Μπράβο στους Αρμένιους. Εμείς γιατί είμαστε τόσο άχρηστοι;

Κυριακή πρωί παρακολουθώ τις επικεφαλίδες του CNN στην Αμερική. Όλη η χώρα ενημερώνεται για την επαίτειο της σφαγής 1.5 εκατ. Αρμενίων από την Οθωμανούς Τουρκους στις αρχές του αιώνα, την οποία το Κονγκρέσο την αναγνώρισε χάρη στο πανίσχυρο Αρμένικο λόμπυ, απλά κολλάνε ακόμα στον ορισμό της γενοκτονίας.

Ο Πρόεδρος Ομπάμα βγάζει λόγο σήμερα και αποκαλει τη σφαγή ως ...

μια από τις πιο αποτρόπαιες πράξεις του αιώνα μας παραλληρίζοντάς την με το ολοκαύτωμα.

Το μυαλό μου ταξιδεύει...ταξιδεύει στους αδερφούς Αρμένηδες, μια χούφτα ενωμένους ανθρώπους, που με την εντιμότητά τους και την σοβαρή επιμονή τους έφεραν τον πλανητάρχη αντιμέτωπο με την μεγάλη Τουρκία να απειλεί με διπλωματικές κυρώσεις (...κατουρήθηκε επάνω του ο Ομπάμα βέβαια).

Το μυαλό μου ταξιδεύει ξανά....σε μας, στην σπαρασσόμενη πατρίδα μας που δεν μπορεί να διαπραγματευτεί μια ταξιδιωτική βίζα με τον Πλανητάρχη εδώ και δεκαετίες... το μυαλό μου ταξιδεύει στην αγωνίστρια Νίνα Γκατζούλη να επιπλήτεται δημοσίως από την κυρία Ντόρα Μπακογιάννη ως "αχάριστη" γιατί δεν δέχεται το Βόρεια Μακεδονία ώς σοβαρή λύση του προβλήματος.

Τι γεωπολιτικά συμφέροντα μπορεί να έχει η μικρή Αρμενία που γίνεται πρωτοσέλιδο στο CNN, σε ποιές θεωρίες συνωμοσίας να καταφύγω για να παρηγορηθώ ? Ποιός να μου φταίει πάλι γαμώτο ?

Τασος, (αναγνωστης)

ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΣΧΟΛΙΟ
ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΗΤΕ ΤΑΣΟ, ΣΤΗΝ ΑΡΜΕΝΙΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ ΑΡΜΕΝΙΟΙ...
ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΑΡΜΕΝΙΟΙ ΕΧΟΥΝ ΠΑΤΡΙΔΑ (ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΕΧΟΥΜΕ ΑΛΛΑ... ΠΩΣ ΚΙ ΟΚΝΙΖ)
ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΑΡΜΕΝΙΟΙ ΔΕΝ ΙΚΑΝΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΟΥΣ ΧΟΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥΣ...
ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΑΡΜΕΝΙΟΙ, ΟΣΟΥΣ ΑΣΧΟΛΟΥΝΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΡΜΕΝΙΚΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΟΥΣ ΣΤΗΡΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΤΙΜΟΥΝ...
ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΑΡΜΕΝΙΟΙ ΔΕ ΘΑ ΕΠΑΙΡΝΑΝ ΠΟΤΕ ΒΙΖΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΝΕ ΤΟΥΡΙΣΤΕΣ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥΣ...
ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΑΡΜΕΝΙΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ, ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΟΙ ΚΑΝΕΝΟΣ...
ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΑΡΜΕΝΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΡΜΕΝΙΟΙ...
ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΑΡΜΕΝΙΟΙ ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΟΝΤΟΥΣΑΝ ΠΟΤΕ ΝΑ ΠΟΥΝΕ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΡΜΕΝΙΟΙ...
ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΑΡΜΕΝΙΟΙ ΠΟΤΕ ΔΕ ΘΑ ΞΕΧΝΟΥΣΑΝ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥΣ ΜΕΣΑ ΣΕ 88 ΧΡΟΝΙΑ...
ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΑΡΜΕΝΙΟΙ  ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΤΑΜΑ ΝΑ ΔΙΚΑΙΩΣΟΥΝ ΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΕΝΑΜΙΣΙ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟΥ ΣΥΜΠΑΤΡΙΩΤΩΝ ΤΟΥΣ ΠΟΥ ΣΦΑΓΙΑΣΤΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΕΜΑΛΙΚΟ ΦΑΣΙΣΜΟ...
ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΑΡΜΕΝΙΟΙ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΙ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΘΕΤΟΥΝ ΣΤΕΦΑΝΙΑ ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥ ΔΗΜΙΟΥ ΤΟΥΣ...
ΓΙΑΤΙ… ΓΙΑΤΙ… ΓΙΑΤΙ…

