Του Σάββα Καλεντερίδη*
Κατά τη διάρκεια της ημερίδας συζητήθηκε το θέμα των Γενοκτονιών των Αρμενίων, των Ελλήνων και των Ασσυρίων της Μικράς Ασίας και της Ανατολής, που διαπράχθηκαν από τους Νεότουρκους και τους Κεμαλιστές το χρονικό διάστημα από το 1914 έως το 1923, γενοκτονίες που διαπράχθηκαν στη λογική της δημιουργίας μιας «καθαρής» Τουρκίας.
Στην ημερίδα συμμετείχαν ως παρατηρητές και μερικοί δημοσιογράφοι από έντυπα της μουσουλμανικής μειονότητας της ελληνικής Θράκης, οι οποίοι κατά δήλωσή τους «παρενοχλήθηκαν προφορικά, στοχοποιήθηκαν, και μάλιστα ο δημοσιογράφος Ιλχάν Ταχσίν απειλήθηκε με θάνατο».
Στη συνέχεια, εκτός από σειρά άρθρων που δημοσιεύθηκαν στο λεγόμενο μειονοτικό τύπο, τα οποία άρθρα είναι υβριστικά και καταφέρονται εναντίον όσων αγωνίζονται για την αναγνώριση της Γενοκτονίας και ούτε λίγο ούτε πολύ μας καλούν, εμάς που επιζήσαμε από το μαχαίρι των γενοκτόνων, να νοιώθουμε ευγνωμοσύνη που δεν μας καθάρισαν τότε όλους, ακολούθησε καταγγελία της υποτιθέμενης παρεμπόδισης του λειτουργήματος της δημοσιογραφίας, την οποία υπογράφει το σύνολο σχεδόν των δημοσιογράφων που υπηρετούν -με πίστη ομολογουμένως- τον μειονοτικό τύπο της ελληνικής Θράκης. Και λέμε υποτιθέμενης γιατί δικαιούμαστε –μάλλον είμαστε υποχρεωμένοι- να αντιμετωπίζουμε καχύποπτα εκείνους που ταυτίζονται με τις πολιτικές της Άγκυρας, αφού με κάτι τέτοιες καταγγελίες και με την κορυφαία προβοκάτσια της βόμβας που τοποθέτησε μουσουλμάνος φοιτητής, όργανο του τουρκικού κράτους και της Άγκυρας, στο σπίτι του Μουσταφά Κεμάλ στη Θεσσαλονίκη, προκλήθηκαν τα βάρβαρα επεισόδια της 6-7 Σεπτεμβρίου 1955, που αποτέλεσαν καθοριστικό χτύπημα στην επιβίωση του Ελληνισμού της Πόλης, της Ίμβρου και της Τενέδου.
Πάντως, ανεξάρτητα από την αμαρτωλή ιστορία του τουρκικού κράτους και των οργάνων του -μέσα και έξω από την Τουρκία- ασφαλώς ο κάθε πολίτης αυτής της χώρας έχει το δικαίωμα να καταγγέλλει την παρεμπόδιση του λειτουργήματος της δημοσιογραφίας, καθώς και πράξεις εκφοβισμού -και κυρίως απειλές- από όποιον και προς όποιον αυτές και αν εκτοξεύονται. Εμείς δε, οι δημοκρατικοί πολίτες της Ελλάδος, θα πρέπει να είμαστε αλληλέγγυοι προς κάθε άνθρωπο του οποίου τα δικαιώματα παραβιάζονται ή καταπατούνται, ανεξάρτητα από χρώμα, θρησκεία και εθνοτική ομάδα που ανήκει. Άλλωστε αυτό θα πει Ελλάδα, αυτό επιβάλλει η ιστορία του Ελληνισμού, που τόσο συνέβαλε στη διαμόρφωση αυτών των πανανθρώπινων αξιών.
Αποτελεί χρέος όλων μας να είμαστε ανεκτικοί και δημοκράτες ακόμα και σε εκείνους οι οποίοι παίζουν συγκεκριμένους ρόλους και υπηρετούν με πρωτόγονο φανατισμό καθεστώτα και ιδεολογίες, όπως ο κεμαλικός φασισμός, που διέπραξαν τις γενοκτονίες και συνεχίζουν να διαπράττουν εγκλήματα εναντίον λαών, θρησκευτικών μειονοτήτων και επί του προκειμένου, πραγματικών δημοσιογράφων, που πληρώνουν με το αίμα και τη ζωή τους το καθήκον τους απέναντι στη δημοσιογραφία και την κοινωνία γενικότερα. Και υποστηρίζω ότι αποτελεί υπόχρέωσή μας η ανοχή ακόμη και σε αυτά τα πρόσωπα, επειδή η αντιμετώπισή τους ως όργανα άλλων κρατών (εάν και εφ' όσον είναι) πρέπει να γίνεται από τις αρχές του κράτους και μάλιστα του κράτους δικαίου και όχι από πρόσωπα ή άλλους ιδωτικούς φορείς.
