Η ενέργεια του Ερντογάν έχει μεγάλη βαρύτητα

Factorx

(Σε συνέχεια του προβληματισμού που αναπτύχθηκε στο post «Μαθήματα εθνικής ηγεσίας από τον ….Ερντογάν;» δημοσιεύουμε ένα ακόμα άρθρο για την ρήξη Ερντογάν - Πέρεζ στο Νταβός, καθώς φαίνεται ότι προκαλεί νέα δεδομένα στην περιοχή).

Η ενέργεια του Ερντογάν έχει μεγάλη βαρύτητα.

Και δεν είναι βαρύνουσα επειδή κάποιοι Έλληνες πεινασμένοι για εθνική αξιοπρέπεια φαντασιώθηκαν προς στιγμήν ότι και ένας δικός τους πρωθυπουργός θα όρθωνε, κάπου, κάποτε, ανάστημα. Ούτε γιατί συνέπεσε συγκυριακά με την επέτειο ταπείνωσης των Ιμίων, προκαλώντας καταθλιπτικές συγκρίσεις. Ούτε ακόμη γιατί η νέο-οθωμανική 5η φάλαγγα βρήκε αφορμή να πλασάρει τον Ερντογάν-Πασά άξιο ηγέτη μιας «φινλανδοποιημένης» Ελλάδας.

Είναι βαρύνουσα γιατί είπε σε Αμερικανούς και Ισραηλινούς «άντε και ….» μπροστά σε όλη την Παγκόσμια Κοινότητα.

Ανεξάρτητα των κινήτρων του Τούρκου και των σκελετών που έχει η Τουρκία στη ντουλάπα της, πρωθυπουργός και χώρα εμφανίστηκαν
- Μόνοι στον Κόσμο «όρθιοι» μπροστά στην Αυτοκρατορία και το σκυλί της (όταν χτυπάς το Ισραήλ τα βάζεις με την Αμερική - τέρμα)
- Αρωγοί στους αδυνάμους, μήνυμα που πηγαίνει πολύ πιο μακριά από τους δυστυχείς στη Γάζα
- Ηθικοί ηγέτες του μουσουλμανικού κόσμου
- Παράγοντες του Μεσανατολικού
- Δυνατοί

Ο Ερντογάν δεν αποκλείεται να έχει την τύχη του Μεντερές. Και η Τουρκία δεν αποκλείεται να διαμελιστεί. Αν όμως δεν συμβεί έτσι, δρομολόγησαν εξελίξεις από τις οποίες θα έχουν σίγουρα όφελος.

Είτε, τουρκικές τεχνικές εταιρείες πάρουν έργα στη Γάζα.
Είτε, τα βρουν με τον Πούτιν - κατά το Δόγμα Νταβούτογλου.
Είτε, προκαλέσει νέο χάιδεμα από την Αμερική.
Είτε, η Τουρκία γίνει το δυτικότερο προπύργιο του Ισλαμισμού, με την Αλ Κάιντα απέναντι στις ακτές μας,
Αξιωματικά, όφελος της Τουρκίας σημαίνει απώλεια της Ελλάδας.

Προφήτης

Για να μην ξεχνάμε το πραγματικό πρόσωπο των Τούρκων και της Τουρκίας

του Σάββα Καλεντερίδη

Φόρος Περιουσίας (Varlik Vergisi)
Όσο διαρκούσε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος και η Τουρκία έπαιζε με επιτυχία το ρόλο του Επιτήδειου Ουδέτερου και ενώ ήταν έστω και τυπικά σε ισχύ οι συμφωνίες Ε-Τ φιλίας του 1930, η Άγκυρα επωφελούμενη από την αδυναμία της Ελλάδας που ήταν υπό τριπλή κατοχή και της διεθνούς κοινότητας που ήταν εμπεπλεγμένη στον μεγάλο πόλεμο να παρέμβει, έβαλε στο στόχαστρο την ακμάζουσα ελληνική κοινότητα της Κωνσταντινούπολης.
Ο τότε πρωθυπουργός της Τουρκίας, Σιουκρού Σαράτσογλου, στο...πρόγραμμα της κυβέρνησής του, που διάβασε στις 5 Αυγούστου 1942, έλεγε:
«Εμείς είμαστε Τούρκοι. Είμαστε εθνικιστές Τούρκοι και έτσι θα παραμείνουμε. Κατά την άποψή μας, όσο σημαντικό είναι για τον τουρκισμό το ζήτημα του αίματος και της φυλής, άλλο τόσο σημαντικό είναι και το ζήτημα της συνείδησης και του πολιτισμού… Εμείς δεν θέλουμε απλά τον έλεγχο του κεφαλαίου και των τάξεων. Αυτό που θέλουμε είναι η κυριαρχία του τουρκικού έθνους».
Το 1942, και πάλι ο Σιουκρού Σαράτσογλου, μιλώντας σε μυστική συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας του Λαϊκού Δημοκρατικού Κόμματος (CHP) και αναφερόμενος στο νόμο περί Φόρου Περιουσίας (Varlik Vergisi) που επρόκειτο να ψηφιστεί, έλεγε:
«Ο νόμος αυτός είναι ταυτόχρονα ένας επαναστατικός νόμος. Με την εφαρμογή του νόμου αυτού θα έχουμε την ευκαιρία να αποκτήσουμε την οικονομική μας ανεξαρτησία. Με το νόμο αυτό θα βγάλουμε από τη μέση τους ξένους, οι οποίοι έχουν στα χέρια τους και ελέγχουν την τουρκική αγορά. Έτσι θα δώσουμε την τουρκική αγορά σε τουρκικά χέρια.»
Στις 12 Σεπτεμβρίου 1942, με βάση τη μαρτυρία του Φαΐκ Οκτέ, που υπηρετούσε στην εφορία Κωνσταντινούπολης, το υπουργείο οικονομικών ζήτησε από την εφορία να καταρτίσει φακέλους με τους κερδοσκόπους του πολέμου, χωρίζοντάς τους στις εξής κατηγορίες:
Μ, μουσουλμάνοι
G, μη μουσουλμάνοι (Gayrımüslim)
D, εξισλαμισμένοι εβραίοι (Dönmeler)
Στις 11 Νοεμβρίου 1942 ψηφίστηκε από την τουρκική εθνοσυνέλευση χωρίς καν να συζητηθεί, ο νόμος περί Φόρου Περιουσίας, γνωστός και ως Βαρλίκ Βεργκισί (Varlik Vergisi). Ο νόμος προέβλεπε την συγκρότηση σε κάθε επαρχία και νομό επιτροπών αποτίμησης περιουσίας, οι οποίες επιτροπές θα καθόριζαν το ποσό που θα πλήρωνε ο κάθε υπόχρεος. Οι αποφάσεις των επιτροπών θα ήταν τελικές και απρόσβλητες, ενώ οι υπόχρεοι θα ήταν υποχρεωμένοι να πληρώσουν το καθορισθέν ποσόν εντός 15 ημερών. Όσοι δεν πλήρωναν τον καθορισθέν ποσόν εντός 15 ημερών, θα υποχρεώνονταν σε κατάσχεση και αναγκαστική εκποίηση της περιουσίας τους από τις επιτροπές και σε περίπτωση που και πάλι δεν ήταν δυνατή η αποπληρωμή του καθορισθέντος ποσού, οι υπόχρεοι θα στρατολογούνταν στα τάγματα εργασίας, για καταναγκαστικά έργα.
Στην Κωνσταντινούπολη συγκροτήθηκαν τρεις επιτροπές, οι οποίες στις 18 Δεκεμβρίου 1942 ανακοίνωσαν τις καταστάσεις με τους υπόχρεους και τα ποσά των φόρων που καλούνταν να καταβάλουν. Το 87% των φόρων καλούνταν να τον πληρώσουν οι μη μουσουλμάνοι (Έλληνες και Αρμένιοι), το 7% μουσουλμάνοι και το 6% διάφοροι άλλοι, οι οποίοι και πάλι ήταν άτομα που ανήκαν σε διάφορες μη μουσουλμανικές πληθυσμιακές ομάδες. Οι υπόχρεοι έπρεπε να πληρώσουν μέχρι τις 4 Ιανουαρίου 1943 το φόρο που καθόρισαν οι επιτροπές, ενώ όσοι δεν κατέβαλαν τον επιδικασθέντα φόρο, την πρώτη εβδομάδα θα πλήρωναν 1% αύξηση, τη δεύτερη 2% κ.ο.κ.
Μετά από την εξοντωτική φορολογία πουλήθηκαν χιλιάδες ακίνητα στην Κωνσταντινούπολη και σε λίγες βδομάδες πέρασαν από χριστιανικά σε μουσουλμανικά χέρια, έναντι εξευτελιστικού τιμήματος. Το 67% των ακινήτων το αγόρασαν μουσουλμάνοι Τούρκοι και το υπόλοιπο κρατικές υπηρεσίες και οργανισμοί. Επίσης, από τις 21 Ιανουαρίου 1943 χιλιάδες ακίνητα που ανήκαν σε χριστιανούς κατασχέθηκαν για να πληρωθούν οι φόροι που τους επιδικάστηκαν. Τα ακίνητα πέρασαν στα χέρια των Τούρκων και του τουρκικού κράτους. Από τις 27 Ιανουαρίου μέχρι τις 3 Ιουλίου 1943, στάλθηκαν 1229 άτομα σε καταναγκαστικά έργα, στα τάγματα εργασίας, στο Άσκαλε του Ερζουρούμ.
Στις 9-13 Σεπτεμβρίου 1943 στην εφημερίδα New York Times ο Cyrus Sulzberger έγραψε ένα επικριτικό άρθρο για το φόρο Περιουσίας. Στις 17 Σεπτεμβρίου, η τουρκική εθνοσυνέλευση αποφάσισε τη διαγραφή των φόρων που ΔΕΝ είχαν εισπραχθεί, χωρίς φυσικά να αποφασίσει τίποτα για την επιστροφή των φόρων και των ακινήτων που είχαν πουληθεί και είχαν περάσει από ελληνικά σε τουρκικά χέρια, εξ αιτίας εκείνου του άθλιου νομικού εκτρώματος, που αποκαλούνταν Varlık Vergisi. Το Δεκέμβριο αποφασίστηκε η διάλυση των ταγμάτων εργασίας και η επιστροφή των «δούλων» στα σπίτια τους, μετά από δέκα μήνες καταναγκαστικών έργων.
Ο φόρος Περιουσίας ήταν το πρώτο καίριο χτύπημα που δέχτηκε ο ελληνισμός της Πόλης από το τουρκικό κράτος, για να ακολουθήσει 13 χρόνια μετά η βαρβαρότητα της 6ης Σεπτεμβρίου 1955.

Το "τουρκικό" μας πρόβλημα

Το μακρύ χέρι της Άγκυρας, το προξενείο της Κομοτηνής, η ΜΙΤ και η ΕΡΓΕΝΕΚΟΝ, τρομοκρατεί το λαό και απαγορεύει τον πραγματικό εκδημοκρατισμό της μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη

Μέρος ομιλίας του Κώστα Καραΐσκου, διευθυντή της εφημερίδας "ΑΝΤΙΦΩΝΗΤΗΣ", στο Διδυμότειχο
(…) Συχνά διστάζει κανείς να μιλήσει για «προβλήματα» και υπεκφεύγει μιλώντας για το τι θέλουμε, τι δεν θα έπρεπε να συμβαίνει, κτλ κτλ. Αυτές οι ωραιοποιήσεις και τα ευχολόγια που κρύβουν την αλήθεια, τελικά σπρώχνουν την...πραγματικότητα κάτω από το χαλί. Όμως η πραγματικότητα δεν είναι σκουπίδι και τα αποτελέσματα είναι τελικά πολύ δυσάρεστα. Ποιο είναι το βασικό μας πρόβλημα με την μειονότητα; Θα ξεκινήσω από τα …εύκολα.
Είναι η κεμαλική της ιδεολογία και η νομιμοφροσύνη της έναντι της Άγκυρας. Με δεδομένη την επεκτατική και αναθεωρητική πολιτική της Τουρκίας καθένας αντιλαμβάνεται τι πρόβλημα μπορεί να μας δημιουργήσει αυτή η κατάσταση. Όταν το όποιο φιρμάνι από το Προξενείο της Κομοτηνής αποτελεί διαταγή για όλα τα μειονοτικά σωματεία, για όλα τα πολιτικά πρόσωπα της μουσουλμανικής κοινωνίας, για όλα τα έντυπα που κυκλοφορούν στη Θράκη, για πλήθος δασκάλων, ιμάμηδων, ιεροκηρύκων κτλ καταλαβαίνετε για τι πράγμα μιλάμε.
Πολύ συχνά γίνεται σύγχυση του αληθινού προβλήματος από αφελείς ή και από πονηρούς, οι οποίοι προσπαθούν να μεταφέρουν τη συζήτηση από το επίπεδο της ιδεολογίας και της πολιτικής πρακτικής στο επίπεδο του «ρατσισμού». Είδα μάλιστα και την ανακοίνωση του συλλόγου σας, η οποία έσπευδε να ξεκαθαρίσει ότι η αποψινή εκδήλωση δεν έχει καμμία σχέση με τέτοιες προσεγγίσεις. Αντιλαμβάνομαι ως εύλογη την διευκρίνιση, στο κλίμα της ιδεολογικής τρομοκρατίας που ζούμε, όμως δεν το συμμερίζομαι. Δεν θα κάνω δήλωση υποταγής και νομιμοφροσύνης ούτε στην πολιτική ορθότητα ούτε και στους τενεκέδες που την πλασάρουν. Μιλάω καθαρά και όποιος έχει αυτιά και μυαλό καταλαβαίνει.
Το πρόβλημά μας δεν είναι κατ’ αρχήν ούτε ο χαρακτήρας των Τούρκων, ούτε η ιστορική μας αντιπαλότητα, ούτε η εθνική μας περηφάνεια. Είναι πρωτίστως η ανάγκη να εκδημοκρατιστεί η μειονοτική κοινωνία, να αποκτήσει αληθινή πολυφωνία, αυτόνομη έκφραση και γνήσια ταυτότητα. Δεν μπορεί να συνδιαλεγόμαστε στην ελληνική Θράκη με τις υπηρεσίες της ΜΙΤ, του Προξενείου και της Εργκενέκον, πώς να το κάνουμε; Θυμηθείτε ποιούς μειονοτικούς ακούσατε ποτέ να ανταλλάσουν απόψεις δημοσίως με πλειονοτικούς, για οποιοδήποτε ζήτημα. Κανένας δεν τολμάει να βγει να μιλήσει, είτε από τον φόβο μήπως βρεθεί εκτός γραμμής (οπότε και εκτός μισθολογίου, πιθανώς) είτε από τον φόβο να μην γελοιοποιηθεί. Βγαίνει απλώς μία ανακοίνωση, συχνά επαναλαμβανόμενη από όλους τους δήθεν μαζικούς φορείς, και μετά σιωπή! Έχει ακούσει κανείς από σας έναν έστω μειονοτικό να λέει την άποψή του για το Κυπριακό; Για το Αιγαίο; Για να μην πάμε σε άλλα, όπως στην Πόλη, στην Ίμβρο, στο τουρκικό παρακράτος κτλ. Πώς να λειτουργήσει μια τοπική κοινωνία όταν το μισό της κομμάτι στέκεται με τέτοια αδικαιολόγητη κρυψίνοια και απογοητευτική πειθαρχία;
Τον τελευταίο καιρό πληθαίνουν οι δήθεν πολιτιστικές δράσεις από τον μειονοτικό χώρο: γιορτές κερασιού, αθλητικές εκδηλώσεις, θεατρικές ομάδες, φεστιβάλ τουρκικού κινηματογράφου… Πώς να επιδοκιμάσεις όταν σε όλες – μα σε ΟΛΕΣ! – αυτό που κυριαρχεί είναι ο τουρκισμός και η χονδροειδής προπαγάνδα του; Λίγο πολύ κάτι γνωρίζετε όλοι για τα τεκταινόμενα στα πομάκικα πανηγύρια του βουνού, είναι και κοντά σας εκείνο του «Χίλια». Τι έγινε εκεί; Πήραν με έναν σύλλογο το πανηγύρι των ανθρώπων και το μεταμφίεσαν σε τούρκικη φιέστα, οι ντόπιοι έγιναν θεατές στην παραχάραξη της ίδιας τους της παράδοσης!
Κι αφήστε τον χώρο του «πολιτισμού», να δούμε εκείνον της οικονομίας. Η ύπαιθρος της Ροδόπης έχει ερημώσει από την παρουσία του πλειονοτικού στοιχείου. Θα μου πείτε «όπως σε όλη την Ελλάδα» – και θα συμφωνήσω. Όμως αλλού δεν έχουμε τον επιπλέον ανταγωνιστικό παράγοντα που έχει ο τόπος μας. Και πείτε «καλά η ύπαιθρος», ας δούμε τι συμβαίνει στην πόλη. Στον χώρο των επαγγελματιών τι γίνεται; Το όραμα του άκοπου χρήματος έχει απομακρύνει όλους τους Έλληνες από τις τέχνες και πλέον δεν βρίσκεις δικό μας μάστορα ούτε με το κυάλι. Στο εμπόριο; Σχεδόν δεν έχει μείνει κλάδος χωρίς μία καινούργια μειονοτική επιχείρηση, συχνά εκπρόσωπο τούρκικης εταιρείας, που να δεσπόζει ή να τείνει να καταλάβει δεσπόζουσα θέση στην αγορά. Αναφέρομαι σε έπιπλα, τρόφιμα, ρούχα, παπούτσια, αυτοκίνητα, ελαστικά, υλικά οικοδομών κτλ κτλ. Πώς μπορείς να αισθανθείς όταν εισπράττεις καθημερινά ότι όλη αυτή η άνθηση εκπορεύεται πέρα από τα σύνορα και ελέγχεται από κει; Τι έχει απομείνει για την πλειονότητα; Το καταφύγιο του δημόσιου τομέα. Όμως η πραγματική οικονομία δεν βρίσκεται στο θερμοκήπιο των υπηρεσιών, όπου επίσης προβλέπεται η αναξιοκρατική πρόσληψη μειονοτικών με την περσινή ποσόστωση του 0,5%. (…)

skal

O Vasilije Gligorijevic ΣΥΝΕΛΗΦΘΗ

Τετάρτη, 28 Ιανουάριος 2009

Διαδώστε το bloggers παντού.

