Aφιερωμένο στον "Σουλειμάν τον Μεγαλοπρεπή του Αμαρουσίου">Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου

Aφιερωμένο στον "Σουλειμάν τον Μεγαλοπρεπή του Αμαρουσίου">Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου

Από τον Κώστα Φωτιάδη, Καθηγητή του Αριστοτελείου

Το κείμενο του καθηγητή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Κώστα Φωτιάδη που ακολουθεί το αφιερώνουμε  στον "Σουλειμάν τον Μεγαλοπρεπή" του Αμαρουσίου και στους 300 Τραγάκηδες της Βουλής από τους οποίους κανείς δεν διαθέτει την αξιοπρέπεια να πει στον Μίνωα Κυριακού>
-Τι κάνετε κύριε με την συχνότητα που σας εκχώρησε η Πολιτεία. Ποιος σας δίνει το δικαίωμα να προπαγανδίζετε μ΄αυτό τον τρόπο την πλαστογράφηση της ιστορίας από τους Τούρκους.
Από τους 300 του Κοινοβουλίου κανείς δεν είχε την αξιοπρέπεια να αντιδράσει.
Ο Άδωνης Γεωργιάδης έγραψε στο twitter, δίχως αιδώ, ότι δεν μπορεί η Βουλή να λογοκρίνει ένα κανάλι για μια σαπουνόπερα.
Σαν δεν ντρέπεστε, ρε...
Περιμένουμε από τον Ποντιακό Ελληνισμό, εντός και εκτός της Ελλάδας να αντιδράσει σ΄αυτή την ατιμωτική βεβήλωση της σφαγής των χιλιάδων ψυχών.
Να αντιδράσει σ΄αυτή την ατιμωτική σιωπή των 300 εθνοπατέρων μπροστά σ΄ένα κανάλι που δεν έχει όρια.
Ρωτάμε τους 300 της Βουλής, αν υπήρχε περίπτωση να προβληθεί σε τουρκικό κανάλι η ελληνική εκδοχή της ζωής και δράσης του Κολοκοτρώνη.
Τι παιγνίδι παίζετε επιτέλους με την επιχείρηση "σφάξε με αγάμ ν' αγιάσω"; 

Σήμερα, στη λέξη Γενοκτονία η σκέψη μας αυτόματα πηγαίνει στα δύο τραγικά γεγονότα του αιώνα μας, τη Γενοκτονία των Αρμενίων το 1915 από τους Νεότουρκους και τη Γενοκτονία των Εβραίων και των σλαβικών λαών το 1940-1944 από τους Γερμανούς.

Στον αιώνα μας διαπράχθηκαν εγκλήματα Γενοκτονίας και σε άλλους λαούς, που συνειδητά η Νέα Τάξη πραγμάτων προσπάθησε και προσπαθεί να υποβαθμίσει. Ένας από αυτούς τους λαούς, που έχει υποστεί όλες τις μορφές και τις μεθόδους γενοκτονίας από το στρατοκρατικό καθεστώς που είναι υπεύθυνο και για το ολοκαύτωμα του αρμενικού λαού, τον αφανισμό της κουρδικής εθνότητας και τη διχοτόμηση της Κύπρου, είναι και ο ελληνισμός του Πόντου.

Ο ποντιακός ελληνισμός ατύχησε να δοκιμάσει όλες τις κατηγορίες που αναφέρονται στη σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών ως πράξεις Γενοκτονίας.

To «ΠΟΝΤΙΑΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΕΛΛΑΔΟΣ» αποχαιρετά τον μεγάλο Πόντιο λαογράφο, λυράρη και τραγουδιστή Στάθη Ευσταθιάδη... Λαφρόν η νύχτα σ’ Θείο Στάθη

 Έφυγε ο Στάθης Ευσταθιάδης

του Σάββα Καλεντερίδη
Έφυγε ο μεγάλος λαογράφος, λυράρης και τραγουδιστής Στάθης Ευσταθιάδης, αφήνοντας πίσω του παρακαταθήκη τεράστιο λαογραφικό και καλλιτεχνικό έργο.
Αξέχαστη θα παραμείνει η εκπομπή του "Ποντιακοί Αντίλαλοι", που μεταδιδόταν από το κρατικό ραδιόφωνο και αποτελούσε επί δεκαετίες τη διαχρονική συντροφιά όλων των Ποντίων.
Με τις εκπομπές του Στάθη Ευσταθιάδη οι πρόσφυγες πρώτης γενιάς από τη μια πλευρά ανακουφίζονταν, αφού  το παίξιμο της λύρας, του χειλίαυλου και του άσκαυλου, οι μελωδίες, τα τραγούδια, τα μακρόσυρτα μοιρολόγια τούς μετέφεραν νοερά στην προσφιλή και αλησμόνητη πατρίδα, και από την άλλη βάθαιναν την αγιάτρευτη πληγή της απώλειας. Γιατί όσο κι αν είχε την αξία της η ελευθερία που απολάμβαναν εδώ στην πανάρχαια πατρίδα, την Ελλάδα, όσο κι αν είχαν την ομορφιά τους τα βουνά και τα λαγκάδια της Μακεδονίας και της Θράκης, που είχε εγκατασταθεί η πλειονότητα των προσφύγων, οι ορίζοντες της πατρώας γης ήταν άλλο πράγμα. Άλλο πράγμα τα τείχη των Κομνηνών, το Κάστρο του Ριζαίου, το Κάστρο της Κερασούντας και της Οινόης, οι βουνοκορφές του Θήχη, του Παρυάδρη και του Μίθριου, τα μοναστήρια, οι λόγγοι, τα ποτάμια, τα λιβάδια και τα παρχάρια, τα έλατα, τα μανουσιάκια και τ΄αμάραντα. Άλλο πράγματα τα κύματα του Αιγαίου και του Θρακικού πελάγους, και άλλο τα αγριεμένα κύματα του Ευξείνου Πόντου, που σμίλεψαν μαζί με όλα τα παραπάνω έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα, την αδάμαστη ποντιακή ψυχή.
Για μας τους απογόνους προσφύγων, δεύτερης και τρίτης γενιάς, οι εκπομπές του Στάθη Ευσταθιάδη, πέρα από τις πολιτισμικές επιρροές, είχαν και μια άλλη ιδιαίτερη, μοναδική χρησιμότητα. Μας βοηθούσαν να κατανοήσουμε τα ατέλειωτα, τα αστείρευτα δάκρυα των γιαγιάδων μας, για την πατρίδα που αποχαιρέτησαν για πάντα με τον Ξεριζωμό. Μια πατρίδα που ήταν η αρχή και το τέλος του δικού τους όμορφου κόσμου.
Για τους τρίτης και τέταρτης γενιάς Ποντίους, οι εκπομπές και οι καταγραφές του Στάθη Ευσταθιάδη αποτελούν άσβεστο "Φάρο", για να μη χάσουμε ποτέ το πραγματικό νόημα της μουσικής μας παράδοσης και να αποφεύγουμε με επιδεξιότητα τους "υφάλους" του μιμητισμού και του νεοτερισμού, σαν απόγονοι θαλασσοπόρων που είμαστε.
Τέλος, ο Στάθης Ευσταθιάδης έχει να επιδείξει και εθνικό έργο. Ήταν ο πρώτος καλλιτέχνης που επισκέφθηκε πολλές φορές και μελέτησε συστηματικά τις μουσικές, τα τραγούδια και τον λαϊκό πολιτισμό των Ελλήνων μουσουλμάνων που παρέμειναν στον Πόντο μετά την Ανταλλαγή.
Άνοιξε δρόμους.
Καλό ταξίδι θείο Στάθη


