Ένα φαντασμα πλανιέται πάνω από την Τουρκία: το φάντασμα των παλιών πολιτισμών
Ένα από τα πλέον ευαίσθητα θέματα σήμερα είναι αυτό που σχετίζεται με τους ελληνόφωνους της Τουρκίας, και ειδικότερα αυτούς που κατοικούν στα βoρειοανατολικά της χώρας. Και αυτό γιατί αποτελούν ομάδα Τούρκων πολιτών, μουσουλμανικού κυρίως θρησκεύματος και κατοικούν σ’ ένα κράτος χωρίς δημοκρατικές παραδόσεις και αντίστοιχες δομές, όπου ο στρατός και οι μυστικές υπηρεσίες καθορίζουν την καθημερινότητα και την ποιότητα ζωής των πολιτών.
(Τραπεζούντα-Trabzon, 2006)
Κατά συνέπεια, η δράση όλων θα κριθεί, όχι στις ιδεολογικές περιπλανήσεις και στις συναισθηματικές εκδηλώσεις των ελλαδιτών Ποντίων, αλλά στο πεδίο δράσης των τουρκικών υπηρεσιών και των μεθοδεύσεων των Γκρίζων Λύκων.
Οι ελλαδίτες Πόντιοι
Δυστυχώς δεν είναι λίγοι οι ελλαδίτες Πόντιοι, καθώς και άλλοι Νεοέλληνες, που αντιμετώπισαν με τρόπο εκμεταλλευτικό -μόνο και μόνο να εξυπηρετήσουν τους δικούς τους στόχους- το φαινόμενο της ύπαρξης ελληνόφωνων στη βόρεια Τουρκία, και ειδικά στην περιοχή της Τραπεζούντας. Κατ’ αρχάς, σε ιδεολογικό επίπεδο οι ελληνόφωνοι της βόρειας Τουρκίας δεν αντιμετωπίστηκαν ισότιμα με σεβασμό, αλλά ως παραπλανημένος πληθυσμός, ή στην καλύτερη περίπτωση μειονότητα, την οποία κάποιοι Ελλαδικοί θα έπρεπε να σώσουν. Έχει ενδιαφέρον το πώς παρουσιάζεται, ερήμην του, ο πληθυσμός αυτός: “κρυπτοχριστιανοί-ελληνόφωνοι”, “εξισλαμισμένοι Πόντιοι”, ακόμα και «Έλληνες Πόντιοι κρυπτοχριστιανοί».
Ο όρος “εξισλαμισμένος” παραπέμπει περισσότερο στην πρώτη γενιά των εξωμοτών και εμπεριέχει, ως παρόν, το στοιχείο της βίας. Όμως οι πληθυσμοί αυτοί δεν είναι “εξισλαμισμένοι” αλλά “μουσουλμανικοί”. Εξισλαμισμένοι υπήρξαν πριν από τρεις περίπου αιώνες. Στη συνέχεια εμπεδώθηκε απολύτως η νέα θρησκεία και δημιουργήθηκε μια νέα οντότητα: οι ελληνόφωνοι μουσουλμάνοι. Τη στιγμή της τελικής ελληνο-τουρκικής σύγκρουσης στον Πόντο, η οποία στην πραγματικότητα ήταν χριστιανο-ισλαμική, οι χριστιανοί και οι μουσουλμάνοι ελληνόφωνοι βρέθηκαν σε διαφορετικά στρατόπεδα. Η πλειονότητά τους επίσης είναι πιστοί μουσουλμάνοι. Ειδικά οι οφλήδες, εφόσον στην περιοχή του Όφη υπήρχαν τα μεγάλα ισλαμικά ιεροδιδασκαλεία της οθωμανικής περιόδου.
Η εκμετάλλευση των Ποντίων της Τουρκίας
Με βάση λοιπόν τις πλαστές θεωρήσεις, η πολιτική των χρησιμοποιούντων τις εντέχνως παραπλανητικές εικόνες, στόχευε στη διόρθωση του ιστορικού λάθους. Παλιότερα, ανέχτηκαν, εάν δεν προώθησαν κιόλας, την παρέμβαση των ελληνικών μυστικών υπηρεσιών στις σχέσεις με τον πληθυσμό αυτό.
