20.04.2008, Γεώργιος Ανδρεάδης
ΠΡΟΣ: Εξοχοτάτους
ΠΡΟΕΔΡΟΝ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΝ
ΥΠΟΥΡΓΟΝ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ
Εκπροσώπους, με λαϊκή εκλογή, αξιότιμους Βουλευτάς, εις την Ελληνικήν Βουλήν και την Ευρωβουλήν.
Εξοχότατοι!
Είμαι βαθιά πεπεισμένος, ότι μια ειλικρινής φιλία, ανάμεσα στους λαούς της Τουρκίας και της Ελλάδας, θα βγάλει από το τέλμα και τις δύο χώρες και θα μετατ
ρέψει τον χώρο αυτό της Ανατολικής Μεσογείου ξανά, σε κέντρο Πολιτισμού και Προόδου, όπως επί αιώνες υπήρξε η Μικρά Ασία κατά την Αρχαιότητα. Άρα κάθε προσπάθεια προσέγγισης των δύο λαών είναι αξιέπαινος και πρέπει να στηρίζεται. Είστε όλοι δεδηλωμένοι ζηλωτές αυτής της φιλίας και αγωνίζεστε προς την κατεύθυνση αυτή, όπως οι ενέργειες και οι διακηρύξεις σας υποδηλώνουν. Και επειδή πιστεύω, ότι κανείς Έλληνας δεν είναι λιγότερο πατριώτης, απ’ ότι εγώ θεωρώ τον εαυτό μου, υποχρεούμαι να αποδεχθώ, άνευ ελέγχου, τις καλές προθέσεις και διαθέσεις σας. Πλην όμως ανθρώπινο είναι και το να σφάλλει κανείς, όχι εξ ανάγκης με πρόθεση, αλλά από άγνοια, ή λανθασμένη εκτίμηση προσώπων και πραγμάτων. Τα περί προδοτών και πρακτόρων δεν θέλω να τα αποδεχθώ, αλλά ούτε και να τα φαντασθώ. Βέβαια ένας υψηλά ιστάμενος κρατικός αξιωματούχος φέρει την ευθύνη των πράξεων και αποφάσεων του, πλην όμως δεν μπορεί να είναι και παντογνώστης. Ο δημόσιος λειτουργός πετυχαίνει εφ’ όσον πλαισιώνεται από αρίστους συμβούλους, γνώστες του αντικειμένου, που το λειτούργημα του καλείται να διαπραγματευτεί, και να λύσει. Επειδή εδώ και χρόνια η προσπάθεια σας εστιάζεται προς την κατεύθυνση καλών διακρατικών σχέσεων με την γειτονική Τουρκία, με την ελπίδα, ότι αυτό θα οδηγήσει καις την φιλία των λαών, τολμώ να σας πω, ότι οι περί αυτού σύμβουλοι, σας έχουν παρασύρει σε λάθος δρόμο. Το λάθος εκφράστηκε με τα στεφάνια, που κατέθεσαν, ο πρώην Υπουργός Εξωτερικών κ. Γεώργιος Παπανδρέου και ο νυν Πρωθυπουργός κ. Κωνσταντίνος Καραμανλής, στον τάφο του Μουσταφά Κεμάλ, στην Άγκυρα, πιστεύοντας αφελώς, ότι έτσι θα συγκινήσετε τους γείτονες.
Οι Σύμβουλοι σας, δεν σας εξήγησαν, ότι με την πράξη αυτή προσβάλατε την Μνήμη των Ποντίων, ειδικά δια τα Δικαστήρια Ανεξαρτησίας (Ιστικλάλ Μαχκεμεσί), που ήταν έμπνευση και σχέδιο του ιδίου του Μουσταφά και που οδήγησε στην Αμάσεια, τον Σεπτέμβρη του 1921, πλήθος αθώων Ποντίων στην αγχόνη, δια να αναφέρω λίγα ονόματα, όπως του γέροντα αρχιμανδρίτη, Πλάτωνα Αϊβαζίδη, του Νίκου Καπετανίδη, του Ματθαίου Κωφίδη, του Παυλίδη, του Χρυσαφίδη, του Δημητριάδη και των υπολοίπων του μεγάλου εκείνου καταλόγου των απαγχονισθέντων.