Γεννήθηκε στην Κοκκινιά Κιλκίς από αγρότες γονείς. Ενώ ετοιμάζεται για τις εισαγωγικές εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο, χάνει την όραση του. Με οδηγό την ποντιακή παράδοση, μετατρέπει την αδυναμία σε δύναμη και σπουδάζει, χωρίς τη βοήθεια της όρασης, Νομικά στο Α.Π.Θ., αριστεύοντας σε όλα τα μαθήματα. Παρακολουθεί παράλληλα μαθήματα της Φιλοσοφικής Σχολής. Το Δεκέμβριο του 1966 αναγορεύεται Διδάκτωρα της Νομικής του Α.Π.Θ. με το βαθμό "άριστα".
Συνέγραψε 16 ποντιακά θεατρικά έργα, πάνω από 100 ποιήματα στην ποντιακή διάλεκτο και τη μοναδική στο είδος της μελέτη Τα "Τραγούδια του ποντιακού λαού", πολύτιμο κεφάλαιο της Λαογραφίας μας, σε τρεις εκδόσεις. Πραγματοποιεί εκατοντάδες λαογραφικές εκπομπές από το Κρατικό Ραδιόφωνο. Βραβεύεται από την Ακαδημία Αθηνών και την Ακαδημία Ελληνικής Γλώσσας και Πολιτισμού της Γερμανίας. Ήταν ιδρυτής του Φάρου Ποντίων. Ο μεγάλος καλλιτέχνης και λαογράφος ήταν παντρεμένος κι είχε δύο παιδιά, τη Μυροφόρα και τον Ιάκωβο.

ΤΟ ΠΟΝΤΙΑΚΟ ΘΕΑΤΡΟ

 ΟΛΗ Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΧΑΡΡΥ ΚΛΥΝΝ

Συμπατριώτες και συμπατριώτισσες…
Αγαπητές φίλες και φίλοι…
Αγαπητά μου Ποντιόπουλα...

Δέχτηκα με χαρά την τιμητική πρόσκληση της οργανωτικής επιτροπής του Συναπαντήματος του σωματείου της Παναγίας Σουμελά να είμαι ένας από τους ομιλητές στο 14 Συναπάντεμα Ποντιακής Νεολαίας, για να εκθέσω, μαζί με όσα στοιχεία μπόρεσα να συλλέξω κάτω από την πίεση του χρόνου, τις σκέψεις και τις απόψεις μου, για ένα σύγχρονο Ποντιακό θέατρο.
Θέατρο…
Αλήθεια ξέρουμε την σημασία του θεάτρου στην κοινωνία μας; Ξέρουμε πόσα είδη θεάτρου υπάρχουν;
Η απάντηση της πλειοψηφίας των ανθρώπων θα είναι ΟΧΙ!
Τι είναι λοιπόν το θέατρο;
Το θέατρο είναι η παραγωγή ζωντανών απεικονίσεων συμβάντων παραδοσιακών ή φανταστικών ανάμεσα σε ανθρώπους με σκοπό την επιμόρφωση και ψυχαγωγία των θεατών.
Θέατρο είναι επίσης και ο ειδικός χώρος όπου συγκεντρώνεται αρκετός κόσμος για να παρακολουθήσει ένα ζωντανό θέαμα.