Ζητάει την βοήθεια μας.
Ο σερβικής καταγωγής και δημιουργός του Σλαβικού Φιλελληνικού Δικτύου συνελήφθη σήμερα το πρωί από την αστυνομία.
Σχετικοί σύνδεσμοι εδώ και εδώ.
Το φασιστικό κράτος των Σλαβομακεδονιστών δεν δέχεται ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΦΩΝΕΣ.

Μήπως αιτία της συλλήψης είναι το καταπληκτικό άρθρο με τίτλο FYROM: Fascism in Action αλλά και η μετάφραση του γνωστού κρατικού Σκοπιανού βίντεο με θέμα τα ρατσιστικά σχόλια εναντίων φυλών που δεν φέρουν άσπρο χρώμα στο δέρμα ?

Οι Σλαβομακεδονιστές δεν αντέχουν τον διάλογο , πόσο μάλλον ανθρώπους που τους λένε την αλήθεια για το ποιοί είναι και τι ήταν.

UPDATE(23:10)
αναδημοσίευση από την zougla.gr
του Παναγιώτη Σαββίδη

Συνέλαβαν Σέρβο φιλέλληνα στα Σκόπια

Για προσβολή του «μακεδονισμού» συνελήφθη ο Σέρβος ακτιβιστής, Βάσκο Γκλιγκόροβιτς, από τις Αρχές της ΠΓΔΜ. Η είδηση έγινε γνωστή σήμερα και διαδόθηκε αστραπιαία σε ελληνικά, σερβικά και ξένα blogs.

O Βάσκο Γκλιγκόροβιτς σύστησε πρόσφατα το «ΣΛΑΒΙΚΟ ΦΙΛΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΙΚΤΥΟ» στα Σκόπια, μια ΜΚΟ, που στόχο έχει να παραθέσει σοβαρά επιστημονικά επιχειρήματα στους ισχυρισμούς των γειτόνων, για… απευθείας καταγωγή τους από το Μέγα Αλέξανδρο και το Βουκεφάλα.

Φοιτητής ιστορίας στο πανεπιστήμιο «Κύριλλος και Μεθόδιος» των Σκοπίων, ο Βάσκο Γκλιγκόροβιτς, έγινε γνωστός τον περασμένο Σεπτέμβριο, όταν παρουσιάστηκε σε συμβολαιογράφο της πρωτεύουσας, προκειμένου να καταγράψει επίσημα την άποψή του, για την ταυτότητα των αυτοαποκαλούμενων «Μακεδόνων» της ΠΓΔΜ.

Ο ίδιος, μετά από δικαστικό αγώνα, έλαβε και πάλι τη σερβική κατάληξη στο επίθετό του και από… Γκλιγκόροφ επανήλθε στο Γκλιγκόροβιτς.

Τον περασμένο Ιούνιο, η zougla.gr ειχε φιλοξενήσει τις απόψεις του Σέρβου φιλέλληνα για τη σκοπιανή διαμάχη, γύρω από το θέμα της ονομασίας της ΠΓΔΜ.

Στα γειτονικά Σκόπια, που ζουν το δικό τους... «μακεδονικό» μύθο, είναι σε ισχύ νόμος του 1996, που απαγορεύει οποιαδήποτε επιστημονική έρευνα για την εθνική ταυτότητα των κατοίκων της χώρας.

Η λύτρωση του σκορπιού

« Τιμή σ’ αυτόν που λέει ότι είναι Τούρκος »

Modern_Turkey.jpg «Τιμή σ’αυτόν που λέει ότι είναι Τούρκος», αναφέρει ο εθνικός ύμνος της γείτονος. «Σ’αυτόν που λέει ότι είναι» και όχι σ’αυτόν που είναι ! Και τούτο γιατί η Τουρκία είναι ένα αμάγαλμα 50 διαφορετικών εθνοτήτων. Τούρκοι, Κούρδοι, Άραβες, Έλληνες, Λάζοι, Τσέτες, Κιργάσιοι, Αρμένιοι, Ουζμπέκοι, Εβραίοι, Πομάκοι, Τουρκμένοι, Ασσύριοι, Πέρσες, Ρομά, Αζέροι, Γεωργιανοί, Τσερκέζοι, Κιζήλ-Μπάσηδες, Γορούκοι, Αφσάροι, Δερβίσες και τόσοι άλλοι συνθέτουν ένα εντυπωσιακό μωσαϊκό εθνοτήτων.
«Η Δημοκρατία της Τουρκίας δεν μπορεί να είναι η γη των σεϊχηδων, των δερβίσηδων, των οπαδών και των υποτακτικών τους» συνήθιζε να λέει ο Μουσταφά Κεμάλ, Ο εβραιότουρκος ντονμές από την Θεσσαλονίκη, πατέρας της σύγχρονής Τουρκίας, που έμεινε στην ιστορία ως Αττατούρκ, του οποίου το μεγάλο όραμα ήταν η ενοποίηση της αταίριαστης κληρονομιάς της χώρας του, απότοκος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Προσπάθησε δε, να το επιτύχει ακρωτηριάζοντας ακόμη και την πανίσχυρη μουσουλμανική ιεραρχία, αντιτάσσοντας έναν κώδικα δημόσιας διοίκησης, βασισμένο στο ελβετικό πρότυπο (εμπνεύσεως Ιωάννου Καποδίστρια), τον οποίο επέβαλλε μετά την ίδρυση του σύγχρονου τουρκικού κράτους το 1923.
Αρκετές ήταν οι στιγμές στην τουρκική ιστορία, όπου η εθνική ανομοιογένεια έστρεψε την χώρα σε πόλεμο με τον ίδιο της τον εαυτό. Η γενοκτονία 1,5 εκατ. Αρμενίων το 1915, οι διώξεις των Ελλήνων της Πόλης, της Ίμβρου και της Τενέδου, το ολοκαύτωμα 1 εκατ. Ελλήνων της Μικράς Ασίας (Ιωνία, Καππαδοκία, Πόντος, Ρωμανία), ο συνεχιζόμενος έως σήμερα ακήρυχτος πόλεμος στις νοτιοανατολικές επαρχίες ενάντια στους Κούρδους, εξελίξει εθνοκάθαρσης 20 εκατ. ψυχών. Κατόπιν τέτοιων ενεργειών πώς να μη μένει αγεφύρωτο το χάσμα που έχει δημιουργήσει η έχθρα και χωρίζει Τούρκους με Κούρδους, Αρμενίους και εμάς. Αλλά ούτε και με τους υπόλοιπους γείτονές της τα πηγαίνει καλά η Τουρκία.

Οι Σύριοι δεν έχουν ξεχάσει τη σφαγή της Αλεξανδρέττας, όταν παραχωρήθηκε στην Τουρκία το 1939, τη στιγμή που η Συρία οδηγήτο στην ανεξαρτητοποίηση. Το εχθρικό κλίμα δε, ήρθε να οξύνει η νέα εθνοκάθαρση των τελευταίων 30 χρόνων εις βάρος 4 εκατ. Αράβων της Κιλικίας και της Αντιόχειας και η δημιουργία συστήματος φραγμάτων στο τουρκικό τμήμα του Ευφράτη, που δύναται να οδηγήσει σε καθολικό έλεγχο των υδάτων του ζωοφόρου για τον Συριακό βορρά ποταμού από μέρος της Τουρκίας. Αποκορύφωμα της αντιπαλότητας των δύο χωρών υπήρξε το γενικευμένο συνοριακό επεισόδιο λίγες μόνο μέρες πριν την κρίση των Ιμίων.

Διώξεις όμως δέχονται και οι Αλεβήδες, 12 εκατ. περίπου Τούρκοι πολίτες, οι οποίοι γράφουν στην αραβική και μιλούν μία ιδιαίτερη αραβική διάλεκτο με πλούσιο το ελληνικό στοιχείο, αφού εξαναγκάζονται δια της βίας να μιλούν και να γράφουν στην τουρκική. Δεν διστάζουν μάλιστα να ισοπεδώνουν αλεβήτικα χωριά σ’ ολόκληρη τη Μικρά Ασία, για αν τους «στιβάζουν» στα αστικά κέντρα, χειραγωγώντας κατ’αυτόν τον τρόπο ευκολότερα.

Η ταυτότητα των Τούρκων

Kurds02.jpg Όταν οι πρώτοι Τούρκοι εισέβαλαν στην Μικρά Ασία ήταν πολύ λίγοι σε σχέση με το γηγενή ελληνίζοντα πληθυσμό (20.000 έναντι 12 εκατ.). Γρήγορα όμως, ο τουρκικός λαός απαρτίστηκε από Έλληνες, οι οποίοι μετά από μία μακροχρόνια διαδικασία αλλοιώσεων και μεταλλαγών, κατέληξαν να προσχωρήσουν στον Τουρκισμό. Η εθνογέννεση των Τούρκων αποτέλεσε, ταυτοχρόνως, και την εξωτερίκευση του αρνητικού της δικής μας ψυχής. Η Ελληνίδα ψυχή, αφού γέννησε και χάρισε στην Οικουμένη το Φως του Απόλλωνος ανακυκλώθηκε στην χθόνια αμορφία της Ανατολής παράγοντας τον «Τούρκο», το τέκνο του Σκότους της Εκάτης.
Oι Τούρκοι, ως σάρκα από τη σάρκα μας, κατελειμένοι από τη μανία για εξουσία και κυριαρχία, έχτισαν μία αχανή αυτοκρατορία, όπου οι ρόλοι ήταν καθορισμένοι με ακρίβεια και ακαμψία. Όσο λοιπόν, αυτή επεκτεινόταν, τόσο εκείνοι αποκτούσαν μια πλατιά πρακτική βάση να στηρίζουν τη φιγούρα του κυρίαρχου πολεμιστή. Όταν όμως ξεκίνησε η βαθμιαία συρρίκνωσή της η βάση αυτή άρχισε να υφίσταται ρωγμές. Ρήγματα που οδήγησαν στην διαμόρφωση μιας ιδιαίτερης κατάστασης στα βάθη της τουρκικής ψυχής, όπου έμελλε να αποτελέσει την οδυνηρότερη των εμπειριών. Στην καρδιά της αυτοκρατορίας τους, στην Μ. Ασία, τα χριστιανικά έθνη των Ελλήνων και των Αρμενίων παρά την αντιξοότητα των συνθηκών, προόδευσαν και σταδιακά ανήλθαν στην κορυφή της οικονομικής ηγεσίας της. Αποδεικνύοντας στους Τούρκους εμπράκτως ότι τα ιδεώδη της εξουσίας και της κυριαρχίας δεν είναι στην πραγματικότητα η αληθινή δύναμη, αλλά οι περιφρονημένες αξίες των ραγιάδων είναι εκείνες που εγκλείουν την πραγματική δύναμη.
Στις αρχές του 20ου αιώνα στη Μ. Ασία τα έθνη των ραγιάδων θριάμβευαν από κάθε άποψη. Η εμπειρία αυτής της μετατροπής, των ραγιάδων σε πραγματικούς κυρίαρχους, έθετε σε αναθεώρηση τις βάσεις του εξουσιασμού και της κυριαρχίας της τουρκικής ψυχής. Οι δύστυχοι οι Τούρκοι όμως δεν μπορούσαν να στρίψουν προς αυτήν την κατεύθυνση. Απάντησαν, λοιπόν, με τα προγράμματα των Νεότουρκων, τα οποία προέβλεπαν δίχως ενδοιασμό την ολοκληρωτική εξόντωση των χριστιανικών εθνών της Μ. Ασίας.
Η εποχή εκείνη ήταν που θεμελίωσε τη σημερινή έχθρα των δύο λαών. Τότε ο Έλληνας είδε στον Τούρκο τον αποτρόπαιο εχθρό και όχι τον χαμένο εξ αίματος αδελφό, όπως είναι στην πραγματικότητα. Οι νέες συνθήκες που διαμορφώθηκαν μετά τα ολοκαυτώματα Ελλήνων και Αρμενίων (1 εκατ. και 1,5 εκατ. αντίστοιχα) οδήγησαν την τουρκική ταυτότητα σε κρίση. Η έννοια «Τούρκος» υπάρχει μόνο σε σχέση με τον «ραγιά», αφού ο ραγιάς έπαψε να υφίσταται, τότε και ο Τούρκος παύει να υπάρχει.
Διότι, όπως η Εκάτη δεν υφίσταται όπως ο Απόλλων, έτσι και ο Τούρκος, επειδή είναι δεν ριζώνει σε πραγματικές αξίες, δεν είναι αυτόφωτος και αυτάρκης, όπως ακριβώς η Ημισέληνος. Ο Τούρκος δύναται να αναπνέει μόνο στο μέτρο άσκησης του πάθους του για εξουσιασμό, γι’ αυτό θεωρείται εξαρτημένος και ετερόφωτος. Δεν είναι ικανός να ζει ήσυχα και ειρηνικά από την ικανοποίηση των δικών του έργων, πρέπει συνεχώς να κυριαρχεί και να εξουσιάζει. Η ύπαρξή του εξαρτάται από τον ραγιά. Αντιθέτως, ο ραγιάς δεν γνωρίζει εξάρτηση απ’ τον δυνάστη του. Αυτή είναι η κατάσταση που έχει οδηγηθεί η τουρκική ψυχή ζώντας συνεχώς με την αίσθηση της ασφυξίας. Όσο δεν θα υπάρχουν οι παλιοί «πατροπαράδοτοι» ραγιάδες, πρέπει στην θέση τους κάποιες ομάδες μέσα στην ίδια την χώρα να γίνουν ραγιάδες. Γι’ αυτό σήμερα γινόμαστε μάρτυρες της διαμάχης Κούρδων και Τούρκων (ενός έθνους αδελφού των Τούρκων και ιστορικά ισχυρό σύμμαχο). Οι Αλεβήδες, οι Κρυπτοχριστιανοί, οι Πόντιοι, οι Λάζοι, οι Κιρκάσιοι, οι Άραβες, οι πάσης φύσεως αριστεροί, η νεολαία των πόλεων, η φιλελεύθερη διανόηση, τα κατώτερα λαϊκά στρώματα, γίνονται οι σύγχρονοι ραγιάδες στην Τουρκία.
Η τάση του αδεισώπητου εξουσιασμού δημιούργησε αυτήν την κατάσταση στην τουρκική ψυχή, αναγνωρίζοντάς την ως την απόλυτη και καθοριστική αξία. Αυτή η κατάσταση είναι ο δημιουργός της πλέον κτηνώδους κρατικής εξουσίας. Υπό αυτές τις συνθήκες η συντριπτική πλειοψηφία των Τούρκων έχει πάψει να λειτουργεί σύμφωνα μα τα ιδεώδη του Τουρκισμού , αποξενωμένοι από τις διάφορες εκφάνσεις του, αναζητώντες την πατρογονική ελληνική τους ρίζα.
Η τάση επέκτασης του τουρκικού κράτους συνδέεται άρρηκτα με το υπαρξιακό πρόβλημα της τουρκικής ψυχής, έχοντας μεγάλη δύναμη και βαθιές ρίζες. Δεν είναι μια απλή πολιτική επιλογή, αλλά βρίσκεται συνδεδεμένη με τα προβλήματα και τις αξεπέραστες αντιφάσεις, που προκαλείται από το γεγονός ότι το θεμέλιο της τουρκικής ταυτότητας, η υπερηφάνεια και το «μεγαλείο», είναι η λατρεία της δύναμης και της κυριαρχίας.

