έγινε ομαδική. Τα περισσότερα γυναικόπαιδα της Σάντας βρισκόντουσαν στο
Ερζιγκιάν, κι άλλα στο Χούνους. Αυτα είχαν τις περισσότερες περιπέτειες
στον γυρισμό.</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">Την
πρώτη μέρα που ξεκίνησαν πέρασαν απ’ τα μνήματα των νεκρών τους. Τα
περισσότερα ήσαν αδειανά γιατί οι λύκοι ξέθαψαν τα πτώματα. Η κάθε
γυναίκα γονάτιζε στο μνήμα των αγαπημένων της νεκρών και άρχιζε τα
μοιρολόγια… Επί τέλους η συνοδεία προχώρησε. Το κρύο φοβερό. Έπεφτε
πυκνό χιόνι. Ανάμεσα στο πλήθος υπήρχαν και 8 αξιολύπητα παιδιά από το
Ζουρνατσάντων, 8 – 10 χρόνων, που είχαν μείνει τελείως ορφανά. Μερικοί
εξόριστοι απ’ το Χούνους δήλωσαν ότι είναι πατεράδες των παιδιών αυτών
και έτσι τα ορφανά βρήκαν κοντά τους προστασία κι όσες φορές δεν
μπορούσαν να προχωρήσουν τα βοηθούσαν.</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">Μισοπεθαμένο
απ’ το κρύο το πλήθος συνέχισε το πρωί την πορεία του κι ύστερα από δυο
άλλες εξαντλητικές ημέρες έφτασε σ’ ένα άλλο χωριό αντίκρυ στο Χασάν
Καλέ. Την άλλη μέρα άρχισαν ν’ ανεβαίνουν το βουνό με τις ατέλειωτες
στροφές κι απ’ την κορφή του αντίκρισαν το Ερζερούμ σκεπασμένο με παχύ
στρώμα χιονιού. Η χαρά τους ήταν μεγάλη γιατί ξέραν ότι εκεί θα έβλεπαν
τους γνωστούς και συγγενείς τους. Πράγματι όταν κατέβηκαν στο Ερζερούμ
μερικοί αντάμωσαν τα παιδιά τους, άλλοι τις γυναίκες τους. Τους
περίμενε, όμως, ακόμα η σκληρότερη πορεία 15 – 20 ημερών για να φτάσουν
μέχρι την Τραπεζούντα. Μια μέρα μείναν ελεύθεροι στο Ερζερούμ και την
άλλη πάλι δρόμος, μεσα στα χιόνια και την παγωνιά.</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">Ύστερα
από λίγες μέρες έφτασαν στην Βαϊβούρτη. Πέρα απ’ την Βαϊβούρτη οι
χωροφύλακες αντικαταστάθηκαν με άλλους ασυνείδητους και άσπλαχνους που
ζητούσαν αφορμή να βασανίσουν τους εξόριστους στον δρόμο. Ύστερα από
ταλαιπωρίες 10 ημερών έφτασαν στο Τζεβιζλήκ, όπου μέσα σε λίγες μέρες
συγκεντρώθηκαν όλα τα γυναικόπαιδα της Σάντας. Στο Τζεβιζλήκ έριξαν τους
άντρες στους στρατώνες που ήσαν τελείως ακατάλληλοι για την διαμονή
ανθρωπίνων υπάρξεων. Εκεί ταλαιπωρήθηκαν άλλες 5 ημέρες και τέλος
κατέβηκαν στην Τραπεζούντα και σκόρπισαν στα ελληνικά σπίτια της
Δαφνούντας».</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">Η
ίδια αυτή εικόνα ολούθε – να σέρνονται χιλιάδες άνθρωποι προς τις
παραθαλάσσιες πόλεις όπου θα ερχόντουσαν τα καράβια απ’ την Ελλάδα για
να τους παραλάβουν. Κι αυτό κρατούσε επί μήνες- μέχρι και το 1924 ακόμα
συνεχιζόταν το μαρτύριο γιατί ήταν να μεταφερθεί κοντά ενάμισι
εκατομμύριο κόσμος σκορπισμένος σ’ όλη τη Μικρασία. Συγχρόνως απ’ την
Ελλάδα φεύγαν οι Τούρκοι της ανταλλαγής με όλες τις τιμές και μ’ όλα τα
συμπράγκαλά τους, δίχως να πειραχτεί τρίχα της κεφαλής τους. Φτάνοντας,
όμως, πέφταν με μανία κι αυτοί επάνω στους Ρωμιούς και προ πάντων στις
περιουσίες και τα σπίτια τους, απ’ όπου τους βγάζαν μ’ απειλές και με
βρισιές, έτσι που ολόκληρα πλήθη βρισκόντουσαν άστεγα, στις αποβάθρες
καρτερώντας.</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">Αλλού
επικρατούσε κάποια τάξη. Αλλού πέρα για πέρα ασυδοσία του τουρκικού
πληθυσμού και των τζανταρμάδων. Κερασούντιος ο παραπάνω αφηγητής, μας
δίνει άλλη εικόνα της πατρίδας του, που ρήμαξε ο Τοπάλ Οσμάν κι απ’ όπου
φεύγαν όσοι απόμειναν: «Όρθρου βαθέως επιβιβάζονται εκ του λιμένος της
Κερασούντος αρκεταί οικογένειαι Ελλήνων. Τινάς εκ τούτων εξακολουθούν να
βασανίζουν οι Τούρκοι, ζητούντες καθυστερούμενους φόρους και ερωτώντες
που έχουν κρύψει τα πολύτιμα πράγματα των. Τινών αρπάζουν τα μικρά
δέματα, που κρατούν οι δυστυχείς υπό μάλης. Αλλά προχωρούν και
περισσότερον. Γνωστών οικογενειών ωραίες κόρες επιχειρούν να εμποδίσουν
να αναχωρήσουν. Έξαλλοι αι μητέρες επιτίθενται κατά των σατύρων και
αποσπούν τα τέκνα των εκ των βδελυρών χειρών των.</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">Έφτασε
ο Οκτώβρης του 1923 κι ακόμα συνεχίζεται η επιβίβαση. Από την
Τραπεζούντα ξεκινά μαζί με τους Σανταίους και ο συγγραφέας της Ιστορίας
της Σάντας Μιλτιάδης Νυμφόπουλος, που περιγράφει: «Στο λιμάνι της
Τραπεζούντας αγκυροβόλησε το ελληνικό υπερωκεάνειο «Ωκεανός», που πήρε
όλο τον υπόλοιπο κόσμο της Τραπεζούντας και της Σαμψούντας. Είμαστε 7- 8
χιλιάδες πρόσφυγες, στοιβαγμένοι σαν σαρδέλες. Ο μεγάλος αυτός
συνωστισμός δημιουργούσε πολλά ζητήματα. Είχαμε δυο αποχωρητήρια για τις
χιλιάδες του κόσμου. Άλλο κακό η ύδρευση. Φοβερός συνωστισμός κοντά στη
βρύση, επέμβαση των ναυτών, φωνές, βλαστήμιες… Τις τρεις πρώτες μέρες
του ταξιδιού βλέπαμε απ’ το κατάστρωμα τα παράλια της Μικρασίας που
αφήναμε… Ύστερα φτάσαμε στο Βόσπορο… Το βαπόρι μπήκε στον όρμο τα
Καβάκια κι ύστερα από μιας ώρας διαδρομή αντικρίσαμε την Αγία Σοφία».</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">Καθώς
κατέβαιναν τα πλήθη των εξόριστων κι όλος ο ρημαγμένος πληθυσμός προς
τα λιμάνια, οι αντάρτες μεναν τώρα μόνοι στα βουνά τους. Να παραδοθούν
στις τούρκικες αρχές ούτε το βάζαν στο μυαλό τους γιατί δεν ταίριαζε
στην περηφάνεια τους κι άλλωστε, ξέροντας καλά τους Τούρκους, δεν είχαν
σιγουριά ότι θα σεβαστούν τους όρους της ανακωχής και αμνηστείας, που
απαιτούσαν πριν απ’ όλα την παράδοση των όπλων. Παρ’ όλα αυτά μερικές
ομάδες, έχοντας φτάσει σ’ αδιέξοδο, τ’ αποφάσιζαν και παράδιναν λιγοστά
παλιά τους όπλα, για να δουν πώς θα τους φερθούν οι Τούρκοι, κι εκείνοι
δείχναν ευχαριστημένοι κάνοντας πώς πίστευαν ότι… αφόπλισαν επί τέλους,
τους σκληροτράχηλους γκιαούρηδες κι έτσι ικανοποιούσαν το φιλότιμό τους.</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">Οι
πιο πολλοί, όμως, και προ πάντων οι φημισμένοι οπλαρχηγοί με τις ομάδες
τους, δεν εννοούσαν με κανένα τρόπο ν’ αποχωριστούν τον οπλισμό τους
και προσπαθούσαν να ξεγλιστράμε στα κρυφά και νάρχονται σ’ επαφή με
Τούρκους ναυτικούς, πληρώνοντας αδρά, για να εξασφαλίσουν βενζίνες για
το φευγιό προς τη Ρωσία ή την Ρουμανία, επειδή το πέρασμα από την Πόλη
για την Ελλάδα ήταν επικίνδυνο. Μήνες κρατούσε αυτή η προετοιμασία γιατί
ούτε η ανεύρεση των κατάλληλων προσώπων ήταν εύκολη, ούτε η πίστη στους
μεσάζοντες μεγάλη, κι έτσι με πολλές περιπέτειες άλλοι κατάφερναν να
φτάνουν μέχρι την Κιλικία και φεύγαν από κει, κι άλλοι φτάναν στα
παράλια του Ευξείνου Πόντου, όπου και συμφωνούσαν με τους Τούρκους για
τα παραπέρα.<br /></span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium;"><a href="http://chilonas.files.wordpress.com/2013/05/ceb3ceb5cebdcebfcebacf84cebfcebdceafceb1.jpg"><img alt="γενοκτονία" class="aligncenter wp-image-3673" height="640" src="http://chilonas.files.wordpress.com/2013/05/ceb3ceb5cebdcebfcebacf84cebfcebdceafceb1.jpg?w=464&h=689" width="428" /><br /></a></span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">Με
τον τρόπο αυτόν φεύγαν οι περισσότερες ανταρτικές ομάδες, ύστερα από
τόσων χρόνων παραμονή τους στα βουνά. Αλλά και την τελευταία τούτην ώρα
δεν έλειπαν τα δραματικά απρόοπτα, γιατί αν οι στρατιωτικές αρχές
κρατούσαν τα προσχήματα και δεν πείραζαν τους αντάρτες που τηρούσαν,
έστω και τυπικά, τους όρους της αμνηστίας, υπήρχαν όμως, πάντα οι
φανατισμένοι τσέτες, που έχοντας μίσος για τα όσα είχαν πάθει,
καιροφυλακτούσαν.</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">Έτσι
κακή τύχη περίμενε τον οπλαρχηγό Αναστάση Παπαδόπουλο – τον ξακουστό
Κοτσά Αναστας – που αψηφώντας τον κίνδυνο άφησε τ’ απρόσιτα λημέρια του
και κατέβηκε προς τις σφηκοφωλιές των τσετέδων. Το τραγικό περιστατικό,
που μας το ιστορεί ο Παύλος Τσαουσίδης, έγινε έτσι: Τις μέρες εκείνες
κυκλοφόρησε μια φήμη ότι όσοι Έλληνες θέλαν, μπορούσαν να πουλήσουν τα
χωράφια τους. Ο Αναστάσης Παπαδόπουλος, ενώ σ’ όλες τις άλλες
περιστάσεις φάνηκε τόσο μυαλωμένος και φυλαγόταν, πίστεψε το ψέμα, και
παίρνοντας μαζί του καμιά εικοσαριά παλληκάρια, κατέβηκε στο τούρκικο
χωριό Ερζενί, με τον σκοπό να φροντίσει για την πούληση των χωραφιών
του, που βρισκόντουσαν κοντα. Στο χωριό εκείνο είχε έναν φίλο Ταούτ αγά,
που τον βοήθησε πολύ όταν ήταν στο βουνό, και τώρα δέχτηκε με
υποκριτικές χαρές και καλοσύνες τον οπλαρχηγό, πρόθυμος να τον
φιλοξενήσει στο σπιτικό του. Φιλοξενήθηκαν όλοι στου Ταούτ αγά, που όμως
την δεύτερη μέρα κιόλας έφυγε, τάχα για να βρει αγοραστή των χωραφιών.
Στο μεταξύ, ολούθε στα τριγύρω μαθεύτηκε ότι ο Κοτσά Αναστας βρίσκεται
στο σπίτι εκείνο, κι έγινε σωστός συναγερμός των τσετέδων, που
κατάστρωσαν μυστικά το σχέδιο της εξόντωσής του. Ο οπλαρχηγός
ειδοποιήθηκε για τον κίνδυνο, αλλά δεν έδωσε σημασία, μη πιστεύοντας ότι
οι Τούρκοι που τρέμαν στο άκουσμα του ονόματός του, θ’ αποτολμούσαν
τίποτα σε βάρος του. Όμως ο κίνδυνος αποδείχτηκε πολύ μεγαλύτερος απ’
ό,τι τον φανταζόντουσαν κι εκείνοι ακόμα που είχαν την ανησυχία. Πλήθος
από τσέτες πιάσαν μια νύχτα όλα τα γύρω σπίτια κι άλλοι οχυρώθηκαν έξω
απ’ το χωριό, γύρω γύρω, για να μην αφήσουν να περάσουν αντάρτες, που θα
έτρεχαν τυχόν σε βοήθεια του αρχηγού τους.</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">Ήταν
η πέμπτη ημέρα που πέρασε στο σπίτι του Ταούτ αγά. Χαράματα είχε
ξυπνήσει ο αρχηγός και μπήκε στην μεγάλη σάλα του σπιτιού, που ήταν από
τρεις πλευρές ορθάνοιχτη κι εκτεθειμένη. Καθώς αφύλαχτος και άοπλος
προχωρούσε μέσα εκεί, αντήχησαν ξαφνικά απ’ όλες τις μεριές οι
τουφεκιές. Τινάχτηκαν τα παλληκάρια, άρπαξαν τα όπλα τους και τρέξαν,
αλλά ο καπετάνιος τους κοίτονταν νεκρός, πνιγμένος στο αίμα. Αμέσως
ταμπουρώθηκαν εκείνοι για να φυλαχτούν απ’ τα πυρά κι άρχισαν ν’
αμύνονται όπως μπορούσαν.</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">Το
μεγαλύτερο μέρος της ομάδας του οπλαρχηγού βρισκόταν σε απόσταση μιας
ώρας, κι από κει, ακούοντας τις τουφεκιές οι άλλοι άντρες, κατάλαβαν ότι
κάτι σοβαρό συμβαίνει κι έτρεξαν αμέσως για ενίσχυση. Ανάμεσά τους ήταν
κι ο μικρότερος αδελφός του αρχηγού Γιώργος Παπαδόπουλος κι όταν
ζύγωσαν όλοι μαζί στο σπίτι, πήραν αμέσως θέσεις και δυνάμωσε η μάχη.
Αλλά ο αδελφός του αρχηγού ήταν ανάστατος και μη ακούοντας τη φωνή του
Αναστάση, ούρλιαξε:</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">-
“Αδέλφια, αν ζούσε ο αδελφός μου θα χαλούσε τον κόσμο τώρα, με τη
βροντερή φωνή του. Σίγουρα μας τον φάγαν τα σκυλιά! Απάνω τους για να
εκδικηθούμε τους άτιμους τους δολοφόνους!”</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">Κι
όρμησε με μερικούς άλλους προς το σπίτι, αλλά σε λίγο έπεσε νεκρός.
