ΕΜΕΙΣ ΑΔΑ ΚΙ IΝΟΥΜΕΣ,
Σ’ ΕΜΕΤΕΡΑ ΘΑ ΠΑΜΕ...

Sunday, October 24, 2010

Θύελλα αντιδράσεων για την "αθώωση των έξι".

Πρόσφυγες, Άρειος Πάγος και η «αναψηλάφηση» της Δίκης των Εξ

Οι οργανώσεις των απογόνων των προσφύγων της Μικρασιατικής Καταστροφής θεωρούν Ύβρι, την απόπειρα αθώωσης των ενόχων της μεγαλύτερης Καταστροφής που υπέστη ποτέ ο ελληνισμός.

Παρουσιάζουμε παρακάτω :

1)τη δήλωση της Ομοσπονδίας Προσφυγικών Σωματείων Ελλάδας και

2) Κάποιες από τις δεκάδες ανακοινώσεις διαμαρτυρίας που εξέδωσαν οι προσφυγικοί φορείς, πρωτοβάθμιοι και δευτεροβάθμιοι

-----------------------------------------------------------------

1) Η ΟΠΣΕ σε δήλωση πολιτικής αγωγής στην δίκη, κατά Του Μιχάλη Πρωτοπαπαδάκη και ζητά να απορριφθεί η αίτηση επανάληψη της διαδικασίας της δίκης
Το σωματείο με την επωνυμία «ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ» προέβη με τον δικηγόρο Κωνσταντίνο Κατερινόπουλο σε δήλωση πολιτικής αγωγής στην δίκη, κατά Του Μιχάλη Πρωτοπαπαδάκη και ζητά να απορριφθεί η αίτηση επανάληψη της διαδικασίας της δίκης και να μην αναθεωρηθεί η από 15 Νοεμβρίου 1922 απόφαση του Έκτακτου Επαναστατικού Στρατοδικείου Αθηνών.


Ως σωματείο πληροφορηθήκαμε για τη δίκη τη Δευτέρα 10/5 και δεν υπήρχε καθόλου χρονικό περιθώριο, ούτε πρόσβαση στη δικογραφία.
Μάλιστα, η παράσταση έγινε υπό δύσκολες συνθήκες καθώς το πρωί επί 20 λεπτά ο Εισαγγελέας Έδρας, κ. Τσάγγας δεν παραλάμβανε τη δήλωση πολιτικής αγωγής με διάφορα δικονομικά προσχήματα και τελικά αναγκάστηκα να προσφύγω στον Εισαγγελέα του Άρειου Πάγου κ. Τέντε όπου κατόπιν εντολής του η γραμματεία της Εισαγγελίας παρέλαβε το δικόγραφο.

Από τον συνήγορο της Ομοσπονδίας Κωνσταντίνο Κατερινόπουλο, έγινε εκτεταμένη προφορική ανάπτυξη στο ακροατήριο και η προθεσμία για το υπόμνημα είναι για τη Δευτέρα 17/5. Ζητήθηκαν τα έγγραφα της δικογραφίας για να γραφεί το υπόμνημα και δεν δόθηκαν αυθημερόν αλλά υποβλήθηκε γραπτή αίτηση και χορηγήθηκαν σήμερα.

ΤΑ ΚΥΡΙΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΗΣ ΔΗΛΩΣΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ ΕΙΝΑΙ :
Ο κατηγορούμενος για τον οποίο ζητείται η ακύρωση της απόφασης καταδικάστηκε για τα εγκλήματα «της εσχάτης προδοσίας και της ηθικής αυτουργίας στην πράξη άλλου συγκατηγορουμένου του [Χατζηανέστης] για την πράξη της παράδοσης στον εχθρό μεγάλων τμημάτων του στρατού και για την παρεμπόδιση συνάθροισης αυτού και συνακόλουθα τη σφαγή και τον ξεριζωμό των Ελλήνων της Μικράς Ασίας».
Τα εγκλήματα για τα οποία αυτοί κατηγορήθηκαν ήταν :
Α) ότι με τις πράξεις και παραλείψεις τους σχετικά με τον πόλεμο ήταν ότι ενήργησαν παράνομα και εν γνώσει τους με τρόπο που μπορούσε να ενισχύσει τις πολεμικές δυνάμεις του εχθρού και να βλάψει τις πολεμικές δυνάμεις της ελληνικής Πολιτείας, καθόσον η κύρια κατηγορία αφορούσε την απόσυρση του στρατού από όλο το δυτικό μέτωπο την κρίσιμη περίοδο του Ιουλίου Αυγούστου 1922, όπως ιδίως την απόσυρση μεταξύ Μπέλ Τεπέ και υψωμάτων Κιοπουρλού, και την αποστολή 22.000 στρατιωτών στην Θράκη την περίοδο 13/8- 2/9/1922 με αποτέλεσμα να μείνουν ακάλυπτα χιλιάδες χιλιόμετρα του μικρασιατικού μετώπου, β)την άτακτη και βεβιασμένη υποχώρηση αντί της ανασύνταξης και συντεταγμένης κάλυψης του μικρασιατικού ελληνισμού και η παράδοση οπλισμού και εφοδίων στον εχθρό και ως εκ τούτου να επέλθει η ήττα του Ελληνικού Στρατού και η καταστροφή του μικρασιατικού Ελληνισμού,
Β) Ότι με τις πράξεις και παραλείψεις εγκατέλειψαν τους άμαχους Έλληνες με αποτέλεσμα αυτοί να σφαγιαστούν από τους Τούρκους και οι υπόλοιποι να μετατραπούν σε πρόσφυγες και έτσι ευνόησαν τις πολιτικές βλέψεις του εχθρού πάνω στο έδαφος που παραχωρούσε η συνθήκη των Σεβρών στην Ελλάδα (ο οποίος εχθρός σκοπούσε στη γενοκτονία και ξεριζωμό των Ελλήνων) και ενήργησαν εν γνώσει με τρόπο που μπορούσε να μειώσει την πίστη των πολιτών στο Ελληνικό κράτος, κάτι που συντελέστηκε αφού αυτοί έμειναν μόνοι και αβοήθητοι στο μένος των τουρκικών στρατευμάτων που έκαψαν τη Σμύρνη και λεηλάτησαν σκότωσαν και έδιωξαν το σύνολο του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας.
Κατά συνέπεια δεν μπορεί να αποκλεισθεί από τους κατοίκους και τους απόγονους των τμημάτων εκείνων της Ελληνικής Επικράτειας που ενώ με βάση τη συνθήκη των Σεβρών ανήκαν στο Ελληνικό Κράτος, Μικρά Ασία και Ανατολική Θράκη, έπεσαν οριστικά στα χέρια του εχθρού [Οθωμανικό και στη συνέχεια Τουρκικό Κράτος], από τις πράξεις και παραλείψεις των τότε κατηγορούμενων και καταδικασθέντων, να παραστούν διά των συλλόγων και σωματείων τους ως πολιτικώς ενάγοντες.