Η σημερινή κατάσταση

Kurds01.jpg Σήμερα όμως, ο αρχέγονος συνδετικός κρίκος που λυσσαλέα προσπάθησε να πριονίσει ο Αττατούρκ πριν από 80 και πλέον έτη – η μουσουλμανική θρησκεία – παίρνει εκδίκηση. Το Ισλαμικό Κόμμα του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν (ποντιακής καταγωγής), ιδιοκτήτη ενός εκ των μεγαλύτερων βιομηχανικών ομίλων της χώρας και υψυλόβαθμος τέκτων (33ου βαθμού), το οποίο πρεσβεύει την επαναξιολόγηση του ευρωπαϊκού ονείρου και της δυτικότροπης πορείας που χάραξε ο Αττατουρκ, επιδιώκοντας την επαναφορά στις παραδοσιακές αξίες και τους ρόλους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ο κ. Ερντογάν αποτελεί πιστός της Ελληνοτουρκικής Φιλίας και του οράματος του Τουργκούτ Οζάλ για μία νέο-οθωμανική αυτοκρατορία, εκτηνώμενη από την Αδριατική και το Ιόνιο έως το Βόρειο Ιράκ και τη Συρία, όπου Τούρκοι, Έλληνες, Κούρδοι και άλλες 80 εθνότητες ή θρησκευτικές μειονότητες θα συνυπάρχουν ως Οθωμανοί Πολίτες ενός σύγχρονου θεοκρατικού κράτους εκκοσμικευμένου ισλαμικού χαρακτήρα, χωρισμένου σε θρησκευτικά «μιλέτια», υπακούοντας στις επιδιώξεις του Σχεδίου Κίσσινγκερ για την Ανατ. Μεσόγειο και τη δημιουργία των «Ηνωμένων Πολιτειών Ανατολικής Μεσογείου» αλά Τούρκα. Ίσως έτσι να εξηγείται και η «αναπάντεχη» εκλογή του ως Πρωθυπουργός, καταρρίπτοντας εν μια νυκτί ολόκληρη την κεμαλική πολιτική σκηνή της γείτονος.
Σίγουρα η παρουσία του κ. Ερντογάν στην εξουσία έχει μετριάσει κάπως την αδιαλλαξία και τον αυταρχισμό του κεμαλισμού, που πλεόν εκπροσωπούνται μονάχα από τους «Γκρίζους Λύκους» και την στρατιωτική ηγεσία. Οι κεμαλιστές έπειτα από 80 χρόνια εξουσίας χάνουν τον έλεγχο των εσωτερικών εξελίξεων. Ενώ, ο Πρωθυπουργός νιώθει πολύ αδύναμος απέναντι στους κεμαλιστές στρατηγούς, που εξακολουθούν να κυβερνούν. Η πολιτική φιλίας που προσπάθησε να εντατικοποιήσει ο κ. Ερντογάν αποτελούσε σωσίβια λέμβο γι’αυτόν. Το βαθύ κράτος όμως του κεμαλισμού με τις συνεχόμενες προκλήσεις πέτυχε την μετατροπή της «Ελληνοτουρκικής Φιλίας» σε πολιτική μηδενικού κόστους και μηδενικού ρίσκου για την Τουρκία. Κατάσταση ιδιαίτερα επικίνδυνη για την Ελλάδα, αφού η αστάθεια της γείτονος αναζητεί τέτοιου είδους λύσεις. Η Ευρώπη δεν μπορεί να προσφέρει πολλά στον κ. Ερντογάν, άλλωστε και ο ίδιος δεν επιθυμεί την ένταξη της χώρας του στην ΕΕ, αλλά την άλωση του κεμαλικού κράτους, δηλαδή, επιθυμεί την ένταξή της Τουρκίας τόσο όσο χρειάζεται για να υπερισχύσει στο εσωτερικό, εκμεταλλευόμενος τις αλλαγές που θα επιφέρουν οι διαδικασίες ένταξης στην Ένωση. Η Ουάσιγκτον από την άλλη , δεν βλέπει θετικά το φιλοευρωπαϊκό προσανατολισμό του ισλαμιστή ηγέτη. Άλλωστε αυτή ήταν και η αιτία διάλυσης του φιλοευρωπϊκού σχηματισμού των Τζεμ και Οζάν το 2001, καθώς επιθυμία των Ηνωμένων Πολιτειών αποτελεί η όσον το δυνατό μικρότερη επιρροή των Βρυξελλων στην Άγκυρα, αφού σε διαφορετική περίπτωση η ΕΕ θα μετατρεπόταν σε ισχυρό γεωπολιτικό παίκτη στην Μέση Ανατολή. Ενώ, την ίδια στιγμή , στόχο της Μόσχας αποτελεί η εξουδετέρωση κάθε προσπάθειας τουρκικής επιρροής στους μουσουλμανικούς ή τουρκογενείς πληθυσμούς της Κεντρικής Ασίας ή κάθε απόπειρα τουρκικού ελέγχου των δρόμων του «μαύρου χρυσού» των Κασπιανών Πετρελαίων.

Η στάση της Ελλάδος

EU_Turkey.jpg Κάπου εκεί μες στο συμφερτό των εξελίξεων βρίσκεται η χώρα μας, ως άμεσος αποδέκτης των κραδασμών των καθεστωτικών αλλαγών της γείτονος. Η κυβέρνηση Καραμανλή κράτησε μία μάλλον μετριοπαθή πολιτική κατά τις διαπραγματεύσεις εισόδου της Τουρκίας στην Ένωση, το 2005. Ενώ, θα μπορούσε να πιέσει τον κ. Ερντογάν σ’ όλα τα ανοιχτά πεδία μεταξύ των δύο χωρών (υφαλοκρυπίδα, casus belli, κυπριακό, Θράκη, Χάλκη κα), κερδίζοντας έστω το ελάχιστο δυνατό (και να μείνει στην ιστορία). Αντιθέτως, επέλεξε την οδό της μετριοπάθειας και εν πλήρη αρμονία οι δύο «κουμπάροι» οδήγησαν εκ του ασφαλούς την Τουρκία στην είσοδό της σε καθεστώς ενταξιακών διαπραγματεύσεων μ’ ένα χρονικό ορίζοντα 15ετίας. Η χείρα βοηθείας του κ. Καραμανλή προς τον κ. Ερντογάν πιθανον να στηρίζεται στη βούληση του δεύτερου για μη είσοδο της χώρας του στην ΕΕ ως πλήρες μέλος, αλλά μάλλον υπό ένα προνομιακό καθεστώς ειδικής σχέσης, που θα του επιτρέψει να γίνει κύριος των εσωτερικών εξελίξεων της χώρας του, αλλώνοντας την κεμαλική στρατοκρατία μια για πάντα, εγκαθιστώντας ένα καθεστώς ιδιότυπης Ισλαμικής Δημοκρατίας, βασισμένης στις αρχές της καλής γειτονίας με τις χώρες που την περιβάλλουν. Και εδώ τίθεται το ερώτημα τι έχει να κερδίσει η Ελλάς υπό αυτήν την προοπτική, βάση επιλογών του κ. Καραμανλή;
Λογικά ο κ. πρωθυπουργός πιστεύει στο λύσιμο των διακρατικών ζητημάτων με τη γείτονα μέσω των πιέσεων, που θα δεχθεί, της ΕΕ προς χάριν της εναρμόνισή της με τα πανευρωπαϊκά πρότυπα. Εν ολίγοις, δεν εκβιάζει καταστάσεις και γεγονότα, δείχνοντας καλή πίστη στον πανδαμάτωρα χρόνο, όπου το 15ετές πέρασμα που θα αμβλύνει τις όποιες διαφορές και αντιπαλότητες μεταξύ των δύο χώρων. Η επιμηθεϊκή πολιτική όμως της κυβέρνησης Καραμανλή δύναται να οδηγήσει την Ελλάδα σε ολέθρια λάθη, όπως έγινε προ λίγων μηνών με την ενεργειακή αναβάθμιση της Τουρκίας και την Υποθήκευση του ενεργειακού μέλλοντος της χώρας, αναβαθμίζοντας έναν αγωγό 36΄΄ (Κων/ολη – Αλεξ/ολη), που δεν πληρεί καμία προϋπόθεση ασφαλείας, ως βασικό αγωγό μεταφορών Φυσικού Αερίου στην Ευρώπη. Βαρύτερο δε, είναι το ατόπημα του καθορισμού των τιμών αγοράς, αφού η χώρα μας θα αγοράζει χονδρικώς από την Τουρκία φυσικού αερίου, την ίδια στιγμή που η Βουλγαρία στην ίδια τιμή το πουλάει λιανικώς, πετυχαίνοντας με δύο κινήσεις το υψηλότερο αντίστοιχο τιμολόγιο πάνω στον πλανήτη Γη.
Σίγουρα, η ανικανότητα της επιμηθεϊκής πολιτικής της ΝΔ (με τη σύμφωνη γνώμη της αξιωματικής αντιπολίτευσης) να διαχειριστεί τις ολοένα και πιο κρίσιμες καταστάσεις που δημιουργούνται κάποια στιγμή θα αποβεί μοιραία για το μέλλον του Έθνους. Γι’ αυτό πρέπει να οριστούν, αρχικά, οι θέσεις και οι αξιώσεις της Ελλάδος έναντι της Τουρκίας και κατόπιν να χαρακτεί η πολιτική επίτευξής των. Παραδείγματος χάριν, αν δούμε το ζήτημα από την καθαρά εθνικού συμφέροντος σκοπιά, τότε όντως μας ενδιαφέρει η Τουρκία να μη γίνει πλήρες μέλος της ΕΕ, να μείνει ανοιχτή η ενταξιακή διαδικασία και να συνεχιστούν οι πιέσεις για εσωτερικές μεταλλάξεις και καθεστωτικές μεταβολές. Αν δούμε όμως, το θέμα ως Ευρωπαίοι πολίτες, δηλαδή, με γνώμονα το συμφέρον της ΕΕ, τότε μας ενδιαφέρει η άμεση παύση των ενταξιακών διαδικασιών, οι οποίες υπονομεύουν την υπόσταση της ίδιας της ΕΕ.
Ενώ, αν δούμε το ζήτημα «ωμά» πολιτικά, τότε θα πρέπει να υποστηρίζουμε την ανάπτυξη της ενταξιακής διαδικασίας, τόσο ώστε να αλωθεί το στρατοκρατικό κεμαλικό κατεστημένο, αλλά να παύσει πριν προκαλέσει επιπλέον διαλυτική κρίση μέσα στην Ευρώπη.
Η στρατηγική εξημέρωσης του θηρίου έχει πλέον χρεωκοπήσει. Η Τουρκία όσο διαλλακτική δείχνει, άλλο τόσο ανυποχώρητη είναι στα μεταξύ μας ζητήματα. Επομένως, το «θηρίο» κρίνεται ανεπίδεκτο μαθήσεως. Οι Ευρωπαίοι δεν δείχνουν διατεθειμένοι να λάβουν έναν επιπλέον ρόλο «θηριοδαμαστή» - «γητευτή», πόσο μάλλον εμείς. Κατ’ αυτόν τον τρόπο κρίνεται απίθανο να υλοποιηθούν οι προσδοκίες μας περί άλωσης των κεμαλιστών μέσα από την ενταξιακή διαδικασία. Κάτι που δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα, αφού η τουρκική πλευρά παραμένει ανυποχώρητη σε θέματα όπως : της Χάλκης και των ελευθεριών του Οικουμενικού Πατριάρχη, της υφαλοκρυπίδας και του casus belli, των Γκρίζων Ζωνών και του Κυπριακού, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των διώξεων των πάσης φύσεως αγωνιστών.
Το πιθανότερο ενδεχόμενο είναι η ενταξιακή διαδικασία με τις μεταβολές που θα προκαλέσει στο εσωτερικό της γείτονος να την «ξεκοκκαλίσει» μακροχρόνια, οδηγώντας την στην αυτοδιάλυση της. Έτσι σαν το σκορπιό, που ανύμπορος πια να αμυνθεί στον εχθρό, αυτοκτονεί, η Τουρκία έχει ήδη μπει σε τροχιά διάλυσης με «δούρειο ίππο» κυρίως το Κουρδικό, όπου κάθε υποχώρηση και διαλλακτική ενέργεια θα την οδηγεί όλο και πιο κοντά στη Λύτρωση του Σκορπιού, την αυτοχειρία – την αυτοδιάλυσή της. Και μεις δεν έχουμε παρά να περιμένουμε, προετοιμασμένοι για όλα, να έλθει η ώρα …

Κόκκινος Μιχαήλ Φινεύς

gr.altermedia.info

Κινητοποίηση για τον τηλε-Αττίλα

ΤΗΣ ΑΝΤΡΗΣ ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΥ

Κινητοποίηση επικρατεί στους κόλπους της κυβέρνησης με επίκεντρο την ομολογία του Τούρκου ηθοποιού Αττίλα Ολγκάτς, για τη δολοφονία 10 Ελληνοκυπρίων κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής. Ο Γενικός Εισαγγελέας Πέτρος Κληρίδης θα μελετήσει τα νομικά μέτρα που είναι εφικτό να ληφθούν σ’ αυτήν τη συγκλονιστική υπόθεση. «Μέσα από αυτήν τη μαρτυρία θα δούμε ποια νομικά μέτρα μπορούμε να πάρουμε για προώθηση του θέματος των αγνοουμένων» δήλωσε χαρακτηριστικά ο κ. Κληρίδης.
Σε επικοινωνία που είχαμε μαζί του, ο Γενικός Εισαγγελέας δεν θέλησε να...διευκρινίσει ποια είναι τα νομικά μέτρα που είναι δυνατό να ληφθούν. Δεν μπορώ να σας πω τίποτε, θα πρέπει να περιμένετε και εσείς και οι πολίτες» είπε στη «Σ» ο κ. Κληρίδης, κληθείς να μας πει τι συγκεκριμένα μέτρα μπορεί να ληφθούν κατά της Τουρκίας.
«Η μαρτυρία του Αττίλα θα αξιοποιηθεί, στα πλαίσια των όλων καταθέσεων και μαρτυριών που βρίσκονται στα χέρια των κυπριακών Αρχών» ανέφερε ο κ. Κληρίδης.

Ο Αρχιεπίσκοπος
Να καταγγελθεί στο Διεθνές Δικαστήριο ο Ολγκάτς, τόνισε ο Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Β'. «Πρέπει να ερευνήσει η κυβέρνηση να φέρει στο φως την πραγματικότητα, γιατί ο ίδιος, σίγουρα πιεζόμενος, έχει αλλάξει εκείνα που είπε την πρώτη φορά» δήλωσε χαρακτηριστικά ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου. «Ολόκληρη η Τουρκία πρέπει να καταδικαστεί, διότι εδώ έκανε τη χειρότερη μορφή εισβολής και κατοχής»κατέληξε.

ΔΗΣΥ: Αξιοποίηση
Ο βουλευτής του ΔΗΣΥ Ιωνάς Νικολάου κάλεσε την κυβέρνηση και τη νομική υπηρεσία να εξετάσουν άμεσα τις δυνατότητες αξιοποίησης της ομολογίας Ολγκάτς με σκοπό να διευκολυνθεί η πλήρης διερεύνηση της τύχης των αγνοουμένων. «Θα μπορούσε η ομολογία του Ολγκάτς να αξιοποιηθεί εκτός από νομικά και πολιτικά στο Συμβούλιο της Ευρώπης, αλλά και στα κοινοτικά θεσμικά όργανα» ανέφερε ο κ. Ιωνάς.
Θέλουμε περισσότερη διερεύνηση
Ο Γενικός Εισαγγελέας συμμετείχε σε έκτακτη σύσκεψη στο Προεδρικό, με αντικείμενο την ομολογία του τηλε-Αττίλα. Τη σύσκεψη συγκάλεσε ο Προεδρικός Επίτροπος Γιώργος Ιακώβου, ο οποίος έχει και την ευθύνη για τα θέματα των αγνοουμένων. «Συνεπώς θέλουμε περισσότερη διερεύνηση του θέματος και αν υπάρχουν νομικοί τρόποι, με τους οποίους μπορούμε να προωθήσουμε το θέμα των αγνοουμένων, για το καλό των συγγενών των αγνοουμένων. Αυτή είναι πάντοτε η προσπάθεια. Να δούμε αν μπορούμε να διακριβώσουμε την τύχη τους, και -αυτή η πληροφορία που δόθηκε- πιστεύουμε ότι προσφέρεται» είπε χαρακτηριστικά ο κ. Ιακώβου μετά το πέρας της σύσκεψης.
Στη σύσκεψη συμμετείχαν, επίσης, ο Ε/κ εκπρόσωπος στη ΔΕΑ Ηλίας Γεωργιάδης και εκπρόσωποι του Υπουργείου Εξωτερικών και της Επιτροπής Συγγενών Αγνοουμένων.
Το θέμα θα συζητηθεί την ερχόμενη Τετάρτη και στη Βουλή των Αντιπροσώπων.

Επικρίσεις Εκπροσώπου
Ο Κυβερνητικός Εκπρόσωπος επέκρινε δηλώσεις ότι η σοβαρή και υπεύθυνη στάση της κυβέρνησης έχει μεταφραστεί από κάποιους ως έλλειψη βούλησης που έχει στόχο να μη διαταραχθούν οι συνομιλίες για το Κυπριακό.
«Θέλω να υπογραμμίσω ότι εμείς, ως κυβέρνηση, θα συνεχίσουμε να είμαστε σοβαροί και υπεύθυνοι για τέτοια πολύ σοβαρά και ευαίσθητα θέματα, γιατί σε τέτοιου είδους ζητήματα μπορεί, μέσα από τις πολλές δηλώσεις, να κάνουμε κακό. Και επαναλαμβάνω, το θέμα των αγνοουμένων είναι πολύ ευαίσθητο θέμα, το οποίο όλοι πρέπει να το προσέχουμε» ανέφερε χαρακτηριστικά ο κ. Στεφάνου.
Ο Κυβερνητικός Εκπρόσωπος αποκάλυψε ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει εγείρει στον Ταλάτ πληροφορίες για θαμμένα άτομα σε στρατόπεδα κατοχικών στρατευμάτων. «Είναι ένα θέμα που κάποια στιγμή, αφού προχωρήσουν οι διαδικασίες, ασφαλώς θα συζητηθεί» είπε ο κ. Στεφάνου.

