Ποτέ δεν συντάχθηκα με όλους τους μελετητές, που εξαρτούσαν το μέλλον της Τουρκίας από το αποσχιστικό κίνημα των Κούρδων. Είχα και έχω πάντα την εντύπωση ότι έχουν πολλά κοινά οι δυο λαοί, με κύριο συγκολλητικό την θρησκεία που τους δένει. Έτσι μπορεί να εξηγηθεί και η τεράστια βοήθεια που δώσανε οι Κούρδοι στον Κεμάλ κατά των Ελλήνων το 1920, που στην ουσία ήταν κατά των συμφερόντων τους, που πηγάζανε από τη συνθήκη των Σεβρών. Ο Μουσταφά Κεμάλ ήταν αναμφισβήτητα η τεράστια πολιτική και στρατιωτική φυσιογνωμία που έσωσε τη Τουρκία από τη πλήρη διάλυση και από πολυεθνική αυτοκρατορία τη μετέτρεψε σε Εθνικό κράτος με τυφλό εθνικό φανατισμό. Αυτός ο φανατισμός που εκτονώνεται με τις άγριες σφαγές και τις εθνοκαθάρσεις, είναι το κύριο συστατικό επιβίωσης και διόγκωσης του Τουρκικού κράτους.
Οι μεταρρυθμίσεις του Κεμάλ ήταν πρωτοφανείς για ένα Ισλαμικό κράτος και ακόμα περισσότερο προκειμένου περί Τουρκίας. Ο Τουρκικός λαός και η θρησκευτική νομεγκλατούρα αλλά και οι Σουλτανικοί, οι Αγάδες και οι προύχοντες, δεν ήταν σε θέση να δεχθούν αυτή τη πλημμυρίδα των καίριων αλλαγών. Ειδικά η μάζα του Τουρκικού λαού με την αμάθεια, την δεισιδαιμονία του και το βαθύ θρησκευτικό του συναίσθημα, ήταν αδύνατο να καταλάβει και να προσαρμοστεί σε τέτοιες τεράστιες αλλαγές.
Οι Κεμαλιστές.
Η επανάσταση των Νεοτούρκων έδωσε την ευκαιρία στους Κεμαλιστές να γίνουν κύριοι της καταστάσεως. Ο Κεμάλ με το φωτοστέφανο των μεγάλων στρατιωτικών του νικών, κατάφερε να γίνει ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης της Τουρκίας, Ατατούρκ πατέρας των Τούρκων. Κάτω από αυτή την λάμψη φυτεύτηκαν οι μεταρρυθμίσεις του, οι οποίες ουσιαστικά άλλαζαν την υφή του Τουρκικού κράτους, δεν ήταν όμως δυνατόν να εκδηλωθεί οποιαδήποτε αντίδραση, σε ότι πρόσταζε ο μεγάλος ηγέτης. Ο Κεμάλ κατήργησε το Χαλιφάτο, εγκατέστησε Δημοκρατία με πρόεδρο τον ίδιο, δημιούργησε τη Μεγάλη Εθνοσυνέλευση και το Εθνικό Συμβούλιο δίνοντας στρατιωτικό χαρακτήρα στην διοίκηση, κατήργησε το Ισλαμικό κανονικό δίκαιο, προχώρησε στην αποθρησκευτοποίηση του κράτους, κατάργησε τα μουσουλμανικά θρησκευτικά τάγματα όπως και το Ισλαμικό ημερολόγιο, αφήρεσε το φέσι και τη μαντίλα, και κατάργησε το αλφάβητο, βάζοντας στη θέση του αραβικού το λατινικό. Η Τουρκία λοιπόν μαζί με την ανατολίτικη ραθυμία της, έχασε και τις ρίζες της. Αυτός ο εξευρωπαϊσμός κολάκευσε και δημιούργησε ελπίδες στους δυτικούς για μια νέα εκπολιτισμένη Τουρκία και γιαυτό η Κεμαλική Τουρκία απέκτησε ισχυρές προσβάσεις στη Δύση. Ο Κεμάλ πρωτοστάτησε στις σφαγές των μειονοτήτων, με την αλησμόνητη κραυγή του «Η Τουρκία για τους Τούρκους», χρησιμοποίησε σαν εργαλείο την λεγόμενη Ελληνοτουρκική φιλία αλλά ποτέ δεν πίστεψε σ’ αυτή. Αμέσως μετά τη συνθήκη της Λωζάνης (30 Ιαν. 1925) εξεδίωξε με τη πρόφαση των εταμπλί (γαλλιστί οι εγκατεστημένοι) τον Οικουμενικό Πατριάρχη Κων/νο τον 6ο από την Κων/πολη. Τα εγκλήματά του κατά του Ελληνισμού, ήταν συνεχή, σχεδιασμένα και αποτρόπαια. Άλλωστε η νίκη κατά των Ελλήνων τον είχε θεοποιήσει στο Τουρκικό λαό. Οι Κεμαλιστές τηρώντας τους θεσμούς και τις παρακαταθήκες του Κεμάλ δεν θα επιτρέψουν ποτέ, επιστροφή στο Ισλαμικό καθεστώς. Όσοι πιστεύουν ότι οι Κεμαλιστές είναι κατά της εισόδου της Τουρκίας στην ΕΕ κάνουν μεγάλο λάθος. Είναι κατά της εισόδου με το άρμα των Ισλαμιστών, νυν Ερντογάν. Το μεγάλο πρόβλημα των Κεμαλιστών ήταν και παραμένει, η φράξια των Ισλαμιστών μέσα στο Τουρκικό στράτευμα. Κάθε χρόνο περίπου 200-300 στελέχη των Ενόπλων δυνάμεων διώκονται για τα Ισλαμικά τους φρονήματα.
