Tο μοιραίο πραξικόπημα

100 χρόνια από την «επανάσταση» των Νεότουρκων

Του Βλάση Αγτζίδη

Η σημαντικότερη ίσως χρονιά για την ιστορία της περιοχής μας είναι το 1908, όταν οι εθνικιστές Τούρκοι αξιωματικοί -που θα γίνουν γνωστοί με το όνομα Νεότουρκοι- θα καταλάβουν την εξουσία στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και θα περιθωριοποιήσουν το σουλτάνο, ο οποίο ήταν και ο υπέρτατος θρησκευτικός ηγέτης του Ισλάμ. To τέλος για την πολυεθνική ισλαμική Αυτοκρατορία πλησίαζε.

Με το νεοτουρκικό πραξικόπημα και την ανάληψη της εξουσίας από το κόμμα τους «Ένωση και Πρόοδος», θα ενεργοποιηθούν διεργασίες συγκρότησης νεοφανών μηχανισμών και πρακτικών στην ιστορία. Διεργασίες που θα οδηγήσουν στις γενοκτονίες των χριστιανικών λαών της Αυτοκρατορίας, και εν τέλει θα διαμορφώσουν το σύγχρονο γεωπολιτικό χάρτη στην περιοχή μας και στην ευρύτερη Εγγύς Ανατολή. Η πολιτική των Νεότουρκων θα αποτελέσει λίγα χρόνια αργότερα και τον οδηγό για τις επιλογές των Ναζί στη χιτλερική Γερμανία.

Το κοινωνικό και οικονομικό πλαίσιο

Οι Νεότουρκοι εμφανίστηκαν ως δύναμη μετασχηματισμού της απολυταρχικής Αυτοκρατορίας σε σύγχρονη δημοκρατία, που η λειτουργία της θα καθοριζόταν από τις αρχές του ευρωπαϊκού διαφωτισμού. Εμφανίστηκαν σε μια εποχή που η Οθωμανική Αυτοκρατορία, ως ένα προνεωτερικό κρατικό μόρφωμα, παραχωρούσε τη θέση στα σύγχρονα έθνη-κράτη που εκείνη την ιστορική περίοδο εμφανίζονταν με τον γνωστό βασανιστικό και βίαιο τρόπο. Η ιδιομορφία στην Οθωμανική Αυτοκρατορία συνίστατο στο γεγονός ότι μετά τις σημαντικές μεταρρυθμίσεις -που συνέβησαν στα μέσα του 19ου αιώνα και εξασφάλιζαν μια σχετική ελευθερία και ανοχή στους χριστιανικούς πληθυσμούς- η νέα οικονομία του εμπορίου και της βιομηχανικής παραγωγής είχε κυριαρχηθεί κυριολεκτικά από τους Έλληνες, τους Αρμένιους και τους Εβραίους. Οι μουσουλμάνοι είχαν αρκεστεί στην αποκλειστική νομή της γραφειοκρατίας, του στρατού και της παραδοσιακής φεουδαρχίας..

Το γεγονός ότι η οθωμανική αστική τάξη δεν αποτελείτο από μουσουλμάνους, αλλά από χριστιανούς, ενέτεινε τους φόβους των στρατιωτικών, ότι σύντομα θα βρεθούν εκτός ιστορίας. Αυτός ακριβώς ήταν ο φόβος που κινητοποίησε τα πολύμορφα και πολυεθνοτικής προέλευσης στρατιωτικά στρώματα να οργανωθούν, να εφεύρουν μια συνεκτική ιδεολογία –τον τουρκισμό- και να καταλάβουν εν τέλει την εξουσία με το νεοτουρκικό πραξικόπημα. Ένας από τους λόγους λοιπόν που εκδηλώθηκε τη νεοτουρκική "επανάσταση", ήταν ο έλεγχος των οικονομικών δραστηριοτήτων από το χριστιανικό στοιχείο. Το ενδιαφέρον στην τουρκική περίπτωση, που θα καθορίσει όλη την ιστορία του τουρκικού έθνους-κράτους, είναι ότι το ρόλο των αστικών στρωμάτων είχαν οι στρατιωτικοί. Στην πραγματικότητα το κίνημα των νεοτούρκων το 1908 αποτέλεσε την αντεπανάσταση εναντίον των δημoκρατικών κινημάτων των υπόδουλων εθνών.

Σ΄ όλη την έκταση της Αυτοκρατορίας, από την Βοσνία-Ερζεγοβίνη μέχρι τη Λιβύη και από τη Μακεδονία μέχρι τη Μεσοποταμία, το ρεύμα της αλλαγής ήταν παρόν. Μόνο η μετάβαση σε μια δημοκρατική κοινωνία φαινόταν ότι θα μπορούσε να σταματήσει την αποσάρθρωση. Ακριβώς αυτή την προοπτική προπαγανδίζουν αρχικά οι νεότουρκοι ηγέτες. Και θα πετύχουν την αμέριστη συμπαράσταση των χριστιανικών εθνών. Όμως σύντομα στους κόλπους του «Ένωση και Πρόοδος» θα επικρατήσουν οι ακραίες εθνικιστικές θέσεις. Ο οθωμανισμός θα εγκαταλειφθεί και θα υιοθετηθεί ο παντουρκισμός. Οι νεότουρκοι θα ριζοσπαστικοποιηθούν ακόμα περισσότερο συνδεόμενοι με τα εθνικιστικά παντουρκιστικά κινήματα που δρούσαν στο εσωτερικό της Ρωσικής Αυτοκρατορίας (Τάταροι, τουρκόφωνοι μουσουλμάνοι της Κεντρικής Ασίας). Oι ηγέτες του νεοτουρκικού κινήματος ήταν οι Ενβέρ (Enver pacha), Ταλαάτ (Talaat bey) και Τζεμάλ (Djemal pacha).

Οι ηγέτες των Νεότουρκων

Οι προσωπικότητες των ηγετών του νεοτουρκικού κινήματος περιγράφονταν από έναν Τούρκο στρατηγό σε μια γαλλική εφημερίδα της εποχής που έφερε στο φως ο ερευνητής Χ. Τσιρκινίδης: «Ακολούθησε τη στρατιωτική καριέρα (ο Enver pacha) και το 1902 έγινε επιτελής. Από τότε πολέμησε συνεχώς κατά των Βουλγάρων κομιτατζήδων και των Ελλήνων ανταρτών της Μακεδονίας… Ήταν σκληρός παρά το ήπιο της εμφάνισής του και είχε αποκτήσει μια υπεροψία χωρίς έλεγχο… Κι αυτοί οι κόλακες οι Γερμανοί, που κρυφά γελούσαν με την τρέλα του, για να ελέγχουν καλύτερα το ανόητο θύμα τους, χειροκροτούσαν τις ιδέες του και ενθάρυναν τη μωρία του…Ο Talaat bey ήταν χαρακτήρας εύκαμπτος και καταχθόνιος… Είναι ιθύνων νους των τρομοκρατικών ιδεών μέσα στην εσωτερική πολιτική… Ο Djemal pacha, κουρδικής καταγωγής, δεν ήταν παρά ταγματάρχης στη Θεσσαλονίκη το 1908. Πολύ πρακτικός, ερωτευμένος με το κέρδος, φιλοδοξεί υψηλά πολιτικά πόστα. Ενώ οι στενοί του σύντροφοι επιδίωκαν πόστα στρατιωτικών ακολούθων, αυτός ορίζεται κυβερνήτης των Αδάνων για να συγκαλύψει τις σφαγές των Αρμενίων. Αργότερα διαδέχεται τον Kiamil pacha, σαν κυβερνήτης της Βαγδάτης όπου με σκάνδαλα απέκτησε τεράστια περιουσία…»

Για τον δρ. Ναζίμ (docteur Nazim), κορυφαίο στέλεχος των νεοτούρκων, o Σερίφ πασά (Cherif pacha) έγραψε στην ίδια εφημερίδα: «Είναι ένας αποφασιστικός, φανατικός οπαδός της εξολόθρευσης των χριστιανών γενικά και ειδικά των Ελλήνων, μη χαρίζοντας παρά μόνο σ’ εκείνους που ασπάζονταν το ισλάμ.»

Οι Έλληνες της Ανατολής

Ο Τζελάλ Μπαγιάρ (Celal Bayar), ένας από τους Νεότουρκους πραξικοπηματίες, αναφέρει ότι οι Νεότουρκοι αντιμετώπιζαν τους Έλληνες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ως «εσωτερικά καρκινώματα».

Στις 10 Ιουλίου 1910, δύο μόλις χρόνια από το νεοτουρκικό κίνημα, η ελληνική εφημερίδα Νέα Αλήθεια της οθωμανικής, ακόμα, Θεσσαλονίκης έγραφε: «Αλλά για μας τους Έλληνες τι να πούμε; Οι λέξεις χάνουν το νόημά τους απ’ τη στιγμή που αντιμετωπίζουμε καθημερινά μια τόσο ζωντανή εικόνα διωγμών. Μας αφανίζετε. Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψουμε τη δυστυχία που μας βρήκε τα δύο τελευταία χρόνια …για πιο λόγο υφιστάμεθα όλους αυτούς τους διωγμούς; Μας είχε δοθεί η υπόσχεση ότι κανείς δεν επρόκειτο να καταπατήσει τα δικαιώματά μας. Εν τω τούτοις, ψηφίστηκαν νόμοι που διατάσσουν το κλείσιμο των εκκλησιών μας, των σχολείων και των νεκροταφείων μας. Μας παίρνετε όσα μας ανήκουν και τα δίνετε σε άλλους. Φυλακίζετε τους ιερείς και τους δασκάλους μας. Ξυλοκοπείται τους πολίτες και από παντού ακούγονται θρήνοι και οδυρμοί.»