Κύριοι του ΠΑΣΟΚ σας εκπροσωπούν οι θέσεις του βουλευτή σας; Ξεκαθαρίστε το! Αν όχι τι προτίθεστε να κάνετε γι’ αυτό;

Αχμέτ Χατζηοσμάν - Τσετίν Μανταζή
Τα λουλουδάκια του ΠΑΣΟΚ

ΤΣΕΤΙΝ ΜΑΝΤΑΤΖΗ Βουλευτής ΠΑΣΟΚ ( ελευθεροτυπία 27 /1 /2009 ) «Κομμάτι του τουρκικού έθνους η μειονότητα»

«Τουρκική» και «αναπόσπαστο κομμάτι του μεγάλου τουρκικού έθνους» είναι η μειονότητα της Θράκης κατά τον βουλευτή ΠΑΣΟΚ Ξάνθης Τσετίν Μαντατζή, χαρακτηρισμοί που περιλαμβάνονται σε συλλυπητήρια του επιστολή για τον θάνατο του Γκιουντούς Ακτάν, που ήταν πρέσβης της Τουρκίας, στην Κομοτηνή.

Η επιστολή δημοσιεύθηκε στην εβδομαδιαία μειονοτική εφημερίδα της Κομοτηνής «Γκιουνδέμ» και έχει αναρτηθεί στην ιστοσελίδα της συμβουλευτικής επιτροπής της μειονότητας. «Βρισκόταν κοντά στην τουρκική μειονότητα της Δυτικής Θράκης», γράφει για τον πρέσβη ο βουλευτής και κάνει ιδιαίτερη αναφορά στη «μαύρη και πιο δύσκολη μέρα, την 29η Ιανουαρίου 1990, με τους βανδαλισμούς και τις αγριότητες που δεχτήκαμε από τους Ελληνες συμπατριώτες μας με την προτροπή και των διοικούντων μας».

Σε άλλο σημείο των «συλλυπητηρίων» του αναφέρει: «Η τουρκική κοινότητα της Δυτικής Θράκης που αποτελεί ένα αναπόσπαστο κομμάτι του μεγάλου τουρκικού έθνους» βίωσε μεγάλη θλίψη με τον ξαφνικό θάνατο του «αείμνηστου» Γκιουντούς Ακτάν. Η «συλλυπητήρια» τοποθέτηση του Τσετίν Μαντατζή είναι στα χέρια της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ.

Η τοποθέτηση Τσετίν Μαντατζή έρχεται σε συνέχεια της ασυνήθους δραστηριότητας που ο Τούρκος γενικός πρόξενος Κομοτηνής Μουσταφά Σαρνίκ επιδεικνύει στην περιοχή. Στα εγκαίνια τουριστικής επιχείρησης στο Δήμο Μύκης Ξάνθης και στο σύντομο χαιρετισμό του αναφέρθηκε στην παρουσία των ψευδομουφτήδων, τους οποίους παρουσίασε ως κανονικούς μουφτήδες και στην παρουσία των Ελλήνων φίλων, θέσεις που ενόχλησαν, γιατί θεωρήθηκε ότι υπεισέρχονται σε εσωτερικά ζητήματα του κράτους που τον φιλοξενεί.

Να οι προσωπικές επιλογές του Γ Παπανδρέου
(Politis.gr 23 Ιούλη 2008 )

Τον γνωρίσαμε ως πρόεδρο της παράνομης «Τουρκικής Ένωσης Ξάνθης», όταν υπήρχαν σε εξέλιξη δικαστικές μάχες στον Άρειο Πάγο και στη συνέχεια στο Ευρωπαϊκό δικαστήριο για την αναγνώρισή της.
Απετέλεσε προσωπική επιλογή του προέδρου του ΠΑΣΟΚ για τον συνδυασμό της κας Καραχασάν για την υπερνομαρχία Δράμας – Καβάλας – Ξάνθης.
Το ίδιο και για τις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές προσβλέποντας σε καθαρά ψηφοθηρικούς λόγους.
Πράγματι η μειονότητα έκανε το θαύμα της και ανακήρυξε πρώτο κόμμα το ΠΑΣΟΚ στην Ξάνθη.
Ταυτόχρονα όμως με την προσωπική του επιλογή ο κ . Παπανδρέου, άνοιξε την πόρτα ….του μαντριού και έβαλε μέσα τον λύκο.
Έχω αναφερθεί πολλές φορές για τον επικίνδυνο ρόλο του κ. Τσετίν Μανταζή στην περιοχή , αλλά και στο Ελληνικό Κοινοβούλιο.
Αυτό όμως που συνέβη πριν λίγες ημέρες ξεπερνά κάθε προηγούμενη ενέργεια του
Συγκεκριμένα σε πρόσφατη εκδήλωση στην Κομοτηνή, παρουσία και του ετέρου μουσουλμάνου βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Αχμέτ Χατζηοσμάν, προέτρεψε τους παρισταμένους να ξεσηκωθούν για την αναγνώριση της «τουρκικής μειονότητας» , και ζήτησε την παρέμβαση της Τουρκίας στη πολιτική διαχείριση των εσωτερικών-εθνικών θεμάτων.

Η προκλητική ομιλία του βουλευτή προκάλεσε αίσθηση αφού χαρακτηριστικά ανέφερε: «Εμείς δεν είμαστε μια εσωτερική υπόθεση της Ελλάδας. Μείναμε εδώ με μια συνθήκη. Εγώ στην ουσία δεν θέλω να ασχοληθώ με τη συνθήκη. Αυτοί που με άφησαν εδώ να ασχοληθούν. Το μήνυμά μου προς την Τουρκία είναι να έρθει εδώ να μας διεκδικήσει » συμπληρώνοντας ότι «Η δική μου πρόταση είναι πως πρέπει να ξεσηκωθούμε …», «ότι κάνουμε θα το κάνουμε μέσα στους επόμενους μήνες».
Τα ερωτήματα που εγείρονται απ’ όλα αυτά αφορούν το συνολικό ΠΑΣΟΚ , την Βουλή των Ελλήνων , αλλά και προσωπικά τον κ. Παπανδρέου.

Κύριοι του ΠΑΣΟΚ σας εκπροσωπούν οι θέσεις του βουλευτή σας; Ξεκαθαρίστε το! Αν όχι τι προτίθεστε να κάνετε γι’ αυτό;

Όσο αφορά την Βουλή των Ελλήνων : Με ποια νομοθεσία είναι συμβατές τέτοιες δηλώσεις εκλεγμένου Έλληνα Βουλευτή;
Ο όρκος του βουλευτή και το Σύνταγμα δεν τον δεσμεύει να διαφυλάττει και να μην στρέφεται εναντίον της χώρας στην οποία εκλέγεται;
Γιατί κ. Παπανδρέου δεν παίρνετε θέση σχετικά με τα λεγόμενα και τα πεπραγμένα της προσωπικής σας επιλογής ;

Εδώ για ένα θέμα εσωτερικό και διαδικαστικό του κόμματος σας , θέσατε εκτός κοινοβουλευτικής ομάδας ένα πρώην Πρωθυπουργό.
Σε αυτήν τη περίπτωση ,που αφορά πολύ πιο σπουδαίο θέμα , καθώς άπτεται σε καθαρά Εθνικά θέματα τι σκοπεύετε να κάνετε;

Skiaxtro

Η υπόθεση «Εργκένεκον» μικρό κεφάλαιο μόνο του δαιδαλώδους τουρκικού παρακράτους

Πυκνό πέπλο μυστηρίου συνεχίζει να καλύπτει την υπόθεση «Εργκένεκον», παρά τις πρόσφατες αποκαλύψεις στη γείτονα. Η έκταση που έχει πάρει η υπόθεση και η στάση που τηρούν οι κυριότεροι θεσμοί της χώρας, όμως, δημιουργεί στους παρατηρητές εύλογα ερωτήματα για τις πραγματικές προθέσεις εκείνων που παρουσιάζονται ως υπερασπιστές της Δημοκρατίας και ζητούν εξιχνίαση των εγκλημάτων.
Τα στοιχεία, που ήρθαν στο φως της δημοσιότητας έως...αυτήν τη στιγμή, συνηγορούν στο ότι ένας περίπλοκος παρακρατικός μηχανισμός, που δρούσε υπογείως, είχε καθοριστικό ρόλο στην πολιτική ζωή της γείτονος εδώ και πολλές δεκαετίες. Η, ήδη, θολή εικόνα περιπλέκεται ακόμη περισσότερο, όταν διαπιστώνει ο αναγνώστης ότι τα μέλη της οργάνωσης έχουν συχνά ασύμβατες και συγκρουόμενες επαγγελματικές και ιδεολογικές καταβολές. Σε αυτό το δαιδαλώδες παρακρατικό σχήμα συναντά κανείς άτομα απ' όλο το φάσμα της τουρκικής κοινωνίας: α) Τις δυνάμεις ασφαλείας και τις μυστικές υπηρεσίες, β) Τη γραφειοκρατία και τον πολιτικό κόσμο ανεξαρτήτως ιδεολογικής ή κομματικής απόχρωσης, γ) Τους ανθρώπους του υποκόσμου, δ) Τους θρησκευτικούς θεσμούς και οργανώσεις, ε) Τη διανόηση, και στ) Τον Τύπο. Διαπιστώθηκαν, λοιπόν, πολλά ευτράπελα, κατά τα οποία χωροφύλακες συνεργάζονταν με αντάρτες του ΡΚΚ, οι μυστικές υπηρεσίες προσέφευγαν στη χρησιμοποίηση των ακροδεξιών σε επικίνδυνες αποστολές, θρησκευτικές οργανώσεις παρείχαν χώρους για τις συναντήσεις της οργάνωσης, πανεπιστημιακοί και όργανα του Τύπου με κατάλληλες παρεμβάσεις καθοδηγούσαν την κοινή γνώμη κ.λπ. Για ποιο λόγο, όμως, η «Εργκένεκον», που την αποτελούν κυρίως επιφανείς Κεμαλιστές, στελέχη της κρατικής μηχανής και του Στρατού, παραβίασε την υπάρχουσα νομοθεσία και έδρασε στο περιθώριο;
Η ρίζα του κακού ανάγεται χρονικά στον «ψυχρό πόλεμο», όταν με την εισδοχή της Τουρκίας στην Ατλαντική Συμμαχία, οι ΗΠΑ δρομολόγησαν, όπως είχαν κάνει και με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες που συνόρευαν με το «Σιδηρούν Παραπέτασμα», τη σύσταση της Διερευνητικής Επιτροπής Επιστράτευσης με αποστολή την οργάνωση ένοπλης αντίστασης σε περίπτωση σοβιετικής κατοχής. Η οργάνωση αυτή, που μετονομάστηκε αργότερα σε Διεύθυνση Ειδικού Πολέμου, ανδρώθηκε και αναπτύχθηκε υπό την εποπτεία των Ενόπλων Δυνάμεων και των μυστικών υπηρεσιών, αποτελώντας τον ακρογωνιαίο λίθο του σύγχρονου τουρκικού παρακράτους. Ο διφυής ρόλος των τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων, που φιλοξενούσε στους κόλπους του την οργάνωση, ως παράγοντας με λόγο όχι μόνο στην ασφάλεια της χώρας, αλλά και στα πολιτικά πράγματα, ίσως να απαντάται στα ερωτήματα περί της ενδυνάμωσης και διόγκωσης της ισχύος της. Δίνοντας τη δική του εκδοχή, ο δημοσιογράφος της «Μιλιέτ», Χασάν Τζεμάλ, θεωρεί την οργάνωση υπαίτια για τη δημιουργία του κατάλληλου πολιτικό κοινωνικού κλίματος που οδήγησε στις διαδοχικές στρατιωτικές επεμβάσεις και την εδραίωση της θέσης του Στρατού στο πολιτικό σύστημα ως το 1980. («Μιλιέτ» 14.1.2009) Η κατάσταση επιδεινώθηκε στις αρχές της δεκαετίας 1990, όταν τον πρωθυπουργικό θώκο κατέλαβε η νεοεμφανιζόμενη, τότε, στον πολιτικό στίβο Τανσού Τσιλέρ. Άπειρη καθώς ήταν στη διεύθυνση των θεμάτων του κράτους, σε σύγκριση με τον προκάτοχό της Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ, δεν διείδε έγκαιρα τους κινδύνους που ελλόχευαν, επιτρέποντας την εξάπλωση και ενδυνάμωση των παρακρατικών κύκλων. Η οργάνωση, μεταλλασσόμενη, βρήκε ερείσματα στον αγώνα κατά του ΡΚΚ στη Νοτιοανατολική Τουρκία, όπου επιδόθηκε σε παρανομίες. Τα αποτελέσματα πρωτοήρθαν στην επιφάνεια, λίγο αργότερα, με το σκάνδαλο «Σούσουρλουκ», τον προάγγελο του «Εργκένεκον». Η κυβέρνηση Γιλμάζ, που αντικατέστησε την κυβέρνηση συνασπισμού του Ερμπακάν το 1997, κλήθηκε να διαλευκάνει τη διαπλοκή πολιτικού κόσμου και παρακράτους υπό «αντίξοες» συνθήκες. Το αποτέλεσμα ήταν προδιαγεγραμμένο. Όπως ομολόγησε προσφάτως ο Γιλμάζ, οι στρατιωτικοί και ο κρατικός μηχανισμός δεν τον «στήριξαν» στην προσπάθειά του!
Φτάνοντας στο 2002, το πολιτικό σκηνικό είχε αλλάξει άρδην. Στην εξουσία είχαν έρθει οι Ισλαμιστές με ισχυρή πλειοψηφία. Το στράτευμα έγινε δέκτης νέων εκκλήσεων για πραξικόπημα. Θαρρεί κανείς ότι διαμορφώνονταν οι απαιτούμενες συνθήκες. Ο Στρατός περιορίστηκε όμως σε «προσεκτικές» παρεμβάσεις. Τι είχε αλλάξει; Διαγράφοντας μια αισιόδοξη εκδοχή των πραγμάτων, που παραβλέπει σχεδόν τον ρόλο των Ισλαμιστών στη σύνταξη του κατηγορητηρίου, στη συνέντευξη που παραχώρησε στην ισλαμική «Γιενί Σαφάκ», ο δημοσιογράφος, Αβνί Οζγκούρελ, διακρίνει αλλαγή στη στάση των Ενόπλων Δυνάμεων και τοποθετεί την έναρξή της χρονικά στα 1999, έτος που συμπίπτει με τη διακυβέρνηση του συνασπισμού Ετσεβίτ-Γιλμάζ-Μπαχτσελί και τα εγκαίνια της ενταξιακής πορείας της χώρας στην ΕΕ. («Γιενί Σαφάκ» 19.1.2009). Ο Οζγκούρελ πιστεύει ότι τότε οι στρατηγοί είχαν πάρει μια απόφαση για το κράτος και ότι αυτή προέβλεπε ελεγχόμενη εξυγίανση και του ίδιου του στρατεύματος από τα κακοποιά στοιχεία που δρούσαν στις τάξεις του παρακράτους. Αυτήν την εξυγίανση δεν θα μπορούσε να την αναλάβει άλλος, βέβαια, από τη Δικαιοσύνη που ελέγχεται ακόμη από τους Κεμαλικούς κύκλους. Το ενδεχόμενο μιας συνεννόησης με τον Στρατό -με τους όρους που αυτός έθεσε- ενισχύεται πάντως από τη στάση που τήρησαν οι Ένοπλες Δυνάμεις μετά τη συνάντηση Ερντογάν-Μπουγιούκανιτ στο παλάτι Ντολμάμπαχτσε τον Μάιο του 2007. Μετά την εν λόγω συνάντηση, οι παρεμβάσεις του Στρατού στα πολιτικά πράγματα, που ήταν έντονες έως την παραμονή (27 Απριλίου), πράγματι μετριάστηκαν.
Παρά τα πολλαπλά κύματα συλλήψεων, όλα δείχνουν ότι το κουβάρι της διαπλοκής, που βαραίνει τις πλάτες κυρίως της Κεμαλικής παράταξης, θέλει αρκετό χρόνο και αποφασιστικότητα για να ξεδιαλυθεί. Ποιος μπορεί όμως να μας εγγυηθεί ότι η οργάνωση θα εξαρθρωθεί τελείως και δεν θα προκύψουν παραπλήσιοι μηχανισμοί; Ή ότι η ισλαμική κυβέρνηση ΑΚΡ επιθυμεί απλώς να μειώσει την ισχύ των Κεμαλιστών στην οργάνωση, ώστε να αποκτήσει δικαίωμα λόγου σε αυτήν; Γιατί, όπως πολύ ορθά μας υπενθυμίζει ο Οζγκούρελ, το τουρκικό πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να απαλλαχθεί εύκολα από τέτοιες οργανώσεις. Κι' αν ακόμη πραγματοποιηθεί, αυτό θα είναι πρόσκαιρο και θα προκύψουν σύντομα νέα σχήματα. («Γιενί Σαφάκ» 20.1.2009). Πρόκειται περί μιας έμφυτης ροπής του συστήματος προς την παράνομη οργάνωση και την αυθαίρετη εκτέλεση σχεδίων. Άλλωστε, κράτος και παρακράτος φαίνεται να αποτελούν τις δύο όψεις του Ιανού στην Τουρκία, καθώς διέπονται από μια αμφίδρομη σχέση, όπου οι απειλές κατά της ασφάλειας και της ακεραιότητας της χώρας που θέτει το ένα, αποτελούν τον λόγο ύπαρξης του άλλου. Ενώ αυτό που χρειάζεται η Τουρκία είναι να δημιουργηθούν οι κατάλληλες εκείνες συνθήκες για δημοκρατικό διάλογο, όπου όλες οι πολιτικές δυνάμεις και θεσμοί θα συμμετάσχουν επί ίσοις όροις.

