Την Τρίτη, 19 Μαΐου, Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας, στην ομώνυμη Πλατεία της Γκορυτσάς Ασπροπύργου, αμέσως μετά τη δοξολογία και την επιμνημόσυνη δέηση, ομιλητής θα είναι ο γνωστός ηθοποιός, ο ποντιακής καταγωγής, μεγάλος σατιρικός καλλιτέχνης, κ. Βασίλης Τριανταφυλλίδης, γνωστότερος με το καλλιτεχνικό του ψευδώνυμο, Χάρρυ Κλυνν.
Ο Δήμος του Ασπρόπυργου, του τόπου που άνοιξε την αγκαλιά του, κι έγινε η «Ιθάκη», για χιλιάδες νεοπρόσφυγες ομογενείς μας, Συμπολίτες πια, σε μια Πόλη που διατήρησε τη φυσιογνωμία της, αλλά έγινε -ταυτόχρονα-, με απόφαση των Πολιτών της, κι «η Ρωμανία της Αττικής», καλεί όλες και όλους, τις Ασπροπυργιώτισσες και τους Ασπροπυργιώτες, να παραστούν στις προαναφερθείσες εκδηλώσεις.
Για να στείλουμε, όλοι μαζί, πολλαπλά μηνύματα, προς πάντα αρμόδιο:
-Για να διατρανώσουμε το αίτημά μας, από την Πολιτεία, να προβεί στις δέουσες ενέργειες, ώστε να ενεργοποιηθούν οι Διεθνείς Οργανισμοί, αυτοί που ιδρύθηκαν, για να προστατέψουν την παγκόσμια ειρήνη, να ασχοληθούν με την εθνοκάθαρση, και να αποδώσουν δικαιοσύνη, σύμφωνα με το πνεύμα και με τους όρους του Xάρτη των Ηνωμένων Εθνών. Να αποδείξουν, στο συγκεκριμένο ζήτημα, το σεβασμό τους, στις θεμελιώδεις ανθρώπινες αρχές, επιβάλλοντας τη συγκρότηση αδέκαστης ανακριτικής επιτροπής, από το Aνώτατο Δικαστήριο των Aνθρωπίνων Δικαιωμάτων, για να έρθουν -επιτέλους- στο φως, μέσα από τα υπάρχοντα ντοκουμέντα, τα εγκλήματα της κεμαλικής Τουρκίας, που συνθέτουν το Ολοκαύτωμα του Ελληνισμού του Πόντου.
-Για να επαναλάβουμε, τη σταθερή, την ακλόνητη πίστη μας, πως η γραμμή της ελληνικής αντίστασης, στο σύγχρονο τουρκικό επεκτατισμό, αυτόν που εκθρέφει η παγκόσμια υπερδύναμη, αρχίζει από την αναγνώριση της ποντιακής γενοκτονίας.
-Για να θυμίσουμε, στην Ελληνική Πολιτεία, το ανεκπλήρωτο χρέος της, σε ό,τι άπτεται της υποδοχής και αποκατάστασης των νεοπροσφύγων αδερφών μας, ποντιακής καταγωγής, που εγκαταστάθηκαν στον Ασπρόπυργο αλλά και σε κάθε γωνιά της Πατρίδας. Μια αποκατάσταση που, σε ό,τι αφορά την Πόλη μας, εξελίσσεται με τις δικές μας δυνάμεις, ερήμην της Πολιτείας και των εκπροσώπων της -διαχρονικά-, που θυμούνται τους πόντιους αδερφούς μας, μόνο στις Εκδηλώσεις Μνήμης, και προεκλογικά, για να λησμονήσουν τις υποσχέσεις τους, για αναβάθμιση των συνθηκών της ζωής, όλων των κατοίκων του Ασπρόπυργου, από την επόμενη μέρα.