Σκύλιασαν οι αντάρτες, αλλά οι τσέτες ήσαν τόσοι πολλοί ώστε κάθε ελπίδα
να τους διώξουν στάθηκε μάταιη. Με υπεράνθρωπες προσπάθειες κατάφεραν
οι αμυνόμενοι μέσα στο σπίτι να σπάσουν τον κλοιό και να βγουν,
αφήνοντας όμως εκτός από τον καπετάνιο κι άλλους τρεις νεκρούς, κι
έχοντας μαζί τους τρεις λαβωμένους. Έτσι γλύτωσαν οι ρέστοι, αλλά ο
άδικος χαμός του αρχηγού και του αδελφού του σε μια και μόνη μέρα –
εκτός απ’ τον σκοτωμό των τριών – ορφάνεψε την οικογένειά του και γέμισε
με βαρύ πένθος όλους τους αντάρτες.</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">Έγινε
σκέψη για άμεσα αντίποινα, αλλά εγκαταλείφθηκε, γιατί όλος ο ελληνικός
πληθυσμός βρισκότανε στους δρόμους για τα λιμάνια, και φυσικά θα
ξαναπλήρωνε για μια ακόμα φορά την μανία των τσετέδων. Όπως μαθεύτηκε
αργότερα, οι Τούρκοι πήραν θριαμβευτικά το πτώμα του μισητού Κοτσά
Αναστάς, το μετέφεραν στην Τοκάτη και το κρέμασαν σ’ ένα τηλεγραφόξυλο
για να το βλέπουν οι ομόφυλοί τους και να χαίρονται. Ύστερα απ’ αυτό το
θλιβερό τέλος του παλληκαριού, που επί τόσα χρόνια τρομοκρατούσε τους
Τούρκους και αντιστάθηκε γενναία στις πιο μεγάλες επιθέσεις του στρατού,
ο Παύλος Τσαουσίδης με τ’ άλλα παλληκάρια και τους καπεταναίους, δεν
είχαν να κάνουν τίποτ’ άλλο παρά να εξασφαλίσουν, όπως κι όλοι οι άλλοι,
την φυγή τους. Μετα πολυήμερες περιπέτειες και πορείες ανάμεσα στ’
άγρια βουνά κατάφεραν να φτάσουν στα παράλια, κι έχοντες έλθει σε
συνεννόηση με Αρμένηδες κι Έλληνες αντάρτες της Ούνγιας, επιβιβάστηκαν
νύχτα, κρυφά σε 5 βενζίνες – διακόσιοι άνδρες με όλο τον οπλισμό τους –
κατά τα τέλη του Νοέμβρη του 1923.</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">Οι
καλοπληρωμένοι Τούρκοι καπεταναίοι τους οδήγησαν στα παράλια της
Ρωσίας, όπου κι αποβιβάσθηκαν, αφήνοντας μερικά απ’ τα όπλα τους χάρισμα
στον Τούρκο ρεΐζη. Όσα κράτησαν τα παράχωσαν κι αυτά μέσα στα χωράφια
και σε θάμνους κι ύστερα παρουσιάσθηκαν στις ρούσικες Αρχές. Το ίδιο
περιπετειώδης στάθηκε και η προσπάθεια διαφυγής των ανταρτών της Σάντας.
Εκεί, βέβαια, τα ρώσικα σύνορα ήσαν κοντά αλλά οι κίνδυνοι επίσης
μεγάλοι και δυο – τρεις απόπειρες που έγιναν κατά καιρούς, από μικρές
ομάδες ανταρτών, απέτυχαν, κάθε φορά με θύματα. Τις ίδιες μέρες που
φεύγαν οι αντάρτες του δυτικού Πόντου, οι Σανταίοι εξακολουθούσαν τις
μάχες, μπαρκάρισε όλος ο πληθυσμός της Τραπεζούντας και των χωριών, κι
ακόμα οι οπλαρχηγοί της Σάντας έμεναν στα βουνά τους. Μπήκε ο Φλεβάρης
του 1924 και τότε μόνο βρίσκομε τον καπεταν Ευκλείδη Κουρτίδη και τους
άλλους 7 οπλαρχηγούς της Σάντας, κρυμμένους σ’ ένα σπίτι της
Τραπεζούντας, όπου κατάφεραν να ξεγλιστρήσουν και να κρυφτούν.
Προδόθηκαν όμως, πιάστηκαν απ’ την Αστυνομία και μετά πολλά τους άφησαν
να φύγουν.<br /></span></span></div>
<div class="wp-caption aligncenter" id="attachment_3662" style="text-align: left; width: 731px;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium;"><a href="http://chilonas.files.wordpress.com/2013/05/pontian_antartes3.jpg"><img alt="Πόντιοι αντάρτες" class=" wp-image-3662" height="474" src="http://chilonas.files.wordpress.com/2013/05/pontian_antartes3.jpg?w=721&h=535" width="640" /></a></span></span><br />
<div class="wp-caption-text">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium;">Πόντιοι αντάρτες</span></span></div>
</div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;"><br /><br />Μ’
αυτόν τον τρόπο πήρε τέλος το έπος της ένοπλης αντίστασης των Ποντίων.
Ακολούθησαν πολλές περιπέτειες ακόμα εκείνων που κατέφυγαν στην Ρωσία
για να φτάσουν στην Ελλάδα, όπου εγκαταστάθηκαν στα σύνορα παντοτεινοί
Ακρίτες του Ελληνισμού. Ο Ευκλείδης Κουρτίδης, πέθανε στα 1937,
πέφτοντας μια νύχτα μεθυσμένος από ένα κάρο και τον τραγούδησε η
Ποντιακή Μούσα:</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">Και
– τι τραγική ειρωνεία της μοίρας των Ελλήνων – ο αδελφός του,
οπλαρχηγός επίσης, Κώστας Κουρτίδης και ο γιος του Ευκλείδη, Στάθης,
βρήκαν το θάνατο από Έλληνες, πολεμώντας κατά των «Ελασιτών» στα 1948.
Άλλοι σκοτώθηκαν, πολεμώντας τους Βουλγάρους. Λιγοστοί απ’ τους παλιούς
πολεμιστές του Πόντου ζουν ακόμα στα παραμεθόρια χωριά μας της
Μακεδονίας και της Θράκης, δουλεύοντας την γη που στάθηκε όνειρο και
καημός για τόσες γενιές προγόνων. Κι ανιστορούν σαν παραμύθι το μαρτύριο
και την δόξα εκείνων των καιρών…»</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">Γη του Πόντου – Δημήτρης Ψαθάς</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">Το
Ταζλού είναι ένα δυσπρόσιτο βουνό, όπου για να το προσεγγίσεις πρέπει
να περάσεις μέσα από φαράγγια και από απότομα μονοπάτια. Εκεί γράφτηκαν
ηρωικές σελίδες του ποντιακού αντάρτικου με οπλαρχηγούς τούς Καράφιλο,
Μιχαήλ Αγά και Παύλο Τσαουσίδη. Οι τουρκικές δυνάμεις αποδεκατίστηκαν
ενώ ο Καράφιλος σκότωσε τον διοικητή τους Τζεμάλ Τζεβήτ έξω από τη σκηνή
του. Ο καπετάνιος Κοτσαγκιόζ, ντύθηκε με τη στολή του στρατηγού και
παραπλανώντας τούς Τούρκους στρατιώτες τούς οδήγησε σε λανθασμένες
κινήσεις με αποτέλεσμα να υποστούν νέα πανωλεθρία και να αρχίσουν να
παραδίδονται κλαίγοντας ότι δεν είναι Τούρκοι, αλλά Κούρδοι ή Αλεβήτες
τούς οποίους είχαν φέρει με τό ζόρι να πολεμήσουν. Τούς περισσότερους
αιχμαλώτους τούς εκτέλεσαν με μαχαίρια, ενώ ελάχιστους τούς άφησαν
ελεύθερους. Τη νίκη την γιόρτασαν οι αντάρτες στην καλύβα του αρχηγού
τους Κοτζανάστας, σφάζοντας αγελάδες, ενώ οι Τούρκοι δεν ξαναπάτησαν
στην κορυφή του Ταζλού.</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">Ο
οπλαρχηγός Σάββας Ασλανίδης από το χωριό Κιζολτιρέν της περιφέρειας
Έρπαγας στο τέλος της αφήγησης του για τον αντάρτικο αγώνα, λέγει τα
παρακάτω: «</span><span style="font-size: medium;"><b style="font-style: inherit; line-height: 1.625;">Μένουν
εισέτι εκεί άταφα τα σώματα των φιλτάτων μας. Κράζουν ακόμη προς τους
τραγικούς πατέρας, αδελφούς και συζύγους ζητούντα εκδίκησιν. Ναι,
εκδίκησιν και εκδίκησιν αιωνίαν. Έχουμεν δώσει τον λόγον μας, ωρκίσθημεν
τον φρικτότερον των όρκων να μη δεχθώμεν ποτέ συμφωνίας και σπονδάς
μετά των Τούρκων. Και η ημέρα της ανταποδόσεως δεν θα βραδύνη</b><span style="font-style: inherit; line-height: 1.625;">».</span></span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium;"><b style="font-style: inherit; line-height: 1.625;"><span style="text-decoration: underline;">Ούτε κάν το όνομά μου (Not Even My Name)<br /></span></b></span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium;"><a href="http://chilonas.files.wordpress.com/2013/05/thea-hallo-book.jpg"><img alt="thea hallo book" class="aligncenter wp-image-3660" height="640" src="http://chilonas.files.wordpress.com/2013/05/thea-hallo-book.jpg?w=326&h=501" width="416" /></a></span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;"><br /><br />Η Thea Halo είναι </span><span style="font-size: medium;">Αμερικανίδα<span style="font-style: inherit; line-height: 1.625;"> υπήκοος, Ποντιακής καταγωγής από μητέρα -Ασσυριακής καταγωγής από πατέρα και συγγραφέας του βιβλίου “</span><b style="font-style: inherit; line-height: 1.625;">Ούτε κάν τό όνομά μου</b><span style="font-style: inherit; line-height: 1.625;">” (Not even my name), όπου αφηγείται την αλησμόνητη ιστορία της μητέρας της Θυμίας – Σάνο.</span></span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">Στην
ηλικία των δέκα μόλις ετών, η Σάνο έζησε την πορεία θανάτου και ήταν η
μόνη από την οικογένειά της που επιβίωσε. Στο πρώτο μέρος του βιβλίου, η
συγγραφέας μαζί με την ογδοντάχρονη μητέρα της φτάνουν από την Αμερική
στην Αμάσεια σε μια αναζήτηση του χωριού της Σάνο, Αϊοντόν (Άγιος
Αντώνιος) νοτίως της κωμόπολης Φάτσα, στον Πόντο.</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">Στο
δεύτερο μέρος του βιβλίου η Θυμία – Σάνο αφηγείται στην κόρη της την
ιστορία της ζωής της. Περιγράφει την ευτυχισμένη παιδική ηλικία της στα
βουνά του Πόντου και τις συνήθειες και τα έθιμα των Ποντίων. Η φοβερή
συνειδητοποίηση ότι κάτι δεν πήγαινε καλά έφτασε στο χωριό Αϊοντόν όταν
άγνωστοι μετανάστες άρχισαν να περιφέρονται στα χωράφια και τα δάση της
περιοχής. Παραμόνευαν από μακριά σαν τις ύαινες, την ώρα πού Τούρκοι
στρατιώτες οδηγούσαν τούς άντρες του χωριού στα Αμελέ Ταμπουρού. Ανάμεσα
στους συλληφθέντες και ο πατέρας της Σάνο, που κατάφερε να δραπετεύσει
και να γυρίσει. Ο παππούς όμως δεν είχε την ίδια τύχη καθώς δεν γύρισε
ποτέ από τα τάγματα εργασίας. Και το μέρος αυτό κλείνει με την εντολή
μέσα σε τρεις μέρες όλες οι οικογένειες να εγκαταλείψουν τη γη τους και
να φύγουν.</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">Το
τρίτο μέρος περιγράφει τον ξεριζωμό. Η Θυμία – Σάνο περπατούσε ολόκληρα
μερόνυχτα με την οικογένειά της, μέσα από τα αφιλόξενα οροπέδια της
Μικράς Ασίας και κάτω από τα κτυπήματα των μαστιγίων.</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium;"><b style="font-style: inherit; line-height: 1.625;">«Δεν
θυμάμαι άλλη φορά πού η μητέρα να έδειξε τέτοια απεγνωσμένη επιθυμία
για κάτι. Ξέφυγε από την πορεία για να τρέξει παραπατώντας μέχρι τη
βρύση. Οι υπόλοιποι σταμάτησαν και την παρακολουθούσαν με αγωνία,
έτοιμοι να τρέξουν και αυτοί. Ακριβώς πριν φτάσει στη βρύση ένας έφιππος
Τούρκος στρατιώτης την πλησίασε και άρχισε να ξεστομίζει βρισιές.
Σήκωσε το μαστίγιο του και της έδωσε μία, όπως θα χτυπούσε ένα γαϊδούρι.
Έπεσε στα γόνατα. Ο πατέρας πέταξε ότι κρατούσε και έτρεξε κοντά της.</b></span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium;"><b style="font-style: inherit; line-height: 1.625;">- Νερό σε παρακαλώ.</b></span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium;"><b style="font-style: inherit; line-height: 1.625;">Ο
στρατιώτης σήκωσε ξανά το μαστίγιο ξεστομίζοντας και πάλι βρισιές.
Εκείνη την ημέρα πέθανε και η μικρή Μαρία; Δεν θυμάμαι. Θυμάμαι μονάχα
το μικρό της κορμάκι πού ήταν δεμένο στην πλάτη της Χριστοδούλας και το
μικρό της κεφάλι να πηγαίνει πέρα δώθε. Το πρόσωπο της Μαρίας είχε γίνει
σταχτί. Τα μάτια της μας κοιτούσαν ορθάνοιχτα σαν της σπασμένης
κούκλας. Η μητέρα σήκωσε το βλέμμα της και ξέσπασε σε λυγμούς. Πήρε την
Μαρία από την πλάτη της Χριστοδούλας και την κράτησε στην αγκαλιά της,
καθώς τα δάκρυα έπεφταν στο άψυχο προσωπάκι….</b></span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium;"><b style="font-style: inherit; line-height: 1.625;">Πέρασαν
λίγα λεπτά. Ζορίστηκε και ξερόβηξε για να καθαρίσει τη φωνή του.
Στεκόμουν ξυπόλυτη στο σκονισμένο δρόμο και τον κοιτούσα κι εγώ
παρακολουθώντας τα δάκρυα πού είχαν αρχίσει να πλημμυρίζουν τα μάτια
του.</b></span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium;"><b style="font-style: inherit; line-height: 1.625;">- Η μητέρα σου άγγιξε το χέρι του Θεού, χθες το βράδυ.</b></span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium;"><b style="font-style: inherit; line-height: 1.625;">Το
μυαλό μου και το σώμα μου είχαν μουδιάσει. Ούτε ένα δάκρυ δεν κύλησε
από τα μάτια μου. Μόνο το άγριο καρδιοχτύπι πού βρόνταγε στο στήθος μου
καταλάβαινα ότι ζούσα ακόμα.</b></span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium;"><b style="font-style: inherit; line-height: 1.625;">-
Για σένα μίλησε τελευταία. Είπε ότι καλύτερα πού δεν ήταν η Θυμία εδώ.
Με αγαπάει πάρα πολύ και θα έπεφτε να πεθάνει και αυτή μαζί μου.»</b></span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">Στο
τέλος της πορείας του θανάτου η μικρή Θυμία είχε χάσει όλη της την
οικογένεια. Στα 15 της παντρεύτηκε τον Ασσύριο Αβραάμ Χάλο και έτσι
βρέθηκε στην Αμερική. Στο τέταρτο μέρος περιγράφει τη ζωή της με την
οικογένεια της, στη νέα πατρίδα. Τα παιδιά άργησαν να μάθουν τί σημαίνει
Πόντιος και τί Ασσύριος. Στο σχολείο οι δάσκαλοι τούς απαντούσαν ότι
δεν υπάρχουν τέτοιες χώρες. Στο τελευταίο </span><span style="font-size: medium;">μέρος<span style="font-style: inherit; line-height: 1.625;"> ξαναγυρίζουμε
στο παρόν, στην πορεία της συγγραφέως Thea Halo και της μητέρας της
προς το Αϊοντόν, εβδομήντα χρόνια μετά όπου τελικά βρίσκουν το σπίτι της
μητέρας της.</span></span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625; text-decoration: underline;">Πηγές – Βιβλιογραφία</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;"><a href="http://www.agiasofia.com/" rel="nofollow">http://www.agiasofia.com/</a></span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">Μεγάλη Αμερικανική Εγκυκλοπαίδεια 1971</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">The Blight of Asia – GEORGE HORTON 1926</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">Μαύρη Βίβλος (1914-1918) – Οικουμενικό Πατριαρχείο</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">1922 Μαύρη Βίβλος – Γιάννης Καψής 1992</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">Χαμένες Πατρίδες – Γιάννης Καψής 1992</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">Τοπάλ Οσμάν – Λαμψίδης Γεώργιος, 1969</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">Χρονικόν Μεγάλης Τραγωδίας – Χρήστος Αγγελομάτης</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">Η Ελλάς εν Μικρά Ασία – Ξενοφών Στρατηγός 1925</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">Ιστορία του Ελληνικού Εθνους – Παπαρρηγόπουλου, Καρολίδη</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">Tό Αντάρτικο του Πόντου – Δημοσθένης Κελεκίδης</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">Η γενοκτονία των Ελλήνων – Χάρης Τσιρκινίδης</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">Ο ηρωϊκός Πόντος – Ευστάθιος Πελαγίδης</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: medium; font-style: inherit; line-height: 1.625;">Γή του Πόντου – Δημήτρης Ψαθάς</span></span></div>
</div>
<span id="fullpost"></span></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/11931468936333602425noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8141835405848750507.post-53564224809854414072014-08-15T03:54:00.001+03:002014-08-15T03:59:00.620+03:00ΠΟΝΤΙΑΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΕΛΛΑΔΟΣ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-BPsvbvfWNo4/U-1aNshZHAI/AAAAAAAAZNA/BUm9uXuV0UY/s1600/%CE%A0%CE%9F%CE%9D%CE%A4%CE%99%CE%91%CE%9A%CE%97%2B%CE%93%CE%95%CE%9D%CE%9F%CE%9A%CE%A4%CE%9F%CE%9D%CE%99%CE%91%2B2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-BPsvbvfWNo4/U-1aNshZHAI/AAAAAAAAZNA/BUm9uXuV0UY/s1600/%CE%A0%CE%9F%CE%9D%CE%A4%CE%99%CE%91%CE%9A%CE%97%2B%CE%93%CE%95%CE%9D%CE%9F%CE%9A%CE%A4%CE%9F%CE%9D%CE%99%CE%91%2B2.jpg" height="640" width="500" /></a></div>
<br /></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/11931468936333602425noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8141835405848750507.post-68738513250660531622014-08-15T03:28:00.002+03:002014-08-15T03:29:17.703+03:00Οι εορταστικές εκδηλώσεις στην Παναγία Σουμελά <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h3 class="post-title entry-title" itemprop="name">
</h3>
<div class="post-header">
</div>
<h2>
</h2>
<div class="date">
</div>
<b><img src="http://i1.prth.gr/images/1399161F8A9C0B2ABC79D33DD5539E9A.jpg" height="426" width="640" />Η
<br /><br /><br /><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">1601η πανηγυρική γιορτή του 15 Αυγούστου αποτελεί συνέχεια της
εθνικο-θρησκευτικής παράδοσης του Ελληνισμού στον αλησμόνητο Πόντο.