Αυτό διότι ναι μεν οι συγκεκριμένες διατάξεις προστατεύουν το έννομο αγαθό της κρατικής κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας του κράτους, αλλά ταυτόχρονα αποσκοπούν και στην προστασία των εννόμων αγαθών της περιουσίας και της ιδιοκτησίας των πολιτών του κράτους που κατοικούν στις εν λόγω περιοχές του κράτους που αποσπάστηκαν τελικά από την Ελληνική Κυριαρχία και περιήλθαν στο Τουρκικό Κράτος. Το αποτέλεσμα ήταν 2.100.000 Έλληνες μικρασιάτες, να ξεριζωθούν από τα πανάρχαια πατρογονικά τους εδάφη, πολλοί από αυτούς να θανατωθούν και αυτοί που σώθηκαν να καταφύγουν πρόσφυγες στην υπόλοιπη Ελλάδα και στις πόλεις αυτής χάνοντας εν τω μεταξύ την ακίνητη ιδιοκτησία τους γη και σπίτια καθώς και το σύνολο σχεδόν της κινητής περιουσίας τους καθώς και τις εμπορικές και βιοτεχνικές επιχειρήσεις τους, αλλά κυρίως της βιοτικής σχέσης κάθε Έλληνα με την εστία του, καθώς και του ηθικού και κοινωνικού δεσμού του με τη γη των προγόνων του πέρα και έξω από κάθε υλική αξία. Τα έννομα αυτά αγαθά της ιδιοκτησίας και της περιουσίας των προσφύγων καθώς και της ζωής όσων σκοτώθηκαν, αλλά κυρίως της βιοτικής σχέσης με την εστία τους και του ηθικού και κοινωνικού δεσμού του κάθε Έλληνα με τη γη των προγόνων του πέρα και έξω από κάθε υλική αξία, προστατεύουν εξίσου με σαφήνεια οι σχετικές ποινικές διατάξεις.

Η Ομοσπονδία μας αποτελείται από 185 σωματεία Ελλήνων μικρασιατών προσφύγων, μέλη των οποίων, είναι περισσότεροι από (300.000) τριακόσιες χιλιάδες απόγονοι [παιδιά, έγγονοι και δισέγγονοι] των προσφύγων του 1922.
Σύμφωνα με το καταστατικό μας, σκοπός της ομοσπονδίας είναι η διατήρηση και η συνέχιση στο μέλλον της μνήμης των πατρογονικών εδαφών και των χαμένων πατρίδων όλων των μικρασιατών προσφύγων και η προβολή και διεκδίκηση των ιστορικών και απαράγραπτων δικαιωμάτων του προσφυγικού ελληνισμού και των θυμάτων του διωγμού των ετών 1922-1924, καθώς επίσης και η διατήρηση της μνήμης και της σύνδεσης των απογόνων των προσφύγων με την προγονική κληρονομιά.

Κατά συνέπεια η ομοσπονδία μας ως καθολικός και αντιπροσωπευτικός φορέας των (3.500.000) τριών εκατομμυρίων πεντακοσίων χιλιάδων απογόνων των μικρασιατών προσφύγων στην Ελλάδα εκφράζει τη συλλογική συνείδηση και μνήμη του προσφυγικού ελληνισμού.
Είναι σαφές ότι οι πράξεις και οι παραλείψεις των κατηγορούμενων για τις οποίες αυτοί καταδικάστηκαν προκάλεσαν την μικρασιατική καταστροφή και την έξοδο-ξεριζωμό του ελληνισμού της Μικράς Ασίας, από τις πατρογονικές ρίζες του, μετά από 3.000 χρόνια παρουσίας στην Μικρά Ασία.

Οι πράξεις και οι παραλείψεις των κατηγορουμένων προκάλεσαν την καταστροφή της ιδιοκτησίας και της περιουσίας αλλά κυρίως προκάλεσαν την ολοσχερή καταστροφή της βιοτικής σχέσης με την εστία τους και του ηθικού και κοινωνικού δεσμού των μικρασιατών Ελλήνων με τη γη των προγόνων τους και έτσι η καταστροφή αυτού του ιστορικού δεσμού των προγόνων των μελών των σωματείων μας συνιστά στο διηνεκές ηθική βλάβη σε βάρος των προγόνων μας και ημών όχι μόνο ή κυρίως ως άτομα, αλλά ως η εκφρασμένη συλλογική οντότητα του μικρασιατικού ελληνισμού που ενσαρκώνεται στην συλλογική μνήμη και στην ιστορική συνέχεια των απογόνων των αρχικών προσφύγων, όπως αυτή πλέον εκφράζεται μέσα από τις συλλογικές οργανώσεις του προσφυγικού ελληνισμού, συλλογικός φορέας και εκφραστής των οποίων είναι η δική μας Ομοσπονδία.

Αυτή η στο διηνεκές ηθική βλάβη που έχουν υποστεί όλοι οι απόγονοι των μικρασιατών προσφύγων και η ανάγκη διατήρησης της ιστορικής μνήμης των πατρίδων καθώς και της αίσθησης απόδοσης δικαίου και δικαιοσύνης όπως εκφράστηκε με την απόφαση του Έκτακτου Επαναστατικού Στρατοδικείου Αθηνών, είναι εκείνη που νομιμοποιεί τη σημερινή μας παράσταση ως πολιτική αγωγή, στη δίκη που έχει ανοίξει με την αίτηση επανάληψης της δίκης.
Τυχόν αθώωση των καταδικασθέντων με αποδοχή της αίτησης συνιστά ευθεία προσβολή της συλλογικής μνήμης όλων των απογόνων των μικρασιατών προσφύγων και προσβάλλει βάναυσα την ιστορική τους μνήμη και βέβαια συνιστά βάναυση προσβολή των σκοπών των σωματείων μελών μας και της Ομοσπονδίας μας.

Για το λόγο αυτό έχουμε έννομο συμφέρον στην παρούσα δήλωση παράστασης πολιτικής αγωγής και ζητούμε να καταδικαστεί ο αιτών στην αποκατάσταση της ηθικής βλάβης του σωματείου μας, από τις πράξεις του κατηγορούμενου, καθόσον η σχετική προσβολή εξακολουθεί και παράγει τα έννομα αποτελέσματα της στο διηνεκές σε συνδυασμό με την κρινόμενη ενέργεια του απογόνου του αιτούντος να ακυρώσει σήμερα σε ενεστώτα πλέον χρόνο, την ιστορική εκείνη απόφαση που αποτέλεσε την δικαίωση για τους πρόσφυγες και να επιδιώξει την εκ των υστέρων και μετά 86 έτη την αθώωση των καταδικασθέντων με σκοπό και επιδιωκόμενο αποτέλεσμα να μείνει ιστορικά αδικαίωτη η μεγαλύτερη σύγχρονη εθνική καταστροφή και βέβαια να προσβληθεί με μόνη την υποβολή της κρινόμενης αίτησης, βάναυσα η ιστορική συλλογική μνήμη των μελών μας όπως αυτή εκφράζεται και επιδιώκεται να διατηρείται στο διηνεκές, από τους σκοπούς του Σωματείου μας.
http://mikrasiatis.gr/?p=2030

--------------------------------------------------------
2) ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ


Πανελλήνια Ομοσπονδία Μικρασιατικών Σωματείων
(http//www.mikrasia.gr
Θεσσαλονίκη, 17-11-09, αρ. πρ. 167

Προς
1) Αξιότιμο Πρόεδρο του Αρείου Πάγου
Κ. Γεώργιο Καλαμίδα
Άρειος Πάγος
Λ. Αλεξάνδρας 121
11510 Αθήνα
2) Προϊστάμενο Διεύθυνσης Γραμματείας

Θέμα: Θέση της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Μικρασιατικών Σωματείων (ΠΟΜΣ) για την αναψηλάφηση της Δίκης των Εξ