Κ. Βοσπορίτης, ο νεώτερος
Το Παρόν της Κυριακής - 25.01.2009

Βήματα εμπρός για την Τουρκία στο θέμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων

Σαφής βελτίωση της Τουρκίας στο θέμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων παρατηρείται τον τελευταίο καιρό, γεγονός που φέρνει την Τουρκία πιο κοντά στην ΕΕ. Ενδεικτική είναι η περίπτωση δύο Τούρκων που βαφτίστηκαν Χριστιανοί, γεγονός αδιανόητο στη γείτονα χώρα που επί δεκαετίες έκανε ότι μπορούσε για να μην μείνει ρουθούνι αλλόθρησκου στην επικράτεια.

Οι δύο βαφτισμένοι, ο Turan Topal (37 ετών - δεξιά στην φωτογραφία) και ο Hakan Tastan (46 ετών - αριστερά), είναι ακόμα ζωντανοί!! Και ως φαίνεται δεν τους λείπει ούτε ένα δάχτυλο, οι οικογένειες τους ζουν, ΔΕΝ τους έκαναν πρωκτικό ηλεκτροσόκ, δεν τους έστειλαν για “δουλειά” στην Ανατολία. Μόνο μια ψιλοδίωξη ασκήθηκε, για “προσβολή του τουρκισμού” και την διάδοση του Χριστιανισμού μέσω “παράνομων” μεθόδων. Το επίμαχο άρθρο 301 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας της Τουρκίας αντιμετωπίζει την προσβολή του «τουρκισμού» ως έγκλημα, ενώ το νομοθέτημα αξιοποιήθηκε ήδη από τη δικαστική εξουσία για την παραπομπή ενώπιον της Δικαιοσύνης δεκάδων συγγραφέων, συμπεριλαμβανομένου και του τιμηθέντος με βραβείο Νομπέλ Λογοτεχνίας, Ορχάν Παμούκ.

Άλλο ενθαρρυντικό σημείο προόδου, είναι η δυσκολία εύρεσης ψευδομαρτύρων για να στοιχειοθετηθούν οι κατηγορίες. Ένα πλήθος εφήβων που είχε κληθεί, δεν πάτησε το πόδι του να καταθέσει.

Πέραν αστεϊσμών, υπάρχει όντως μια τάση μερίδας πληθυσμού της Τουρκίας να αναζητά τις ρίζες του είτε αυτές είναι εθνικές είτε φυλετικές. Η κατάσταση όμως παραμένει απογοητευτική ο δε πόλεμος κράτους - στρατού - δικαιοσύνης μένεται.

olympiada
(οι πληροφορίες από το Berlin - Athens)

Οι αρνητές της γενοκτονίας, συνεργοί του Ολοκαυτώματος

Η νεοελληνική συνενοχή στη Μικρασιατική Γενοκτονία

Μια παλαιότερη ανάρτηση από το μαχητικό pontosandaristera.wordpress.com για να θυμούνται οι Ατατουρκοκλάγνοι...

Σε πρόσφατες δηλώσεις του, ο (κεμαλιστής) εθνικιστής και ισλαμιστής Τούρκος υπουργός Άμυνας Βεζντί Γκιονούλ, ανέφερε ότι η εθνοκάθαρση των Ελλήνων (στην Ιωνία) και των Αρμενίων ήταν αναγκαία για να μπορέσει να δημιουργηθεί τουρκικό εθνικό κράτος. Το εκπληκτικό είναι ότι από ελληνικής πλευράς, οι μόνες αντιδράσεις ήταν αυτές των δημοσιογράφων και των προσφυγικών οργανώσεων. Οι καθ’ ύλην αρμόδιοι, αυτοί που έχουν αναλάβει να μελετούν τη νεοελληνική ιστορία επέδειξαν αιδήμονα σιωπή. Γιατί όμως;

Γιατί η βασική αντίληψη που επικρατεί στη νεοελληνική ιστορία και αποθεώνεται στις μέρες με την ομάδα Λιάκου και τους λοιπούς αντίστοιχους ιστορικούς της Ψωροκώσταινας, είναι παρόμοια με αυτή του Βεζντί Γκιονούλ, την οποία είχε δοξάσει πρώτη, τις παλιές καλές της μέρες, η τουρκοφιλική νεοελληνική Ακροδεξιά. Με το πρόσχημα ότι όλα αυτά είναι συμπτώματα της διαδικασίας δημιουργίας εθνικών κρατών αμφισβήτησαν ακόμα και τη Γενοκτονία των Αρμενίων και προσπαθούν διαρκώς να διασύρουν και να υπονομεύσουν το προσφυγικό κίνημα και τις κατακτήσεις του της δεκαετίας του ‘90 .

Η μηχανιστική αντι-ουμανιστική (και αντιπροσφυγική) αντίληψη της ιστορίας βρίσκει την αποθέωσή της στα εκσυχρονισμένα παλαιοελλαδίτικα (κυρίαρχα) ρεύματα !

Είναι τραγικό για τους Νεοέλληνες, ότι στις φασιστικές δηλώσεις του Γκιονούλ αντέδρασαν μόνο αριστεροί Τούρκοι ιστορικοί.

Ας αφιερώσουμε λοιπόν στους δικούς μας απολογητές της Μικρασιατικής Γενοκτονίας, ένα κείμενο για τη σφαγή της Φώκαιας (1914), του τότε Αμερικανού προξένου στη Σμύρνη Τζορτζ Χόρτον.

Η Σφαγή της Φώκαιας

Η πλήρης και τεκμηριωμένη έκθεση του θηριώδους διωγμού του Ελληνικού πληθυσμού της περιοχής Σμύρνης πού έγινε στα 1914 δεν είναι δύσκολο να γίνει· θα είναι όμως αρκετό, σαν παράδειγμα να δώσωμε μόνο μερικά αποσπάσματα από μια έκθεση του αυτόπτου Γάλλου Manciet, πού άφορα τις σφαγές και λεηλασίες πού έγιναν στη Φώκαια, μια πόλη με οκτώ χιλιάδες Έλληνες και τετρακόσιους περίπου Τούρκους κατοίκους, πού είναι κτισμένη στην παραλία, σε μικρή απόσταση απ’ τη Σμύρνη. Η καταστροφή της Φώκαιας προκάλεσε μεγάλο ενδιαφέρον στη Μασσαλία, γιατί τη Γαλλική αυτή πόλη είχαν ιδρύσει κάτοικοι της ομώνυμης αρχαιότατης Ελληνικής πόλεως.

Η Φώκαια είναι η μητρόπολη της Μασσαλίας. Ο κ. Manciet ήταν παρών στη σφαγή και λεηλασία της Φώκαιας και μαζί με τρεις άλλους Γάλλους, τους κ. κ. Sartiaux, Carlier και Dandria, έσωσε εκατοντάδες ψυχών μετο θάρρος και την ψυχραιμία του.

Η έκθεση αρχίζει με την εμφάνιση επάνω στους λόφους πού βρίσκονται πίσω απ’ την πόλη οπλισμένων συμμοριών πού πυροβολούσαν για να ενσπείρουν τον πανικό. Οι τέσσερις Γάλλοι, πού αναφέραμε παραπάνω, κατοικούσαν μαζί, όταν όμως άρχισε ο πανικός χωρίσθηκαν και εγκαταστάθηκαν ο καθένας σε άλλο σπίτι. Ζήτησαν απ’ τον Καϊμακάμη χωροφύλακες για την προστασία τους και στον καθένα τους δόθηκε ένας. Άφησαν ανοιχτές τις πόρτες κι έδιναν καταφύγιο σε οποίον ερχόταν. Έφτιαξαν πρόχειρα με κατάλληλο ύφασμα τέσσερις Γαλλικές σημαίες και τις ανήρτησαν έξω απ’ το κάθε σπίτι. Ας συνεχίσωμε όμως τη διήγηση με τις λέξεις του ίδιου του κ. Manciet, μεταφράζοντας απ’ τα Γαλλικά:

«Στη διάρκεια της νύχτας οι οργανωμένες συμμορίες εξακολούθησαν τη λεηλασία της πόλεως. Κατά την αυγή εξακολουθούσαν να ρίχνωνται πολύ δυνατοί πυροβολισμοί μπροστά στα σπίτια. Βγήκαμε αμέσως έξω οι τέσσερις μας και είδαμε το πειό φρικτό θέαμα πού θα μπορούσε να ονειρευτεί κανείς. Η ορδή πού είχε μπει στην πόλη ήταν ωπλισμένη με Γκράδες και τουφέκια του ιππικού. Ένα σπίτι ήταν μέσα στις φλόγες. Απ’ όλες τις διευθύνσεις οι Χριστιανοί έτρεχαν προς την παραλία προσπαθώντας να βρουν βάρκες για να φύγουν μ’ αυτές, αλλά απ’ την νύχτα κιόλας δεν είχε μείνει καμμιά. Άκουγε κανείς κραυγές τρόμου ανακατεμμένες με τους κρότους των πυροβολισμών. Ο πανικός ήταν τέτοιος, ώστε μια γυναίκα με το παιδί της πνίγηκαν σε νερό βάθους εξήντα εκατοστομέτρων.

«Ο κ. Carlier είδε ένα φρικτό θέαμα. Ένας Έλληνας στεκόταν μπροστά στην πόρτα του σπιτιού του, μέσα στο όποιο ήταν η γυναίκα του και η κόρη του και οπού ήθελαν να μπουν οι ληστές. Άπλωσε τα χέρια του για να τους εμποδίσει να μπουν. Η χειρονομία αυτή του στοίχισε τη ζωή γιατί τον πυροβόλησαν στο στομάχι. Ενώ έτρεχε τρικλίζοντας προς τη θάλασσα, τον πυροβόλησαν ξανά από πίσω και το πτώμα του κειτόταν εκεί επί δύο μέρες.

«Ευτυχώς υπήρχαν στον λιμένα δυο ατμόπλοια και κατορθώσαμε να επιβιβάσωμε σ’ αυτά τους δυστυχείς Χριστιανούς σε μικρές ομάδες. Παρά τις προσπάθειες μας οι ταλαίπωροι αυτοί άνθρωποι είχαν τέτοια βία να φύγουν, ώστε αναποδογύρισαν τις μικρές βάρκες. Μια αποκρουστική λεπτομέρεια απέδειξε τον κυνισμό της ορδής εκείνης, η οποία με την πρόφαση του αφοπλισμού των φευγόντων ελήστευε αδιάντροπα τους κακόμοιρους και τρομοκρατημένους αυτούς ανθρώπους από τα τελευταία υπάρχοντα τους. Οι ληστές άρπαζαν με τη βία από γρηές δέματα και κλινοσκεπάσματα. Με κατέλαβε αγανάκτηση και τόσο συχάθηκα βλέποντας τις ελεεινότητες αυτές, ώστε είπα σε έναν αξιωματικό της χωροφυλακής, ότι αν δεν σταματούσε αυτό το πράγμα θα έπαιρνα ο ίδιος ένα όπλο και θα πυροβολούσα επάνω στους ληστές.

Αυτό έφερε το αποτέλεσμα πού ήθελα, και οι δυστυχείς εκείνοι μπόρεσαν να επιβιβαστούν με ό,τι είχαν μπορέσει να σώσουν απ’ την καταστροφή, πράγμα πού δείχνει ότι η όλη επιχείρηση θα μπορούσε εύκολα να τεθεί υπό έλεγχο.

«Η λεηλασία όμως είχε σταματήσει μόνο στην άμεση γειτονιά μας. Παραπέρα είδαμε πόρτες να σπάζωνται και άλογα και γαϊδούρια να φορτώνωνται με λάφυρα. Αυτό συνεχίστηκε όλη τη μέρα. Κατά το βράδυ ανέβηκα σ’ ένα μικρό λόφο και είδα καμμιά εκατοστή καμήλες φορτωμένες με τα λάφυρα της πόλεως. Περάσαμε εκείνη τη νύχτα μέσα σε αγωνία, αλλά δεν συνέβη τίποτε.

Τούρκοι ατακτοι (Τσέτες)

«Την άλλη μέρα ξανάρχισε η μεθοδική λεηλασία της πόλεως. Και τότε άρχισαν να φτάνουν οι πληγωμένοι. Επειδή δεν υπήρχε γιατρός, ανέλαβα εγώ να τους δώσω τις πρώτες βοήθειες προτού να τους επιβιβάσουν σε πλοία για τη Μυτιλήνη. Βεβαιώνω ότι όλοι εκείνοι οι πληγωμένοι με εξαίρεση δύο η τριών ήταν επάνω από εξήντα ετών. Ανάμεσα τους υπήρχαν γρηές επάνω από ενενήντα ετών, πού είχαν πυροβοληθεί και είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι είχαν τραυματιστεί υπερασπιζόμενες τα αγαθά τους. Επρόκειτο απλούστατα περί σφαγών.

Το παραπάνω απόσπασμα απ’ την περιγραφή της λεηλασίας της Φώκαιας στα 1914 απ’ τον κ. Manciet, της οποίας αυτός υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας το παρέθεσα για πολλούς λόγους. Είναι αναγκαίο για την πλήρη και εμπεριστατωμένη περιγραφή της βαθμιαίας θηριώδους εξοντώσεως των Χριστιανών πού διενεργήθηκε στη Μικρά Ασία και την Τουρκική αυτοκρατορία στα τελευταία αυτά χρόνια και αποκορυφώθηκε στη φρικαλέα καταστροφή της Σμύρνης. Είναι μια ιδιαίτερα ζωντανή διήγηση πού φανερώνει την αναλλοίωτη φύση του Τούρκου και του χαρακτήρας του σαν πλάσματος με αγρία πάθη πού ζει ακόμα στην εποχή του Ταμερλάνου και του Ούννου Αττίλα.

Γιατί οι Τούρκοι είναι πραγματικά ένας αναχρονισμός· ακόμα και τώρα λεηλατούν, σκοτώνουν, αρπάζουν και μεταφέρουν τα λάφυρα τους επάνω σε καμήλες, είναι ιδιαίτερα σημαντικό επίσης, γιατί διηγείται μια ιστορία πού μοιάζει τρομερά σε μερικά απ’ τα κατορθώματα του ίδιου του Μωάμεθ, δίνει επίσης μια καθαρή εικόνα για το τι συνέβη επάνω σε ολόκληρη την παραλία της Μικράς Ασίας και πολύ μακρύτερα στο εσωτερικό της στα 1914, οπότε καταστρεφόταν βαθμιαία ένας ακμάζων και γρήγορα προοδεύων πολιτισμός, πού αποκαταστάθηκε μεν αργότερα όταν έφθασε εκεί ο Ελληνικός Στρατός, για να καταλήξει όμως σε εντελή καταστροφή κάτω απ’ τα αιματοβαμμένα και ασελγή χέρια των οπαδών του Μουσταφά Κεμάλ, αφ’ ετέρου το παραπάνω απόσπασμα τονίζει το μόνιμο σημείο, πού είναι τόσο αναγκαίο να κατανοηθεί απ’ τους Ευρωπαίους και τους Αμερικανούς, ότι όλα αυτά ήταν μια «ωργανωμένη επιχείρηση» όπως λέγει ο κ. Manciet.

«Βρήκαμε μια γρηά πού κοιτόταν στο δρόμο, και πού ήταν σχεδόν παράλυτη από τα κτυπήματα. Είχε δυο μεγάλες πληγές στο κεφάλι πού είχαν γίνει από κτυπήματα υποκόπανου τουφεκίου τα χέρια της ήταν κομμένα, το πρόσωπο της πρησμένο. «Ένα κορίτσι πού είχε δώσει όλα τα χρήματα πού είχε, το είχαν ευχαριστήσει με μαχαιριές, μια στο μπράτσο και μια άλλη στην περιοχή των νεφρών. Μια αδύνατη γρηά είχε κτυπηθεί τόσο άσχημα με ένα τουφέκι ώστε τα δάκτυλα του αριστερού χεριού της είχαν πέσει.

«Όσο περνούσε η μέρα πού ακολούθησε, απ’ όλες τις διευθύνσεις έφθαναν οικογένειες πού είχαν κρυφτεί στα βουνά. Όλοι είχαν υποστεί βιαιοπραγίες. Ανάμεσα σ’ αυτούς ήταν μια γυναίκα πού είχε ιδεί να σκοτώνουν μπροστά στα μάτια της τον άντρα της, τον αδερφό της και τα τρία παιδιά της.

«Εκείνη τη στιγμή μάθαμε μια φρικτή λεπτομέρεια. Είχε δολοφονηθεί ένας γέρος παραλυτικός πού κοιτόταν αβοήθητος επάνω στο κρεβάτι του, όταν μπήκαν στο σπίτι οι ληστές.

«Η Σμύρνη μας έστειλε στρατιώτες για ν’ αποκαταστήσουν την τάξη. Καθώς κυκλοφορούσαν οι στρατιώτες αυτοί μέσα στους δρόμους, πήραμε μια ιδέα για το τι είδους τάξη θ’ αποκαθιστούσαν: εξακολούθησαν και αυτοί τη λεηλασία της πόλεως.

«Κάναμε ένα γύρο επιθεωρήσεως μέσα στην πόλη. Η λεηλασία ήταν πλήρης· πόρτες είχαν γκρεμιστεί και κείνες πού δεν μπορούσαν να τις βγάλουν τις κατέστρεψαν. Η Φώκαια πού ήταν προηγουμένως ένας τόπος μεγάλης δραστηριότητας, τώρα ήταν μια νεκρούπολη.