ΔΗΜΟΣ ΑΣΠΡΟΠΥΡΓΟΥ
19 Μαΐου 2009… Γέμισε ασφυκτικά η ΠΛΑΤΕΙΑ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ στον Ασπρόπυργο
Ο Βασίλης Τριανταφυλλίδης εκφωνεί την ομιλία του που προκάλεσε συγκίνηση και θερμά χειροκροτήματα αποδοχής τόσο από τις εκατοντάδες των Ασπροπυργιωτών και των εκπροσώπων των τοπικών αρχών, όσο και από και τους υπουργούς και βουλευτές (όλων των κομμάτων της Βουλής) που παραβρέθηκαν στην εκδήλωση.
Φίλες και Φίλοι
Αγαπητοί συμπατριώτες
Συγκλονιστικές είναι οι μαρτυρίες των ανθρώπων που επέζησαν της γενοκτονίας.
Ένας από αυτούς είναι και ο Σάββας Κανταρτζής, ο οποίος εξέδωσε τις φοβερές του εμπειρίες το 1975 στην Κατερίνη.
Μια από τις συγκλονιστικές αφηγήσεις του αναφέρεται στην καταστροφή του χωριού Μπεϊαλάν, της περιφέρειας Κοτυώρων από τους τσέτες του Τοπάλ Οσμάν.
Το Μπεϊαλάν είναι ένα από τα εκατοντάδες ελληνικά χωριά που καταστράφηκαν από τις τουρκικές συμμορίες.
Ο λόγος, λοιπόν, σε έναν πονεμένο Πόντιο. Γιατί η τραγωδία του χωριού του, του Μπεϊαλάν, θα μπορούσε να είναι η τραγωδία χιλιάδων ελληνικών χωριών, χιλιάδων Ελλήνων, στον Πόντο του 1916, την Ιωνία του 1922, την Πόλη του 1955 ή κάποιου χωριού της Κυρήνειας το 1974…
«Τα χαράματα, στις 16 Φεβρουαρίου 1922, ημέρα Τετάρτη, μια εφιαλτική είδηση ότι τσέτες του Τοπάλ Οσμάν έρχονται στο χωριό, έκανε τους κατοίκους να τρομάξουν και ν’ αναστατωθούν.
Μόλις μπήκαν οι συμμορίτες στο χωριό, η ατμόσφαιρα ηλεκτρίστηκε και ο ορίζοντας πήρε τη μορφή θύελλας που ξέσπασε άγρια.
Με κραυγές και βρισιές, βροντώντας με τους υποκοπάνους τις πόρτες και τα παράθυρα, καλούσαν όλους να βγουν έξω από τα σπίτια και να μαζευτούν στην πλατεία. Αλλιώς απειλούσαν ότι θα δώσουν φωτιά στα σπίτια και θα τους κάψουν.
Σε λίγο, όλα τα γυναικόπαιδα και οι γέροι, βρίσκονταν τρέμοντας και κλαίγοντας στους δρόμους. Υποπτεύθηκαν, από την πρώτη στιγμή, το μεγάλο κακό που περίμενε όλους και δοκίμασαν να φύγουν έξω από το χωριό. Οι τσέτες πρόβλεψαν ένα τέτοιο ενδεχόμενο και είχαν πιάσει από πριν τα μπογάζια, απ΄ όπου μπορούσε να φύγει κανείς. Έτσι, μόλις έφτασαν, τρέχοντας, οι κοπέλες στα μπογάζια, δέχτηκαν από τσέτες που παραμόνευαν πυροβολισμούς στο ψαχνό. Μερικές έμειναν στον τόπο σκοτωμένες, ενώ οι άλλες τραυματίστηκαν και γύρισαν πίσω.
Οι μητέρες αναμαλλιασμένες, κατάχλομες από το τσουχτερό κρύο και το φόβο, έτρεμαν με τα βρέφη στην αγκαλιά και τα νήπια μπερδεμένα στα πόδια τους. Οι κοπέλες, άλλες με τους γέρους γονείς κι άλλες με γριές ή άρρωστους αγκαλιασμένες, στοιβάχτηκαν με τον κτηνώδη αυτόν τρόπο σαν πρόβατα για τη σφαγή σε δυο σπίτια, μέσα σε ένα πανδαιμόνιο από σπαραχτικές κραυγές, θρήνους και κοπετούς.