Ενοχοποίησαν δηλαδή τον πληθυσμό εξαρχής, στα μάτια των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών -οι οποίες εκείνο τον καιρό βρίσκονταν σε πόλεμο με τους Κούρδους. Για τους Τούρκους εθνικιστές, το παρακράτος, αλλά και τις ισχυρές μυστικές υπηρεσίες της γείτονος, οι ελληνόφωνοι μετατράπηκαν σε εν δυνάμει πράκτορες της Ελλάδας.
(από το βιβλίο του Ömer Asan)
Η αδιαφορία για τη μοίρα του πληθυσμού υπήρξε απίστευτη. Η συχνή αναφορά ενός κομματικού εντύπου -που καπηλεύεται το ιστορικό μας όνομα- ότι στην περιοχή των ελληνοφώνων υπάρχει αντάρτικο (υπονοώντας, εθνοτικό, δηλαδή ποντιακό αντάρτικο) αποκαλύπτει στους Τούρκους πράκτορες τις αφελείς επιδιώξεις τους. Από την άλλη, με την αίγλη του δυτικού ατζέντη, προωθήθηκαν από κάποιους ακόμα και εκχριστιανισμοί. Με τον τρόπο αυτό δρομολογήθηκε μια ρήξη στους κόλπους της ελληνόφωνης κοινότητας της βόρειας Τουρκίας, χωρίζοντάς την σε εκχριστιανισμένους και μουσουλμάνους. Τη χειρότερη υπηρεσία που θα μπορούσε να προσφέρει στις διαδικασίες αυτοσυνειδησίας του πληθυσμού αυτού, την πρόσφερε! Όμως η σημαντικότερη αρνητική παρέμβαση στο συγκεκριμένο ζήτημα υπήρξε η προσφυγή σε διεθνή όργανα για την υπέρασπιση, τάχα, των δικαιωμάτων τους παρουσιάζοντάς τους σα μια μειονότητα… Η προσφυγή έγινε ερήμην τους, χωρίς να ζητηθεί η γνώμη τους. Το ανησυχητικό είναι ότι η κίνηση αυτή έγινε από μια εξωποντιακή οργάνωση, η οποία για άλλη μια φορά υποκατέστησε τον οργανωμένο ποντιακό χώρο. Εξέφρασε έτσι με τον καλύτερο τρόπο το γεγονός ότι υπάρχουν κύκλοι και συμφέροντα που επιδιώκουν να εκπροσωπήσουν -αφού πρώτα εξευτελίσουν και περιθωριοποιήσουν- και τον ίδιο τον ελλαδικό ποντιακό χώρο.
Η αδιαφορία για την τύχη των ελληνοφώνων της Τουρκίας θα φανεί και στην περίπτωση του συγγραφέα Ömer Asan. Όπως είναι γνωστό, ο Asan παραπέμφθηκε να δικαστεί με την κατηγορία της «διαμελιστικής προπαγάνδας» κατά του τουρκικού κράτους με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του Pontos Kültürü (Ο πολιτισμός του Πόντου). Και ενώ ο ίδιος ο συγγραφέας είχε διαμηνύσει προς τους Ελλαδίτες Πόντιους να μην επιχειρήσουν να μετατρέψουν το συγκεκριμένο ζήτημα σε ελληνοτουρκικό, κάποιοι απ’ αυτούς που καπηλεύονται το ποντιακό ζήτημα -παραβιάζοντας κυνικά τη θέληση του Asan- άρχισαν να μαζεύουν «υπογραφές συμπαράστασης» κάτω από ένα κείμενο που παρουσίαζε τον υπό δίωξη συγγραφέα κάτι σαν τον Πόντιο Οτσαλάν. Η προβοκατόρικη αυτή προσπάθεια ανάγκασε τον ίδιο τον ελληνόφωνο συγγραφέα να κάνει την παρακάτω δημόσια δήλωση προς τα ελλαδικά Μέσα:
«Μετά από ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα που μεταδόθηκε στις 20 Ιανουαρίου 2002, το βιβλίο μου “Pontos Κulturu“, απαγορεύτηκε και κατασχέθηκε. Όμως αυτή η απαγόρευση δεν είναι ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία που γίνεται. Αυτού του είδους οι απαγορεύσεις αν και ελαττώνονται, εξακολουθούν να υπάρχουν στη χώρα μου, την Τουρκία, η οποία βρίσκεται σε διαδικασία υποψηφιότητας για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτού του είδους τα ατυχή συμβάντα είναι φυσικό να γίνονται στην Τουρκία, η οποία βαδίζοντας προς την κατεύθυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχει κάνει σημαντικά βήματα προς τον εκδημοκρατισμό και προς το να καταστεί ένα κράτος δικαίου.