«Μας έφεραν μια γυναίκα πού πέθανε· την είχαν βιάσει δεκαεπτά Τούρκοι. Επίσης είχαν πάρει μαζί τους στα βουνά ένα κορίτσι δέκα εξ’ ετών αφού σκότωσαν μπροστά στα μάτια του τον πατέρα και την μητέρα της. Έτσι είχαμε ιδεί τα πέντε χαρακτηριστικά της λεηλασίας μια; πόλεως: την κλοπή, τη λαφυραγωγία, τον εμπρησμό, τους σκοτωμούς και τους βιασμούς.

«Ήταν ολοφάνερο ότι όλα αυτά αποτελούσαν μια ωργανωμένη επίθεση με την πρόθεση της εκδιώξεως των ραγιάδων δηλ. των Χριστιανών Οθωμανών υπηκόων απ’ τα παράλια. «Είναι ακατανόητο το ότι οι άνθρωποι εκείνοι θα μπορούσαν να έχουν στην κατοχή τους τόσο πολλά στρατιωτικά όπλα, αν δεν τους τα είχαν δώσει. Όσο για τους Χριστιανούς της παλιάς Φώκαιας, δεν προσπάθησαν ούτε για μια στιγμή να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Έτσι αυτό πού έγινε ήταν καθαρή σφαγή.

«Διαβάσαμε στις εφημερίδες ότι η τάξη είχε αποκατασταθεί και ότι στις περιοχές για τις οποίες μιλούμε, οι Χριστιανοί δεν είχαν τίποτε πιά να φοβηθούν ούτε για τον εαυτό τους, ούτε για τ’ αγαθά τους. Αυτό δεν ήταν μια δήλωση χωρίς σημασία. Γιατί δεν υπήρχε πιά περιθώριο για επικράτηση της τάξης. Οι περιουσίες δεν είχαν πιά να φοβηθούν τίποτε, γιατί είχαν περιέλθει όλες σε καλά χέρια - στα χέρια των ληστών».

ΤΑΣΟΣ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ: ΧΑΦΙΕΔΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΠΟΝΤΙΟΥΣ ΣΤΗ "SABAH"

Από το ανεξάρτητο μαχητικό “Πόντος και Αριστερά” που επιμένει να θυμάται και να μάχεται τον φασισμό και την προσφυγοφοβία.

Σε εθνικιστική τουρκική εφημερίδα….
«Εμπρός στο δρομο που χάραξε ο Πλεύρης»

Μετά τον Βεζντί Γκιονούλ χτύπησε και ο δικός μας Τάσος Κωστόπουλος. Στους συντρόφους του της εθνικιστικής Sabah εξομολογήθη τους βαθύτερους καϋμούς που του δημιούργησαν οι

τρισάθλιοι Πόντιοι, που παρόλες τις νουθεσίες των Νεότουρκων, του Μουσταφά Κεμάλ του Ατατούρκ και του συντρόφου Στάλιν, μυαλό δε φαίνεται να έχουν βάλει!!!
Έτσι, στις 31 Δεκεμβρίου δημοσιεύτηκε (με την έγκριση του), κείμενο στην τουρκική εθνικιστική εφημερίδα “Sabah“ (κάτι σαν τον “Αδεσμευτο”) για τις απόψεις και τη δουλειά του Τάσου Κωστόπουλου (της ομάδας του “Ιού”).

Καρφώνει τους Πόντιους και αμφισβητεί τη γενοκτονία, η οποία έχει αναγνωριστεί επισήμως από το ελληνικό κοινοβούλιο με ομόφωνη απόφαση όλων των κομμάτων.
Και όχι μόνο αυτό… O Κωστόπουλος ως αυθεντικός επί της ουσίας φανατικός αντιπρόσφυγας, δείχνει εν τοις πράγμασι να γράφει στα παλιά του τα παπούτσια και το μόνο αρμόδιο ακαδημαϊκό όργανο για ζητήματα γενοκτονίας και εθνικών εκκαθαρίσεων, τη διεθνή ένωση (που ελέγχεται από Αρμένιους και Εβραίους) υπό τον τίτλο International Association of Genocide Scholars (IAGS), η οποία συμπεριέλαβε τη Γενοκτονία των Ελλήνων της Ανατολής (και όχι μόνο των Ποντίων) στις μεγάλες γενοκτονίες του 20ου αιώνα.

Το κείμενο, που δημοσιεύτηκε με τη συνεργασία του Κωστόπουλου, έχει και φωτογραφία του επίμαχου συγγραφέα, την οποία και αναδημοσιεύουμε. Είναι λίγο παράδοξο το κείμενο για τον Κωστόπουλο, γιατί φαίνεται να “καρφώνει” τους Πόντιους στους Τούρκους εθνικιστές. Για δε τη Μικρασιατική Καταστροφή αναφέρει μόνο ένα γεγονός εγκλήματος από το διαλυμένο ελληνικό στρατό μετά την ήττα και δε λέει κουβέντα για το οργανωμένο σχέδιο εξόντωσης των χριστιανικών πληθυσμών που εκπόνησαν οι Νεότουρκοι απ’ το 1911 και υλοποίησαν συστηματικά από το ‘14. Με αποτέλεσμα ο ελληνικός

πληθυσμός της Μικράς Ασίας, να απωλέσει περί τα 800.000 ατόμων. Ξεπερνούσε τα 2 εκατομμύρια πριν το ‘14.

Στην Ελλάδα όμως καταμετρήθηκαν το 1928 1.250.000 πρόσφυγες της Μικρασιατικής Καταστροφής.

Ο Κωστόπουλος ανήκει στην ομάδα των “αρνητών των γενοκτονιών“. Όπως ακριβώς και ο Πλεύρης αμφισβητεί τη γενοκτονία των Εβραίων, έτσι κι αυτός αμφισβητεί τη γενοκτονία των Ποντίων και όχι μόνο. Συγκαλύπτει τα οργανωμένα εγκλήματα του τουρκικού εθνικισμού στο σύνολο της Μικράς Ασίας και προβάλλει την ανεξέλεγκτη στάση και τις εγκληματικές ενέργειες ηττημένων Ελληνων στρατιωτών. Το άρθρο αυτό για την αναθεωρητική δουλειά του Κωστόπουλου έκανε μεγάλη αίσθηση στην Τουρκία και αναπαρήχθη από πολλούς εθνικιστικούς κύκλους.

[ΕΔΩ] για να δείτε το ρατσιστικό αντιποντιακό άρθρο της ντροπής του αρνητή της Γενοκτονίας, ο οποίος ξεσαλώνει σε μια τουρκική εθνικιστική εφημερίδα, αποδεικνύοντας έτσι ποιούς θεωρεί αυθεντικούς του φίλους.

Προσέξτε ότι για τις σφαγές στην Ιωνία που ξεκίνησαν από το ‘14 και κορυφώθηκαν με την πυρπόληση και τη σφαγή της Σμύρνης δε λέει κουβέντα. Ούτε καν ισολογισμό του αίματος κάνει πλέον, όπως συνήθιζαν μέχρι τώρα…. Τα μόνα εγκλήματα στην Ιωνία τα έκανε ο διαλυμένος ελληνικός στρατός, υποστηρίζει στο κείμενό του στην Sabah !

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ

Pontus’ta soykırım yok ama çok kan döküldü
Δεν υπάρχει Γενοκτονία στον Πόντο όμως χύθηκε πολύ αίμα

O Κωστόπουλος επίσης εξέτασε τις αιματηρές συγκρούσεις στο Πόντο τις οποίες έχει ανακηρύξει η Ελλάδα ως «Γενοκτονία του Πόντου» κατά τις οποίες οι Ρωμιοί, Τούρκοι και οι Αρμένιοι επιδόθηκαν σε ένα αγώνα μέχρι εσχάτων όπως τα παρουσιάζει με αρχεία.

http://img.sabah.com.tr/i3/sp.gifYunanistan’ın “Pontus Soykırımı” ilan ettiği Karadeniz’deki kanlı çatışmaları da inceleyen Kostopulos olayların Rum, Türk ve Ermeniler için ölüm kalım meselesi olduğunu belgeleriyle ortaya koyuyor..

Ο Έλληνας δημοσιογράφος και ερευνητής Τάσσος Κωστόπουλος στο οπισθόφυλλο του βιβλίου του «1919-1922 Πόλεμος και Εθνοκάθαρση» αναφέρει στο ενημερωτικό κείμενο τα ακόλουθα: Σε αντίθεση με τους οπαδούς της Μεγάλης Ιδέας, Ο Ελληνικός Στρατός μαζί με τα

άτακτα ανταρτικά σώματα που τον συνόδευαν στον Βαλκανικό Πόλεμο 1912-13 όσο και στην Μ.Ασία την περίοδο 1919-22 διέπραξε πράξεις βίας που δεν απέχουν κατά πολύ απ’ αυτές των αντιπάλων του. Οι πληθυσμοί που βρέθηκαν στη λάθος πλευρά των συνόρων υπέστησαν πολλά βάσανα. Όπως οι Έλληνες του Πόντου και του Αιγαίου που ξεριζώθηκαν και οι Κρητικοί Μουσουλμάνοι και οι Σλάβοι της Μακεδονίας εξαναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους που τα πυρπόλησε ο Ελληνικός Στρατός.. Ο Κωστόπουλος για να γράψει το βιβλίο του βασίστηκε στα απομνημονεύματα στρατιωτών εκείνης της εποχής , τα αρχεία του Κέντρου Μικρασιατικών Μελετών, τα Πρακτικά της Βουλής των Ελλήνων, επωφελήθηκε από πηγές του Τουρκικού Ιδρύματος Ιστορίας, Ινστιτούτα Στατιστικής και ξένες πηγές. Ο συγγραφέας παρουσιάζει πως ο Έλληνας ηγέτης Βενιζέλος το 1918 στις διαπραγματεύσεις του Λονδίνου και Παρισιού λέγοντας ότι «οι Έλληνες της Ανατολής σφάζονται από τους Τούρκους» εξασφάλισε την απόφαση του Ελληνικού στρατού στην Σμύρνη . Όμως όταν έχασε ο Βενιζέλος το 1920 τις εκλογές και παλινορθώθηκε ο εξορισμένος Βασιλείας Κωνσταντίνος ενώ είχε υποσχεθεί την απόσυρση του Στρατού επιτέθηκε στην Άγκυρα όπου συνάντησε την αντίσταση του τουρκικού λαού πως οι Έλληνες στρατιώτες που άσκησαν βία με την καταστροφή των χωριών κατά την διέλευση και βίασαν γυναίκες με αποτέλεσμα να συγκρουσθούν με τους Έλληνες αξιωματικούς και σαν αποτέλεσμα αυτού να υπάρξει διχασμός μέσα στο Στρατό.

ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

Όλα αυτά τα γεγονότα, εξηγούνται με λεπτομέρεια με βάση τα απομνημονεύματα Ελλήνων στρατιωτών που πολέμησαν και τα ελληνικά στρατιωτικά αρχεία . Ο Κωστόπουλος αναφέρεται και στα αιματηρά γεγονότα του Πόντου τα οποία η Ελληνική Βουλή το 1992 τα αναγνώρισε ως «Γενοκτονία του Πόντου». Η «Ποντιακή Γενοκτονία» που αναφέρεται στα αιματηρά γεγονότα δεν είναι με κανένα τρόπο γενοκτονία, κατά τις μαρτυρίες των εμπλεκομένων επρόκειτο για σύγκρουση μέχρι θανάτου μεταξύ Ελλήνων, καθώς επίσης Τούρκων και Αρμενίων πράγμα που το επιβεβαιώνουν και τα Προξενικά αρχεία και στατιστικά στοιχεία. Δεν μπόρεσα να μην πω διαβάζοντας το βιβλίο του Κωστόπουλου να μην πω «Χαλάλι στο θάρρος του συγγραφέα». Το είπα και στον ίδιο. Αφού διάβασα το βιβλίο ετοίμασα την είδηση για να την στείλω στην εφημερίδα αλλά μετά φρέναρα τον εαυτό μου. Φοβήθηκα ότι σε μερικούς που θα διαβάσουν το βιβλίο αυτό ή την σχετική είδηση ότι θα μπορούσαν να ξυπνήσουν αισθήματα μίσους και εκδίκησης και άφησα την είδηση στο συρτάρι... μέχρι να μιλήσω με τον Κωστόπουλο.

ΤΟΥΣ ΕΚΑΨΑΝ ΖΩΝΤΑΝΟΥΣ ΣΤΟ ΤΖΑΜΙ

Ένα αρχείο από το βιβλίο.. Ο συνταγματάρχης Στυλιανός Γονατάς λέει στην αναφορά του «Κατά την υποχώρηση του ο Ελληνικός στρατός έκαιγε όπως περνούσε τα χωριά και τις πόλεις και λεηλατούσε. Σαλιχλι, Κασαμπά, Μαγνησία, Ουσακ, Δικέλια, .. όλα έγιναν παρανάλωμα. Οι στρατιώτες δεν ήταν πλέον στρατιώτες… Οι Έλληνες των Βρυούλων οπλίστηκαν για προστατεύσουν τα χωριά τους . Οι στρατιώτες που λιποτακτούν συγκροτούν άτακτες ομάδες, Μεταξύ τους υπάρχουν και στρατιώτες Κιρκάσιοι και Κιρκίζιοι που είχαν ενταχθεί στον Ελληνικό στρατό. Πυρπόλησαν στην Πάνοrμο ένα τζαμί . Έκαψαν ζωντανούς αυτούς που διέφυγαν μέσα. Σύμφωνα με τους αυτόπτες μάρτυρες, οι ηλικιωμένοι, γυναίκες και παιδιά που διέφυγαν από τους έλληνες στρατιώτες και κρύφθηκαν σε τζαμί. Οι άτακτοι δεν μπόρεσαν να εισβάλουν στο τζαμί αλλά έριξαν αναμμένα χόρτα και δαδιά μέσα. Οι φονιάδες στρατιώτες πυροβόλησαν στους εξερχόμενους με την ψυχή στο στόμα και σκοτώθηκαν όλοι. Κατά άλλους αυτόπτες μάρτυρες τα νέα κορίτσια βιάστηκαν αφού τις έδεναν στα δένδρα ή τις κάρφωναν από τα μαλλιά τους στη γη.http://img.sabah.com.tr/i3/sp.gif

STELYO BERBERAKİS
31.12.2008

Για τους αρνητές της Γενοκτονίας (στους οποίους εντάσσεται ο Τάσος Κωστόπουλος) ο Νίκος Ουζούνογλου, πρόεδρος της Ομοσπονδίας των Κωνσταντινουπολιτών γράφει:

Η Ψυχική Ικανοποίηση των Αρνητών Πράξεων Μαζικής Βίας κατά της Ανθρωπότητας του παρελθόντος από Επιστημονικοφανείς Ακαδημαϊκούς:

Η Περίπτωση Προσπάθειας Υποβάθμισης των Σεπτεμβριανών

Αποτελεί φαινόμενο στους καιρούς μας η πρακτική της δημόσιας άρνησης ή ακόμα μεγάλης κλίμακας υποβάθμιση από επιστημονικοφανείς ακαδημαϊκούς, ιστορικών γεγονότων που εμπεριέχουν πράξεις μαζικά εκτεταμένης βίας κατά της ανθρωπότητας. Το θέμα της άρνησης εγκληματικών πράξεων κατά της ανθρωπότητας - όρος που έχει καθιερωθεί από τις αρχές του εικοστού αιώνα στο διεθνές δίκαιο - απασχολεί τα τελευταία χρόνια τη διεθνή κοινότητα, τη νομική επιστήμη, την ψυχολογία αλλά και τους διεθνείς οργανισμούς για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Σε πολλές περιπτώσεις οι Αρνητές προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την αρχή της ελευθερίας του λόγου για να επιμείνουν στην προσπάθεια υποβάθμισης των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας του παρελθόντος. Όμως σε αρκετές περιπτώσεις ανεξάρτητα δικαστήρια όπως το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ) έχουν αποφασίσει ότι η Άρνηση αποδεδειγμένων πράξεων μαζικής βίας κατά ανθρωπίνων κοινωνιών δεν μπορεί να εκμεταλλεύεται την ελευθερία του λόγου και ούτε να βρίσκει άσυλο αλλά πρέπει απεναντίας να καταδικάζεται.

