Στην Ελλάδα πότε θα ποινικοποιηθεί η άρνηση της γενοκτονίας των Ποντίων;

by PONTIAKO KINIMA ELLADOS on Saturday, 24 December 2011 at 00:12

Ψηφίστηκε από τη γαλλική Εθνοσυνέλευση το νομοσχέδιο που προβλέπει την ποινικοποίηση της άρνησης της Γενοκτονίας των Αρμενίων.

Χιλιάδες Τούρκοι διαδήλωσαν έξω από το κτίριο της Εθνοσυνέλευσης κατά τη διάρκεια συζήτησης και ψήφισης του

νομοσχεδίου.

Εξαγριωμένη η κυβέρνηση του Ταγίπ Ερντογάν και συνεπής στις απειλές της ανακάλεσε τον Τούρκο πρεσβευτή στο Παρίσι και «δείχνει» οικονομικά αντίποινα προς τη Γαλλία.

Τούρκοι αξιωματούχοι συνδέουν τη ψήφιση του νομοσχεδίου με την προσπάθεια της κυβέρνησης να κερδίσει τις ψήφους των 500.000 Αρμενίων που ζουν στη Γαλλία εν όψει των προεδρικών εκλογών του 2012.

H Γαλλία έχει αναγνωρίσει τη Γενοκτονία των Αρμενίων από το 2001. Την Πέμπτη η Βουλή ψήφισε ότι η άρνησή της θα διώκεται και από τον νόμο – με προβλεπόμενη ανώτατη ποινή κάθειρξης ενός έτους και πρόστιμο 45.000 ευρώ.

Το νομοσχέδιο συντάχθηκε στη νομοθετική βάση της ποινικοποίησης της άρνησης του Ολοκαυτώματος, την οποία έχει υιοθετήσει η Γαλλία από το 1990.

Αναλυτές εκτιμούν ότι η Αγκυρα, αντιμέτωπη και με την άρνηση του Νικολά Σαρκοζί για ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν έχει τίποτα να χάσει από έναν «πολιτικό καβγά» με το Παρίσι.

Ο τούρκος πρόεδρος, Αμπντουλάχ Γκιουλ, έχει ήδη πριν την ψήφιση του νομοσχεδίου καλέσει τη γαλλική ηγεσία να αντιταχθεί στο νομοσχέδιο, ενώ ο τούρκος πρωθυπουργός Ταγίπ Ερντογάν είχε προειδοποιήσει τη Γαλλία με βαρύτατες, μη αναστρέψιμες συνέπειες εφόσον εγκριθεί η νομοθεσία.

Σε επιστολή του προς τον γάλλο πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί την περασμένη εβδομάδα, ο Ταγίπ Ερντογάν προειδοποίησε ότι η προτεινόμενη νομοθεσία είναι «εχθρική» και στοχοποιεί άμεσα την Τουρκία και τους Τούρκους που ζουν στη Γαλλία.

Από την Άγκυρα εξετάζονται, επίσης, εμπορικές κυρώσεις ως αντίποινα κατά της Γαλλίας – περίπου 1.000 γαλλικές επιχειρήσεις δραστηριοποιούνται στην Τουρκία

http://www.tovima.gr/world/article/?aid=436025

Η κρίση από τη σκοπιά του προσφυγικού ελληνισμού

Ένας φίλος μας έστειλε ένα  πολύ καλό κείμενο τoυ Κωσταντινουπολίτη, καθηγητή στο ΕΜΠ Νίκου  Ουζούνογλου, που εκφράζει τον ελληνισμό της Ανατολής (που συνετρίβη από τις ίδιες δυνάμεις που οδήγησαν στη σημερινή κρίση), δημοσιεύτηκε στο Ενημερωτικό Δελτίο του Νέου Κύκλου Κωνσταντινουπολιτών (Ιούλιος 2011). Το αναδημοσιεύουμε:

 Η παρατεταμένη  κρίση που βρίσκεται η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια ήταν αναμενόμενη εδώ και πολλά χρόνια αφού όλες  οι προϋποθέσεις για να έλθει είχαν ετοιμαστεί από τις πολιτικές ηγεσίες που κυβέρνησαν τον τόπο τις τελευταίες δεκαετίες.  Εδώ και πολλά χρόνια έχει εγκαταλειφθεί οποιαδήποτε όραμα  και βούληση για ανάπτυξη και δημιουργία από τις πολιτικές ηγεσίες. Τις τρεις τελευταίες δεκαετίες η  όλη οικονομική ιδεολογία βασίστηκε στον συνεχή  δανεισμό από το εξωτερικό,  σε συνδυασμό με την διαφθορά που ενορχηστρώθηκε με την συνεργασία πολιτικών των κυβερνώντων κομμάτων που είχε σαν αποτέλεσμα η Ελλάδα να βρίσκεται στο επίπεδο της διαφθοράς μεταξύ των πρώτων χωρών παγκοσμίως. Αν δει κανείς την διεθνή  αξιολόγηση του επιπέδου της  διαφοράς βλέπει την χώρα μας δυστυχώς με τον δείκτη 3.5 να έπεται από το Μαλαούι με αντίστοιχο δείκτη 3.4 (http://en.wikipedia.org/wiki/Corruption_Perceptions_Index). Με την διασπάθιση των δημόσιων πόρων, κυρίως κάνοντας κατάχρηση της πραγματικής εξωτερικής απειλής,  σπαταλήθηκε ποσό περίπου 150 δισεκατομμυρίων ευρώ την περίοδο 1996-2004. Η αναποτελεσματική  αξιοποίηση των πόρων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (π.χ. το Υπουργείο Υγείας είχε μόλις 10% απορροφητικότητα από τα κονδύλια της Ε.Ε. επειδή δεν είναι δυνατή η εφαρμογή διαδικασιών που εμπεριέχουν διαφθορά και έτσι χάθηκαν τεράστια ποσά  σε όφελος της Υγείας).

Σε όποιες δε περιπτώσεις υπήρξε απορρόφηση Κοινοτικών κονδυλίων,  με την κακοδιαχείριση που ακολουθήθηκε, προέκυψαν καταστροφικά αποτελέσματα  για τον παραγωγικό δυναμικό της χώρας σε πολλούς τομείς και πρωτίστως στην αγροτική βιομηχανία. Με τις παράλογες επιδοτήσεις ο αγροτικός τομέας οδηγήθηκε σε κατάρρευση.  Βέβαια όλα αυτά συνδυάστηκαν με την παλινόρθωση του παλαιοκομματικού συστήματος και την εγκατάλειψη ουσιαστικής πολιτικής δράσης για την επίλυση των ζωτικών ζητημάτων του τόπου. Κορυφαία εκδήλωση του παλαιοκομματισμού είναι ο νεποτισμός και το κυλιόμενο κλειστό σύστημα της οικογενειοκρατίας που δεν περιορίζεται σε τρεις δυναστείες αλλά και σε πολλές μικρότερες με έντονο τοπικιστικό χαρακτήρα. Οι αιτίες αυτές  έχουν  οδηγήσει στην ζοφερή κατάσταση στην χώρα  που το παρών πολιτικό σύστημα φαίνεται ότι αδυνατεί να ανταπεξέλθει.

  Για να οδηγηθεί η χώρα σε αυτή την κατάσταση υπήρξε και μακρόχρονη ιδεολογική προετοιμασία από εγκάθετους θεωρητικούς που η βάση τους προέρχεται από τις αγκυλώσεις   της «μικρής χώρας που τυπολατρικά πρέπει να είναι προσκολλημένη  στην Αρχαιότητα», «αρκεί να μιλάει κανείς λόγια ανεξάρτητα αν έχουν έννοια ή όχι αυτά που λέει» και το σοβαρότερο η κεντρική κρατική ιδεολογία: «να σβηστούν ακόμα και τα τελευταία ίχνη της Ρωμιοσύνης».

  Η λυσσαλέα καταπολέμηση οποιαδήποτε δημιουργικής πρωτοβουλίας που θα τόνωνε το παραγωγικό δυναμικό της χώρας, ιδιαίτερα τις τελευταίες δεκαετίες μπορεί να αποδειχθεί δίνοντας μερικά ελάχιστα παραδείγματα, όπως:

α) Πλήθος ικανών επιστημόνων που προσπάθησαν να βοηθήσουν την Ελλάδα αντιμετωπίστηκε από τις εξουσίες με εχθρότητα ενώ όλες οι χώρες κάνουν το παν για να προσελκύσουν ικανούς επιστήμονες. Κορυφαίο παράδειγμα είναι η περίπτωση του Ιωάννη Αργύρη (Κωνσταντινουπολίτης στην καταγωγή και συγγενής του επίσης Κωνσταντινουπολίτη διάσημου μαθηματικού Κωνσταντίνου Καραθεοδωρή) που υπήρξε από τους μεγαλύτερους επιστήμονες μηχανικούς στην μεταπολεμική Ευρώπη. Όταν προσκλήθηκε στα   τέλη της δεκαετίας του 1970 από τον τότε πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή,  μετά από παρότρυνση του Καγκελάριου Χ. Σμίτ, για να ιδρύσει ένα μεγαλεπήβολο ερευνητικό κέντρο βρήκε πλήθος εμποδίων από το σύμπλεγμα των ατζέντηδων και των συνεργατών τους. Τελικά για να εξαναγκαστεί σε φυγή του ασκήθηκε ποινική δίωξη για εξαγωγή συναλλάγματος επειδή έστειλε 100 μάρκα της εποχής στην γραμματέα του στην Γερμανία για τις εργασίες δακτυλογράφησης κειμένων. Μάλιστα καταδικάστηκε πρωτόδικα και αθωώθηκε όταν άσκησε έφεση. Παραδείγματα σαν αυτά μπορούμε να δώσουμε τουλάχιστο 20 αν ζητηθούν.

β) Η Ελλάδα για πολλές δεκαετίες υπήρξε από τους πρώτους εισαγωγέας  προϊόντων υψηλής τεχνολογίας μετά από το 1975 (κυρίως αμυντικά συστήματα) πληρώντας με σκληρό συνάλλαγμα. Ενώ σχεδόν όλες οι χώρες με τις εισαγωγές αυτές  χρησιμοποιώντας τον μηχανισμό των «αντισταθμιστικών ωφελημάτων» επέτυχαν να αναπτύξουν σε ορισμένους τομείς δικές  τους βιομηχανικές και ερευνητικές μονάδες, η Ελλάδα αποτελεί το μοναδικό παράδειγμα που τα αντισταθμιστικά ωφελήματα υπήρξαν η πηγή παράνομου πλουτισμού των ατζέντηδων.

γ) Αν σκεφτεί κανείς ότι σε διεθνή κλίμακα σε απόλυτους αριθμούς ο Ελληνισμός διαθέτει τον μεγαλύτερο αριθμό επιστημόνων σε όλους τους  κλάδους της σύγχρονης επιστήμης και η σε δεύτερη σε σειρά σε σημαντική απόσταση Εβραίοι τα τελευταία 40 χρόνια έχουν αναδείξει το Ισραήλ  σε μια παγκόσμια δύναμη επιστήμης καταλαβαίνει κανείς το μέγεθος του προβλήματος.