Τον Οκτώβριο του 1911 οι Νεότουρκοι αποφάσισαν και επισήμως, στο τρίτο τους συνέδριο που έλαβε χώρα στη Θεσσαλονίκη, την εξόντωση των μη τουρκικών εθνοτήτων. Η οθωμανοποίηση (ottomanization) δηλαδή ο εκτουρκισμός δια της βίας όλων των κατοίκων, αποφασίζεται τελεσίδικα. Το μέσο θα ήταν οι εξοπλισμένοι Μουσουλμάνοι. Στη συγκεκριμένη απόφαση οι Νεότουρκοι χρησιμοποιούν παραπλανητικά τον όρο «οθωμανοποίηση», προσπαθώντας να περιβάλουν την πολιτική εκτουρκισμού με ένα οικείο, για τους περισσότερους μουσουλμάνους, περίβλημα.

Έκθεση που στάλθηκε στο ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών από την Κωνσταντινούπολη αναφέρει: "Μεταξύ των υπό του Νεοτουρκικού κομιτάτου ληφθεισών αποφάσεων είναι και ο εκτουρκισμός των ελληνικών πληθυσμών, ο οποίος δεν είναι δυνατός, εφ' όσον υπάρχουσι συμπαγείς ελληνικοί συνοικι­σμοί." Οι νεότουρκοι θεωρούσαν τον εξισλαμισμό ως "...σπουδαίον μέσον προς επιτυχίαν του εξοντωτικού κατά των Ελλήνων προγράμματος, περί τον άξονα του οποίου εστρέφετο και στρέφεται η Τουρκία..."

Επίλογος

Από το 1914 και εν μέσω του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι Νεότουρκοι θα επιχειρήσουν να υλοποιήσουν, με τη σχετική κάλυψη των Γερμανών συμμάχων τους τα προαποφασισμένα σχέδιά τους. Άρχισαν τη συστηματική εξόντωση των Ελλήνων, πρώτα από την Ιωνία και την Ανατολική Θράκη. Το 1916, μετά τη γενοκτονία των Αρμενίων, θα αρχίσουν οι μαζικές διώξεις κατά των Ελλήνων του Πόντου. Τελικά, παρότι θα ηττηθούν στον πόλεμο, ένας απ’ αυτούς, ο Μουσταφά Κεμάλ πασά θα καταφέρει να ανατρέψει πλήρως όλες τις προβλέψεις την περίοδο του ελληνο-τουρκικού πολέμου του 1919-1922. Θα εκμεταλλευτεί πλήρως τις αντιθέσεις και τις ανεπάρκειες της ελληνικής πλευράς, δηλαδή τον οπορτουνισμό του Ελευθερίου Βενιζέλου, τον ανορθολογισμό των νεαρών ελλαδικών κομμουνιστών που θεώρησαν διεθνιστικό χρέος να συνδράμουν το κεμαλικό κίνημα και την εγκληματική συμπεριφορά της κυβέρνησης Δ. Γούναρη, που εν τέλει θα παραδώσει και τους Έλληνες της Ιωνίας στα στρατεύματα του Κεμάλ.

Το νεοτουρκικό όνειρο για τη δημιουργία μιας εθνικά καθαρής Τουρκίας που ξεκίνησε 100 χρόνια πριν με το πραξικόπημα των Νεότουρκων στη Θεσσαλονίκη θα ολοκληρωθεί το Σεπτέμβρη του ’22 με την καταστροφή της «γκιαούρ Ιζμίρ», της άπιστης Σμύρνης.

(*) Ο Βλάσης Αγτζίδης είναι διδάκτωρ σύγχρονης Ιστορίας. Βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών για τη συγγραφή της ιστορίας των Ελλήνων στον Εύξεινο Πόντο

Πηγή: Αντίβαρο

ΣΑΒΒΑΣ ΚΑΛΕΝΤΕΡΙΔΗΣ

«Ένα μαχόμενο κίνημα δεν έχει τη δυνατότητα να χρησιμοποιεί τους λεγόμενους image makers, για να φτιάξει την εικόνα του Οτσαλάν»

Το πρώην στέλεχος της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών μιλά για τον Οτσαλάν, τη σύλληψη του Κούρδου ηγέτη και τους αγνοούμενους της Κύπρου.

ΣΑΒΒΑΣ ΚΑΛΕΝΤΕΡΙΔΗΣ – ΥΠΟΘΕΣΗ ΟΤΣΑΛΑΝ

«Ένα μαχόμενο κίνημα δεν έχει τη δυνατότητα να χρησιμοποιεί τους λεγόμενους image makers, για να φτιάξει την εικόνα του Οτσαλάν»

Aμπντουλλάχ Οτζαλάν: «Η ζωή είναι ένα καθημερινό βασανιστήριο, γιατί τις νύχτες έρχονται στον ύπνο μου όλοι οι μάρτυρες του αγώνα μας. Ο θάνατος θα ήταν λύτρωση για μένα».

Της ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΗΛΙΑΔΗ
«Ήταν 16 Φεβρουαρίου 1999 και η παγκόσμια κοινή γνώμη συνταρασσόταν από τις εικόνες που μετέδιδε η τουρκική τηλεόραση, δείχνοντας τον ηγέτη του κουρδικού εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος Αμπντουλλάχ Οτσαλάν περιφερόμενο με χειροπέδες, τα μάτια κλειστά με ταινία, με φόντο την τουρκική σημαία και τον...‘‘φλογερό’’ τουρκικό εθνικισμό. Ο Οτσαλάν είχε απαχθεί στο Ναϊρόμπι της Κένυας, όπου εφιλοξενείτο επί δύο εβδομάδες στην εκεί ελληνική πρεσβεία…». Απόσπασμα από την εισαγωγή του βιβλίου του Σάββα Καλεντερίδη, «Παράδοση Οτσαλάν – Η ώρα της αλήθειας». Ο κ. Καλεντερίδης, υπηρετώντας -τότε- στην Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών (ΕΥΠ), έζησε από κοντά τον Κούρδο ηγέτη, αφού ήταν μαζί του μέχρι τη στιγμή της σύλληψής του.
Ο Σάββας Καλεντερίδης, τη βδομάδα που μας πέρασε, παρουσίασε το βιβλίο του στην Κύπρο έπειτα από πρόσκληση του Κυπριακού Κέντρου Μελετών (ΚΥΚΕΜ).

-Ζήσατε μαζί με τον Οτσαλάν τις τελευταίες 16 - 17 ημέρες πριν τη σύλληψή του. Πώς ήταν;
Σάββας Καλεντερίδης: Το κουρδικό εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα είναι ένα μαχόμενο κίνημα. Η Τουρκία είναι μια χώρα με μεγάλες δυνατότητες, το οικόπεδό της έχει μεγάλη στρατηγική αξία και προσπαθεί να ανταλλάξει την αξία αυτού του οικοπέδου, της γεωπολιτικής της θέσης, με κάποιες υποχωρήσεις πάνω σε ζητήματα που την αφορούν. Έτσι, λοιπόν, κατόρθωσε να στριμώξει πολιτικά το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα των Κούρδων σε διεθνές επίπεδο και να δημιουργήσει μια εικόνα για τον Αμπντουλλάχ Οτσαλάν, η οποία είναι αναντίστοιχη με την πραγματικότητα. Κι απ’ την άλλη μεριά, ένα μαχόμενο κίνημα δεν έχει τη δυνατότητα να χρησιμοποιεί τους λεγόμενους image makers, για να φτιάξει την εικόνα του Οτσαλάν, γι’ αυτό και έχουμε μια πολύ κακή δημόσια εικόνα ενός ανθρώπου ο οποίος, εάν αφαιρετικά προσεγγίσουμε το ζήτημα, θα δούμε ότι είναι κάτι. Δεν είναι δυνατόν για ένα άτομο το οποίο είναι ανάξιο, άξεστο και αγροίκος, όπως θέλουν ορισμένοι να τον παρουσιάζουν, να ενδιαφέρονται όλες οι μεγάλες χώρες του κόσμου είτε να τον συλλάβουν είτε να τον βάλουν στη φυλακή. Είναι μια σημαντική πολιτική προσωπικότητα.

-Εμείς παρακολουθήσαμε στους τηλεοπτικούς δέκτες μας ένα ναρκωμένο, δειλό, αναξιοπρεπή ηγέτη…
Σ. Κ.: Είναι αλήθεια ότι αυτό έγινε αμέσως μετά τη σύλληψή του. Παρουσιάστηκε ένας άνθρωπος που ήταν φοβισμένος και -κατά κάποιο τρόπο- εκλιπαρούσε την Τουρκία να δει με συγκατάβαση το κουρδικό ζήτημα και όχι την ίδια την περίπτωσή του. Εάν, όμως, μεταφράσουμε όλα όσα είπε στις καταθέσεις του και στη συνέχεια όλα όσα είπε με τους δικηγόρους του όλα αυτά τα χρόνια, θα δούμε ότι στην ουσία αυτό που επεδίωξε ο Οτσαλάν -με τη συγκαταβατική του στάση και με τη συγγνώμη που ζήτησε από τα θύματα, από τους συγγενείς των θυμάτων του αγώνα του- ήταν να καταστήσει τον εαυτό του συνομιλητή του τουρκικού κράτους και μέσα από αυτή τη διαδικασία να αποκομίσει κάποια πολιτικά οφέλη για τον αγώνα του. Εάν δούμε, εντελώς ψυχρά, όλα όσα έκανε ο Οτσαλάν από τη στιγμή που μπήκε στη φυλακή και μετά, θα αντιληφθούμε ότι έκανε μια πολιτική διαχείριση της κατάστασης έχοντας σαν στόχο να προωθήσει τις θέσεις του κινήματός του. Θα δούμε δε ότι τα τελευταία χρόνια, όταν αντιλήφθηκε και ο ίδιος ότι αυτή η διαδικασία είναι αδιέξοδη, με τον τρόπο που ξέρει ο ίδιος, μέσα από τους δικηγόρους του, οδήγησε το κίνημά του και πάλι στον ένοπλο αγώνα.