Αξιότιμε κύριε Πρόεδρε,
Με αφορμή την πρόσφατη συζήτηση γύρω από την αναψηλάφηση της Δίκης των Έξι, τα σχετικά δημοσιεύματα και τη νέα εκδίκαση της υπόθεσης στον Άρειο Πάγο, η Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Μικρασιατικών Σωματείων (ΠΟΜΣ) θεωρεί τα ακόλουθα:
Είναι πάγια θέση όλων μας ότι η Ιστορία είναι ΜΙΑ, γνωστή σε όλους μας και δεν μπορεί να αλλοιωθεί μετά από 87 ολόκληρα χρόνια. Εμείς ως Μικρασιάτες δεύτερης γενιάς και οι νεότερες γενιές, είμαστε αντίθετοι σε κάθε προσπάθεια διαστρέβλωσης των ιστορικών γεγονότων και όξυνσης των παθών.
Η «Μικρασιατική Τραγωδία» παραμένει ανοιχτή πληγή στον Προσφυγικό Ελληνισμό της Καθ’ ημάς Ανατολής και οι έννοιες της «Γενοκτονίας» και του «Ξεριζωμού» ποτέ δεν έπαψαν να μας ταλανίζουν. Ως συνέπεια των άνωθεν, θεωρούμε πρόκληση στη μνήμη των προγόνων μας την τυχούσα «αθώωση» των καταδικασθέντων και δηλώνουμε ότι θα προστατεύσουμε τη μνήμη τους με κάθε νόμιμο μέσο, καθώς αυτός είναι ο ρόλος και το χρέος των Μικρασιατικών Συλλόγων και της Ομοσπονδίας μας.
------------------------------------------------


Ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΩΝ ΠΤΟΛΕΜΑΪΔΑΣ "Η ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ",


Με απόφαση του Δ.Σ. αρ. πρακτ. 614/9-11-2009, εξέδωσε το παρόν Ψήφισμα, αφορμής δοθείσης της προσφυγής, στον Άρειο Πάγο, ενός των απογόνων των Εξ καταδικασθέντων και εκτελεσθέντων, ως υπευθύνων της Μικρασιατικής Καταστροφής, με την οποίαν αιτείται η αναψηλάφιση δίκης των, προς αποκατάσταση της μνήμης και απαλλαγής των από το στίγμα της Εσχάτης Προσδοσίας.

Ως απόγονοι, δεύτερης και τρίτης γενιάς Μικρασιατών, που υπέστησαν τα πάνδεινα εκδιωκόμενοι από τις πατρογονικές τους εστίες, βασανιζόμενοι και βιαζόμενοι, διότι έτσι το αποφάσισαν κάποιοι, αρνούμαστε να δεχθούμε, έστω και σαν ιδέα την αναψηλάφιση της ελληνικής Δίκης της Νυρεμβέργης.

Θα ήταν προσβολή, ασέβεια και ασυγχώρητο λάθος προς του ςχιλιάδες νεκρούς πρόσφυγες προγόνους μας. Το μόνο που θα καταφέρει μια τέτοια ενέργεια θα είναι ένας νέος διχασμός, αφού θα είναι δίκη πολιτικού χαρακτήρα και όχι ποινικού.

Ως μέλη συλλόγου που έχουν ακόμη νωπές τις μνήμες των προγόνων τους, είμαστε κάθετα αντίθετοι με την προσφυγή στο Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας και την αναψηλάφιση της Δίκης του Νοεμβρίου του 1922.
                    MΕ  ΕΚΤΙΜΗΣΗ
                              Ο  ΠΡΟΕΔΡΟΣ                                  Η Γ. ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ
---------------------------------------------------------------------------------

΄Ενωση Σμυρναίων
Καρύτση 3, Αθήνα

ANAKOINΩΣΗ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΨΗΛΑΦΗΣΗ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΤΩΝ ΕΞΙ
Με αφορμή την προσφυγή στον Άρειο Πάγο με την οποία ζητείται η αναψηλάφηση της δίκης των ΄Εξι, από την ΄Ενωση Σμυρναίων εκδόθηκε η ακόλουθη ανακοίνωση:
«Θεωρούμε, εξαιρετικά άστοχη τη διαδικασία προκειμένου μάλιστα για δίκη που δεν είχε ποινικό αλλά πολιτικό χαρακτήρα. Διότι και σ’ αυτή την περίπτωση, η αναψηλάφηση πολιτικό χαρακτήρα θα έχει, θα προκαλέσει νέο διχασμό και θα «ξύσει και πάλι τις παλιές πληγές».
Η εκστρατεία για αποκατάσταση των καταδικασθέντων της δίκης των έξι, έχει μια νομική και μια ιστορική διάσταση. Κατά το καθαρά νομικό, δηλαδή το ποινικό σκέλος, η παρέλευση ακόμη και τόσων δεκαετιών δεν εμποδίζει την κίνηση της διαδικασίας αναψηλάφησης σε περιπτώσεις όπου οι κληρονόμοι του καταδικασθέντος επιδιώκουν την αποκατάσταση της μνήμης του προσκομίζοντας νέα στοιχεία. Εν προκειμένω, ωστόσο, δεν φαίνεται να γίνεται λόγος για νέα στοιχεία, παρά μόνο για μεταγενέστερες πολιτικές εκτιμήσεις. Χωρίς νέα αποδεικτικά στοιχεία, όμως, δεν θα μπορούσε να διαλευκανθεί ο βαθμός αμέλειας ή η δυνατότητα πρόβλεψης των αποτελεσμάτων συγκεκριμένων στρατιωτικών ενεργειών, οι δε σύγχρονοι ιστορικοί, δημοσιογράφοι ή στρατιωτικοί εμπειρογνώμονες, αγέννητοι κατά τη στιγμή των κρινομένων γεγονότων, είναι εξ ορισμού αναρμόδιοι να καταθέσουν τη δευτερογενή επιστημονική γνώση τους ως υποκατάστατα ζώντων μαρτύρων. Επί πλέον, οι ειδικές περιστάσεις υπό τις οποίες είχε εκτυλιχθεί η δίκη των έξι καθιστούν αδύνατο το να υπεισέλθει ο σημερινός δικαστής στη θέση του παλαιοτέρου και να διορθώσει τυχόν λάθη του, καθώς το σημερινό νομικό πλαίσιο που διέπει τη δικαιοδοσία αλλά και την ουσία της υπόθεσης είναι παντελώς ασύμβατο προς εκείνο που ίσχυε τη στιγμή της δίκης, ενώ δεν νοείται καi επανάληψη ποινικής διαδικασίας για πράξεις που σήμερα πια εκφεύγουν κάθε ποινικής αντιμετώπισης.

