Η λύτρωση του σκορπιού

« Τιμή σ’ αυτόν που λέει ότι είναι Τούρκος »

Modern_Turkey.jpg «Τιμή σ’αυτόν που λέει ότι είναι Τούρκος», αναφέρει ο εθνικός ύμνος της γείτονος. «Σ’αυτόν που λέει ότι είναι» και όχι σ’αυτόν που είναι ! Και τούτο γιατί η Τουρκία είναι ένα αμάγαλμα 50 διαφορετικών εθνοτήτων. Τούρκοι, Κούρδοι, Άραβες, Έλληνες, Λάζοι, Τσέτες, Κιργάσιοι, Αρμένιοι, Ουζμπέκοι, Εβραίοι, Πομάκοι, Τουρκμένοι, Ασσύριοι, Πέρσες, Ρομά, Αζέροι, Γεωργιανοί, Τσερκέζοι, Κιζήλ-Μπάσηδες, Γορούκοι, Αφσάροι, Δερβίσες και τόσοι άλλοι συνθέτουν ένα εντυπωσιακό μωσαϊκό εθνοτήτων.
«Η Δημοκρατία της Τουρκίας δεν μπορεί να είναι η γη των σεϊχηδων, των δερβίσηδων, των οπαδών και των υποτακτικών τους» συνήθιζε να λέει ο Μουσταφά Κεμάλ, Ο εβραιότουρκος ντονμές από την Θεσσαλονίκη, πατέρας της σύγχρονής Τουρκίας, που έμεινε στην ιστορία ως Αττατούρκ, του οποίου το μεγάλο όραμα ήταν η ενοποίηση της αταίριαστης κληρονομιάς της χώρας του, απότοκος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Προσπάθησε δε, να το επιτύχει ακρωτηριάζοντας ακόμη και την πανίσχυρη μουσουλμανική ιεραρχία, αντιτάσσοντας έναν κώδικα δημόσιας διοίκησης, βασισμένο στο ελβετικό πρότυπο (εμπνεύσεως Ιωάννου Καποδίστρια), τον οποίο επέβαλλε μετά την ίδρυση του σύγχρονου τουρκικού κράτους το 1923.
Αρκετές ήταν οι στιγμές στην τουρκική ιστορία, όπου η εθνική ανομοιογένεια έστρεψε την χώρα σε πόλεμο με τον ίδιο της τον εαυτό. Η γενοκτονία 1,5 εκατ. Αρμενίων το 1915, οι διώξεις των Ελλήνων της Πόλης, της Ίμβρου και της Τενέδου, το ολοκαύτωμα 1 εκατ. Ελλήνων της Μικράς Ασίας (Ιωνία, Καππαδοκία, Πόντος, Ρωμανία), ο συνεχιζόμενος έως σήμερα ακήρυχτος πόλεμος στις νοτιοανατολικές επαρχίες ενάντια στους Κούρδους, εξελίξει εθνοκάθαρσης 20 εκατ. ψυχών. Κατόπιν τέτοιων ενεργειών πώς να μη μένει αγεφύρωτο το χάσμα που έχει δημιουργήσει η έχθρα και χωρίζει Τούρκους με Κούρδους, Αρμενίους και εμάς. Αλλά ούτε και με τους υπόλοιπους γείτονές της τα πηγαίνει καλά η Τουρκία.

Οι Σύριοι δεν έχουν ξεχάσει τη σφαγή της Αλεξανδρέττας, όταν παραχωρήθηκε στην Τουρκία το 1939, τη στιγμή που η Συρία οδηγήτο στην ανεξαρτητοποίηση. Το εχθρικό κλίμα δε, ήρθε να οξύνει η νέα εθνοκάθαρση των τελευταίων 30 χρόνων εις βάρος 4 εκατ. Αράβων της Κιλικίας και της Αντιόχειας και η δημιουργία συστήματος φραγμάτων στο τουρκικό τμήμα του Ευφράτη, που δύναται να οδηγήσει σε καθολικό έλεγχο των υδάτων του ζωοφόρου για τον Συριακό βορρά ποταμού από μέρος της Τουρκίας. Αποκορύφωμα της αντιπαλότητας των δύο χωρών υπήρξε το γενικευμένο συνοριακό επεισόδιο λίγες μόνο μέρες πριν την κρίση των Ιμίων.