Tην Τετάρτη 14 και την Πέμπτη 15 Αυγούστου χιλιάδες
προσκυνητές καθώς και εκπρόσωποι Ομοσπονδιών και Ποντιακών Σωματείων από
την Ελλάδα και το εξωτερικό θα βρεθούν και φέτος στην Παναγία Σουμελά,
παρακολουθώντας το διήμερο πρόγραμμα των εκκλησιαστικών και πολιτιστικών
εκδηλώσεων στην Καστανιά Ημαθίας. Το πρόγραμμα έχει εξής:</span></span></b><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><b>
Τέταρτη 14 Αυγούστου 2013 <br /> 17:55 Υποδοχή Κειμήλιων με τις καρδίες Αλέξανδρου και του Γεώργιου Υψηλάντη <br /> 18:00 Μέγας Εσπερινός μετ’ Αρχιερατικής συγχοροστασίας στην Ιερά Μονή της «Παναγίας Σουμελά», ενώ θα ακολουθήσει λιτάνευση <br />
της Αγίας Εικόνας <br /> 21:00 Καλλιτεχνικές εκδηλώσεις με τη συμμετοχή Ποντιακών Σωματείων <br />
Πέμπτη 15Αυγούστου 2013 <br /> 07:00 Όρθρος και Πανηγυρικό
Αρχιερατικό Συλλείτουργο προεξάρχοντος Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη
Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ.κ. Παντελεήμονος<br /> 09:45 Προσέλευση προσκεκλημένων<br /> 10:30 Επίσημη Λιτάνευση της Αγίας Εικόνας και κατάθεση στεφάνου στην προτομή του Αλέξανδρου Υψηλάντη <br /> 12.30 Καλλιτεχνικές εκδηλώσεις με τη συμμετοχή Ποντιακών Σωματείων <br />
Για μια χρονιά ακόμη θα δοθεί υποτροφία από το Πανελλήνιο Προσκύνημα
«Παναγία Σουμελά» σε αριστεύσαντα/σασα μαθητή/τρια του Γενικού Λυκείου
Μακροχωρίου Ημαθίας στην μνήμη των παιδιών που έχασαν άδικα τη ζωή τους
στο τραγικό δυστύχημα των Τεμπών στις 13 Απριλίου του 2003<br /> Όπως
κάθε χρόνο, νεολαίοι Ποντιακών Σωματείων του Συναπαντήματος με
παραδοσιακές φορεσιές θα «φυλάττουν» και θα «φρουρούν» τη Σεπτή Εικόνα
της Σουμελιώτισσας<br /> Ιδιαίτερο γεγονός που λαμπρύνει το φετινό
εορτασμό αποτελεί η έλευση από την Αθήνα της βαλσαμωμένης καρδιάς του
Αρχηγού της Ελληνικής επανάστασης του 1821 Αλέξανδρου Υψηλάντη, ήρωα
ποντιακής καταγωγής από την Υψηλή του Πόντου όπου αφιέρωσε τη ζωή του
στον αγώνα για την Εθνική Παλιγγενεσία. «Να στείλετε, τουλάχιστο, την
καρδιά μου στην Ελλάδα άνηκε πάντοτε εις την πατρίδα μου και επιθυμία να
αποδοθεί εις το ελεύθερον χώμα της» <br /> Τελευταία επιθυμία του
Αλέξανδρου, ήταν η καρδιά του να απομακρυνθεί από το σώμα του και να
σταλεί στην Ελλάδα. Η επιθυμία πραγματοποιήθηκε από το Γεώργιο Λασσάνη
και εδώ και χρόνια βρίσκεται στο «Αμαλίειον Οικοτροφείον Θηλέων» των
Αθηνών, στο Ναό των Ταξιαρχών. <br />
Η ιστορία<br /> Η ανιστόρηση του ιστορικού
προσκυνήματος της «ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΟΥΜΕΛΑ» άρχισε το 1951, χρονιά που
ενθρονίστηκε η ιστορική και σεπτή εικόνα στη νέα Της βίγλα. Την ιδέα της
ανιστόρησης είχε ο αείμνηστος Φίλων Κτενίδης. Την εικόνα την είχε
κομίσει από το Μοναστήρι του όρους Μελά του Πόντου ο αείμνηστος
Αρχιμανδρίτης Αμβρόσιος Σουμελιώτης το 1931.<br /> Στο
Πανελλήνιο Ιερό Προσκύνημα της «Παναγίας Σουμελά» φυλάσσονται ο
βαρύτιμος και ευμεγέθης Σταυρός, που φέρει Τίμιο ξύλο, δωρεά του
Αυτοκράτορα Εμμανουήλ Γ΄(1390-1417) του Μεγαλοκομνηνού προς την
παλαίφατη Πατριαρχική Μονή της Παναγίας Σουμελά του Πόντου και το
χειρόγραφο Ευαγγέλιο, του Οσίου Χριστοφόρου, Ηγουμένου της Μονής της
Παναγίας Σουμελά του Πόντου(644) τα οποία είχε φέρει ο Αμβρόσιος
Σουμελιώτης επίσης το 1931 καθώς και τον ενεπίγραφο χρυσοκέντητο
Επιτάφιο της Μονής Σουμελά που παραχωρήθηκε στη Μονή από Μουσείο Μπενάκη
το 1997. Στο σκευοφυλάκιο της Μόνης φυλάσσονται και άλλα κειμήλια όπου
μπορούν οι ευσεβείς προσκυνητές να τα επισκέπτονται.<br />
Από το 1952 και κατόπιν, χρόνο με το χρόνο, οι προσκυνητές της «ΠΑΝΑΓΙΑΣ
ΣΟΥΜΕΛΑ» στο νέο της θρόνο στο Βέρμιο πλήθαιναν διαρκώς, για να φτάσουν
τα τελευταία χρόνια σε εκατοντάδες χιλιάδες ,ταυτόχρονα δε η
συμπαράσταση επωνύμων και ανωνύμων ήταν και είναι συγκινητική. Ιδιαίτερα
σημαντική είναι η παρουσία των νέων γενιών που αγκαλιάζουν τις
εκδηλώσεις με θρησκευτική κατάνυξη αλλά και με έντονη διάθεση να
συμμετέχουν και να παρακολουθήσουν τις πολιτιστικές εκδηλώσεις ώστε να
έρθουν σε στενότερη επαφή με τις παραδόσεις του Ποντιακού ελληνισμού. <br />
Ο Φίλων Κτενίδης , που ήταν ως το θάνατό του το 1963
Πρόεδρος του Σωματείου «ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΟΥΜΕΛΑ», παρέδωσε στους τότε συνεργάτες
του τον μικρό ναό, τον ξενώνα «Κομνηνών Μέλαθρον», πέντε κελιά,
γραφεία, αποθήκες, τον ξενώνα των Σανταίων , την έναρξη ανέγερσης του
εστιατορίου και αρκετές δενδροφυτεύσεις.<br /> Τη σφραγίδα του στην
εκτέλεση μεγάλων έργων στη Μονή της Σουμελά έβαλε η προεδρία του
αειμνήστου Παναγιώτη Τανιμανίδη, από το 1964 έως το 1995. Ανάμεσα στα
έργα που έγιναν σε αυτό το χρονικό διάστημα περιλαμβάνονται:<br />
Διαπλατύνσεις και ασφαλτοστρώσεις δρόμων στο Ιερό συγκρότημα και την
Κοινότητα Καστανιάς , που παραχώρησε έκταση 500 στρεμμάτων στη Μονή,
ηλεκτροδοτήσεις, ενίσχυση του υδρευτικού δικτύου από νέα πηγή και με
τρείς καινούργιες δεξαμενές, δενδροφύτευση χιλιάδων καλλωπιστικών
δένδρων, ανέγερση οκτώ ξενώνων με 500 κρεβάτια και πολλά ακόμη έργα στο
εστιατόριο, στους χώρους στάθμευσης αυτοκινήτων κλπ.<br /> Ιδιαίτερα θα
πρέπει να αναφερθούν η ανέγερση του μεγάλου ναού, με αγιογραφίες,
ψηφιδογραφίες , μολυβδοσκεπή , ιερά σκεύη και άμφια. Στη Θεσσαλονίκη
δημιουργήθηκε πνευματικό κέντρο , ενώ πνευματικό κέντρο λειτουργεί και
στη Μονή στο Βέρμιο. Ταυτόχρονα δημιουργήθηκαν αξιόλογη βιβλιοθήκη και
μουσειακή συλλογή.<br /> Ο αείμνηστος Παναγιώτης Τανιμανίδης τονίζει σε σχετικό σημείωμά του:<br />
«Πάνω εδώ στο Βέρμιο, γύρω από τις δύο εκκλησίες και τα τρία πολύτιμα
κειμήλια που μας επιστράφηκαν ο πολύτιμος σταυρός με τίμιο ξύλο, το
χειρόγραφο Ευαγγέλιο και τον ενεπίγραφο χρυσοκέντητο Επιτάφιο της Μονής
Σουμελά, η νοσταλγία των Ποντίων εναποθέτει κάθε χρόνο, μαζί με τη σεπτή
εικόνα της Σουμελιώτισσας Παναγίας, τη βαθιά προγονική ευσέβεια και
την εμμονή του στα πατροπαράδοτα εθνικά, θρησκευτικά και κοινωνικά ήθη
και έθιμα.<br /> Εδώ πάνω, σ΄ ένα υψίπεδο του Βερμίου,
ξαναστήθηκε ο Πόντος , με τις αναμνήσεις και τις άσβεστες μνήμες, που
κρατούν το γένος πεισματικά δεμένο με τις ρίζες του και διαιωνίζουν την
ύπαρξή του.<br /> Ο νέος κόσμος, πάνω στο Προσκύνημα της «ΠΑΝΑΓΙΑΣ
ΣΟΥΜΕΛΑ», συναντά τον παλιό κόσμο, τον εαυτό του, πάντα αναγεννημένος
και με ενισχυμένη την ιστορική του μνήμη και την ορθόδοξη πίστη του».<br />
Το Σωματείο και το Ιερό Προσκύνημα «ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΟΥΜΕΛΑ» βραβεύουν κάθε
χρόνο μαθητές και φοιτητές, συμπαραστέκονται επί σειρά ετών σε
ανήμπορους , ορφανά πλημμυροπαθείς, σεισμόπληκτους, σε αδελφά σωματεία ,
καθώς και σε ομογενείς από την πρώην Σοβιετική Ένωση.<br />
Δίνοντας ιδιαίτερη βαρύτητα στην πνευματική και πολιτιστική
ανάπτυξη, η «ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΟΥΜΕΛΑ» οργανώνει κατά τη διάρκεια του έτους
διαλέξεις και εξορμήσεις, τη σημαντικότερη εκδήλωση ποντιακής νεολαίας
τα «Συναπαντήματα», την καθιερωμένη «Γιορτή Γραμμάτων» προς τιμή των των
Τριών Ιεραρχών, εκδίδει το περιοδικό «Ποντιακή Εστία», έχει εκδώσει
επίσης 22 βιβλία αξιόλογου περιεχομένου τον ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟ ΚΑΝΟΝΑ, το
επιστημονικό έργο «ΤΑ ΙΕΡΑ ΚΕΙΜΗΛΙΑ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ», ποικίλα
αναμνηστικά δελτάρια και εικόνες – αντίγραφα της εικόνας της «ΠΑΝΑΓΙΑΣ
ΣΟΥΜΕΛΑ».<br /><a href="http://olympia.gr/">olympia spyr</a></b></span></span></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/11931468936333602425noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8141835405848750507.post-21448604330341271292014-05-19T16:41:00.002+03:002014-05-19T16:42:52.216+03:00Παγγερμανισμός – Παντουρκισμός! Η μάστιγα της ανθρωπότητας! <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h3 class="post-title entry-title" itemprop="name">
</h3>
<div class="post-header">
</div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><a href="http://www.hellasforce.com/wp-content/uploads/2014/05/genocide-pontos.jpg" rel="prettyPhoto[gallery42703]" style="outline: medium none;"><img alt="Παγγερμανισμός – Παντουρκισμός! Η μάστιγα της ανθρωπότητας!" class="frame_box alignleft" src="http://www.hellasforce.com/wp-content/uploads/2014/05/genocide-pontos-620x412.jpg" height="412" width="620" /></a></span></span><br />
<header><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><b style="line-height: 1.5em;"><br /><br />Σήμερα, ημέρα μνήμης για όλους τους Ποντίους, θα προτιμήσουμε να σιωπήσουμε εμείς και να μιλήσουν κάποιοι ξένοι…</b></span></span></header><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
<b> Μ</b><b>ικρά, ενδεικτικά αποσπάσματα από τα βιβλία
“Η μάστιγα της Ασίας” του George Horton και το “Είκοσιν εξ μήνες εν
Τουρκία” ή “ Τα μυστικά του Βοσπόρου” (στη νεότερη έκδοση) του Henry
Morgenthau.</b></span></span><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><b>Οποιαδήποτε μεταφορά της εικόνας του τότε, με αυτά που συμβαίνουν σήμερα, επιτρέπεται, ή να το πούμε καλύτερα, ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ!!!</b></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><b><span style="color: red;">HORTON : Ο ΧΡΥΣΟΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ, ΠΗΓΕ… ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ!!!</span></b></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><b><span style="color: red;">MORGENTHAU : ΓΙΑΤΙ ΠΑΡΑΧΩΡΕΙΤΕ ΣΤΟΥΣ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ ΤΗ ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ;;;<br /><br /></span></b></span></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><i style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="images" class="alignleft" src="http://olympiada.files.wordpress.com/2013/05/images1.jpg?w=660" height="640" width="496" /><b><br />George Horton</b></i></span></span></div>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Δήλωση του Τζωρτζ Χόρτον, Αμερικανού Γενικού Προξένου στην Σμύρνη, στην εφημερίδα “Ουάσιγκτον Σταρς”</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">“…Δεν πρέπει ,επίσης, να λησμονούμε ότι αι τουρκικαί σφαγαί κατά τας
οποίας άνω του ενός εκατομμύριου(Ελληνες) απωλέσθησαν , είναι σχετικώς
πρόσφαται και οι Τούρκοι , μετά των οποίων διαπραγματευόμεθα, είναι, ως
επί το πλείστον,οι ίδιοι εκείνοι οι άνθρωποι των οποίων τα χέρια είναι
βουτηγμένα εις όλο αυτό το αίμα.</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Πρέπει να επιδείξουν κάποιο ίχνος μεταμελείας και καταλήγων εκφράζω την
αγανάκτησιν μου ως Αμερικανού δια τον χαρακτηρισμό του Μουσταφά Κεμάλ
ως “Γ. Ουασιγκτον” της Τουρκίας.</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Ειναι ενας αρχιδολοφόνος και η δημοκρατία του μια καταισχύνη εδραιωμένη
εις το αίμα και συντηρούμενη με τους απαγχονισμούς χιλιάδων
συμπατριωτών”</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">…Οι Τούρκοι ήταν σύµµαχοι των Γερµανών κατά τη διάρκεια του Πρώτου
Παγκοσµίου Πολέµου και ίσως οι πιο πολύτιµοι. Στην πραγµατικότητα όλος ο
χρυσός εξαφανίσθηκε απ’ την Τουρκία και είναι πρόδηλο πού θα ήταν
δυνατό να πάει. Η Τουρκική Αυτοκρατορία λεηλατήθηκε έναντι σιταριού και
άλλων τροφίµων.Πολλές αµαξοστοιχίες φορτωµένες µε τρόφιµα µε την
επιγραφή «Berlin» εκινούντο µε µεγάλη συχνότητα προς την
Κωνσταντινούπολη απ’ τη Σµύρνη κι από άλλα µακρυνά σηµεία… (σ.σ Όσον
αφορά την σιδηροδρομική γραμμή Αμβούργο – Βαγδάτη, υπάρχουν εκτενή
αποσπάσματα στο έργο του Morgenthau, που εξηγεί τι ακριβώς ήθελαν να
πετύχουν οι Γερμανοί. Την εκμετάλλευση όλων των υδρογονανθράκων…)</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><b>Η ∆ΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΜΟΥΣΤΑΦΑ ΚΕΜΑΛ</b></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Η δηµιουργία του Μουσταφά Κεµάλ από µερικές Χριστιανικές χώρες υπήρξε
µια απ’ τις πιο ασύνετες, πιο ολέθριες και πιο επικίνδυνες ενέργειες που
διέπραξε ποτέ η δυτική διπλωµατία, δολοπλοκία και αντιζηλία. Υπάρχει
ανάµεσα στους Μωαµεθανούς µια παράδοση ότι ο Τούρκος είναι η «Σπάθη του
Αλλάχ», ο «υπερασπιστής του Ισλάµ» και η«µάστιξ εναντίον των απίστων».