Σημαντική, κατανοητή και συμπαθής η προσπάθεια των οικείων των καταδικασθέντων για αποκατάσταση της καλής φήμης των προγόνων τους, αλλά πιό σημαντική είναι η διατήρηση της ηρεμίας και της συνοχής της Χώρας.
Κατά συνέπεια και ως απόγονοι των θυμάτων της Μικρασιατικής Καταστροφής αντιμετωπίζουμε ως πρόκληση και σπίλωση της μνήμης των δεκάδων χιλιάδων αδικαίωτων νεκρών μας την απόπειρα αυτή.
Κάνουμε έκκληση στην ολομέλεια του Αρείου Πάγου να απορρίψει κάθε εισήγηση για αναψηλάφηση της Δίκης

Πέμπτη, 05 Νοέμβριος 2009

-------------------------------------------------------------------------------------------
ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΗΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ (ΟΠΣΕ)
Με αφορμή την προσφυγή στον Άρειο Πάγο με την οποία ζητείται η αναψηλάφηση της δίκης των Εξ, θεωρούμε, εξαιρετικά άστοχη τη διαδικασία προκειμένου μάλιστα για δίκη που δεν είχε ποινικό αλλά πολιτικό χαρακτήρα. Διότι και σ’ αυτή την περίπτωση, η αναψηλάφηση πολιτικό χαρακτήρα θα έχει.

Η εκστρατεία για αποκατάσταση των καταδικασθέντων της δίκης των έξι, έχει μια νομική και μια ιστορική διάσταση. Κατά το καθαρά νομικό, δηλαδή το ποινικό σκέλος, η παρέλευση ακόμη και τόσων δεκαετιών δεν εμποδίζει την κίνηση της διαδικασίας αναψηλάφησης σε περιπτώσεις όπου οι κληρονόμοι του καταδικασθέντος επιδιώκουν την αποκατάσταση της μνήμης του προσκομίζοντας νέα στοιχεία. Εν προκειμένω, ωστόσο, δεν φαίνεται να γίνεται λόγος για νέα στοιχεία, παρά μόνο για μεταγενέστερες πολιτικές εκτιμήσεις. Χωρίς νέα αποδεικτικά στοιχεία, όμως, δεν θα μπορούσε να διαλευκανθεί ο βαθμός αμέλειας ή η δυνατότητα πρόβλεψης των αποτελεσμάτων συγκεκριμένων στρατιωτικών ενεργειών, οι δε σύγχρονοι ιστορικοί, δημοσιογράφοι ή στρατιωτικοί εμπειρογνώμονες, αγέννητοι κατά τη στιγμή των κρινομένων γεγονότων, είναι εξ ορισμού αναρμόδιοι να καταθέσουν τη δευτερογενή επιστημονική γνώση τους ως υποκατάστατα ζώντων μαρτύρων. Επί πλέον, οι ειδικές περιστάσεις υπό τις οποίες είχε εκτυλιχθεί η δίκη των έξι καθιστούν αδύνατο το να υπεισέλθει ο σημερινός δικαστής στη θέση του παλαιοτέρου και να διορθώσει τυχόν λάθη του, καθώς το σημερινό νομικό πλαίσιο που διέπει τη δικαιοδοσία αλλά και την ουσία της υπόθεσης είναι παντελώς ασύμβατο προς εκείνο που ίσχυε τη στιγμή της δίκης, ενώ δεν νοείται καν επανάληψη ποινικής διαδικασίας για πράξεις που σήμερα πια εκφεύγουν κάθε ποινικής αντιμετώπισης.

Με αφορμή, όμως, την προσφυγή στον Άρειο Πάγο για την αναψηλάφηση της Δίκης των Εξ είδαν το φως της δημοσιότητας επιχειρήματα και απόψεις σχετικά με τη μικρασιατική εκστρατεία, τα οποία στερούνται ιστορικής ακρίβειας. Ούτε προκύπτουν από ψύχραιμη ανάλυση των ιστορικών γεγονότων, που θα περίμενε κανείς ότι η χρονική απόσταση θα προσέφερε. 87 χρόνια μετά με άστοχες και αστήρικτες διατυπώσεις επανέρχεται, δυστυχώς, ένα κλίμα «Εθνικού Διχασμού».
Ανοίγει ένας διάλογος για ένα θέμα ιδιαίτερα σύνθετο. Ο διάλογος είναι βεβαίως θεμιτός και απαραίτητος. Όμως μία κορυφαία ιστορική στιγμή του 20ού αιώνα, ένα πολυσύνθετο θέμα με ιδιαίτερες πολιτικές, κοινωνικές και στρατιωτικές προεκτάσεις, δεν είναι δυνατόν να αποτελέσει αντικείμενο νέας δικαστικής διαδικασίας.

Ορισμένοι φαίνεται ότι αντιμετωπίζουν την αναψηλάφηση ως ευκαιρία για την ιστορική αποκατάσταση και δικαίωση των πρωταγωνιστών και τελικώς για την απόσειση των βαρύτατων ευθυνών των κυβερνήσεων που διαδέχθηκαν τον Ελευθέριο Βενιζέλο για την καταστροφή του 1922.
Ως απόγονοι των θυμάτων της Γενοκτονίας που συνέβη στην Μικρά Ασία, τον Πόντο και την Ανατολική Θράκη, θεωρούμε ιταμή και απαράδεκτη πρόκληση στη μνήμη των χιλιάδων νεκρών την επιχειρούμενη, μέσω δίκης, «αθώωση» των υπευθύνων της μεγαλύτερης καταστροφής, που υπέστη ποτέ το ελληνικό έθνος.
Οποιαδήποτε παρόμοια διαδικασία μας βρίσκει αντίθετους και δηλώνουμε ότι θα προστατεύουμε τη μνήμη των προγόνων μας με κάθε νόμιμο μέσο.
Κάνουμε έκκληση στην ολομέλεια του Αρείου Πάγου να απορρίψει κάθε εισήγηση για αναψηλάφηση της Δίκης, αφήνοντας την όποια απόφαση στην αδέκαστη κρίση της ιστορίας.
πρόεδρος: Θανάσης Λαγουδήμος

------------------------------------------------------------

ΨΗΦΙΣΜΑ 19Ου ΠΑΜΠΟΝΤΙΑΚΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ ΗΠΑ-ΚΑΝΑΔΑ
Με αφορμή την προσφυγή στον Άρειο Πάγο με την οποία ζητείται η αναψηλάφηση της Δίκης των Εξ, θεωρούμε, εξαιρετικά άστοχη τη διαδικασία προκειμένου μάλιστα για δίκη που δεν είχε ποινικό αλλά πολιτικό χαρακτήρα. Διότι και σ’ αυτή την περίπτωση, η αναψηλάφηση θα έχει πολιτικό χαρακτήρα και θα διχάσει για άλλη μια φορά τον ελληνισμό.

Δηλώνουμε ότι η απόπειρα αναψηλάφησης της Δίκης των Εξ που επιχειρείται στην Ελλάδα από διάφορους κύκλους είναι άτοπη και προσβλητική για τους απογόνους των θυμάτων της πολιτικής των Εξ. Η πολιτική που άσκησαν από τον Νοέμβριο του 1920 έως και το Σεπτέμβριο του 1922 χαρακτηριζόταν από εμπάθεια, συνειδητή υποβάθμιση της θέσης της Ελλάδος από το συμμαχικό στρατόπεδο, περιφρόνηση των Ελλήνων της υπό διάλυση Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που είχαν υποστεί ήδη την πολιτική γενοκτονίας από τους Νεότουρκους. Ως απόγονοι των θυμάτων της Γενοκτονίας που συνέβη στον Πόντο και της  Μικρασιατικής Τραγωδίας, θεωρούμε ιταμή και απαράδεκτη πρόκληση στη μνήμη των χιλιάδων νεκρών την επιχειρούμενη, μέσω δίκης, «αθώωση» των υπευθύνων της μεγαλύτερης καταστροφής, που υπέστη ποτέ το ελληνικό έθνος. Οποιαδήποτε παρόμοια διαδικασία μας βρίσκει αντίθετους και δηλώνουμε ότι θα προστατεύουμε τη μνήμη των προγόνων μας με κάθε νόμιμο μέσο.
Κάνουμε έκκληση στην ολομέλεια του Αρείου Πάγου να απορρίψει κάθε εισήγηση για αναψηλάφηση της Δίκης, αφήνοντας την όποια απόφαση στην αδέκαστη κρίση της ιστορίας.
πρόεδρος: Δημήτρης Μολοχίδης

