Γράφει η Έφη Χ. Μαυροπούλου
Η απόφαση του σουηδικού Κοινοβουλίου υπέρ της αναγνώρισης της Γενοκτονίας των Ελλήνων, των Αρμενίων και των Ασσυρίων αποτελεί μία επιτυχία, η οποία έρχεται σε μία δύσκολη περίοδο. Σε μία συγκυρία όπου το μόνο που ακούγεται είναι αριθμοί, έρχεται αυτή η απόφαση να δείξει ότι πέρα από τους αριθμούς υπάρχουν άνθρωποι, που έχουν συναισθήματα, όνειρα και μνήμες. Μια απόφαση που δείχνει ότι απέναντι στο ανθρώπινο δράμα δεν υπάρχουν σύνορα.
Δυστυχώς, αυτή την απόφαση ελάχιστοι από μας την έμαθαν. Τα κανάλια σιώπησαν πλην ελαχίστων εξαιρέσεων και αυτά με πολύ σύντομες αναφορές. Όσο για την ελληνική Κυβέρνηση, σιώπησε εκκωφαντικά. Μα πραγματικά για ένα τέτοιο θέμα δε βρήκε η ελληνική Κυβέρνηση να πει κάτι; Να κάνει μια επίσημη ανακοίνωση; Να πει ένα ευχαριστώ έστω, στη σουηδική ηγεσία; Δεν θεωρεί όμως, σημαντική την αναγνώριση γιατί ποτέ η επίσημη πολιτική ηγεσία δεν κατευθύνθηκε με συγκεκριμένες ενέργειες προς αυτό το σκοπό. Καμιά πολιτική ελληνική ηγεσία δεν ενδιαφέρθηκε, αντιθέτως, ενοχλούνταν ενώ, για τα όποια μικρά βήματα έκανε μάλλον σύρονταν από τα ποντιακά σωματεία.
Αρκεί να σκεφτούμε ότι μόλις το 1994 αναγνώρισε η ελληνική ηγεσία την ποντιακή γενοκτονία τότε καταλαβαίνουμε, ότι η στάση αυτή ήταν λίγο-πολύ αναμενόμενη.
Με στόχο την επίτευξη ελληνοτουρκικής φιλίας διαγράφουμε, ξεχνάμε και υποκρινόμαστε. Ποτέ όμως καμιά φιλία δε στηρίχτηκε και δεν μακροημέρευσε πάνω σε σαθρά θεμέλια.
Δε σκέφτηκε ποτέ καμιά ελληνική Κυβέρνηση, ότι αν η Ελλάδα έστεκε με αποφασιστικότητα και στήλωνε τα πόδια της, απέναντι στον τουρκικό ιμπεριαλισμό μετά τη ποντιακή γενοκτονία, και τη μικρασιατική καταστροφή, ίσως και να μη ζούσαμε τα δραματικά γεγονότα κατά των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης το 1955. Αν ήταν διαφορετική η στάση της Ελλάδας απέναντι στη Τουρκία ίσως και να μη ζούσαμε την τούρκικη εισβολή στην Κύπρο του 1974, ίσως να μη ζούσαμε το φιάσκο των Ιμίων, που μέχρι πριν από είκοσι χρόνια οι Έλληνες ψαράδες μπορούσαν να ψαρεύουν ενώ σήμερα, μια τέτοια ενέργεια θα αποτελούσε αιτία πολέμου.
Μνημοκτόνοι μιας ιστορίας, μιας γενοκτονίας, μιας αδικίας.
Ίσως κάτι έχει αρχίζει να αλλάζει αφού πριν κάποιες μέρες, η Επιτροπή Εξωτερικών της αμερικανικής Βουλής των Αντιπροσώπων αναγνώρισε τη Γενοκτονία των Αρμενίων και αναμένουμε την εξέλιξη.
Ωστόσο, έχουμε πολύ δρόμο ακόμη. Σε μια εποχή που η Μεγάλη Βρετανία αφαίρεσε το ολοκαύτωμα των Εβραίων από τη διδακτέα ύλη γιατί πρόσβαλε τα πιστεύω του μουσουλμανικού πληθυσμού, σαν να μην συνέβη ποτέ, σε μια εποχή που η γενοκτονία στο Νταρφούρ, το Τσαντ, το Κονγκό, τη Ζιμπάμπουε, συνεχίζεται δείχνει ότι όσο θα μένουμε απαθείς το έγκλημα θα επιστρέφει. Αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι οφείλουμε να σταθούμε με δυναμισμό απέναντι σε κάθε γενοκτονία από όπου και αν προέρχεται κατά οποιουδήποτε και αν στρέφεται.
«Το μόνο που χρειάζεται το «κακό» για να επιτύχει είναι οι ευπρεπείς να μείνουν αδρανείς» Edmund Burke (Αγγλο-Ιρλανδός Πολιτικός και Φιλόσοφος).
effiemavropoulou@hotmail.c
Ypoloipo