Η πρώτη φάση της απερίγραπτης τραγωδίας του Μπεϊαλάν έκλεισε, έτσι, θριαμβευτικά για τους θλιβερούς «ήρωες» του νεοτουρκικού εγκλήματος της γενοκτονίας…
Και όταν ήταν σίγουροι πως δεν έμεινε έξω κανένας, σφάλισαν τις πόρτες, ενώ ο άγριος αλαλαγμός από τα παράθυρα, οι σπαραξικάρδιες κραυγές, το απελπισμένο κλάμα και οι βοερές ικεσίες για έλεος και βοήθεια, σχημάτιζαν μιαν άγριας τραγικότητας μουσική συναυλία, που ξέσκιζε τον ουρανό κι αντιβούιζε στα γύρω βουνά και δάση…
Και τώρα δεν έμενε παρά η τρίτη και τελική φάση της επιχείρησης των θλιβερών συμμοριτών του Τοπάλ Οσμάν.
Δε χρειάστηκαν παρά μιαν αγκαλιά ξερά χόρτα και μερικά σπασμένα πέταυρα (χαρτόματα) ν’ ανάψει η φωτιά.
Και σε λίγο τα δύο σπίτια έγιναν πυροτέχνημα και ζώστηκαν, από μέσα και απ΄ έξω, από πύρινες γλώσσες και μαυροκόκκινο καπνό.
Το τι ακολούθησε την ώρα εκείνη δεν περιγράφεται…
Οι μητέρες, ξετρελαμένες, έσφιγγαν -αλαλάζοντας και τσιρίζοντας με όλη τη δύναμη της ψυχής τους- στην αγκαλιά τα μωρά τους, που έκλαιγαν και κραύγαζαν «μάνα, μανίτσα!».
Οι κοπέλες και οι άλλες γυναίκες με τους γέρους γονείς, τα παιδιά και τους αρρώστους κραύγαζαν και αρπάζονταν μεταξύ τους σαν να ήθελαν να πάρουν και να δώσουν κουράγιο και βοήθεια, καθώς έπαιρναν φωτιά τα μαλλιά και τα ρούχα τους και άρχισαν να γλείφουν το κορμί οι φλόγες.
Μερικές γυναίκες και κοπέλες, πάνω στον πόνο, τη φρίκη και την απελπισία τους, δοκίμασαν να ριχτούν από τα παράθυρα, προτιμώντας να σκοτωθούν πέφτοντας κάτω ή με σφαίρες από όπλο, παρά να υποστούν τον φριχτό θάνατο στη φωτιά.
Οι τσέτες, που απολάμβαναν με κέφι και χαχανητά το μακάβριο θέαμα, έκαναν το χατίρι τους: Τις πυροβόλησαν και τις σκότωσαν.
Δεν κράτησε πολλά λεπτά, αυτή η σπαραξικάρδια οχλοβοή, από τους αλαλαγμούς, τις άγριες κραυγές, τα τσουχτερά ξεφωνητά και το ξέφρενο κλάμα.
Στην αρχή ο τόνος της οχλοβοής ανέβηκε ψηλά, ώσπου μπορούν να φτάνουν κραυγές, ξεφωνητά και ξελαρυγγίσματα από τρεις περίπου εκατοντάδες ανθρώπινα στόματα. Γρήγορα όμως ο τόνος άρχισε να πέφτει, ώσπου μονομιάς κόπηκαν κι’ έσβησαν οι φωνές και το κλάμα.
