Περί Μπολσεβίκων, ιστορικών και συλλογικής μνήμης.
Στο κατώφλι της ύβρεως..
Κ. Φωτιάδη, Καθηγητή Ιστορίας Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας
H παράθεση των απόψεων της κυρίας Ρεπούση στην εφημερίδα Τα Νέα της 3.6.2008 περί ενός συγκεκριμένου θέματος των πανελλαδικών εξετάσεων που αφορούσε στο ρόλο της Ρωσίας των μπολσεβίκων στην κραταίωση του εθνικιστικού κινήματος του Κεμάλ και επομένως στην αρνητική έκβαση του ποντιακού ζητήματος, χρήζει κατά την εκτίμησή μας μιας ή περισσότερων απαντήσεων. Η πρόθεσή μου να απαντήσω οφείλεται καθαρά στο γεγονός ότι υπογράφω το συγκεκριμένο κεφάλαιο του βιβλίου από το οποίο προέρχεται το θέμα που επικρίνει η κυρία Ρεπούση και επομένως οι θέσεις της με αφορούν.
Πρώτα από όλα συνοψίζοντας τα επιχειρήματα και τα συμπεράσματα της κυρίας Ρεπούση οδηγούμαστε στην κάτωθι σειρά συλλογισμών που υποτίθεται ότι καταλήγουν σε λογικά συμπεράσματα:
Συλλογισμοί: :
α) Επειδή το σύμφωνο Κεμάλ-μπολσεβίκων συνομολογήθηκε μετά από δυσχέρειες στη Μόσχα δε συνιστά συνεργασία των δύο μερών και δε θα έπρεπε να ενοχοποιηθεί για την πορεία των εθνικών μας θεμάτων..
β) Επειδή το εθνικό ποντιακό ζήτημα ήταν μια κίνηση με αμφίβολη νομιμότητα για την επίτευξη της οποίας δεν είχαν συμπράξει το Ελληνικό κράτος ή ο Πρωθυπουργός δεν χρειάζεται να δίνομε έμφαση στα γεγονότα που συντέλεσαν στην ατυχή του έκβαση…
γ) Επειδή η αρνητική έκβαση της μικρασιατικής εκστρατείας θα πρέπει να αποδοθεί και ή κυρίως στην συμφωνία των Ιταλών και των Γάλλων με τον Κεμάλ θα πρέπει να τονίζομε αυτές και μόνο τις συνεργασίες…
Συμπεράσματα : Δια ταύτα
α) Υπάρχει προκατάληψη του ιστορικού που συνέγραψε το συγκεκριμένο κεφάλαιο του εγχειριδίου με βάση το οποίο μπήκαν τα θέματα, προκατάληψη απέναντι στους μπολσεβίκους και στον Κεμάλ και επομένως με ένα σμπάρο χτυπάν ο ιστορικός και οι κυβερνώντες δύο τρυγόνια
β) Εκείνοι που βάζουν τα θέματα συντηρούν την ίδια ματωμένη και διαστρεβλωμένη εθνική μνήμη την οποία διαιωνίζουν στις νεότερες γενιές κάνοντας εργαλειακή χρήση της ιστορίας. Και επιπλέον δεν είναι ιστορικοί.
Αυτή είναι η ανάγνωση της κυρίας Ρεπούση. Ιδού και άλλες αναγνώσεις επί των δικών της σχολίων.