Αλλά προσβάλατε και όλους εμάς, διότι στο ίδιο εκείνο δικαστήριο, με εντολή του ιδίου του Μουσταφά Κεμάλ, καταδικάστηκαν ερήμην εις θάνατο, ο αείμνηστος τέως Μητροπολίτης Τραπεζούντος, Χρύσανθος Φιλιππίδης, ο Λεωνίδας Ιασωνίδης, ο Θεοφύλακτος Θεοφυλάκτου και άλλοι πολλοί, του πατρός μου Κυριάκου Ανδρεάδη, βουλευτή της Ποντιακής Εθνοσυνέλευσης, μη εξαιρουμένου. Προσβάλατε όμως και την πλειοψηφία του τουρκικού λαού, ο οποίος δεν είναι οπαδός του κεμαλικού εκτρώματος. Με τα στεφάνια αυτά, χαϊδέψατε μόνον τα αυτιά του στρατοκρατικού εκτρώματος. Εάν την φιλία αυτού του κατεστημένου επιδιώκετε, δηλώσατε το, για να γνωρίζει και ο ελληνικός και ο τουρκικός λαός.
Προς στιγμή θα συμπαραταχθώ στον τρόπο σκέψης σας και θα αποδεχθώ, ότι ίσως και η φιλική προσέγγιση, σε ένα τέτοιο καθεστώς, θα οδηγήσει τελικά στην φιλία των δύο λαών μας. Αν αυτή η σκέψη κυριαρχεί στην πολιτική σας βούληση, τότε επιτρέψατε με να σας πω, ότι σφάλλετε, ή σφάλλουν οι σύμβουλοι σας. Και εάν σφάλλετε μόνον εσείς, δεν είδα την προσδοκώμενη φυσιολογική ομαδική παραίτηση συμβούλων των Υπηρεσιών σας, από λόγους πατριωτικής ευθιξίας και απαλλαγής εκ των ευθυνών. Εγώ όμως θα επιμείνω, ότι διακατέχεστε από καλές προθέσεις και διαθέσεις, αλλά θα επιδιώξω να σας πείσω, ότι οδηγείστε σε λάθος δρόμο.
Πριν λίγο καιρό, ο τούρκος συνάδελφος σας ανέφερε, ότι τα ελληνικά νησιά είναι πολύ κοντά στις ακτές της Τουρκίας και δημιουργούνται, εκ των πραγμάτων, τεχνικά προβλήματα, τα οποία πρέπει να λυθούν πολιτικά, ανάμεσα στις δύο χώρες. Πριν παρασυρθείτε και θελήσετε να λύσετε και τα «τεχνικά» αυτά προβλήματα, με τους κυρίους Γκιούλ, Ερντογάν, ή τον αρχηγό του στρατού τους, παρακαλώ ερευνήσατε, τί έγινε τα τελευταία 85 χρόνια, από την υπογραφή της Συνθήκης της Λοζάννης, μέχρι σήμερα. Αν δεν σας ενημέρωσαν οι σύμβουλοι σας, ακούστε συνοπτικά τί έγινε.
Το χάος της μικρασιατικής καταστροφής ανέλαβε να το αντιμετωπίσει η επαναστατική κυβέρνηση, η οποία επανέφερε τον Ελ. Βενιζέλο στην Ελλάδα και ο οποίος Βενιζέλος κλήθηκε να αντιμετωπίσει την λύση του τρομερού εκείνου ζητήματος. Στις 8 Σεπτεμβρίου 1922, οι σύμμαχοι υπογράφουν ανακωχή με την Τουρκία στα Μουδανιά. Η Ελλάδα υποχρεώθηκε από τους συμμάχους της, να συνυπογράψει εκείνη την ανακωχή. Η ανακωχή εκείνη όριζε, ότι έπρεπε να συγκληθεί Διεθνής Συνδιάσκεψη, προκειμένου να υπογραφεί η τελική Συνθήκη Ειρήνης.
Στις 8 Νοεμβρίου 1922, άρχισε η Διάσκεψη της Λοζάννης. Κράτησε 9 μήνες, με μια ενδιάμεση διακοπή εβδομήντα πέντε ημερών. Η πρώτη φάση κράτησε μέχρι τις 4 Φεβρουαρίου του 1923 και διακόπηκε με δραματικό τρόπο. Η Διάσκεψη επαναλήφθηκε στις 11 Απριλίου του 1923, για να καταλήξει σε υπογραφή Ειρήνης της Τουρκίας, όχι μόνο με την Ελλάδα, αλλά και με την Αγγλία, Γαλλία και Ιταλία, στις 24 Ιουλίου 1923.
