Του Μιχάλη Χαραλαμπίδη
Στην Ελλάδα υπήρξε ένα από τα μεγαλύτερα κινήματα αντίστασης ενάντια στο ναζισμό. Ο ίδιος ο λαός όμως γνώρισε την ρατσιστική ιδεολογία του θανάτου με τον κεμαλισμό. Αυτό στην Ελλάδα αποσιωπάται. Ενα διεθνές συμπόσιο μ' αυτό το θέμα θα έχει μια απελευθερωτική και λυτρωτική για όλους τους λαούς συμβολή. Θα βάλει τέλος στην ειδωλολατρία του Κεμάλ.
Χωρίς τη μνήμη η Μικρά Ασία, η Ανατολία, η Μεσοποταμία είναι νεκρές. Η λήθη είναι θάνατος. Τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν και διαπράττονται στην περιοχή δεν αναγνωρίσθηκαν από τους θεσμούς ή αναγνωρίζονται με μεγάλα εμπόδια και ολιγωρία. Έμειναν Ατιμώρητα, γι’ αυτό επαναλαμβάνονται στο άπειρο.
Αν συνεχίσουν και το νέο αιώνα θα λέμε εις τους αιώνας των αιώνων. Γι’ αυτό η κοινή φωνή αυτών των λαών είναι μια φωνή ενάντια στην Ατιμωρησία. Γιατί η ατιμωρησία τροφοδοτεί τον εκβαρβαρισμό, την απώλεια της ανθρώπινης φύσης αυτών των κοινωνιών, και των θυμάτων και των θυτών. Η Ατιμωρησία κρατεί στάσιμη την τουρκική κοινωνία στον Μεσαίωνα, όταν η ανθρώπινη ζωή δεν είχε καμία αξία. Το τέλος της Ατιμωρησίας είναι η αρχή του εκδημοκρατισμού και του εκσυγχρονισμού της τουρκικής κοινωνίας με την αναγνώριση της αξίας της ανθρώπινης ζωής, των ατόμων, των συλλογικών ομάδων, των λαών, των Αρμενίων χθες, των Κούρδων και των φυλακισμένων σήμερα.
Οι Έλληνες συνταγματάρχες πράκτορες της CIA τιμωρήθηκαν από τους εθνικούς νόμους και όσοι ζουν βρίσκονται στη φυλακή για τα εγκλήματά τους. Αν αξιολογήσουμε το δικό τους επίπεδο βίας και το συγκρίνουμε με αυτό των κεμαλικών στρατηγών, θα λέγαμε ότι οι πρώτοι είναι πρόσκοποι μπροστά στους δεύτερους.
Οι στρατηγοί, οι συνταγματάρχες της Νότιας Αμερικής με τους επιτηρητές τους από τον Πινοσέτ μέχρι τον Κίσινγκερ και τους Αργεντινούς των 30.000 αγνοούμενων, desapareeidos, windabun, kayiplar, αντιμετωπίζουν ένα τεράστιο κίνημα ενάντια στην Ατιμωρησία. Οι πρωταγωνιστές και οι πρωταγωνίστριες αυτού του κινήματος είναι πολλοί. Είναι η Νοτιοαμερικανική κοινωνία πολιτών, είναι η ο νομικός κόσμος της Ευρώπης.
Το Διαρκές Διεθνές Δικαστήριο των Λαών, που αποτελεί μια συγγενική παράλληλη δομή της Διεθνούς Ένωσης για τα Δικαιώματα και την Απελευθέρωση των Λαών, σε ένα κύκλο συνεδριάσεών του σε πολλές Λατινοαμερικάνικες πρωτεύουσες εξέτασε τα αδικήματα της Ατιμωρησίας.