Διώξεις όμως δέχονται και οι Αλεβήδες, 12 εκατ. περίπου Τούρκοι πολίτες, οι οποίοι γράφουν στην αραβική και μιλούν μία ιδιαίτερη αραβική διάλεκτο με πλούσιο το ελληνικό στοιχείο, αφού εξαναγκάζονται δια της βίας να μιλούν και να γράφουν στην τουρκική. Δεν διστάζουν μάλιστα να ισοπεδώνουν αλεβήτικα χωριά σ’ ολόκληρη τη Μικρά Ασία, για αν τους «στιβάζουν» στα αστικά κέντρα, χειραγωγώντας κατ’αυτόν τον τρόπο ευκολότερα.

Η ταυτότητα των Τούρκων

Kurds02.jpg Όταν οι πρώτοι Τούρκοι εισέβαλαν στην Μικρά Ασία ήταν πολύ λίγοι σε σχέση με το γηγενή ελληνίζοντα πληθυσμό (20.000 έναντι 12 εκατ.). Γρήγορα όμως, ο τουρκικός λαός απαρτίστηκε από Έλληνες, οι οποίοι μετά από μία μακροχρόνια διαδικασία αλλοιώσεων και μεταλλαγών, κατέληξαν να προσχωρήσουν στον Τουρκισμό. Η εθνογέννεση των Τούρκων αποτέλεσε, ταυτοχρόνως, και την εξωτερίκευση του αρνητικού της δικής μας ψυχής. Η Ελληνίδα ψυχή, αφού γέννησε και χάρισε στην Οικουμένη το Φως του Απόλλωνος ανακυκλώθηκε στην χθόνια αμορφία της Ανατολής παράγοντας τον «Τούρκο», το τέκνο του Σκότους της Εκάτης.
Oι Τούρκοι, ως σάρκα από τη σάρκα μας, κατελειμένοι από τη μανία για εξουσία και κυριαρχία, έχτισαν μία αχανή αυτοκρατορία, όπου οι ρόλοι ήταν καθορισμένοι με ακρίβεια και ακαμψία. Όσο λοιπόν, αυτή επεκτεινόταν, τόσο εκείνοι αποκτούσαν μια πλατιά πρακτική βάση να στηρίζουν τη φιγούρα του κυρίαρχου πολεμιστή. Όταν όμως ξεκίνησε η βαθμιαία συρρίκνωσή της η βάση αυτή άρχισε να υφίσταται ρωγμές. Ρήγματα που οδήγησαν στην διαμόρφωση μιας ιδιαίτερης κατάστασης στα βάθη της τουρκικής ψυχής, όπου έμελλε να αποτελέσει την οδυνηρότερη των εμπειριών. Στην καρδιά της αυτοκρατορίας τους, στην Μ. Ασία, τα χριστιανικά έθνη των Ελλήνων και των Αρμενίων παρά την αντιξοότητα των συνθηκών, προόδευσαν και σταδιακά ανήλθαν στην κορυφή της οικονομικής ηγεσίας της. Αποδεικνύοντας στους Τούρκους εμπράκτως ότι τα ιδεώδη της εξουσίας και της κυριαρχίας δεν είναι στην πραγματικότητα η αληθινή δύναμη, αλλά οι περιφρονημένες αξίες των ραγιάδων είναι εκείνες που εγκλείουν την πραγματική δύναμη.
Στις αρχές του 20ου αιώνα στη Μ. Ασία τα έθνη των ραγιάδων θριάμβευαν από κάθε άποψη. Η εμπειρία αυτής της μετατροπής, των ραγιάδων σε πραγματικούς κυρίαρχους, έθετε σε αναθεώρηση τις βάσεις του εξουσιασμού και της κυριαρχίας της τουρκικής ψυχής. Οι δύστυχοι οι Τούρκοι όμως δεν μπορούσαν να στρίψουν προς αυτήν την κατεύθυνση. Απάντησαν, λοιπόν, με τα προγράμματα των Νεότουρκων, τα οποία προέβλεπαν δίχως ενδοιασμό την ολοκληρωτική εξόντωση των χριστιανικών εθνών της Μ. Ασίας.