Πάντως, οι συγκεκριμένοι δημοσιογράφοι που υπογράφουν την καταγγελία, θα ήταν πιο πιστευτοί και θα μπορούσαν να επικαλεστούν με μεγαλύτερη αξιοπιστία και αξιοπρέπεια την αλληλεγγύη της κοινής γνώμης και της ελληνικής κοινωνίας, αν πέρυσι είχαν συστρατευτεί με τα εκατομμύρια των ανθρώπων που καταδίκασαν τη δολοφονία του Αρμένιου δημοσιογράφου Χραντ Ντινκ, που εκτελέστηκε εν ψυχρώ από όργανα του κεμαλικού κράτους. Αν είχαν καταγγείλει τη δολοφονία μετά από ξυλοδαρμό και βασανιστήρια από Τούρκους αστυνομικούς του δημοσιογράφου Μετίν Γκιόκτεπε, στην Κωνσταντινούπολη (1996), τις εν ψυχρώ δολοφονίες δεκάδων Κούρδων δημοσιογράφων, οι οποίοι πέθαναν κυριολεκτικά με την πένα στο χέρι, προσπαθώντας να ενημερώσουν την κοινή γνώμη και το λαό τους για τα θέματα που τους αφορούν. Ακόμα-ακόμα, θα μπορούσαν να υπογράψουν μια διαμαρτυρία για τον ξυλοδαρμό του δημοσιογράφου Ανδρέα Ρομπόπουλου στην Κωνσταντινούπολη, τον περασμένο Δεκέμβριο.
Να θυμίσουμε δε στους υπογράφοντες την καταγγελία ότι ο Ανδρέας Ρομπόπουλος είναι ο τελευταίος Έλληνας δημοσιογράφος της άλλοτε ανθούσας ελληνικής κοινότητας της Κωνσταντινούπολης, που ως αποτέλεσμα της πολιτικής συστηματικής εθνοκάθαρσης που εφάρμοσε το κεμαλικό κράτος, από 150.000 άτομα που αριθμούσαν το 1923, σήμερα αριθμούν περί τις 2.000 ψυχές, ενώ οι μουσουλμάνοι της ελληνικής Θράκης, που παρέμειναν στην ελληνική επικράτεια με βάση τη Συνθήκη της Λοζάνης και πάντα στη λογική της αμοιβαιότητας, αντί να αριθμούν σήμερα τα 1100 άτομα (αυτός ο αριθμός προκύπτει με βάση την αμοιβαιότητα), οι ίδιοι διατείνονται ότι ξεπερνούν τις 120.000.
Ενώ όμως δεν έχουν τη δύναμη να ξεπεράσουν τα δεσμά του κεμαλικού φασισμού και να καταγγείλουν τη βάναυση επίθεση και τον ξυλοδαρμό του τελευταίου Έλληνα δημοσιογράφου της Κωνσταντινούπολης, υπογράφουν αβίαστα τη διαμαρτυρία για την παρενόχληση και τις απειλές που υποτίθεται ότι δέχτηκε ο συνάδελφός τους, σε μια ημερίδα που αφορούσε τη γενοκτονία τριών λαών, γενοκτονία που διαπράχθηκε από ένα καθεστώς που συνεχίζει να υπάρχει και οι ίδιοι με πάθος και φανατισμό υποστηρίζουν.
Το θράσος τους περισσεύει....
*Ο Σάββας Καλεντερίδης είναι διευθυντής των εκδόσεων ΙΝΦΟΓΝΩΜΩΝ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΝΦΟΓΝΩΜΩΝ
Φιλελλήνων 14, Σύνταγμα, Αθήνα,
τηλ. 210 3316036, φαξ 2103250421
Website: www.infognomon.gr
e-mail: skal@infognomon.gr
Ακολουθούν σε μετάφραση η καταγγελία των δημοσιογράφων, σχετικό άρθρο της εφημερίδας Μιλλέτ Κομοτηνής.