Ypoloipo

«ΤΑ ΤΑΦΙΑ» ΣΤΗΝ ΚΑΛΑΜΑΡΙΑ

  O Βασίλης Τριανταφυλλίδης με τον Δήμαρχο Καλαμαριά Θ. Μποακογλίδη και τους Δημοτικούς Συμβούλους Χ. Αμπατζίδη και Στ. Ζαμπέτογλου

Στο «Πανποντιακό Πανοΰρ», για τους νεκρούς δεν κλαίνε, γλεντάνε αψάφωνα, Ποντιακά.
Xαρούμενη και πανηγυριώτικη μέρα για τους Πόντιους η Κυριακή, αφιερωμένη στον άπιστο Θωμά και στους αγαπημένους τους νεκρούς, που η παρουσία τους είναι ζωντανή ανάμεσά τους…
Ξαναζωντανεύουνε με την Άνοιξη, γι' αυτό γλεντάνε, τρώνε, πίνουνε, τραγουδάνε και χορεύουνε γύρω στα μνήματα, κι ο Πόντιος λυράρης: «Παίξον ρίζα μ’  παίξον».
Ούτε ένα δάκρυ δε στάζει τούτη τη μέρα, γιατί είναι αναστάσιμη κι όχι πονεμένη θύμηση. «Σο Πανποντιακό το Πανοΰρ ντο ίνεται σην Καλαμαρίαν, το Ποντιακόν τη χαράν με το τσιμπούσ’, τα τραγοδίας και τα χαρόντας, με το συνήθιον "Του Θωμά σα Ταφία". Και ν’ αϊλί σε ‘κείνον που κι θα έρται»
«Ελάτεν ας γιορτάζουμε
άμον ντ εποίναμ’ πρώτα
χαρεμέν’ κι αδελφωμέν’»
Το ποντιακό ταφικό «δρώμενο» γίνεται την Κυριακή στο Θωμά από την Αδελφότητα Κρωμναίων Καλαμαριάς στα Δημοτικά κοιμητήρια Καλαμαριάς. Πιστοί στις ρίζες, την παράδοση στις αλησμόνητες  πατρίδες, οι Πόντιοι της Καλαμαριάς ξαναζωντανεύουνε τα παλιά ήθη και έθιμά τους.
Το «δρώμενο» ξεκίνησε από τους πολύ αρχαίους χρόνους, συνεχίστηκε στον Πόντο, κουβαλήθηκε στην Ελλάδα με τον ξεριζωμό. Την Κυριακή πρωί, μετά τη λειτουργία στο εκκλησάκι, στο Κοιμητήρι, γίνεται το δρώμενο «τα ταφία», γιορτή για νεκρούς, που ξεκινά από τη βαθιά αρχαιότητα κι είναι φλόγα στις ποντιακές ψυχές που η παράδοση δεν τη σβήνει.

Το ποντιακό ταφικό έθιμο βρίσκουμε σε αττική λευκή λήκυθο, στα 440 περίπου π.Χ. Ξεχώθηκε σε αρχαιολογικές ανασκαφές στην Ερέτρια. Εικονίζεται επίσκεψη σε τάφο, μια από τις πιο αγαπημένες σκηνές για λευκές ληκύθους που κείνη την εποχή η χρήση τους ήταν αποκλειστικά ταφική. Η ανδρική μορφή είναι νέος που χάθηκε πρόωρα κι η γυναίκα καταθέτει στον τάφο του κάνιστρο με προσφορές.
Με λάβαρα, σημαίες, πανέρια με κόκκινα αβγά, τσουρέκια, η πομπή στο Κοιμητήρι, όπου πάνω στην ταφόπετρα απλώνεται καθαρό άσπρο τραπεζομάντιλο με διάφορους μεζέδες, αβγά, τσουρέκια, ούζο. Ο παπάς κάνει τρισάγιο, πίνει ούζο κι εύχεται «ο Θεός να σχωρά τον». Καθώς απαντέχουνε τον παπά «Επαρ τα’ οβό σ’ και έλα ας τσουκρίζομε ους να έρται ο παπάς...».
Παινεύουνε το νεκρό, τρωγοπίνουνε και με λύρες τραγουδάνε. Ξεφάντωμα με ποντιακούς χορούς, τραγούδια, που συνοδεύει κεμεντζές. «Χάϊντε κεμεντζετσή, Λελέβω τη χερία σ’ το τσάκωμα, παίξον κεμεντζέ κι ας ξύουμεσ σον χορόν».