Κι’ ακούγονταν μόνο τα ξύλα, που έτριζαν από τη φωτιά και οι καμένοι τοίχοι και τα δοκάρια, που έπεφταν με πάταγο πάνω στα κορμιά, που κείτονταν τώρα σωροί κάρβουνα και στάχτη κάτω στο δάπεδο, στα δύο στοιχειωμένα σπίτια το Μπεϊαλάν».
Tο ανατριχιαστικό χρονικό που σας διάβασα αφιερώνεται, φίλες και φίλοι, στα «υπέρλαμπρα άστρα της Θεωρίας του ιστορικού ενταφιασμού» Παναγιωτόπουλο, Λιάκο, Λούκο, Δήμου, Νικολακόπουλο, Πεσματζόγλου, Ρεπούση, Κουλούρη, Μανδραβέλη και στα κραυγάζοντα δημοσιογραφικά απομεινάρια του Ιού της Ελευθεροτυπίας και των άλλων «εκσυγχρονιστικών φυλλάδων»…
Κάποτε πρέπει επί τέλους να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους
ΑΠΕΥΘΥΝΟΜΑΙ ΛΟΙΠΟΝ, ΣΤΟΥΣ ΕΝΤΟΣ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΥΣ ΜΟΝΟΠΩΛΗΤΕΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ….
ΣΤΟΥΣ ΕΝΤΟΣ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΩΝ ΥΜΝΗΤΕΣ ΤΟΥ ΣΦΑΓΕΑ «ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΗ» ΚΕΜΑΛ…
ΣΤΟΥΣ ΕΝΤΟΣ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΥΣ ΠΛΗΡΩΜΕΝΟΥΣ ΚΟΝΤΥΛΟΦΟΡΟΥΣ…
ΣΤΟΥΣ ΕΝΤΟΣ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΥΣ «ΕΞΟΛΟΘΡΕΥΤΕΣ» ΤΩΝ 2.700 ΧΡΟΝΩΝ ΤΗΣ ΕΝΔΟΞΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΠΟΝΤΙΑΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ…
…ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΕΠΙΔΕΙΚΤΙΚΑ ΝΑ ΑΓΝΟΕΙΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΧΕΣΤΕ ΤΗΝ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΟΝΤΙΑΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ...
ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΝΑ ΣΠΑΤΑΛΙΕΣΤΕ ΣΕ ΜΙΑ ΜΙΖΕΡΗ ΚΑΙ ΑΔΙΕΞΟΔΗ ΕΛΛΑΔΟΚΕΝΤΙΚΗ ΑΥΤΟΛΑΓΝΕΙΑ…
ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΝΑ ΑΡΝΕΙΣΤΕ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΠΟΝΤΙΑΚΩΝ ΣΧΟΛΕΙΩΝ ΕΚΕΙ ΟΠΟΥ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΙΚΑΝΟΙ ΠΟΝΤΙΑΚΟΙ ΠΛΗΘΥΣΜΟΙ…
ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΝΑ ΚΡΑΤΑΤΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΚΛΕΙΣΤΑ ΜΠΟΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΔΡΑΜΑ ΠΟΥ ΖΟΥΝ ΟΙ 8.000.000 ΚΡΥΠΤΟΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΤΗΣ ΝΕΟΚΕΜΑΛΙΚΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΕΙΝΑΙ «ΠΟΝΤΙΑΚΗΣ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ»…
ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΝΑ ΠΡΟΒΑΛΛΕΤΑΙ ΩΣ "ΦΩΤΕΙΝΗ" ΤΗ "ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ ΣΑΣ"…
Καταπίνουν την Ποντιακή κάμηλο οι αρνητές της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού. Η ιστορική του γνώση φτάνει μέχρι τις λεηλασίες και τους βιασμούς που συνόδευσαν την απόβαση του ελληνικού στρατό στη Σμύρνη και τη «συστηματική καταστροφή των τουρκικών χωριών της ενδοχώρας»
Δεν έχουν ούτε τη γνώση, αλλά ούτε και τη δύναμη να προχωρήσουν μέχρι την 19η Μαΐου 1919, ημέρα πού ο Κεμάλ, αποβιβάστηκε στην Σαμψούντα, οπότε και άρχισε η συστηματική επιχείρηση της εξοντώσεως ενός ολόκληρου λαού.