1η ανάγνωση:
Μήπως η κυρία Ρεπούση μετά την αντίδραση του εξ Ανατολής Ελληνισμού στο συνωστισμό των Ελλήνων στην παραλία της Σμύρνης ενοχλείται κάθε φορά που γίνεται λόγος για εκείνους τους συνωστισμένους Έλληνες των οποίων τη μνήμη καταπάτησε τόσο βίαια με το βιβλίο της και οι οποίοι συνέβαλαν με τη στάση τους στην απόσυρσή του; Πόσο αμερόληπτη είναι άραγε η κυρία Ρεπούση όταν πρόκειται για τους Έλληνες του Πόντου;
2η ανάγνωση:
Γιατί να εμπιστευτούμε ως ιστορικό την κυρία Ρεπούση, μια απόφοιτο της γαλλικής
φιλολογίας χωρίς έργο στην κατεύθυνση της έρευνας των ιστορικών πηγών και χωρίς εστίαση στην περιοχή της Ανατολής ή στη χρονική περίοδο της μικρασιατικής εκστρατείας και να απαξιώσουμε αφαιρώντας τους μάλιστα την ίδια την ιδιότητα του ιστορικού άλλους αποφοίτους Φιλοσοφικών σχολών με ειδίκευση στη συγκεκριμένη περίοδο και στο χώρο που αφορά στο Μικρασιατικό Ελληνισμό; Και γιατί για μια ακόμα φορά η κυρία Ρεπούση θα πρέπει να θεωρηθεί τιμητής της γνησιότητας των ιστορικών αλλά και της ιστορικής συνείδησης της νεοελληνικής κοινωνίας ή αναμορφωτής της συλλογικής μνήμης ενός ολόκληρου λαού προς την κατεύθυνση μάλιστα της κάθαρσης των διαστρεβλωτικών στοιχείων της παράδοσης αυτής; Με ποια προσόντα εξειδίκευσης και με ποια έργα ιστορικής εμβρίθειας η θεώρηση αυτή είναι υλοποιήσιμη ;
3η ανάγνωση: επί της ουσίας…το λόγο έχει η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΈΡΕΥΝΑ !!!!
Επιχείρημα 1ο : Περί προκατάληψης έναντι των μπολσεβίκων
Το Σεπτέμβριο του 1920 η Mεγάλη Eθνοσυνέλευση της Tουρκίας, σε συνεργασία με τη σοβιετική κυβέρνηση, αποφάσισε "την κοινήν καταπολέμησιν της Aγγλίας, Γαλλίας και Eλλάδος, αίτινες την σήμερον περιορίζουσι και καταπολεμούσι την Tουρκίαν. Στις 16 Mαρτίου 1921 υπογράφηκε το Σύμφωνο Φιλίας και Aδελφότητας ανάμεσα στον Λένιν και τον Κεμάλ. H υπογραφή της Συνθήκης που έγινε στο όνομα της αντι-ιμπεριαλιστικής πολιτικής της Ρωσίας από τη μια και της αντι-αποικιοκρατικής γραμμής του Κεμάλ από την άλλη σημασιοδοτούσε τη συνάντηση και των δύο σε έναν κοινό στόχο: στην εκδίωξη των Ευρωπαίων από το χώρο της Μικράς Ασίας. Από τη μεριά τους οι Mπολσεβίκοι βοήθησαν το Mουσταφά Kεμάλ, επειδή θεωρούσαν την ελληνική εξάπλωση στη Mικρά Aσία, οργανωμένη από το θανάσιμο εχθρό τους, τη Bρετανική αυτοκρατορία, αλλά και επειδή η σοβιετική Pωσία, όπως και η τσαρική, δεν είχαν συγκατατεθεί ποτέ στη δημιουργία μιας Mεγάλης Eλλάδας, γιατί αυτή θα εμπόδιζε τα σχέδιά τους για έξοδο, μέσω των Δαρδανελίων, στη Mεσόγειο.
Εκείνο όμως που ουσιαστικά έγειρε την πλάστιγγα υπέρ της κεμαλικής Τουρκίας και μας επιτρέπει να προσδιορίσουμε ως ανθελληνική την πολιτική του Λένιν ήταν το γεγονός ότι την ίδια μέρα υπογράφτηκε και η συμφωνία για τη χορήγηση δωρεάν οικονομικής και στρατιωτικής βοήθειας στο Mουσταφά Kεμάλ από τη Σοβιετική Ένωση.