δ) Πλήθος επενδυτών σε σύγχρονες τεχνολογίες ουσιαστικά εκδιώχθηκαν επειδή η επιτυχία τους θα δημιουργούσε μια υγιή οικονομία που δεν μπορεί να ανεχτεί το παλαιοκομματικό πελατειακό σύστημα. Όταν σε μια χώρα οι βουλευτές εννοούν να διορίζουν όχι μόνος τους ημέτερους τους σε δημόσιες θέσεις αλλά διεκδικούν από ιδιωτικές εταιρείες να προσλαμβάνουν με ρουσφέτι τους οπαδούς τους, καταλαβαίνει κανείς το μέγεθος του προβλήματος.

 Σημαντικό όμως είναι να αναφερθεί το αίσθημα της ατιμωρησίας που έχει επικρατήσει λόγω των δυσλειτουργιών του συστήματος δικαιοσύνης. Το θέμα αυτό έχει εξαιρετική σημασία και θα αναλυθεί σε επόμενο άρθρο με αφορμή και την πρόσφατη απόφαση περί «αθώωσης» των υπαιτίων της Μικρασιατικής Καταστροφής όταν αποδεδειγμένα αυτοί είχαν εγκαταλείψει εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες στο σίδερο και τη φωτιά γνωρίζοντας πολύ καλά το τι θα συμβεί.

 Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε την ανάλυση αυτή των αιτιών για πολύ και να αποδεικνύαμε κάθε φορά ότι τα προσωπικά συμφέρονται ολίγων πως οδήγησαν τον τόπο σε κατάρρευση. Αυτό είναι απαραίτητο  να γίνει,  όμως δεν είναι το θέμα που προέχει τώρα.

  Εκείνο που προέχει είναι αυτό που αναφέρουμε στο τίτλο η ανάγκη της Ανάστασης του Πνεύματος Δημιουργίας του Ελληνισμού που τα τελευταία 200 χρόνια έδειξε  ότι υπήρξε μια μεγάλη δύναμη αναβίωσης και αναζωογόνησης.

 Καλό είναι να θυμηθούμε δύο σημαντικά επιτεύγματα του Ελληνισμού:

(α) Την περίοδο 1850-1910 ο Ελληνισμός στην  Ανατολή επέτυχε ένα πρωτόγνωρο επίτευγμα δημιουργώντας μια οικονομία μέσα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία που κυριαρχούσε παντού σε όλα τα μήκη και πλάτη της Ανατολικής Μεσογείου και Βαλκάνια. Το πρόγραμμα αφανισμού των Χριστιανικών λαών που σχεδιάστηκε και εκτελέστηκε από το Κομιτάτο Ένωση και Πρόοδος είχε σαν συνέπεια την καταστροφή αυτής της προόδου που θα καθιστούσε την Ανατολική Μεσόγειο μια περιοχή μεγάλης ευημερίας για όλους τους λαούς της. Οι δυτικές δυνάμεις με πρώτη την Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία την τότε νέα Σοβιετική Ένωση και εν μέρει η Αγγλία έχουν το μερίδιο τους στον αφανισμό αυτό.

(β) Ο Ελληνισμός της Ανατολής ακόμα και ακρωτηριασμένος μετά από την Μικρασιατική Καταστροφή έδειξε την ικανότητα του να αναστήσει την Ελλάδα την περίοδο 1924-1940 μετατρέποντας την πιο φτωχή χώρα των Βαλκανίων σε μια χώρα Ευρωπαϊκή. Η πρόοδος  αυτή καταστράφηκε με την τριπλή κατοχή και τον εμφύλιο πόλεμο που η βασική του αιτία υπήρξε η απεμπόληση της προσφυγικής περιουσίας με την συμφωνία Βενιζέλου-Κεμάλ κατά παράβαση της συνθήκης της Λωζάννης. Ακόμα και μετά από το 1950 αν εξετάσει κανείς με προσοχή τα δεδομένα, βλέπει κανείς ότι  η οικονομία της χώρας αναστήθηκε από το προσφυγικό στοιχείο παρόλο που υπάρχει μια εντυπωσιακή απουσία των προσφύγων από την πολιτική ζωή της χώρας. Δεν πρέπει να διαφύγει της προσοχής μας ότι το δάνεια που έλαβαν οι πρόσφυγες από την Επιτροπή Αποκατάστασης Προσφύγων που είχε τον άμισθο Πρόεδρο τον Χένρυ Μοργκεντάου (Πρέσβης των Η.Π.Α στην Κωμσταντινούπολη 1913-17) εξοφλήθηκαν  πλήρως από τους ίδιους τους πρόσφυγες και είχε σαν αποτέλεσμα την δημιουργία ενός πολύ αξιόλογου παραγωγικού δυναμικού και οικιών για την στέγαση περίπου του 50% των 1.5 εκατομμυρίων προσφύγων την περίοδο 1923-1929.

 

Είναι σαφές ότι πρέπει το πνεύμα την δημιουργίας και προόδου  είναι εκείνο που πρέπει να κινητοποιηθεί και να αναστήσει τον τόπο ξανά. Το ερώτημα είναι το πως μπορεί όμως να γίνει αυτό με τα σημερινά δεδομένα αφού  όλοι δέχονται ότι το πολιτικό σύστημα έχει εξαντλήσει όλα τα αποθέματα του – όποια ήταν αυτά.

  Για το ζήτημα της διασπάθισης της προσφυγικής περιουσίας των υπαγόμενων στην Ανταλλαγή πληθυσμών αλλά και των περιουσιών των μη-ανταλλαξίμων Κωνσταντινουπολιτών θα αναφερθούμε σε ένα άλλο επόμενο άρθρο μας. Είναι από τα λίγα γνωστά θέματα το πως λεηλατήθηκε ο βιός  των Ελλήνων της Ανατολής από τις οντότητες κράτη-έθνη.

 Η ανάγκη της κινητοποίησης των συλλογικών φορέων του  προσφυγικού κόσμου  και ο  απεγκλωβισμός τους από το παλαιοκομματικό σύστημα αποτελεί την βασική προϋπόθεση της έναρξης της προσπάθειας αυτής. Η συνεργασία μεταξύ των συλλογικών φορέων που μεταφέρουν το πνεύμα της δημιουργίας και προόδου είναι το δεύτερο βήμα. Στα πλαίσια αυτά καλό  θα ήταν οι προσφυγογενείς σύλλογοι να εξετάσουν τα αρχεία τους και να ανακαλέσουν πιθανές τιμητικούς τίτλους που έχουν απονείμει σε πολιτικούς που αποδεδειγμένα έχουν οδηγήσει την χώρα σε αυτή την κατάσταση.  Η συνεργασία θα πρέπει να κατευθυνθεί με στόχο την  απομάκρυνση από το παλαιοκομματικό σύστημα,   που παρά την απαξίωση του, διαθέτει  ακόμα ερείσματα στον λαό. Παράλληλη δεύτερη ενέργεια πρέπει να είναι η  κινητοποίηση του επιστημονικού, τεχνικού και παραγωγικού ανθρώπινου δυναμικού του Ελληνισμού παντού για να συντονιστεί και να ανατρέψει την καταβαράθρωση της χώρας. Όσοι Έλληνες δεν έχουν χάσει το αίσθημα της φιλοτιμίας, φιλοπατρίας και αξιοπρέπειας πρέπει να ενωθούν για να επιτευχθεί αυτός ο σκοπός το συντομότερο δυνατό. Σαν πρώτο βήμα θα πρέπει να συγκροτηθούν επιτροπές εμπειρογνωμόνων που θα παρέχουν δωρεάν συμβουλές προς την δημόσια διοίκηση και ακόμα τεχνικά μέσα που θα εξασφαλίσουν την αναζωογόνηση της οικονομίας σε υγιή βάση. Εκείνο δε που πρέπει να ΜΗΝ γίνει είναι η επικράτηση της λήθης δηλαδή της μη-αλήθειας.

Δεν πρέπει να ξεχαστεί ποιοι και πως έφεραν την χώρα σε αυτή την κατάσταση. Αν δε δεν αποκαλυφθεί  πλήρως το πώς φθάσαμε στην παρούσα κατάσταση, ένα πράγμα είναι σίγουρο: ότι θα επαναληφθούν τα ίδια ξανά και μάλιστα σύντομα.

Ο Νικόλαος  Ουζούνογλου

είναι καθ. ΕΜΠ και Πρόεδρος του Νέου Κύκλου Κωνσταντινουπολιτών και της Οικουμενικής Ομοσπονδίας Κωσταντινουπολιτών

(Αναδημοσίευση από το Ενημερωτικό Δελτίο του Ν.Κ.Κων.λιτών, Ιούλιος 2011)

Παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους

Αγώνα για την επανασύσταση του Ταμείου Ανταλλαξίμου Περιουσίας και Αποκατάστασης Προσφύγων (ΤΑΠΑΠ), που καταργήθηκε το 1998, αποφάσισαν να δώσουν οι εκπρόσωποι των Ομοσπονδιών του Προσφυγικού Ελληνισμού της καθ ημάς Ανατολής, οι οποίοι συγκεντρώθηκαν στα γραφεία της επιτροπής Μακεδονίας της Ομοσπονδίας Προσφυγικών Σωματείων Ελλάδος (ΟΠΣΕ), στη Θεσσαλονίκης. Στη σύσκεψη παρέστησαν...

ο εκπρόσωπος της Παμποντιακής Ομοσπονδίας Ελλάδος κ. Κων. Παπουτσίδης, ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Θρακικών Σωματείων κ. Ελ. Χατζόπουλος, η εκπρόσωπος της Οικουμενικής Ομοσπονδίας Κωνσταντινουπολιτών κ. Κρίστη Ψάλτη και ο πρόεδρος της ΟΠΣΕ κ. Αθ. Λαγοδήμος.

Επίσης παρέστη, ως σύμβουλος, ο καθηγητής της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ κ. Νικ. Ιντζεσίλογλου ενώ η απόφαση τέθηκε υπόψη του προέδρου της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ποντιακών Σωματείων κ. Χαρ. Αποστολίδη, που δεν κατέστη δυνατό να παραστεί στη σύσκεψη, λόγω αιφνίδιας αναχώρησης του από τη Θεσσαλονίκη και ο οποίος συμφώνησε απόλυτα με το περιεχόμενο της και δήλωσε ότι την συνυπογράφει.

Η απόφαση, που πάρθηκε, είναι η ακόλουθη:

«Για πρώτη φορά, εμείς οι φορείς του οργανωμένου προσφυγικού Ελληνισμού της καθ ημάς Ανατολής, αποφασίσαμε να λάβουμε την πρωτοβουλία να διεκδικήσουμε ότι μας ανήκει δικαιωματικά από τη Συνθήκη της Λοζάνης και όχι μόνο.

Τονίζουμε ότι δεν αντιπολιτευόμαστε καμία εξουσία, αλλά συμπληρώνουμε την πολιτεία εκεί που υστερεί, δηλαδή στην διατήρηση της μνήμης των αλησμόνητων πατρίδων της καθ ημάς Ανατολής και της πολιτιστικής και πολιτισμικής μας κληρονομιάς και ταυτότητας.