-Όπως και να ’χει το θέμα, έχει πληγεί η εικόνα του. Από τέτοιους ηγέτες αναμένει κανείς να αυτοκτονήσουν, παρά να εξευτελιστούν σώζοντας τον εαυτό τους.
Σ. Κ.: Σαφώς. Θα δείτε και στο βιβλίο ότι το θέμα της αυτοκτονίας το συζητήσαμε και κάτω στο Ναϊρόμπι. Είπε: «Να θυμάσαι το εξής. Δεν θέλω να γλυτώσω τη ζωή μου. Γιατί ίσως ο θάνατος να ήταν λύτρωση για μένα». Ανέφερε συγκεκριμένα ότι «για μένα, αυτή τη στιγμή, η ζωή είναι ένα καθημερινό βασανιστήριο γιατί τις νύχτες έρχονται στον ύπνο μου όλοι οι μάρτυρες του αγώνα μας. Του αγώνα που ξεκίνησα εγώ. Και ο θάνατος θα ήταν λύτρωση για μένα. Όμως, πρέπει να μείνω ζωντανός για να συνεχίσουμε το δρόμο που ξεκινήσαμε και να μη μείνει ο αγώνας μας στη μέση». Έχουν σημασία οι προσωπικότητες και οι ηγέτες στα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα και στους εθνικούς αγώνες. Υπό αυτή την έννοια, ας μου επιτραπεί να πω -δεν τον υπερασπίζομαι- ότι σωστά επέλεξε έστω να ταπεινωθεί μένοντας ζωντανός, διότι στην πολιτική τα πάντα κρίνονται και εκ του αποτελέσματος. Από τη στιγμή που κατόρθωσε, έστω και φυλακισμένος, να έχει ζωντανό και ακμαίο το κουρδικό εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα, δείχνει ότι τελικά οι ελιγμοί που έκανε, μέχρι τώρα, είχαν αποτέλεσμα.

-Γιατί αποφασίζει ένας μυστικός πράκτορας της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών να φανερωθεί;
Σ. Κ.: Δεν αποφάσισα εγώ να φανερωθώ. Από τη στιγμή που με στείλανε σε μια υπόθεση που ήταν καταδικασμένη, στην ουσία είχε θυσιαστεί η επαγγελματική μου ιδιότητα και σταδιοδρομία. Δεν ήταν δυνατόν να παραμείνει μυστικό, να παραμείνουν στο σκοτάδι οι πρωταγωνιστές αυτής της υπόθεσης. Μιας διεθνούς υπόθεσης που αγγίζει την τύχη ενός λαού, αλλά και τη δημόσια εικόνα της Ελλάδας. Δεν ήταν δυνατόν να παραμείνει στο παρασκήνιο. Ούτως ή άλλως θα δημοσιοποιείτο το όνομά μου. Και τότε εκεί στο Ναϊρόμπι πήρα την απόφαση ότι τελείωσε η σχέση μου με το κράτος και την Υπηρεσία, έπρεπε να δημοσιοποιηθεί η παρουσία μου εκεί, ίσως, για να γλυτώσω τη ζωή μου. Και από κει και μετά, μίλησα μόνο στους δικαστές και τη Βουλή, και όταν ήρθε η ώρα έγραψα το βιβλίο, όχι στη λογική μιας αστυνομικής ή κατασκοπικής αποκάλυψης. Ήταν μια πολιτική πράξη ευθύνης απέναντι στα συμφέροντα κυρίως του Ελληνισμού, της Ελλάδας και της Κύπρου.

-Θυμάμαι, τότε, κορυφαία κυβερνητικά στελέχη να λένε ότι είστε ένας εθνικιστής, αστεία περίπτωση, ένας πράκτορας της ΕΥΠ που αποφασίζει κάποια στιγμή να αυτονομηθεί και να ασκήσει εξωτερική πολιτική. Αισθανθήκατε να προσπαθούν κάποιοι να σας εξοντώσουν είτε φυσικά είτε ηθικά;
Σ. Κ.: Κοιτάξτε. Όσο ήμουνα κάτω υπήρχε άμεσος κίνδυνος για τη ζωή μας και συγκεκριμένα για τη δικιά μας ζωή. Αυτό το αντιμετωπίσαμε και όταν φάνηκε όταν γλυτώσαμε αυτούς τους κινδύνους, άρχισε στη συνέχεια μια βιομηχανία σπίλωσης της ηθικής μου υπόστασης με στόχο να καταστώ ένας αναξιόπιστος άνδρας με χαρακτηρισμούς σαν αυτούς που είπατε και μια σειρά άλλους. Όμως υπάρχει και η κοινή γνώμη, υπάρχει και η ίδια η πραγματικότητα και η αλήθεια, και φάνηκε και φαίνεται, ποιος είναι τι σε αυτή την υπόθεση. Εν πάση περιπτώσει, είναι αλήθεια ότι έγινε ένας πόλεμος κατασυκοφάντησής μου, γράφτηκε ένα βιβλίο, το υπέγραψα, είπα τη δικιά μου άποψη για τα γεγονότα. Όποιος έχει διαφορετική άποψη να τη γράψει και να την πει δημόσια. Δεν λέω ότι τα ξέρω όλα, μπορεί να έκανα κι εγώ λάθη. Όποιος έχει, λοιπόν, στοιχεία ή άποψη, να την πει δημόσια. Σε σχέση δε με τα εθνικιστικά και τα τέτοια, έχω γράψει εκατοντάδες άρθρα για διάφορα πολιτικά ζητήματα. Η κριτική, καλό θα είναι να γίνεται πάνω σε συγκεκριμένες θέσεις που εκφράζω. Είμαι πια -να πω τη λέξη- ένα δημόσιο πρόσωπο, εκ των πραγμάτων, χωρίς να το έχω επιλέξει εγώ, και τι κάνω, λέω και γράφω υπόκειται σε κριτική. Καλοδεχούμενη είναι, έστω κι αν είναι κακοπροαίρετη, γι’ αυτά που λέω, γράφω και πράττω. Όχι για θεωρίες και υποψίες.

Δεν βρήκαμε ζωντανούς αγνοούμενους

-Ζήσατε στην Τουρκία 5-6 χρόνια και λάβατε μέρος σε έρευνες για εντοπισμό αγνοουμένων της Κύπρου. Έχετε βρει οποιαδήποτε στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι υπάρχουν ζωντανοί αγνοούμενοι στην Τουρκία;
Σ. Κ.: Το ζήτημα των αγνοουμένων, είναι αλήθεια ότι και μένα, ως Έλληνα πολίτη, μου προκαλούσε ορισμένα ερωτηματικά. Φαινόταν, πριν ασχοληθώ με το ζήτημα, ότι υπήρχε μια θολούρα γύρω από το θέμα και κανείς δεν έδινε πειστικές απαντήσεις. Είχε στηθεί μια φάμπρικα που πουλούσε ελπίδες στους συγγενείς, το ζήτημα πουλούσε στα ΜΜΕ, και είχε δημιουργηθεί στην ουσία ένας φαύλος κύκλος. Όταν λοιπόν ασχολήθηκα με αυτό το θέμα, μπορώ να πω μετά λόγου γνώσεως ότι εξιχνιάσθηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό το ζήτημα των αγνοουμένων. Το πώς έγινε αυτό και τι στην πραγματικότητα έγινε, μπορώ να σας πω ότι δεν το θυμάμαι κιόλας, γιατί δεν μου ανήκουν αυτές οι μνήμες. Αυτές οι μνήμες ανήκουν στο κράτος. Παραδόθηκαν όλα τα στοιχεία στις κυβερνήσεις της Ελλάδας και της Κύπρου, κι από κει και μετά το ζήτημα το διαχειρίζονται οι υπεύθυνες πολιτικές ηγεσίες.

-Εσείς προσωπικά βρήκατε οποιοδήποτε στοιχείο που να καταδεικνύει ότι υπάρχουν ζωντανοί αγνοούμενοι στην Τουρκία;
Σ. Κ.: Όλες οι πληροφορίες που δημοσιοποιήθηκαν στο παρελθόν διερευνήθηκαν και εξιχνιάστηκαν μέχρι και της τελευταίας. Δεν βρέθηκαν στοιχεία για ύπαρξη ζώντων αγνοουμένων. Τουναντίον, βρέθηκαν στοιχεία για πολλούς αγνοούμενους, οι οποίοι σκοτώθηκαν και θάφτηκαν σε διάφορους ομαδικούς τάφους. Τα στοιχεία αυτά, επαναλαμβάνω, είναι στα χέρια των κυβερνήσεων.

Πηγή: Αλήθεια

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΧΑΡΡΥ ΚΛΥΝΝ ΣΤΗ ΞΑΝΘΗ

Κουβέντα λίγο πριν την ομιλία με τα παιδιά του προεδρείου

Ο ιδρυτής του "ΠΟΝΤΙΑΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΕΛΛΑΔΟΣ" Βασίλης Ν. Τριανταφυλλίδης (Χάρρυ Κλυνν) προσκαλεσμένος της ΠΟΝΤΙΑΚΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΚΑΡΥΟΦΥΤΟΥ ΞΑΝΘΗΣ μίλησε στο Δημοτικό αμφιθέατρο τη Ξάνθης. Θέμα της ομιλίας του "Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΟΝΤΙΑΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΑΡΝΗΤΕΣ ΤΟΥ"

Ο Χάρρυ Κλυνν στο βήμα

Απόσπασμα από την ομιλία του Βασίλη Τριανταφυλλίδη.