Ισλαμιστές.
Ασφαλώς και δεν εκριζώθηκε το θρησκευτικό συναίσθημα από τον Τουρκικό λαό. Παραμένει πιεσμένο και συσπειρωμένο σαν ένα δυνατό ελατήριο, που είναι έτοιμο να εκτιναχθεί μόλις βρει την ευκαιρία. Αν λόγω Κεμάλ, ή λόγω των επιτυχιών του Τουρκικού Στρατού, η ευκαιρία δεν δόθηκε ακόμα, τούτο δεν σημαίνει ότι δεν θα δοθεί και στο μέλλον. Η αλήθεια είναι ότι πάντα υπέβοσκε στη Τουρκία η παλινόρθωση του Ισλαμισμού, με τη μορφή του Θεοκρατικού κράτους. Στις μέρες μας το ρόλο αυτό τον έχει επωμισθεί το κυβερνών κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ), το οποίο γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο έχει πάρει μια πολύ ισχυρή πλειοψηφία από το Τουρκικό λαό. Οι Κεμαλιστές αντιδρούν, γιατί γνωρίζουν πολύ καλά ότι ένα και μόνο σκαλοπάτι αν κατέβουν από το επίπεδο που προσδιόρισε ο Κεμαλ, οι εξελίξεις θα είναι ανεξέλεγκτες. Ήδη αρχίζει η δίκη για την κατάργηση του κόμματος του Ερντογάν. Ο ίδιος ο Ερντογάν, είναι διστακτικός και προσεκτικός και μάλλον δειλός, για να αντιπαρατεθεί με τους Κεμαλιστές. Όμως τα πράγματα εξελίσσονται και τραβούν το δικό τους δρόμο, με τον Ερντογάν ή κάποιο άλλο πιο τολμηρό. Μια δήλωση που αγνοήθηκε από τους εδώ μελετητές, ήταν αυτή του Φιράτ Ντενγκίρ που είναι ο νούμερο δυο του ΑΚΡ. «Οι μεταρρυθμίσεις του Κεμάλ τραυμάτισαν την Τουρκική κοινωνία. Μέσα σε μια νύχτα άλλαξε το ντύσιμο του λαού και τη γλώσσα του» είπε ο Ντεγκίρ στους New York Times. Απίστευτη δήλωση αλλά πιο απίστευτη η δήλωση- αντίδραση των Κεμαλιστών. «Θέλουν να πάρουν εκδίκηση για τις μεταρρυθμίσεις του Ατατούρκ. Στόχος τους είναι ο Κεμάλ και η Δημοκρατία που ίδρυσε», δήλωσε ο αντιπρόεδρος του λαϊκού κόμματος (CHP) και λακές των Κεμαλιστών Ονούρ Οϊμέν. Οι δυο αυτές δηλώσεις είναι παραστατικότατες του χάσματος που χωρίζει Κεμαλιστές και Ισλαμιστές.
Η σύγκρουση.