Δηλώνουμε ενωμένοι, εκπροσωπώντας πλέον του 1/3 του Ελληνικού πληθυσμού μέσω των σωματείων μελών μας, δίχως κομματικές εξαρτήσεις και προσωπικές φιλοδοξίες, με πρωταρχικό μέλημα μας να αλλάξουμε το απαράδεκτο ΠΔ 137 του 1998 με το οποίο καταργήθηκε το ΤΑΠΑΠ, που χρηματοδοτούσε εν μέρει τα σωματεία μέλη μας, με αποτέλεσμα την αποδυνάμωση τους.

Περαιτέρω, στόχος μας είναι ο διαρκής και στοχευόμενος διάλογος με τα αρμόδια υπουργεία ή φορείς, ώστε να καταστεί δυνατή η επανασύσταση του ΤΑΠΑΠ καθώς και η εξέταση του ενδεχομένου προσφυγής τόσο στο ΣτΕ, όσο και στο συμβούλιο ανθρωπίνων δικαιωμάτων της ΕΕ για την τελική δικαίωση μας.

Δεν μπορούμε να διανοηθούμε ότι η πολιτεία από διαχειριστής της προσφυγικής περιουσίας, έγινε σφετεριστής της».

ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΑΡΧΟΝΤΙΚΑ ΣΤΟ ΑΛΑΤΣΑΜ ΤΗΣ ΣΑΜΨΟΥΝΤΑΣ-ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

Τα ιστορικά ελληνικά σπίτια του Αλατσάμ από την ανταλλαγή πληθυσμών ως τις μέρες μας.
Στα πλαίσια της συμφωνίας που υπογράφηκε ανάμεσα στην Τουρκική Δημοκρατία και την Ελλάδα μετά τον πόλεμο της σωτηρίας, 500 χιλιάδες Τούρκοι από την Ελλάδα και 1,5 εκατομμύριο Έλληνες από την Τουρκία υποχρεώθηκαν να μεταναστεύσουν και να εγκαταλείψουν τα εδάφη που
αποκαλούσαν πατρίδα. Εξετάζοντας τις συνθήκες εκείνης της περιόδου ενδεχομένως να φαίνεται ως ένα λογικό μέτρο, αλλά για εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους αποτέλεσε μια τραγωδία.
Ένα από τα μέρη που βίωσε πιο έντονα αυτόν τον πόνο είναι η πόλη Αλατσάμ του νομού Σαμψούντας. Το Αλατσάμ ήταν μια περιοχή στην οποία ζούσε πυκνός πληθυσμός πλούσιων Ελλήνων που ασχολούνταν με το εμπόριο του καπνού και οι οποίοι κατά την περίοδο 1870-1900 είχαν κτίσει περίπου 100 σπίτια. Τα σπίτια αυτά που μετά την ανταλλαγή των πληθυσμών δόθηκαν σε Τούρκους που ήρθαν από την Ελλάδα, ενώ για τους ανθρώπους που κατά την διαδικασία ανταλλαγής έχασαν όλα τα υπάρχοντα τους αποτελούσαν και μια φωλιά και ένα σημαντικό περιουσιακό στοιχείο. 63 από αυτά τα σπίτια πέρασαν στο υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού.
Στις μέρες μας όμως παρέμειναν στα αζήτητα. Είτε λόγω των μικρών οικονομικών δυνατοτήτων της πόλης του Αλατσάμ είτε λόγω αδιαφορίας, σήμερα αυτά τα λαμπρά αρχοντικά παραμένουν παρατημένα. Τα περισσότερα είναι πλέον ερείπια και πλέον ως επίγειοι θησαυροί περιμένουν τους νέους ιδιοκτήτες τους για να τα σώσουν.
Ιστοσελίδα του CNNTURK 30-9-2011
.

http://tourkikanea.gr/2011/10/10/samsun-4/

 

ΕΛΑ ΝΑ ΛΕΓΩ ΣΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑΝ/ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΑΡΡΑΣ

Γουρπάνις παρχαρί μ' τσιτσέκ

και Παναίας δάκρεν,

η μύρας κι χορτάεται,

η ευωδίας κι χάται....

(Να σε χαρώ λουλούδι της εξοχής και δάκρυ της Παναγίας, η μυρωδιά σου δεν χορταίνεται, η ευωδιά σου δεν χάνεται).

Πόντος σήμερα

Αγία Σοφία Τραπεζούντας

Άγιος Ευγένιος Τραπεζούντας

Άγιος Ευγένιος Τραπεζούντας

Άγιος Γεώργιος ο Περιστερεώτας

Χορτοκόπι Ματσούκας

Σπίτι στο Χορτοκόπι

Το Χορτοκόπι (καρτ ποστάλ)

Ζύγανα

Ή Βίλλα Καπαγιανίδη στο Σοούκ Σου


Το Φροντιστήριο της Τραπεζούντας

Φροντιστήριο της Τραπεζούντας

Εσωτερικό της οικία του τραπεζίτη Θεοφύλακτου

Γιαννάντων

Το εσωτεριό μιας χαμελέτες (νερόμυλος) στην Γαλλίενα

Παρεκκλήσι στην Λιβερά

Ποντίλα

Παρεκκλήσι στο δρόμο για την Ποντίλα

Παρχάρια
Παρεκκλήσι στο στο Άνω Χορτοκόπι

ΕΜΕΙΣ ΠΟΥ ΧΑΣΑΜΕ ΜΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΟΥΜΕ ΝΑ ΧΑΣΟΥΜΕ ΚΙ ΑΛΛΗ

Οι ποντιόφωνοι πληθυσμοί στην Τουρκία σήμερα

Θεοφάνης Μαλκίδης

Μέρος της εισήγησης του Θεοφάνη Μαλκίδη στο 6ο Παγκόσμιο Συνέδριο για την ελληνική γλώσσα. Κοριλιάνο του Οτράντο. Ιταλία- Οκτώβριος 2005 

1.Η ιστορία
Κρυπτοχριστιανούς στον Εύξεινο Πόντο συναντάμε από το 1650, εξαιτίας του φανατισμού ορισμένων Ντερεμπέηδων, την περίοδο που η Οθωμανική Αυτοκρατορία χωρίζεται σε Νερεμπεηλίκια, δηλαδή σε τιμάρια ή θέματα.
Οι επικεφαλής αυτών των περιοχών, σε πολλές περιπτώσεις έδειξαν φανατισμό, ο οποίος εκφράστηκε με καταπίεση των Χριστιανών και εξαναγκασμό τους να εξισλαμιστούν. Οι πρώτοι εξισλαμισμοί ελληνικών πληθυσμών του Πόντου σημειώνονται στην περιοχή του Όφεως, ακολουθούν οι περιοχές των Σουρμένων, Αργυρούπολης, Τόνιας και άλλες. Δημόσια οι κρυπτοχριστιανοί εμφανίζονταν με την αμφίεση μουσουλμάνων και εκτός οικίας συμμετείχαν σε ισλαμικές τελετές σαν να ήταν γνήσιοι μουσουλμάνοι.

Ταυτόχρονα όμως βρισκόταν σε χώρους, όπου κρυφοί ιερείς έκαναν λειτουργίες και όλα τα μυστήρια της ορθόδοξης χριστιανικής πίστης. Οι κρυπτοχριστιανοί απέφευγαν τα συνοικέσια με μουσουλμάνους με διάφορα προσχήματα, και έτσι οι γάμοι συνεχίζονταν μεταξύ τους. Αυτό κράτησε έως το Φεβρουάριο του 1856. τότε υπό την πίεση των ευρωπαϊκών δυνάμεων, ο Σουλτάνος υπέγραψε το Χάτι-Χουμαγιούμ, με το οποίο κάθε Οθωμανός υπήκοος ήταν ελεύθερος να αλλάξει θρησκεία χωρίς να κινδυνεύει η ζωή του. Ο πρώτος που παρουσιάστηκε το Μάιο του 1856 για να ασπαστεί εκ νέου το Χριστιανισμό ήταν ο φύλακας του ιταλικού Προξενείου της Τραπεζούντας,
ο Πεχλίλ Τεκίογλου. Από το 1856 έως το 1910 όταν και άλλαξε αυτή η πολιτική με τον πανμουσουλμανική πολιτική των Νεότουρκων, έγινε η αποκάλυψη όλων των Κρυπτοχριστιανών του Πόντου και ολόκληρα χωριά γύρισαν στο Χριστιανισμό.

2. Η σημερινή κατάσταση για τους κρυπτοχριστιανούς- Ποντιόφωνους
Ο διωγμός των Ελλήνων μετά την τέλεση του εγκλήματος της γενοκτονίας, άφησε τους πληθυσμούς αυτούς χωρίς επαφή τόσο με το ελληνικό στοιχείο όσο και με την Εκκλησία, με εξαίρεση αυτούς που μετανάστευσαν στην Κωνσταντινούπολη, όπου και δημιούργησαν ισχυρές οινότητες, οι οποίες διατήρησαν και διατηρούν τις παραδόσεις και κυρίως την ποντιακή διάλεκτο. Όμως παρά την απουσία επαφής και την σχεδιασμένη πολιτική βίαιης ενσωμάτωσή τους στην τουρκική κοινωνία, και την αμέλεια της Ελλάδας, αυτοί οι πληθυσμοί διατηρούν σήμερα στοιχεία ελληνικής συνείδησης, τα οποία αρχίζουν να αναζητούν από τη δεκαετία του 1970, όταν συμμετείχαν με μεγάλο αριθμό στο μεταναστευτικό κύμα από την Τουρκία προς τη Δυτική Ευρώπη. Εκεί συναντούνται με τους Έλληνες ποντιακής καταγωγής μετανάστες και σταδιακά αποκαθίστανται οι πρώτες επαφές, μέσω της αναλλοίωτης στους αιώνες γλώσσα, των εθίμων, των παραδόσεων, του χορού και του τραγουδιού και άλλων στοιχείων. Ταυτόχρονα η επαφή των κρυπτοχριστιανών- ελληνόφωνων με τους Πόντιους της Ελλάδας, ενισχύεται από την προσπάθεια ανάδειξης του ποντιακού ζητήματος σε όλες τις διαστάσεις του στον ελλαδικό χώρο, και την διοργάνωση των πρώτων επισκέψεων στον Πόντο.

Σήμερα στην Τουρκία υπάρχουν δεν υπάρχουν Κρυπτοχριστιανοί, με την έννοια των πιστών. Υπάρχουν όμως οικογένειες οι οποίες είχαν ελλειμματικό θρησκευτικό συναίσθημα και παρέμειναν στον ποντιακό χώρο για πολλούς λόγους. Σήμερα ο (άγνωστος) αυτός αριθμός Ελληνόφωνων μουσουλμάνων- κρυπτοχριστιανών, με πρωτοπορία την σπουδάζουσα νεολαία στην προσπάθειά της να βρει απαντήσεις για την καταγωγή, τον πολιτισμό, την ιστορία, την ταυτότητα πορεύονται ένα δύσκολο δρόμο αυτογνωσίας και αναζήτησης ταυτότητας. Για τη σημερινή κατάσταση σε ότι αφορά αριθμητικά δεδομένα των κρυπτοχριστιανών- Ελληνόφωνων μόνο υποθέσεις μπορούν να γίνουν. Έτσι στα Σούρμενα, της πρωτεύουσας της περιοχής με 19 χωριά, τα 5 είναι αμιγώς ελληνόφωνα σήμερα.