Οι ανθρώπινοι νόμοι, οι νόμοι της Διεθνούς Κοινότητας σταμάτησαν στα σύνορα της τουρκικής επικράτειας και πρέπει να τα διαβούν. Οι ένοχοι είναι εκεί από τον Κεμάλ, τον Εβρέν, τον Ετζεβίτ, τον Καρανταγί, τον Κιβρίκογλου έως το κουτοπόνηρο λούμπεν μάτι του Τζεμ. Η παιδεία, ο πολιτισμός του θανάτου που αυτοί εκφράζουν δεν μπορεί να μένει ατιμώρητο. Οι λαοί ζητούν, εκφράζουν τη νίκη του πολιτισμού, της ζωής επί αυτού του θανάτου.
Πριν από λίγους μήνες άκουσα, με έκπληξη πρέπει να πω, στην ιταλική δημόσια τηλεόραση, σε μια εκπομπή για τα κεμαλικά τουρκικά γκουλάκ - στην Ελλάδα αυτό απαγορεύεται - την Carla del Ponte να αναγνωρίζει μπροστά στη φρίκη, την ανάγκη ενός Διεθνούς Δικαστηρίου για την Τουρκία. Κατά τη γνώμη μου η συγκρότηση του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου θα αποτελέσει μια μεγάλη νίκη του δικαίου των λαών, των ανθρώπων, της ζωής επί του θανάτου.
Η επιστροφή της φωνής των ιστορικών λαών της παροχής σημαίνει την αναζήτηση, τον εντοπισμό και την ανάλυση εκείνων των ιδεολογιών και των δομών που επιτρέπουν τη διαρκή αύξηση και επέκταση της καμπύλης της βίας στην περιοχή. Η καμπύλη, οι χειρονομίες του θανάτου, αρχίζουν από τους Σουλτάνους και συστηματοποιούνται από τους Νεότουρκους και τον Κεμάλ.
Ως γνωστόν ορισμένοι από αυτούς τους λαούς, ειδικά ο ελληνικός, γνώρισαν το ρατσισμό ως ιδεολογία του θανάτου με το Ναζισμό. Στην Ελλάδα υπήρξε ένα από τα μεγαλύτερα κινήματα αντίστασης ενάντια στο Ναζισμό. Ο ίδιος ο λαός όμως γνώρισε τη ρατσιστική ιδεολογία του θανάτου με τον κεμαλισμό. Αυτό στην Ελλάδα αποσιωπάται. Ένα διεθνές συμπόσιο με θέμα “Ομοιότητες ανάμεσα στο ναζισμό και τον κεμαλισμό ως ρατσιστικές ολοκληρωτικές ιδεολογίες” θα έχει μια απελευθερωτική και λυτρωτική για όλους τους λαούς συμβολή. Θα βάλει τέλος στην ειδωλολατρία του Κεμάλ που αυτοκαταστρέφει, αλλοτριώνει και νεκρώνει την ίδια την τουρκική κοινωνία.
Η επιστροφή στην ιστορία των ιστορικών αυτοχθόνων λαών της περιοχής σημαίνει αποκάλυψη της υποκρισίας και της συνενοχής στα εγκλήματα αυτού που ονομάζεται Δύση. Η Ιστορία λέει, ότι οι λαοί αυτής της περιοχής πλήρωσαν τόσο τις Σταυροφορίες όσο και τους Ιερούς Πολέμους. Ότι οι Σουλτάνοι και ο Κεμάλ χειραγωγούμενοι από τους ξένους εμπόδισαν μια φυσιολογική εξέλιξη στην περιοχή.
Στο παρελθόν η Δύση, περισσότερο ως Αυτοκράτορες παρά ως Πόντιοι Πιλάτοι επέβαλαν εξ’ ονόματός τους την κεμαλική τάξη. Οι λαοί ξέρουν τι σήμαινε αυτό. Η σημερινή νεοκεμαλική τάξη στο όνομα των ΗΠΑ και την αδράνεια της Ευρώπης σημαίνει νέους τάφους και γκουλάκ. Μπορούμε να καλέσουμε φυλακισμένους στα σοβιετικά και κεμαλικά γκουλάκ και να κάνουμε συγκρίσεις.