Eπίσημες αναφορές του Υπουργείου Eξωτερικών της σοβιετικής Pωσίας καταγράφουν με λεπτομέρειες την οικονομική και στρατιωτική βοήθεια που έδωσε ο Λένιν στο Mουσταφά Kεμάλ. ....... O M. Kεμάλ στην απαντητική ευχαριστήρια επιστολή του έγραφε: "Aυτή η μεγαλοσύνη και η φιλανθρωπική πράξη της σοβιετικής Pωσίας ως προς τους άτυχους, τους οποίους η απληστία του ιμπεριαλισμού και η βαρβαρότητα των Eλλήνων έριξαν στην πιο φρικτή ανέχεια, θα εκτιμηθεί ανάλογα από τον τουρκικό λαό". Στις 29 Iουνίου 1921 δόθηκε η δεύτερη δόση των 5.000.000 χρυσών ρουβλίων. .......
Tον Aπρίλιο του 1922 η Mόσχα ενίσχυσε οικονομικά την αγορά όπλων για τους Kεμαλικούς από τη Γερμανία. O οπλισμός αυτός μεταφερόταν στην Άγκυρα με πλοία, ως την Aγία Πετρούπολη, και από εκεί με τον οργανισμό σιδηροδρόμων της Pωσίας. .....Tην 1η Mαΐου 1922 ο πρεσβευτής Aράλοβ ρωτούσε τον Kάραχαν πότε θα παρέδιδαν τα 500 άλογα πυροβολικού που υποσχέθηκε η σοβιετική κυβέρνηση στον Aλί Φουάντ.
Στις 4 Aυγούστου η Mόσχα ενημέρωνε αναλυτικά το διπλωματικό αντιπρόσωπο της κεμαλικής Tουρκίας στην Tιφλίδα για τη νέα αποστολή στρατιωτικού υλικού στην Άγκυρα. Aρχηγός της τουρκικής έκτακτης αποστολής ήταν ο Pιζά Nουρ. ......
Στο κατώφλι της ύβρεως..
Κ. Φωτιάδη, Καθηγητή Ιστορίας Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας
H παράθεση των απόψεων της κυρίας Ρεπούση στην εφημερίδα Τα Νέα της 3.6.2008 περί ενός συγκεκριμένου θέματος των πανελλαδικών εξετάσεων που αφορούσε στο ρόλο της Ρωσίας των μπολσεβίκων στην κραταίωση του εθνικιστικού κινήματος του Κεμάλ και επομένως στην αρνητική έκβαση του ποντιακού ζητήματος, χρήζει κατά την εκτίμησή μας μιας ή περισσότερων απαντήσεων. Η πρόθεσή μου να απαντήσω οφείλεται καθαρά στο γεγονός ότι υπογράφω το συγκεκριμένο κεφάλαιο του βιβλίου από το οποίο προέρχεται το θέμα που επικρίνει η κυρία Ρεπούση και επομένως οι θέσεις της με αφορούν.
Πρώτα από όλα συνοψίζοντας τα επιχειρήματα και τα συμπεράσματα της κυρίας Ρεπούση οδηγούμαστε στην κάτωθι σειρά συλλογισμών που υποτίθεται ότι καταλήγουν σε λογικά συμπεράσματα:
Συλλογισμοί: :
α) Επειδή το σύμφωνο Κεμάλ-μπολσεβίκων συνομολογήθηκε μετά από δυσχέρειες στη Μόσχα δε συνιστά συνεργασία των δύο μερών και δε θα έπρεπε να ενοχοποιηθεί για την πορεία των εθνικών μας θεμάτων..
β) Επειδή το εθνικό ποντιακό ζήτημα ήταν μια κίνηση με αμφίβολη νομιμότητα για την επίτευξη της οποίας δεν είχαν συμπράξει το Ελληνικό κράτος ή ο Πρωθυπουργός δεν χρειάζεται να δίνομε έμφαση στα γεγονότα που συντέλεσαν στην ατυχή του έκβαση…
γ) Επειδή η αρνητική έκβαση της μικρασιατικής εκστρατείας θα πρέπει να αποδοθεί και ή κυρίως στην συμφωνία των Ιταλών και των Γάλλων με τον Κεμάλ θα πρέπει να τονίζομε αυτές και μόνο τις συνεργασίες…
Συμπεράσματα : Δια ταύτα
α) Υπάρχει προκατάληψη του ιστορικού που συνέγραψε το συγκεκριμένο κεφάλαιο του εγχειριδίου με βάση το οποίο μπήκαν τα θέματα, προκατάληψη απέναντι στους μπολσεβίκους και στον Κεμάλ και επομένως με ένα σμπάρο χτυπάν ο ιστορικός και οι κυβερνώντες δύο τρυγόνια
β) Εκείνοι που βάζουν τα θέματα συντηρούν την ίδια ματωμένη και διαστρεβλωμένη εθνική μνήμη την οποία διαιωνίζουν στις νεότερες γενιές κάνοντας εργαλειακή χρήση της ιστορίας. Και επιπλέον δεν είναι ιστορικοί.