Η περιοχή Γκαλιάν (η αρχαία Γαλλίαινα) αποτελείται από 18 χωριά και οικισμούς. Οι μισοί κάτοικοι της περιοχής είναι εξισλαμισθέντες ντόπιοι και οι μισοί έχουν μετεγκατασταθεί από τα χωριά Καλλίστη και Αρχάγγελος της περιοχής Σουρμένων την τρίτη δεκαετία του 20ου αιώνα. Η περιοχή Τσαϊκαρά (το Κατωχώριον) είναι αμιγώς ελληνόφωνη περιοχή, η πολυπληθέστερη σ΄ όλο το τουρκικό κράτος και η τελευταία που έχει εξισλαμισθεί (τέλη 19ου αιώνα), με αρκετά αναπτυγμένο το θρησκευτικό αίσθημα των κρυπτοχριστιανών. Η περιοχή Οφ (ο αρχαίος Όφις) αποτελείται από 49 χωριά. Και τα 49 χωριά ήταν πλήρως ελληνικά, σήμερα όμως μόνο ένα το Ερενκόι παραμένει ελληνόφωνο. Για την ταυτότητα και τη ελληνική γλώσσα των πληθυσμών της περιοχής έχουν γίνει αναφορές και σε τουρκικό περιοδικό, το Aktuel (1992) οποίο τονίζει ότι «τα ίχνη της ορθόδοξης παράδοσης είναι ολοφάνερα και εδώ όλοι μιλούν Ποντιακά....Το ρωμαίικο και το ορθόδοξο είναι φανερό».

Η Άνω Ματσούκα αποτελείται από 8 χωριά στο πέρασμα της Ζύγανας με κέντρο το Χαψικόι. Πρόκειται για ελληνοχριστιανικά χωριά των οποίων η μεγάλη πλειονότητα του πληθυσμού προέρχεται από ελληνόφωνους εποίκους από την περιοχή Τόνιας που εγκαταστάθηκαν μετά το 1924.

Η περιοχή Τόνιας (η αρχαία Θοανία) αποτελείται από 18 χωριά, εκ των οποίων 7 αμιγώς ελληνόφωνα.
Για το ζήτημα της καταπίεσης της μητρικής γλώσσας και της μη ελεύθερης χρήσης της έχουν γίνει παρεμβάσεις από τη μη κυβερνητική οργάνωση «Διεθνής Ένωση για τα Δικαιώματα και την Απελευθέρωση των Λαών», με γραπτή έκθεσή της προς τον Οργανισμό για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ) και προς το Γραφείο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ) στην Ελβετία, ενώ προφορική παρέμβαση στην 58η συνεδρίαση της επιτροπής του ΟΗΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα έγινε για το ίδιο θέμα και από τη γαλλική μη κυβερνητική οργάνωση «MRAP - Κίνηση ενάντια στο ρατσισμό - για τη φιλία ανάμεσα στους λαούς».

Η μη κυβερνητική οργάνωση της Διεθνούς Ένωσης για τα Δικαιώματα και την Απελευθέρωση των Λαών, έκανε ιδιαίτερη αναφορά στις συστηματικές προσπάθειες εξαφάνισης της ποντιακής διαλέκτου, ως της πλησιέστερης προς την αρχαία ελληνική ομιλούμενης σήμερα γλώσσας, αλλά και στις διώξεις εις βάρος Ποντίων διανοουμένων, όπως του συγγραφέα Ομέρ Ασάν, που έχει γράψει το έργο «Πολιτισμός του Πόντου». Περιγράφοντας αυτή την κατάσταση, η Διεθνής Ένωση για τα Δικαιώματα και την Απελευθέρωση των Λαών επιθυμεί να επιμείνει στην ανυπαρξία ελευθερίας έκφρασης των Ποντίων, στη σημερινή Τουρκία, στη πληροφόρηση για τις συνθήκες ζωής αυτού του λαού, αφού διεθνής κοινότητα οφείλει να γνωρίζει αυτή την κατάσταση, αφού παρεμβάσεις προς την κατεύθυνση της άρσης της διάκρισης εναντίον αυτού του πληθυσμού, αποτελούν ένα βήμα προς τη διαφύλαξη ενός ζώντος πολιτισμού, ο οποίος έχει εμπλουτίσει την ανθρωπότητα.

 

Θεοφάνης Μαλκίδης
Λέκτορας Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου Θράκης

Η Κάθαρση της Μικρασιατικής Τραγωδίας

του ΘΑΝΑΣΗ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΥ 

Η δίκη των «Έξ»

Ενενήντα, σχεδόν χρόνια μετά την Μικρασιατική Καταστροφή και την αιματηρή κάθαρση της τραγωδίας με την εκτέλεση των «Εξ» υπευθύνων στο Γουδί, επανέρχεται στο προσκήνιο το ερώτημα: «Αν και πόσο ένοχοι ήταν οι εκτελεσθέντες»;
Παραλλήλως η ιστοριογραφία διερευνά: «Η απόφαση του Ελ. Βενιζέλου για την απόβαση του ελληνικού στρατού στη Σμύρνη και η επέκταση της ελληνικής
κυριαρχίας στη Ιωνία υπήρξε λελογισμένη πολιτική πράξη»;

Την απάντηση στο πρώτο ερώτημα την έδωσε στην πλέον δραματική στιγμή, λίγα λεπτά της ώρας πριν αρχίσει η «νεκρική πομπή» των «Εξ» μελλοθανάτων από τις φυλακές Αβέρωφ  προς τον τόπο του μαρτυρίου, ο Γ. Μπαλτατζής, υπουργός των Εξωτερικών των κυβερνήσεων Δ. Γούναρη και Πέτρου Πρωτοπαπαδάκη, απευθυνόμενος προς τον γυναικάδελφό του, στρατηγό Σούτσο: «Σεις όταν θα ιδήτε τον  Βασιλέα -τον Κωνσταντίνον εννοώ- νε ειπήτε εκ μέρους μας το ‘’Ave Caesar, morituri te salutant’’»!

Το βροχηνό εκείνο πρωϊνό της 15/28 Νοεμβρίου 1922, ενώ η καθημαγμένη Ελλάδα περιμαζεύει τα ρακένδυτα υπολείμματα της άλλοτε υπερήφανης Στρατιάς της Μικράς Ασίας, οι εκατοντάδες χιλιάδες εξαθλιωμένοι Μικρασιάτες πρόσφυγες «συνωθούνται» -κατά την προσφιλή ορολογία των αναθεωρητών της Ελληνικής Ιστορίας-  σε εκκλησίες, σχολεία, επιταγμένα από την Επανάσταση κτίρια, υπόστεγα και άλλους χώρους αναζητώντας λίγη ζεστασιά και η Δυτική Θράκη, απειλείται, οι υπεύθυνοι της τραγωδίας ένα βήμα προ του τάφου ομνύουν πίστη στον αρχηγό του καθεστώτος, τον εξόριστο Βασιλέα Κωνσταντίνο, υπαίτιο της ανείπωτης εθνικής καταστροφής! Όμως η εθνική Νέμεση έχει εκδώσει την ετυμηγορία της: «Η σωτηρία της Πατρίδας είναι ο υπέρτατος Νόμος».

Σε αντίστιξη στο στρατηγείο του ο Αρχηγός της Επανάστασης, Νικόλαος Πλαστήρας, τη στιγμή που ο γραμματέας του Έκτακτου Δικαστηρίου Ι. Πεπονής, του προσκομίζει την καταδικαστική για τους «Εξ» απόφαση, προς επικύρωση από την Επανάσταση, συνταγμένη με όλους τους νομικούς τύπους, «Εν ονόματι του Βασιλέως των Ελλήνων…», έντιμος σ’ όλη του τη ζωή, δεν δέχεται να διαπράξει μία ιστορική λαθροχειρία να  εμφανιστεί ο βασιλιάς Γεώργιος Β’, να διατάζει τη θανάτωση των στυλοβατών του βασιλικού Καθεστώτος. Διαγράφει τη φράση και συμπληρώνει ιδιοχείρως: «Εν ονόματι της Επαναστάσεως…».  

‘Εντεκα και 27 λεπτά  15/28 Νοεμβρίου 1922, με την τελευταία πιστολιά της χαριστικής βολής, επισφραγίζεται ο επίλογος της Μικρασιατικής Τραγωδίας στο Γουδί. Το δραματικό σκηνικό των Αθηνών, της Παλιάς Ελλάδας, η οποία δεν άντεξε να συμπορευθεί με τους οραματισμούς της Νέας Ελλάδας, που είχε ανατείλει με τους Βαλκανικούς Πολέμους  και παρέμενε πεισματικώς προσκολλημένη στην επωδό, «Θέλομεν μικράν και έντιμον Ελλάδα», δεν διαγράφει μόνο ένα ακόμη επεισόδιο της ξενοκρατίας και της εξυπηρέτησης αλλότριων από τα εθνικά συμφερόντων αλλά και τα «πιστεύω» της ελίτ εκείνης, που το δωρικού ύφους ανακοινωθέν της Επανάστασης του ‘22 το απομεσήμερο της 15/28 Νοεμβρίου 1922, στιγματίζει: «Την 11ην και 30’ της σήμερον εις τον παρά το Γουδί χώρον εξετελέσθη εν πλήρει στρατιωτική τάξει η θανατική εκτέλεσις των εξ καταδικασθέντων υπό του Εκτάκτου Επαναστατικού Στρατοδικείου υπευθύνων της Μικρασιατικής καταστροφής, ήτοι των απαρτισάντων το συμβούλιον των πέντε πολιτικών: Π. Πρωτοπαπαδάκη, Δ. Γούναρη, Ν. Στράτου, Γ. Μπαλτατζή και Ν. Θεοτόκη, και του αρχιστρατήγου της ήττης Γ. Χατζηανέστη. Της εκτελέσεως προγήθη  στρατιωτική καθαίρεσις και θεία μετάληψις εις τα φυλακάς Αβέρωφ. Οι νεκροί μεταφερθέντες πάραυτα εις το Α’ Νεκροταφείον παρεδόθησαν εις τους οικείους τους προς ταφήν. Προ της εκτελέσεως οι κατάδικοι ερωτηθέντες περί της υστάτης θελήσεώς των ουδέν είπον».

ΜΕ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΣΤΟΝ ΕΒΡΟ   

Η δίκη και εκτέλεση των «‘Εξ» δεν είναι δυνατόν να απεμπλακεί από την κατάσταση που είχε διαμορφωθεί στον Έβρο και τον κίνδυνο που απειλούσε τη Δυτική Θράκη. Κινδύνευε άμεσα. Υπέρτατη ανάγκη υπέβαλε εκείνη τη στιγμή την ταχύτατη αναδιοργάνωση του διαλυμένου ελληνικού στρατού.

Ο Νικόλαος Πλαστήρας και οι συνεργάτες του στην Επαναστατική Επιτροπή είχαν απόλυτη επίγνωση της κατάστασης και αναζήτησαν τον καταλληλότερο να φέρει σε πέρας αυτή την αποστολή: Τον Θεόδωρο Πάγκαλο. Τον επιτελάρχη της Στρατιάς της Μικράς Ασίας.