Η εποχή εκείνη ήταν που θεμελίωσε τη σημερινή έχθρα των δύο λαών. Τότε ο Έλληνας είδε στον Τούρκο τον αποτρόπαιο εχθρό και όχι τον χαμένο εξ αίματος αδελφό, όπως είναι στην πραγματικότητα. Οι νέες συνθήκες που διαμορφώθηκαν μετά τα ολοκαυτώματα Ελλήνων και Αρμενίων (1 εκατ. και 1,5 εκατ. αντίστοιχα) οδήγησαν την τουρκική ταυτότητα σε κρίση. Η έννοια «Τούρκος» υπάρχει μόνο σε σχέση με τον «ραγιά», αφού ο ραγιάς έπαψε να υφίσταται, τότε και ο Τούρκος παύει να υπάρχει.
Διότι, όπως η Εκάτη δεν υφίσταται όπως ο Απόλλων, έτσι και ο Τούρκος, επειδή είναι δεν ριζώνει σε πραγματικές αξίες, δεν είναι αυτόφωτος και αυτάρκης, όπως ακριβώς η Ημισέληνος. Ο Τούρκος δύναται να αναπνέει μόνο στο μέτρο άσκησης του πάθους του για εξουσιασμό, γι’ αυτό θεωρείται εξαρτημένος και ετερόφωτος. Δεν είναι ικανός να ζει ήσυχα και ειρηνικά από την ικανοποίηση των δικών του έργων, πρέπει συνεχώς να κυριαρχεί και να εξουσιάζει. Η ύπαρξή του εξαρτάται από τον ραγιά. Αντιθέτως, ο ραγιάς δεν γνωρίζει εξάρτηση απ’ τον δυνάστη του. Αυτή είναι η κατάσταση που έχει οδηγηθεί η τουρκική ψυχή ζώντας συνεχώς με την αίσθηση της ασφυξίας. Όσο δεν θα υπάρχουν οι παλιοί «πατροπαράδοτοι» ραγιάδες, πρέπει στην θέση τους κάποιες ομάδες μέσα στην ίδια την χώρα να γίνουν ραγιάδες. Γι’ αυτό σήμερα γινόμαστε μάρτυρες της διαμάχης Κούρδων και Τούρκων (ενός έθνους αδελφού των Τούρκων και ιστορικά ισχυρό σύμμαχο). Οι Αλεβήδες, οι Κρυπτοχριστιανοί, οι Πόντιοι, οι Λάζοι, οι Κιρκάσιοι, οι Άραβες, οι πάσης φύσεως αριστεροί, η νεολαία των πόλεων, η φιλελεύθερη διανόηση, τα κατώτερα λαϊκά στρώματα, γίνονται οι σύγχρονοι ραγιάδες στην Τουρκία.
Η τάση του αδεισώπητου εξουσιασμού δημιούργησε αυτήν την κατάσταση στην τουρκική ψυχή, αναγνωρίζοντάς την ως την απόλυτη και καθοριστική αξία. Αυτή η κατάσταση είναι ο δημιουργός της πλέον κτηνώδους κρατικής εξουσίας. Υπό αυτές τις συνθήκες η συντριπτική πλειοψηφία των Τούρκων έχει πάψει να λειτουργεί σύμφωνα μα τα ιδεώδη του Τουρκισμού , αποξενωμένοι από τις διάφορες εκφάνσεις του, αναζητώντες την πατρογονική ελληνική τους ρίζα.
Η τάση επέκτασης του τουρκικού κράτους συνδέεται άρρηκτα με το υπαρξιακό πρόβλημα της τουρκικής ψυχής, έχοντας μεγάλη δύναμη και βαθιές ρίζες. Δεν είναι μια απλή πολιτική επιλογή, αλλά βρίσκεται συνδεδεμένη με τα προβλήματα και τις αξεπέραστες αντιφάσεις, που προκαλείται από το γεγονός ότι το θεμέλιο της τουρκικής ταυτότητας, η υπερηφάνεια και το «μεγαλείο», είναι η λατρεία της δύναμης και της κυριαρχίας.

