ΑΠΟΛΥΜΑΝΤΗΡΙΟ

 Πρόσφυγες σε παράγκα της Καλαμαριάς

 

Μυρμηγκιές κατεβαίνουν από τα κατάφορτα καράβια οι πρόσφυγες στο Καραμπουρνάκι - Αρετσού. Τα καράβια ασταμάτητα κουβαλούν. Από το καράβι, με τους μποχτσάδες στο χέρι, ίσια στο Λοιμοκαθαρτήριο.

Αντρες, γυναίκες, παιδιά. Γέροι κι άρρωστοι. Μαζί και τα λιγοστά υπάρχοντα, όσα κατόρθωσαν να περισώσουν από τη λαίλα­πα της καταστροφής.

Όλοι στον κλίβανο. Στριμωγμένοι κάτω από το ντους, με μια πλάκα πράσινο σαπούνι με ποτάσα, να λούζουν κε­φάλι και σώμα.

Έξω, έρχεται κιόλας η δεύτερη μπαταριά. Τους πρώτους, έτσι βρεγμένους, αχνιστούς ακόμη, τους βάζουν σε ολάνοιχτους θαλάμους. Ο βαρδάρης μπουκάρει μανιασμένος. Τσίτσιδοι, ώσπου νάρθουν τα ρούχα από την απολύμανση. Μπιμπικιάζει το πετσί. Το ρίγος τους διατρέχει σύγκορμα. Τα χείλη στεγνώνουν. Η απόγνωση στα μάτια. Κινούνται σαν νευρόσπαστα για ν' αντισταθούν στο κρύο.

Μόλις αντικρύζουν τα μπογαλάκια τους από τον κλίβανο, ορμάνε να πάρουν τα ρούχα τους να ντυθούν. Τι είναι τούτο πάλι, Θεέ μου! Όλα κουβάρια, στριμμένα άντερα. Τα πιο πολλά έχουν μαζέψει κι έχουν μείνει μισά.

Ωστόσο, το κρύο σχίζει τη σάρκα. Ο βαρδάρης δίνει βιτσιές στα μελανιασμέ­να κορμιά. Φοράνε ό,τι βρεθεί και τους γίνεται. Τα δόντια χτυπούν. Το στήθος πονεί. Η πούντα και η πνευμονία σε πολλούς γρήγορα θα ακολουθήσει. Φάγανε 50 χιλιάδες πρό­σφυγες στην Καλαμαριά από την καραντίνα, γράφουν επί­σημα έγγραφα του ΚΚΕ.

Και από το Λοιμοκαθαρτήριο, ίσια στην Καλαμαριά, στους θαλάμους. Εξήντα οι θάλαμοι. Χίλια μέτρα απόσταση από τη θάλασσα. Ένα εξαθλιωμένο μπουλούκι, τσακισμένο ως το μεδούλι, φορτωμένο τ' απομεινάρια της απολύμανσης, με άδεια ψυχή, ανη­φορίζει, κρατώντας από τα χέρια παιδιά και καμιά κουβέρτα στη μασχάλη.

Άλλοι ξυπόλυτοι, άλλοι μισόγυμνοι. Κι άλλοι μπίνα στην πλάτη των πιο δυνατών, γιατί δεν αντέχουν άλλο!

Καταπιτσιλισμένες οι σελίδες της προσφυγικής ιστορίας στην Καλαμαριά, τις πρώτες αυτές ώρες, από κατάμαυρες κηλίδες για τα κυνηγημένα παιδιά του ελληνισμού, που μι­λούν ακόμη τη γλώσσα του Ομήρου. Αυτοί οι θεματοφύλα­κες, που φρουρούσαν με τα μάνλιχερ στο χέρι, ολονυκτίς, τις πανάρχαιες ελληνικές ρίζες. Που στο όνομα της Ελλάδας, λιώνουν από συγκίνηση και τους διατρέχει ρίγος.

Οι γυναίκες χάνουν και τα μακριά τους μαλλιά. Τις κου­ρεύουν για τον φόβο της ψείρας. Αφαιρούν από αυτές τη χάρη εκείνων των καιρών, τότε που τα μαλλιά έπεφταν χεί­μαρρος ή πλεξούδες ώς τη μέση.

Πεθαίνουν αράδα οι πρόσφυγες εδώ, κι ένας θρήνος απέ­ραντος σκορπίζει στον αέρα και γίνεται θρήνος, μοιρολόι.

Και σεράντα μέρες πρόσφυγοι - εκ'είχαν καραντίναν
τα λείψανα ας σο παπόρ - σην θάλασσαν εσύρναν.

Ο Πόντος, που πλήρωσε ακριβά το εθνικό του πάθος και κατέκτησε τα υψίπεδα της ελληνικής ιστορίας, αυτήν την ώρα αισθάνεται πληγωμένος, προδομένος, κι ας κράτησε με το σπαθί το ατίμητο δώρο της εθνικής αρετής και αξιοπρέ­πειας


Αγγελική Στεργίου
δημοσιογράφος και συγγραφέας

ΥΓ
Είναι τραγικό και μόνο να το σκεφτεί κανείς ότι στην Καλαμαριά δεν υπάρχει μνημείο αφιερωμένο στην ΠΟΝΤΙΑΚΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ και στην πρώτη γενιά της Προσφυγιάς!!!
Άμεσο μέλημα, υποχρέωση όρκου και λόγος τιμής , εφόσον η παράταξή μας εκλεγεί στις δημοτικές εκλογές του 2010, θα είναι η ανέγερση μνημείου της Ποντιακής Γενοκτονίας στο σημείο του «απολυμαντήριου» στην Αρετσού απ’ όπου πέρασαν το 1922 και οι δικοί μου γονείς και οι παππούδες μου…

Βασίλης Ν, Τριανταφυλλίδης
(Χάρρυ Κλυνν)
Ιδρυτής του «ΠΟΝΤΙΑΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΕΛΛΑΔΟΣ»
Υποψήφιος Δήμαρχος Καλαμαριάς

Ypoloipo