Είναι αμφίβολο όμως, και παρά τις εγνωσμένες ικανότητες του στρατηγού, ότι θα επιτυγχανόταν το αποκληθέν «θαύμα του Έβρου», αν δεν είχε προηγηθεί η δίκη και η εκτέλεση των «Εξ», ώστε ο διαπραγματευτής της Ελλάδας στις ελληνοτουρκικές συνομιλίες της Λωζάννης, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, να κάμψει τις τουρκικές υπερφίαλες αξιώσεις και να οδηγήσει τις συνομιλίες στη επωφελή για τη χώρα μας ομώνυμη συνθήκη.

Παρατηρεί ο ιστορικός Γρ. Δαφνής, σε σχόλιό του για τις επιπτώσεις της εκτέλεσης των «Εξ» στις προσπάθειες του Θ. Πάγκαλου για την αναδιοργάνωση του στρατού. «Δεν προεκάλεσε (σ.σ: Η δίκη και εκτέλεση των «Εξ») μονάχα συγκίνησιν, θλίψι και ικανοποίησιν η εκτέλεσις, αλλά και πανικόν… Όλοι ετρόμαξαν. Αυτός ο τρόμος απεδείχθη σωτήριος. Συνετέλεσεν εις την πειθάρχησιν και του λαού και του στρατού…».

Άλλωστε και ο ίδιος ο Πάγκαλος, μεταγενεστέρως θα συνδυάσει τη δίκη και την εκτέλεση των «Εξ» με τις προσπάθειές του στον Έβρο. «Δεν διέπραξαν (σ.σ. οι «Εξ») συνειδητήν προδοσίαν, ως κατηγορήθησαν, αλλά υπήρξαν μοιραία και αναγκαία θύματα της Ειμαρμένης, εις τον βωμόν της Πατρίδος κατά κρισίμους εκείνας στιγμάς…».

ΥΠΗΡΞΑΝ ΕΝΟΧΟΙ;  

Οκτώμιση δεκαετίες μετά την εκτέλεση των «Εξ», οι πολιτικές συνέπειες από την απόληξη αυτή της Μικρασιατικής Τραγωδίας,  ταλανίζουν τον ελληνικό λαό, είτε με την νεκρανάσταση του αντιβενιζελισμού κατά τη Μεσοπολεμική περίοδο, που οδήγησε στο θάνατο τη Β’ Ελληνική Δημοκρατία, είτε με τη λανθάνουσα διαίρεση του λαού μέχρι και τις πρώτες μεταδικτατορικές γενιές. Είτε, τέλος, με τον αναθεωρητισμό σε συνδυασμό με τον απόηχο του Εμφυλίου, που επιχειρείται στο χώρο της Ιστορικής Επιστήμης, προσφάτως, υπό τη σκιά του εθνομηδενισμού στα πλαίσια των νέων τάσεων και ροπών, που δημιουργεί ο «κοσμοπολιτισμός» της Παγκοσμιοποίησης.

Πάντως οι πρωταγωνιστές και της μίας και της άλλης πλευράς της εποχής εκείνης, συγκλίνουν στη διαπίστωση ότι «υπό την ηγεσία των επιφανών αυτών προσωπικοτήτων του αντιβενιζελικού χώρου, ο Ελληνισμός γνώρισε μία καταστροφή, πρωτοφανή σε έκταση και ιστορική βαρύτητα». Ποια η ευθύνη τους; Πρωταγωνιστές και δευτεραγωνιστές δίνουν τη δική τους θεώρηση για τον επίλογο της Μικρασιατικής Τραγωδίας, που γράφτηκε το βροχηνό απομεσήμερο της 15/28 Νοεμβρίου 1922 στο Γουδί.

«Ο Αρχηγός της Επαναστάσεως του 1922, Ν. Πλαστήρας, ολίγους μήνας προ του θανάτου του, συγκεκριμένως, το βράδυ της 19ης Δεκεμβρίου 1952, απεδέχθη ολόκληρον την ευθύνην διά την εκτέλεσιν των Εξ. Όταν ηρωτήθη, διατί επωμίσθη το βάρος της εκτελέσεως αυτής, ενώ είχεν αντιδράσει κατά της καταδίκης εις θάνατον, έδωσεν την εξής απάντησιν: «Όταν με επσκέφθη ο τότε πρεσβευτής της Μεγάλης Βρετανίας Λίντλεϋ και μου εζήτησεν να ματαιωθεί η δίκη ή να πιέσω τους στρατοδίκας να εκδώσουν αθωωτικήν απόφασιν, του εδήλωσα ότι τίποτε από αυτά δεν ημπορούσα να κάμω. Του πρόσθεσα ότι θα περιμένω την απόφασιν του στρατοδικείου και θα την εξετέλουν οποιαδήποτε κι αν ήτο». Ο Πλαστήρας συνέχισε: «Ο Λίντλεϋ επέμενε να τον διαβεβαιώσω ότι δεν θα υπάρξει θανατική καταδίκη. Του ετόνισα: «Αν το Στρατοδικείον τους καταδικάση εις θάνατον, θα εκτελέσω την απόφασιν. Όπως και αν τους αθωώση, σας εγγυώμαι ότι κανείς δεν θα τολμήση να τους πειράξη. Το ίδιο σας εγγυώμαι  ότι θα συμβεί και αν καταδικασθούν εις φυλάκισιν. Η απόφασις του Στρατοδικείου θα είναι απολύτως σεβαστή». (Γρ, Δαφνής: Η Ελλάς μεταξύ δύο πολέμων 1923-1940». Εκδόσεις «ΙΚΑΡΟΣ» (β΄έκδοσις) 1974. Σελ. 10). 

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος (απόσπασμα του τότε πρωθυπουργού επιστολής προς τον αρχηγό του Λαϊκού Κόμματος, Παναγή Τσαλδάρη με ημερομηνία 3 Φεβρουαρίου 1929). «…Δύναμαι να βεβαιώσω υμάς με τον πλέον κατηγορηματικόν  τρόπον, ότι ουδείς των πολιτικών αρχηγών της δημοκρατικής παρατάξεως θεωρεί ότι οι ηγέται της πολιτικής ήτις ηκολουθήθη μετά το 1920, διέπραξαν προδοσίαν κατά της πατρίδος ή ότι εν γνώσει ωδήγησαν τον τόπον εις την μικρασιατικήν καταστροφήν… Πιστεύομεν όμως ότι η ακολουθηθείσα μετά το 1920 πολιτική, εις την οποίαν παρέσυρεν αυτούς η πέραν του προσήκοντος μέτρου προσήλωσίς των εις την δυναστείαν, υπήρξεν ολεθρία δια τα συμφέροντα της χώρας…».

Ο ιστορικός Γρηγόριος Δαφνής σημειώνει, πάντως στην προαναφερθείσα ιστορική μελέτη του (σελ.20) τα εξής περί της στάσης του Ελ. Βενιζέλου, ως προς την εκτέλεση των «Εξ»: «… Η ιστορική αλήθεια επιβάλλει να λεχθή, ότι ο Βενιζέλος δεν ήτο αντίθετος προς τας εκτελέσεις. Τούτο δεν προδίδει μόνον το περιεχόμενον του τηλεγραφήματος, που απέστελεν, βάσει των συστάσεων του λόρδου Κώρζον, αλλά και η δήλωσις που έκαμεν εις το στενόν του περιβάλλον: «Και πρόκειται να αναστηθούν, πάλιν πρέπει να εκτελεσθούν».

Ο στρατηγός Αλέξανδρος Μαζαράκης–Αινιάν (στρατιωτικός σύμβουλος της ελληνικής αντιπροσωπείας υπό τον Ελευθέριο Βενιζέλο στις ελληνοτουρκικές συνομιλίες της Λωζάννης το 1923) -«Απομνημονεύματα». Εκδόσεις «ΙΚΑΡΟΣ» 1948. «Εάν αποκλείση κανείς την δολίαν προαίρεσιν των καταδικασθέντων, θα εύρη ίσως υπερβολικά αυστηράν την τιμωρίαν. Αλλ’ αν αφ’ ετέρου σκεφθή ποίαν τρομακτικήν συμφορά έπληξε το ελληνικόν Έθνος, υλική και ηθική, το έρριψεν από την υπερήφανον και δοξασμένην θέσιν που είχεν δια των αγώνων του κερδίσει, εις θέσιν ηττημένου, ποίον ξερρίζωμα έγινε πληθυσμών οι οποίοι από ετών κατώκουν Μικράν Ασίαν και Θράκην, θα ζητήση ασφαλώς την τιμωρίαν εκείνων οι οποίοι ήσαν υπαίτιοι της καταστροφής αυτής. Και δεν είναι δυνατόν να υπάρξη αμφιβολία ότι υπεύθυνοι οι κυβερνώντες την Ελλάδα, οι εν γνώσει των συνεπειών, της εκπτώσεως δηλαδή από της συμμαχίας και του οικονομικού αποκλεισμού, ενεργήσαντες  το δημοψήφισμα  και την επάνοδον του βασιλέως, οι αποκρύψαντες από τον λαόν τας διακοινώσεις των δυνάμεων, οι χάριν της αναγνωρίσεως του βασιλέως ενεργήσαντες ασκόπους και αιματηράς επιχειρήσεις, οι αρνηθέντες πάσαν προταθείσαν  συβιβαστικήν λύσιν δια της οποίας θα εσώζετο  ασφαλώς η Θράκη και δεν θα εξερριζώνοντο οι Έλληνες της Μικράς Ασίας. Τι σημαίνει ότι δεν το έκαμαν εκ προθέσεως, αλλά τυφλωμένοι από το πάθος; Και ημπορούσε τέτοια καταστροφή να μείνε ατιμώρητος;».

Ο Γιάννης Κορδάτος («Ιστορία της νεώτερης Ελλάδας» τόμ. 5ος. Εκδόσεις «20ός Αιώνας» 1958. «Γεννιέται τώρα το ερώτημα: Ήταν δίκαιη η απόφαση; Οι βενιζελικοί απαντούν ναι. Αν και αργότερα ο Βενιζέλος και ο Πάγκαλος παραδέχτηκαν πως οι εκτελεσθέτες δεν ήταν προδότες. Η αμερόληπτη όμως ιστορία δίνει μία άλλη απάντηση: Έπρεπε στο σκαμνί του κατηγορούμενου να καθίσουν πολλοί. Έπρεπε να πέσουν όχι έξη κεφάλια , αλλά πάρα πολλά.

Αντιβενιζελικοί και βενιζελικοί. Όλοι  όσοι ήταν πειθήνια όργανα των Αγγλογάλλων. Η εκστρατεία της Μικρασίας δεν ήταν πόλεμος απελευθερωτικός. Έγινε κατ’ εντολήν της Αγγλίας για να εξυπηρετήσει τα αγγλικά αποικιακά συμφέροντα…».

ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ Η ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ;    

Η απόφαση του Ελευθερίου Βενιζέλου να αποβιβασθεί ελληνικός στρατός στη Σμύρνη μετά από εντολή και σύσταση των Συμμάχων τον Μάιο του 1919 στη Σμύρνη, ήταν μία «ιμπεριαλιστική ενέργεια» ή απέρρεε από την απειλή επιβίωσης του Μικρασιατικού Ελληνισμού, των Ελλήνων της Ανατολικής Θράκης και του Πόντου, μετά τους οργανωμένους διωγμούς που έθεσε σ’ εφαρμογή των καθεστώς των Νεότουρκων ήδη από 1912 και εντάθηκαν κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου;   

Οι οπαδοί της θεωρίας της «Μικράς και εντίμου Ελλάδος» και η αντίστοιχη ιστοριογραφική σχολή, παραβλέπουν το γεγονός της μεθοδικής εξόντωσης των χριστιανών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και ειδικότερα του ελληνικού στοιχείου, στα πλαίσια του εκτουρκισμού της αυτοκρατορίας που ακολουθούσε το καθεστώς των Νεότουρκων κάτω από γερμανική καθοδήγηση και υπό το πρόσχημα «ασφαλείας» των παραλίων Μικράς Ασίας, Ανατολικής Θράκης και Πόντου.   

