Σχέδιο του Μνημείου για τους Έλληνες θύματα στα σταλινικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Το Μνημέιο θα στηθεί φέτος στην Κολυμά, της βορειοδυτικής Σιβηρίας, όπου μεταφέρθηκαν οι περισσότεροι από τους Έλληνες που συνελήφθησαν κατά τους διωγμούς του ‘37-38 και γλύτωσαν την εκτέλεση μετά τη σύλληψή τους. [ http://www.agoor.ru/index.html ]
Ο εκτοπισμός των Ελλήνων της Αμπχαζίας – Ατζαρίας- Ν. Καυκάσου, δεν αποτελεί μόνο μια μαύρη σελίδα της ιστορίας του ελληνισμού, αλλά και μια απόδειξη του γεγονότος, ότι η σοβιετική εξουσία χρησιμοποίησε όλους τους κατασταλτικούς και καταπιεστικούς μηχανισμούς, τους οποίους είχε δανειστεί από την τσαρική Ρωσία, εναντίον των υπηκόων της. Αυτοδιάθεση των λαών σε μια χώρα όπου από τον εμφύλιο μέχρι και το θάνατο του Στάλιν διενεργήθησαν πάνω από 50 εκτοπισμοί- μετεγκαταστάσεις πληθυσμών, δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Οι ελληνικές κοινότητες της Μ. Θάλασσας πλήρωσαν τα καπρίτσια μιας εξουσίας που έβλεπε συνέχεια εχθρούς στα σύνορά της, που υπήρξε καχύποπτη με ολόκληρους πληθυσμούς, που χαρακτήρισε ως επικίνδυνες μεγάλες μειονοτικές ομάδες. Τα αρχεία του ΥΠΕΞ, μας αποκαλύπτουν το ποια ήταν η αντίληψη των ελληνικών προξενικών αρχών για τον εκτοπισμό του 1949, αναδεικνύουν το ρόλο των σοβιετικών γεωστρατηγικών συμφερόντων της περιοχής, χωρίς να αναφέρουν βέβαια το σημαντικότερο: το πώς οι Έλληνες της περιοχής έφτασαν στο να θεωρούνται ύποπτοι και στο τέλος, να τιμωρηθούν από το σοβιετικό κράτος. Έχει ανοίξει ένας πολύ μεγάλος διάλογος για το πόσα υπήρξαν τα θύματα του εκτοπισμού, πόσοι άνθρωποι έχασαν άδικα τη ζωή τους κατά τη διάρκεια της μεταφοράς τους στις περιοχές εξορίας, ή κατά την παραμονή τους εκεί. Πεπειραμένοι Έλληνες αλλά και Ρώσοι επιστήμονες έχουν εκφράσει κατά καιρούς τις συμφωνίες και ασυμφωνίες τους για τα νούμερα. Από την πλευρά μου θα ήθελα να εστιάσω περισσότερο στο ποιοτικό και όχι στο ποσοτικό κομμάτι μιας τραγωδίας. Το πιο ουσιαστικό, κατά την άποψή μου, είναι το γεγονός ότι, υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν πολιτικές εξουσίες, περισσότερο ή λιγότερο δημοκρατικές, οι οποίες θα αδιαφορούν για τη μοναδικότητα έστω και ενός υποκειμένου. Ο εκτοπισμός του 1949, δεν θα πρέπει να αποτελεί για μας απλά ένα σκοτεινό κομμάτι της ελληνικής ιστορίας, αλλά ένα παράδειγμα του κατασταλτικού – καταπιεστικού χαρακτήρα μιας εξουσίας, στην περίπτωσή μας, της σοβιετικής. Δε φταίει ο Στάλιν για ότι έγινε. Φταίει η ίδια η δομή ενός κοινωνικό-πολιτικού συστήματος, το οποίο επιτρέπει υποκείμενα όπως ο Λένιν, ο Τρότσκυ, ο Στάλιν κι ο Μπέρια να επιβιώνουν σε θέσεις εξουσίας και να αποφασίζουν για τις τύχες ολόκληρων λαών. Το πρόβλημα δεν είναι τα άτομα που διοικούν την ΕΣΣΔ, είναι η ίδια η φύση της, όπως είναι και η φύση κάθε αρτηριοσκληρωτικού συστήματος εξουσίας, η οποία προσπαθεί να διατηρηθεί στο χρόνο. 60 χρόνια μετά την τραγωδία, ο εκτοπισμός των Ελλήνων των παραλίων της Μ. Θάλασσας, οφείλει να αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγή για τις μελλοντικές γενιές, για τις εξουσίες και κυβερνήσεις που έρχονται και που στο τέλος είναι σίγουρο ότι θα κλειστούν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας μια για πάντα…
Δημήτρης
pontos kai aristera
Ypoloipo