Αυτή η επανάληψη της βίας και του θανάτου αποτελεί μια ύβρη απέναντι στον παγκόσμιο πολιτισμό. Η Ευρώπη και οι ΗΠΑ δεν εγκατέλειψαν μόνο αυτούς τους ιστορικούς λαούς, χωρίς τους οποίους θα ήταν πολύ φτωχοί. Αλλά συνεργάσθηκαν, χρησιμοποίησαν και χρησιμοποιούν τον κεμαλικό ρατσισμό ενάντια στους λαούς της περιοχής. Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια. Η ύβρις άρχισε από το 1204.
Στο Νέο Ανατολικό Ζήτημα το λόγο πρέπει να έχουν οι ίδιοι οι λαοί, οι πολιτισμοί της ζωής και όχι του θανάτου. Στην ίδια την Ευρώπη υπάρχουν παραδείγματα που δείχνουν τους νέους δρόμους της Ιστορίας. Γιατί το Ντιάρμπακιρ (το Άμεντ), η Τραπεζούντα, η Αντιόχεια να μην έχουν την τύχη του Σαν Σεμπαστιάν, του Ντονόστι κατά το βασκικό του όνομα, της Βαρκελώνης της Καταλονίας στα πλαίσια μιας νέας κρατικής αρχιτεκτονικής που θα σέβεται τους λαούς, τους πολιτισμούς, τις θρησκείες, τις εθνικές, περιφερειακές ταυτότητες. Γιατί να παρατηρούμε, να θαυμάζουμε τους λαούς αύριο νεκρούς στα Μουσεία της Ιωνίας, της Τραπεζούντας, του Άμεντ, του Καρς και όχι ως ζώντες πολιτισμούς. Γιατί αυτή η ιστορική περιοχή να μην διακρίνεται, όπως στο παρελθόν, από τις πολλές και πλούσιες πολιτισμικές της πρωτεύουσες, αλλά από τις πρωτεύουσες των φυλακών του Μπαϊράμπασα, της Σμύρνης, του Άμεντ;
Η πολυχρωμία των λαών και των πολιτισμών αποτελεί τα εφόδια της αντίστασής τους στις ολοκληρωτικές μορφές ομοιογενοποίησης που επιβάλλουν οι διαδικασίες της παγκοσμιοποίησης από τα πάνω. Χωρίς την πολυχρωμία αυτή η περιοχή δεν μπορεί να σταθεί ισότιμα στην παγκοσμιοποίηση. Η κεμαλική ολοκληρωτικού τύπου ομοιογενοποίηση είναι ο Δούρειος Ίππος, ο προθάλαμος των ολοκληρωτικών μορφών παγκοσμιοποίησης που θα δώσουν το τελικό χτύπημα στις ιστορικές ταυτότητες της περιοχής. Η Μακντοναλντοποίηση θα νικήσει τη χωριάτικη σαλάτα, την Τσομπάν σαλάτ το γιαούρτι, τις πίτες.
Το πεδίο όμως της άνθησης αντί του θανάτου των εθνικών ταυτοτήτων δεν βρίσκεται μόνο στην Ανατολία. Βρίσκεται στην ίδια την Ευρώπη, τη Γερμανία, στο Βερολίνο. Η Ε.Ε. αντί να υποκρίνεται, να αναγνωρίσει η ίδια τις διαφορετικές εθνικές ταυτότητες αυτών των λαών της διασποράς, των προσφύγων που ζουν στην επικράτειά της. Πριν από λίγα χρόνια ένας Πόντιος Χότζας, σε μια γλώσσα κοινή με αυτήν του Διογένη και του Στράβωνα, μου είπε “θέλω τα παιδία να μάθανε σ’ εμέτερον την γλώσσαν”. Ποιος άθεος ή ποιος Χριστιανός ή Μουσουλμάνος μπορεί να του το απαγορεύσει;
Από εδώ σήμερα θα έκανα έκκληση προς τους θεσμούς αυτής της πόλης, απευθυνόμενος προς τις δημοκρατικές παραδόσεις της, να ανοίξουν σχολεία όπου θα καλλιεργείται και θα εκφράζεται η ταυτότητα, η γλώσσα αυτών των ιστορικών λαών. Θα αποτελεί γι’ αυτή την πόλη μεγάλη τιμή. Θα πρότεινα τα ελληνικά σχολεία στην Ευρώπη να δέχονται τα Ποντιόπουλα των Μουσουλμάνων Ποντίων που ζούνε σ’ αυτήν. Δεν ανέφερα το όνομα της γερμανικής πόλης όπου συνάντησα τον Πόντιο Χότζα. Ναι, γιατί αυτοί οι πληθυσμοί στην καρδιά της Δημοκρατικής Ευρώπης υφίστανται την τρομοκρατία του τουρκικού κράτους.