---------------------------------------------------------
ΨΗΦΙΣΜΑ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΤΟΥ ΠΟΝΤΙΑΚΟΥ – ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΚΑΡΥΟΧΩΡΙΟΥ “Ο ΠΡΟΣΦΥΓΑΣ” ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΚΥΡΩΣΗ ΤΗΣ ΑΝΑΨΗΛΑΦΗΣΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΤΩΝ ΕΞΙ.
Οι μέρες που διανύουμε είναι κρίσιμες. Μέσα στην πολυεπίπεδη κρίση που ταλανίζει την κοινωνία και την πατρίδα μας ορισμένοι επιχειρούν την αναθεώρηση της ιστορίας, μέσα στη ζάλη της υπερπληροφόρησης και του φόβου της κοινωνίας για το μέλλον της.
Ανθρώπινο να θέλεις να αποκαταστήσεις το όνομα των προγόνων σου, αλλά όχι βιάζοντας την ίδια την ιστορία. Επιχειρούν να αναβιώσουν τον αντιπροσφυγισμό, το μίσος και τον πόνο μιας καταστροφικής περιόδου για τον Ελληνισμό.
Κάποιοι επιχειρούν να υποβαθμίσουν την Γενοκτονία των Ελλήνων της Ανατολής σε ένα αποκλειστικά “δικό μας πρόβλημα”. Οφείλουμε να αγωνιστούμε για να αποτρέψουμε μια τέτοια εξέλιξη.
Αρνούμαστε να μας ακυρώσουν από τη συλλογική συνείδηση και την ελληνική ιστορία. Εννιά δεκαετίες μετά δεν θα σιωπήσουμε αποδεχόμενοι τον ευνουχισμό της ιστορικής μνήμης και της συλλογικότητας μας.
Εμείς, ανήμερα της Ημέρας Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, οφείλουμε να δώσουμε νόημα και περιεχόμενο στις διεκδικήσεις μας. Δεν νοείται να αγωνιζόμαστε για τη διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας και να “ακυρωνόμαστε” μέσα στην ίδια τη χώρα μας.
Ο οργανωμένος χώρος πρέπει να αντιδράσει. Οι ομοσπονδίες γιατί σιωπούν; Γιατί τα επίσημα όργανα των ΠΟΕ και ΠΟΠΣ δεν πρωτοστατούν σε αυτό τον αγώνα;

Τα πρωτοβάθμια σωματεία πρέπει να αντιταχθούν στην αναψηλαφηση της Δίκης και να αγνοήσουν τις όποιες νουθεσίες να πράξουν κάτι διαφορετικό από το αυτονόητο: να υποστηρίξουν με όλες τις δυναμεις τους την προσπάθεια να ακυρωθεί η αναψηλάφηση της Δίκης των Έξι.
Παροτρύνουμε τα πρωτοβάθμια σωματεία της Περιφέρειας μας να υποστηρίξουν δυναμικά αυτή την προσπάθεια.
ΤΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ

-------------------------------------------------------
Παμποντιακή Ομοσπονδία Ελλάδος
Σύνδεσμος Ποντιακών Σωματείων Νότιας Ελλάδος και ΝήσωνΝοταρά 45 & Μετσόβου 30, Αθήνα

Προς: Τον Πρόεδρο του Αρείου Πάγου κ. ΓΕΩΡΓΙΟ ΚΑΛΑΜΙΔΑ
Αξιότιμε κύριε Πρόεδρε,
Ο Σύνδεσμος Ποντιακών Σωματείων Νότιας Ελλάδος και Νήσων της Παμποντιακής Ομοσπονδίας Ελλάδος βαθύτατα ανησυχεί για την αναψηλάφηση, από το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας, της δίκης των ενόχων της Μικρασιατικής Καταστροφής, γνωστής ως δίκη των εξ.
Το ζήτημα του αιτήματος, από τους απογόνους, της αναψηλάφησης είναι απολύτως κατανοητό σε ανθρώπινο επίπεδο.
Όμως τυχόν «αθώωσή» τους επαναφέρει το αίσθημα του αποκλεισμού της προσφυγικής μνήμης από την επίσημη ιστορία της Ελλάδας, αναθεωρεί και διαστρεβλώνει την ιστορία οξύνοντας τα πολιτικά πάθη και αποτελεί για εμάς τους Πόντιους αλλά και όσους έλκουν την καταγωγή από την καθʼ ημάς Ανατολή άκρως προσβλητική ενέργεια κατά ημών των ιδίων αλλά και της συλλογικής μας μνήμης.
Ίσως σε εκείνη την δίκη να διέφυγαν κάποιοι της κρίσης της δικαιοσύνης, όπως επίσης σίγουρα δεν συμπεριελήφθησαν στο κατηγορητήριο και άλλα εγκλήματα εις βάρος του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας όπως η ψήφιση από την τότε κυβέρνηση του νόμου 2670/1922 και των σχετικών βασιλικών διαταγμάτων που απαγόρευαν την είσοδο στην Ελλάδα των Ελλήνων της Ιωνίας παραδίδοντάς τους έτσι έρμαια στο σπαθί των Τούρκων εθνικιστών.
Ογδόντα οκτώ χρόνια μετά η προσπάθεια αθώωσης των πρωταιτίων, που εξαιτίας της πολιτικής τους το ελληνικό έθνος υπέστη τη μεγαλύτερη καταστροφή στην ιστορία του, θεωρείται από εμάς ιταμή πρόκληση και απαράδεκτη σπίλωση της μνήμης των εκατοντάδων χιλιάδων νεκρών μας από τον τούρκικο εθνικισμό.
Δεν δύναται μέσω της αναψηλάφησης να παραχαράσσεται η Ιστορία από το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας και να μην υπάρχουν ένοχοι για εκείνο το μέγα έγκλημα.
Κάνουμε έκκληση στον Άρειο Πάγο να μην προχωρήσει σε μια τέτοια άστοχη ενέργεια και να αφήσει την όποια απόφαση στην αδέκαστη κρίση της ιστορίας.
Ενέργεια που ούτε δικτατορικά καθεστώτα στη χώρα μας αποτόλμησαν.
Άλλως, προστατεύοντας τη μνήμη των προγόνων μας, θα μας βρει παντελώς αντίθετους καθ’ οιονδήποτε νόμιμο τρόπο.
----------------------------------------------------------------

Friday, October 22, 2010

Wednesday, October 20, 2010

Eλλάς και Μικρά Ασία: μια ανεξερεύνητη σχέση

Του ιστορικού Βλάση Αγτζίδη


«…Ακόμα και σήμερα δεν έχει σιγάσει η διαμάχη γύρω από το ζήτημα γιατί οι ελληνικές δυνάμεις που υπερτερούσαν αριθμητικά και δεν ήταν πολύ χειρότερα εξοπλισμένες από το στρατεύματα του Κεμάλ, οδηγήθηκαν σ' αυτή την καταστρoφική ήττα."