Οι διωγμοί τους ελληνικού στοιχείου της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με τη μεθοδολογία των «ταγμάτων εργασίας» και της βίαιης μεταφοράς του στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας, εξισούται με την αντίστοιχη Γενοκτονία των Αρμενίων. Η ελληνική πολιτική ηγεσία υπό την καθοδήγηση του Ελευθερίου Βενιζέλου, αντιμετώπιζε το δίλημμα: να αφήσει απροστάτευτους του ελληνικούς πληθυσμούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στην εξοντωτική μανία των Νεότουρκων ή να τους καλέσει να εγκαταλείψουν τις πατρογονικές εστίες και να καταφύγουν πρόσφυγες στην Ελλάδα;   Ενώπιον του δραματικού αυτού διλήμματος ο Ελευθέριος  Βενιζέλος, επέλεξε τη λύση της εντόπιας προστασίας του ελληνισμού της Μικράς Ασίας.  

Ουδέτεροι παρατηρητές όπως ο Άλαστος, πρέσβης των ΗΠΑ στην Κωνσταντινούπολη, Μοργκεντάου, ο πρόξενος της ίδιας χώρας στη Σμύρνη, Τζορτζ Χόρτων, κ.ά. σημειώνουν: Η Ελλάδα -νικήτρια χώρα- έπρεπε είτε να αφεθεί να παρατηρεί παθητικά την εκδίωξη και εξόντωση των Ελλήνων στη Μικρά Ασία από τους εθνικιστές Νεότουρκους είτε να αναλάβει την απαιτούμενη δράση που θα εγγυόταν την ειρηνική τους ύπαρξη -τουλάχιστον τις στοιχειώδεις ανάγκες διαβίωσης. Ο Βενιζέλος αποφάσισε το δεύτερο. Καμία άλλη λύση δεν ήταν εφικτή εκτός από την κατάληψη, εφόσον το Ανώτατο Συμβούλιο των Συμμάχων δεν σκόπευε να θέσει τη Σμύρνη, την Κωνσταντινούπολη και άλλες περιοχές με μικτούς πληθυσμούς υπό τη διοίκηση της Κοινωνίας των Εθνών, με ύπατους αρμοστές από ουδέτερες χώρες.
Ο καθηγητής και Ακαδημαϊκός Κωνσταντίνος Σβολόπουλος, από τους σημαντικότερους μελετητές της προσωπικότητας του Ελευθερίου Βενιζέλου στην πρόσφατη μελέτη του, «Η απόφαση για την επέκταση της ελληνικής κυριαρχίας  στη Μικρά Ασία». Έκδοση, «Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών και Μελετών “ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ” – “ΙΚΑΡΟΣ-Εκδοτική Εταιρία». Αθήνα 2009., σημειώνει ότι είναι δύσκολο να αποσυμπλεχθεί η απόφαση της απόβασης του ελληνικού στρατού στη Σμύρνη από την ανθρωπιστική διάσταση προστασίας των ελληνικών πληθυσμών της περιοχής από την εξοντωτική μανία των Νεότουρκων.    

Κατά τον ίδιο ιστορικό παραμένει αδιαμφισβήτητο ότι η πτώση του Βενιζέλου τον Νοέμβριο του 1920, ανέτρεψε όλα τα δεδομένα. Οι αντίπαλοί του χωρίς το διεθνές κύρος του Κρήτα πολιτικού, τις ικανότητές του, ανέλαβαν την συνέχιση της πολιτικής του  στην οποία δεν πίστευαν και για την οποία ήσαν εντελώς απροετοίμαστοι. Παράλληλα οι διάδοχοι του Βενιζέλου, λόγω της φιλογερμανικής στάσης τους και την άνευ όρων προσήλωσή τους στον βασιλιά Κωνσταντίνο, συγκέντρωναν την εχθρότητα των πολιτικών ηγεσιών των Συμμάχων και της διεθνούς κοινής γνώμης.   

Τα δεδομένα αυτά απελευθέρωσαν τις δυνάμεις της Δύσης που είχαν αποδεχθεί τη μικρασιατική πολιτική του ηγέτη των Φιλελευθέρων και τους έδωσε την ελευθερία κινήσεων και επιλογών που δεν μπορούσαν να αναπτύξουν όσο ο Βενιζέλος ήταν στην εξουσία. Είναι ενδεικτική στο σημείο αυτό η μαρτυρία του Ουίνστον Τσώρτσιλ :«Θα ήταν παράλογο να ζητήσουμε από την Βρετανική και τη Γαλλική Δημοκρατία να κάνουν θυσίες για έναν λαό του οποίου το πραγματικό πνεύμα είχε φανεί με την επιλογή ενός τέτοιου άνδρα. Γι΄αυτό, η επιστροφή του Κωνσταντίνου διέλυσε κάθε πίστη των Συμμάχων στην Ελλάδα και ακύρωσε όλες τις νόμιμες υποχρεώσεις…».       

http://www.youtube.com/watch?v=1eR712sef5I&feature=related

ΜΑΞΙΜΟΣ ΧΑΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ για Ποντιακή Γενοκτονία μετά την αποκάλυψη ομαδικού τάφου στο Ερζερούμ

ΖΗΤΑ Ο ΜΑΞΙΜΟΣ ΧΑΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΜΕ ΕΡΩΤΗΣΗ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ:
Ταυτοποίηση DNA στους ομαδικούς τάφους σε Ερζερούμ και Σαμψούντα

• Να διεθνοποιηθεί το αίτημα αναγνώρισης της Ποντιακής γενοκτονίας

Νέα δεδομένα για τη διεθνή αναγνώριση της γενοκτονίας των Ποντίων δημιουργεί η πρόσφατη..
 αποκάλυψη ομαδικού τάφου, αυτή τη φορά στο Ερζερούμ της ανατολικής Τουρκίας, μετά από εκείνη στη Σαμψούντα το 2008, υποστηρίζει ο Γραμματέας Πολιτικού Σχεδιασμού της ΝΔ κ. Μάξιμος Χαρακόπουλος.
Με ερώτηση που απευθύνει στον υπουργό Εξωτερικών κ. Σταύρο Λαμπρινίδη, ο βουλευτής Λαρίσης ζητά από την κυβέρνηση να αξιώσει εξέταση DNA στα ανευρεθέντα οστά και να προωθήσει διεθνώς το ζήτημα της αναγνώριση της γενοκτονίας των χριστιανών της Ανατολής.
Η ερώτηση του κ. Χαρακόπουλου έχει ως εξής:
«Η είδηση για την αποκάλυψη νέου ομαδικού τάφου στο Ερζερούμ της ανατολικής Τουρκίας, στον οποίο πιθανότατα ετάφησαν θύματα των τουρκικών θηριωδιών εναντίον του χριστιανικού πληθυσμού του Πόντου κατά την περίοδο 1916-1923, συγκλονίζει κάθε Έλληνα. Ιδιαιτέρως, στους απογόνους των 353.000 Ποντίων που εκτοπίστηκαν, βασανίστηκαν και εκτελέστηκαν, τα νέα για την αποκάλυψη οστών σε ομαδικούς τάφους δημιουργούν έντονη συγκίνηση.
Ο ομαδικός τάφος στο Ερζερούμ είναι ο δεύτερος που αποκαλύπτεται και βλέπει το φως της δημοσιότητας, μετά από αυτόν στο χωριό Γιαζιλάρ (Yazılar) της Σαμψούντας, στις 23 Μαρτίου 2008, κατά την διάρκεια εργασιών για ανέγερση σχολείου σε οικόπεδο όπου υπήρχαν τα ερείπια χριστιανικού ναού. Με δεδομένο ότι κατά πάσα πιθανότητα θα αποκαλυφθούν και άλλοι ομαδικοί τάφοι στο μέλλον, λόγω των δημοσίων έργων που πραγματοποιούνται στην περιοχή του Πόντου, η ελληνική πολιτεία αλλά και κάθε ελεύθερος άνθρωπος έχει χρέος να μην αγνοήσει το γεγονός.
Χρέος στη μνήμη όσων χάθηκαν κατά τη διάρκεια των διωγμών των χριστιανικών πληθυσμών της Ανατολής αλλά και οφειλή στους απογόνους τους είναι η απαίτηση από το τουρκικό κράτος της εξέτασης DNA, ώστε να πιστοποιηθεί, όπου αυτό είναι δυνατόν, η ταυτότητα των θαμμένων στους ομαδικούς τάφους.
Η σύγχρονη Τουρκία χάριν της ιστορικής αλήθειας οφείλει να συμφιλιωθεί με τις μελανές σελίδες του παρελθόντος της και να αναγνωρίσει την γενοκτονία σε βάρος των χριστιανικών πληθυσμών της Ανατολής. Παρά τα δειλά ανοίγματα προς την κατεύθυνση της αναγνώρισης των δικαιωμάτων των εναπομενουσών μειονοτήτων και των αδειών για την τέλεση λειτουργιών στην Παναγία Σουμελά στον Πόντο ή σε εκκλησίες στην Καππαδοκία, η γειτονική χώρα έχει να διανύσει πολύ δρόμο ακόμη για να αποδείξει ότι σέβεται το διεθνές δίκαιο και τις ευρωπαϊκές αρχές. Απαραίτητος σταθμός σε αυτή τη διαδρομή είναι η αποδοχή της ιστορικής αλήθειας, που ως σήμερα αρνείται σε πείσμα αδιάψευστων τεκμηρίων».
Κατόπιν τούτων ο Μάξιμος Χαρακόπουλος ρωτά τον αρμόδιο υπουργό:
1. Υπό το φως των νέων δεδομένων που δημιουργούν οι αποκαλύψεις των ομαδικών τάφων στη περιοχή του Ερζερούμ και της Σαμψούντας, πως προτίθεσθε να προωθήσετε την αναγνώριση της γενοκτονίας των χριστιανών της Ανατολής την περίοδο 1916-1923 στην περιοχή του Πόντου και της Μικράς Ασίας;
2. Σε ποιες ενέργειες προτίθεσθε να προβείτε ώστε να επιτραπεί η εξέταση DNA στα ανευρεθέντα οστά στους ομαδικούς τάφους Σαμψούντας και Ερζερούμ ώστε να αναγνωρισθεί η ταυτότητά τους;