Είναι σημαντικό να γίνουν κατανοητά τα κίνητρα των Αρνητών, ο τρόπος σκέψης και η διαμόρφωση των αντιλήψεων τους. Οι Αρνητές μπορούν να καταταγούν ανάλογα με τα κίνητρα τους σε διάφορες κατηγορίες. Μια από αυτές είναι η περίπτωση των “Αθώων Αρνητών” λόγω έμμεσης πληροφόρησης για τα ιστορικά δεδομένα που αφορούν πράξεις μαζικής βίας - εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας. Η ψυχολογική δυναμική των Αρνητών,Άρνηση είναι μια πράξη επικρότησης πράξεων μαζικής βίας και ουσιαστικά η προτροπή για νέες πράξεις του ίδιου τύπου στο μέλλον. Δεν είναι τυχαίο ότι τα γεγονότα όπως των Σεπτεμβριανών επαναλήφθηκαν στο Τσόρουμ 1979, Μάρας 1978, Σεβάστεια 1993, συνοικία Γκαζή 1995 και μόλις πριν 15 μέρες στην κωμόπολη Αλτινοβά κοντά στο Αϊβαλή. όπως έχει αποδείξει η επιστημονική έρευνα, είναι μια πράξη εκδήλωσης πικρίας και κακόβουλης ψυχολογικής επιθετικότητας κατά των θυμάτων των γεγονότων, αλλά στην πραγματικότητα κατά όλων των ανθρώπινων κοινωνιών. Επί της ουσίας η ‘

Η κατηγοριοποίηση των Επιχειρημάτων Άρνησης

Η μελέτη των επιχειρημάτων που επικαλούνται ορισμένοι επιστημονικοφανείς ακαδημαϊκοί στην άρνηση πράξεων μαζικής βίας μπορούν να καταταγούν στις εξής περιπτώσεις:

(1) Η Αθωότητα και το Αλάθητο

Οι Αρνητές αυτής της κατηγορίας ισχυρίζονται ότι αναζητούν την αλήθεια αλλά δεν πιστεύουν ότι οι θύτες μπορούν να είναι τόσο σκληροί ώστε να έχουν πράξει τέτοιες φρικαλεότητες. Επιπλέον υποστηρίζουν ότι όσο μαζικά να και να ήταν τα γεγονότα της βίας, αυτά θα πρέπει να ξεχαστούν και να υπάρξει συγχώρεση και λήθη.

Οι Αρνητές αμφισβητούν τα διάφορα γεγονότα, με την πρόφαση ότι πρέπει να υπάρξει περαιτέρω επιστημονική έρευνα επί του θέματος. Πρόκειται για μεθόδευση που προσπαθεί να πείσει τους καλόπιστους ανθρώπους προκαλώντας σύγχυση ώστε να μην πάρουν σαφή θέση και να καταδικάσουν τις πράξεις εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας του παρελθόντος. Για την εφαρμογή της μεθόδου αυτής απαιτείται Ινστιτούτα - Ερευνητικά Κέντρα με βαρύγδουπους τίτλους, να θέσουν τους Αρνητές υπό την στέγη τους. Στη χώρα μας υπάρχουν αρκετά τέτοια Κέντρα που χρηματοδοτούνται από πηγές εξωτερικού αλλά ακόμα και από κρατικά κονδύλια.

Εδώ τα επιχειρήματα βασίζονται στην ομολογία ότι ναι μεν αυτά που συνέβησαν ήταν θλιβερά αλλά σήμερα πρέπει να είμαστε ρεαλιστές αφού μόνο με την προσέγγιση αυτή, δηλαδή να μην μιλάμε για τα γεγονότα του παρελθόντος, θα εξασφαλίσουμε την ειρήνη. Θα πρέπει όλοι να είμαστε ρεαλιστές, αφού όλοι λίγο ή πολύ έχουν πράξει εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και επομένως θα είναι για όφελος όλων η επικράτηση της (ανέντιμης) λήθης (δηλαδή το αντίθετο της αλήθειας).

(4) Η Πρόκληση Σύγχυσης με Παραμόρφωση και Ανατροπή της Χρονικής Σειράς των Γεγονότων

Πρόκειται για ανέντιμες μεθοδεύσεις πρόκλησης σύγχυσης όσον αφορά τα γεγονότα με συστηματικές παραμορφώσεις αυτών (αιτίων και αποτελεσμάτων) και κυρίως ανατροπής της αλληλουχίας αυτών. Με τον τρόπο αυτό προκύπτουν ψευδή συμπεράσματα με τα οποία γίνεται η προσπάθεια αναίρεσης του προσχεδιασμού των γεγονότων από κρατικές ή παρακρατικές οργανώσεις.

(5) Υπεκφυγές, Παιχνίδια Ορισμών και Χρήση Συνθημάτων

Είναι η χρήση μεθόδων υπεκφυγής συζήτησης της ουσίας των γεγονότων. Στην κατεύθυνση αυτή είναι συνηθισμένη η αμφισβήτηση του χαρακτήρα των υπό εξέταση γεγονότων. Μια άλλη μέθοδος είναι η χρήση συνθημάτων. Κλασσικό παράδειγμα είναι η εκτόξευση κατηγοριών από τους Αρνητές κατά αυτών που ζητούν την μη-λήθη (δηλαδή την αλήθεια) ότι είναι φανατικοί εθνικιστές, που αποσκοπούν στην καλλιέργεια μίσους για ίδιους σκοπούς. Τέλος σημαντικό εργαλείο είναι η περιπτωσιολογία ώστε με την απομόνωση των επιμέρους γεγονότων να υποβαθμίζεται η ουσία των γεγονότων μαζικής βίας.

Τα παραπάνω αναφερόμενα αφορούν τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούνται από τους Αρνητές πράξεων μαζικής βίας του παρελθόντος. Τα κίνητρα και οι αιτίες εκδήλωσης της άρνησης παρουσιάζουν ποικιλία και πολυπλοκότητα και μπορούν να καταταγούν στις εξής κατηγορίες:

(α) Η επιχορήγηση με ερευνητικά κονδύλια από κρατικούς φορείς και διεθνείς οργανισμούς που έχουν πολιτικούς σκοπούς να ξεχαστούν οι πράξεις μαζικής βίας ώστε να επιβάλλουν τις στρατηγικές τους.

(β) Εκβιασμοί ακαδημαϊκών που έχουν εξελιχθεί χωρίς εχέγγυα επιστημονικής αξίας.

(γ) Συμπλέγματα από οικογενειακά τραύματα και επιθετικότητα κατά τα πρότυπα των γονέων που ταυτίζονται με τα θύματα των πράξεων βίας.

(δ) Η απουσία πρότερης ουσιαστικής επιστημονικής εργασίας και η προσπάθεια δημιουργίας εντυπώσεων με προκλήσεις κατά των θυμάτων και των απογόνων τους.

Ανάλυση της Περίπτωσης Αρνητών των Σεπτεμβριανών

Το γεγονός ότι τα Σεπτεμβριανά συνέβησαν σχετικά πρόσφατα σε μη-εμπόλεμη περίοδο και η φωτογράφιση των γεγονότων από τον Δημήτρη Καλούμενο και η διαρροή αυτών στο εξωτερικό, αφαίρεσε σε μεγάλο βαθμό τα επιχειρήματα των μελλοντικών Αρνητών για το τι πραγματικά συνέβη. Στην κατεύθυνση αυτή αποτροπής της Άρνησης συνέβαλαν ουσιαστικά ιστορικοί ερευνητές με κορυφαίους τον Καθ. Σπύρο Βρυώνη με το βιβλίο του ο «Μηχανισμός της Καταστροφής» και η Δρ. Ντιλέκ Γκιουβέν με την διδακτορική της Διατριβή που βασίστηκε στο αρχείο του Ναυάρχου Φ. Τσοκέρ. Παρά ταύτα κατά καιρούς ακόμα και για τα Σεπτεμβριανά, έχουν διατυπωθεί και διατυπώνονται απόψεις ότι δεν υπήρξε πράξη εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας. Στον παρακάτω πίνακα δίνουμε μερικά από τα επιχειρήματα των Αρνητών και την αντίστοιχη κατηγορία επιχειρημάτων άρνησης που αναλύθηκαν στην προηγούμενη ενότητα.

Κατηγορία Επιχειρημάτων. Απόψεις Αρνητών για τα Σεπτεμβριανά

Τα γεγονότα που συνέβησαν αφορούν σπάσιμο μερικών παραθύρων εκκλησιών.

Πρόκειται για γεγονότα τα οποία μεγαλοποιούνται υπερβολικά από θερμοκέφαλους «εθνικιστές» της

Ελληνικής πλευράς για καλλιέργεια μίσους.

Ο αριθμός των νεκρών είναι ασήμαντα μικρός. Οι ‘Έλληνες της Πόλης δεν έφυγαν λόγο των Σεπτεμβριανών ή των απελάσεων του 1964 ή άλλων καταπιεστικών μέτρων αλλά επειδή η Ελλάδα ήταν σε καλύτερη οικονομική κατάσταση και διέθετε νησιά για διακοπές.

Τα Σεπτεμβριανά συνέβησαν από την εθνική έξαρση του λαού λόγο του Κυπριακού.

Αφού δόθηκαν «αποζημιώσεις» το θέμα έχει διευθετηθεί και πρέπει να ξεχαστεί.

Μόνο υλικές ζημιές συνέβησαν και επομένως πρόκειται για ασήμαντο γεγονός.

Αφού όλοι έχουν διαπράξει παρόμοιες πράξεις μαζικής βίας το καλύτερο είναι να ξεχαστούν τα Σεπτεμβριανά αφού βλάπτουν την φιλία.

Τα παραπάνω επιχειρήματα χρησιμοποιούνται από ελάχιστους επιστημονικοφανείς «εξ επαφής» πανεπιστημιακούς την τελευταία περίοδο για την αμφισβήτηση το τι συνέβη στην Κωνσταντινούπολη την νύκτα 6-7 Σεπτεμβρίου 1955.

Συμπεράσματα

Η Άρνηση γεγονότων μαζικής βίας και εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας του παρελθόντος από ορισμένους ακαδημαϊκούς (!) με επίκληση επιστημονικοφανών επιχειρημάτων έχει γίνει αρκετά σύνηθες φαινόμενο τα τελευταία χρόνια. Η κατηγοριοποίηση των επιχειρημάτων άρνησης των γεγονότων μαζικής βίας έχει σημασία για την κατανόηση των κινήτρων που κρύβονται πίσω από τις πράξεις αυτές που αποτελούν ανοικτή ύβρη κατά των θυμάτων. Ιδιαίτερα στην περίπτωση των Σεπτεμβριανών τα οποία έχουν καταγραφεί από πάρα πολλές ανεξάρτητες πηγές η άρνηση του χαρακτήρα τους ως πράξης μαζικής βίας κατά των μειονοτήτων και η προσπάθεια να ξεχαστούν αποτελεί πραγματική πρόκληση κατά των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η κατάσταση μάλιστα γίνεται σοβαρή όταν η προσπάθεια υποβάθμισης των Σεπτεμβριανών επιχειρήματα με δήθεν αντιεθνικιστικά συνθήματα ενώ ο τελικός σκοπός είναι να δοθεί κάλυψη σε αυτούς που επαναλαμβάνουν ίδιας φύσεως πράξεις όπως των Σεπτεμβριανών.

Νικόλαος Ουζούνογλου
Καθηγητής Ε. Μ. Πολυτεχνείου

____________________________________________________________________

ΟΙ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ ΤΟΥ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ:

ΝΑΚΡΑΤΖΑΣ-bulgarmak-ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΥΠ.ΕΞ.

____________________________________________________________________

Η άποψη των αυθεντικών Τούρκων εθνικιστών χωρίς περιτυλίγματα :

http://www.bulgarmak.org/pontos_lobby.htm

Και εδώ ακριβώς θα βρείτε την αρχική πηγή του Νακρατζά :

http://www.bulgarmak.org/pontos_genocide.htm

Και εδώ η άποψη του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών :

http://www.mfa.gov.tr/setting-the-record-straight-on-pontus-propaganda-against-turkey.en.mfa

η οποία, όπως και το κείμενο του Νακρατζά, αναπαράγεται κάθε χρόνο την ιδια εποχή :

http://www.diplomatikgozlem.com/briefing.asp?id=80

Ένα ενδιαφέρον σχόλιο για τις απόψεις Νακρατζά (και Κωστόπουλου θα συμπληρώναμε εμείς) γράφτηκε στο Ιντιμίντια-Θεσσαλονίκης:

_____________________________________________________________________

Οπως και να χει

από ελευθεριων ηθων 4:32μμ, Τετάρτη 28 Ιουλίου 2004

το αρχικο αρθρο θυμιζει απο την αναποδη τις μαλακιες που λενε τα εκτρωματα του φασισμου Βελοπουλος-Λιακοπουλος. Ξερεται, οτι ελληνικος πολιτισμος υπηρχε απο το 100.000π.χ. οτι οι ελληνες ηταν μελη της εξωγηινης ομαδας Ε (εξωγηινοι ειναι οι Βελοπουλος-Λιακοπουλος και ολο τους το σοι, ασε που αμα δεις τις σκατοφατσες τους δε σου μενει καμια αμφιβολια οτι ειναι Αλιεν). Ετσι και το αρθρο του Νακρατζα λεει οτι δεν υπηρχαν Ελληνες στο Ποντο, αλλα και αυτοι που υπηρχαν ηταν σφαγεις και εκδορεις.

Αληθεια, ο Δρ. Νακρατζας τι δοκτορας ειναι? Της μαλακίας? Γιατι η μαλακια ειναι αθλητισμος, ενω η ιστορια που προσπαθει να τη γαμησει επιστημη. Και επειδη η ιστορια ειναι θηλυκου γενους δε σημαινει οτι μπορει να τη γαμησει. Ας ασχοληθει με το αθλημα του στη γωνια του.

Για την περίπτωση Κωστόπουλου, ένα ενδιαφέρον σχόλιο υπό τον τίτλο: “Η… εθνοκάθαρση του Τάσου Κωστόπουλου ” έκανε και ο ιστορικός Βλάσης Αγτζίδης στο κείμενό του:

“Από τον Ιωάννη Μεταξά στον Πλεύρη και το Νακρατζά: ΠΡΟΣΕΓΓΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΑΝΤΙΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟ ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΣΜΟ ”

Η σημαντικότερη περίπτωση της «πριμιτίφ» αναθεωρητικής σχολής που ξεκινά από τις θέσεις του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών και αποθεώνεται στα απλοϊκά κείμενα του Γ. Νακρατζά, είναι η προσέγγιση του Τάσου Κωστόπουλου, όπως διατυπώθηκε στο βιβλίο του «Πόλεμος και εθνοκάθαρση». Ο Κωστόπουλος δεν αμφισβητεί, όπως ο Νακρατζάς, τη γενοκτονία των Αρμενίων. Η αναθεωρητική του προσπάθεια περιορίζεται στην περίπτωση των Ελλήνων της Ανατολής. Προσπαθεί κατ΄ αρχάς να ενοχοποιήσει πολιτικά και ιδεολογικά το κίνημα για την αναγνώριση της Γενοκτονίας, τοποθετώντας το στο χώρο του εθνικισμού και της Δεξιάς. Αποκρύπτει το γεγονός ότι η Ομάδα των «Ιταλών» που πρωτοστάτησε τότε, ανήκε στην αριστερή πτέρυγα του ΠΑΣΟΚ, καθώς και το γεγονός ότι υπήρχε και μια σημαντική ομάδα που προερχόταν από την τότε εξωκοινοβουλευτική Αριστερά και συνέβαλε αποφασιστικά στη ριζοσπαστικοποίηση του ποντιακού χώρου. Αποκρύπτει επίσης ότι εκείνη την περίοδο το κίνημα αυτό συνάντησε τη σκληρή αντίσταση της τότε Δεξιάς, η οποία προσπαθούσε με κάθε τρόπο να αποτρέψει το γεγονός της αναγνώρισης. Η συκοφαντία του δημοκρατικού κινήματος των πολιτών εξυπηρετεί εξαρχής αναγνωρίσιμα συμφέροντα, που κάποια θίχτηκαν στην περί «Ιού» ενότητα.

Ο τρόπος με τον οποίο ο Κωστόπουλος προσεγγίζει τα αιτήματα και το υπαρκτό κοινωνικό κίνημα των προσφυγικών οργανώσεων, θυμίζει την υπεροψία των ακολούθων των αποικιοκρατικών ελίτ, σε σχέση με τους απόβλητους (και ολίγον εθνικιστές, που θα έλεγε και ο Έντουαρντ Σάιντ) ιθαγενείς. Διαθέτει όμως την ευφυία -που λείπει από τον Γ. Νακρατζά. Έτσι εντοπίζει τα υπαρκτά προβλήματα που κληροδότησε στο προσφυγικό κίνημα μια υπερβολική και αναποτελεσματική διαχείριση του ιστορικού παρελθόντος, όπως αυτό συνέβη με την υπερεκτίμηση των πληθυσμιακών μεγεθών, καθώς και του αριθμού των θυμάτων. Όμως το γεγονός αυτό της μεγένθυνσης των πληθυσμών και των απωλειών συναντιέται σε όλες τις ομάδες που έχουν υποστεί γενοκτονία, από τους Αρμένιους μέχρι τους Εβραίους. Ο Κωστόπουλος το θεωρεί ως αποκλειστική συμπεριφορά των Ποντίων και το αναδεικνύει σε πρωτεύον γεγονός. Αναδεικνύοντας παράλληλα και πολλές από τις δημοσιογραφικές υπερβολές, προκαταβάλλει εξαρχής, εντέχνως, τους αναγνώστες του. Επίσης ασκεί κριτική στον ΟΗΕ, για την ελαστική διατύπωση του διεθνούς νομικού όρου για το έγκλημα της «Γενοκτονίας».