Στην αρχαιότητα, που οι νεκροί θάβονταν ή καίγονταν, είχανε την εθιμολατρεία που λεγότανε περίδειπνο ή επικήδεια εστίαση. Στο νιοσκαμένο ταφικό χώμα συνηθίζουνε να σπέρνουνε στάρι. Οταν αυτό φύτρωνε και μεγάλωνε, μετά οχτώ μήνες, ξέσπαγε ο πόνος και τότε πηγαίνανε στον τάφο, κάνανε την επικήδεια εστίαση, όπου παινεύανε το νεκρό με εγκώμια. Φίλοι και συγγενείς που είχε ο νεκρός, οι «συνδειπνούντες», μνημονεύανε τον αποθαμένο και τον εγκωμιάζανε.
Για όσα δε θα ξεχάσουμε ποτέ...


«Του Θωμά σα Ταφία» στην Καλαμαριά  οι Πόντιοι γιορτάζουνε, καθώς θυμούνται τις «αλησμόνητες» πατρίδες και τους αγαπημένους νεκρούς τους. Αλησμόνητες πατρίδες στον Πόντο είναι: Τραπεζούντα, Σούρμενα, Κερασούντα, Σινώπη, Αμισός, Σάντα Κωτύωρα, Τρίπολη, Ριζούντα, Αργυρούπολη, Πουλαντσάκη, Οινόη, Νικόπολη, Ινέπολη, Σεβάστεια, Οφις, Αμάσεια, Ματσούκα. Κι ο Ελληνικός Πόντος θα ζει πάντα σα θρύλος στις ελληνικές γενιές που έρχονται.

Στον πεζόδρομο του θεάτρου "Μελίνα Μερκούρη" με τα Ποντιάκια του Ποντιακού Ομίλου Καλαμαριάς

Ο Τραπεζούς Χρύσανθος γράφει στο «Αρχείον του Πόντου» (τόμος 4ος-5ος): «Υπό την ένοχον αδιαφορίαν της χριστανικής Δύσεως εν έτει 1453 έπεσεν η Κωνσταντινούπολις και εν έτει 1461 η Τραπεζούς και κατεστράφη ολόκληρος ακμαίος πολιτισμός. Τη ενόχω συνεργία δυο μεγάλων χριστιανικών Δυνάμεων της Δύσεως της Γερμανίας και της Αυστρίας κατά τα έτη 1914-1918 εσφάγη υπό των Νεότουρκων ολόκληρον το έθνος το Αρμενικόν και εκατοντάδες χιλιάδων Ελλήνων βιαίως απεσπάσθησαν από των εστιών αυτών και απέθανον εν τη εξορία. Τη ενόχω συνεργία των συμμάχων χριστιανικών Δυνάμεων της Δύσεως, κατά τα έτη 1919-1922 το εθνικόν κίνημα των Τούρκων του Μουσταφά Κεμάλ πασά συνεπλήρωσε το έργον των Νεότουρκων κατά εκατοντάδες απηγχονίζοντο Έλληνες κληρικοί και πρόκριτοι του Πόντου...».


|

Η δεύτερη και η τέταρτη γενιά "μακρά ασήν Πατρίδαν"

Ενάμισι εκατομμύριο ξεριζωμένους ρίξανε στη θάλασσα  στην τελευταία τραγωδία και oι πρόσφυγες, ματωμένοι, κυνηγημένοι, με πόνο στην ψυχή και φρίκη από τη σφαγή στα μάτια, μετρούσανε τις ρίζες και τα βλαστάρια που χάσανε, ήρθανε να ριζώσουνε σε καινούρια χώματα με τον Πόντο πάντα, όμως, ολοζώντανο στο μυαλό και στην καρδιά τους.

Ypoloipo

ΑΠΟΛΥΜΑΝΤΗΡΙΟ

 Πρόσφυγες σε παράγκα της Καλαμαριάς

 

Μυρμηγκιές κατεβαίνουν από τα κατάφορτα καράβια οι πρόσφυγες στο Καραμπουρνάκι - Αρετσού. Τα καράβια ασταμάτητα κουβαλούν. Από το καράβι, με τους μποχτσάδες στο χέρι, ίσια στο Λοιμοκαθαρτήριο.

Αντρες, γυναίκες, παιδιά. Γέροι κι άρρωστοι. Μαζί και τα λιγοστά υπάρχοντα, όσα κατόρθωσαν να περισώσουν από τη λαίλα­πα της καταστροφής.

Όλοι στον κλίβανο. Στριμωγμένοι κάτω από το ντους, με μια πλάκα πράσινο σαπούνι με ποτάσα, να λούζουν κε­φάλι και σώμα.

Έξω, έρχεται κιόλας η δεύτερη μπαταριά. Τους πρώτους, έτσι βρεγμένους, αχνιστούς ακόμη, τους βάζουν σε ολάνοιχτους θαλάμους. Ο βαρδάρης μπουκάρει μανιασμένος. Τσίτσιδοι, ώσπου νάρθουν τα ρούχα από την απολύμανση. Μπιμπικιάζει το πετσί. Το ρίγος τους διατρέχει σύγκορμα. Τα χείλη στεγνώνουν. Η απόγνωση στα μάτια. Κινούνται σαν νευρόσπαστα για ν' αντισταθούν στο κρύο.