Douglaς Dakin, «H ενοποίηση της Ελλάδας 1770-1923», εκδ. ΜΙΕΤ


Η Μικρασιατική Καταστροφή φαίνεται ότι για καιρό ακόμα θα στοιχειώνει τις συζητήσεις και τους προβληματισμούς για την πορεία του νεότερου ελληνισμού. Ειδικά σήμερα, που το κενό που άφησαν οι Έλληνες στην Ανατολική πλευρά του Αιγαίου έχει πλέον καλυφθεί από έναν ακμαίο πληθυσμό και από μια επιθετική κρατική δύναμη, που θυμίζει συνεχώς εν τοις πράγμασι, ότι μόνο όποιος κατέχει τις δύο ακτές μπορεί να ορίζει το Αρχιπέλαγος.


Αφορμή για τη νέα συζήτηση πάνω στην «ανεξερεύνητη σχέση» έδωσε το νέο βιβλίο με τίτλο «Η απόφαση για την επέκταση της ελληνικής κυριαρχίας στη Μικρά Ασία» του ιστορικού Κ. Δ. Σβολόπουλου. Μέσα από τη μελέτη εξαιρετικά ενδιαφέροντος αρχειακού υλικού, μεταξύ αυτών και κάποιων ιδιαίτερα σημαντικών εγγράφων του Foreign Office, προσπαθεί να προσεγγίσει με την αυστηρότητα που επιβάλλει η μεθοδολογία το σύνθετο διεθνές πλαίσιο και να περιγράψει κρίσιμες παραμέτρους.


Τα συμπεράσματα που προκύπτουν είναι πολύ ενδιαφέροντα για ένα θέμα, που κατά κόρον έχει επισκιαστεί από την ιδεολογική χρήση της ιστορίας και την πολιτική κληρονομιά του Διχασμού.


Το ελληνικό εγχείρημα της απόβασης στη Σμύρνη το Μάιο του '19 είχε πολύ λιγότερες δυσκολίες από την Παλιγγενεσία, έναν αιώνα πριν. Για πρώτη φορά στην ιστορία οι νικήτριες μεγάλες δυνάμεις είχαν αποφασίσει τελεσιδίκως τη διάλυση του Μεγάλου Ασθενούς. Μ' ένα περίεργο τρόπο οι νικητές του Α' Παγκοσμίου Πολέμου ακολούθησαν εν αγνοία τους και από ανάγκη τη συμβουλή προς επαναστάτες της Ρόζας Λούξεμπουργκ, η οποία λίγα χρόνια πριν έγραφε: «Η Τουρκία δεν μπορεί να αναγεννηθεί σαν σύνολο γιατί αποτελείται από διαφορετικές χώρες. Κανένα υλικό συμφέρον, καμιά κοινή εξέλιξη που θα μπορούσε να τις συνδέσει δεν είχε δημιουργηθεί! Αντίθετα, η καταπίεση και η αθλιότητα της κοινής υπαγωγής στο τουρκικό κράτος γίνονται όλο και μεγαλύτερες! Έτσι δημιουργήθηκε μια φυσική τάση των διαφόρων εθνοτήτων να αποσπασθούν από το σύνολο και να αναζητήσουν μέσα από μια αυτόνομη ύπαρξη το δρόμο για μια καλύτερη κοινωνική εξέλιξη. Η κρίση της Ιστορίας για την Τουρκία είχε πια βγει: βάδιζε προς την διάλυση."


Την εποχή εκείνη η Ελλάδα βρισκόταν στο στρατόπεδο των νικητών, τα στρατεύματά της δεν είχαν υποστεί μεγάλες απώλειες την περίοδο 1916-1918, τα 2 εκατομμύρια των Ελλήνων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας είχαν βιώσει από το 1914 μια πολιτική γενοκτονίας, που είχε αποφασιστεί πολύ νωρίτερα και είχε οργανωθεί συστηματικά. Ειδικά στις περιοχές του Πόντου, της Ιωνίας και της Ανατολικής Θράκης είχε αρχίσει απ΄το 1914 η συστηματική και μεθοδευμένη εξόντωση των χριστιανικών πληθυσμών από το εθνικιστικό κόμμα των Νεοτούρκων, που ονειρευόταν την εθνική ομογενοποίηση ενός εκτεταμένου γεωγραφικού χώρου, που περιλάμβανε τις περιοχές των τουρκόφωνων Ουιγούρων της Δυτικής Κίνας και έφτανε μέχρι τα Βαλκάνια. Η πρώτη πράξη αυτού του σχεδίου προέβλεπε τη δημιουργία μιας εθνικά «καθαρής» Τουρκία, η οποία θα αντικαθιστούσε την παλιά προνεωτερική ισλαμική Αυτοκρατορία. Το πλαίσιο του Α' Παγκοσμίου Πολέμου διευκόλυνε την υλοποίηση του νεοτουρκικού σχεδιασμού.


Κατά συνέπεια, θα ήταν αφύσικη η εξέλιξη να μη συμμετείχε η Ελλάδα στη διαμόρφωση του μεταπολεμικού πολιτικού σκηνικού. Ειδικά όταν η εθνική ολοκλήρωση ήταν ακόμα μια εν εξελίξει διαδικασία. Και ο αναγκαίος όρος που έλειπε για μετατραπεί η Ελλάδα σ΄ ένα πραγματικό έθνος-κράτος ήταν η ενσωμάτωση των ακμαίων αστικών περιοχών της Ιωνίας και της Ανατολικής Θράκης.


Εν κατακλείδι


Ίσως το μόνο ερώτημα που θα κληθούν να απαντήσουν ιστορικοί αλλά και ψυχολόγοι, ήταν τα βαθύτερα κίνητρα του Ελευθερίου Βενιζέλου να προκηρύξει εκλογές εν μέσω του μικρασιατικού πολέμου, ενώ οι προϋποθέσεις της νίκης βρισκόταν στα χέρια του. Επί πλέον φαίνεται ότι για πρώτη φορά οι Βρετανοί προσανατολίζονταν στην ευνοϊκή αντιμετώπιση και του Ποντιακού Ζητήματος. Το παράδοξο επίσης, που δεν δικαιολογείται από τις αντικειμενικές συνθήκες -όπως περιγράφονται στη μελέτη του Σβολόπουλου- είναι το γεγονός ότι ο Βενιζέλος προκήρυξε τις εκλογές της, ενώ οι αντίπαλοί του ήταν το αντιπολεμικό, αντιμικρασιατικό βασιλο-κομμουνιστικό Μέτωπο της «μικράς πλην εντίμου» και οι εθνικές μειονότητες των Νέων Χωρών.