Στην Διάσκεψη αυτή, την Ελλάδα εκπροσωπούσαν, ο Ελευθέριος Βενιζέλος και ο Δημήτριος Κακλαμάνος, ενώ την Τουρκία εκπροσωπούσε ο Ισμέτ Ινονού, με τον χριστιανοφάγο Ριζά Νουρ. Επί κεφαλής των Άγγλων ήταν, ο υπουργός εξωτερικών λόρδος Κώρζον, της ιταλικής ο πρωθυπουργός Μπενίτο Μουσολίνι, ο οποίος γρήγορα απεχώρησε και στην θέση του ήρθε ο μαρκήσιος Γκαρόνι. Την γαλλική κυβέρνηση εκπροσωπούσε ο φιλότουρκος πρωθυπουργός Πουανκαρέ, στον οποίο δεν δίστασε ο Βενιζέλος κάποια στιγμή των διαπραγματεύσεων να του πει οργισμένος: «Η Γαλλία πρόδωσε την Ελλάδα».
Η νικημένη το 1918 Τουρκία, με την σύμπραξη των συμμάχων της Ελλάδας, εμφανίστηκε με τον αδιάλλακτο αέρα του νικητή, σ’ αυτές τις διαπραγματεύσεις. Οι απαιτήσεις της Τουρκίας δεν είχαν τέλος. Ζητούσαν πολεμικές αποζημιώσεις, εκχώρηση της Δυτικής Θράκης, ολοσχερή κατάργηση του ελληνικού στόλου, απομάκρυνση του Οικουμενικού Πατριαρχείου από την Πόλη και πλήρη εκδίωξη των επιζώντων Ελλήνων, από την Μικρά Ασία.
Η Διάσκεψη δεν πήγαινε καθόλου καλά και ο Βενιζέλος αντιλήφθηκε, ότι η Τουρκία υπολογίζει μόνον την δύναμη. Διορίζεται αρχιστράτηγος ο Πάγκαλος και μέσα σε σύντομο διάστημα έγινε το θαύμα της αναδιοργάνωσης του ελληνικού στρατού. Δημιούργησε μια αξιόμαχη στρατιά του Έβρου και με την απειλή αυτή στα χέρια, προχώρησε ο Βενιζέλος την διαπραγμάτευση.
Μια ιστορική συνεδρίαση έγινε στις 10 Ιανουαρίου του 1923, στην οποία η Συνδιάσκεψη ασχολήθηκε με την απαίτηση της Τουρκίας να φύγει το Πατριαρχείο από την Πόλη. Όλες οι αντιπροσωπείες αντέδρασαν και η Τουρκία αναγκάστηκε να συμβιβαστεί με την πρόταση του λόρδου Κώρζον, για την παραμονή του Πατριαρχείου στην Πόλη, σαν καθαρά θρησκευτικού ιδρύματος, χωρίς πολιτικές, ή διοικητικές αρμοδιότητες.
Αφού λύθηκε το θέμα του Πατριαρχείου έτσι, προχώρησαν στο πιο σημαντικό γεγονός της συμφωνίας, για ανταλλαγή πληθυσμών, πράξη που υπεγράφη στις 30 Ιανουαρίου του 1923. Σύμφωνα με το πρώτο άρθρο του πρωτοκόλλου, γίνεται αναγκαστική, ανταλλαγή, από 1ης Μαϊου 1923, των τούρκων υπηκόων χριστιανικού δόγματος, από την Τουρκία προς την Ελλάδα και των μουσουλμάνων ελλήνων υπηκόων της Ελλάδας, προς την Τουρκία. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα της επιστροφής, χωρίς την έγκριση της Ελλάδας και της Τουρκίας. Σύμφωνα με το δεύτερο άρθρο του πρωτοκόλλου, εξαιρέθηκαν οι Χριστιανοί Έλληνες της Πόλης, που ήσαν εγκατεστημένοι εκεί, πριν από τις 30 Οκτωβρίου 1918, όπως και οι Μουσουλμάνοι κάτοικοι της Δυτικής Θράκης.
Στις 4 Φεβρουαρίου 1923, η Συνδιάσκεψη διακόπηκε και πρέπει να ομολογηθεί, ότι πολλές φορές κατά την διάρκεια της, υπήρξαν απειλές ελληνοτουρκικού πολέμου. Όλοι πίστευαν, ότι και οι μέχρι την στιγμή εκείνη συμφωνίες θα έμεναν στο χαρτί. Ο ελληνικός στρατός ετοιμαζόταν πυρετωδώς για πόλεμο. Τελικά η Συνδιάσκεψη της Λοζάννης ξανάρχισε στις 26 Μαίου 1923.