Μόλις αντικρύζουν τα μπογαλάκια τους από τον κλίβανο, ορμάνε να πάρουν τα ρούχα τους να ντυθούν. Τι είναι τούτο πάλι, Θεέ μου! Όλα κουβάρια, στριμμένα άντερα. Τα πιο πολλά έχουν μαζέψει κι έχουν μείνει μισά.

Ωστόσο, το κρύο σχίζει τη σάρκα. Ο βαρδάρης δίνει βιτσιές στα μελανιασμέ­να κορμιά. Φοράνε ό,τι βρεθεί και τους γίνεται. Τα δόντια χτυπούν. Το στήθος πονεί. Η πούντα και η πνευμονία σε πολλούς γρήγορα θα ακολουθήσει. Φάγανε 50 χιλιάδες πρό­σφυγες στην Καλαμαριά από την καραντίνα, γράφουν επί­σημα έγγραφα του ΚΚΕ.

Και από το Λοιμοκαθαρτήριο, ίσια στην Καλαμαριά, στους θαλάμους. Εξήντα οι θάλαμοι. Χίλια μέτρα απόσταση από τη θάλασσα. Ένα εξαθλιωμένο μπουλούκι, τσακισμένο ως το μεδούλι, φορτωμένο τ' απομεινάρια της απολύμανσης, με άδεια ψυχή, ανη­φορίζει, κρατώντας από τα χέρια παιδιά και καμιά κουβέρτα στη μασχάλη.

Άλλοι ξυπόλυτοι, άλλοι μισόγυμνοι. Κι άλλοι μπίνα στην πλάτη των πιο δυνατών, γιατί δεν αντέχουν άλλο!

Καταπιτσιλισμένες οι σελίδες της προσφυγικής ιστορίας στην Καλαμαριά, τις πρώτες αυτές ώρες, από κατάμαυρες κηλίδες για τα κυνηγημένα παιδιά του ελληνισμού, που μι­λούν ακόμη τη γλώσσα του Ομήρου. Αυτοί οι θεματοφύλα­κες, που φρουρούσαν με τα μάνλιχερ στο χέρι, ολονυκτίς, τις πανάρχαιες ελληνικές ρίζες. Που στο όνομα της Ελλάδας, λιώνουν από συγκίνηση και τους διατρέχει ρίγος.

Οι γυναίκες χάνουν και τα μακριά τους μαλλιά. Τις κου­ρεύουν για τον φόβο της ψείρας. Αφαιρούν από αυτές τη χάρη εκείνων των καιρών, τότε που τα μαλλιά έπεφταν χεί­μαρρος ή πλεξούδες ώς τη μέση.

Πεθαίνουν αράδα οι πρόσφυγες εδώ, κι ένας θρήνος απέ­ραντος σκορπίζει στον αέρα και γίνεται θρήνος, μοιρολόι.

Και σεράντα μέρες πρόσφυγοι - εκ'είχαν καραντίναν
τα λείψανα ας σο παπόρ - σην θάλασσαν εσύρναν.

Ο Πόντος, που πλήρωσε ακριβά το εθνικό του πάθος και κατέκτησε τα υψίπεδα της ελληνικής ιστορίας, αυτήν την ώρα αισθάνεται πληγωμένος, προδομένος, κι ας κράτησε με το σπαθί το ατίμητο δώρο της εθνικής αρετής και αξιοπρέ­πειας


Αγγελική Στεργίου
δημοσιογράφος και συγγραφέας

ΥΓ
Είναι τραγικό και μόνο να το σκεφτεί κανείς ότι στην Καλαμαριά δεν υπάρχει μνημείο αφιερωμένο στην ΠΟΝΤΙΑΚΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ και στην πρώτη γενιά της Προσφυγιάς!!!
Άμεσο μέλημα, υποχρέωση όρκου και λόγος τιμής , εφόσον η παράταξή μας εκλεγεί στις δημοτικές εκλογές του 2010, θα είναι η ανέγερση μνημείου της Ποντιακής Γενοκτονίας στο σημείο του «απολυμαντήριου» στην Αρετσού απ’ όπου πέρασαν το 1922 και οι δικοί μου γονείς και οι παππούδες μου…

Βασίλης Ν, Τριανταφυλλίδης
(Χάρρυ Κλυνν)
Ιδρυτής του «ΠΟΝΤΙΑΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΕΛΛΑΔΟΣ»
Υποψήφιος Δήμαρχος Καλαμαριάς

Ypoloipo