ΕΝΑΣ ΚΑΛΟΣ ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΡΙΑ

Πέρασαν κιόλας πέντε χρόνια από την πρώτη μου ημέρα στο Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Καλαμαριάς… Ο τέως δήμαρχος Χριστόδουλος Οικονομίδης προφήτευσε ότι δεν πρόκειται να μείνω στην αντιπολίτευση ούτε μία μέρα… … και ήδη έχουμε μπει στον έκτο χρόνο!
Πως, όμως, έρχονται τα πράγματα… Ο τέως δήμαρχος απεχώρησε πριν την ώρα του από το δημαρχιακό θώκο παίρνοντας και μαζί του και το κλίμα έντασης που μεθοδικά φρόντιζε να υπάρχει στις συνεδριάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου, για λόγους που ίσως μόνο αυτός γνώριζε…
Σε ένα τέτοιο κλίμα έντασης έμελε να γίνει η «αυτοδιοικητική»  γνωριμία μου με την πρώην συνάδελφο Μαρία Παυλίδου. «Μαχητής» εκείνη, μαχητής κι εγώ και η σύγκρουση δεν άργησε να επέλθει… Υπήρξα μάλλον σκληρός και ίσως κάπου να αδίκησα μια ομολογουμένως άξια από κάθε πλευρά συνάδελφο. Αυτά συμβαίνουν στο χώρο της αυτοδιοίκησης. Η μετέπειτα ευδόκιμη συνεργασία μας απέδειξε εξάλλου έμπρακτα την εκτίμησή μου προς το πρόσωπό της. Πίστευα και πιστεύω ότι οι οποιεσδήποτε διαφορές ή παρεξηγήσεις μεταξύ συναδέλφων, δεν έχουν θέση σε κανένα δικαστήριο ή διαιτητικό όργανο και χαίρομαι που ένα ατυχές γεγονός είχε σαν αποτέλεσμα να αρθεί η μεταξύ μας παρεξήγηση η οποία ουσιαστικά έπαυσε να υφίσταται από τη μεθεπομένη κιόλας του γεγονότος…
Έγραψα το σημείωμά αυτό γιατί το θεωρώ περισσότερο ανθρώπινο από το εξίσου ειλικρινές πλην τυπικά νομικό κείμενο-δήλωση  που ακλουθεί.
«Κατά τη διάρκεια της 6^ης/ 12-3-2007 συνεδρίασης του Δημοτικού Συμβουλίου Καλαμαριάς, στην οποία συμμετείχα ως Δημοτικός Σύμβουλος και επικεφαλής Δημοτικής Παράταξης της μείζονος Αντιπολίτευσης «ΟΛΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΛΑΜΑΡΙΑ», απευθυνόμενος στην κα Μαρία Παυλίδου - Βασιλειάδου, Δημοτική Σύμβουλο της Συμπολίτευσης και Αντιδήμαρχο Παιδείας, Αθλητισμού και Νεολαίας, συμπεριφέρθηκα απέναντι της με υπερβολική ένταση.
Μέσα στην ένταση της πολιτικής αντιπαράθεσης, εκνευρίστηκα, ήμουν εκτός εαυτού, υπερέβην τα όρια της πολιτικής κριτικής και χρησιμοποίησα εναντίον της  εκφράσεις υπερβολικές, ακραίες, χωρίς εν τοις πράγμασι να τις εννοώ και χωρίς καμία πρόθεση να την προσβάλλω και να την μειώσω.

Σήμερα ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ δηλώνω ότι επρόκειτο για ατυχές γεγονός και επιπλέον δηλώνω ότι τα χρόνια που συνεργαστήκαμε με την κα Μαρία Παυλίδου – Βασιλειάδου επέδειξε πάντα και προς πάντας συγκατάβαση, ευγένεια, καλοσύνη, ευρύτητα πνεύματος, ήθους και πολιτικής δεοντολογίας.
Δηλώνω δε ότι η εντιμότητά της, η ακούραστη φιλοπονία της, η αποτελεσματικότητά της και η άδολη συμπεριφορά της στα 16 χρόνια που υπηρέτησε το Δήμο, είτε ως απλή Δημοτική Σύμβουλος, είτε ως Αντιδήμαρχος, είναι γνωστά όχι μόνο σ’ εμάς που ήμασταν συνάδελφοι στο Δημοτικό Συμβούλιο, αλλά και σε όλη την κοινωνία της Καλαμαριάς.»

Βασίλης Ν. Τριανταφυλλίδης
Επικεφαλής της μείζονος αντιπολίτευσης
στο Δήμο Καλαμαριάς

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΨΕΜΑ ΚΑΙ Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ! Ο ΜΟΥΣΤΑΦΑ ΚΕΜΑΛ ΔΕΝ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Κοινοποίηση 355Καταρρίπτουμε τον τουρκικό μύθο 

Η Ζαγάλισα αποκαλύπτει σήμερα μετά από προσεκτική επιτόπια έρευνα πολλών μηνών, ότι ο ισχυρισμός της γέννησης του Μουσταφά Κεμάλ (Ατατούρκ) στη Θεσσαλονίκη είναι ένα μεγάλο και ωραίο ΠΑΡΑΜΥΘΙ, για να κοροϊδεύουν οι Τούρκοι τους εαυτούς τους, αλλά και πολλούς μουσουλμάνους από τη Θράκη. Μάλιστα, τα τελευταία χρόνια προσπαθώντας να τονώσουν το εθνικό φρόνημα, έχει δοθεί «γραμμή», ώστε οποιοδήποτε τουριστικό γκρουπ «Τούρκων» της Ελληνικής Θράκης αποτελούμενο από πολιτιστικούς συλλόγους και κυρίως δημοτικά σχολεία, επισκέπτεται τη Θεσσαλονίκη, να πηγαίνει συμβολικά πρώτα στο …σπίτι του Κεμάλ και μετά οπουδήποτε αλλού. Για τον τουρκικό εθνικισμό το ιστορικότερο αξιοθέατο της Θεσσαλονίκης είναι το …σπίτι του Μουσταφά Κεμάλ!

Σε πολλά φύλλα των τουρκόφωνων εφημερίδων καταχωρούνται όλο και πιο συχνά φωτογραφίες από συλλόγους και μειονοτικά σχολεία της Θράκης τα οποία επισκέπτονται το …σπίτι του μεγάλου ηγέτη! Έχει γίνει πλέον της μόδας για κάθε «Τούρκο» της Θράκης! Μόνο που το προσκύνημα είναι σε μαϊμού μέρος…

Ο Κεμάλ, δεν γεννήθηκε στην κοσμοπολίτικη Θεσσαλονίκη της εποχής εκείνης (δεν ήταν «πρωτευουσιάνος» όπως θέλει να τον παρουσιάζει ο Τουρκικός εθνικισμός), αλλά σε ένα μικρό χωριουδάκι έξω από τον Λαγκαδά, την Χρυσαυγή, όπου μέχρι τα οκτώ περίπου χρόνια του φύλαγε αγελάδες και πρόβατα στους γύρω λόφους! Εκεί πήγε στο δημοτικό σχολείο. Φυσικά σε καμιά τουρκική βιογραφία ή εγκυκλοπαίδεια δεν θα διαβάσετε αυτή την αλήθεια.

Η ΑΛΗΘΕΙΑ

Η Ζαγάλισα εδώ και πολλούς μήνες έχει ξεκινήσει μία μεγάλη επιτόπια (και βιβλιογραφική) έρευνα, τα αποτελέσματα της οποίας (ένα τμήμα μόνο) παρουσιάζονται σε αυτό το φύλλο και οι αναγνώστες μας, θα μάθουν αλήθειες που θα αλλάξουν την εικόνα που είχαν για τα πράγματα και για άλλη μια φορά θα αποδειχθεί το πόσο εύκολα οι Τούρκοι, χρησιμοποιούν το ψέμα για να πετύχουν τους στόχους τους. Η αλήθεια όμως δεν κρύβεται και για να χρησιμοποιήσουμε μια δική τους παροιμία «Ο ήλιος δεν κρύβεται με την λάσπη»!

ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΧΡΥΣΑΥΓΗ

Όταν οι χριστιανοί ανατολικοθρακιώτες πρόσφυγες πρωτοήρθαν (1922) στο Σαρίγερ (σήμερα Χρυσαυγή), οι Τούρκοι του χωριού δεν είχαν φύγει ακόμα. Έφευγαν σταδιακά κατά ομάδες και χρειάστηκε ένας περίπου χρόνος για να φύγει και η τελευταία οικογένεια. Στο διάστημα αυτό συγκατοίκησαν χριστιανοί πρόσφυγες και ντόπιοι μουσουλμάνοι. Μάλιστα, αναπτύχθηκαν και κάποιες φιλίες παρά τις εντάσεις της εποχής. Από τους ντόπιους μουσουλμάνους κατοίκους του χωριού έμαθαν οι Έλληνες ότι, ο Κεμάλ είχε γεννηθεί στο χωριό αυτό και μέχρι περίπου οκτώ χρονών είχε μεγαλώσει εκεί. Μάλιστα, λίγα χρόνια πριν την ανταλλαγή των πληθυσμών, στην Χρυσαυγή, ζούσε και η γριά μαμή που τον είχε ξεγεννήσει (η Φατμέ Χανούμ), η οποία πρέπει να πέθανε γύρω στο 1911.

Τότε, αρχές της δεκαετίας του 1920, ο τουρκικός εθνικισμός δεν είχε προλάβει ναδημιουργήσει το μύθο ότι ο Κεμάλ γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και έτσι ήταν πολύ φυσικό να γνωρίζουν όλοι και να λένε την αλήθεια.

Στο σπίτι στο Σαρίγερ, όπου γεννήθηκε ο Κεμάλ, εγκαταστάθηκε η οικογένεια του πρόσφυγα από την ανατολική Θράκη Ανδρέα Στάθη, ο οποίος αργότερα έγινε και πρόεδρος του χωριού Χρυσαυγή. Μάλιστα, οι συγχωριανοί του αστειευόμενοι επειδή εγκαταστάθηκε στο σπίτι που γεννήθηκε ο Κεμάλ, τον φώναζαν με το παρατσούκλι «Κεμάλ» ! Ο Α. Στάθης πέθανε το 1979 στην Χρυσαυγή.

Το σπίτι του Κεμάλ ήταν χτισμένο από πέτρες και πλιθιά και ήταν διώροφο. Στον επάνω όροφο είχε δύο δωμάτια και κάτω το χαγιάτι. Είχε και αυλή. Βρισκόταν στην άκρη του χωριού μακριά από το τζαμί και δεν ανήκε στην κατηγορία των πλούσιων, αλλά των φτωχών σπιτιών. Ήταν χτισμένο κολλητά με άλλα δύο σπίτια.

Οι ντόπιοι μουσουλμάνοι κάτοικοι, πριν μεταναστεύσουν, θυμούνταν ότι σε νεαρή ηλικία έβοσκαν με τον μικρό Κεμάλ πρόβατα και αγελάδες γύρω από το χωριό. Ήταν ένα συνηθισμένο παιδί της εποχής του. Όμως, στη συνέχεια χωρίς να γνωρίζουν γιατί, η μητέρα του τον πήρε και έφυγαν στηΘεσσαλονίκη.

Οι τοίχοι του σπιτιού του Κεμάλ σώζονταν σε ύψος μισού περίπου μέτρου μέχρι τις αρχές του 1980. Τα σπίτι του όπως και τα υπόλοιπα του χωριού τα είχαν γκρεμίσει οι Θρακιώτες πρόσφυγες το 1924-25 για να πάρουν τις πέτρες και να χτίσουν καινούργια σπίτια στη σημερινή νέα Χρυσαυγή (πιο κοντά στον Λαγκαδά).