Οι Κεμαλιστές γνωρίζουν καλά ότι το κόκκινο πανί των Ισλαμιστών που αποτελούν το ΑΚΡ είναι ο Κεμάλ. Μάλιστα οι κοσμικοί κατηγορούν το κυβερνών κόμμα , ότι έχει μυστική ατζέντα (και όντως την έχει) με στόχο την ίδρυση ισλαμικού κράτους. Αισθάνονται ότι οι δηλώσεις του Ντεγκίρ δικαιώνουν τους φόβους τους, γιαυτό έγιναν πιο απειλητικοί, ζητώντας απαιτητικά το άμεσο κλείσιμο του ΑΚΡ. Ασφαλώς ματαιοπονούν, γιατί στη θέση του ΑΚΡ το ποτάμι των Ισλαμιστών θα φέρει κάποιο άλλο ισλαμικό κόμμα και στη θέση του Ρετζέπ κάποιο άλλο πιθανώς Φιράτ, πιο φανατικό, πιο θαρραλέο και πιο αποτελεσματικό. Ήδη μόλις χθές το ΑΚΡ έκανε τη πρώτη επιθετική κίνησή του. Συνέλαβε μαζί με άλλους και δύο ε.α. στρατηγούς, μάλιστα ο Χουρσίτ Τολόν ήτανε και διοικητής Στρατιάς, για συνωμοσία κατά του κυβερνώντος κόμματος. Είναι μια εξέλιξη αναταραχής.
Τα ποτάμια ποτέ δεν γυρίζουν προς τα πίσω και οι μεταρρυθμίσεις του Κεμάλ είναι σίγουρο ότι κλείσανε το κύκλο τους, έστω και αν πάρουν κάποιες παρατάσεις λόγω της δικτατορίας των Κεμαλιστών. Η σύγκρουση όποτε κι’ αν έρθει θα είναι πολύ βίαιη. Αυτή η σύγκρουση θα αποτελέσει και τη θρυαλλίδα της Κουρδικής βόμβας. Σίγουρα, αν η Τουρκία στα χρόνια που πέρασαν είχε μια εθνική ατυχία, οι εξελίξεις θα είχαν ήδη συντελεσθεί. Όμως ο από μηχανής θεός της Τουρκίας, που δυστυχώς ήταν πάντοτε η Ελλάδα, την έσωσε από τις περιπέτειες. Κάθε επιτυχία του Τουρκικού Στρατού (1922,1974, Ιμια, Οτσαλάν), κατά του Ελληνικού, αποτελούσε και μια παράταση ζωής για το κοσμικό κράτος, αφού για τους Τούρκους κάθε επιτυχία κατά των Ελλήνων είναι μέσα στα όνειρά τους. Εκτιμάται ότι η σύγκρουση τελικά θάρθει, όμως αυτού του είδους τα κοινωνικά φαινόμενα έχουν σαν μονάδα χρόνου τα ανθρωποέτη, καθένα από τα οποία ισούται με περίπου τριάντα ημερολογιακά. Αναγκαστικά θα περιμένουμε.
Η Ελλάδα.
Το μεγαλύτερο ψέμα μετά την Ελληνοτουρκική φιλία, με το οποίο ταίστηκε ο Ελληνικός λαός, είναι ότι μια Ισλαμική Τουρκία είναι πιο επικίνδυνη από τη Κεμαλική. Από αναρρήσεως του Κεμάλ στην εξουσία ο Ελληνισμός συρρικνώνεται επικίνδυνα. Βέβαια αυτή η θεωρία προέρχεται και από τις ΗΠΑ, που για δικούς τους σοβαρούς λόγους, δεν θέλουν επάνοδο στο θεοκρατικό καθεστώς. Το Στεϊντιπατμεντ το τονίζει προκλητικά αυτό κατά καιρούς, ακόμα και εις βλάβη των Ελληνικών συμφερόντων. Παραλλαγή αυτής της θεωρίας, είναι και η θεωρία της εξημέρωσης του θηρίου, με την είσοδο των Τούρκων στην ΕΕ. Δε βάλαμε μυαλό με την ανείπωτη καταστροφή του μικρασιατικού Ελληνισμού, δεν συνετιστήκαμε με τη Κύπρο, ούτε και το Αιγαίο μας δίδαξε κάτι, τώρα ήρθε η σειρά της Θράκης. Τι άλλο θέλουμε για να αντιληφθούμε το βαθύ μίσος των Τούρκων; Πότε θα σταματήσουμε τις ανοησίες, άλλο Τουρκικός λαός και άλλο στρατοκρατία; Δείτε πως φανατίζουν ακόμα και τα παιδιά του Δημοτικού. Πιστεύω ότι μια σύγκρουση Κεμαλιστών και Ισλαμιστών συμφέρει την Ελλάδα . Αυτού του είδους η σύγκρουση θα φέρει και κατάτμηση του τεράστιου χώρου που καταλαμβάνει το Τουρκικό κράτος. Εκεί βρίσκεται και το συμφέρον της Ευρώπης.
Αντίβαρο