Η Τουρκία παραιτήθηκε απ’ όλες τις αξιώσεις της, εκτός από την παραχώρηση του Καραγάτς, με τα προάστια του. Η Ελλάδα δέχτηκε και άρχισε νέος μαραθώνιος διαπραγματεύσεων, μέχρι τις 23 Ιουλίου 1923, οπότε στις 3 το απόγευμα, μέσα στην αίθουσα τελετών του Πανεπιστημίου της Λοζάννης, υπέγραψαν την γνωστή Συνθήκη της Λοζάννης.
Την Συνθήκη αυτή υπέγραψαν: η Τουρκία, η Ελλάδα, η Μεγάλη Βρετανία, η Γαλλία, η Ιταλία, η Ρουμανία και το νέο Σερβο-Κροατικό-Σλοβενικό κράτος. Με την Συνθήκη αυτή δόθηκε μια λύση στο ανατολικό ζήτημα, διαλύθηκε επισήμως η Οθωμανική Αυτοκρατορία και καθορίστηκαν τα σύνορα μεταξύ Ελλάδας, Τουρκίας, Βουλγαρίας, Σοβιετικής Ένωσης, Συρίας και Ιράκ. Ρυθμίστηκε η τύχη των νησιών του Αιγαίου, της Κύπρου και των στενών του Βοσπόρου.
Η Συνθήκη αυτή έχει 143 άρθρα, τα οποία συνοδεύονται, από 5 ειδικές συμβάσεις, 4 δηλώσεις, 6 πρωτόκολλα, μια τελική πράξη και πολλές επεξηγηματικές ερμηνευτικές επιστολές. Με τα άρθρα 16 και 27 της Συνθήκης, η Τουρκία παραιτείται από κάθε μορφή απαίτησης επί της Κύπρου και αναγνωρίζει την παραίτηση της από κάθε μορφή νομικής, ή πολιτικής παρέμβασης. Με τα άρθρα 37 και 45 ρυθμίζονται, η προστασία των μειονοτήτων και αναφέρονται αναλυτικά οι υποχρεώσεις της Τουρκίας, απέναντι στις μη μουσουλμανικές μειονότητες, που παρέμειναν στην Τουρκία.
Σύμφωνα με το άρθρο 39 της Συνθήκης, οι Τούρκοι υπήκοοι, που δεν είναι μουσουλμάνοι, θα έχουν τα ίδια ακριβώς αστικά και πολιτικά δικαιώματα με τους μουσουλμάνους. Όλοι οι κάτοικοι της Τουρκίας, αδιακρίτως θρησκείας και διάκρισης είναι ίσοι ενώπιον του νόμου. Η διαφορά στην θρησκεία, δεν αποτελεί κώλυμα για κανένα τούρκο υπήκοο, για δημόσιες θέσεις, αξιώματα, ή για την άσκηση διαφόρων επαγγελμάτων. Κάθε τούρκος πολίτης είναι ελεύθερος, να χρησιμοποιεί οποιαδήποτε γλώσσα και να έχει βοήθεια, για την προφορική της χρήση, ενώπιον των τουρκικών δικαστηρίων.
Σύμφωνα με το άρθρο 40 της Συνθήκης, οι Τούρκοι υπήκοοι, κάτοικοι Τουρκίας, αδιαφόρως θρησκεύματος, έχουν δικαίωμα να συνιστούν, να διευθύνουν, να εποπτεύουν παντός είδους φιλανθρωπικά, θρησκευτικά, εκπαιδευτικά, ή άλλα ιδρύματα, με την ελεύθερη χρήση της γλώσσας τους και την άσκηση των λειτουργιών τη; Θρησκείας τους.
Σύμφωνα με το άρθρο 41 της Συνθήκης, σε όσες πόλεις ή περιφέρειες, όπου κατοικούν σημαντικός αριθμός υπηκόων μη μουσουλμάνων Τούρκων, η τουρκική κυβέρνηση θα εξασφαλίζει στην δημόσια εκπαίδευση, την παροχή διδασκαλίας στην δική τους γλώσσα, όποια και εάν είναι αυτή.
Σύμφωνα με το άρθρο 42 της Συνθήκης, η Τουρκία υποχρεούται να παρέχει κάθε προστασία στις εκκλησίες, στις συναγωγές, στα νεκροταφεία και άλλα θρησκευτικά, φιλανθρωπικά, ή ευαγή ιδρύματα των μειονοτήτων της Τουρκίας και να παρέχει τις αναγκαίες ευκολίες, για την ίδρυση νέων.