Επειδή όµως ο Τούρκος είναι διανοητικά ο κατώτερος απ’ τους Μωαµεθανούς,
µε κανένα ή το πολύ µε πολύ λίγα απ’ τα χαρίσµατα και επιτεύγµατα του
πολιτισµού και χωρίς πολιτισµένη ιστορία, οι άλλοι µαθητές του Προφήτη
δεν τον θεωρούνσαν διανοητικά ή ηθικά ίσο τους.Μόνο σε ένα ιδιαίτερο
σηµείο προχώρησε ο Τούρκος πάντοτε ανάλογαµε την εποχή κι αυτό είναι ο
τρόπος µε τον οποίο πολεµά. Ίσως είναι τοµόνο παράδειγµα ενός µεγάλου
και επιστηµονικά πολεµικού λαού, ο οποίος δεν είναι µεγάλος σε τίποτε
άλλο. Ο Τούρκος καταστρέφει, αλλά δεν οικοδοµεί. Ακόµα και οι άλλοι
Μωαµεθανοί που είχαν υποταχθεί στην βάναυση και εξοντωτική εξουσία του
πάντοτε αγωνίζονταν ν’απαλλαγούν απ’ αυτή και συνεργάσθηκαν µαζί του
µόνο στην κοινή δράση εναντίον των Χριστιανών.</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><a href="http://olympiada.files.wordpress.com/2013/05/henry_morgenthau_crop.jpg?w=660" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Henry_Morgenthau_crop" border="0" src="http://olympiada.files.wordpress.com/2013/05/henry_morgenthau_crop.jpg?w=660" height="640" width="484" /></a></span></span></div>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Αποσπάσματα
από Henry Morgenthau (σ.σ το βιβλίo του έχει πρώτη έκδοση το 1918! Δεν
άντεξε να βλέπει αυτά που έκαναν οι Τούρκοι και ζήτησε να φύγει από την
Τουρκία… σε κάποια σημεία, σταματά την αφήγηση και λέει ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ, ΝΑ
ΠΕΡΙΓΡΑΨΩ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΧΩ ΔΕΙ!)</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Τούρκος βουλευτής τον Ιανουάριο του 1914, μου ανέφερε τις λεπτομέρειες της συζήτησης με τον Ταλαάτ.</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">-Γιατί παραχωρείτε στη Γερμανία τη διοίκηση της χώρας; Δεν καταλαβαίνετε
ότι με την στρατιωτική αποστολή η Γερμανία σκοπεύει να κάνει την
Τουρκία αποικία της, όπως έκαναν οι Αγγλοι την Αίγυπτο;</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Το καταλαβαίνω πολύ καλά, απάντησε ο Ταλαάτ, αλλά γνωρίζουμε ότι δεν
μπορούμε να ανορθώσουμε τη χώρα με τους δικούς μας πόρους και τα δικά
μας μέσα. Σκοπός είναι να επωφεληθούμε από τη βοήθεια των Γερμανών…</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">…Ο Λίμαν φον Σάντερς, που είχε έρθει το Δεκέμβριο του 1913, ασκούσε
μεγάλη επιρροή στον τουρκικό στρατό… Τον Ιανουάριο του 1914, επτά μήνες
πριν την κήρυξη του πολέμου, η θέση της Γερμανίας στον τουρκικό στρατό
ήταν η εξής : Ένας Γερμανός στρατηγός αρχηγός του τουρκικού Επιτελείου
και άλλος ένας ήταν γενικός επιθεωρητής. Είκοσι Γερμανοί ανώτεροι
αξιωματικοί είχαν διοικητικές θέσεις μεγάλης σημασίας και ο γερμανόφιλος
Εμβέρ ήταν υπουργός Στρατιωτικών.</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Πριν τον πόλεμο…ξεπουλάμε κάτι ξένα ομόλογα…το έχουν ξανακάνει;;;</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Ο Βαγγενχάιμ λοιπόν μου είπε ότι ο Κάιζερ ρώτησε επίσημα τον καθένα
ξεχωριστά: “Είστε έτοιμος για πόλεμο;” Όλοι απάντησαν “ναι”, εκτός από
τους επενδυτές. Οι τελευταίοι είχαν πει ότι χρειάζονταν δύο εβδομάδες
για να πουλήσουν τις ξένες ομολογίες που κατείχαν και να δυνάψουν
δάνεια…</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Η σύσκεψη έγινε στις 5 Ιουλίου και το τελεσίγραφο της αυστριακής
κυβέρνησης επιδόθηκε στη Σερβίας στις 22 Ιουλίου! Πρόκειται ακριβώς για
το διάλειμμα των δύο εβδομάδων που είχαν ζητήσει οι οικονομικοί
παράγοντες της Γερμανίας για να ολοκληρώσουν τα σχέδιά τους. Τα δεδομένα
όλων των χρηματιστηρίων δείχνουν ότι οι Γερμανοί τραπεζίτες
χρησιμοποίησαν επωφελώς αυτό το χρονικό διάστημα…</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">…Από την εποχή που οι Γερμανοί κατέστρωσαν τα σχέδιά τους για
επέκταση στη Μικρά Ασία, θεωρούν τους Έλληνες αυτής της χώρας εμπόδιο
στις βλέψεις τους. Αυτό το εμπόδιο ορθώνεται ως φυσικός φραγμός στο
δρόμο των Γερμανών προς τον Περσικό κόλπο, όπως η Σερβία στην
Ευρώπη. Όσοι έχουν διαβάσει , έστω κι επιφανειακά, την παγγερμανική
φιλολογία, γνωρίζουν τη μέθοδο που προτείνεται για την αντιμετώπιση των
πληθυσμών που παρεμποδίζουν την ελεύθερη κίνηση της Γερμανίας. Εννοώ τον
εκτοπισμό των κατοίκων. Η βίαιη εξορία ολόκληρων λαών, που μεταφέρονται
σα ζώα από τη μια άκρη της Ευρώπης στην άλλη είναι μέρος του
κατακτητικού προγράμματος της Γερμανίας. Η μέθοδος, που είχε εφαρμοστεί
στην Πολωνία, το Βέλγιο και τη Σερβία, εφαρμόστηκε με τον πιο αποτρόπαιο
τρόπο, όπως θα αφηγηθώ στην Αρμενία. Ενεργώντας με προτροπή της
Γερμανίας, η Τουρκία είχε αρχίσει να εφαρμόζει το μέτρο της εκτόπισης
στους Έλληνες υπηκόους της στη Μικρά Ασία. Τρία χρόνια αργότερα , ο
Γερμανός ναύαρχος Ούζεντομ, που ναυλοχούσε στα Δαρδανέλλια στη διάρκεια
του βομβαρδισμού τους – από τον αγγλικό στόλο- , μου είπε ότι οι
Γερμανοί ήταν εκείνοι που “είχαν προτείνει πιεστικά να απομακρυνθούν οι
Έλληνες από τα παράλια”. Κατά τον φον Ούζεντομ, τα κίνητρα των Γερμανών
ήταν καθαρά στρατιωτικά. Δεν είμαι βέβαιος αν ο Ταλαάτ και οι συνέταιροί
του είχαν αντιληφθεί ότι έπαιζαν το παιχνίδι της Γερμανίας, αλλά δεν
υπάρχει αμφιβολία, ότι οι Γεμρανοί τους παρότρυναν συνεχώς σε αυτό το
εγχείρημα. Τα γεγονότα που ακολούθησαν είναι χαρακτηριστικά του
συστήματος που εφαρμόστηκε στις σφαγές των Αρμενίων. Οι Τούρκοι
κυβερνητικοί υπάλληλοι ορμούσαν βάρβαρα στα θύματά τους, τα συγκέντρωναν
σε ομάδες και τα οδηγούσαν στα πλοία, χωρίζοντας τα από τις οικογένειές
τους και μη επιτρέποντάς τους να τακτοποιήσουν τις ιδωτικές υποθέσεις
τους. Το σχέδιο ήταν να στείλουν τους Έλληνες Οθωμανούς στα νησιά του
Αιγαίου…</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">…Το ότι οι Γερμανοί διήθυναν την επιστράτευση (σ.σ μιλά για πριν τον
Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο, είναι ολοφάνερο. Οι αποδείξεις είναι πολλές.
Αρκούμαι να αναφέρω ότι έκαναν επιτάξεις στο δικό τους όνομα και για τις
δικές τους ανάγκες. Έχω στα χέρια μου φωτοαντίγραφο μια απόδειξης
επιταγής, που έχει την υπογραφή του Χούμαν, του Γερμανού ναυτικού
ακολούθου. Πρόκειται για την επίταξη ενός φορτίου τσίπουρου. Το έγγραφο
έχει ημερομηνία 29 Σεπτεμβρίου 1914 και αναφέρει “Το φορτίο του
ατμοπλοίου “Ντεριντζέ” , για το οποίο μου γράφετε στην επιστολή σας της
26ης τρέχοντος , έχει επιταχθεί από εμένα και την γερμανική κυβέρνηση”.</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Είναι φανερό ότι η Γερμανία ήταν ο κυρίαρχος στην Κωνσταντινύπολη ακόμα και πριν την είσοδο της Τουρκίας στον πόλεμο.</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Έλεγχος του Τύπου τότε, φανταστείτε σήμερα…</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">…”Σύμφωνα με πληροφορίες ανταποκριτών από τα Δαρδανέλλια, φαίνεται
ότι οι περισσότερες από τις οβίδες που εκτόξευσαν οι Γάλλοι και οι
Αγγλοι στη διάρκεια του τελευταίου βομβαρδισμού ήταν αμερικανικής
προελεύσεως.”</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Την εποχή εκείνη η γερμανική πρεσβεία είχε τον έλεγχο της “Ικνταμ” και
την κατηύθυνε σύμφωνα με τα συμφέροντα της γερμανικής προπαγάνδας. Μια
δήλωση όπως η η παραπάνω, που θα ενσταλαζόταν στα μυαλά ευεπηρέαστων και
φανατικών Τούρκων, θα μπορούσε να έχει τραγικά αποτελέσματα. Έτσι,
αποφάσισα να αποταθώ στον άνθρωπο που θεωρούσα κύριο υπεύθυνο γι’ αυτή
την επίθεση. Τον Γερμανό πρεσβευτή.</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Στην αρχή ο Βάγγενχάιμ με διαβεβαίωσε για την αθωότητά του. Ηταν πράος
σαν παιδάκι, καθώς διαμαρτυρόταν, λέγοντας ότι δεν είχε ιδέα για το όλο
ζήτημα. Του επέστησα την προσοχή στο γεγονός ότι τα γραφόμενα της
“Ικντάμ” ήταν σχεδόν ταυτόσημα με τα όσα μου είχε πει ο ίδιος πριν από
λίγες μέρες και ότι η εφημερίδα σε ορισμένα σημεία επαναλάμβανε από λέξη
τα λεγόμενά του.</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">“Ή γράψατε το άρθρο ο ίδιος” του είπα “ή καλέσατε τον αρθρογράφο και του δώσατε την κεντρική ιδέα”.</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Ο Βαγγενχάιμ κατάλαβε ότι δεν υπήρχε πλέον λόγος να αρνείται.</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">“¨Λοιπόν” είπε ρίχνοντας το κεφάλι του προς τα πίσω, “τι σκοπεύετε να κάνετε για αυτό;”</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Η στάση του με ερέθισε και αποφάσισα να περάσω στην αντεπίθεση.</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">“Θα σας πω τι πρόκειται να κάνω και νομίζω ότι θα τα καταφέρω να
πραγματοποιήσω τις απειλές μου. Ή θα σταματήσετε να υποκινείται
αντιαμερικανικά αισθήματα στην Τουρκία ή θα ξεκινήσω κι εγώ μια
εκστρατεία υποκίνησης αντιγερμανικών αισθημάτων σ΄αυτή τη χώρα”.</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">“Ξέρετε βαρόνε το έδαφος σ΄αυτή τη χώρα είναι πολύ γλυστερό κάτω από τα
πόδια σας. Γνωρίζετε ότι στην πραγματικότητα οι Αμερικανοί είναι πιο
δημοφλείς εδώ, από εσάς. Ας υποθέσουμε πως βγαίνω έξω και λέω στους
Τούρκους ότι απλώς τους χρησιμοποιείτε για τους δικούς σας σκοπούς ότι
δεν τους βλέπετε σαν συμμάχους, αλλά σαν πιόνια (σ.σ για αυτό ονομάσαμε
την τουρκία χτες ως πιόνι!!!) στο παιχνίδι που παίζετε. Υποκινώντας
αντιμερικανικά αισθήματα αγγίζετε την πιο ευαίσθητη χορδή μου. Εκθέτετε
τα αμερικανικά εκπαιδευτικά ιδρύματα στις επιθέσεις των Τούρκων. Κανείς
δεν ξέρει τι είναι ικανοί να κάνουν οι τελευταίοι αν πειστούν ότι οι
συγγενείς τους σκοτώνονται από αμερικανικές σφαίρες. Αν δεν σταματήσετε
αμέσως, θα γεμίσω σε τρεις εβδομάδες όλη την Τουρκία με μίσος κατά των
Γερμανών. Θα είναι μία μάχη ανάμεσά μας και είμαι έτοιμος να την δώσω”.</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Η στάση του Βαγγενχάιμ άλλαξε αμέσως. Γύρισε, έβαλε το χέρι του στον ώμο μου και πήρε ένα συμβιβαστικό, σχεδόν τρυφερό ύφος.</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">“Ελάτε ας συμφιλιωθούμε “ είπε. “Βλέπω πως έχετε δίκιο. Βλέπω ότι
παρόμοιες επιθέσεις θα μπορούσαν να θίξουν τους φίλους σας τους
ιεραποστόλους. Σας υπόσχομαι ότι θα σταματήσουν.”</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Από εκείνη τη μέρα, ο τουρκικός τύπος, δεν έκανε ούτε την παραμικρή
εχθρική νύξη για τις ΗΠΑ. Ο απότομος τρόπος που σταμάτησαν οι επιθέσεις
μου απέδειξε οι Γερμανοί είχαν επιβάλλει και στην Τουρκία ένα από τα πιο
αγαπημένα τους τεχνάσματα! ΤΟΝ ΑΠΟΛΥΤΟ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟ ΕΛΕΓΧΟ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ!</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Πριν τον πόλεμο…ξεπουλάμε κάτι ξένα ομόλογα…το έχουν ξανακάνει;;;</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Ο Βαγγενχάιμ λοιπόν μου είπε ότι ο Κάιζερ ρώτησε επίσημα τον καθένα
ξεχωριστά: “Είστε έτοιμος για πόλεμο;” Όλοι απάντησαν “ναι”, εκτός από
τους επενδυτές. Οι τελευταίοι είχαν πει ότι χρειάζονταν δύο εβδομάδες
για να πουλήσουν τις ξένες ομολογίες που κατείχαν και να δυνάψουν
δάνεια…</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Η σύσκεψη έγινε στις 5 Ιουλίου και το τελεσίγραφο της αυστριακής
κυβέρνησης επιδόθηκε στη Σερβίας στις 22 Ιουλίου! Πρόκειται ακριβώς για
το διάλειμμα των δύο εβδομάδων που είχαν ζητήσει οι οικονομικοί
παράγοντες της Γερμανίας για να ολοκληρώσουν τα σχέδιά τους. Τα δεδομένα
όλων των χρηματιστηρίων δείχνουν ότι οι Γερμανοί τραπεζίτες
χρησιμοποιήσαν επωφελώς αυτό το χρονικό διάστημα…</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><a href="http://olympia.gr/">olympiada</a></span></span></div>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"></span></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/11931468936333602425noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8141835405848750507.post-86917624347225726372014-05-04T14:12:00.001+03:002014-05-04T14:20:48.304+03:00 |'Ενα κείμενο γραμμένο στην Ποντιακή διάλεκτο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h3 class="post-title entry-title">
</h3>
<div class="post-header">
</div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;">
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://4.bp.blogspot.com/-oIV_YEoQBq4/U1-xUgT1fiI/AAAAAAAA8is/p4T9qCMWkUg/s1600/%CE%A0%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%82.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img alt="Όλον ο υσταρνός όντα χάται… | 'Ενα κείμενο γραμμένο στην Ποντιακή διάλεκτο!" border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-oIV_YEoQBq4/U1-xUgT1fiI/AAAAAAAA8is/p4T9qCMWkUg/s1600/%CE%A0%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%82.jpg" height="414" title="Όλον ο υσταρνός όντα χάται… | 'Ενα κείμενο γραμμένο στην Ποντιακή διάλεκτο!" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Όλον ο υσταρνός όντα χάται…</td></tr>
</tbody></table>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">του <i>Βαχίτ Τουρσούν</i></span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Εγεννέθα σε έναν πολλά πολλά όμορφο μέρος. Με τση μάνα μ’ τη λαλία
ένοιξα τ’ ομάτε μ’ σ’ αυούτο τον ντουνιά. Πάντα έρτε σο νού μ’, όντα
έλεγε με «ε πουλόπο μ’» και λάγα ε γλυκοτέρενε με.</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Το χωρίο ‘μουνα έτον ‘νάμεσα σα τρανά τα χλωά τα ραχία, όπου τον Ήλο πα’
πολλά ουκ έλεπαμε. Έτονε απές σ’ όρος και χτισμένο σε έναν κυλάδι απές,
γομάτο με τα δέντρα. Σ’ όρος εβρίσκουσαν Αλάτε, Τεζία, Οξέας, Κλερθία,
Κάστανα και άλλα πολλά. Είχεν έναν σουρί ορμία τ’ εκατίβεναν τρεχτά σο
ποτάμι τ’ εμοίρεζεν το χωριό σα δυο. Λές κι εθέλεναν να προφτάνουν το
ποτάμι για ν’ εκατίβαζεν ατά ση θάλασσα. Ούλα τα νερά, ακόμε και του
ποταμή, επιησκούσαν. Είχαμε και πολλά ολοκάθαρα, ολοκάτενα πεγάδε το
έστεκαμ’ και έπιναμε. Ανάμεσα ‘μουνα συντυχεναμ' Ρωμεικά. Εθάρεναμ’
ούλος ο ντουνιάς μαναχό το χωριό ‘μουνα έν’ και ούλοι οι άνθρωποι
Ρομεικά συντυχαίνουν.</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Το χωρίο ‘μουνα είχε και Παρχάρι. Όντα επέ(γ)ναμ σον παραχάρι, ασή χαρά
‘μουνα επέταναμε. Σου ζου τα γούλας εκρεμάναμε κολονόπα και σα κατσέτε
‘τουνα εκρεμάναμε κάτι σούσε. Εκρεμάναμ’ ατά πα’ ζνιχόπα για να μην
οματέγουνταν. Άετς εσορέυκουμουνες πατσίδε, νιφάδε, παιδία, αγούροι και
υναίκοι, ούλοι εντάμα με τα ζα, παρακαθευτά παρακαθευτά εμπέναμε σο
δρόμο πριν ημέρωνε. Σα δρόμε επανκές, σατι επέ(γ)ναμε εράεβαμ',
έβρισκαμ’ και εσωρεύαμε μόρε και ετρώγαμε. Κάπου, κάπου εγριμάλωναμ’ και
εντόναμ’ επάν σ’ ατά τ’ έβρισκαμ’. Όνταν έγβαιναμε σε πλατή μέρος το
είχεν πεγάδι, έστεκαμε και ένοιζαμ’ τα δαπάνας ‘μουνα και έτρωγαμ’.