(Tα πορίσματα και το δελτίο τύπου της ημερίδας μπορείτε να το διαβάσετε παρακάτω)
Καταγγελία
Στις 24-5-2008 στην συγκέντρωση με τίτλο «Τρείς γενοκτονίες, μια στρατηγική» που έγινε στην Κομοτηνή, οι Τούρκοι δημοσιογράφοι Ιμπραήμ Μπαλταλί, Τζεμίλ Καμπζά και Αχμέτ Νταούτ παρενοχλήθηκαν προφορικά, στοχοποιήθηκαν, και μάλιστα ο δημοσιογράφος Ιλχάν Ταχσίν απειλήθηκε με θάνατο. Το να γίνονται τέτοια περιστατικά στη χώρα μας την Ελλάδα που ισχυρίζεται πως είναι το λίκνο της δημοκρατίας, δείχνει πως δεν υπάρχει ασφάλεια για την ζωή των δημοσιογράφων και πως περιορίστηκε η ελευθερία λήψης ειδήσεων των μειονοτικών ανθρώπων μας. Ανησυχούμε πως η επίθεση αυτή σε βάρος των μειονοτικών δημοσιογράφων θα βλάψει το κλίμα ειρήνης και θα δημιουργήσει βαθιά ρήγματα ανάμεσα στις διαφορετικές κοινότητες που ζούνε στην περιοχή μας. Σχετικά με αυτό το γεγονός, μας λυπεί και το καταγγέλλουμε έντονα. Αιτούμαστε δε από τα αρμόδια όργανα να πάρουν τα δέοντα μέτρα.
Γκιουμουλτζίνα 27-5-2008
Ιλχάν Ταχσίν - εφ. Μπιρλίκ
Τζεμίλ Καμπζά - εφ. Γκιουντέμ
Ιμπραήμ Μπαλταλί - περιοδικό Ρόντοπ Ρουζγκαρί
Αχμέτ Νταούτ - εφ. Ολάι
Οζάν Αχμέτογλου - εφ. Γκιουντέμ
Μεχμέτ Χατίπογλου - δημοσιογράφος
Χουλιά Εμίν - εφ. Γκιουντέμ
Σεζέρ Ριζά - εφ. Τζουμχουριέτ
Ντιλέκ Ανταλί Οσμάν - εφ. Τζουμχουριέτ
Χαλίλ Χακί - συνταξιούχος δημοσιογράφος
Αμπντουλχαλίμ Ντεντέ - εφ. Τρακιανίν Σεσί
Σαλίμ Αχμέτ - εφ. Μπουλτέν
Ιλκνούρ Χαλίλ - περιοδικό Ορετμενίν Σεσί
Τζενγκίζ Ομέρ - εφ. Μιλλέτ
Μπιλάλ Μπουντούρ - εφ. Μιλλέτ
Οζτζάν Αλιοσμάν - εφ. Ουλκού
Εβδομαδιαία εφ. Μιλλέτ Κομοτηνής, 29-5-2008 αρ. φύλλου 131
Αυτοί που αναζητούνε γενοκτόνους ας κοιτάξουν στον καθρέφτη
Οι ιστορικοί της Δύσης προσέφυγαν σε κάθε είδους συκοφαντία για να δημιουργήσουν την εικόνα του «Τούρκου δολοφόνου». Και όμως η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Όταν ερωτούνται οι Έλληνες για τους 900 χιλιάδες Τούρκους που εσφάγησαν κατά την επανάσταση του 1821 μπορεί να απαντάνε κοροϊδευτικά πως «αυτούς τους κατάπιε το φεγγάρι». Δυτικές πηγές το κατέγραψαν αυτό ως «γενοκτονία των Ελλήνων από τους Τούρκους».
Όσοι θέλουν να μάθουν τι είδους σφαγές έκαναν οι Έλληνες για να ελληνοποιήσουν την Κρήτη μπορεί να ακούσει στην πόλη Σίντε τα εγγόνια αυτών που έφυγαν με σκισμένα πανιά από την Κρήτη. Αυτοί που έμειναν αναγκάστηκαν να αλλάξουν όνομα και θρησκεία και έτσι η Κρήτη εκκαθαρίστηκε. Οι σφαγές που έγιναν στην Κύπρο μέχρι το 1974 δεν μνημονεύονται καθόλου. Στον πόλεμο Ρώσων και Οθωμανών του 1876-77, ο τσαρικός στρατός ολόκληρα χωριά Τούρκων της Βουλγαρίας τα πέρασε από μαχαίρι σφάζοντας συνολικά 450.000 Τούρκους. Ένα εκατομμύριο Τούρκοι κατέφυγαν στην Κωνσταντινούπολη. Γιατί; Διότι οι αποικιοκράτες δυτικοί θέλουν μόλις αναφέρεται Τούρκος ανακλαστικά στο μυαλό των Δυτικών να έρχεται η εικόνα του «Τούρκου δολοφόνου». Με αυτά τα ψέματα ανατρέφουν τις γενιές.