Σύμφωνα με το άρθρο 43 της Συνθήκης, οι Τούρκοι υπήκοοι που ανήκουν σε μη μουσουλμανικές μειονότητες, δεν θα υποχρεώνονται να εκτελούν πράξεις, που αποτελούν παράβαση της πίστης τους, ή των θρησκευτικών τους εθίμων.
Σύμφωνα με το άρθρο 44 της Συνθήκης, οι διατάξεις, που ρυθμίζουν την προστασία των μειονοτήτων στην Τουρκία, αποτελούν υποχρεώσεις Διεθνούς Δημόσιας Τάξεως και δεν μπορούν να αλλάζουν μονομερώς, ούτε καν με κοινή συμφωνία Ελλάδος και Τουρκίας. Όλες οι διατάξεις, για την προστασία των μειονοτήτων, τίθενται υπό την εγγύηση της Κοινωνίας των Εθνών, προδρόμου του ΟΗΕ.
Τέλος, σύμφωνα με το άρθρο 45 της Συνθήκης της Λοζάννης, ορίζεται η αρχή της αμοιβαιότητας, μεταξύ του μειονοτικού ελληνορθόδοξου που ζει στην Τουρκία και του μειονοτικού μουσουλμάνου, που ζει στην Ελλάδα, αναφέροντας ότι τα δικαιώματα των μή μουσουλμάνων της Τουρκίας αναγνωρίζονται και από την Ελλάδα, για τους μουσουλμάνους της Ελλάδας.
Αξιότιμοι εκπρόσωποι της ελλαδικής εξουσίας, σε επόμενη συνάντηση σας με τον κ. Γκιούλ και με τον κ. Ερντογάν, ρωτήσατε τους ποιο άρθρο ισχύει ακόμη για την Τουρκία, από την Συνθήκη της Λοζάννης; Εάν οι ανωτέρω κύριοι αγνοούν ακόμη και το κείμενο της συνθήκης αυτής, τότε δώστε τους, από το Υπουργείο σας των Εξωτερικών, αντίγραφο αυτής της Συνθήκης στην τουρκική γλώσσα. Αν το χάσατε και εσείς, ή δεν το βρίσκετε, ζητείστε αντίγραφο να σας το δώσω.
Ποιές λοιπόν απ’ όλες αυτές τις υποχρεώσεις, που ανέλαβε η Τουρκία, με εγγύηση μάλιστα των μεγάλων δυνάμεων και μιας σειράς άλλων κρατών, έχει τηρήσει μέχρι σήμερα;
ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΜΙΑ! Όλες οι υποχρεώσεις της καταστρατηγήθηκαν, με συστηματικό τρόπο, ή αγνοήθηκαν με ύπουλο και μεθοδευμένο τρόπο. Μέσα σε οκτώ δεκαετίες, που μεσολάβησαν από την υπογραφή της Συνθήκης αυτής, η Τουρκία ξερίζωσε και εξαφάνισε από τα εδάφη της, όλους εκείνους που υποτίθεται, ότι ανέλαβε την υποχρέωση να προστατεύσει.
Και η αρχή ξεκίνησε από το Πατριαρχείο. Μια και δεν κατάφεραν να το εκδιώξουν με την υπογραφή της Συνθήκης, άρχισαν αυθαίρετα να χαρακτηρίζουν τον Οικουμενικό Θρόνο της Ορθοδοξίας, σαν κοινό τουρκικό σωματείο ιδιωτικού δικαίου. Στις 17 Δεκεμβρίου 1924, έδιωξαν βίαια τον νεοεκλεγέντα Οικουμενικό Πατριάρχη Κωνσταντίνο τον Στ΄, με το πρόσχημα ότι ήταν ανταλλάξιμος. Οι ίδιοι όμως επέβαλαν, τον καταγόμενο από το Κεσκίν της Αγκύρας, άρα και ανταλλάξιμο, ως Πατριάρχη των Τουρκορθοδόξων, τον έγγαμο Παυλή Ακχισαρλίογλου, αυτοανακηρυχθέντα Επίσκοπο, τον γνωστό ως Παπαεφτύμ, με στόχο να καταλάβουν πραξικοπηματικά τον Οικουμενικό Θρόνο. Ο Παπαεφτύμ όμως, με την συνδρομή των τουρκικών αρχών, άρπαξε τέσσερις εκκλησίες και άλλες ιδιοκτησίες του Πατριαρχείου, δια να επιδιώξει δια της Φιλανθρωπίας, να παρασύρει τον φτωχόκοσμο της Πολίτικης Ρωμιοσύνης, στο νέο πονηρό εφεύρημα της κεμαλικής εξουσίας.
