Το μακρύ χέρι της Άγκυρας, το προξενείο της Κομοτηνής, η ΜΙΤ και η ΕΡΓΕΝΕΚΟΝ, τρομοκρατεί το λαό και απαγορεύει τον πραγματικό εκδημοκρατισμό της μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη
Μέρος ομιλίας του Κώστα Καραΐσκου, διευθυντή της εφημερίδας "ΑΝΤΙΦΩΝΗΤΗΣ", στο Διδυμότειχο
(…) Συχνά διστάζει κανείς να μιλήσει για «προβλήματα» και υπεκφεύγει μιλώντας για το τι θέλουμε, τι δεν θα έπρεπε να συμβαίνει, κτλ κτλ. Αυτές οι ωραιοποιήσεις και τα ευχολόγια που κρύβουν την αλήθεια, τελικά σπρώχνουν την...πραγματικότητα κάτω από το χαλί. Όμως η πραγματικότητα δεν είναι σκουπίδι και τα αποτελέσματα είναι τελικά πολύ δυσάρεστα. Ποιο είναι το βασικό μας πρόβλημα με την μειονότητα; Θα ξεκινήσω από τα …εύκολα.
Είναι η κεμαλική της ιδεολογία και η νομιμοφροσύνη της έναντι της Άγκυρας. Με δεδομένη την επεκτατική και αναθεωρητική πολιτική της Τουρκίας καθένας αντιλαμβάνεται τι πρόβλημα μπορεί να μας δημιουργήσει αυτή η κατάσταση. Όταν το όποιο φιρμάνι από το Προξενείο της Κομοτηνής αποτελεί διαταγή για όλα τα μειονοτικά σωματεία, για όλα τα πολιτικά πρόσωπα της μουσουλμανικής κοινωνίας, για όλα τα έντυπα που κυκλοφορούν στη Θράκη, για πλήθος δασκάλων, ιμάμηδων, ιεροκηρύκων κτλ καταλαβαίνετε για τι πράγμα μιλάμε.
Πολύ συχνά γίνεται σύγχυση του αληθινού προβλήματος από αφελείς ή και από πονηρούς, οι οποίοι προσπαθούν να μεταφέρουν τη συζήτηση από το επίπεδο της ιδεολογίας και της πολιτικής πρακτικής στο επίπεδο του «ρατσισμού». Είδα μάλιστα και την ανακοίνωση του συλλόγου σας, η οποία έσπευδε να ξεκαθαρίσει ότι η αποψινή εκδήλωση δεν έχει καμμία σχέση με τέτοιες προσεγγίσεις. Αντιλαμβάνομαι ως εύλογη την διευκρίνιση, στο κλίμα της ιδεολογικής τρομοκρατίας που ζούμε, όμως δεν το συμμερίζομαι. Δεν θα κάνω δήλωση υποταγής και νομιμοφροσύνης ούτε στην πολιτική ορθότητα ούτε και στους τενεκέδες που την πλασάρουν. Μιλάω καθαρά και όποιος έχει αυτιά και μυαλό καταλαβαίνει.