" Tο ανατριχιαστικό χρονικό που σας διάβασα αφιερώνεται, φίλες και φίλοι, στα «υπέρλαμπρα άστρα της Θεωρίας του ιστορικού ενταφιασμού» Παναγιωτόπουλο, Λιάκο, Λούκο, Νικολακόπουλο, Πεσματζόγλου, Ρεπούση, Κουλούρη και στα κραυγάζοντα δημοσιογραφικά απομεινάρια του Ιού της Ελευθεροτυπίας και των άλλων «εκσυγχρονιστικών φυλλάδων»…

Κάποτε πρέπει επί τέλους να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους

ΑΠΕΥΘΥΝΟΜΑΙ ΛΟΙΠΟΝ, ΣΤΟΥΣ ΕΝΤΟΣ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΥΣ ΜΟΝΟΠΩΛΗΤΕΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ….

ΣΤΟΥΣ ΕΝΤΟΣ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΩΝ ΥΜΝΗΤΕΣ ΤΟΥ ΣΦΑΓΕΑ «ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΗ» ΚΕΜΑΛ…

ΣΤΟΥΣ ΕΝΤΟΣ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΥΣ ΠΛΗΡΩΜΕΝΟΥΣ ΚΟΝΤΥΛΟΦΟΡΟΥΣ…

ΣΤΟΥΣ ΕΝΤΟΣ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΥΣ «ΕΞΟΛΟΘΡΕΥΤΕΣ» ΤΩΝ 2.700 ΧΡΟΝΩΝ ΤΗΣ ΕΝΔΟΞΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΠΟΝΤΙΑΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ…

…ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΕΠΙΔΕΙΚΤΙΚΑ ΝΑ ΑΓΝΟΕΙΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΧΕΣΤΕ ΤΗΝ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΟΝΤΙΑΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ...

ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΝΑ ΣΠΑΤΑΛΙΕΣΤΕ ΣΕ ΜΙΑ ΜΙΖΕΡΗ ΚΑΙ ΑΔΙΕΞΟΔΗ ΕΛΛΑΔΟΚΕΝΤΙΚΗ ΑΥΤΟΛΑΓΝΕΙΑ…

ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΝΑ ΑΡΝΕΙΣΤΕ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΠΟΝΤΙΑΚΩΝ ΣΧΟΛΕΙΩΝ ΕΚΕΙ ΟΠΟΥ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΙΚΑΝΟΙ ΠΟΝΤΙΑΚΟΙ ΠΛΗΘΥΣΜΟΙ…

ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΝΑ ΚΡΑΤΑΤΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΚΛΕΙΣΤΑ ΜΠΟΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΔΡΑΜΑ ΠΟΥ ΖΟΥΝ ΟΙ 8.000.000 ΚΡΥΠΤΟΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΤΗΣ ΝΕΟΚΕΜΑΛΙΚΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΕΙΝΑΙ «ΠΟΝΤΙΑΚΗΣ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ»…

ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΝΑ ΠΡΟΒΑΛΛΕΤΑΙ ΩΣ "ΦΩΤΕΙΝΗ" ΤΗ "ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ ΣΑΣ"…

Καταπίνουν την Ποντιακή κάμηλο οι αρνητές της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού. Η ιστορική του γνώση φτάνει μέχρι τις λεηλασίες και τους βιασμούς που συνόδευσαν την απόβαση του ελληνικού στρατό στη Σμύρνη και τη «συστηματική καταστροφή των τουρκικών χωριών της ενδοχώρας»
Δεν έχουν ούτε τη γνώση, αλλά ούτε και τη δύναμη να προχωρήσουν μέχρι την 19η Μαΐου 1919, ημέρα πού ο Κεμάλ, αποβιβάστηκε στην Σαμψούντα, οπότε και άρχισε η συστηματική επιχείρηση της εξοντώσεως ενός ολόκληρου λαού.
Δε γνωρίζουν ή καμώνονται πως δε γνωρίζουν τους τρόπους, τις μεθόδους και τα μέσα που χρησιμοποίησαν οι Τούρκοι, για να εξοντώσουν τον Ποντιακό Ελληνισμό…
Δεν έχουν ιδέαν για την επιστράτευση και εξόντωση νέων, τα τάγματα εργασίας - τάγματα θανάτου, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και εξόντωσης, τη συνεχή εργασία και αγγαρείες κάτω από άθλιες συνθήκες, τις επιδρομές των ατάκτων και τις σφαγές των αμάχων στα ελληνικά χωριά…
Δε θέλουν να ξέρουν οι Ατατουρκλάγνοι ότι τις παραμονές του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου οι Έλληνες του Πόντου αριθμούσαν 800.000 άτομα και από αυτά μέχρι το 1923 είχαν εξοντωθεί με ειδεχθείς τρόπους 353.000.

Η γενοκτονία των Ποντίων ( 1916 – 1923 ) με 353.000 νεκρούς που αποτελεί τη δεύτερη μεγάλη γενοκτονία του αιώνα μας, είναι άγνωστη σε μια, ευτυχώς μικρή, αλλά υπαρκτή, ομάδα Ποντιομάχων.

Κατά τη «προοδευτική» ιστορική λογική των αρνητών της Ποντιακής γενοκτονίας η Γενοκτονία είναι υπαρκτή μονάχα στα μυαλά ημών των ηλιθίων και φανατικών προσφύγων…

Η μεθοδική εξολόθρευση, ολική ή μερική, μιας εθνικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας, του Ποντιακού Ελληνισμού συγκεκριμένα, υπάρχει μόνο στα μυαλά τα δικά μας!!!

Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που η γενοκτονία των Ποντίων η οποία έχει τις ίδιες ηθικές αναλογίες με αυτές των Εβραίων και των Αρμενίων, αποτελεί, δυστυχώς, τη λιγότερο μνημονευόμενη και περισσότερο λησμονημένη από τους εθνικούς και διεθνείς οργανισμούς."

Ένα αναμνηστικό δωράκι (Ποντιακή λύρα μινιατούρα) από τον πρόεδρο της νεολαίας Γιώργο Σπυριάδη.

Κι ένακρασάκι μετά την ομιλία...

ΚΑΜΙΑΝ ΚΙ ΑΝΑΣΠΑΛΩΣΕ ΠΑΤΡΙΔΑ Μ'

4o ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΠΟΝΤΙΑΚΩΝ ΧΟΡΩΝ

4ο ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΠΟΝΤΙΑΚΩΝ ΧΩΡΩΝ

ΣΑΒΒΑΤΟ 18 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2008 στο ΚΛΕΙΣΤΟ του Π. ΦΑΛΗΡΟΥ

“Η Παμποντιακή Ομοσπονδία Ελλάδος στο πλαίσιο των καταστατικών της σκοπών, που αφορούν τη διάσωση και διάδοση της ιστορίας και του πολιτισμού του ποντιακού ελληνισμού, διοργανώνει το 4^ο Πανελλαδικό Φεστιβάλ Ποντιακών Χορών με τη συμμετοχή 1700 περίπου χορευτών – χορευτριών των 360 ποντιακών σωματείων – μελών των συνδέσμων της από όλη την Ελλάδα.

Τα προηγούμενα τρία φεστιβάλ πραγματοποιήθηκαν στη Θεσσαλονίκη (Παλαί ντε Σπόρ), τη Δράμα (Κλειστό Γυμναστήριο «Δημήτριος Κραχτίδης»), και τη Λάρισα (Κλειστό Γυμναστήριο Νεάπολης) αντίστοιχα, με τεράστια επιτυχία συμμετοχής χορευτών από όλη την Ελλάδα…”

Και συνεχίζει το Δελτίο Τύπου της ΠΟΕ:

” Το 4^ο Πανελλαδικό Φεστιβάλ Ποντιακών Χορών, το οποίο τελεί υπό την αιγίδα του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Κάρολου Παπούλια και είναι αφιερωμένο στην προστασία του περιβάλλοντος, θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 18 Οκτωβρίου 2008 και ώρα 19:00 στο Κλειστό Φαλήρου, με το συντονισμό και την επιμέλεια διοργάνωσής του από το Σύνδεσμο Ποντιακών Σωματείων Νότιας Ελλάδος και Νήσων.

Κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ θα παρουσιαστούν ποντιακοί χοροί όλων των περιοχών του Πόντου, από χορευτές – χορεύτριες των πέντε συνδέσμων της Παμποντιακής Ομοσπονδίας Ελλάδος και θα τιμηθούν πρόσωπα και φορείς για την ανιδιοτελή προσφορά τους στο κοινωνικό σύνολο, όπως η περιβαλλοντική οργάνωση WWF Ελλάς για την προσφορά της

Στην προστασία του περιβάλλοντος, ο Σύλλογος «Το Χαμόγελο του Παιδιού» για την προσφορά του στην προάσπιση και προώθηση των δικαιωμάτων των παιδιών, η μεγάλη ευεργέτιδα κ. Έλσα Παπαγιαννοπούλου – Κυριακίδου για το φιλανθρωπικό και κοινωνικό της έργο και ο επιλοχίας Κυριάκος Τσολερίδης για την πράξη αυτοθυσίας απέναντι σε συνάνθρωπό του.

Μετά τη λήξη του φεστιβάλ θα ακολουθήσει συναυλία παραδοσιακής ποντιακής μουσικής και ποντιακό γλέντι με τους καλλιτέχνες:

· Αβραμίδης Ηλίας, λύρα

· Γεωργιάδης Κώστας, νταούλι

· Ευφραιμίδης Θεοδόσης, νταούλι

· Κασούρας Βασίλης, ούτι

· Κατσώτης Περικλής, νταούλι

· Κουλαξουζίδης Γιώργος, λύρα

· Νικολαϊδης Παντελής, αγγείον – φλογέρα

· Παρχαρίδης Στάθης, τραγούδι

· Πουλαντσακλής Γιώργος, κεμανέ

· Υφαντίδης Ηλίας, τραγούδι

· Φωτιάδης Παύλος, νταούλι

· Χατζηδαϋιτίδης Νίκος, νταούλι

Όσοι πιστοί προσέλθετε, αξίζει….