Στις 14 Ιουνίου 1926, με βάση τουρκικό νόμο, για τα κοινά σωματεία, άσκησαν ποινική δίωξη εναντίον του Πατριάρχη Βασιλείου του Γ΄ και ολάκερης της Ιεράς Συνόδου. Αιτία ήταν, ότι χωρίς προειδοποίηση, συνεδρίασαν στην Θεολογική Σχολή της Χάλκης και όχι στο Φανάρι, όπου ήταν η διοικητική έδρα του Πατριαρχείου.
΄Ιδρυσαν και στήριξαν την αυτοαποκαλούμενη Τουρκορθόδοξη εκκλησία, με επικεφαλής τον περιβόητο Παπαεφτύμ ως Πατριάρχην. Η εκκλησία αυτή, σε συνεργασία με τις μυστικές υπηρεσίες της Τουρκίας, συνέπραξε στην αρπαγή ιερών του Πατριαρχείου, ένα έργο που συνέχισαν και οι γιοι του Παπαεφτύμ, ο Σελτζούκ και ο Τουργκούτ Ερενερόλ. Για να εκτιμηθεί το έργο ραδιουργιών και η προσφορά υπέρ της Τουρκίας, εκ μέρους του Παπαεφτύμ, δεν έχετε παρά να ρίξετε μια ματιά, στις λέξεις που είναι γραμμένες, πάνω στον τάφο του, που υπάρχει, με το έτσι θέλω της τουρκικής εξουσίας, μέσα στα χριστιανικά νεκροταφεία του Σισλί. Εκεί θα διαβάσετε: «Αυτό που κατάφερε ο Παπαεφτύμ, υπέρ της Τουρκίας, δεν μπορεί να το καταφέρει μια ολάκερη στρατιά». Υπογραφή αφιέρωσης, από τον Μουσταφά Κεμάλ, κατά την ολοκλήρωση καθιέρωσης της Τουρκικής Δημοκρατίας.
Και εάν θεωρήσουμε αξιότιμοι εκπρόσωποι της Ελλάδος, ότι αγνοούσατε το κεμαλικό έγκλημα εις βάρος του Ποντιακού λαού, ή ότι εμάς τους Ποντίους μας γράφετε κανονικότατα, τότε θα ήθελα να ρωτήσω, εάν το στεφάνι που καταθέσατε στο Μαυσωλείο του Μουσταφά Κεμάλ Πασά, στην Άγκυρα, ήταν ένδειξη εκ μέρους σας τιμής, για όσα κατέστρωσε ο σατανικός αυτός άνθρωπος, εις βάρος του Ορθοδόξου Πατριαρχείου. Για κάποιο λόγο θα πρέπει να του καταθέσατε το στεφάνι. Εξηγήσατε μας, για να μη τυχόν αδίκως σας παρεξηγούμε.
Όταν πέθανε ο Παπεφτύμ, οι γιοι του ζήτησαν από το Πατριαρχείο να θαφτεί ο πατέρας τους, σαν χριστιανός ορθόδοξος. Το Πατριαρχείο δέχτηκε το αίτημα των γιων του, υπό τον όρο, ότι η οικογένεια του Παπαεφτύμ, θα υπέγραφε δήλωση μετανοίας, για όλα όσα είχαν συμβεί, με τις πρωτοβουλίες του πατέρα τους, εις βάρος του Φαναρίου. Αυτοί αρνήθηκαν και η ταφή έγινε, με το έτσι θέλω, και με παρέμβαση του Κεμαλικού Κατεστημένου, μέσα στο ορθόδοξο νεκροταφείο του Σισλί και στην πιο περίοπτο θέση, για να θυμίζει στους γκιαούρηδες, την ισχύ της καταπιεστικής τουρκικής εξουσίας. Ο Μουσταφά Κεμάλ διόρισε έφορο των φιλανθρωπικών ιδρυμάτων, το δεξί χέρι του Παπαεφτύμ, τον Ζιχνή Οσνταμάρ, καταλύοντας την σύνθεση της διοίκησης των ιδρυμάτων, καταργώντας στην ουσία το άρθρο 42 της Συνθήκης, προκειμένου να βάλουν χέρι στις εκκλησίες και τα φιλανθρωπικά ιδρύματα.