Ο όρος ζωντανό θέαμα απέκτησε ιδιαίτερη σημασία στην εποχή μας, επειδή διακρίνει τις θεατρικές παραστάσεις από τα άλλου είδους θεάματα, όπως τον κινηματογράφο, την τηλεόραση, τις εκθέσεις έργων τέχνης κλπ.
Πράγματι, μόνο στη σκηνή του θεάτρου μπορεί κανείς να παρακολουθήσει ανθρώπους να ζωντανεύουν ήρωες, πραγματικούς ή φανταστικούς.
Ο κινηματογράφος και η τηλεόραση μας δείχνουν απλώς εικόνες προσώπων, όχι τα ίδια τα πρόσωπα.
Τα πρόσωπα που συναθροίζονται στο θέατρο, είτε είναι ηθοποιοί, είτε βοηθοί τους, είτε θεατές, έχουν ένα σκοπό, τη θεατρική παράσταση. Μπορούμε να χωρίσουμε αυτά τα πρόσωπα σε δυο κατηγορίες: Εκείνα που παρακολουθούν το θέαμα κι εκείνα που το προσφέρουν.
Η διάκριση όμως αυτή δεν μπορεί να είναι απόλυτη, γιατί κατά ένα τρόπο, στο θέαμα συμμετέχει και το κοινό.
Ακόμη κι εμείς οι ίδιοι, μολονότι βρισκόμαστε στα καθίσματα της πλατείας του θεάτρου, είμαστε μέρος του έργου που παίζεται στη σκηνή.
Χωρίς το κοινό κανένα έργο δεν έχει την ατμόσφαιρα. Η συμμετοχή των θεατών με ενθουσιασμό ή απάθεια, με χειροκροτήματα ή αποδοκιμασίες, ανάλογα με το έργο ή τις σκηνές που παίζονται και το επίπεδο της σκηνοθεσίας, είναι το πιο απαραίτητο στοιχείο της θεατρικής παράστασης.
Οι πρώτες μορφές οργανωμένου θεάτρου ανάγονται στον ΣΤ' αιώνα π.Χ. στην αρχαία Ελλάδα.
Αυτό σημαίνει ότι, σε ακόμη πιο μακρινή εποχή, το θέαμα υπήρχε, αλλά σε μορφή τελετουργικών αναπαραστάσεων, που απείχαν βέβαια πολύ από τις εξελιγμένες τοπικές μορφές της κλασικής περιόδου.
Οι πρώτες πληροφορίες που έχουμε για ένα είδος εκδήλωσης που μοιάζει με θεατρική παράσταση ανάγονται στην εποχή που πέρασε στην Ελλάδα η λατρεία του Διόνυσου.
Πρώτη είναι τα κατ' αγρούς Διονύσια, γιορτή όπου γίνονταν τα φαλλαγώγια, μια πομπή που ακολουθούσε ένα άρμα μ' ένα τεράστιο φαλλό, (ανδρικό γεννητικό όργανο) που οι σάτυροι έκαναν με διάφορα σχοινιά ν' ανεβοκατεβαίνει. Στην αρχή μαύριζαν τα πρόσωπά τους, αργότερα άρχισαν να φορούν μάσκες.
Σ' αυτές τις γιορτές μικρές ομάδες ατόμων σ' εύθυμη κατάσταση (κώμοι), κρατώντας ένα προσωπείο, που παρίστανε το Διόνυσο, φωνάζανε, βγάζανε λόγους για εξωφρενικά θέματα.
Από δω ίσως και να ξεπήδησε η κωμωδία.
Ο Διόνυσος ή, μάλλον, ο άνθρωπος που τον υποδυόταν, έκανε την εμφάνισή του στους δρόμους των ελληνικών πόλεων περιστοιχισμένος από τους οπαδούς του, κρατώντας στα χέρια του σταφύλια και κανάτες με κρασί.
Το πλήθος μεθυσμένο επευφημούσε το Θεό του και διασκέδαζε.
Το ξέσπασμα αυτό ήταν ένας τρόπος διαφυγής από την καθημερινότητα και δημιουργία ενός κλίματος που οδηγούσε στην απομάκρυνση από την καταπίεση της καθημερινής ζωής και, συνεπώς, στην αναψυχή.