______________________________________________________________

Μερικές σκόρπιες στιγμές από την χθεσινή ημέρα

Όσο σκέφτόμουν οτι εκατοντάδες νέα παιδιά κοινωνούσαν τό Μυστήριο τού Πόντου, 90 χρόνια μετά, ντυμένα την ποντιακή στολή καί χορεύοντας τό “Αητέντς Επαραπέτανεν”, δάκρυσα καί σκέφτηκα την μεγάλη ευκαιρία γιά την αναπαραγωγή όχι μόνον τών χορών μας, αλλά -γιατί όχι- καί της γλώσσας μας αν υπάρξει συστηματική μαθητεία, καί τού ΗΘΟΥΣ τών προγόνων μας. Αυτή την λεβεντιά, την ομαδικότητα καί την ανθρωπιά πού σφυρηλατήθηκε σάν αναγκαία συμπεριφορά επιβίωσης κάτω από τίς αντίξοες γεωφυσικές καί πολιτικές συνθήκες τού Πόντου. Σκέφτηκα, πώς θά πρέπει ΕΜΕΙΣ, ως η ηγέτιδα προσφυγική δύναμη, νά γίνουμε πρωτοπόροι στό αγκάλιασμα τών σύγχρονων προσφύγων στήν Ελλάδα. ΕΜΕΙΣ νά συμπαρασταθούμε στην Πάτρα καί στην κάθε Πάτρα στούς πρόσφυγες, ΕΜΕΙΣ νά πρωτοστατήσουμε στόν αντιρατσιστικό αγώνα, γιατί εμείς υπήρξαμε ΟΙ πρόσφυγες,καί ΟΙ ανεπιθύμητοι μιας εποχής. (μαζί μέ τούς θράκες καί τούς υπόλοιπους Μικρασιάτες). Μαζί με την γλωσσα, τούς χωρούς καί τά έθιμα, να ξαναγενηθεί η ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΗ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ. Ιδού πεδίον δοξης λαμπρόν για τους συλλόγους μας καί την ΠΟΕ.

Σχόλιο από Πολυχρονίδη Γιώργο | Οκτώβριος 18, 2008

Πηγή: ΠΟΝΤΟΣ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

4ο ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΠΟΝΤΙΑΚΩΝ ΧΟΡΩΝ

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ κ. ΔΗΜΗΤΡΗ ΣΙΟΥΦΑ

Καλεσμένος ο Πρόεδρος της Βουλής κ. Δημήτρης Σιούφας από την Παμποντιακή Ομοσπονδία Ελλάδος, απευθυνόμενος στο 4ο Πανελλαδικό Φεστιβάλ Ποντιακών Χορών, που πραγματοποιήθηκε στο Στάδιο Tae Kwon Do, είπε τα ακόλουθα:

«Υγείαν και χαράν σε ολς.

Είναι ιδιαίτερη τιμή και χαρά για μένα να απευθύνομαι, εκ μέρους της Βουλής των Ελλήνων, στο Πανελλαδικό Φεστιβάλ Ποντιακών Χορών, σ’ αυτή την συγκινητική γιορτή των νέων, σε ένα ιστορικό και δυναμικό τμήμα του Ελληνισμού, τον Ποντιακό Ελληνισμό.

Οι πρόγονοί σας για δεκάδες αιώνες δημιούργησαν λαμπρές σελίδες του Ελληνικού Πολιτισμού γύρω από τον Εύξεινο Πόντο. Μεταξύ των άλλων, στην Ηρακλειά, στη Σαφράπολις, στη Σινώπη, στη Σαμσούντα και λίγο παραμέσα στην Τοκάτη, στην Κερασούντα, στην Αργυρούπολη, στην Τραπεζούντα. Υπήρξαν οι ακρίτες του ευρωπαϊκού πολιτισμού στις παρυφές της Ασίας. Είστε κληρονόμοι μιας μοναδικής ιστορίας και δημιουργοί μιας λαμπρής σύγχρονης πραγματικότητας.

Η ποντιακή γενιά των αρχών του 20ού αιώνα έζησε μια τρομερή καταστροφή. Γενοκτονία. Ξεριζωμός. Η δύναμη του χαρακτήρα της κληρονομιάς της και της γλώσσας της, τη στήριξε, της επέτρεψε να επιβιώσει, να εγκατασταθεί σε έναν καινούργιο τόπο και να αποτελέσει ένα από τα δυναμικότερα τμήματα του σύγχρονου Ελληνισμού. Εδώ που εγκαταστάθηκαν οι δικοί σας, οι πόλεις που δημιούργησαν, έχουν τα ίδια ονόματα με τις πόλεις του Πόντου ή έχουν το πρόθεμα ‘‘νέο’’ ή ‘‘νέα’’, που μαρτυρά μια παλιά ρίζα.

Η Ελλάδα του 20ού αιώνα δεν θα είχε τη δύναμη, την ομοιογένεια και την ανάπτυξη, χωρίς τη δική σας παρουσία, εργασία και δυναμισμό. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πολλοί από εσάς είστε τώρα και ακρίτες του Βορρά.

Ο 21ος αιώνας προχωρά με νέες προκλήσεις, προβλήματα και προοπτικές. Καλούμαστε όλοι μαζί να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις, να λύσουμε τα προβλήματα και να επωφεληθούμε από τις προοπτικές. Καλούμαστε να κάνουμε κάτι ανάλογο με τις γενιές των πατέρων4ο σας: Να μεταφέρουμε τον πολιτισμό μας και να χρησιμοποιήσουμε τις δυνάμεις μας και τις δυνατότητές μας στη σύγχρονη εποχή, στο σημερινό και αυριανό παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον.

Κρατήστε την ταυτότητά σας και δώστε όλες τις δυνάμεις σας στον κοινό Ελληνικό αγώνα. Για πρωτοπορία και επιτυχία στον 21ο αιώνα.

Και τώρα οι νέοι ας οδηγούνε μας συν στράταν της παράδοσης».

100 χρόνια "Νεοτούρκων".

23 Ιουλίου 1908-100 χρόνια από την ημέρα που ανέτειλε ο «ήλιος του Θανάτου» στην καθ' ημάς Ανατολή

Συμπληρώνονται τις μέρες αυτές 100 χρόνια από την επικράτηση του στρατιωτικού κινήματος των Νεοτούρκων που ξεκίνησε από τη Θεσσαλονίκη και ανάγκασε τον Σουλτάνο Αμβούλ Χαμίτ να επαναφέρει σε ισχύ το οθωμανικό Σύνταγμα του 1876. 0 ίδιος Σουλτάνος είχε αναστείλει το Σύνταγμα αυτό με πρόφαση τον Ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1877-78. Η ενασχόληση με την κατάληψη της εξουσίας το 1908 από το Κομιτάτο «Ενωσης και Προόδου», όπως ήταν η επίσημη ονομασία του συνωμοτικού πολιτικού κινήματος, σήμερα θα είχε μόνο ιστορική αξία αν οι πρακτικές και οι νοοτροπίες που καθιερώθηκαν από το Κομιτάτο αυτό δεν ήταν ολοζώντανες ακόμα. Η ανάληψη της εξουσίας από το Κομιτάτο «Ενωσης και Προόδου» σηματοδοτούν την έναρξη ενός αιώνα πρωτοεμφανιζόμενων πράξεων Εθνοκαθάρσεων και Γενοκτονιών κατά των ιστορικών λαών της Μικράς Ασίας. Οι πρόσφατες εξελίξεις με την υπόθεση «Eτgenekon» αλλά και της δίκης για την απαγόρευση του Κόμματος Δικαιοσύνης και Προόδου που εκλέχθηε με πλειοψηφία περίπου 50% δείχνουν ότι οι μηχανισμοί που καθιερώθηκαν από το Κομιτάτο «Ενωσης και Προόδου» βρίσκονται εν ζωή. Τι ήταν όμως και από πού προήλθε το Κομιτάτο;

Οι ιστορικές συνθήκες τον 19ο αι. στην Οθωμανική Αυτοκρατορία

0 19ος αιώνας υπήρξε ο «πλέον μακρύς αιώνας» της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατά τον οποίο οι εξελίξεις ήταν ραγδαίες στο εσωτερικό και το εξωτερικό. Η αυτοκρατορία που ξεκίνησε ως ένα μικρό κρατίδιο το έτος 1300 μ.Χ. στη Βιθυνία εξελίχτηκε σε αυτοκρατορία μέσα σε 150 χρόνια καταλαμβάνοντας εκτενείς περιοχές στην Ασία και την Ευρώπη και οργανωμένη με βάση τον ισλαμικό νόμο. Η αδυναμία της προσαρμογής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στις εξελίξεις της εποχής στα τέλη του 18ου αιώνα για τη στοιχειώδη ισότητα των πολιτών ώστε να πάψουν οι χριστιανικοί λαοί να ζουν ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας υπό την ανοχή των κυριάρχων μουσουλμάνων αλλά και ο ανταγωνισμός των Μεγάλων Δυνάμεων της εποχής (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία) για εξασφάλιση των συμφερόντων τους εξανάγκασε το οθωμανικό κράτος να προσπαθήσει να εφαρμόσει μεταρρυθμίσεις στο νομικό του σύστημα. Οι προσπάθειες αυτές οδηγήθηκαν σε αποτυχία αρχίζοντας από τη διακήρυξη του Τανζιμάτ (1839) και στη συνέχεια του Χαπί Χουμαγιούν (1856) και της Ανακήρυξης του Συντάγματος το 1876. Παρά ταύτα, η έστω και σε περιορισμένη κλίμακα φιλελεύθερες συνθήκες την περίοδο αυτή έδωσαν τη δυνατότητα στους χριστιανικούς λαούς της αυτοκρατορίας vα αναπτυχθούν πολιτισμικά και οικονομικά.