Η αλήθεια αυτή αποσιωπήθηκε από τον καλπάζοντα τουρκικό εθνικισμό ο οποίος επιθυμούσε να παρουσιάσει τον Κεμάλ γεννημένο στην μεγάλη πόλη της Θεσσαλονίκης, η οποία άκμαζε και έλαμπε στα Βαλκάνια την εποχή εκείνη, και όχι σε ένα άγνωστο φτωχό χωριουδάκι έξω από τον Λαγκαδά.

ΤΟΥΡΚΙΚΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ

Τούρκοι πρόσφυγες που έφυγαν με την Ανταλλαγή των Πληθυσμών από το παλιό Σαρίγερ γνώριζαν την αλήθεια και παρά τα ψέματα του τουρκικού εθνικισμού, ερχόντουσαν πριν το 1981, ατομικά κυρίως, για προσκύνημα στον αληθινό τόπο γέννησης του Μουσταφά Κεμάλ. Υπήρχε μάλιστα ένας ντόπιος αγελαδάρης ο Κωνσταντίνος Γιαμουτζής, ο οποίος γνώριζε πολύ καλά την αληθινή ιστορία και αυτός συνόδευε τους επισκέπτες από την Τουρκία στο Σαρίγερ και τους έδειχνε τα ερείπια του σπιτιού.

Αργότερα άρχισαν να έρχονται και με λεωφορεία από την Τουρκία. Το τελευταίο ήρθε το καλοκαίρι του 2007. Πολλοί επισκέπτες Τούρκοι γνωρίζουν πολύ καλά την αλήθεια και την επιβεβαιώνουν, ότι δηλαδή ο Κεμάλ δεν γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη αλλά στο χωριό αυτό. Μάλιστα, ένας Τούρκος από τη Σμύρνη, προσκύνησε, φίλησε το χώμα και πήρε πέτρες από τα θεμέλια του σπιτιού του Κεμάλ για ενθύμιο. Όταν τον ρώτησαν εάν θα πάει και στο σπίτι της Θεσσαλονίκης, είπε «Αυτό είναι ψέμα. Ντροπή που άλλαξαν τον τόπο γέννησης του Μουσταφά Κεμάλ. Προσβάλλουν την μνήμη του. Δεν θα επισκεφτώ το ψευτο-σπίτιτης Θεσσαλονίκης»

Η ... ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΤΟΥΡΚΟΥ ΠΡΟΞΕΝΟΥ

Φαίνεται ότι και κάποιοι Τούρκοι αξιωματούχοι γνωρίζουν την αλήθεια, αλλά δεν τολμούν να την αποκαλύψουν. Το έτος 1981, με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Μουσταφά Κεμάλ, επισκέφθηκε την Χρυσαυγή (το κτίριο της τότε κοινότητας) ο Τούρκος πρόξενος Θεσσαλονίκης μαζί με τον γραμματέα του (σχετικό ρεπορτάζ στην εφημ. Θεσσαλονίκης ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΒΟΡΡΑΣ, 10 Μαίου 1981) συνοδευόμενοι και από Τουρκικό τηλεοπτικό συνεργείο. Ο ίδιος ήξερε την αλήθεια και γι’ αυτό παρακάλεσε τους κατοίκους να του υποδείξουν το ακριβές σημείο γέννησης του Μουσταφά Κεμάλ. Στάθηκε με σεβασμό και τράβηξε πολλές φωτογραφίες. Σε κάποια στιγμή αποκάλυψε στους Έλληνες συνοδούς του: «γνωρίζω ότι αυτή είναι η αλήθεια, αλλά είναι δύσκολο να το παραδεχθούμε επίσημα και καταλαβαίνετε το λόγο…». Ο ίδιος προθυμοποιήθηκε να χρηματοδοτήσει την ανέγερση μουσείου, το οποίο θα βοηθούσε και την ανάπτυξη του χωριού…

Το 1981 πάλι, με αφορμή τους …εορτασμούς για τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Κεμάλ, οι βουλευτές Νικήτας Βενιζέλος και Κ. Μπαντουβάς, με ερώτησή τους στο Ελληνικό Υπουργείο των Εξωτερικών, αμφισβήτησαν επισήμως τη θεωρία ότι το σπίτι δίπλα στο Τουρκικό Προξενείο Θεσσαλονίκης είναι αυτό στο οποίο γεννήθηκε οΚεμάλ, επικαλούμενοι μάλιστα και αυτοί την μαρτυρία της ίδιας της αδελφής του της Μακμπουλέ, όπως διασώθηκε σε τουρκικές βιβλιογραφικές πηγές (Aydemir κλπ)

ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΥΠΕΡΒΟΛΕΣ

Αλλά, ακόμα και αν ο Κεμάλ είχε γεννηθεί στη Θεσσαλονίκη, τότε σύμφωνα με μαρτυρία που διασώθηκε από την ίδια την αδερφή του, την Μακμπουλέ «ο Κεμάλ δεν γεννήθηκε σε αυτό το σπίτι, αλλά σε ένα άλλο, σε κοντινή γειτονιά» (βλ. Μουσταφά Κεμάλ, Χ. Χριστοδούλου, Θεσσαλονίκη 2007, σ. 28). Ακόμα και σε αυτή την περίπτωση το μουσείο έχει στηθεί σε ΛΑΘΟΣ σπίτι.

Γιατί, λοιπόν, το Ελληνικό κράτος δέχθηκε ως πόλη γέννησης του Κεμάλ την Θεσσαλονίκη και πιο συγκεκριμένα το μαϊμού σπίτι της οδού Αγ. Δημητρίου, δίπλα στο Τουρκικό προξενείο;

Η απάντηση βρίσκεται στο φανφαρόνικο κλίμα της Ελληνοτουρκικής προσέγγισης που επικρατούσε την δεκαετία του 1930, όπου πολλές υπερβολές και χειρονομίες φιλίας ανταλλάσσονταν μεταξύ των Ελληνικών (κυρίως) και Τουρκικών κυβερνήσεων. Ο τουρκικός εθνικισμός-με την ανοχή του ιδίου του Κεμάλ-είχε ήδη ανακηρύξει ως πόλη γέννησής του τη Θεσσαλονίκη και δεν θα ήταν ευγενικό εκ μέρους της Ελλάδας να απομυθοποιήσει τον μύθο. Δεν θα είχε άλλωστε καμία σημασία για τα δεδομένα της εποχής εκείνης.

Το 1934 η Ελληνική κυβέρνηση ανάρτησε έξω από το σπίτι-μαϊμού, μία πινακίδα όπου αναφερόταν ότι «εδώ γεννήθηκε ο Μουσταφά Κεμάλ». Και σαν να μην έφτανε αυτό, το 1937 η κυβέρνηση του Ιωάννη Μεταξά, σε μία συμβολική κίνηση προς την …φίλη Τουρκία, έδωσε εντολή στο δήμο Θεσσαλονίκης να αγοράσει το μαϊμού-σπίτι από τον Ελληνική οικογένεια (Σεραφειμίδου, έμποροι υποδημάτων), που το κατοικούσε. Όταν η οικογένεια αρνήθηκε να το πουλήσει προφανώς από εθνική ευαισθησία, τότε το κράτος προχώρησε στην υποχρεωτική απαλλοτρίωσή του… Μετά, ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Κ. Μερκουρίου, ενημέρωσε επίσημα με επιστολή του την κυβέρνηση του Ισμέτ Ινονού, ότι χαρίζει το σπίτι στο Τουρκικό κράτος.

Ο Κεμάλ και η μητέρα του Ζουμπεϊντέ γνώριζαν την αλήθεια, αλλά έκαναν την …πάπια! Άραγε, θα μπορούσαν να πουν, ότι δεν γεννήθηκε σε αυτό το σπίτι, αλλά σε ένα χωριατόσπιτο στην περιοχή του Λαγκαδά; Και τι θα μπορούσε να γίνει; Να τους χαρίσουν ένα γκρεμισμένο χωριατόσπιτο βουτηγμένο στις λάσπες σε ένα άγνωστο χωριό; Αυτό δεν θα ταίριαζε στην εικόνα και στην ιστορία του μεγάλου ηγέτη της σύγχρονης Τουρκίας.

Προφανώς και η Ελληνική κυβέρνηση γνώριζε την αλήθεια, αλλά θέλησε με αυτή την κίνηση να κολακεύσει τον ίδιο τον Κεμάλ. Η επίσημη αναγνώριση του σπιτιού από την ίδια την Ελληνική κυβέρνηση, θα έκλεινε οριστικά το ζήτημα. Όμως πέρα από την επίσημη ιστορία που γράφεται και επιβάλλεται από πολιτικές σ κ ο π ι μ ό τ η τ ε ς υπάρχει και η αλήθεια του λαού, η μνήμη του οποίου δεν αλλοιώνεται από τέτοιες σκοπιμότητες. Αυτή καταγράφουμε, όπως διασώθηκε αρχικά από τους μουσουλμάνους κατοίκους του χωριού Σαρίγερ και στη συνέχεια μεταδόθηκε στους χριστιανούς πρόσφυγες. Η αλήθεια στην λαϊκή μνήμη επιβιώνει μέχρι σήμερα. Η Ζαγάλισα διαθέτει άφθονο υλικό από βιντεοσκοπημένες συνεντεύξεις κατοίκων, όπου αποδεικνύονται με λεπτομέρειες όλα τα παραπάνω.

Οι Τούρκοι χαρούμενοι για την ανέλπιστη Ελληνική δωρεά, πήραν το μαϊμού–σπίτι και στη συνέχεια έφεραν μαϊμού έπιπλα και άλλες απομιμήσεις από το ανάκτορα Ντολμά Μπαχτσέ και Τοπ Καπί της Κωνσταντινούπολης, ακόμα και …ρούχα του Κεμάλ και τα εκθέτουν πλέον στο μουσείο δίνοντας την εντύπωση στον σημερινό επισκέπτη του μουσείου, ότι τα μαϊμού έπιπλα και οι φορεσιές χρησιμοποιήθηκαν μέσα σε αυτό το σπίτι, από τον ίδιο τον Κεμάλ. Το χέρι του Κεμάλ ποτέ δεν ακούμπησε αυτά τα ιμιτασιόν έπιπλα…

Μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης, το σπίτι είχε κατοικηθεί από Ελληνικές οικογένειες για πολλά χρόνια. Έτσι, η όλη υπόθεση θυμίζει μ ά λ λ ο ν θεατρικό σκηνικό σε κωμωδία…στην οποία συνέβαλε και το Ελληνικό κράτος. Όμως, η ιδεολογική λειτουργία του βαμμένου με ροζ χρώμα μαϊμού-σπιτιού είναι έντονη και εκεί κατευθύνονται συστηματικά πλέον σχολεία και σύλλογοι από την Θράκη, προκειμένου να βαθαίνουν ακόμη περισσότερο τον συνειδησιακό εκτουρκισμό των Πομάκων.

Οι Πομάκοι, όταν επισκεπτόμαστε τη Θεσσαλονίκη πρέπει να γνωρίζουμε την αλήθεια. Πρέπει να πάψουμε να τρώμε κουτόχορτο στο ροζ ψευτόσπιτο! Είναι προτιμότερη μια βόλτα στο λούνα παρκ της Θεσσαλονίκης!

(τεύχος 35, Νοέμβριος 2009)