Αυτή είναι η ανάγνωση της κυρίας Ρεπούση. Ιδού και άλλες αναγνώσεις επί των δικών της σχολίων.
1η ανάγνωση:Μήπως η κυρία Ρεπούση μετά την αντίδραση του εξ Ανατολής Ελληνισμού στο συνωστισμό των Ελλήνων στην παραλία της Σμύρνης ενοχλείται κάθε φορά που γίνεται λόγος για εκείνους τους συνωστισμένους Έλληνες των οποίων τη μνήμη καταπάτησε τόσο βίαια με το βιβλίο της και οι οποίοι συνέβαλαν με τη στάση τους στην απόσυρσή του; Πόσο αμερόληπτη είναι άραγε η κυρία Ρεπούση όταν πρόκειται για τους Έλληνες του Πόντου;
2η ανάγνωση:
Γιατί να εμπιστευτούμε ως ιστορικό την κυρία Ρεπούση, μια απόφοιτο της γαλλικής
φιλολογίας χωρίς έργο στην κατεύθυνση της έρευνας των ιστορικών πηγών και χωρίς εστίαση στην περιοχή της Ανατολής ή στη χρονική περίοδο της μικρασιατικής εκστρατείας και να απαξιώσουμε αφαιρώντας τους μάλιστα την ίδια την ιδιότητα του ιστορικού άλλους αποφοίτους Φιλοσοφικών σχολών με ειδίκευση στη συγκεκριμένη περίοδο και στο χώρο που αφορά στο Μικρασιατικό Ελληνισμό; Και γιατί για μια ακόμα φορά η κυρία Ρεπούση θα πρέπει να θεωρηθεί τιμητής της γνησιότητας των ιστορικών αλλά και της ιστορικής συνείδησης της νεοελληνικής κοινωνίας ή αναμορφωτής της συλλογικής μνήμης ενός ολόκληρου λαού προς την κατεύθυνση μάλιστα της κάθαρσης των διαστρεβλωτικών στοιχείων της παράδοσης αυτής; Με ποια προσόντα εξειδίκευσης και με ποια έργα ιστορικής εμβρίθειας η θεώρηση αυτή είναι υλοποιήσιμη ;3η ανάγνωση: επί της ουσίας…το λόγο έχει η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΈΡΕΥΝΑ !!!!
Επιχείρημα 1ο : Περί προκατάληψης έναντι των μπολσεβίκων
Το Σεπτέμβριο του 1920 η Mεγάλη Eθνοσυνέλευση της Tουρκίας, σε συνεργασία με τη σοβιετική κυβέρνηση, αποφάσισε "την κοινήν καταπολέμησιν της Aγγλίας, Γαλλίας και Eλλάδος, αίτινες την σήμερον περιορίζουσι και καταπολεμούσι την Tουρκίαν. Στις 16 Mαρτίου 1921 υπογράφηκε το Σύμφωνο Φιλίας και Aδελφότητας ανάμεσα στον Λένιν και τον Κεμάλ. H υπογραφή της Συνθήκης που έγινε στο όνομα της αντι-ιμπεριαλιστικής πολιτικής της Ρωσίας από τη μια και της αντι-αποικιοκρατικής γραμμής του Κεμάλ από την άλλη σημασιοδοτούσε τη συνάντηση και των δύο σε έναν κοινό στόχο: στην εκδίωξη των Ευρωπαίων από το χώρο της Μικράς Ασίας. Από τη μεριά τους οι Mπολσεβίκοι βοήθησαν το Mουσταφά Kεμάλ, επειδή θεωρούσαν την ελληνική εξάπλωση στη Mικρά Aσία, οργανωμένη από το θανάσιμο εχθρό τους, τη Bρετανική αυτοκρατορία, αλλά και επειδή η σοβιετική Pωσία, όπως και η τσαρική, δεν είχαν συγκατατεθεί ποτέ στη δημιουργία μιας Mεγάλης Eλλάδας, γιατί αυτή θα εμπόδιζε τα σχέδιά τους για έξοδο, μέσω των Δαρδανελίων, στη Mεσόγειο.