Στις αρχές του 20ού αιώνα παρά τον σκληρό οικονομικό ανταγωνισμό των δυτικών δυνάμεων στις οποίες είχε προστεθεί και η Γερμανία για εξασφάλιση των οικονομικών συμφερόντων, η ανάπτυξη της χώρας είχε αρχίσει να επιταχύνεται με γοργό ρυθμό χάρη στην εργατικότητα των χριστιανικών λαών. Οι Έλληνες και Αρμένιοι ήταν οι φιλοπρόοδοι πληθυσμοί που συνέβαλαν στην ανάπτυξη της μαζικής γεωργίας για παραγωγή προϊόντων αλλά ακόμα και της βιομηχανίας, που κυρίως βασιζόταν στην επεξεργασία γεωργικών και μεταλλευτικών προϊόντων. Είχαν όμως και σημαντική παρουσία στον τραπεζικό τομέα. Η ραγδαία ανάπτυξη της παιδείας στις κοινότητες των Ελλήνων συνέβαλε ουσιαστικά στην οικονομική πρόοδο της χώρας. Σήμερα διαπρεπείς Τούρκοι οικονομολόγοι συμφωνούν ότι, αν δεν διακοπτόταν η ανοδική αυτή οικονομική πορεία που βασιζόταν στον μόχθο και την εργατικότητα των χριστιανικών λαών, σήμερα η Μικρά Ασία θα ήταν μια από τις πλέον αναπτυγμένες περιοχές της Ευρώπης λαμβάνοντας υπόψη τον απέραντο φυσικό πλούτο που διαθέτει. Εξάλλου η πολυπολιτισμική σύνθεση του λαού της αυτοκρατορίας με πυρήνα τη Μικρά Ασία ήταν μοναδικός πλούτος ανθρώπινου δυναμικού.


Η εμφάνιση του Κομιτάτου «Ενωση και Πρόοδος»

Το Κομιτάτο ιδρύθηκε το 1888 από μια ομάδα πέντε φοιτητών της στρατιωτικής ιατρι¬κής σχολής στην Κωνσταντινούπολη. Σε σύντομο χρονικό διάστημα, αν και τα στελέχη της συνελήφθησαν από του πράκτορες του Σουλτάνου, συνέχισε τη συνωμοτική του δράση διεισδύοντας στο στράτευμα πρωτίστως στα ευρωπαϊκά εδάφη με κέντρο τη Θεσσαλονίκη αλλά και μεταξύ των εξόριστων διανοουμένων στην Ευρώπη. Στο πρώτο, συνέδριο του Κομιτάτου το 1902 σημειώνεται η διάσπαση μεταξύ των δύο παρατάξεων, της φιλελεύθερης του Πρίγκιπα Σαμπαχετίν και της ριζοσπαστικής του Αχμέτ Ριζά. Η επιστροφή το έτος 1906 των Δρ. Μεχμέτ Ναζίμ και Δρ. Μπαχεντίν Σακίρ (και οι δύο ιατροί από την κοινότητα Σαμπεθαϊστών της Θεσσαλονίκης που αργότερα ηγήθηκαν της μυστικής «Ειδικής Οργάνωσης Τεσκιλάτι Μαχσουσά») στη Θεσσαλονίκη επιτάχυνε την επικράτηση των ριζοσπαστών και την καλλιέργεια της ιδεολογίας «Κοινωνικού Δαρβινισμού», δηλαδή την υιοθέτηση της αρχής ότι ένα ισχυρότερο έθνος μπορεί να αφανίσει ένα άλλο με όποια μέσα μπορεί. Οι θεωρητικοί του Κομιτάτου έχοντας ζήσει στη Γαλλία είχαν επηρεαστεί επιφανειακά από διάφoρα ιδεολογικά ρεύματα της εποχής, όπως του Μαρξισμού, του Θετικισμού και των ιδεών του Νίτσε. Σίγουρα, έβλεπαν πολύ ελκυστικά μεθόδους άσκησης πολιτικής βίας, όπως των Ιακωβινών κστά τη Γαλλική Επανάσταση του 1789, που θεωρούσε σωστή την άσκηση πολιτικής βίας για επιβολή της ιδεολογίας τους. Το 1906 συμμετέχουν στην ηγετική ομάδα ο Μεχμέτ Ταλάατ, Ενβέρ, Τζεμάλ προερχόμενοι από κατώτερα στρώματα του στρατού χωρίς καμιά μόρφωση. Επίσης, γίνονται μέλη του Κομιτάτου οι Μουσταφά Κεμάλ (αργότερα ηγέτης της νέας Τουρκίας), Ραχμί (αργότερα Νομάρχης της Σμύρνης την περίοδο 1912-18 οργανωτής της καταστροφής του Ελληνισμού της Ιωνίας) και Σουκρού.

Είναι η περίοδος που το Κομιτάτο αρχίζει και διεισδύει ευρύτατα στο οθωμανικό στράτευμα. Τον Ιουλίου του 1908 το Κομιτάτο έχοντας πετύχει να θέσει υπό τον έλεγχό του την Στρατιά των ευρωπαϊκών εδαφών της αυτοκρατορίας, επέτυχε με αναίμακτο πραξικόπημα να επιβάλει στον Σουλτάνο την επαναφορά του Συντάγματος του 1876 με το σύνθημα «Ανακήρυξη της Ελευθερίας». Το γεγονός αυτό προκαλεί ενθουσιασμό στους λαούς της Αυτοκρατορίας και στην Αθήνα γίνονται διαδηλώσεις με τουρκικές σημαίες υπέρ του νέου καθεστώτος. 0 μόνος, μα ο μόνος, που είδε τις θύελλες και την καταστροφή που ερχόταν ήταν ο Πατριάρχης ο Ιωακείμ Γ’, ο οποίος σε αυτούς που έσπευσαν να του ανακοινώσουν ότι «ήλθε η ελευθερία», δήλωσε με σιγουριά ότι «τίπoτε το καλό δεν μπορεί να περιμένει κανείς από τους φανατικούς αυτούς και θα χρειαστούν νέοι αγώνες για το γένος». Πράγματι, οι προθέσεις του Κομιτάτου φάνηκαν σε σύντομο διάστημα όταν ο Δρ. Μεχμέτ Ναζίμ τον Οκτώβριο του 1908 στη Σμύρνη δήλωνε ότι οι χριστιανοί δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να δεχτούν το εκπαιδευτικό σύστημα που θα υπαγόρευε το Κομιτάτο και όσο σύντομα το δεχτούν αυτό τόσο το καλύτερο για τους χριστιανούς. Την πρώτη περίοδο αμέσως από την επικράτηση του πραξικοπήματος το Κομιτάτο προσπάθησε να προσεταιριστεί ανώτατους αξιωματικούς για να επιτύχει την πλήρη υποταγή του κρατικού μηχανισμού.

Η αντεπανάσταση της 31 Μαρτίου 1909 που οργανώθηκε από τον Σουλτάνο στην Κωνσταντινούπολη για να μειωθεί η δύναμη του Κομιτάτου απέτυχε, αφού το κίνημα ήταν γνωστό από πριν στο Κομιτάτο. Ωστόσο, το κίνημα έδωσε τη δυνατότητα στο Κομιτάτο να αρχίσει να απαλλάσσεται από τους ανώτερους αξιωματικούς που είχαν συμμαχήσει με το Κομιτάτο. Την περίοδο αυτή αρχίζει και η πρακτική δολοφονίας δημοσιoγράφων που έχουν την τόλμη να καταγγείλουν την δράση του Κομιτάτου. Δολοφονείται ο διαπρεπής Τούρκος δημοσιογράφος Χασάν Φεχμί μέρα μεσημέρι, στη γέφυρα του Γαλατά, αρχές του 1909. Η πρώτη αυτή δολοφονία κατά της ελευθερίας του τύπου αποτελεί την αρχή μιας θλιβερής παράδοσης. Η πρακτική αυτή συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας και η Τουρκία βαρύνεται με τις περισσότερες δολοφονίες δημοσιογράφων, Με την αποτυχία της αντεπανάστασης εκθρονίζεται ο Σουλτά¬νος Αμδούλ Χαμίτ και στη θέση του τοποθετείται ο Μεχμέτ Ρεσάτ, που ήταν αλκοολικός και άβουλος.

Το πραγματικό προσωπείο του Κομιτάτου της «Ενωσης και Προόδου», που έχει μετονομαστεί σε πολιτικό κόμμα, φαίνεται στην Κιλικία τόν Απρίλιο του 1909, όταν σφαγιάζονται πάνω από 20.000 Αρμένιοι. Ως δικαιολογία της σφαγής χρησιμοποιείται το γεγονός ότι το ίδιο Κομιτάτο που είχε συνεργασία με ριζοσπαστικές αρμενικές ορ¬γανώσεις είχε εξοπλίσει μερικούς Αρμένιους για να υποστηρίξουν το Κομιτάτο κατά της σουλτανικής παράταξης. Τα ετήσια συνέδρια του Κομιτάτου από το 1908 μέχρι το 1911 που πραγματοποιούνται στη Θεσσαλονίκη είναι μυστικά. Η ιστορική έρευνα δείχνει ότι στα συνέδρια αυτά καταστρώθηκε στο σχέδια εξόντωσης των χριστιανικών λαών της αυτοκρατορίας και η προσπάθεια εκτουρκισμού των υπόλοιπων μουσουλμανικών, όπως των Βοσνίων, Αλβανών, Κούρδων, Αράβων, Κιρκασίων κτλ. Οι βουλευτικές εκλογές που πραγματοποιούνται τον Φεβρουάριο του 1912 έχουν καταγραφεί στην ιστορία ως, «εκλoγές με ξύλο» και καθιερώνεται η μέθοδος της ανοικτής ψηφoφορίας και της μυστικής καταμέτρησης των ψήφων. Η εξουσία περιέρχεται στο Φιλελεύθερο Κόμμα που είχε αγγλόφιλη πολιτική. Η αδυναμία εφαρμογής στοιχειώδους κράτους δικαίου, η αδυναμία να εφαρμοστούν οι μεταρρυθμίσεις που για 50 και πλέον χρόνια ήταν το αίτημα των χριστιανικών λαών στα ευρωπαϊκά εδάφη της Αυτοκρατορίας οδηγεί στον Βαλκανικό Πόλεμο το φθινόπωρο του έτους 1912, στον οποίο συμμαχούν τα βαλκανικά κράτη, Ελλάδα, Βουλγαρία, Σερβία και Μαυροβούνιο για πρώτη φορά στην ιστορία τους. Τα οθωμανικά στρατεύματα υποχωρούν σε όλα τα μέτωπα και παραμένει στο έλεγχο του οθωμανικού κράτους μόνο η Ανατολική Θράκη.