Το άρθρο 14 της Συνθήκης της Λοζάννης, προβλέπει ειδικές εγγυήσεις και ειδική διοικητική οργάνωση, για τα νησιά Ίμβρο και Τένεδο, όπου η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων ήσαν Χριστιανοί. Πριν καν στεγνώσει η μελάνη του Συμφώνου της Λοζάννης, έκλεισαν τα ελληνικά σχολεία, απαγόρευσαν την ελληνική γλώσσα, μετέφεραν εποίκους από την Ανατολία, ίδρυσαν σύστημα ανοικτών φυλακών, για βαρυποινίτες, να κυκλοφορούν την νύχτα και να απειλούν και να εκβιάζουν, ληστεύοντας τα ελληνικά νοικοκυριά. Όσοι αντιστάθηκαν, ή τραυματίστηκαν σοβαρά, ή σκοτώθηκαν. Μέσα σε ογδόντα χρόνια τουρκοποίησαν τα νησιά αυτά πλήρως, οι δεν χριστιανοί κάτοικοι διασκορπίστηκαν προς όλους τους ορίζοντες της γης. Το ίδιο επανέλαβαν και στο κατεχόμενο βόρειο τμήμα της Κύπρου το 1974 και ας είχαν παραιτηθεί παντός δικαιώματος πανηγυρικά, σύμφωνα με το άρθρο 16 και 27 της Συνθήκης της Λοζάννης.
Όταν άδειαζε η Κωνσταντινούπολη, από τον Ελληνισμό, που πανικόβλητος έτρεχε να διασωθεί, ακούστηκε τότε η φωνή του γέροντα ηγέτη της Δημοκρατίας, του Γεωργίου Παπανδρέου, να δηλώνει επίσημα, για όσους ζήτησαν αντίποινα, εις βάρος των μουσουλμάνων της Ελλάδος. Είπε ο Γ. Παπανδρέου τότε: Η Ελλάς είναι κράτος Δικαίου! Σύμφωνοι γέροντα της Δημοκρατίας, ότι η Ελλάς είναι κράτος Δικαίου, αλλά δεν θα έπρεπε και εμείς να διεκδικήσουμε, το δίκαιον της Ελλάδος;
Κατήργησαν τα όσα προέβλεπε το άρθρο 40 της Συνθήκης, περί ισότητας των πολιτών ενώπιον του νόμου. Όλοι οι Ελληνορθόδοξοι διώχτηκαν, από όλες τις θέσεις του τουρκικού δημοσίου, από τις τράπεζες και από κάθε μορφής δημόσιες επιχειρήσεις. Στον τομέα της Παιδείας, η εφευρετικότητα του Μουσταφά Κεμάλ ξεπέρασε κάθε φαντασία. Στα δημόσια σχολεία καθιερώθηκε υποχρεωτική η τουρκική γλώσσα, σύμφωνα με το άρθρο 41 της Συνθήκης. Αντίθετα στα ιδιωτικά μειονοτικά σχολεία δεν είχε η Τουρκία τέτοιο δικαίωμα. Ειδικά στο σημείο αυτό, γράφει στα πρακτικά, στην σελίδα 468, ο γάλλος φιλότουρκος αντιπρόσωπος Λαρόδλ επί λέξει: «Στα ιδιωτικά σχολεία οι μειονότητες έχουν δικαίωμα να διδάσκουν όλα τα μαθήματα, στην δική τους γλώσσα».
Το πόσο σεβάστηκαν τους όρους αυτούς οι κεμαλιστές εξουσιαστές της Τουρκίας φαίνεται από το γεγονός, ότι επέβαλαν στην Θεολογική Σχολή της Χάλκης, πριν την κλείσουν, περισσότερες ώρες διδασκαλίας στην τουρκική και λιγότερες ώρες για θεολογικά μαθήματα. Έφθασαν μέχρι και να απαγορεύσουν την προσευχή των μαθητών στα σχολεία.