Έπιναμε το νερό ‘μουνα και εποτίζαμε και τα ζα ‘μουνα. Πάντα επεντούσαμε
και σε άυτικο τόπο έναν καβαλτζή. Εκείνος έπαιζεν το γαβάλιν
(χειλιαύλιν) ατ’ και εμείς εχορεύαμε. Ύσταρο ο κάθα εις εδέβαινεν σο
δρόμον ατ’. Εμείς τα αγουροπαίδε, ως που έγβαιναμ’ σον παρχάρι,
ετέρεναμ’ τα πατσόπα και εποίναμ' σεβνταλούχε. Σον παρχάρι ας τ'
επέ(γ)ναμε, εβρισκούμουνες και παρακάθεβαμ’, επαίζαμ’ και εχόρευαμ’. Σον
παρχάρι όλον όμορφα επέχκουσαν η πλάκα το οποίο επέχκουτουν με τα
πλακούτσε τα λιθάρε και η μάτικα το οποίο επέχκουτουν με τ’ έναν
στουρακί και ένα μικρό μακριτσέλι ξυλόπο. Τα ζα εδόναμε σε έναν τσοπάνο
και ούλιν οι άνθρωποι εκευρόκοφταν τα χορτάρε σα κεγίρε 'τουνα. Πολλοί
εκατήβεναν σ’ όρος και έκοφταν ξύλα. Ούλα τα θερινά ημέρας και τα μήνας,
άετς εδέβαιναν. Όνταν εκλώσκουμουνες ασόν παρχάρι, τα μάγουλα ‘μουνα
είνουσαν ολοκόκκινα όμον (αμόν) μήλα. Έκαφτε μας ο ήλος και εμαυρίζαμε
πα’.</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Ύσταρο εθράφαμε και γάλε γάλε εγρίκεσαμ’ ότι ασό χωρίο ‘μουνα και εξέθε
είναι και αλέτερα πολλά χωρία. Είναι και πολύ ξένοι τ' ούκ εξέρουν
τ’εμέτερο τη γλώσσα. Οι μέτεροι εσυντύχαιναν Ρωμεικά και οι ξένοι
εσυντύχαιναν τούρκικα. Κρούει σο νού μ', όνταν έρθεν ένας ξένος σο σπίτι
'μουνα για ν' εγόραζεν τ'αγελάδι το είχαμε. Ο κύρη μ' και εκείνος κάτι
εσυντύχαιναν. Εγώ άκουγα ‘τίνους άμα τίπο ουκ εγροίκενα. Όνταν επεί(γ)εν
εκείνος ο ξένος, ερώτεσα τον κύρη μ’ γιατ'οποίο ουκ εγροίκεσα το
έλεγαν. Είπε με, ότι “τούρκικα” εσυντύχαιναν και για τ' ατό ουκ
εγροίκεσα. Ετότες, αρνάσεψα (αρχίνεψα = ξεκίνησα) ν’εγροικώ ό,τι ας
εμέτερο τη γλώσσα και εξέθε έτον και αλέτερο γλώσσα ντ’ ουκ εγροίκενα
εγώ. Είπε με και ότι, όνταν πάγω σ’οκουλί (σχολείο) εβρισκούτουν ελίγο
έξου ασό χωρίο, εκεί να μαθάνω ατό τη γλώσσα για να εγροικώ και
συντύχαινα.</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><b>Αρνάσεψα σ' οκούλι</b></span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Άετς εδέβαν' τα χρόνε και έρθεν η ημέρα, εγώ παλ' επήγα σ’ οκούλι
(σχολείο) και αρνάσεψα να μαθάνω τα τούρκικα. Ο κύρη μ' και η μάνα μ’
είπανε με, αν μαθάνω καλά τα τούρκικα, να είνωμαι τρανός άνθρεπος και να
γαζανεύω πολλά παράδες. Αν ουκ εμάθενα καλά τούρκικα, ν'επόμενα σο
χωρίο και να ογράσσευα με του χωρίου τα δουλείας. Να λίχτρεβα τα χωράφε,
νε κεϊρόκοφτα, ν' έπλωνα και εσώρευα χορτάρε, νε επέγνα έκοφτα και
εποίνα ξύλα ασό όρος και εφέρενα 'τα σο σπίτι. Αν ουκ εμάθενα τα
τούρκικα, άϊτικα και άλλα πολλά δουλείας ν'εποίνα.</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Πάντα κρούει σο νου μ' την ημέρα πε' αρνάσεψα σ’οκούλι. Έτον ένας ξένος
άνθρεπος, ο οποίος τ' όνεμαν ατ' έτονε ογρετμένος (δάσκαλος). Εκείνο την
ημέρα, όντα εκάτσαμε σα σκαμνία ‘μουνα, εκείνος εδέβαιν εμπρό 'μουν και
αρνάσεψεν κάτι να λέει μας το εγώ ουκ εγροίκενα. Πίχτα πίχτα ερώταινα
τ' άλλα τα παιδία και εκείνοι παλ' έλεγανε με το έλεγεν. Έλεγε μας, για
να μαθέναμε' καλά τούρκικα, άλλο τα ρωμεϊκά ουκ ν'εσυντυχαίναμ'.
Εφοβέρισε μας πα’. Όποιος εσυντύχαινεν άλλο τα Ρωμεϊκά, νε δαρκούτουν.
Άμα ποίος ν' ακούεν ατόνα τον ξένο. Εμείς όνταν εγβαίναμε έξου, πάλι
ρωμεϊκά εσυντύχαιναμ' και άετς επόρεναμ' και εγροίκεναμ’ ο εις τον άλλον
για ν'επαίζαμ'.</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><b>Εφάγαμ' νταγιάχι (ξυλοδαρμό) για τα Ρωμεϊκά</b></span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Κρούει σο νου μ' παλ', έναν ημέρα έτον εξέβαμε έξου ασ' οκούλι και
αρνάσεψαμ’ να παίζουμε. Εγώ εβόησα πολλά αψέα έναν αρκαντάσι μ' (φίλο
μου) και κάτι είπα ‘τόνα σα Ρωμεϊκά. Έκουσε με ο ογρετμένος και εβόησε
με κοντάν ατ'. Επήγα εστάθα εμπρόν ατ' και ετέρεσ'ατόνα σον πρόσωπόν
ατ'. Ελίγο έσουρεν τ’ ωτία μ' και ετίλισε με έναν βαρύ σαπλάχεα. Ας
τόσον πολλά, ασ'ομάτε μ' τσίγιας ελάνκεψαν. Σίτα εδέκρεσα. Τ' άλλα τα
γαρδέλε εστάθαν και εμάς ετέρεναν. Ύσταρο, εγώ εφήκα το παίξιμο. Άλλο
ουκ επόρεσα παιξίναι. Εδέβα σ’ έναν τσουντζί εκάτσα κά' και έκλαψα.
Άετς εδέβανε τα χρόνε σ’ οκούλι. Για τα Ρωμεϊκά ποιος ουκε δάρθεν. Ούλιν
έφαγαν σαπλαχέας, μουστέας και λαχτέας. Πολλοί απ' εμάς, πολλά
επερμίναν επάν σε έναν ποδάρι, ως που να εγέρουν.</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><b>Όμορφα ημέρας πα’ είχαμε</b></span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Σο χωρίο, όμορφα ημέρας πα’ εδέβαξαμ’. Έρτε σ'αχύλι μ' που έναν ημέρα
πριν να ημέρωσε έτον, η μάνα μ' αλήγορα εσκώθεν και εκατήβεν σο μαντρί
για ν'εποίνεν τα δουλείας ατές. Εγώ απές σο ζεστό το στρώμα μ'
εκοιμούμουν και ελέπα όμορφα όνειρα. Με τα λαλίας τση μάνα μ' εξυμνήγα.
«Στα, ε διαβολόφαγο, μη λαχτίζεις και κουπίζεις ατό τ' έλμεξα» έλεγεν τ'
αγελάδι τ' ελάχτιζεν σατή αλμέχκουτουν και «πότα πούλι μ' πότα» έλεγεν
το μουσκάρι τ' ουκ εθέλενεν ν' έπινεν το νερόν εθέ. Άετς, έλμεξεν,
εφάισεν, επότισεν, εσπούνκισεν και εξέβεν άνου. Η μάνα μ' εθάρενεν ότι
εγώ ακόμε κοιμούμουνε. Ουκ εθέλενεν ν' εξύμνιζε με άμα εγώ τ’ώραν έτον
τ' εξυμνίγα. Εξυμνίγα, άμα ασο στρώμα μ' πα’ ουκ εξέβα. Άετς τυλιγμένος
σο γεργάνι επουκά, επέρμενα η μάνα μ' ν' εγβαίν ασό σπίτι και επ'εκεί ν'
εσκούμουν. Ουκ εθέλενα ν' έλεπε με έξυμνος και εδώνε με οσπιτί
δουλείας. Είχα σο νου μ', ν' επέγνα σο πορπάτεμα και σο παίξιμο με τα
γαρδέλε του χωρίου.</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Η μάνα μ' εξέβεν ασό σπίτι, επήγεν σα χορτάρε το κόψιμο. Εγώ παλ’ ελίγο
υσταροκές, απ’οπίσαν ατές εσκώθα, εφόρεσα και γάλε γάλε ελίγο άνοιξα την
πόρτα. Ετσούτισα και ετέρεσα, εθέλενα ν'ελέπα η μάνα μ' επήγεν, για ουκ
επήγεν. Άετς σατή ετσούτιζα και ετέρενα, επλανμέρίκα σο δρόμο, είδα την
αγάπη μ', τη σεβντά μ'. Με κάτι πατσίδε και νιφάδε του χωρίου, εκείνε
πα’ ες' επέγνεν σ' όρος για τα χορτάρε. Ασή χαρά μ' επέταξα. Άλλο ποίος
επορεί και κρατεί με. Άλλο ποίος πάει σο παίξιμο με τα γαρδέλε του
χωρίου. Πριν φανείναι χνούδι και θρύμα, εγώ πα εξέβα ασό σπίτι και εσέβα
σο δρόμο. Τρεχτά, επήγα έφτασα ‘τινους. Άετς με τ'εκεινούς εντάμα
παρακαθέυτα, εφτάσαμε σ'όρος. Εκεί, ούλοι εσκορπίγανε αδά καi ακεί για
νε σωρεύαν χορτάρε.</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Εγώ επόμεινα με τη σεβντά μ' εντάμα. Εκείνε σατή έκοφτεν χορτάρε, εγώ
πα’ εδέβα σα χαμοκέρας, σα μαμίκας μήλα και σα δίρκαπας τ' αράεμα. Ό,τι
εσώρευα, σίτα έρχουμουν εμοίρεζα 'τα με την αγάπη μ' εντάμα. Ύσταρο,
όνταν εγέντον μεσημέρι, ούλοι εσωρέφταμε σε έναν ίσο μέρος τ' εφήκαμε τα
δαπάνας 'μουνα. Απ'εμέν και εξέθε, ούλιν ασα ξεροφάε 'τουνα κάτι ένκανε
εντάμα. Εγώ, ασήν χαρά μ', τη δαπάνα παλ' ενέσπαλλα. Θρύμμα ψωμί,
χνούδι φαγί ουκ επήρα εντάμα μ'. Άμα ο κάθα εις, ασή δαπάνα το είχεν,
απ' ελίγο εμοίρεξεν και εδώκε με και έφαγα. Ύσταρο, παλ' ούλι εδέβαμε σα
δουλείας 'μουνα. Εγώ εποίκα γιαρτιμί (βοήθια) τη σεβντά μ'. Εσώρεψα
Χαλβάνε, Ματσιτάλε, Κουσούτε, Λάπαζα, Καρενέσε, Γλυκόριζας, Σαλούτε,
Πεντικολαθιρίτρας και αϊτίκα. Εμείς με την αγάπη μ' εντάμα, προφτάσαμε
και ασ' ουλουνούς εμπρό εποίκαμε το γομάρι 'μουνα και εδέβαμε επλάν
εκάτσαμε. Ύσταρο, ομόν τ'εγομάρεγαν ούλι, εσέβαμε σο δρόμο για τ'οσπίτε
'μουνα.</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><b>Εξέβαμε σο γκουρμπέτι (ξενιτιά)</b></span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Εδέβανε τα χρόνε και εγώ ετράνινα. Εδέβα και επήγα σο γκουρμπέτι
(ξενιτιά). Εκεκά, ούλιν οι άνθρωποι μαναχό τούρκικα εξέρναν και
εσυντύχαιναν. Εμείς πα' με τα ελίγα τα τούρκικα που έξερναμ', ογράσευαμ'
(προσπαθούσαμε) νε συντύχαιναμ’ με τ'εκεινούς. Εμείς πα’ έμουνες πολλοί
ασ'έναν χωρίο και 'νάμεσα 'μουνα Ρωμεϊκά εσυντύχαιναμ’. Άμα ακόμε έρτε
σ'αχύλι μ' (σο νου μ') λαγά έκρυβαμ' τα Ρωμεϊκά ασ'αλλουνούς. Όνταν
ερώτεναν εμάς, τό γλώσσα εν ατό ντο συντυχαίνουμ, έλεγαμ’ ατίνους, ότι
λαζικά συντυχαίνουμε. Ετότες τίπο άλλου ουκ ερώτεναν εμάς και άετς,
εγλύτωναμ'. Ούλι αέτς εκρύφκουμουνες και αέτς εκρύβαμ’ και τη γλώσσα
'μουνα. Λες κι έτονε εντροπή αν έλεγαμ’, ότι συντυχαίνουμ’ Ρωμεϊκά.