Το μεγαλείο αυτών των λαών είναι ότι, παρ’ όλη τη βία που υπέστησαν και υφίστανται, δεν ενέδωσαν σε λογικές, στην ανηθικότητα της αντεκδίκησης του οφθαλμών αντί οφθαλμού. Γιατί έτσι θα τυφλωθούμε όλοι, όπως γίνεται στους Αγίους Τόπους.
Οι λαοί αυτοί επέμεναν στις αξίες της ειρήνης, της αγάπης, της αλληλοαναγνώρισης και του αλληλοσεβασμού των λαών. Πρέπει να ομολογήσω ότι αισθάνομαι ιδιαίτερα υπερήφανος γι’ αυτό που ονομάζεται ελληνική ηθικότητα και αθωότητα. Αυτή όμως η ηθικότητα και αθωότητα πληγώθηκε βαθιά από μια ομάδα μικρών ανθρώπων και ανάξιων κυβερνητών στην περίπτωση του σύγχρονου Προμηθέα που βρίσκεται φυλακισμένος στο Ίμραλι, του Αμπντουλλάχ Οτζαλάν. Ο ελληνικός λαός ετοίμαζε την αποπομπή τους αλλά ήρθαν οι βόμβες στο Κόσοβο για να τους σώσουν.
Πρέπει να πούμε ότι εμάς, τους λαούς της Σιωπής, μας διαπερνούν ανώτερα, τα πλέον ευγενικά συναισθήματα που μπορεί να εκφράσει ο άνθρωπος, όταν τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε ότι εμφανίζονται στην τουρκική κοινωνία ειλικρινείς και έντιμοι συνομιλητές ενός κοινού με εμάς οράματος για ένα δημοκρατικό μέλλον της περιοχής. Αναδεικνύονται και εκεί οι λάτρεις της ζωής ενάντια στους λάτρεις του θανάτου. Όλοι οι λαοί έχουν δικαίωμα στην ύπαρξη, την ταυτότητα, την πατρίδα, χωρίς εθνικούς ναρκισσισμούς που μεταβάλλονται σε βία.
Αναδεικνύεται ένας νέος ειρηνισμός, ένας νέος ανθρωπισμός που στηρίζεται σε καθολικές και όχι μερικές αξίες. Είμαστε για την ειρήνη και τη φιλία όλων των λαών και όχι των Ελλήνων και των Τούρκων ενάντια στους άλλους. Μια νέα κοινωνία πολιτών που έχει τα ηθικά της θεμέλια στο Ίμραλι, στα κεμαλικά γκουλάκ και τη βαρβαρότητα των κεμαλικών σχολείων μπορεί να πάρει αύριο τη μορφή μιας Πολιτικής Κοινωνίας στα πλαίσια μιας Κοσμοπολίτικής Δημοκρατίας από τον Όλυμπο μέχρι το Αραράτ.
Τι προτείνουν όλοι οι άνθρωποι καλής θέλησης σ’ αυτή την περιοχή; Τι προτείνουν όλοι αυτοί οι λαοί που γνώρισαν τη βία; Από τη σιωπή να φτάσουμε στο λόγο, τη φωνή της αδελφοσύνης και της ελευθερίας. Προτείνουμε όμως κάτι περισσότερο, που ταιριάζει στην αντίληψη για τη ζωή των λαών μας. Να κοιταχτούμε μεταξύ μας με καθαρά μάτια, να γράψουμε την Ιστορία με τα μάτια μας.