Στη συνέχεια τα πράγματα αποδεικνύονται εύκολα: Επικαλείται τους «ειδικευμένους ερευνητές» του Κ.Μ.Σ. που είχαν αποφανθεί ότι καμιά γενοκτονία δεν είχε πραγματοποιηθεί (δες στο β’ μέρος του αφιερώματος στον αντιπροσφυγικό αναθεωρητισμό). Αποκλείονται πηγές «ενοχλητικές», όπως τα στοιχεία που προσφέρουν οι Τούρκοι ιστορικοί (Taner Aksam, Hamit Bozarslan, Fuat Dudar) για την προαπoφασισμένη πριν από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και κεντρικά οργανωμένη γενοκτονία των χριστιανικών πληθυσμών. Αποκλείονται επίσης πηγές που αναφέρονται στην επίσημη απόφαση των νεότουρκων για εξόντωση των ανεπιθύμητων πληθυσμών, όπως και τα διπλωματικά έγγραφα της περιόδου 1914-1918 με τα οποία οι σύμμαχοι των Νεότουρκων ομολογούν ότι διαπράττεται στον Πόντο σφαγή αντίστοιχη μ’ αυτή των Αρμενίων.

Το κείμενο του Κωστόπουλου είναι αποκαλυπτικό των μεθόδων που χρησιμοποιεί μια πολιτική ομάδα για να τεκμηριώσει τις προειλημμένες αποφάσεις της. Από το σύνολο των πηγών επιλέγει μόνο τις χρήσιμες και τις συνθέτει με τέτοιο τρόπο, ώστε να τεκμηριώνει το προαποφασισμένο συμπέρασμα.

Το «Παράρτημα Γ’» του βιβλίου του Κωστόπουλου, που αφορά τόσο τη Γενοκτονία στον Πόντο όσο και τη Γενοκτονία στο σύνολο της Μικράς Ασίας, θα έπρεπε να αποτελέσει αντικείμενο ειδικής μελέτης για να καταγραφούν αναλυτικά οι τεχνικές και οι μεθοδολογικές παραλήψεις, που χρησιμοποιεί η πλέον εκλεπτυσμένη εκδοχή του εμπαθούς αντιπροσφυγικού αναθεωρητισμού, καθώς και οι ιδεολογικές διαστρεβλώσεις που χαρακτηρίζουν έναν εκσυγχρονισμένο παλαιοελλαδίτικο λόγο.

ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΑΤΩ Η ΑΠΟΨΗ ΤΩΝ “ΔΙΚΩΝ ΜΑΣ ΤΟΥΡΚΩΝ” ΤΩΝ ΑΥΘΕΝΤΙΚΩΝ ΑΝΤΙΕΘΝΙΚΙΣΤΩΝ ΠΟΥ ΤΟΛΜΟΥΝ ΝΑ ΚΑΤΑΓΓΕΙΛΟΥΝ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΜΕΘΟΔΕΥΣΗ ΠΟΥ ΟΔΗΓΗΣΕ ΣΤΙΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΕΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟ ΠΟΥ ΑΡΕΣΚΕΤΑΙ ΝΑ ΜΙΛΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΩΝ ΘΥΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ.

Ο κοινωνιολόγος και ιστορικός Τανέρ Ακτσάμ μιλάει στην «Κ» για την ευθύνη της Τουρκίας.

«Μια επαίσχυντη πράξη»: Ετσι είχε χαρακτηρίσει την οργανωμένη εξολόθρευση των Αρμενίων ο
Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ. Ομως ο κοινωνιολόγος και ιστορικός Τανέρ Ακτσάμ είναι ο πρώτος
Τούρκος που την αποκαλεί δημόσια με το όνομά της: Γενοκτονία. Και «δανείζεται» τη δήλωση
του Κεμάλ για τον τίτλο του βιβλίου του, που κυκλοφόρησε πρόσφατα στα ελληνικά από τις
εκδόσεις Παπαζήση.

Πηγαίνουμε να τον συναντήσουμε. Ο καιρός είναι μουντός, ανόρεχτος. Το
ραντεβού για τη συνέντευξη είναι στις 4.30 και βιάζομαι. Ομως την τσάντα μου βαραίνουν 550
σελίδες μιας «Επαίσχυντης πράξης»: το βιβλίο του πανεπιστημιακού Τανέρ Ακτσάμ με υπότιτλο
Η Γενοκτονία Των Αρμενίων Και το Ζήτημα Της Τουρκικής Ευθύνης. Του ανθρώπου που στις αρχές
του ’70 καταδικάστηκε από τουρκικό δικαστήριο σε φυλάκιση εννέα ετών, γιατί εμπλεκόταν σε
έκδοση φοιτητικής εφημερίδας που απαιτούσε εκδημοκρατισμό των Πανεπιστημίων. Που
υιοθετήθηκε το 1976 από την Διεθνή Αμνηστία ως κρατούμενος συνείδησης και που κατάφερε να
διαφύγει στη Γερμανία, όπου του δόθηκε πολιτικό άσυλο. Με τη σφραγίδα της persona non
grata στη χώρα του -αφού τόλμησε να υπερβεί το θέμα ταμπού με τον «κωδικό» Αρμένικο ζήτημα
- σήμερα ο φυσικός του χώρος είναι εκεί όπου διδάσκει. Το Κέντρο Μελετών του Ολοκαυτώματος και της Γενοκτονίας στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν των ΗΠΑ.

Συναντηθήκαμε στο λόμπι του ξενοδοχείου που διέμενε, στο κέντρο της Αθήνας. Ομολογώ πως τα συναισθήματά μου ήταν ανάμεικτα. Προφανώς γι’ αυτό ευθύνεται η καταγωγή μου. Και αν
παρακάμψω το κατά το ήμισυ Μικρασιατικό αίμα μου το άλλο μισό που είναι Αρμένικο, έμοιαζε
περίπου παγωμένο μπροστά σε μια παραδοχή που σπάνια διατυπώνεται από τουρκικά χείλη.

Βγάζω το βιβλίο και το αφήνω μπροστά του, κάτι σαν υπενθύμιση. Σαν να μην εμπιστεύομαι ότι
θα μου επαναλάβει τα όσα γράφει. Το ότι δηλαδή οι προσχεδιασμένες εκκαθαρίσεις των
Αρμενίων δεν ήταν παράπλευρες απώλειες ή αναπόφευκτες φρικαλεότητες πολέμου, αλλά
soykirim, που στα τουρκικά σημαίνει γενοκτονία. Αλλωστε για την επίσημη γραμμή του
τουρκικού κράτους μια τέτοια τοποθέτηση θεωρείται προδοσία. Αυτός είναι και ο λόγος που
στη μαύρη λίστα των ομοεθνών τού Ακτσάμ φιγουράρουν καθηγητές και συγγραφείς όπως οι Ελίφ Σαφάκ, Φετχιέ Τσετίν, Χαλίλ Μπερκτάι, Ρατζίπ Ζαράκολου και ο νομπελίστας Ορχάν Παμούκ.

Ο Παμούκ, σχολιάζοντας το «Μια Επαίσχυντη Πράξη», γράφει: «Είναι η οριστική αφήγηση της οργανωμένης καταστροφής των Οθωμανών Αρμενίων, γραμμένη από έναν θαρραλέο Τούρκο ακαδημαϊκό, που έχει αφιερώσει τη ζωή του στην καταγραφή των γεγονότων. Καμιά μελλοντική συζήτηση για την Ιστορία δεν θα μπορέσει να αγνοήσει αυτό το έργο».

Απαραίτητες αλλαγές

Ενα μισοφέγγαρο χαμόγελο συνοδεύει το ήρεμο βλέμμα του: «Εχετε ανατολίτικα μάτια», μου
λέει. «Θυμό και πίκρα έχω», του απαντάω. Αντιλαμβάνεται αμέσως το νόημα: «Ξέρετε υπάρχει μια άλλη Τουρκία από αυτή που ακούμε ή βλέπουμε. Και αντιπροσωπεύει το 60% μιας κοινωνίας
που επιθυμεί να γίνει μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης με ό,τι αναγκαίες -και κατά τη γνώμη μου
απαραίτητες αλλαγές- αυτό συνεπάγεται. Η αντιμετώπιση της ιστορικής πραγματικότητας της
Γενοκτονίας του 1915 δεν είναι μόνο ηθικό μας χρέος προς τα θύματα και τις οικογένειές
τους. Είναι το μέλλον της Τουρκίας που εάν θέλει να κερδίσει το στοίχημα της Ευρωπαϊκής
πορείας, θα πρέπει να κάνει τα μαθήματά της για να περάσει τις εξετάσεις. Δηλαδή να
αλλάξει νοοτροπία και να κοιτάξει με ειλικρίνεια, κατάματα το ιστορικό παρελθόν της. Αυτή
είναι και η προσδοκία μου για τη χώρα μου. Για αυτό γράφτηκε αυτό το βιβλίο».

Ομως πόσο εύκολο είναι για έναν Τούρκο να παραδεχτεί ότι οι πρόγονοί του δολοφόνησαν εν
ψυχρώ 1,5 εκατομμύριο ψυχές, τη στιγμή που το επίσημο κράτος το αρνείται σθεναρά για 93
ολόκληρα χρόνια;

Η καταγωγή

«Θα σας διηγηθώ μια ιστορία. Τον Οκτώβριο του 1980 με έδιωξαν με τις κλοτσιές από
γερμανικό ρεστοράν στο Αμβούργο, γιατί όπως μου φώναξαν ήμουν ένας βρωμό-Τούρκος. Μαζί
ήταν και ο πατέρας μου που είχε μόλις διαφύγει από το καθεστώς στην Τουρκία. Τον είχα πάει
εκεί για να του δείξω το πόσο ανεκτική είναι η γερμανική κουλτούρα. Υπήρξε φοβερό σοκ για
εμένα.

»Μέχρι τότε η καταγωγή μου δεν με είχε απασχολήσει. Ομως η οργή και ο θυμός που ένιωσα από
το γεγονός ότι κάποιος άλλος θεωρούσε ότι συνιστά πρόβλημα το να είμαι Τούρκος, με
πείσμωσε. Με μια τέτοια εμπειρία αντιλαμβάνεσαι γιατί π.χ. οι Αρμένιοι εξοντώθηκαν. Οτι ο
μόνος λόγος ήταν ότι ήταν Αρμένιοι. Τότε αναδύεται από μέσα σου ένα βαθύ αίσθημα για
δικαιοσύνη».

Από τον τόνο της φωνής του και την οργισμένη του έκφραση, ακόμα και αν έχουν περάσει
χρόνια από τότε, ο Τανέρ Ακτσάμ είναι σαν να το ξαναζεί.

«Οχι δεν είναι εύκολο να ασχολείσαι με αυτό το ζήτημα. Είχα μια συνάδελφο και φίλη στη
Γερμανία, η οποία με πολύ αφέλεια ξεκίνησε να ασχολείται με την Γενοκτονία των Αρμενίων
από Ακαδημαϊκό ενδιαφέρον. Στις αρχές του ’90 δέχτηκε απειλές και επιθέσεις με αποτέλεσμα
όχι μόνο να εγκαταλείψει την έρευνά της αλλά και την πανεπιστημιακή της καριέρα. Επέστρεψε
στην Τουρκία και πλέον ζει στο χωριό της. Σε εμένα όμως δύο παράγοντες έπαιξαν καθοριστικό
ρόλο προκειμένου να συνεχίσω. Ο ένας είναι η αδιαπραγμάτευτη αντίληψη της οικογένειάς μου
για την ελευθερία του λόγου. Και ο δεύτερος το πολιτικό μου παρελθόν. Στις αρχές του ’70
ως φοιτητής ήθελα –όπως και πάρα πολλοί άλλοι- ένα δημοκρατικό Πανεπιστήμιο. Το τότε
εθνικιστικό κυβερνητικό κόμμα στηριζόταν από τους φασίστες και πυροβολούσαν κάθε μέρα
όσους μετείχαν σε κινητοποιήσεις εκδημοκρατισμού. Για έναν φοιτητή υπήρχε μια και μόνη
ερώτηση: Είσαι έτοιμος να πεθάνεις; Αν απαντούσες ναι -όπως εγώ- τότε μόνο μπορούσες να
μετέχεις ενεργά σε αυτή τη διαδικασία. Δεν είχαμε άλλη εναλλακτική αν θέλαμε να έχουμε ένα
καλύτερο αύριο».

Από την πλευρά των θυτών

Τι ήταν όμως εκείνο που τον ώθησε ώστε να ασχοληθεί ειδικά με την γενοκτονία των Αρμενίων
και όχι με των άλλων χριστιανικών πληθυσμών της εποχής όπως για παράδειγμα των Ποντίων ή
των Ασσύριων;

«…Ή των Ελλήνων της Ιωνίας;» συμπληρώνει. «Ηταν θέμα σύμπτωσης. Σκόπευα να κάνω το
διδακτορικό μου όταν το Πανεπιστήμιο στη Γερμανία ξεκίνησε ένα ερευνητικό πρόγραμμα για τη
δίκη της Νυρεμβέργης. Το ερώτημα ήταν αν επρόκειτο για μια διαφωνία πάνω στην ανθρώπινη
ιστορία ή θα μπορούσε να εξελιχθεί σε ένα διεθνές δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αυτό
συνειρμικά με οδήγησε σε σχετικό ερώτημα για τις δίκες που γίνονταν στην Κωνσταντινούπολη
όσον αφορά τις σφαγές των Αρμενίων. Τότε συνειδητοποίησα ότι οι συγκεκριμένες δίκες
διαμόρφωσαν τη βάση για δίκες όπως της Νυρεμβέργης. Και έτσι επέλεξα το Αρμένικο ζήτημα ως
αντικείμενο ιστορικής μελέτης όχι από την πλευρά των θυμάτων αλλά των θυτών».

«Να παραδεχτούμε το λάθος μας»

— Ομως ποιο είναι το ενδιαφέρον του βιβλίου για τον Ελληνα αναγνώστη;

— Λαοί με κοινή μοίρα όπως οι Ελληνες με τους Αρμένιους θα μπορούν να κατανοήσουν
ευκολότερα ιστορικές αλήθειες μέσα από στοιχεία και ντοκουμέντα της Οθωμανικής περιόδου.
Και εγώ θα έχω συμβάλλει ώστε η χώρα μου να πάψει να κρύβει σκελετούς στην ντουλάπα που
υποσκάπτουν το παρόν και το μέλλον της.

— Ετσι όμως εκθέτετε την Τουρκία στη διεθνή κοινή γνώμη…

— Μα αυτός είναι και ο λόγος που κάποιοι κύκλοι από την Τουρκία επιτίθενται σε εμένα, στον
Παμούκ και σε άλλους, που δολοφόνησαν τον Χραντ Ντικ. Γιατί πράγματι φέρνουμε τη χώρα σε
δύσκολη θέση. Ομως τι είναι το καλύτερο για την Τουρκία; Το να συνεχίσει να αρνείται
ιστορικές αδικίες και αλήθειες ή να παραδεχτεί το λάθος της. Νομίζω ότι δεν υπάρχει κανείς
που να μπορεί να μου δείξει μια χώρα στον κόσμο, που να υπέστη βλάβη επειδή αναγνώρισε τα
σφάλματά της. Ομως εγώ μπορώ να σας δείξω πολλές που μπήκαν σε περιπέτειες αρνούμενες τις
ιστορικές τους αλήθειες επειδή σχετίζονταν με βαρβαρότητες. Η Γερμανία ζήτησε συγγνώμη για
το ολοκαύτωμα και δεν ταπεινώθηκε. Ποιος την κατηγορεί πλέον για όσα έπραξε; Τώρα πια
κανείς.

Η κουβέντα μας έχει φτάσει στο τέλος της και πριν μου υπογράψει το βιβλίο του, έχω μια
τελευταία ερώτηση. Κάνοντας έναν απολογισμό της ζωής του, τι νιώθει;

«Τρομάζω. Λέω εγώ είμαι αυτός, ο Τανέρ; Απορώ πώς μπόρεσα να μπω σε τέτοιο κίνδυνο, να
σηκώσω το ανάστημά μου και να αντιδράσω. Ομως ο φόβος υποχωρεί όταν αισθάνεσαι την αδικία.
Ακόμα κι αν ήταν να ξαναζήσω τα όσα πέρασα -που ούτε θέλω να τα θυμάμαι- και πάλι τα ίδια
θα έκανα».

Το βιβλίο: «Μια Επαίσχυντη Πράξη»

Ο νομπελίστας συγγραφέας Ορχάν Παμούκ, σχολιάζοντας το «Μια Επαίσχυντη Πράξη», γράφει:
«Είναι η οριστική αφήγηση της οργανωμένης καταστροφής των Οθωμανών Αρμενίων, γραμμένη από
έναν θαρραλέο Τούρκο ακαδημαϊκό, που έχει αφιερώσει τη ζωή του στην καταγραφή των
γεγονότων. Καμιά μελλοντική συζήτηση για την Ιστορία δεν θα μπορέσει να αγνοήσει αυτό το
έργο».

Πώς υποδέχεται ο κόσμος τα βιβλία σας στην Τουρκία; ρωτάμε τον Ακτσάμ.
«Το τελευταίο που κυκλοφόρησε φέτος επανεκδόθηκε τρεις φορές σε διάστημα δυο μηνών. Είναι
ένα υπέροχο σημάδι. Επιπλέον πήρα πολύ καλές κριτικές από τις ημερήσιες εφημερίδες της
Τουρκίας. Φυσικά δέχτηκα και επιθέσεις από παράγοντες, έντυπα και πανεπιστημιακούς που
υποστηρίζονται από το βαθύ στρατιωτικό κράτος. Ομως ο κόσμος εκεί λαμβάνει σοβαρά υπόψη τα
όσα λέω ή γράφω είτε συμφωνεί είτε όχι».

Εφημερίδα “Καθημερινή”

____________________________________________________________________

Επίσης για τον Τανέρ Ακσάμ :

http://www.enet.gr/online/online_fpage_text/id=36247692

11-05-2008