Η δεινή ήττα στον Βαλκανικό πόλεμο φέρνει στην εξουσία ξανά το Κόμμα της Ενωσης και Προόδου. Το πραξικόπημα που έχει καταγράψει η ιστορία ως «η Έφοδος του Μπαμπαλή (Βαbiali Baskini)» συμβαίνει όταν ο Ενβέρ εισβάλλοντας στο κτήριο της Υψηλής Πύλης δολοφονεί εν ψυχρώ τον Υπουργό Αμυνας και αναγκάζει υπό την απειλή του όπλου τον Πρωθυπουργό σε παραίτηση. Πλέον η χώρα είναι στα χέρια μιας τριανδρίας που δρα ανεξέλεγκτα με την καθιέρωση ασύστολα εγκληματικών μεθόδων. Η επανάκτηση της Αδριανούπολης από τον Ενβέρ, όταν η πόλη έχει εκκενωθεί από τους Βούλγαρους λόγω του Β' Βαλκανικού πολέμου, προβάλλεται ως μεγάλο επίτευγμα του Ενβέρ για ισχυροποίησή του. Η Γερμανία που από τη δεκαετία του 1890 έχει αρχίσει να διεισδύει πολιτικά και οικονομικά στα εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας προς το τέλος του έτους 1913 επικρατεί πλήρως, αφού σε θέσεις-κλειδιά του οθωμανικού στρατού διορίζονται Γερμανοί αξιωματικοί. 0 γερμανικός μιλιταρισμός βρίσκει πλήρη αντιστοιχία με την τριανδρία. Παράλληλα, ο Κούρδος Ζιγιά Γκιοκάλπ προτείνει την ιδεολογία της σύνθεσης του Ισλάμ με τον τουρκικό εθνικισμό. Πλέον όλα είναι έτοιμα για να εξαπολυθεί η εφαρμογή του σχεδίου αφανισμού των χριστιανικών λαών.

Το ξεκίνημα είναι προς το τέλος του 1913 με τους Έλληνες της Ανατολικής Θράκης που εκτοπίζονται βίαια από τα χωρία και τις πόλεις τους, Οι εκτοπίσεις συνοδεύονται με φοβερές κακουχίες και σφαγές. Πριν από την έναρξη των ανοικτών πογκρόμ εφαρμόζεται συστηματικός οικονομικός αποκλεισμός που οργανώνεται από τις παρακρατικές οργανώσεις της 'Ενωσης και Προόδου και την «Ειδική Υπηρεσία», γνωστή ως Teskilati Mahsusa. Παράλληλα, στις υπόλοιπες πυκνοκατοικημένες από Έλληνες περιo¬χές αρχίζει ένας σφοδρός οικονομικός πόλεμος. Στα ελληνικά καταστήματα αναρτώνται πινακίδες καλώντας τους μουσουλμάνους να μην εισέρχονται, επειδή οι 'Ελληνες είναι εχθροί του κράτους. Σαν πρόφαση χρησιμοποιείται η ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα. Η εφαρμογή του σχεδίου εξόντωσης συνεχίζεται αρχίζοντας από τη Δυτική Μικρά Ασία (Ιωνία) τον Μάρτιο του 1914 με μαζικές επιθέσεις, σφαγές, πογκρόμ και εκτοπίσεις των Ελληνικών πληθυσμών. Όλα αυτά συμβαίνουν χωρίς να υπάρχει κανένα ίχνος πολέμου και, ως εκ τούτου, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι οι εκτοπίσεις γίνονταν λόγω αμυντικών αναγκών.

Οι επιθέσεις στα ελληνικά χωριά και κωμοπόλεις οργανώνονται με μυστικό τρόπο χρησιμοποιώντας τον κομματικό μηχανισμό του Κόμματος 'Ενωσης και Προόδου καθώς επίσης και την αστυνομία. Συμμετέχουν μεταμφιεσμένοι αξιωματικοί του στρατού, Η πλέον τραγική περίπτωση είναι η ολoκληρωτική καταστροφή της Φώκαιας την 14 Ιουνίου 1914 που καταγράφεται από τον Γάλλο αρχαιολόγο Φελιξ Σαρτιώ, που βρισκόμενος στην Φώκαια φωτογραφίζει τις σφαγές και την πυρπόλησή της ενημερώνοντας τη γαλλική κοινή γνώμη. Η Φώκαια είναι η μητέρα-πατρίδα της Μασσαλίας και τα γεγονότα ξεσηκώνουν θύελλα διαμαρτυριών σε όλη τη Γαλλία. Αν και οι διωγμοί μετριάζονται εν μέρει με την ανακήρυξη της εκκλησίας εν διωγμώ τον Μάιο του 1914 από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, η κατάσταση χειροτερεύει με την είσοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο τέλη Οκτωβρίου. Σε πολλές εκθέσεις και αναφορές πρεσβευτών ουδέτερων χωρών αναφέρεται ο ρόλος της Γερμανίας στην παρότρυνση της οθωμανικής κυβέρνησης να εφαρμόσει μαζική εθνοκάθαρση με όλα τα χαρακτηριστικά που σήμερα θεωρείται ότι συνιστούν «Εθνοκάθαρση ή Γενοκτονία».
Οι εκτοπί¬σεις γίνονται κάτω από τραγικές συνθήκες σε όλες τις περιoχές της Δυτικής Μικράς Ασίας συμπεριλαμβανομένων των περιοχών Προποντίδας, όλης τα παραλιακής ζώνης του Αιγαίου και της Μεσογείου. Πρέπει να σημειωθεί ότι η Ελλάδα μη έχοντας εμπλακεί ακόμα στον πόλεμο, μέχρι τον Ιούνιο του 1917 διατηρούσε προξενεία και υποπροξενεία σε πολλές πόλεις (π.χ. Σμύρνη, Βουρλά, Αίβαλί, Προύσα, Τσανάκκαλε, Αττάλεια, Σαμσούντα. Τραπεζούντα κτλ), από τα οποία καταφθάνουν αναφορές συνέχεια προς τήν Ελληνική Πρεσβεία της Κωνσταντινούπολης και στην Αθήνα στο Υπ. Εξωτερικών. Η κυβέρνηση του Βενιζέλου απειλεί την κήρυξη πολέμου αλλά με την επικράτηση του εθνικού διχασμού από τις αρχές του 1915 η βοήθεια από την Ελλάδα για την προστασία των πληθυσμών περιορίζεται. Οι διωγμοί συνεχίζονται σε όλη τη διάρκεια του Α' Παγκόσμιου Πολέμου, ενώ μαζικές επιχειρήσεις εθνοκάθαρσης αρχίζουν στον Δυτικό Πόντο το φθινόπωρο του 1916, ενώ ο Ανατολικός βρίσκεται υπό τον ρωσικό έλεγχο.

Η πραξίκοπημαπκή είσοδος στον Α' Παyκόσμιο πόλεμο

Η είσοδος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο γίνεται με πραξικοπηματικό τρόπο από τη δικτατορική τριανδρία Ενβέρ, Ταλαάτ και Τζεμάλ. Αρχές Αυγούστου του 1914 η οθωμανική Βουλή με μεθόδευση τίθεται σε διακοπές και σταματάει προσωρινά τις εργασίες της. Η Γερμανία πoλιορκεί ασφυκτικά τους τρεις δικτάτορες και εκβιάζει για την είσοδο του οθωμανικού Κράτους στον πόλεμο με την απειλή διακοπής της οικονομικής βοήθειας. Η επίσημη είσοδος γίνεται με την είσοδο των δύο Θωρηκτών πλοίων «Γκόμπεν» και «Μπρέσλαου» από τον Ελλήσποντο, τα οποία υψώνουν τουρκικές σημαίες και οι ναύτες φορούν φέσια και με δική τους πρωτoβουλία βγαίνουν στον Εύξεινο Πόντο και βομβαρδίζουν την Οδησσό, με αποτέλεσμα η Ρωσία να κηρύξει τον πόλεμο στο οθωμανικό Κράτος. Πλέον το τυχοδιωκτικό γερμανικό σχέδιο συνωμοσίας έχει πετύχει και η αυτοκρατορία βρίσκεται εντός του πολέμου, χωρίς να το έχει αποφασίσει η Βουλή ή ακόμα το Υπουργικό Συμβούλιο, αλλά ο Γερμανός πρέσβης με τον Ενβέρ, που κατέχει το αξίωμα του Υπουργού Αμυνας. Πλέον οι πολίτες ανεξάρτητα θρησκείας και εθνικότητας οδηγούνται σε ένα απέραντο σφαγείο.