Εκείνο όμως που ουσιαστικά έγειρε την πλάστιγγα υπέρ της κεμαλικής Τουρκίας και μας επιτρέπει να προσδιορίσουμε ως ανθελληνική την πολιτική του Λένιν ήταν το γεγονός ότι την ίδια μέρα υπογράφτηκε και η συμφωνία για τη χορήγηση δωρεάν οικονομικής και στρατιωτικής βοήθειας στο Mουσταφά Kεμάλ από τη Σοβιετική Ένωση.
Eπίσημες αναφορές του Υπουργείου Eξωτερικών της σοβιετικής Pωσίας καταγράφουν με λεπτομέρειες την οικονομική και στρατιωτική βοήθεια που έδωσε ο Λένιν στο Mουσταφά Kεμάλ. ....... O M. Kεμάλ στην απαντητική ευχαριστήρια επιστολή του έγραφε: "Aυτή η μεγαλοσύνη και η φιλανθρωπική πράξη της σοβιετικής Pωσίας ως προς τους άτυχους, τους οποίους η απληστία του ιμπεριαλισμού και η βαρβαρότητα των Eλλήνων έριξαν στην πιο φρικτή ανέχεια, θα εκτιμηθεί ανάλογα από τον τουρκικό λαό". Στις 29 Iουνίου 1921 δόθηκε η δεύτερη δόση των 5.000.000 χρυσών ρουβλίων. .......
Tον Aπρίλιο του 1922 η Mόσχα ενίσχυσε οικονομικά την αγορά όπλων για τους Kεμαλικούς από τη Γερμανία. O οπλισμός αυτός μεταφερόταν στην Άγκυρα με πλοία, ως την Aγία Πετρούπολη, και από εκεί με τον οργανισμό σιδηροδρόμων της Pωσίας. .....Tην 1η Mαΐου 1922 ο πρεσβευτής Aράλοβ ρωτούσε τον Kάραχαν πότε θα παρέδιδαν τα 500 άλογα πυροβολικού που υποσχέθηκε η σοβιετική κυβέρνηση στον Aλί Φουάντ.
Στις 4 Aυγούστου η Mόσχα ενημέρωνε αναλυτικά το διπλωματικό αντιπρόσωπο της κεμαλικής Tουρκίας στην Tιφλίδα για τη νέα αποστολή στρατιωτικού υλικού στην Άγκυρα. Aρχηγός της τουρκικής έκτακτης αποστολής ήταν ο Pιζά Nουρ. ......
Ήταν ίσως τα τελευταία όπλα που στάλθηκαν από τη Mόσχα στην Άγκυρα και τα οποία χρησιμοποιήθηκαν όλα εναντίον των Eλλήνων. Xωρίς αυτόν τον οπλισμό οι Kεμαλικοί δε θα μπορούσαν να συνεχίσουν τον πόλεμο το 1922. H νίκη των Kεμαλικών στο Σαγγάριο ήταν πρωτίστως νίκη των σοβιετικών όπλων. Tο σοβιετικό σύνδρομο στην Eλλάδα δεν επέτρεψε την ανοιχτή παραδοχή ότι ο ελληνικός στρατός στη Mικρά Aσία δε νικήθηκε από τον γυμνό κεμαλικό στρατό, αλλά κατά πρώτον από τα σοβιετικά όπλα και τους σοβιετικούς συμβούλους και κατά δεύτερον από τα ιταλο-γαλλικά συμμαχικά όπλα και την ανθελληνική συμμαχική διπλωματία.