Η σημερινή κατάσταση

Kurds01.jpg Σήμερα όμως, ο αρχέγονος συνδετικός κρίκος που λυσσαλέα προσπάθησε να πριονίσει ο Αττατούρκ πριν από 80 και πλέον έτη – η μουσουλμανική θρησκεία – παίρνει εκδίκηση. Το Ισλαμικό Κόμμα του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν (ποντιακής καταγωγής), ιδιοκτήτη ενός εκ των μεγαλύτερων βιομηχανικών ομίλων της χώρας και υψυλόβαθμος τέκτων (33ου βαθμού), το οποίο πρεσβεύει την επαναξιολόγηση του ευρωπαϊκού ονείρου και της δυτικότροπης πορείας που χάραξε ο Αττατουρκ, επιδιώκοντας την επαναφορά στις παραδοσιακές αξίες και τους ρόλους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ο κ. Ερντογάν αποτελεί πιστός της Ελληνοτουρκικής Φιλίας και του οράματος του Τουργκούτ Οζάλ για μία νέο-οθωμανική αυτοκρατορία, εκτηνώμενη από την Αδριατική και το Ιόνιο έως το Βόρειο Ιράκ και τη Συρία, όπου Τούρκοι, Έλληνες, Κούρδοι και άλλες 80 εθνότητες ή θρησκευτικές μειονότητες θα συνυπάρχουν ως Οθωμανοί Πολίτες ενός σύγχρονου θεοκρατικού κράτους εκκοσμικευμένου ισλαμικού χαρακτήρα, χωρισμένου σε θρησκευτικά «μιλέτια», υπακούοντας στις επιδιώξεις του Σχεδίου Κίσσινγκερ για την Ανατ. Μεσόγειο και τη δημιουργία των «Ηνωμένων Πολιτειών Ανατολικής Μεσογείου» αλά Τούρκα. Ίσως έτσι να εξηγείται και η «αναπάντεχη» εκλογή του ως Πρωθυπουργός, καταρρίπτοντας εν μια νυκτί ολόκληρη την κεμαλική πολιτική σκηνή της γείτονος.
Σίγουρα η παρουσία του κ. Ερντογάν στην εξουσία έχει μετριάσει κάπως την αδιαλλαξία και τον αυταρχισμό του κεμαλισμού, που πλεόν εκπροσωπούνται μονάχα από τους «Γκρίζους Λύκους» και την στρατιωτική ηγεσία. Οι κεμαλιστές έπειτα από 80 χρόνια εξουσίας χάνουν τον έλεγχο των εσωτερικών εξελίξεων. Ενώ, ο Πρωθυπουργός νιώθει πολύ αδύναμος απέναντι στους κεμαλιστές στρατηγούς, που εξακολουθούν να κυβερνούν. Η πολιτική φιλίας που προσπάθησε να εντατικοποιήσει ο κ. Ερντογάν αποτελούσε σωσίβια λέμβο γι’αυτόν. Το βαθύ κράτος όμως του κεμαλισμού με τις συνεχόμενες προκλήσεις πέτυχε την μετατροπή της «Ελληνοτουρκικής Φιλίας» σε πολιτική μηδενικού κόστους και μηδενικού ρίσκου για την Τουρκία. Κατάσταση ιδιαίτερα επικίνδυνη για την Ελλάδα, αφού η αστάθεια της γείτονος αναζητεί τέτοιου είδους λύσεις. Η Ευρώπη δεν μπορεί να προσφέρει πολλά στον κ. Ερντογάν, άλλωστε και ο ίδιος δεν επιθυμεί την ένταξη της χώρας του στην ΕΕ, αλλά την άλωση του κεμαλικού κράτους, δηλαδή, επιθυμεί την ένταξή της Τουρκίας τόσο όσο χρειάζεται για να υπερισχύσει στο εσωτερικό, εκμεταλλευόμενος τις αλλαγές που θα επιφέρουν οι διαδικασίες ένταξης στην Ένωση. Η Ουάσιγκτον από την άλλη , δεν βλέπει θετικά το φιλοευρωπαϊκό προσανατολισμό του ισλαμιστή ηγέτη. Άλλωστε αυτή ήταν και η αιτία διάλυσης του φιλοευρωπϊκού σχηματισμού των Τζεμ και Οζάν το 2001, καθώς επιθυμία των Ηνωμένων Πολιτειών αποτελεί η όσον το δυνατό μικρότερη επιρροή των Βρυξελλων στην Άγκυρα, αφού σε διαφορετική περίπτωση η ΕΕ θα μετατρεπόταν σε ισχυρό γεωπολιτικό παίκτη στην Μέση Ανατολή. Ενώ, την ίδια στιγμή , στόχο της Μόσχας αποτελεί η εξουδετέρωση κάθε προσπάθειας τουρκικής επιρροής στους μουσουλμανικούς ή τουρκογενείς πληθυσμούς της Κεντρικής Ασίας ή κάθε απόπειρα τουρκικού ελέγχου των δρόμων του «μαύρου χρυσού» των Κασπιανών Πετρελαίων.

