Διαβάζω με πολύ μεγάλη συγκίνηση την ανάρτηση στο δικτυακό τόπο vripolidis.blogspot.com αγαπητού μας συμπατριώτη του οποίου το όνομα δε γνωρίζω και μένω στην τελευταία παράγραφο όπου η ψυχή της Δεσποινούλας, αρχάγγελος με απλωμένο το χέρι να τον καλεί: "Πάρε μας κι εμάς μαζί σου" ή " Έλα με μας για πάντα στήν Πατρίδα" ;
ΑΓΑΠΗΤΕ ΜΟΥ ΣΥΜΠΑΤΡΙΩΤΗ ΓΙ ΑΥΤΟ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ "ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ"...
Βασίλης Ν. Τριανταφυλλίδης
Φωτογραφίες πού έφερε ο παππούς μου Γιάννης Πεϊμανίδης από την Τραπεζούντα, όταν επέστρεψε-αλλοίμονο- ως τουρίστας, μετά από 40 χρόνια στον Πόντο, το 1962.
Επάνω, το λιμάνι της Τραπεζούντας, ο Δαφνούντας. Στο υψωματάκι που φαίνεται αριστερά, ήταν ο μητροπολιτικός ναός του Αγίου Γρηγορίου, που τον γκρέμισαν για να μην θυμίζει τους διωγμένους Έλληνες.
Εκεί πέθαναν από τύφο, περιμένοντας το πλοίο πού θα τούς έφερνε ανταλλάξιμους πρόσφυγες στην Ελλάδα, το πρώτο παιδί τού παππού μου, η Δεσποινούλα, η μάνα του καίιο πατέρας του. Η γιαγιά μου η Ελένη, μια ζωή μοιρολογούσε, που ημιθανής κι αυτή από τον τύφο, δεν μπόρεσε να πάει στην ταφή του παιδιού της...
Εκεί έφθασε ο παππούς μου, σε άθλια κατάσταση, μόλις απολυμένος (ως ανταλλάξιμος) από τα τάγματα εργασίας του Ερζερούμ, μετά από τρία χρόνια απίστευτα μαρτύρια και εξευτελισμούς, με την ψυχή στό στόμα, για να βρει πεθαμένη την κόρη του, την μάνα του και ημιθανείς τον πατέρα του και την γυναίκα του..
Δεν ξέρω που τούς θάψανε. Ξέρω μόνον ότι πέθαναν εκεί..
Μαγνητισμένος από τις μνήμες, με μάτια θολά, ένα απόγευμα τού Αυγούστου του 2008, προσπάθησα να φτάσω στο λοφάκι.
Στη γέφυρα με σταμάτησε ο φρουρός.
Τώρα, στο λόφο απαγορεύεται η πρόσβαση, διότι στεγάζεται στρατιωτική μονάδα..
Η ορατή Τούρκικη μονάδα..
Μα εγώ εκεί, έβλεπα την άλλη, την αόρατη , την ταξιαρχία των Ποντίων Αγγέλων, να υπερίπταται απαστράπτουσα, σιωπηρή και μεγαλειώδης, κι είχε γι αρχάγγελό της τη Δεσποινούλα, το "πρωτηκάριν" τη καλομάνα ση ΄μ τη Ελένης , που μ ένα παραπονεμένο χαμόγελο μου άπλωνε το χέρι..
Αραγε "πάρε μας καί μάς μαζί σου" ή " έλα με μας για πάντα στήν Πατρίδα" ;
ΑΓΑΠΗΤΕ ΜΟΥ ΣΥΜΠΑΤΡΙΩΤΗ ΓΙ ΑΥΤΟ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ "ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ"...
Βασίλης Ν. Τριανταφυλλίδης
Φωτογραφίες πού έφερε ο παππούς μου Γιάννης Πεϊμανίδης από την Τραπεζούντα, όταν επέστρεψε-αλλοίμονο- ως τουρίστας, μετά από 40 χρόνια στον Πόντο, το 1962.Επάνω, το λιμάνι της Τραπεζούντας, ο Δαφνούντας. Στο υψωματάκι που φαίνεται αριστερά, ήταν ο μητροπολιτικός ναός του Αγίου Γρηγορίου, που τον γκρέμισαν για να μην θυμίζει τους διωγμένους Έλληνες.
Εκεί πέθαναν από τύφο, περιμένοντας το πλοίο πού θα τούς έφερνε ανταλλάξιμους πρόσφυγες στην Ελλάδα, το πρώτο παιδί τού παππού μου, η Δεσποινούλα, η μάνα του καίιο πατέρας του. Η γιαγιά μου η Ελένη, μια ζωή μοιρολογούσε, που ημιθανής κι αυτή από τον τύφο, δεν μπόρεσε να πάει στην ταφή του παιδιού της...
Εκεί έφθασε ο παππούς μου, σε άθλια κατάσταση, μόλις απολυμένος (ως ανταλλάξιμος) από τα τάγματα εργασίας του Ερζερούμ, μετά από τρία χρόνια απίστευτα μαρτύρια και εξευτελισμούς, με την ψυχή στό στόμα, για να βρει πεθαμένη την κόρη του, την μάνα του και ημιθανείς τον πατέρα του και την γυναίκα του..
Δεν ξέρω που τούς θάψανε. Ξέρω μόνον ότι πέθαναν εκεί..
Μαγνητισμένος από τις μνήμες, με μάτια θολά, ένα απόγευμα τού Αυγούστου του 2008, προσπάθησα να φτάσω στο λοφάκι.
Στη γέφυρα με σταμάτησε ο φρουρός.
Τώρα, στο λόφο απαγορεύεται η πρόσβαση, διότι στεγάζεται στρατιωτική μονάδα..
Η ορατή Τούρκικη μονάδα..
Μα εγώ εκεί, έβλεπα την άλλη, την αόρατη , την ταξιαρχία των Ποντίων Αγγέλων, να υπερίπταται απαστράπτουσα, σιωπηρή και μεγαλειώδης, κι είχε γι αρχάγγελό της τη Δεσποινούλα, το "πρωτηκάριν" τη καλομάνα ση ΄μ τη Ελένης , που μ ένα παραπονεμένο χαμόγελο μου άπλωνε το χέρι..
Αραγε "πάρε μας καί μάς μαζί σου" ή " έλα με μας για πάντα στήν Πατρίδα" ;