Το πρόβλημά μας δεν είναι κατ’ αρχήν ούτε ο χαρακτήρας των Τούρκων, ούτε η ιστορική μας αντιπαλότητα, ούτε η εθνική μας περηφάνεια. Είναι πρωτίστως η ανάγκη να εκδημοκρατιστεί η μειονοτική κοινωνία, να αποκτήσει αληθινή πολυφωνία, αυτόνομη έκφραση και γνήσια ταυτότητα. Δεν μπορεί να συνδιαλεγόμαστε στην ελληνική Θράκη με τις υπηρεσίες της ΜΙΤ, του Προξενείου και της Εργκενέκον, πώς να το κάνουμε; Θυμηθείτε ποιούς μειονοτικούς ακούσατε ποτέ να ανταλλάσουν απόψεις δημοσίως με πλειονοτικούς, για οποιοδήποτε ζήτημα. Κανένας δεν τολμάει να βγει να μιλήσει, είτε από τον φόβο μήπως βρεθεί εκτός γραμμής (οπότε και εκτός μισθολογίου, πιθανώς) είτε από τον φόβο να μην γελοιοποιηθεί. Βγαίνει απλώς μία ανακοίνωση, συχνά επαναλαμβανόμενη από όλους τους δήθεν μαζικούς φορείς, και μετά σιωπή! Έχει ακούσει κανείς από σας έναν έστω μειονοτικό να λέει την άποψή του για το Κυπριακό; Για το Αιγαίο; Για να μην πάμε σε άλλα, όπως στην Πόλη, στην Ίμβρο, στο τουρκικό παρακράτος κτλ. Πώς να λειτουργήσει μια τοπική κοινωνία όταν το μισό της κομμάτι στέκεται με τέτοια αδικαιολόγητη κρυψίνοια και απογοητευτική πειθαρχία;
Τον τελευταίο καιρό πληθαίνουν οι δήθεν πολιτιστικές δράσεις από τον μειονοτικό χώρο: γιορτές κερασιού, αθλητικές εκδηλώσεις, θεατρικές ομάδες, φεστιβάλ τουρκικού κινηματογράφου… Πώς να επιδοκιμάσεις όταν σε όλες – μα σε ΟΛΕΣ! – αυτό που κυριαρχεί είναι ο τουρκισμός και η χονδροειδής προπαγάνδα του; Λίγο πολύ κάτι γνωρίζετε όλοι για τα τεκταινόμενα στα πομάκικα πανηγύρια του βουνού, είναι και κοντά σας εκείνο του «Χίλια». Τι έγινε εκεί; Πήραν με έναν σύλλογο το πανηγύρι των ανθρώπων και το μεταμφίεσαν σε τούρκικη φιέστα, οι ντόπιοι έγιναν θεατές στην παραχάραξη της ίδιας τους της παράδοσης!
Κι αφήστε τον χώρο του «πολιτισμού», να δούμε εκείνον της οικονομίας. Η ύπαιθρος της Ροδόπης έχει ερημώσει από την παρουσία του πλειονοτικού στοιχείου. Θα μου πείτε «όπως σε όλη την Ελλάδα» – και θα συμφωνήσω. Όμως αλλού δεν έχουμε τον επιπλέον ανταγωνιστικό παράγοντα που έχει ο τόπος μας. Και πείτε «καλά η ύπαιθρος», ας δούμε τι συμβαίνει στην πόλη. Στον χώρο των επαγγελματιών τι γίνεται; Το όραμα του άκοπου χρήματος έχει απομακρύνει όλους τους Έλληνες από τις τέχνες και πλέον δεν βρίσκεις δικό μας μάστορα ούτε με το κυάλι. Στο εμπόριο; Σχεδόν δεν έχει μείνει κλάδος χωρίς μία καινούργια μειονοτική επιχείρηση, συχνά εκπρόσωπο τούρκικης εταιρείας, που να δεσπόζει ή να τείνει να καταλάβει δεσπόζουσα θέση στην αγορά. Αναφέρομαι σε έπιπλα, τρόφιμα, ρούχα, παπούτσια, αυτοκίνητα, ελαστικά, υλικά οικοδομών κτλ κτλ. Πώς μπορείς να αισθανθείς όταν εισπράττεις καθημερινά ότι όλη αυτή η άνθηση εκπορεύεται πέρα από τα σύνορα και ελέγχεται από κει; Τι έχει απομείνει για την πλειονότητα; Το καταφύγιο του δημόσιου τομέα. Όμως η πραγματική οικονομία δεν βρίσκεται στο θερμοκήπιο των υπηρεσιών, όπου επίσης προβλέπεται η αναξιοκρατική πρόσληψη μειονοτικών με την περσινή ποσόστωση του 0,5%. (…)