Η στάση της Ελλάδος

EU_Turkey.jpg Κάπου εκεί μες στο συμφερτό των εξελίξεων βρίσκεται η χώρα μας, ως άμεσος αποδέκτης των κραδασμών των καθεστωτικών αλλαγών της γείτονος. Η κυβέρνηση Καραμανλή κράτησε μία μάλλον μετριοπαθή πολιτική κατά τις διαπραγματεύσεις εισόδου της Τουρκίας στην Ένωση, το 2005. Ενώ, θα μπορούσε να πιέσει τον κ. Ερντογάν σ’ όλα τα ανοιχτά πεδία μεταξύ των δύο χωρών (υφαλοκρυπίδα, casus belli, κυπριακό, Θράκη, Χάλκη κα), κερδίζοντας έστω το ελάχιστο δυνατό (και να μείνει στην ιστορία). Αντιθέτως, επέλεξε την οδό της μετριοπάθειας και εν πλήρη αρμονία οι δύο «κουμπάροι» οδήγησαν εκ του ασφαλούς την Τουρκία στην είσοδό της σε καθεστώς ενταξιακών διαπραγματεύσεων μ’ ένα χρονικό ορίζοντα 15ετίας. Η χείρα βοηθείας του κ. Καραμανλή προς τον κ. Ερντογάν πιθανον να στηρίζεται στη βούληση του δεύτερου για μη είσοδο της χώρας του στην ΕΕ ως πλήρες μέλος, αλλά μάλλον υπό ένα προνομιακό καθεστώς ειδικής σχέσης, που θα του επιτρέψει να γίνει κύριος των εσωτερικών εξελίξεων της χώρας του, αλλώνοντας την κεμαλική στρατοκρατία μια για πάντα, εγκαθιστώντας ένα καθεστώς ιδιότυπης Ισλαμικής Δημοκρατίας, βασισμένης στις αρχές της καλής γειτονίας με τις χώρες που την περιβάλλουν. Και εδώ τίθεται το ερώτημα τι έχει να κερδίσει η Ελλάς υπό αυτήν την προοπτική, βάση επιλογών του κ. Καραμανλή;
Λογικά ο κ. πρωθυπουργός πιστεύει στο λύσιμο των διακρατικών ζητημάτων με τη γείτονα μέσω των πιέσεων, που θα δεχθεί, της ΕΕ προς χάριν της εναρμόνισή της με τα πανευρωπαϊκά πρότυπα. Εν ολίγοις, δεν εκβιάζει καταστάσεις και γεγονότα, δείχνοντας καλή πίστη στον πανδαμάτωρα χρόνο, όπου το 15ετές πέρασμα που θα αμβλύνει τις όποιες διαφορές και αντιπαλότητες μεταξύ των δύο χώρων. Η επιμηθεϊκή πολιτική όμως της κυβέρνησης Καραμανλή δύναται να οδηγήσει την Ελλάδα σε ολέθρια λάθη, όπως έγινε προ λίγων μηνών με την ενεργειακή αναβάθμιση της Τουρκίας και την Υποθήκευση του ενεργειακού μέλλοντος της χώρας, αναβαθμίζοντας έναν αγωγό 36΄΄ (Κων/ολη – Αλεξ/ολη), που δεν πληρεί καμία προϋπόθεση ασφαλείας, ως βασικό αγωγό μεταφορών Φυσικού Αερίου στην Ευρώπη. Βαρύτερο δε, είναι το ατόπημα του καθορισμού των τιμών αγοράς, αφού η χώρα μας θα αγοράζει χονδρικώς από την Τουρκία φυσικού αερίου, την ίδια στιγμή που η Βουλγαρία στην ίδια τιμή το πουλάει λιανικώς, πετυχαίνοντας με δύο κινήσεις το υψηλότερο αντίστοιχο τιμολόγιο πάνω στον πλανήτη Γη.