Δε γνωρίζουν ή καμώνονται πως δε γνωρίζουν τους τρόπους, τις μεθόδους και τα μέσα που χρησιμοποίησαν οι Τούρκοι, για να εξοντώσουν τον Ποντιακό Ελληνισμό…
Δεν έχουν ιδέαν για την επιστράτευση και εξόντωση νέων, τα τάγματα εργασίας - τάγματα θανάτου, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και εξόντωσης, τη συνεχή εργασία και αγγαρείες κάτω από άθλιες συνθήκες, τις επιδρομές των ατάκτων και τις σφαγές των αμάχων στα ελληνικά χωριά…
Δε θέλουν να ξέρουν οι Ατατουρκλάγνοι ότι τις παραμονές του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου οι Έλληνες του Πόντου αριθμούσαν 800.000 άτομα και από αυτά μέχρι το 1923 είχαν εξοντωθεί με ειδεχθείς τρόπους 353.000.
Η γενοκτονία των Ποντίων ( 1916 – 1923 ) με 353.000 νεκρούς που αποτελεί τη δεύτερη μεγάλη γενοκτονία του αιώνα μας, είναι άγνωστη σε μια, ευτυχώς μικρή, αλλά υπαρκτή, ομάδα Ποντιομάχων.
Κατά τη «προοδευτική» ιστορική λογική των αρνητών της Ποντιακής γενοκτονίας η Γενοκτονία είναι υπαρκτή μονάχα στα μυαλά ημών των ηλιθίων και φανατικών προσφύγων…
Η μεθοδική εξολόθρευση, ολική ή μερική, μιας εθνικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας, του Ποντιακού Ελληνισμού συγκεκριμένα, υπάρχει μόνο στα μυαλά τα δικά μας!!!
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που η γενοκτονία των Ποντίων η οποία έχει τις ίδιες ηθικές αναλογίες με αυτές των Εβραίων και των Αρμενίων, αποτελεί, δυστυχώς, τη λιγότερο μνημονευόμενη και περισσότερο λησμονημένη από τους εθνικούς και διεθνείς οργανισμούς.
Τον επίλογο της τραγικής ποντιακής γενοκτονίας αποτελεί ο βίαιος ξεριζωμός των επιζώντων μετά τη νίκη της Τουρκίας. Με τη συνθήκη της ανταλλαγής των πληθυσμών έρχονται στην Ελλάδα και τα τελευταία ζωντανά υπολείμματα. Οι ξεριζωθέντες εγκαταλείπουν την πατρώα γη και όλα τα υπάρχοντά τους. Παίρνουν μαζί τους ιερά κειμήλια και λίγο χώμα από τη γη του Πόντου. Αφήνουν πίσω τη Μαύρη Θάλασσα και μπαίνουν στην Άσπρη Θάλασσα. Φτάνουν στην Ελλάδα περιμένοντας επί 85 ολόκληρα χρόνια την ιστορική δικαίωση που δεν ήρθε ποτέ.
Οι Τούρκοι αρνούνται σήμερα τη σφαγή του 1922 – τη σφαγή των Ελλήνων. Κι όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με αδιάσειστα ντοκουμέντα, τα αποδίδουν στις αναπόφευκτες ακρότητες του πολέμου. Η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική.
Η γενοκτονία των Χριστιανών ήταν ένα καλά μελετημένο σχέδιο εξόντωσης όλων των μειονοτήτων της άλλοτε κραταιάς Αυτοκρατορίας. Ένα σχέδιο που άρχισε να εφαρμόζεται από το 1914, με τον πρώτο διωγμό. Και ολοκληρώθηκε μετά την καταστροφή του 1922.