Γι'ατό ποίο εκρύφκουμουνες ουκ εγροίκενα. Όσο και αν κρύφκουμουνες, σο
γκουρμπέτι (σην ξενιτιά), όπου αν επέγναμε, εράευαμ’ τ'εμέτερους
ανθρώπους για ν'επόρεναμ’ και έβρισκαμ’ καλύτερα δουλείας και
ν'επόρεναμ’ και εδέβαζαμ’ και ελίγο τη γαριπία (αροθυμία) τ'εσούρεναμ’.</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><b>Επήγα σ' ασκέρι (στο στρατό)</b></span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Όνταν έρθεν η ημέρα και επήγα σ'ασκέρι, εκεκά πα’ εράεψα πολλά για
ν'έβρισκα κανέναν ασά χωρία 'μουνα για νε συντύχαινα τη γλώσσα μ'. Όσο
ερώτεσα, κανείς ουκ εβρέθεν. Έναν ημέρα, έβρα έναν το έξερνεν ένα
αλέτερο γλώσσα. Ερώτεσα ‘τόνα ασήν γλώσσαν ατ' και εθέλεσα επ'εκεί να
λέει με κάτι ση γλώσσαν ατ'. Αρνάσεψεν να λέει με κάτι σε έναν γλώσσα το
εμνέζενεν πολλά με τε μέτερα τα Ρωμεϊκά. Ερώτεσα 'τονα, το γλώσσα εν
ατό, ντο συντυχαίν. Είπε με, ότι σο χωρίον ατ' λέγουνα Μουχατζίρκικα
(προσφυγικά). Όνταν εκλώστα και είπα 'τονα, ότι η γλώσσα ντο συντυχαίν,
εν Ρωμεϊκά, επαλαλώθεν! Ύσταρο και εσυντύχαισαμ’, πολλά επάν ση γλώσσα
'μουνα και εγροικέσαμ’ ότι συντυχαίνουμε ένα γλώσσα και οι δύοιν πα’
κρύβουμα με τα αλέτερα τα ονέματα.</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><b>Επήγα σην Λιμπύα (Λιβύη) με τον κύρη μ'</b></span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Ο κύρη μ' εδούλευεν ση Λιμπύα και έναν ημέρα εξέβεν και έρθεν. Έγω έμουν
σο γκουρμπέτι (ξενιτιά). Εποίκανε με τελεφώνι και εκλώστα σο χωρίο.
Έρθεν ν'επαίρενε με και επέγνεν ση Λιμπύα. Πολλά εχάρινα. Ν' έγβγαινα
έξου ασήν Τουρκία και νε γαζάνεβα (κέρδιζα) και άλλο πολλά χρήματα.
Αέτς, έρθεν η ημέρα και επήγαμε ση Λιμπύα. Εμέναμε ση Ντέρνα. Εκεί
αδουλεύαμε με τον κύρη μ' εντάμα. Έχτιζαμ ντουβάρε και εποίναμε σουβά.
Όλον εμπρό όνταν επήγαμε, ο κύρη μ' εξέρνεν πολλά Αράπτσε (αραβικά) το
εγώ ουκ εγροίκενα. Εγώ όσο και αν επήγα σ’ οκούλι και έμαθα καλά την
Αράπσε, όνταν έμουνε σην Τουρκία, ατά τ’ εσυντύχαιναμ' ση Λίμπυα ουκ
εγροικίσκουσαν. Ύσταρο κες έρθα και τον κύρη μ' εδέβα.</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Έναν ημέρα, σατή εδέβαινα ασ' έναν τικανί (μαγαζί), εμπρό, έκουσα να
λέει κάποιος «κλειδί». Εκλώστα και ετέρεσα. Είδα έναν υναίκα να δίγει το
κλειδί σε έναν άγουρο. Είπα απ' απέσα μ', να ακούγω κλειδί και ν'ελέπω
κλειδί, κάτι ίνεται. Ελίγο επέρμινα ορθά εκεκά που έμουν. Ύσταρο κες',
ομόν τ’ επ' εχωρίεν η υναίκα επ' εκεκά, επήγα ερώτεσα εκείνο τον άγουρο.
«Έκουσα κλειδί και είδα κλειδί, γιάνλισε (λάθος) είδα γιαμ εσείς πα’
εξέρειτε Ρωμεϊκά;» Εκείνος πα’ ερώτεσε με, «εσύ, απόθεν εξέρεις το
κλειδί;». Αέτς αρνασέψαμε να συντυχαίνουμε σα Ρωμεϊκά όσο επόρεσαμ’.
Ελίγα απ'ατά τ'έλεγεν ουκ εγροίκενα πα’, αμα ας έν. Έφτανε με ατό
τ'εσυντύχαινεν η γλώσσα εμνέζενεν πολλά σε 'μέτερα τα Ρωμεϊκά. Εγώ ασή
χαρά μ' επέταξα. Εκείνος πα’ πολλά εχάρινεν. Αέτς εγνωρίγαμε. Τ'εκεινού
τ'όνεμα έτονε Σαλάχ Αλί.</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Ύσταρο, έναν ημέρα, σατή εδέβαινα ασό τικανίν (μαγαζί) ατ' εμπρό, πάλι
είδε με και ελίγο εσυντύχαισαμ’. Ο Σαλάχ Αλίς, ελάλεσε με σ'οσπίτιν ατ'.
Εδώκε με έναν αντρέσι (διεύθυνση) που ν'επέγνα και έναν ημέρα το
ν'επέρμενε με. Όνταν έρθεν εκείνο η ημέρα, εγώ πα’ επήγα σ'αντρέσι
τ'εδώκε με. Όνταν έφτασα, εντόκα σην πόρταν ατ', εκείνος ένοιξεν την
πόρτα. Απές σο σαλώνι εσώρεψεν πολλούς ανθρώπους. Μαμικάντοι,
παπουκάντοι, παιδία, πατσίδε, ούλιν έκλωσαν τον πρόσωπον άτουνα σε μένα
μερ' και εμένα ετέρεναν. Εμείς, ελίγο εστάθαμε σο κατουθούρι έπαν. Ο
Σαλάχ Αλής, εκράτεσε με ασ'έναν ωμί μ’, γάλε, γάλε, έγκεν το χέριν ατ'
σην κοτύλα μ' και μισό εγκαλεστά, ερώτεσεν ση μισαφίρους ατ' σην
Αράπτσε: «εμνέζει μας αβούτο το παιδί;». Ούλιν εκούνισαν τα κεφάλε
'τουνα και «ναι, πολλά εμνέζει μας», είπανε. Ύσταρο, εδέβαμε σο σαλόνι
και εγώ εκάτσα κα' σε έναν κεκά. Κάτι γραίοι και γέροι έρθαν σο γιάνι
(κοντά) μ', εγκαλέσταν και εφίλεσάνε με. Ερώτεσανε με τ'όνεμα μ' και
απόθεν είμαι. Ούλιν εθέλεναν ν'εσυντύχαιναν με τ'εμένα. Ούλοι, κάτι
εθέλεναν ν'ερώτενανε με. Άμα έσανε πολλοί και με κάποιους επόρεσα και με
κάποιους ουκ επόρεσα συντυχαισείναι. Ύσταρο επ'εκεινούς εγνώρισα
πολλούς. Ούλιν το έξερναν και εσυντύχαιναν Ρωμεϊκά, έσανε ασοί τρανούς
ανθρώπους τση Ντέρνας. Ούλοι εχουγεμένοι (σπουδαζμένοι), δεβαζμένοι
έσαν. Ο τρανός αδελφός του Σαλάχ Αλή, έλεγαν ατόνα, Σαλάχ Αχμέτ. Σαλάχ
έκουεν ο κύρης άτουνα. Ο Σαλάχ Αχμέτης έτονε όλων ο τρανύτερος σον πόλης
(αστυνομία) τση Ντέρνας.</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Πάντα κρούει σο νου μ' και ουκ ανεσπάλλω, έναν ημέρα έτον, επήγανε
κάποιοι Λιμπυαλίδες επάτεσανε το σπίτι του Καντάφι και εθέλεναν
ν'εσκότωναν ατόνα. Ουκ επόρεσαν και ούλιν εδάρθαν. Σε εκείνα τα ημέρας,
κανέν ουκ εφήνανε το βράδυ, την νύχτα ν'έγβαινεν έξου και πορπάτενεν
όμον τ'εθέλενεν. Όποιον εβρίσκανε έξου, έπλεναν, εφέρεναν ατόνα σον
πόλης (αστυνομία) και αν έτον ξένος, χαρτία πα’ αν είχεν, ελιτόρευαν
ατόνα ασην Λιμπύα. Επ'εκείνα τα ημέρας έναν ημέρα επήγα σ' έναν χορότε
το είχαμε σην Ντέρνα. Επήγα για το παρακάθεμα. Εκάτσαμε κα' και σατή
επαρακθέυαμε εβραδέσαμε. Αργά το βράδυ, εξέβα έξου και ες επέγνα σο
σπίτι. Σατή επέγνα, σ'εναν και κα', ο πολίσης (αστυνομικός) εστάισε και
ερώτεσε με τα χαρτία μ’. Επάνε μ'τίπο ουκ είχα. Επήραν ένκανε με σο
καρακόλι (Αστυνομικό τμήμα). Εκεί σο σαλώνι, έπεη (αρκετά) επέρμεινα.
Έξερνα ότι σε εκείνα τα ημέρας, ο Σαλάχ Αχμέτης, ουκ έτον εκεί. Επόλισαν
ατόνα σο Βενγκάζη και σην Ντέρνε ένκανε έναν αλέτερο το έτον σο κεφάλι
του πόλις (αστυνομίας). Άμα απ'απέσαμ «για ας πάγω δίγω το όνεμάν ατ'
και ας τερούμε το να ίνεται», είπα. Αέτς, εσκώθα και επήγα, ερώτεσα τον
Σαλάχ Αχμέτ. Όνταν έκουσαν το όνεμαν ατ', ερωτέσανε με, απόθεν
εγνωρίζ'ατόνα. Είπα 'τίνους, ότι εγνωρίγουμες καλά και πάγω και
σ'οσπίτιν ατ'. Σίτα (αμέσως) εποίκανε τελεφώνι τον Σαλάχ Αχμέτ και είπαν
ατόνα αέτς και αέτς. Το είπεν ατίνους ουκ εξέρω. Άλλο μία ετέρεσα οι
πολισοί επήρανε άψιμο. Σίτα (αμέσως) ένκανε σην πόρτα και κα' έναν
τζιπί (jeep) και εβάλανε με απές και εσέβαμε σο δρόμο. Σατή επέγναμε,
είπανε με να δίχν'ατινούς το δρόμο του σπίτι που έμενα. Αέτς έγκανε με
σο σπίτι. Όνταν εντόκαμε σην πόρτα, ο κύρη μ' άνοιξε την πόρτα και όνταν
είδεν τσοι πολίσους εμπρόν ατ' εσπάραγεν. Εθάρεσεν έρθανε ν'επέρουνε
μας και σύρουνε μας έξου. Οι πολίσοι είπαν ατόνα, «αβούτο τον παίδα σο
δρόμο εύραμε, άσκεμα ημέρας δεβάζουμε, άλλο μην αφήνεις ατόνα να
πορπατίει τη νύχτα». Αέτς εβάλανε με απές και εποχωρίγανε. Ο κύρη μ' πα
ελίγο ετάβισε με άμα έτον χαρέμενος πα’.</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Όνταν έμουνες ση Λίμπυα, εγώ αϋναίκιγος (ανύπαντρος) έμουν, Εκεκά ασή
Ρωμαίους τση Ντέρνας, εγνώρισα και αγάπεσα έναν πατσή πα’. Τ'όνεμαν
ατές, Σελβά έτον. Με την Σελβά έπεη σεβνταλούχε εποίκαμ’. Με τ' εκείνενα
εντάμα, όμορφα ημέρας εδέβασαμ’ και όμορφα παρακάθε εποίκαμ’. Ύσταρο ας
τη εκλώστα σην Τουρκία, άλλο ουκ επόρεσα πανείναι σην Λιμπύα. Ας τόσο
αγάπεσα 'τενα, τ' όνεμαν ατές εδώκα 'το τσ'αδελφής μου την πατσή. Αρ η
ανεψιά μ' πα Σέλβα ακούει.</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><b>Εκλώστα σην Τουρκία και πήγα σην Αντάλια σο κουρμπέτι (για ξενιτιά)</b></span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Με τον κύρη μ' εντάμα όντα εποχωρίγαμε ασή Λιμπύα και έρθαμε σην
Τουρκία, εγώ εδέβα σην Αντάλια για τη δουλεία. Εκεκά, επήγα αρνάσεψα ση
δουλεία σε έναν οτέλι (ξενοδοχείο). Έμουνε σο ρεσεψιόνι. Έναν ημέρα,
εύρα και εγνωρίγα με τ'έναν παιδά τ'εδούλευεν και εκείνος πα’ σε ένα
αλέτερο οτέλι. Είπε με, ότι κάπου κάπου έρχουντανε τουρίστοι ασό
Γιουνανιστάνι. Εγώ πολλά εθέλενα ν'έβρισκα κάποιον άνθρεπο ασό
Γιουνανιστάνι και ερώτενα ατόνα ασή γλώσσα μ', ασά Ρωμεϊκά, απ'εμάς
τ'επόμεινανε οπίς. Εθέλενα νε μάθενα ποιοί είμεστ' και πόσο τα Ρωμεϊκά
εμνέζουν με τη Γιουνάντζε (ελληνικά). Πάντα μεράχι είχα 'το. Για τ'ατό,
είπα εκείνο τον παιδά, ν'εφτάει με ένα τελεφώνι αλλομία όνταν έρχουσαν
τουρίστοι ασό Γιουνανιστάνι. Αέτς εποχωρίγαμε.</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Αέτς εδέβανε καντρία ημέρας. Έναν ημέρα τ'ουκ είχα βάρδιε, αλήγορα
εσκώθα άμα πούθεν ουκ επήγα για το πορπάτεμα. Εδέβα, εκάτσα κά' σε έναν
τσουντζί (γωνιά) του οτελί. Επλέσε με έναν τρανό γαριπία. Εγαριπέφτα το
χωρίο μ', τ'ορμία, τα ποτάμε, τα παρχάρε, ούλα ό,τι είχεν ο χωρίος μου.</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Απέσα μ' αρνάσεψεν έναν τρανό φουρτουνάς το οποίο ουκ επόρεσεν εινείναι
δάκρε και εγβείναι ασ'ομάτε μ', μόνο τ'οματοτσάτσε μ' εβρέξεν. Ούλο τ'
άλλο, εκλώστεν εγέντον ίδρωμα και ετσόρτισεν ασό πηχτό και ψηλοτριπεμένο
το πετσί μ'. Ούκ εθέλενα ν'έκουγα τα πολλά τα λαλίας ασοί ξένους
ανθρώπους τ’ εκλωτηογυρίγουσαν ολόγερα μ', ουκ εθέλενα ν'έκουγα
τ'αραπάδες τε φούσκωναν το κεφάλι μ', ουκ εθέλενα ν' ελέπα οσπίτε
στιβαγμένα τ'έναν τ'αλλο επάν', ουκ εθέλενα ν'επορπάτενα σα πλατέα τα
δρόμε τ' ουκ έμουν μαθεμένος. Αέτς, εκούισα τρανά τσοι χωρότας μου.
«Ελάτε επαρείτε και φερείτε με σο χωρίο μ', επαρείτε φερείτε με σα
παρχάρε μ' επανκές. Θέλω να πορπατώ σα μικρά τα δρομόπα του χωριού, θέλω
να καταλαγκεύω σα παρχάρε επανκές όμον τα ζερκάδε, θέλω να παρακαθέυω
με τα πατσίδε του χωριού, θέλω ν'ελέπω την Φατιμέ και να λεγ'ατένα σα
Ρωμεϊκά, “αγαπώ σε”. Ουκί θέλω να είμαι εντάμα με τα ξένα τα πατσίδε το
μυρίζουν όμορφα κολώνιας, θέλω ν'επέρω τον μυριχτό τ'έχουνε τεμέτερα τα
πατδίδε». Ας τόσον τρανά εκούιζα, λες και εκούσανε με τα ραχία τση
Μαύρης Θάλασσας και εκουνίγανε. Άμα σο σαλόνι του οτελί, μόνο ελίγο
σοσόνιχτος ακουγούτουν απ'εμένα. Αέτς αρνάσεψα να νομίζω ούλα ατά τε
μέτρεσα. Αέτς σο όνειρο μ', εγλέξα και επήγα σο χωρίο. Εκεί που αρνάσεψα
ν'επαίρω το δρόμο σον παρχαρί μερέα, να ακούγω την μελωδί του γαβαλί,
να μοιρέσκομε τα τέρτε μ' με τα πατσίδε του χωριού, ένας ρεσεψιονίστης
εξύμνισε με ασ'όμορφο τ'όνειρο τ'έλεπα. Κάποιος, εράευε με σο τελεφώνι.
Έτον εκείνος ο παιδάς τ’ εγνώρισα και είπα 'τονα ν'εφτάει με τελεφώνι
όνταν έρχουσαν τουρίστι ασό Γιουνανιστάνι. «Αλήγορ’, έπαρ έναν ταξί και
έλα, έρθαν κάτι τουρίστοι ασό Γιουνανιστάνι και σ'ελίγο ν'αποχωρίγουνταν
ασ' οτέλι. Αδά ουκ έμουν για ν'εποίνα σε εμπρότερα τελεφώνι. Αρ έρθα
και είδα'τινους», είπε με. Ετότες καλά καλά εξύμνιγα ασόν όνειρό μ'.