Sunday, October 17, 2010



ΟΙ ΠΟΝΤΙΟΙ ΤΗΣ ΚΑΛΑΜΑΡΙΑΣ ΨΗΦΙΖΟΥΝ ΓΙΑ ΔΗΜΑΡΧΟ ΤΟΝ ΙΔΡΥΤΗ ΤΟΥ «ΠΟΝΤΙΑΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΕΛΛΑΔΟΣ» ΒΑΣΙΛΗ Ν. ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΗ, ΓΙΑ ΞΑΝΑΓΙΝΕΙ Η ΚΑΛΑΜΑΡΙΑ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ ΤΟΥ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

Monday, October 11, 2010

ΟΛΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΛΑΜΑΡΙΑ/ΧΑΡΡΥ ΚΛΥΝΝ ΓΙΑ ΔΗΜΑΡΧΟΣ

ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΠΟΛΙΤΩΝ ΚΑΛΑΜΑΡΙΑ
ΒΑΣΙΛΗΣ Ν. ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΗΣ (ΧΑΡΡΥ ΚΛΥΝΝ)
ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ ΔΗΜΑΡΧΟΣ

Tuesday, October 5, 2010

ΤΡΑΓΙΚΟ ΛΑΘΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ Η ΜΗ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΝΤΙΑΚΟΥ ΑΝΤΑΡΤΙΚΟΥ (20-30 χιλ. αντάρτες)

Γράφει ο: Παναγιώτης Ι. Παπαδόπουλος
Φιλόλογος - Καθηγητής


Προσπαθούμε, ύστερα από 86 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή, να βρούμε μέσα από διάφορα έγγραφα και αξιόπιστες πηγές τα λάθη και τις παραλήψεις που έγιναν από την πολιτική και στρατιωτική ηγεσία της Ελλάδος την εποχή εκείνη, όχι για να καταλογίσουμε ευθύνες και να ανακαλύψουμε ενόχους. Στεκόμαστε με δέος και τον ανάλογο σεβασμό στη μνήμη όλων των πρωταγωνιστών, πολιτικών και στρατιωτικών, που έλαβαν μέρος στις αποφάσεις που οδήγησαν τον μικρασιατικό ελληνισμό στην αποτυχία. Η ιστορία, όμως, πρέπει να διδάσκεται πλήρης και ολοκληρωμένη στον ελληνικό λαό και αυτό δεν έγινε, ως προς την εκστρατεία του ελληνικού στρατού στη Μ.Α. στα σχολεία.

Δεν έμαθε ο ελληνικός λαός γιατί οδηγηθήκαμε στην ήττα που είχε ως συνέπεια την εξόντωση ενός εκατομμυρίου και πλέον ελληνικού πληθυσμού και άλλου τόσου που εγκατέλειψε τις πατρογονικές του εστίες στην Ιωνία και το μαρτυρικό Πόντο. Εμείς οι Πόντιοι, δεύτερης και τρίτης γενιάς, από προφορικές μαρτυρίες αλλά και από αυθεντικές πηγές κειμένων που γράφτηκαν την εποχή εκείνη, τη δράση και τη δύναμη που είχε το αντάρτικο στον Πόντο, αναρωτιόμαστε: Γιατί δεν αξιοποιηθήκαμε, όπως, έπρεπε, ώστε να αποτελέσει το στρατό εκείνο που θα ονομαζόταν από έναν στρατιωτικό, δύναμη αντιπερισπασμού από τα μετόπισθεν του εχθρού.



Τα ανταρτικά σώματα που δημιουργήθηκαν στα βουνά την περίοδο 1915-1922, στην αρχή ξεκίνησαν σαν μια λύση αυτοάμυνας από τις συνεχιζόμενες αυθαιρεσίες των τουρκικών αρχών σε βάρος των χριστιανών Ελλήνων. Η αποτυχίες των Νεοτούρκων στους Βαλκανικούς πολέμους ενοχοποίησε τους Έλληνες της Μ.Α. και τον Πόντο γι’ αυτό έπρεπε να πληρώσουν. Αργότερα, όμως, ως κύριο σκοπό τους τα ανταρκτικά σώματα είχαν την δημιουργία μιας ανεξάρτητης Δημοκρατίας του Πόντου.


(1) Όταν το 1909, ο μακεδονομάχος μητροπολίτης Καστοριάς Γερμανός Καραβαγγέλης έγινε Μητροπολίτης Αμασειας του Πόντου, οι χριστιανοί Έλληνες βρήκαν στο πρόσωπό του τον προστάτη τους. Όταν ως μητροπολίτης διαμαρτυρήθηκε στους πασάδες, τον έκλεισαν φυλακή. Επανήλθε το 1918 στο θρόνο του. Είναι ο άνθρωπος που οργάνωσε το ανταρτικό στον Πόντο και κατά τους υπολογισμούς του, την εποχή του, έφτανε τις 20.000 αντάρτες. Κάποιοι άλλοι υπολόγισαν ως 30.000 περίπου. Είναι γεγονός ότι το ποντιακό ζήτημα αντιμετωπίστηκε από την αρχή ως ζήτημα των Ποντίων και όχι ως μέρος του ευρύτερου εθνικού προβλήματος. Στην αρχή ο Βενιζέλος σε απόρρητη απόφασή του χαρακτήριζε τη δημιουργία «ποντιακών στρατιωτικών τμημάτων» ως πρόπλασμα ενός μελλοντικού ποντιακού στρατού. Η απόφαση αυτή καταλήγει: «Εννοείται ότι δεν θα διστάσωμεν και χρηματικώς και κατά πάντα δυνατόν τρόπον να επικουρήσουμε (βοηθώντας) οργάνωσιν στρατού Ποντίων αλλά δέον και ούτοι να επιτηρήσωσιν εαυτούς αφ’ ων και δύνανται να θέλουσιν, ούτω δε και ο αγών των θα έχει μεγαλυτέραν δύναμιν». Λίγο αργότερα στη Διάσκεψη Ειρήνης που πραγματοποιήθηκε στις 30 Δεκεμβρίου 1918, ο ίδιος, ως πρωθυπουργός της Ελλάδος πρότεινε την ενσωμάτωση του Πόντου στην δημοκρατία της Αρμενίας, ενώ την ίδια στιγμή ο μητροπολίτης Τραπεζούντος Χρύσανθος με ξεχωριστό υπόμνημα που υπέβαλε στη Διάσκεψη Ειρήνης ζητούσε τη δημιουργία ελληνικού κράτους στην περιοχή του Πόντου. Στο υπόμνημά του ο δραστήριος ιεράρχης ανέπτυσσε την επιχειρηματολογία του η οποία στηριζόταν στο εξής γεγονός: μετά την παλιννόστηση των προσφύγων από τον Καύκασο και τη Ρωσία ο ελληνικός πληθυσμός του Πόντου εξισώθηκε με τον Μουσουλμανικό. Γινόταν μάλιστα και η παρατήρηση ότι πολλοί από τους ελληνόφωνους μουσουλμάνους είναι ελληνικής καταγωγής. Επομένως, ήταν δίκαιο ο ελληνικός πληθυσμός του Πόντου να αποτελέσει αυτόνομο ελληνικό κράτος. Η απάντηση ήρθε από το Βενιζέλο. Σε αντίθεση από τους στόχους του Ποντιακού Κινήματος ο Βενιζέλος δήλωσε στις 4 Φεβρουαρίου 1919 στον Αμερικανό πρόεδρο Ουΐλσον ότι: παρόλο που οι Έλληνες Πόντιοι επιθυμούσαν την ανεξαρτησία, ο ίδιος αντιτάχθηκε απόλυτα. Σε συνέντευξή του που παραχώρησε σε αμερικανική εφημερίδα δήλωσε ότι «δέχεται να συμπεριληφθεί ο Πόντος στο αρμενικό κράτος». Επόμενο ήταν να δυσαρεστηθούν οι ανά τον κόσμον Πόντιοι και να καταγγείλουν και να διαμαρτυρηθούν για την εγκατάλειψη των αγώνων των. Οι Πόντιοι αντάρτες ζήτησαν επίσημα την ενίσχυση της Ελλάδος. Δυστυχώς οι παρακλήσεις για στρατιωτική βοήθεια έμειναν χωρίς απάντηση.