Παράλληλα με την απαγόρευση του βιβλίου μου ασκήθηκε δίωξη. Πιστεύω ότι μετά το τέλος της δίκης θα ξεκαθαρίσει το θέμα του βιβλίου και της ταυτότητάς μου. Επιπλέον προτίθεμαι να ασκήσω το δικαίωμά μου για ατομική προσφυγή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Γι’ αυτό επιθυμώ να μην ανησυχούν οι φίλοι μου για μένα. Αποτελεί ατυχία το ότι αυτό το γεγονός, καθώς και η δίκη που θα διεξαχθεί, συμπίπτει με μια περίοδο που γίνεται σημαντική πρόοδος στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Πιστεύω ότι η κατάσταση που δημιουργήθηκε από προβοκάτσια των δυνάμεων που αντιτίθενται στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα ξεπεραστεί με τη φρόνηση. Εξάλλου το συμβάν αυτό δεν έχει καμιά πολιτική ή νομική σχέση με την Ελλάδα. Πρόκειται για κάτι που αφορά εμένα και το τουρκικό νομικό σύστημα και πιστεύω ότι θα κερδίσει αυτός που έχει δίκιο.»
[Eγκυκλοπαίδεια που περιλαμβάνει όλες τις λέξεις που υπάρχουν σήμερα στη Μαύρη Θάλασσα (ελληνικές, τουρκικές, αρμενικές, λαζικές κ.ά.). Εκδόθηκε από τις εκδόσεις Heyamolla (Εϊγιαμόλα)] Δεν είναι αμελητέα η συμβολή των συγκεκριμένων κύκλων στην εμφάνιση ενός έντονα επιθετικού τουρκικού εθνικιστικού ρεύματος, που στοχεύει και τρομοκρατεί τους ελληνόφωνους. Αυτό που συμβαίνει το περιγράφει με εξαιρετικό τρόπο ο Vahit Tursun:
(Την Κυριακή 25/2/07, η μεγάλη κεντροαριστερή εφημ. Radikal δημοσίευσε ως πρωτοσέλιδο στο ένθετο για τον πολιτισμό το άρθρο του Vahit Tursun με τίτλο: Τα ρωμαίικα της Ανατολής πεθαίνουν)
“…οι κρατικές δυνάμεις υποστηρίζουν τις παρανοϊκές σπερμολογίες των ρατσιστών στην περιοχή και ψάχνουν γι αντάρτες, μέλη παράνομων ανταρτικών οργανώσεων του ελληνόφωνου πληθυσμού…. Πρέπει να σημειώσουμε ότι σε όλ’ αυτά βοηθάνε και διάφοροι Πόντιοι, επίσης ρατσιστές που ζουν εδώ στην Ελλάδα και που στον δικό τους Τύπο δημοσιεύουν επίσης ανύπαρκτα γεγονότα, που τάχα γινόντουσαν στον Πόντο, με το σκοπό να εντοπίσουν κρυπτοχριστιανούς στην περιοχή. Δηλαδή, οι ρατσιστές των δυο πλευρών κατά κάποιον τρόπο αλληλοβοηθούνται.”
(το κείμενο αυτό είναι απόσπασμα από το άρθρο η Ομάδα Χαραλαμπίδη-Φωτιάδη)