Οι Τούρκοι αρνούνται… Και έχουν λόγους να αρνούνται… Οι έλληνες, όμως Ποντιομάχοι γιατί;
Οι Πόντιοι, όμως δεν ξεχνούν και επιλέγοντας την 19η Μαΐου ως ημέρα μνήμης, ημέρα που στην Τουρκία αποτελεί εθνική γιορτή της τουρκικής νεολαίας, αποκαλύπτουν το πραγματικό εγκληματικό πρόσωπο του Μουσταφά Κεμάλ πασά.
Ο Ελληνισμός τιμά τη μέρα αυτή τη μνήμη της μεγάλης θυσίας – το κουράγιο των τρομαγμένων, κατατρεγμένων, καταταλαιπωρημένων θυμάτων, που μπόρεσαν να κλείσουν στις ψυχές τους τις αλησμόνητες πατρίδες και να τις ξαναστήσουν στα γκέτο των συνοικισμών, όπου τους έκλεισε η προσφυγιά.
Οι πρόγονοί μας άφησαν τη ζωή τους, και πολλοί από αυτούς έμειναν άθαφτοι στον αγώνα τους να μην αλλοιωθεί η πίστη τους, να μη χαθεί η δική τους και με τη σειρά δική μας Ποντιακή μας ταυτότητα.
Η κληρονομιά μας αυτή φαντάζει βαριά κι ασήκωτη, μα αν την κατανοήσουμε θα δούμε πως είναι μια κληρονομιά μοναδική και πολύτιμη. Μια κληρονομιά βαθιάς ευθύνης και υπευθυνότητας απέναντι στις επόμενες γενιές.
Σε μια εποχή, που τα πάντα βρίσκονται υπό αμφισβήτηση, μια εποχή των εύκολων λύσεων, μας δίνεται η ευκαιρία να αγωνιστούμε με το δικό μας μοναδικό τρόπο για τη δικαίωση του Ποντιακού Ελληνισμού και την ιστορία του. Πέρασαν 86 χρόνια από τα τραγικά εκείνα γεγονότα που σημάδεψαν ανεξίτηλα την Ποντιακή ψυχή …
Η παγκόσμια, όμως, εικόνα του σήμερα δε μοιάζει σχεδόν καθόλου με εκείνη του 1923…
Σήμερα τα κατασκευασμένα «εθνικά κράτη» καταρρέουν. Αυτό διακηρύσσουν σε κάθε τόνο οι οπαδοί της παγκοσμιοποίησης.
Κυρίαρχη είναι η άποψη ότι η άνευ προηγουμένου διεθνής διακίνηση κεφαλαίων και πολιτιστικών προϊόντων, θέτει επί τάπητος την ανάγκη υπερεθνικών δομών και πολιτικών διαχείρισης της παγκοσμιοποίησης.
Η Τουρκία από τη μια τρέμει την πολιτική, πολιτισμική και κοινωνική απομόνωση και από την άλλη αντιδρά αρνητικά στην τήρηση των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου και στο δικαίωμα των λαών για ανεξαρτησία και αυτοδιάθεση για τον μοναδικό λόγο ότι είναι «άλλοι» λαοί, υποδεέστερης υποτίθεται ιστορικής ποιότητας ή περιωπής.
Για το εθνικό «βαθύ» κράτος της Τουρκίας, με τον τρόπο που δημιουργείται το νέο «πλανητικό κράτος», φαίνεται να μην υπάρχει άλλη επιλογή. Ή ενσωματώνεται, ακέραιο ή τεμαχισμένο σ’ αυτό που λέμε «παγκόσμια κοινότητα» ή παραμένει αιχμαλωτισμένο, χωρίς καμιά προοπτική απελευθέρωσης στον ιστό της Κεμαλικής αράχνης.