(2) Ο Ε. Βενιζέλος, πιθανώς επηρεάστηκε από την αναφορά που του έκανε ο Δ. Καθενιώτης, αξιωματικός του ελληνικού στρατού. Ο τότε συνταγματάρχης του ελληνικού στρατού στάλθηκε στον Πόντο, ως ειδικός σύμβουλος του πρωθυπουργού, να αναλάβει την στρατιωτική οργάνωση των Ποντίων και να του υποβάλει μετά την επιστροφή του την αναφορά του. Ο Δ. Καθενιώτης κατά τη μετάβασή του στον Πόντο είχε μαζί του στην αποστολή εκείνη και τους ποντιακής καταγωγής αξιωματικούς Καραπαναγιωτίδη και Ανδρεάδη. Όταν έφτασε εκεί ο Καθενιώτης γρήγορα κατάλαβε ότι η στρατιωτική οργάνωση των Ποντίων θα προκαλούσε στους Τούρκους του φόβο από τυχόν συγκρούσεις μαζί τους. Τον Οκτώβριο του 1919 επέστρεψε στην Αθήνα. Αφού έκανε διάφορες επαφές με τον Βρετανό πρέσβη για δημιουργία ελληνικού στρατού στο κατεχόμενο από Βρετανούς Βατούμ, η σκέψη του απορρίφθηκε ως πρόταση, οργάνωσε όμως τους Πόντιους στην Ελλάδα. Ήθελε να τους στείλει στον Καύκασο ως ενίσχυση. Και αυτή η πρόταση απορρίφθηκε.


(3) Στην έκθεση που υπέβαλε στην Αθήνα, την 9η Ιανουαρίου 1920, έγραφε τις σκέψεις του και την ανάγκη οργάνωσης των Ποντίων. Σημασία μεγάλη έχει το γεγονός ότι την από 61 σελίδες αναφορά του δεν την έστειλε μόνο στον πρωθυπουργό, τα υπουργεία εξωτερικών και στρατιωτικών αλλά και στον Αρχηγό Στρατού της εκστρατείας στη Μ.Α. Ως αξιωματικός πίστευε ότι ο Αρχηγός στρατού θα λάβαινε υπ’ όψη του την αναφορά από στρατηγικής σημασίας. Κανένας δεν έδωσε σημασία στα λεγόμενα-γραφόμενά του.


(4) Αλλά και «ο θερμότατος πατριώτης από την Οινόη του Πόντου Χρυσόστομος Καραΐσκος, αξιωματικός του ελληνικού στρατού, παραιτήθηκε από τον ελληνικό στρατό με την αιτιολογία να μεταβεί στον Πόντο και ως φαρμακοποιός να βοηθήσει στον αγώνα των Ποντίων, είχε μαζί του κατά τις περιοδείες του στον Πόντο με σκοπό να συλλέξει διάφορες πληροφορίες και τον Πόντιο οπλαρχηγό Στέλιο Κοσμίδη. Αμέσως έστειλε έκθεση στον πρόεδρο της επιτροπής των Ποντίων Χρ. Καλαντίδη για να ενεργήσει ανάλογα. Αλλά η ανδρεία και η αυτοθυσία των Ποντίων υπερασπιστών υπέρ βωμών και εστιών συνετρίβετο προς της καταθλιπτικής και αγνώμονος στάσεως της ευρωπαϊκής διπλωματίας, η οποία ενώ παρενέβαλε μύρια προσκόμματα εις την υποστήριξη του ποντιακού αγώνος παρά της μητρός Ελλάδος, προστάτευε εξ ετέρου και ενίσχυε ηθικώς και υλικώς τους δολοφόνους των χριστιανών».


(5) Με αφορμή τη Βρετανική άρνηση ο Βενιζέλος έσπευσε να δηλώσει: «Θεωρώ όλως απίθανον ότι θα ληφθεί περί τούτων (των Ποντίων) ειδική πρόνοια, πλην των γενικών εγγυήσεων, ως ζητούν να επιτύχουν υπέρ των ξένων εθνοτήτων, όσαι θα παραμείνωσι υπό τουρκικήν κυριαραχίαν».


(6) Ο Πόντιος αξιωματικός Χρυσ. Καραΐσκος όταν επιχείρησε να πάει για δεύτερη φορά προς ενίσχυση του αγώνα των ανταρτικών ομάδων, γράφει στην αναφορά του: «Παρ’ όλη την αποτυχία των ενεργειών μου (στην Αθήνα) επιχείρησα να ξαναπάω στον Πόντο. Εμποδίστηκα όμως από την Ελληνική Στρατιωτική Αποστολή Κων/λης και περίμενα να φύγω με άλλον τρόπο. Εννοείται ότι δεν το κατόρθωσα». Τίθεται, λοιπόν, το ερώτημα. Γιατί δεν αξιοποιήθηκε η αξιόμαχη δύναμη των ανταρτικών σωματείων του Πόντου. Αν λάβουμε υπ’ όψη μας την εκτίμηση του Γερ. Καραβαγγέλη ότι ήταν ο αριθμός 20 χιλιάδες αντάρτες μόνο, και την 20η Αυγούστου 1922, ο στρατηγός Τρικούπης όταν εμάχετο πλησίον του Ούσακ, εδέχετο ξαφνικά μια βοήθεια από 2 μεραρχίες μπαρουτοκαπνισμένων Ποντίων στα μετόπισθεν του εχθρού, δεν θα αναγκαζόταν να παραδώσει ολόκληρο το Β’ Σ.Σ. Η δύναμις του ανήρχετο σε δύο στρατηγούς (Τρικούπη, Διγενή) διοικητάς των Α’ και Β’ Σωμ. Στρατού, το Διοικητή της 13η Μεραρχίας, 190 αξιωματικούς και 4.400 οπλίτες με 6 ορειβατικά πυροβόλα.


(7) Ο αδελφός του αρχηγού των Σαναίων Ευκλείδη Κουρτίδη, Κωνσταντίνος, γράφει στο ημερολόγιό του «όταν τους είπαμε ότι είμεθα οι αντάρται της Σάντας, μας εκοίταζαν περίεργα. Μας πήραν από εκεί και ξεκινήσαμε δια το σαράι. Επειδή το είχε μάθε ο κόσμος, επλημμύρισε από παντού τους δρόμους… Ένας καλοενδεδυμένος Χότζας με έναν άλλον κύριο και ιδόντες τόσον πλήθος… ερώτησε έναν αξιωματικόν τι συμβαίνει και ο αξιωματικός απάντησε ότι είναι Σανταίοι αντάρται. Ο χότζας έπτυσε κατά γης και είπε: «Να ντρέπεται αυτό το δικό μας το έθνος και η κυβέρνησις. Από αυτούς εφοβούντο και τόσα χρόνια ετρόμαζαν. Μα αυτοί δεν μοιάζουν καν άνθρωποι». Γελών ο αξιωματικός είπε: «Τι να σου πω χότζα εφέντη, αφού δεν ξέρεις κάτω από τα παλιά αυτά ρούχα τι κρύπτεται». Ας βγάλει ο αναγνώστης τα συμπεράσματά του.


infognomonpolitics