Κατά τις διονυσιακές τελετές, τα Διονύσια, όπως τα ονόμαζαν οι αρχαίοι, οι όμιλοι τραγουδούσαν το διθύραμβο, ύμνο που βασιζόταν σε αυτοσχεδιασμούς. Σιγά-σιγά ο διθύραμβος πήρε συγκεκριμένη μορφή, αποτελώντας έτσι τα πρώτα δραματικά κείμενα του κόσμου.
Αργότερα άρχισαν να τραγουδιούνται από δυο χορωδίες: η μια έλεγε τη μια στροφή κι η άλλη απαντούσε. Οι χορωδίες αυτές λέγονταν χοροί και είχαν πάντα έναν αρχηγό, τον κορυφαίο.
Με τον καιρό οι στίχοι του διθυράμβου πήραν ηρωικό και περιπετειώδη χαρακτήρα. Στο χορό προστέθηκε κι ένας υποκριτής. Ο υποκριτής στην αρχή ήταν ένας, μπορούσε όμως να υποδύεται πολλά πρόσωπα. Ο Αισχύλος αύξησε τους υποκριτές σε δύο και ο Σοφοκλής αργότερα πρόσθεσε και τρίτο.
Οι παραστάσεις της αρχαίας τραγωδίας άρχιζαν πολύ πρωί και κρατούσαν όλη τη μέρα και μερικές φορές και περισσότερες μέρες. Ο ηθοποιός γινόταν ένας γίγας στη σκηνή και ήταν αγνώριστος κάτω απ' αυτή τη μεταμφίεση. Αλλά το σπουδαίο για τους αρχαίους δεν ήταν να εκτιμηθεί η προσωπικότητα του ηθοποιού, αλλά να εξασφαλιστεί όσο ήταν δυνατό η πιστότερη απεικόνιση του κάθε χαρακτήρα του δράματος, όπως τον είχε συλλάβει με τη φαντασία του ο συγγραφέας.
Μεγάλο καλλιτεχνικό γεγονός κάθε χρόνο αποτελούσαν οι δραματικοί αγώνες των ελληνικών πόλεων. Σ' αυτούς το κοινό εξέφραζε τη γνώμη του για τις τραγωδίες και τις κωμωδίες με ψηφοφορία που ακολουθούσε μετά την παράσταση. Την παράσταση την παρακολουθούσαν χιλιάδες λαού, που μαζεύονταν από την Αθήνα και τα περίχωρα.
Η είσοδος ήταν ελεύθερη σ' όλους. Πάντα το γεγονός αυτών των αγώνων συνδυάζονταν με γιορτές και πανηγύρια.
Μετά την ψηφοφορία ο νικητής συγγραφέας έπαιρνε το βραβείο και στεφανωνόταν δημόσια με δάφνινο στεφάνι.
Είναι γνωστό άλλωστε πως οι Έλληνες τιμούσαν περισσότερο τους διανοούμενούς τους παρά τους πολιτικούς τους.
Κατά την περίοδο του μεσαίωνα το θέατρο παίρνει πολύ έντονο θρησκευτικό χαρακτήρα. Η Εκκλησία απέκτησε μεγάλη επιρροή και πίστευε ότι ήταν αρμόδια να ρυθμίζει τη ζωή σ' όλες τις εκδηλώσεις της.
Οι εκκλησιαστικοί άρχοντες είχαν, σε πολλές περιπτώσεις, μεγαλύτερη δύναμη από τους πολιτικούς και τους στρατιωτικούς.
Κατά την περίοδο αυτή του Χριστιανισμού, δεν υπάρχει θέατρο τέτοιο που υπήρχε στην αρχαιότητα. Στο μεσαίωνα δεν υπήρχαν πραγματικές παραστάσεις, αλλά ένα είδος θρησκευτικών απαγγελιών.
Πρώτα από όλα, οι θεατές δεν πήγαιναν για να διασκεδάσουν, αλλά για να πάρουν μέρος σε μια θρησκευτική πράξη, σε μια εκδήλωση πίστης. Έψελναν όλοι μαζί τα κείμενα που περιγράφουν τα Πάθη και τη Σταύρωση του Χριστού.