Στην Ελλάδα σήμερα ακόμα και η λέξη Τούρκος δεν είναι ανεκτή. Γι αυτό έκλεισε και η Τουρκική Ένωση Ξάνθης. Όπως έκλεισαν και όλοι οι σύλλογοι που είχαν στο όνομα τους τον όρο τουρκικός…
Αυτή η αντιτουρκική νοοτροπία δεν διαμορφώθηκε σε μια μέρα. Είναι αποτέλεσμα μιας χρόνιας και συστηματικής συκοφαντικής εκστρατείας. Εμείς λοιπόν τι ξέρουμε γι΄ αυτά τα θέματα; Τίποτε. Γι΄ αυτά τα θέματα ποτέ δεν μας έχουν πληροφορήσει. Και ενώ εμείς μένουμε ανήξεροι της ιστορίας και των εξελίξεων η Δύση συνεχίζει την συκοφαντική της εκστρατεία. Τελευταία μάλιστα συκοφαντία αποτελεί η παρουσίαση της γενοκτονίας που υπέστησαν οι Τούρκοι από τους Αρμενίου, ως γενοκτονία που υπέστησαν οι Αρμένιοι από τους Τούρκους. Στην πραγματικότητα η αλήθεια είναι ακριβώς αντίθετη. Τα βιβλία που γράφουν την αλήθεια, μας παρουσιάζουν μια σειρά από σχετικές πραγματικότητες. Ένα από τα βιβλία αυτά είναι και το βιβλίο «Ο πολιτισμός των δέκα Τούρκων» του Χαλούκ Ταρτζάν. Τα βιβλία αυτού του είδους, που μας εξηγούνε τις ιστορικές αλήθειες που μας έκαναν να ξεχάσουμε, πρέπει δίχως χρονοτριβή να τα διαβάσουμε και να τα μεταδώσουμε στις νέες γενιές.
Μόνο έτσι είναι δυνατόν να σωθούμε από το λεγόμενο αίσθημα κατωτερότητας και καταπίεσης έναντι της Δύσης. Οι δικοί μας που είναι ερωτευμένοι με την Ευρώπη, για να συγκινήσουν τους Ευρωπαίους λένε οτιδήποτε αντιτουρκικό και αντιισλαμικό που θέλουν οι άλλοι να ακούσουν και για να ωφελήσουν τους ξερόλες μας και τα αφεντικά τους βγαίνουν στην τηλεόραση και λένε πράγματα που προκαλούνε αηδία.
Δεν ξέρω αν θα ωφελούσε να συστήσω αυτό το βιβλίο στους Έλληνες φανατικούς αντιτούρκους ιστορικούς και ερευνητές. Αισθάνομαι την ανάγκη να το πω, διότι η ίδια η ύπαρξη τους δομημένη πάνω στον αντιτουρκισμό, πλέον μετέτρεψε αυτήν τη παράνοια σε τρόπο ζωής.
Το τελευταίο παράδειγμα αυτών που κάθε κύτταρο του σώματός τους έχει σκεπαστεί από τον αντιτουρκισμό και τον αντιισλαμισμό το είδαμε την προηγούμενη εβδομάδα όταν στα πλαίσια της εκδήλωση που έγινε στις 24-5-2008 στο ξενοδοχείο Αρκάδια για την δήθεν γενοκτονία των Ποντίων, οι Τούρκοι δημοσιογράφοι δέχτηκαν ύβρεις και απειλές θανάτου. Αυτοί που υποτίθεται αγωνίζονται για τον ανθρωπισμό, έδειξαν με την απάνθρωπη συμπεριφορά τους το αληθινό τους πρόσωπο.
Σε αυτούς που πετάνε στο τουρκικό έθνος την συκοφαντία της γενοκτονίας και προσπαθούν να δείξουν ότι είναι θύματα, να τους θυμίσουμε και τα δημοσιεύματα του ελληνικού τύπου που λένε πως οι ίδιοι είναι κάποιοι εξ αυτών που πραγματοποίησαν την μεγαλύτερη μετά Χίτλερ γενοκτονία στην Ευρώπη.
Να αναφέρουμε επίσης πως δεν κατηγορούμε εξαιτίας αυτών όλο το ελληνικό έθνος. Παρά μόνο κατηγορούμε και αναθεματίζουμε αυτούς που επέφεραν ένα ανεξίτηλο λεκέ στην ιστορία αυτού του έθνους.
Να η είδηση λοιπόν που δείχνει πως οι φανατικοί ορθόδοξοι Έλληνες αποτελούνε τους πλέον άγριους ανά την ιστορία εχθρούς των μουσουλμάνων:
Ακολουθεί αναδημοσίευση 2 άρθρων στα ελληνικά. Ένα από το ın.gr και ένα από τα ΝΕΑ που αναφέρονται στο ενδεχόμενο συμμετοχής Ελλήνων εθελοντών σε εγκλήματα πολέμου που διεπράχθησαν στην Σεμπρένιτσα κ.α.