Το πρώτο φαντάζει ως περισσότερο ρεαλιστικό, εξάλλου αυτό προσπαθεί να κατακτήσει με κάθε θυσία η γειτονική χώρα και όσο περνάει ο καιρός η Κεμαλική αντίληψη του δόγματος «η Τουρκία στους Τούρκους» θα σφίγγει ολοένα και περισσότερο ως φονική θηλιά στο λαιμό της Τουρκίας η οποία, ας σημειωθεί, δεν είναι σε καμιά περίπτωση γέννημα της κοινωνίας, αλλά ένα οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό πλέγμα των λειτουργιών του θεμελιώθηκε πάνω στην εθνορατσιστική Κεμαλική λογική του ξεριζώνω, εκτοπίζω, σφάζω, καίω, αρπάζω…
«Oι Nεότουρκοι», έγραφε ο F. Sartiaux, «αποκάλυψαν το μεγαλεπήβολο σχέδιό τους, την εξόντωση δηλαδή όλων των ιθαγενών Xριστιανών της Mικράς Aσίας. Ποτέ, σε καμιά περίοδο της ιστορίας, κανένα πιο διαβολικό σχέδιο δεν είχε στοιχειώσει τη φαντασία του ανθρώπου».
353.000 ψυχές είναι τα θύματα της Ποντιακής γενοκτονίας…
Η τρομοκρατία, τα εργατικά τάγματα, οι εξορίες, οι κρεμάλες, οι πυρπολήσεις των χωριών, οι βιασμοί, οι δολοφονίες ανάγκασαν τους Έλληνες του Πόντου να ανέβουν στα βουνά οργανώνοντας αντάρτικο για την προστασία του αμάχου πληθυσμού. Τα θύματα της γενοκτονίας θα ήταν πολύ περισσότερα, αν δεν υπήρχε το επικό και ακατάβλητο ποντιακό αντάρτικο. Με την επικράτηση του «απελευθερωτή» Κεμάλ, οι διωγμοί συνεχίζονται με μεγαλύτερη ένταση. Στήνονται στις πόλεις του Πόντου τα διαβόητα έκτακτα δικαστήρια ανεξαρτησίας, που καταδικάζουν και εκτελούν την ηγεσία του ποντιακού ελληνισμού.
Τον επίλογο της τραγικής ποντιακής γενοκτονίας αποτελεί ο βίαιος ξεριζωμός των επιζώντων μετά τη νίκη της Τουρκίας. Με τη συνθήκη της ανταλλαγής των πληθυσμών έρχονται στην Ελλάδα και τα τελευταία ζωντανά υπολείμματα. Οι ξεριζωμένοι εγκαταλείπουν την πατρώα γη και όλα τα υπάρχοντά τους. Παίρνουν μαζί τους ιερά κειμήλια και λίγο χώμα από τη γη του Πόντου. Αφήνουν πίσω τη Μαύρη Θάλασσα και μπαίνουν στην Άσπρη Θάλασσα. Οι περισσότεροι φτάνουν στην Ελλάδα περιμένοντας επί 86 ολόκληρα χρόνια την ιστορική δικαίωση… Οι υπόλοιποι σκορπίζουν και στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα…
ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΗΜΑΣΤΑΝ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΠΟΝΤΙΟΙ ΚΑΙ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΟΥΜΕ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ΣΚΟΡΠΙΣΜΕΝΟΙ ΣΤΑ ΠΕΡΑΤΑ ΤΗ ΓΗΣ, ΕΥΡΩΠΗ, ΑΣΙΑ, ΑΜΕΡΙΚΗ, ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ…
Αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν έχουμε Πατρίδα και κάθε αναφορά μας σ’ αυτήν πρέπει να απορρίπτεται ως «πράξη εθνικισμού».
Για μας του Πόντιους η «Πατρίδα» δεν είναι ούτε «προτεκτοράτο», ούτε «στερεότυπο» που στηρίζεται στη μισή αλήθεια.