Είναι δύσκολο μέχρι και ακατόρθωτο, να εντοπίσει κανείς κάποιο άρθρο αυτής της Συνθήκης, σε σχέση με τα μειονοτικά, που να το έχει σεβαστεί η Τουρκία. Δεν πρόκειται να βρεθεί ούτε ένα. Και για να μη τους ξεφύγει κάτι, στο τέλος έκλεισαν και την Σχολή της Χάλκης. Ερώτημα: Οι Ιερωμένοι του Οικουμενικού Θρόνου πρέπει να είναι Τούρκοι Υπήκοοι. Η Σχολή της Χάλκης παραμένει κλειστή. Από πού θα αντλήσει το Πατριαρχείο, την μελλοντική διαδοχή του, αφού απαγορεύεται η συμμετοχή χριστιανών ιερωμένων, άλλης υπηκοότητας, πλην της Τουρκικής;
Οι όροι και οι Συμφωνίες της Συνθήκης αυτής ισχύουν μονομερώς, για να τηρούνται μόνον από την Ελλάδα. Η μουσουλμανική μειονότητα στην Ελλάδα να αυξάνει και ταυτόχρονα να χρησιμοποιείται και σαν μοχλός πίεσης προς την Ελλάδα. Πότε, αξιότιμοι εκπρόσωποι της Ελληνικής Κρατικής Εξουσίας, σκέπτεστε να ζητήσετε την εφαρμογή της αμοιβαιότητας; Πότε θα απαιτήσετε την επαναλειτουργία της Σχολής στην Χάλκη; Αυτοί εγείρουν αξιώσεις στο Αιγαίο, στον εναέριο χώρο, στην Κύπρο και παντού και «ευγενέστατα» ο κ. Γκιούλ, σας καλεί να λυθούν τα προβλήματα φιλικά, δια της πολιτικής οδού της διπλωματίας. Πότε σκέπτεστε να καλέσετε όλους εκείνους, που εγγυήθηκαν και υπέγραψαν την Συνθήκη της Λοζάννης, να λάβουν θέση επί του θέματος; Ιδιαίτερα την αρχιεταίρα Μεγάλη Βρετανία και την «αδήλωτη» Γαλλία; Είναι ανεπίτρεπτο, σαν Αξιωματούχοι, να μη τα γνωρίζετε όλα αυτά. Είναι απαράδεκτο, οι σύμβουλοι σας, να μη σας τα αναλύουν. Τώρα όμως τα ακούσατε και τα γνωρίζετε, όπως τα γνωρίζει και όλος ο ελληνικός λαός.
Την επομένη φορά, που θα επισκεφτείτε την γείτονα, βάλτε και ένα στεφάνι στα θύματα του αγωνιζόμενου τουρκικού λαού και αφήστε τον Κεμάλ και τους υπολοίπους, να περιέλθουν στο περιθώριο της ιστορίας, παρέα με τον Χίτλερ, τον Μουσολίνι, τον Στάλιν και τους παρομοίους τους. Μαζί με τον τουρκικό λαό, μπορούμε να κτίσουμε το μέλλον, φτάνει ο λαός αυτός να απαλλαγεί από το καρκίνωμα του Κεμαλισμού, να εκδημοκρατιστεί η τουρκική κοινωνία και να γίνουν σεβαστά τα ανθρώπινα δικαιώματα, με έμφαση στην ιστορική μνήμη, για όσα τρομερά έγιναν εις βάρος τόσων λαών και ανθρώπων της χώρας αυτής. Και αυτό είναι αναγκαίο, όχι για εκδίκηση, αλλά για γνώση και συμμόρφωση της νέας γενιάς και στις δυο μας χώρες, ώστε εγκλήματα τέτοιας μορφής, να μη ξαναγίνουν ποτέ πια. Κλέψτε λίγο χρόνο από την εκεί παραμονή σας και αφού σας αρέσουν τα στεφάνια, κάντε τον κόπο να βάλετε στεφάνια, στην Αμάσεια, στο Σεϋτάν Ντερεσί, στην Σάντα, στην Κερασούντα, την Μπάφρα, την Χάβζα, στην Σμύρνη, στο Ουσάκ, στο Εσκισεχίρ, το Αϊβαλί, το Λιβίσι, το Αδραμύτιο, στα χωριά του Αρνταχάν στο Καρς και στους τόπους εξορίας του Ερζερούμ και του Χουνούς. Μυριάδες αδικοσφαγιασθέντες περιμένουν αυτήν την στιγμή, από την μητέρα πατρίδα την Ελλάδα. Έγκλημα τους μοναδικό, ότι είχαν γεννηθεί Έλληνες και Χριστιανοί.
Εάν αυτά σας ήσαν άγνωστα, τώρα τα γνωρίζετε και δεν θα υπάρχει στην Ιστορία το ελαφρυντικό της άγνοιας, ούτε για σας προσωπικά, αλλά ούτε γι’ αυτούς, που σας στηρίζουν. Και όσοι απ’ αυτούς, που σας στηρίζουν, ή υποστηρίζουν, τυχαίνει να είναι ποντιακής καταγωγής, θα ήθελα να τους συστήσω, να πάψουν να προσέρχονται και να συμμετέχουν στην θεία κοινωνία, μέχρις ότου ειλικρινά μετανοήσουν.
Γεώργιος Ανδρεάδης
Συγγραφεύς