Για να μην αναφερθώ και στα εγκλήματα των κεμαλικών τα οποία είτε το θέλετε είτε όχι προσέλαβαν τις διαστάσεις γενοκτονίας του ποντιακού Ελληνισμού.
( βλ. 14τομο έργο Κ. Φωτιάδη Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου ή το βιβλίο που εξέδωσε η Βουλή των Ελλήνων με τον ίδιο τίτλο)
Συμπέρασμα: Είναι σίγουρο ότι οι ισχυρισμοί της κυρίας Ρεπούση περί προκατάληψης του ιστορικού ή των ιστορικών έναντι των μπολσεβίκων και του μπολσεβικισμού και η μη απόδοση ευθυνών τους Γάλλους ή στους Ιταλούς μαρτυρεί ότι η ίδια δεν μπαίνει στον κόπο να διαβάσει τα συγγράμματα των ιστορικών που φέρνουν στο φως τεκμήρια για την ανορθόδοξη φιλοκεμαλική πολιτική των μπολσεβίκων και τις διαστάσεις της βοήθειας που προσέφεραν αυτοί στον Κεμάλ. Η άγνοια όμως των πηγών που δημοσιεύονται δεν περιποιεί τιμή στην μόνη κατά την εκδοχή της ικανή να φέρει σε πανελλήνια κλίμακα την ιδιότητα του ιστορικού κυρία Ρεπούση !!!
Επιχείρημα 2ο: Περί μη νομιμοποιημένης κίνησης για τη Δημοκρατία του Πόντου
Θα μπορούσα να αναφέρω πολλά για τη Δημοκρατία του Πόντου και να προσκομίσω εξίσου σημαντικά τεκμήρια. Επειδή όμως αυτό θα γίνει σε επιστημονική βάση στη μονογραφία που ετοιμάζω βασισμένη σε πρωτογενές ανέκδοτο υλικό θα αρκεστώ να πω ότι οι επαναστάσεις δεν είναι σχεδόν ποτέ νομιμοποιημένες και ότι αν όλοι εκείνοι που επαναστατούν υιοθετούσαν τη λογική της κυρίας Ρεπούση και έπαιρναν άδεια από την κυβέρνηση πριν κινηθούν θα ήμασταν ακόμα σκλαβωμένοι στους Τούρκους. Αν τώρα η κυρία Ρεπούση έχει απορίες για τη Δημοκρατία του Πόντου είμαι στη διάθεσή της..
Επιχείρημα 3ο: Περί συντήρησης και διαιώνισης της διαστρεβλωμένης εθνικής μνήμης
Η αξιότιμη συνάδελφος έχει αποδείξει περίτρανα ότι αρέσκεται στα παιχνίδια με την εθνική-συλλογική μνήμη αποδομώντας, καθαίροντας και ανακατασκευάζοντας επ αγαθώ της αληθείας η οποία φευ έχει πολλές πλευρές. Δεν λαμβάνει όμως υπόψη της ότι κινδυνεύει να πέσει στο ίδιο επίπεδο με όλους εμάς τους διαστρεβλωτές, αφού τονίζοντας τη δική της αλήθεια δεν κάνει τίποτα άλλο από το να επιχειρεί μια ακόμα ιδεολογική-φαντασιακή σύλληψη-προσέγγιση. Και επειδή η διεκδίκηση του αλάθητου και ο ρόλος του τιμητή ουδέποτε καταξίωσαν τους εμπνευστές τους είναι σίγουρο ότι αν η κυρία Ρεπούση συνεχίσει να αυτοαναγορεύεται σε Γληνό, Δελμούζο ή έστω σε Ρόζα Ιμβριώτη θα εισπράττει συνέχεια τους καρπούς της ίδιας της της ύβρεως, όπως συνέβη πρόσφατα…Γιατί την ύβρη ακολουθεί η άτις (=τύφλωση) !!!