Για μας τους Πόντιους η «Πατρίδα» είναι κυρίαρχη ιδέα που οριοθετεί το πεδίο της συζήτησης με τις αντίπαλες ιδέες…
Για μας τους Πόντιους η «Πατρίδα» δεν είναι «εθνικό κράτος», είναι «εθνικό συναίσθημα»
Γιατί για μας τους Πόντιους η ελληνικότητα δεν είναι κληρονομικό δικαίωμα , είναι βίωμα και καθημερινή κατάκτηση…
Κι εμείς οι Πόντιοι, «οι μετέχοντες της ελληνικής παιδείας», με δηλωμένη τη θέλησή μας να καθορίζουμε τις τύχες μας…
Εμείς οι Πόντιοι που ως άτομα παραγόμενα από την Ιστορία, επιβιώσαμε των γενοκτονιών και των «εθνικών κρατών»…
Όχι μόνο θα επιβιώσουμε και με την ενοποιητική Ευρωπαϊκή διαδικασία, αλλά θα τη χρησιμοποιήσουμε κιόλας, ως άλλο «Δούρειο Ίππο», για να επιτύχουμε αυτό που δεν κατορθώσαμε μέχρι σήμερα, τη δημιουργία της «Πατρίδας» που θα επανασυνδέσει τον Ποντιακό Ελληνισμό με την ιστορικότητα και την Ελληνικότητα που διατήρησε για 2.700 χρόνια χωρίς πιστοποιητικά και αστυνομικές ταυτότητες…
Η Μικρασία ήταν και παραμένει λίκνο του Ελληνικού πολιτισμού είτε το θέλουν, είτε όχι, είτε μπορεί να το καταλάβει, είτε πεισματικά το αρνείται το Κεμαλικό συνονθύλευμα που αυτοονομάζεται (!!!) Τουρκικό έθνος!!! Μας κατηγορούν οι Κεμαλιστές της Τουρκίας και τα εν Ελλάδι παπαγαλάκια τους ότι επιδιώκουμε «ΑΝΑΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ ΕΝ ΕΤΕΙ 2009"
Με τον όρο "ανακατάληψη" συμφωνούμε πλήρως!
Ανακαταλαμβάνω σημαίνει παίρνω πίσω ξανά ότι μου αφαίρεσαν, ότι μου ανήκει... Τώρα το 2009 θα είναι, το 2019, το 2029.... Έχουμε την υπομονή να περιμένουμε και θα περιμένουμε...
Νομοτελειακά τα "εθνικά κράτη" τύπου Τουρκίας έχουν ημερομηνία λήξεως, κάτι που αδυνατούν να κατανοήσουν οι αρτηριοσκληρωτικοί Κεμαλικοί εγκέφαλοι...
Τις προάλλες μεγάλης κυκλοφορίας Τουρκική εφημερίδα έγραφε με πηχυαίους τίτλους :"ΟΙ ΠΟΝΤΙΟΙ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΝ ΤΟ 25% ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΚΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ"
Εμείς διευκρινίζουμε: ΟΙ ΠΟΝΤΙΟΙ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΝ ΤΗΝ ΥΠΟ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥΣ. ΚΑΙ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΙΕΡΗ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΜΑΣ ΠΟΥ ΑΦΗΣΑΝ ΤΑ ΚΟΚΚΑΛΑ ΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΗ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ, ΤΟ "ΕΙΚΟΝΙΚΟ ΕΠΙ ΧΑΡΤΟΥ ΚΡΑΤΟΣ" ΝΑ ΤΟ ΜΕΤΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΣΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΘΑ ΤΟ ΜΕΤΑΤΡΕΨΟΥΜΕ...
ΜΕ ΤΟΝ ΕΝΑΝ Ή ΤΟΝ ΑΛΛΟ ΤΡΟΠΟ "ΘΑ ΞΑΝΑΓΥΡΙΣΟΥΜΕ ΚΑΙ Η ΓΗ ΘΑ ΤΡΕΜΕΙ..."