Επήρεν έναν χαρχαταρία σην ψυ μ'. Ουκ εχώρενεν απέσα μ'. Τα χτυποκάρδε
μ' εξέβανε σην κορφή. Ας εμπροτιζνώ τον φουρτουνά πα' οπίς ιχνάρι ουκ
επόμεινεν. Έναν χαρά το ουκ εγνώριζα, εγομώθεν απέσα μ'. Λες και
κατ'είνα μέτερο τ' ουκ είδα πολλά χρόνε, να πάγω ν'ελέπ' ατόνα.</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Αέτς ελάγγεψα έξου, εύρα και ενήβα σε έναν ταξί και επήγα σ'εκείνο τον
παιδά. Εκείνος πα' σο ρεσεψιόνι σατ' εδούλευεν, τ'ομάτεν ατ' έξου, εμένα
ερέζενεν. Ομόν το είδε με, «δέβα, ακεί πλαν μερέα εν η αραπά», είπε με.
Εγώ σίτα εκλώστα οπίς και επήγα σην αραπά κεκά. Το πόσο χτύπο είχεν η
καρδία μ', απ' επάν ασά φορεσίας τ'εφόρενα εφανερούτουν. Έγυρα ες εγέρω
χαλί είχα. Ουκ έξερνα πα’ τίνα να πάγω ν'ελέπω και με τίνα το να
συντυχαίνω. Εντροπεχτά, εσέβα σην αραπά. Μισό γομάτο έτον και επέρμενεν
να έρχουνταν οι άλλοι για ν'έχπανεν. Εγώ ελίγο ετέρεσα τσ' ανθρώπους τ'
έσανε απές σο οτομπίσι (πούλμαν). Λες κι εράευα κανέναν τ'εγνώριζα.
Πολλοί πα’ ετέρεσαν σε μένα μερέα. Εμπρότερα πούθεν ουκ είδανε με και
κανείς ουκ εγνώριζε με. Εθαρέσανε κάτι να θέλω ατίνους. Ασήν εντροπία μ'
ες εκλώσκουμουν οπίς και έγβαινα έξου. Ετότες έρθεν τση μάνα μ' η
γλώσσα και έλυσεν την γλώσσα μ' και ερώτεσα, «αδά 'πες απ' εσάς κανείς
εξέρ’ Ρωμεϊκά;». Ούλοι άλαλοι εκλώσταν και ετέρεσάνε με. Επορεί να μην
εγροίκεσε κανείς τίπο ασ'ατά ντο είπα. Αέτς όμον τ'ετέρενα αδά και ακεί
απές σην αραπά, είδα ένα μαμίκα τ'εσκώθεν επάν σα ποδάρεν ατές και
εθέλενεν κάτι ν' έλεγε με, άμα ουκ έξερνεν απόθεν ν'αρνασευεν. Ετέρενεν
σ'ομάτε μ' απές. Πάλι εγώ έλυσα τη γλώσσαν ατές τ' εκλειδώθεν. Ερώτεσα
'τενα, «ε, μαμίκα, εξέρεις Ρωμεϊκά;». Η γραία υναίκα, εξέγκεν τη λαλίαν
ατές και αρνάεσεψεν να συντυχαίνε. «Απόθεν είσαι;», ερώτεσε με. «Ασήν
Τραπεζούντα είμαι», είπα 'τενα. Η μαμίκα, όμον το έκουσεν την
«Τραπεζούντα», αρνάσεψεν ν' εγβαίν ασόν τόπον ατές και έρτε σο γιάνι μ'.
Αέτς, σατή εκράτενεν αδά και ακεί, έσκισε το στενό το σαλωνόπο και έρθε
σο γιάνι μ'. Εγώ ετράχωσα και επόμεινα σον τόπο μ', αέτς ομόν το έστεκα
ορθά. Ουκ επόρεσα ν'εγροικώ, ν'ερμηνεύω σο νου μ' για το ποίο ατέ η
μαμίκα ογράσευ να έρτε σε μένα μερ'. Για τ'ατό, χνουδί ουκί λαΐίστα ασόν
τόπο μ' για να πάγω σ'εκείνενα μερέα. Η μαμίκα έρθεν ουκ έρθεν, σίτα
ετυλίεν ση γούλα μ' και εγκαλέστε με. Σατή έκλαιεν, «ε πουλί μ’, να
ίνομαι γουρπάντης σα ποδάρε σ'», έλεγεν. «Εσύ τ'αραεύεις αδακές, εσείς
ακόμα αδακές ζείτε», ερώτενεν. Εκράτενεν ασά ωμία μ' και μία ετέρενε με
απές σ'ομάτε μ' και ύσταρο παλ' εγκαλέσκουτουνε με. Ασ'τόσον εγαυρώσεν
επάνε μ' και ασ'τόσον έσπιγγε με, τα δάκτυλαν ατές ενούιζα καλά καλά σο
πετσί μ'. Εγώ πα ελίγο εκράτενα. Ουκ εξέρνα για το ποίο εγομώθανε
τ'ομάτε μ' και εθέλενα ν'έκλαιγα. Αέτς ομόν τ’ έμουνες, έναν λαλία
εξύμνισε μας. Ούλιν έρθανε και εθέλεναν ν' εμπένανε σο δρόμο. Ασήν αραπά
απές, είς εβούισεν και είπεν τη μαμίκα να δέβεν σον τόπον ατές. Η
μαμίκα σατή έκλαιεν, έφηκέ με και εκλώστεν οπίς. Σατή επέγνεν, τ'εμπρόν
ατές πα'ουκ ελέπεν. Με το ζόρι επορπάτενεν. Τ'ομάτεν ατές γομομένα δέκρε
έσανε. Εγώ πα’ εκατήβα κάτου και εδέβα σην μαμίκα μερέα για ν'
έλεπ'ατένα άλλο μία. Η αραπά έχπασεν και επήρεν το δρόμο. Ελίγο
ετερέθαμε με την μαμίκα. Εκείνε έκλαιεν. Ελάησε με το χέριν ατές. Η
αραπά ομόν τ'εγίρισεν και εχάθεν ασ'ομάτε, εγώ ετότες αρνάσεψα να
κλαίγω. Επήγα σε έναν τσουντζί, εκάτσα κά' και έκλαψα ως που εχόρτασα.
Λες και η μαμή μ' έρθεν ασό χωρίο είδε με και πάλι εφήκε με μαναχός σο
γκουρμπέτι και εκλώστεν οπίς.</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><b>Έρθα σο Γιουνανιστάνι</b></span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Ύσταρο ασά κανδύο χρόνε, έκοψα το μπιλέτι μ' (εισιτήριο) και εσέβα σο
δρόμο για το Γιουνανιστάνι. Ουκ επορώ να ερμηνεύω σας τη χαράν ντο είχα.
Πριν φτασείναι σα σύνορε, η καρδία μ' παλ' επήρεν άψιμο. Αέτς εφτάσαμε
και εδέβαμε ασό σύνοροι. Η ψυ μ' απέσα μ' και εγώ σην αραπά ουκ
εχώρεναμε. Εθέλενα ν'εγβαίνα έξου και έβρισκα κάποιον άνθρεπο για νε
συντύχαινα με τ'εκεί Ρωμεϊκά. Νε τέρενα εγροικάει με γιαμ ουκ εγροικάει
με. Ν'εγόραζα κάτι τ'εθέλενα σατή εσυντύχαινα τση μάνα μ' τη γλώσσα.
Σατή επέγναμε σο δρόμο, καπούκεκα η αραπά 'μουνα εστάθεν για το φαγί.
Εξέβα έξου και ομόν παλαλός ετέρεσα αδά κ'ακεί. Επήγα, εύρα είναν και
ερώτεσα 'τονα που εν το τουαλέτι, έδειξε μ' α’, έναν άλλον π'εύρα,
ερώτεσα 'τονα που επορώ και τρώγω φαγί, έδειξέ με την λοκόντα
(εστιατόρειο), ύσταρο εξέβα έξου και ογράσεψα να συντυχαίνω με όποιον
έβρισκα εμπρό μ'. Εξέβα ασήν Τουρκία το έκρυφταμε τη γλώσσα μουνα και
έρθα σο Γιουνιστάνι. Αδά και κά' νε συντύχαινα μαναχό τση μάνα μ' τη
γλώσσα γι ν'εγροικισκούμουνε με τσ'ανθρώπους. Άλλο ουκε ν' έκρυβα τη
γλώσσα μ' και άλλο ούκε ν' εντρεπούμουν ν’ εσυντύχαινα ατό. Τρανό χαρά.</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Ύσταρο, εσέβαμε σην αραπά και επήραμε το δρόμο για την Αθήνα. Σο δρόμο
σατή έρχουμουνες' ετέρενα τα γράμματα και ογράσευα νε μάθενα ‘τά. Όνταν
έφτασαμε στην Αθήνα, εβραδέσαμε. Εξέβαμε έξου και ο καθαείς επήρεν το
δρόμον ατ'. Εγώ επήγα εύρα έναν οτέλι και έμεινα. Όνταν εσκώθα τ’ άλο
την ημέρα, η ώρα εδέβεν. Έξου έβρεχεν. Εξέβα σο παλκόνι και ετέρεσα όλη
την Αθήνα. Έναν τρανό πόλη. Οι άνθρωποι κάτου σα δρόμε, ο ένας αδά
επέγνεν και ο άλλος ακεί. Το ν'εποίνα και που ν'επέγνα, ουκ εξέρνα.</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><b>Έβρα και εγνώριγα με τσοι μέτερους</b></span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Ύσταρο ασά δύο, τρία μήνας, εύρα τσοι μέτερους Ρωμαίους ασήν Μαύρη
Θάλασσα. Αέτς αρνάσεψα ν'εγνωρίγομε με τ'εμέτερους. Όσον εδέβαν τα
ημέρας, τα μήνας και τα χρόνε, εγνώρισα πολλούς Ρωμαίους το είχανε ρίζας
ασήν Μαύρη Θάλασσα. Αδά και κά' «Πόντιοι» έλεγαν ατίνους. Με τα
εγνωριμίας τ'εποίκα, έναν ημέρα' εβρέθα σε έναν ρωμέικο χωρίο.
Εγέντουμουν μουσαφίρης σε έναν οσπίτι. Έτον εκεί έναν μαμίκα το άκουεν
Σουμέλα. Όνταν είπα 'τενα ότι είμαι ασήν Τραπεζούντα, εκείνε πα'
αρνάσεψεν σα κλάμματα. Είπε με, ένα σουρί ιστορίας ασήν Μαύρη Θάλασσα.
Είπε με όνταν εξέγκανε τσοι Ρωμαίους ασά χωρία 'τουνα, σα δρόμε επανκές
εσκοτώθανε και εχάθανε πολλοί άνθρωποι και πολλά γαρδελόπα ασοί
Ρωμαίους. Σα παλαιά τα χρόνε, σην Μαύρη Θάλασσα τα νιφάδε έσαν μικρά.
Πολλά μικρά έντριζανε τα πατσόπα. Για τ'ατό, πολλά ασά νιφάδε, τ'
εχάσανε τα παιδίαν ατουνα, ύσταρο κες' εχάσανε και το νου 'τουνα και
επαλαλώθανε. Η μαμίκα Σουμέλα, σατή ξεφορτούτουνε επάνε μ' το βαρύ το
γομάρι 'τες τ'εκοβάλενεν ατόσον χρόνε, εγώ πάλι σο νου μ' εβρέθα σην
Ανταλάια και έρθεν σ'αχύλι μ' εκείνε η μαμίκα το επέντεσα σο τουριστικό
το γκρούμπι. Αρ εγροίκεσα για το ποίο εγάβρωσεν επάνε μ' και έκλαιεν
ατόσον πολλά. Ποιος εξέρ’, επορεί να έτον επ'εκείνα ασά νιφάδε τ’
εχάσανε τα πουλόπαν 'ατουνα σα δρόμε επανκές και αέτς όμον το έβρε με,
εθάρεσεν, ότι έμουνε το χαμένο το πουλόπον ατές...</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><b>Όλον ο υσταρνός όντα χάται...</b></span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Θέλω ν'εξέρειτε. Ο Πόντος, ουκ εχάθεν. Ο Πόντος γιασαγεύ’, ζει άμα
ψυχομαχίζ’. Τα Ρωμεϊκά 'μουνα χάνταν στέκουν. Οι πιο πολλοί απ'ατινούς
τ'εσυντύχαιναν αυούτο τη γλώσσα, εξέβαν ασά χωρία και εσκορπίγαν σ'ούλο
την Ανατολή. Σα χωρία ελίγοι επόμινεν. Οπ'επόμειναν πα' είναι γραίοι
και γέροι. Μαμίδες και παππούδες το περμένουν να δίγουν την ψυν άτουνα
για να θάφκουνταν σα χώματα 'τουνα. Σ' όρος καϊνείς ού’ πάει και αέτς,
τα ονέματα ασά δέντρα ανεσπάλκουνταν στέκουν. Πατσίδε και νιφάδε πα’ ουκ
επόμειναν το πάνε σ' όρος, κόφτουν και φορτούντανε χορτάρε. Για τ'ατό,
ούλα τα ονέματα ασά φυτά, ασά χορτάρε και ασά τσιτσέκε πα’ χάνταν
στέκουν. Τα μικρά τα παιδόπα και τα πατσόπα πολλά ελίγα Ρωμεϊκά εξέρουν.
Αρνάσεψαν 'νάμεσα 'τουνα να συντυχαίνουνε μαναχό τα τούρκικα.