Σίγουρα, η ανικανότητα της επιμηθεϊκής πολιτικής της ΝΔ (με τη σύμφωνη γνώμη της αξιωματικής αντιπολίτευσης) να διαχειριστεί τις ολοένα και πιο κρίσιμες καταστάσεις που δημιουργούνται κάποια στιγμή θα αποβεί μοιραία για το μέλλον του Έθνους. Γι’ αυτό πρέπει να οριστούν, αρχικά, οι θέσεις και οι αξιώσεις της Ελλάδος έναντι της Τουρκίας και κατόπιν να χαρακτεί η πολιτική επίτευξής των. Παραδείγματος χάριν, αν δούμε το ζήτημα από την καθαρά εθνικού συμφέροντος σκοπιά, τότε όντως μας ενδιαφέρει η Τουρκία να μη γίνει πλήρες μέλος της ΕΕ, να μείνει ανοιχτή η ενταξιακή διαδικασία και να συνεχιστούν οι πιέσεις για εσωτερικές μεταλλάξεις και καθεστωτικές μεταβολές. Αν δούμε όμως, το θέμα ως Ευρωπαίοι πολίτες, δηλαδή, με γνώμονα το συμφέρον της ΕΕ, τότε μας ενδιαφέρει η άμεση παύση των ενταξιακών διαδικασιών, οι οποίες υπονομεύουν την υπόσταση της ίδιας της ΕΕ.
Ενώ, αν δούμε το ζήτημα «ωμά» πολιτικά, τότε θα πρέπει να υποστηρίζουμε την ανάπτυξη της ενταξιακής διαδικασίας, τόσο ώστε να αλωθεί το στρατοκρατικό κεμαλικό κατεστημένο, αλλά να παύσει πριν προκαλέσει επιπλέον διαλυτική κρίση μέσα στην Ευρώπη.
Η στρατηγική εξημέρωσης του θηρίου έχει πλέον χρεωκοπήσει. Η Τουρκία όσο διαλλακτική δείχνει, άλλο τόσο ανυποχώρητη είναι στα μεταξύ μας ζητήματα. Επομένως, το «θηρίο» κρίνεται ανεπίδεκτο μαθήσεως. Οι Ευρωπαίοι δεν δείχνουν διατεθειμένοι να λάβουν έναν επιπλέον ρόλο «θηριοδαμαστή» - «γητευτή», πόσο μάλλον εμείς. Κατ’ αυτόν τον τρόπο κρίνεται απίθανο να υλοποιηθούν οι προσδοκίες μας περί άλωσης των κεμαλιστών μέσα από την ενταξιακή διαδικασία. Κάτι που δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα, αφού η τουρκική πλευρά παραμένει ανυποχώρητη σε θέματα όπως : της Χάλκης και των ελευθεριών του Οικουμενικού Πατριάρχη, της υφαλοκρυπίδας και του casus belli, των Γκρίζων Ζωνών και του Κυπριακού, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των διώξεων των πάσης φύσεως αγωνιστών.
Το πιθανότερο ενδεχόμενο είναι η ενταξιακή διαδικασία με τις μεταβολές που θα προκαλέσει στο εσωτερικό της γείτονος να την «ξεκοκκαλίσει» μακροχρόνια, οδηγώντας την στην αυτοδιάλυση της. Έτσι σαν το σκορπιό, που ανύμπορος πια να αμυνθεί στον εχθρό, αυτοκτονεί, η Τουρκία έχει ήδη μπει σε τροχιά διάλυσης με «δούρειο ίππο» κυρίως το Κουρδικό, όπου κάθε υποχώρηση και διαλλακτική ενέργεια θα την οδηγεί όλο και πιο κοντά στη Λύτρωση του Σκορπιού, την αυτοχειρία – την αυτοδιάλυσή της. Και μεις δεν έχουμε παρά να περιμένουμε, προετοιμασμένοι για όλα, να έλθει η ώρα …

Κόκκινος Μιχαήλ Φινεύς

gr.altermedia.info