Την 14η Νοεμβρίου 1914 η δικτατορική κυβέρνηση οργανώνει την κήρυξη του Ιερού Πολέμου-Τζιχάτ, που αποτελεί ένα από τα στάδια εφαρμογής του ολοκληρωτικού σχεδίου καταστροφής των χριστιανικών λαών. Μια από τις μεγαλύτερες εγκληματικές πράξεις συντελείται τον Δεκέμβριο του 1914 από τον Υπουργό Αμυνας Ενβέρ, που διατάσσει τους 100.000 φαντάρους της Γ' Στρατιάς που είχε ελαφριά εξάρτυση πολέμου, για να πολεμήσει στην αραβική έρημο, να επιτεθούν στα ρωσικά σύνορα στην περιοχή Σαρίκαμις, με αποτέλεσμα να βρουν τραγικό θάνατο όλοι οι φαντάροι, στην πλειονότητά τους μουσουλμάνοι. Παρά αυτή την άνευ προηγούμενη ανθρώπινη τραγωδία, ο Ενβέρ παραμένει αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων. Σημειωτέον ότι ο Ενβέρ είχε αναρριχηθεί στην βαθμίδα του στρατάρχη με δική του απόφαση. Είναι τραγικό ότι ακόμα και σήμερα σύμφωνα με την επίσημη ιστορία της Τουρκίας ο Ενβέρ πασάς χαρακτηρίζεται ως ήρωας, πράγμα που δείχνει ότι στην Τουρκία ακόμα επικρατεί η νοοτροπία του Κομιτάτου Ένωσης και Προόδου.

Η ολοκληρωτική εξόντωση , των χριστιανικών πληθυσμών

Η συνέχιση του πολέμου, η ναυτική επίθεση στα στενά των Δαρδανελίων και η απομόνωση της ενδοχώρας της Μικράς Ασίας από τον έξω κόσμο δίνει τη δυνατότητα στην κυβέρνηση της 'Ενωσης και Προόδου να εφαρμόσει το γενικό σχέδιο εξόντωσης των χριστιανικών λαών. Η εξόντωση των Αρμενίων και Ασσυρίων σε όλες τις περιοχές που ζούν κορυφώνεται τον Απρίλιο του 1915, χωρίς να σταματούν οι διωγμοί των Ελλήνων στίς υπόλοιπες περιοχές. Στο πλαίσιο του γενικού σχεδίου εξόντωσης, εφαρμόζεται η σύλληψη της πνευματικής ηγεσίας των 250 Ελλήνων τον Μάρτιο και των 300 Αρμενίων την 24 Απρλίου στην Κωνσταντινούπολη.

Τα μεγάλα αστικά κέντρα, όπως Κωνσταντινούπολη και Σμύρνη, εξαιρούνται από τις εκτοπίσεις λόγω της παρουσίας πρεσβευτών ουδέτερων χωρών. Οι προσπάθειες για τη διάσωση των χριστιανικών λαών του μεγάλου ανθρωπιστή πρέσβη της Αμερικής Χ, Μοργκεντάου αποτυγχάνουν. Αργότερα ο ίδιος πρέσβης ονομάζει την γενοκτονία των Αρμενιών ως «τον θάνατο ενός "Εθνους». Η επίθεση του αγγλογαλλικού στόλου τον Μάρτιο του 1915 στα στενά των Δαρδανελίων αποτυγχάνει, όμως τα οθωμανικά στρατεύματα σε όλη τη διάρκεια του 1915 και του 1916 υφίστανται ήττες στον Καύκασο και στις αραβικές ερήμους.

Η τραγική κατάσταση των λαών της αυτοκρατορίας, λόγω των σφαγών και εκτοπισμών των χριστιανικών πληθυσμών αλλά και του πολέμου, φθάνει σε τρομακτικό επίπεδο. Το σχέδιο εξόντωσης των χριστιανικών λαών εφαρμόζεται από την παραστρατιωτική οργάνωση «Τεσκιλάτι Mαχσouσά-Teskilati Mahsusa» που διοικείται από τους Μπεντρετίν Σακίρ, Μεχμέτ Ναζίμ και Εσρέφ Κουστσούμπαση. Τα εκτελεστικά όργανα της Τεσκιλάτι Mαχσouς είναι τα εγκληματικά στοιχεία της Κοινωνίας που μαζεύονται από τις φυλακές βαρυποινιτών και στρατολογούνται για την εξόντωση γυναικόπαιδων, αφού οι χριστιανοί άντρες έχουν οδηγηθεί στα τρομερά Τάγματα Εργασίας γνωστά ως Αμελέ Ταμπουρλαρί.
0 ρωσικός στρατός τον Απρίλιο του 1916 καταλαμβάνει την ανατολική παραλία του Πόντου συμπεριλαμβανομένης της Τραπεζούντας. 0 Μητροπολίτης Χρύσανθος, ως πρότυπο Ορθόδοξου ιεράρχη, οργανώνει την περίθαλψη όλων των πληθυσμών, μουσουλμάνων και χριστιανών, και εξασφαλίζει την ομαλότητα στην περιοχή του Ανατολικού Πόντου.
Όμως στον δυτικό Πόντο (Σαμσούντα και Μπάφρα) αρχίζουν από τον 0κτώβριο του 1916 τρομεροί εκτοπισμοί του ελληνικού στοιχείου σε μέγεθος ολοκληρωτικής γενοκτονίας οι οποίοι συνεχίζονται μέχρι το τέλος του πολέμου. Το οθωμανικό κράτος καταρρέει το φθινόπωρο του 1918 και οι τρεις δικτάτορες Ενβέρ, Ταλάτ και Τζεμάλ διαφεύγουν μυστικά αρχές Οκτωβρίου με γερμανικό υποβρύχιο, ενώ το οθωμανικό κράτος αναγκάζεται να υπογράψει την ανακωχή του Μούδρου της 30 Οκτωβρίου 1918. Παρά τη διαφυγή των τριών δικτατόρων στο εξωτερικό, οι μηχανισμοί του Ιττιχάτι Τερρακί παραμένουν σε μεγάλο βαθμό άθικτοι και το κόμμα αλλάζοντας ονομασία συνεχίζει τη δράση του στο οθωμανικό κοινοβούλιο. Η νέα κυβέρνηση που ορίζει ο Σουλτάνος Βαχντεντίν προσπαθεί να προσαγάγει στη δικαιοσύνη τους εγκληματίες κατά των Αρμενίων και Ελλήνων, αλλά η προσπάθεια αυτή σταματάει ουσιαστικά προς τα τέλη του 1919 με την έναρξη του εθνικιστικού κινήματος με πρωτεύουσα την Αγκυρα, στην οποία σπεύδουν όλα τα μέλη του Κόμματος της "Ενωσης και Προόδου. Η προσπάθεια των Βρετανών να οργανώσουν δίκη των υπαιτίων της εξόντωσης των χριστιανικών λαών της Μικράς Ασίας οδηγείται σε αποτυχία λόγω της επικράτησης των οικονομικών συμφερόντων της Γαλλίας, Ιταλίας, Η.Π.Α. αλλά και της ίδιας της Βρετανίας, που δεν θέλει να μείνει εκτός του μοιράσματος σφαιρών οικονομικού επηρεασμού.
Τα πολλαπλά διαδοχικά σφάλματα που υποπίπτουν οι κυβερνήσεις τόσου του Βενιζέλου όσο και της βασιλικής παράταξης στη διάρκεια της Μικρασιατικής εκστρατείας, η ανοικτή υποστήριξη της νέας Σοβιετικής 'Ενωσης αλλά και της Ιταλίας και της Γαλλίας οδηγεί στην ήττα του ελληνικού στρατού και την ολοκληρωτική εξόντωση του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας και του Πόντου, που αποτελεί την ολοκλήρωση του σχεδίου εξόντωσης των χριστιανικών λαών. Το μεγαλύτερο κόστος πληρώνει ο Ποντιακός Ελληνισμός που εκτοπίζεται μαζικά στη διάρκεια του Ελληνοτουρκικού Πολέμου και οδηγείται σε ολοκληρωτικό αφανισμό. 0 συνολικός αριθμός των θυμάτων των χριστιανικών λαών της Μικράς Ασίας υπερβαίνει τα 3 εκστομμύρια για την περίοδο 1913-1922. Η ατιμωρησία που επισημοποιήθηκε με τη Συνθήκη της Λωζάνης, όπως επισήμανε ο Τσώρτσιλ από το 1928, αποτέλεσε κύρια αιτία που ο Χίτλερ κατέστρωσε με βάση την ιδεολογία του εθνικοσοσιαλισμού το ολοκαύτωμα των Εβραίων της Ευρώπης. Όταν άρχιζε η επιχείρηση εθνοκάθαρσης των Εβραίων της Πολωνίας το 1939 στις. επιφυλάξεις των στρατηγών της Βέρμαχτ ο Χίτλερ απάντησε κατά την κορύφωση του ολοκαυτώματος των Εβραίων της Ευρώπης: «ποιος θυμάται σήμερα τους Αρμένιους;».
Συμπερασματικά η 100ή επέτειος της επικράτησης του Κομιτάτου Ενωσης και Προόδου – Ιττιχάτι Τερακκί αποτελεί την πλέον μελανή επέτειο όχι μόνο για τους λαούς της περιοχής μας αλλά και για όλη την ανθρωπότητα. Το ότι οι νοοτροπίες και οι πολιτικές αντιλήψεις που εισήγαγαν οι οπαδοί του Κομιτάτου ακόμα και σήμερα αποτελούν σοβαρή απειλή για την ειρήνη και τα ανθρώπινα δικαιώματα πρέπει να προβληματίσει όλους τους φιλειρηνικούς ανθρώπους και τη διεθνή κοινότητα.

"Ο Πολίτης των Κωνσταντινουπολιτών" (Αύγουστος 2008)

ΠΗΓΗ: ΠΑΝΑΙΤΩΛΙΟ