Τ'εκεινέτερα τα γαρδέλε, Ρωμεϊκά ούκε ν'εξέρουν. Εκείνοι το εξέβαν ασό
χωρίο και εσκορπήγαν αδά κ'ακεί σοι ξένους απές, ου πορούν να
συντυχαίνουν τα Ρωμεϊκά όμον το θέλουν. Αέτς όσο δέβεν ο χρόνος
ανεσπάλουν ατά.</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Ουκ εξέρω επ'εκεινούς το εξέβαν ασό χωρίο, πόσιοι άνθρωποι, ποιός
πάππος, ποιά μαμίκα, ποιά νύφε, ποιά πατσή και ποιός παιδάς σε ποιο
πουτζαχί (γωνία), σε ποιο τσουντζί (γωνία), μαναχός κάθεται και νουνείζ'
το χωρίον ατ'. Ουκ εξέρω πόσοι κλαίγουν και άλλοι πουστουρίζουν τα
Ρωμεϊκά 'τουνα, τη γλώσσα τση μάνας ατουνα. Άμα εξέρω, με τον κάθε είναν
το ψυχομαχίζ’, ψυχομαχίζουν και τα Ρωμεϊκά. Με τον κάθε είναν το δίγει
την ψυν ατ', με τ'εκείνονα εντάμα χάντανε και ένα σουρί Ρωμεϊκά
κελιμέδες (λέξεις). Και όλον ο υσταρνός τ'εξέρ Ρωμεϊκά, όνταν δίγει την
ψυν ατ' και χάται, ετότες να χάνταν και ούλα τα Ρωμεϊκά. Ετότες να χάτε
και ο Πόντος!</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Ετότες, τα Ρωμεϊκά λαλίας πα' να κόφκουνταν. Άλλο Ρωμεϊκό λαλία, ούκε
ν'ακούετε πουθενκεκά. Άλλο Ρωμέικα λαλίας ούκε να σκορπίγουνταν σον
ουρανό. Και η αγάπη σ' αυούτο τη γλώσσα, άλλο ούκε ν'επορεί και σον
ουρανό ευρίεται με τ'αδέλφεν έθε. Άλλο η αγάπη, ούκε ν'επορεί και
εντάμον με την αγάπην έθε και λέει εκεί «αγαπώ σε».</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Σημείωμα: Όλες οι έντονες γραμματοσειρές περιέχουν τσιτακισμό! Για
παράδειγμα: το "και" προφέρεται ως "τσε", το έντονο "σ" προφέρεται ως
"sh", το έντονο "χ" προφέρεται ως "sh" και η έντονη "ε" σημαίνει ότι
είναι πληθυντικό και είναι "ια". Το κάθε απόστροφο σημαίνει ότι λείπει
φωνήεν από πίσω ή από μπροστά του σαν αυτά "α, ο, ου, ε, κλπ."!</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Συγγραφέας: Βαχίτ Τουρσούν 20/04/2014, Νέα Μάκρη/Αθήνα</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Μετατροπή από Λατινικούς σε Ελληνικούς χαρακτήρες: Χρήστος Κωνσταντινίδης</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><a href="http://e-pontos.gr/">Πηγή</a></span></span></div>
</div>
<span id="fullpost"></span></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/11931468936333602425noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8141835405848750507.post-21253964437228633932014-04-20T22:07:00.001+03:002014-04-20T22:25:18.810+03:00ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΑΣΤΗ ΑΔΕΡΦΙΑ...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Άμον φωτίαν το κακόν</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Απάν ‘ς σην γήν επλώθεν</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Γεράδες, πόνια και καημούς</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Ο κόσμον εγομώθεν</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Ειρήνην είπεν ο Χριστόν</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Και ούλ’ οι αγγέλ’ εντάμαν</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Εγάπην θέλ’ αούτο η γήν</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Κανείτε ατόσον κλάμαν</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Άλλος πατρίδαν έχασεν</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Και άλλος εσκοτώθεν</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Παντού τ’ αδίκον βασιλεύ’</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Κι’ ειρήνην αιματώθεν</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Ειρήνην είπεν ο Χριστόν</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Και ούλ’ οι αγγέλ’ εντάμαν</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Εγάπην θέλ’ αούτο η γήν</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Κανείτε ατόσον κλάμαν</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Αρρώστιας και πόλεμοι</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Πείναν και δυστυχίαν</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Κ’ οι εφτωχοί κ’ αλ’ εφτωχοί</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Εντά ‘ς σην κοινωνίαν</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Ειρήνην είπεν ο Χριστόν</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Και ούλ’ οι αγγέλ’ εντάμαν</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Εγάπην θέλ’ αούτο η γήν</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Κανείτε ατόσον κλάμαν</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Θεέ μ’ ξαν στείλον το παιδί σ’</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Ν’ ας γουρταρεύ το κόσμον</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Να σαίρουν οι αρθώπ’ γελούν</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Χάται τ’ εμά ο πόνον</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Ειρήνην είπεν ο Χριστόν</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Και ούλ’ οι αγγέλ’ εντάμαν</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Εγάπην θέλ’ αούτο η γήν</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Κανείτε ατόσον κλάμαν</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span>
<br />
<span id="fullpost"></span></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/11931468936333602425noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8141835405848750507.post-63572781234187557612014-04-20T17:25:00.002+03:002014-04-20T17:30:43.354+03:00Αχ Ελλάδα...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><a href="http://4.bp.blogspot.com/-9uwRM2oiU3o/U1PZ5hejpqI/AAAAAAAAX70/8EeGxU8fUAA/s1600/%CE%A3%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%BD%CE%B9%CE%B4%CE%B7%CF%82.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-9uwRM2oiU3o/U1PZ5hejpqI/AAAAAAAAX70/8EeGxU8fUAA/s1600/%CE%A3%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%BD%CE%B9%CE%B4%CE%B7%CF%82.jpg" height="480" width="640" /></a></span></span></div>
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br />Του Σάββα Καλεντερίδη<br /><br />O Βίκτρω Σαρηγιαννίδης, ο νέος Μεγαλέξανδρος, που τίμησε την Ελλάδα και τον Ελληνισμό παγκοσμίως, έφυγε χωρίς να τον αποχαιρετίσει η Ελλάδα, που τόσο αγαπούσε. Αχ Ελλάδα...<br />Αποχαιρετώντας το 2013, ο ελληνισμός αποχαιρέτισε ένα από τα πιο επιφανή τέκνα του, τον Βίκτωρα Σαρηγιαννίδη, ο οποίος άφησε την τελευταία του πνοή στη Μόσχα, όπου και θάφτηκε, ανήμερα των Χριστουγέννων.<br />Ο Βίκτωρ Σαρηγιαννίδης γεννήθηκε στη μακρινή Τασκένδη του Ουζμπεκιστάν (1929), από Έλληνες γονείς που κατάγονταν από την Αργυρούπολη του αλησμόνητου Πόντου. Σπούδασε αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Κεντρικής Ασίας και η μοίρα του έλαχε να ακολουθήσει τα έσχατα βήματα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, με ανακαλύψεις που τον φέρνουν στην ίδια και εξ ίσου περίοπτη θέση με τον μεγάλο στρατηλάτη, στον τομέα της Αρχαιολογίας πάντοτε.<br />Άνθρωπος απαράμιλλου ήθους, με ηθικές αξίες αρχές που τήρησε μέχρι το τέλος της ζωής και με δυο μεγάλες αγάπες. Την επιστήμη του, την Αρχαιολογία, και την Ελλάδα. Υπηρετώντας με πάθος την πρώτη, θεωρούσε ότι προσέφερε ύψιστες υπηρεσίες στη δεύτερη και τον ελληνισμό!<br />Ενδεικτικό της αγάπης που είχε για την Ελλάδα, είναι το γεγονός ότι κρατούσε μέχρι τέλους το ελληνικό διαβατήριο επί Σοβιετικής Ένωσης, με κόστος για τον ίδιο και την οικογένειά του, καθώς επίσης και το εξής περιστατικό, που μας διηγήθηκε ο κ. Χρήστος Γαλανίδης, πρόεδρος της Επιτροπής Ποντιακών Μελετών και στενός φίλος του μεγάλου Έλληνα εκλιπόντα. Κάποια στιγμή, τη δεκαετία του ’90, επιστρέφοντας με αρχαιολογικές δόξες στην Ελλάδα, έφερε φωτογραφικό υλικό από τις ανασκαφές του, που είχαν συνταράξει τον κόσμο της Αρχαιολογίας. Το υλικό χρησιμοποιήθηκε για την παραγωγή επιστημονικού ντοκυμαντέρ, διεθνούς εμβέλειας και ενδιαφέροντος. Όταν ρωτήθηκε αν προτιμούσε κλασικούς όπως ο Τσαϊκόφσκι ή ο Προκόφιεφ για τη μουσική επένδυση του ντοκυμαντέρ, είπε επί λέξει: Νε παι Χρήστο, χάσον. Ντο δουλείαν έχουμε με τ’ ατοίντς. Ας παιζ’ τ’ εμέτερον μουσική, ποντιακά.<br />Όπως και έγινε.<br />Ένα άλλο περιστατικό, ενδεικτικό του επιστημονικού μεγέθους του ανδρός, που μας εξιστόρησε ο κ. Λάζαρος Βασιλειάδης, αρχιτέκτων και πρόεδρος τότε του Συλλόγου Ποντίων Βερολίνου, είναι το εξής: Τα τέλη της δεκαετίας του ’90, ο Βίκτωρ Σαρηγιαννίδης ζήτησε να μελετήσει τα αρχεία του Αρχαιολογικού Μουσείου του Βερολίνου. Όταν ο κ. Βασιλειάδης, που τον φιλοξένησε στην οικία του όσο διαρκούσε η έρευνα και η μελέτη, ενημέρωσε τις αρμόδιες αρχές και ζήτησε την σχετική άδεια, οι Γερμανοί αρχαιολόγοι σηκώθηκαν όρθιοι καιδεν πίστευαν στ’ αυτιά τους ότι θα συναντήσουν το ιερό τέρας της παγκόσμιας αρχαιολογίας, όπως οι ίδιοι τον αποκάλεσαν.<br />Για όσους αναρωτιόνται γιατί ο εκλιπών κατέκτησε τη φήμη του Μεγάλου Αλεξάνδρου, να σημειώσουμε ότι αφ’ ενός μεν ανακάλυψε και ανέσκαψε τη νεκρόπολη του Γκονούρ τεπέ, στην έρημο Καρακούμ, του Τουρκμενιστάν, εξ ου και ο τίτλος που του ανεγνώρισαν "Ο Λέων του Καρακούμ", και αφ’ ετέρου ανακάλυψε και ανέσκαψε τους επτά βασιλικούς τάφους του Τιλιά Τεπέ, στο βόρειο Αφγανιστάν, όπου βρέθηκαν 20 χιλιάδες αντικείμενα από χρυσό. Όσον αφορά στην δεύτερη ανακάλυψη, τα χρυσά αντικείμενα χρονολογούνται στον ανάμεσα στον 1ο π.Χ. και στον 1ο αιώνα μ.Χ. και ανήκουν στη Δυναστεία των Κουσάν, που κατέλυσε το ελληνικό Βασίλειο της Βακτριανής.<br />Όσον αφορά στην πρώτη ανακάλυψη, καλό είναι να διαβάσουμε τι είπε ο ίδιος ο εκλιπών, στην εφημερίδα «Θεσσαλονίκη», το 1998:<br />«Για την έρημο του Καρακούμ πίστευαν ότι δεν την είχε πατήσει ποτέ άνθρωπος. Πριν από τριάντα χρόνια αποφάσισα να δω αν αυτό αληθεύει. Και ανακαλύψαμε όχι μόνο την παρουσία του ανθρώπου, αλλά τον πέμπτο πολιτισμό του κόσμου. Πριν ξέραμε τους πολιτισμούς της Κίνας, της Ινδίας, της Αιγύπτου, τηςΜεσοποταμίας. Και τώρα γνωρίσαμε και ανακαλύψαμε τον πέμπτο πολιτισμό, αυτόν της Κεντρικής Ασίας, που είναι μια μικρή Μεσοποταμία. Σ' αυτά τα τριάντα χρόνια ανακαλύψαμε επτά ναούς και ένα καταπληκτικό ανάκτορο.<br />Αυτό το ανάκτορο ηλικίας 4.500 ετών είναι πρωτότυπο κατά το σχέδιό του και είχε σχέση με τα ανάκτορα της Μεσοποταμίας και της Ελλάδας, ενώ η περιοχή βάσει των ευρημάτων αποδεικνύεται πως είναι ηπατρίδα του ζωροαστρισμού, που ώς τη στιγμή της ανασκαφής ήταν γνωστός μόνο από φιλολογικές μαρτυρίες».<br />Μπορεί αυτός ο μεγάλος Έλληνας να ανακάλυψε τον πέμπτο πολιτισμό της ανθρωπότητας, δεν είχε ανακαλύψει όμως ακόμα τον βάρβαρο πολιτισμό που «αναδύει» αυτό που λέγεται ελλαδικό κράτος. Παρότι απολάμβανε τιμής αρχηγού κράτους από το Τουρκμενιστάν και ύψιστης τιμής από τη Ρωσία, όταν ζήτησε να πάρει την ελληνική υπηκοότητα, αυτήν που δίνουν αφειδώς σε κάθε ...πικραμένο οι νεοέλληνες «εκσυγχρονιστές», δεν του έγινε απολύτως καμία διευκόλυνση και αναγκάστηκε να καθίσει στην ουρά, παρά τα προβλήματα που είχε με τα πόδια του.<br />Όταν δε κατέθεσε το επιστημονικό του έργο, τις περγαμηνές του και αντίγραφα από τα 20 βιβλία του, στο Yπουργείο Πολιτισμού, προκειμένου να του δοθεί σύνταξη επιστήμονα, διαπίστωσε ότι η έρημος του Καρακούμ ήταν πολύ πιο φιλόξενη από την έρημο του ελλαδικού κράτους, το οποίο του χορήγησε τελικώς σύνταξη του OΓA ύψους 192 ευρώ μηνιαίως!!!<br />Χρυσό στεφάνι, από τις ανασκαφές στο Τιλιά τεπέ<br />Την τελευταία απρέπεια, που φθάνει μέχρι το βαθμό της έσχατης αθλιότητας, την εισέπραξε μετά θάνατον ο νέος Μεγαλέξανδρος από το ελλαδικό κράτος. Στην τελετή που έγινε στην αίθουσα της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών και στην κηδεία του στο νεκροταφείο Τροεκούροβσκογε της Μόσχας, τον τίμησανεπίσημες αντιπροσωπείες από τη Ρωσία και το Τουρκμενιστάν, το οποίο μάλιστα διεκδίκησε με πείσμα την σωρό του, ενώ από την Ελλάδα, σύμφωνα με μαρτυρίες παρισταμένων, έστειλαν όχι στεφάνι αλλά ένα μπουκέτο λουλούδια με τα ελληνικά χρώματα, χωρίς να παρευρεθεί κανένας αντιπρόσωπος της Πρεσβείας ή του Προξενείου, χωρίς συλλυπητήρια τηλεγραφήματα από το Υπουργείο Πολιτισμού και την κυβέρνηση.<br />Εμείς τι άλλο να πούμε εκτός του ότι ορισμένοι ...αρμόδιοι είναι πολύ μικροί για να διαχειριστούν το πολιτισμικό μέγεθος της Ελλάδας, των Ελλήνων και του Ελληνισμού!<br />Αχ Ελλάδα...<br />Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "δημοκρατία"<br /></span></span></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/11931468936333602425noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8141835405848750507.post-18414276886436164322014-04-19T04:17:00.002+03:002014-04-19T04:18:07.348+03:00Χατζημαρκάκης με Σουλτς για τα μνημεία του Ποντιακού Ελληνισμού<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<header>
<h1 id="article-heading">
</h1>
</header><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">
</span></span><div class="clearfix" id="article-inner-wrapper">
<div id="article-inner-right-outer">
<div id="article-inner-right">
<div class="small" id="article-photo">
<div class="image">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><a class="lightbox" href="http://newpost.gr/storage/photos/master/201303/xatzimarkakis3.jpg" title=""><img alt="xatzhmarkakhs-me-soylts-gia-ta-mnhmeia-toy-pontiakoy-ellhnismoy" src="http://newpost.gr/storage/photos/c_300px_200px/201303/xatzimarkakis3.jpg" height="426" width="640" /><br /></a></span></span></div>
</div>
<div class="article-text clearfix" id="article-text">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Τη συνδρομή του για να εφαρμόσει η Τουρκία την απόφαση που έλαβε
το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για την Αγία Σοφία Τραπεζούντας, ζήτησε ο
Ευρωβουλευτής και Πρόεδρος των Ελλήνων Ευρωπαίων Πολιτών <a class="tag-link" href="http://newpost.gr/tag/%CE%93%CE%B9%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82%20%CE%A7%CE%B1%CF%84%CE%B6%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%BA%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82">Γιώργος Χατζημαρκάκης</a>, από τον Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου κ. Μάρτιν Σούλτς κατά τη διάρκεια συνάντησης που είχαν στις Βρυξέλλες.</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Ο κ. Χατζημαρκάκης ζήτησε από τον Πρόεδρο του Ε.Κ. την προσωπική του
συμβολή και παρέμβαση, τόσο προς την Τουρκία όσο και προς τους διεθνείς
Οργανισμούς, ώστε το Ανώτατο Δικαστήριο Yargitay της Τουρκίας να
ανακαλέσει την απόφασή του, με την οποία μετέτρεψε τον ιστορικό Ναό της
Αγίας Σοφίας στην Τραπεζούντα σε τζαμί.</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Η απόφαση για την Σοφία Τραπεζούντας λήφθηκε από το Ευρωπαϊκό
Κοινοβούλιο μετά από την τροπολογία που κατέθεσε ο ευρωβουλευτής σε
συνεργασία με την Εύξεινο Λέσχη Ευρωπαίων πολιτών το ΠΑΣΠΕ, την ΠΟΠΣ,
την ΟΣΠΑ, στο πλαίσιο της έκθεσης προόδου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου
για την Τουρκία. Η απόφαση αποτελεί την ακροτελεύτια αναφορά στο άρθρο
24 το οποίο αναφέρεται στον τομέα της ελευθερίας της σκέψης, της
συνείδησης και της θρησκείας στην Τουρκία και παρατίθεται ακριβώς μετά
την αναφορά για το Οικουμενικό Πατριαρχείο, όπου το Ευρωπαϊκό
Κοινοβούλιο ζητά την ταχεία επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής της
Χάλκης και τη δημόσια χρήση του εκκλησιαστικού τίτλου του Οικουμενικού
Πατριάρχη.</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Κατά τη συνάντηση με τον Πρόεδρο Σούλτς ο κ. Χατζημαρκάκης κατέθεσε
επίσης τον κατάλογο των Ελλήνων και ξένων ευρωβουλευτών που ζητούν να
αναδειχθεί το μνημείο της Αγίας Σοφίας Τραπεζούντας, μέσα από την ένταξη
του στον κατάλογο των μνημείων πολιτιστικής κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ
υιοθετώντας την πρόταση που συντάχθηκε από την εθελοντική οργάνωση
Εύξεινο Λέσχη Ευρωπαίων πολιτών το ΠΑΣΠΕ, την ΠΟΠΣ, την ΟΣΠΑ, καθώς και
το μνημόνιο με το οποίο οι ποντιακές οργανώσεις όλου του κόσμου, ζητούν
να καθιερωθεί ευρωπαϊκή ημέρα μνήμης των θυμάτων του Κεμαλισμού.</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;">Επίσης, ο ευρωβουλευτής παρέδωσε την έκδοση του Ιερού Ιδρύματος
Παναγία Σουμελά που αποτυπώνει τα 156 εναπομείναντα κειμήλια της
Ιστορικής Μονής και τα οποία βρίσκονται σε αποθήκες κι άλλους χώρους της
Κωνσταντινούπολης και της Άγκυρας, για τα οποία ζητούν η τουρκική
κυβέρνηση να ενδιαφερθεί και να τα τοποθετήσει στην ανακαινισμένη
Ιστορική Μονή Παναγία Σουμελά.</span></span></div>
</div>
</div>
</div>
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: large;"><a href="http://newpost.gr/post/343920/xatzhmarkakhs-me-soylts-gia-ta-mnhmeia-toy-pontiakoy-ellhnismoy#ixzz2zI4s8jXU">Πηγή: </a></span></span></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/11931468936333602425noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8141835405848750507.post-42258507898835409692014-04-16T19:09:00.005+03:002014-04-16T19:09:47.886+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-nn5JrNuoOS0/U06qaf-kLfI/AAAAAAAAX10/fZ-YweN4rUU/s1600/%CE%93%CE%95%CE%9D%CE%9F%CE%9A%CE%A4%CE%9F%CE%9D%CE%99%CE%91.jpg" height="100" width="400" /><span id="goog_1648166404"></span><a href="https://www.blogger.com/"></a><span id="goog_1648166405"></span></div>
<br />
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><b>Η ΠΟΝΤΙΑΚΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ</b></span></span><br /><a href="http://genocidegr.blogspot.gr/2012/01/blog-post_8549.html"><span style="color: red;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: x-large;"><b>ΚΛΙΚ ΕΔΩ</b></span></span></span></a></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/11931468936333602425noreply@blogger.com0