Με συμπάθεια
Κ. Φωτιάδη
Καθηγητής Ιστορίας
Για να μην αναφερθώ και στα εγκλήματα των κεμαλικών τα οποία είτε το θέλετε είτε όχι προσέλαβαν τις διαστάσεις γενοκτονίας του ποντιακού Ελληνισμού.
( βλ. 14τομο έργο Κ. Φωτιάδη Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου ή το βιβλίο που εξέδωσε η Βουλή των Ελλήνων με τον ίδιο τίτλο)
Συμπέρασμα: Είναι σίγουρο ότι οι ισχυρισμοί της κυρίας Ρεπούση περί προκατάληψης του ιστορικού ή των ιστορικών έναντι των μπολσεβίκων και του μπολσεβικισμού και η μη απόδοση ευθυνών τους Γάλλους ή στους Ιταλούς μαρτυρεί ότι η ίδια δεν μπαίνει στον κόπο να διαβάσει τα συγγράμματα των ιστορικών που φέρνουν στο φως τεκμήρια για την ανορθόδοξη φιλοκεμαλική πολιτική των μπολσεβίκων και τις διαστάσεις της βοήθειας που προσέφεραν αυτοί στον Κεμάλ. Η άγνοια όμως των πηγών που δημοσιεύονται δεν περιποιεί τιμή στην μόνη κατά την εκδοχή της ικανή να φέρει σε πανελλήνια κλίμακα την ιδιότητα του ιστορικού κυρία Ρεπούση !!!
Επιχείρημα 2ο: Περί μη νομιμοποιημένης κίνησης για τη Δημοκρατία του Πόντου
Θα μπορούσα να αναφέρω πολλά για τη Δημοκρατία του Πόντου και να προσκομίσω εξίσου σημαντικά τεκμήρια. Επειδή όμως αυτό θα γίνει σε επιστημονική βάση στη μονογραφία που ετοιμάζω βασισμένη σε πρωτογενές ανέκδοτο υλικό θα αρκεστώ να πω ότι οι επαναστάσεις δεν είναι σχεδόν ποτέ νομιμοποιημένες και ότι αν όλοι εκείνοι που επαναστατούν υιοθετούσαν τη λογική της κυρίας Ρεπούση και έπαιρναν άδεια από την κυβέρνηση πριν κινηθούν θα ήμασταν ακόμα σκλαβωμένοι στους Τούρκους. Αν τώρα η κυρία Ρεπούση έχει απορίες για τη Δημοκρατία του Πόντου είμαι στη διάθεσή της..
Επιχείρημα 3ο: Περί συντήρησης και διαιώνισης της διαστρεβλωμένης εθνικής μνήμης
Η αξιότιμη συνάδελφος έχει αποδείξει περίτρανα ότι αρέσκεται στα παιχνίδια με την εθνική-συλλογική μνήμη αποδομώντας, καθαίροντας και ανακατασκευάζοντας επ αγαθώ της αληθείας η οποία φευ έχει πολλές πλευρές. Δεν λαμβάνει όμως υπόψη της ότι κινδυνεύει να πέσει στο ίδιο επίπεδο με όλους εμάς τους διαστρεβλωτές, αφού τονίζοντας τη δική της αλήθεια δεν κάνει τίποτα άλλο από το να επιχειρεί μια ακόμα ιδεολογική-φαντασιακή σύλληψη-προσέγγιση. Και επειδή η διεκδίκηση του αλάθητου και ο ρόλος του τιμητή ουδέποτε καταξίωσαν τους εμπνευστές τους είναι σίγουρο ότι αν η κυρία Ρεπούση συνεχίσει να αυτοαναγορεύεται σε Γληνό, Δελμούζο ή έστω σε Ρόζα Ιμβριώτη θα εισπράττει συνέχεια τους καρπούς της ίδιας της της ύβρεως, όπως συνέβη πρόσφατα…Γιατί την ύβρη ακολουθεί η άτις (=τύφλωση) !!!
Με συμπάθεια
Κ. Φωτιάδη
Καθηγητής Ιστορίας