Αρχίζει η διχοτόμηση της Τουρκίας;

by PONTIAKO KINIMA ELLADOS on Monday, 27 December 2010 at 04:13

 

25/12/2010 

ΜΕ ΤΟΝ ΣΑΒΒΑ ΙΑΚΩΒΙΔΗ
Επαναστατικά γεγονότα ενδέχεται να συντελεσθούν σύντομα στην περιοχή μας, με δραματικές και σεισμικές εκτυλίξεις σε όλη την Ευρύτερη Μέση Ανατολή και την Ευρασία.
Ξεχάστε τα επεισόδια με τους χούλιγκαν στο Παπαδόπουλος-Ελευθερία και τις τουρκικές υλακές κατά της Κυπριακής Δημοκρατίας. Σημαντικότερα και επαναστατικά γεγονότα ενδέχεται να συντελεσθούν σύντομα στην περιοχή μας, με δραματικές και σεισμικές εκτυλίξεις σε όλη την Ευρύτερη Μέση Ανατολή και την Ευρασία. Το περ. Σαββατοκύριακο σημειώθηκε στο Ντιγιάρμπακιρ ένα γεγονός ύψιστης και πολυδιάστατης σημασίας, που πέρασε απαρατήρητο από τον κυπριακό και ελλαδικό πολιτικό μικρόκοσμο. Το Συνέδριο για τη Δημοκρατική Κοινωνία στο Ντιγιάρμπαρκιρ υιοθέτησε σχέδιο για τη Δημοκρατική Αυτονομία εντός των συνόρων της Τουρκίας με δικαίωμα αυτοοργάνωσης των Κούρδων. Το σχέδιο εισηγείται ένα νέο συμβόλαιο μεταξύ Τούρκων και Κούρδων, με τη λειτουργία τοπικού Κουρδικού Κοινοβουλίου καθώς και ελεύθερα κουρδικά τοπικά συμβούλια.
Η Άγκυρα πανικοβλήθηκε και ο Τούρκος πρόεδρος Γκιουλ αποφάσισε να περάσει τις δύο τελευταίες ημέρες του χρόνου στο Ντιγιάρμπακιρ για να εκτονωθεί η κατάσταση, εξαιτίας της επίσημης χρήσης της κουρδικής γλώσσας από δήμους της ΝΑ Τουρκίας, της δημιουργίας δίγλωσσων επιγραφών και του αιτήματος για δημοκρατική αυτονομία. Εξάλλου, ο Γενικός Εισαγγελέας της Τουρκίας, Αμντουραχμάν Γιαλτσίνκαγια, διέταξε έρευνα κατά του φιλοκουρδικού Κόμματος Ειρήνης και Δημοκρατίας. Ο βουλευτής του κόμματος, Μπενγκί Γιλντίζ, δήλωσε στην τουρκική «Χουριέτ» (22/12/2010) πως «αν η κυβέρνηση δεν λάβει σοβαρά υπόψη τις θέσεις μας, αν μας κλείσει, τότε κάποιοι μπορεί να πουν ότι "τα όπλα θα πάρουν τη θέση του διαλόγου", όπως έγινε πριν από λίγους μήνες». Εννοούσε αιματηρές επιθέσεις Κούρδων ανταρτών εναντίον φυλακίων και το θάνατο δεκάδων στρατιωτών.
Οι εξελίξεις αυτές πρέπει να διασυνδεθούν προς άλλες, εξίσου κρίσιμες, που αναμένονται στο Βόρειο Ιράκ, όπου από ετών λειτουργεί κουρδικό κράτος, με πρωτεύουσα το Ερμπίλ, στην καρδιά του πετρελαιοφόρου Κιρκούκ, που οι Κούρδοι διεκδικούν παλαιόθεν. Εκεί έπρεπε να γίνει απογραφή πληθυσμού από το 2007. Αναβλήθηκε γι’ αυτόν το μήνα. Αν και εφόσον η απογραφή πραγματοποιηθεί, θα επισημοποιήσει την κουρδική πλειοψηφία, η οποία, δικαιωματικά, θα διεκδικήσει τη λειτουργία αυτόνομου και ανεξάρτητου, πια, κράτους, στο βόρειο Ιράκ. Όμως, τα σχέδια των Κούρδων προεκτείνονται και προς την Τουρκία. Χάρτες, που από καιρό έχουν αναρτηθεί στα γραφεία του αυτόνομου κουρδικού κράτους, δείχνουν μιαν ακανόνιστη έκταση που καταλαμβάνει μέγα μέρος του Βόρειου Ιράκ με το Κιρκούκ, όλη σχεδόν την ανατολική Τουρκία και καταλήγει ανάμεσα στην Αλεξανδρέττα και τη Μερσίνα. Ας προσεχθεί τούτο το βαρυσήμαντο: Εδώ και αρκετά χρόνια βρίσκεται σε εξέλιξη μια μεθοδική διαδικασία «κουρδοποίησης» της συγκεκριμένης περιοχής, ειδικά της Μερσίνας, που βρίσκεται απέναντι από την Κύπρο.
Σταδιακά, όπως γράφει ο Γεώργιος Φίλης (διδάκτωρ γεωπολιτικής και εκδότης του περιοδικού «Στρατιωτική Ισορροπία και Γεωπολιτική», τ. 10), το κουρδικό στοιχείο, οικονομικά και πληθυσμιακά ελέγχει ήδη την περιοχή και τη Μερσίνα. Τι επιδιώκουν οι Κούρδοι; Αν ανακηρύξουν ανεξάρτητο κράτος στο Βόρειο Ιράκ, θα διεκδικήσουν εδάφη από την Τουρκία και διέξοδο στη θάλασσα. Αυτό θα σημαίνει δύο σεισμικές και καταλυτικές εξελίξεις για ολόκληρη την περιοχή: Πρώτον, την κατάρρευση του Ιράκ και την τριχοτόμησή του, με όλα τα συνεπακόλουθα για την περιοχή. Δεύτερον, τη διχοτόμηση της Τουρκίας, που είναι ο χειρότερος εφιάλτης της. Ανακύπτουν δύο ερωτήματα: Πώς θα αντιδράσει η Τουρκία; Θα αντιδράσει κατά τη γνωστή και πάγια δολοφονική τακτική της: Επιχειρώντας να εξολοθρεύσει το κουρδικό στοιχείο και κατακαίοντας κουρδικές πόλεις και χωριά. Με αποτέλεσμα μιαν ευρύτερη ανάφλεξη με ανάμειξη και άλλων παραγόντων.
Το δεύτερο ερώτημα αφορά τις ΗΠΑ: Πώς θα αντιδράσουν σε ανακήρυξη κουρδικού κράτους και σε διχοτόμηση της Τουρκίας; Η απάντηση ίσως βρίσκεται σε ανάλυση Αμερικανού ειδικού (Peters Ralf: «Blood Brothers: How a better Middle East Would Like» Armed Forces Journal, July 5, 2006), όπου επισημαίνεται ωμά: «Ένα ελεύθερο Κουρδιστάν, εκτεινόμενο από το Ντιγιάρμπακιρ στην Ταυρική, θα αποτελεί το πλέον φιλοδυτικό κράτος στην περιοχή μεταξύ Βουλγαρίας και Ιαπωνίας». Και μιλάμε για έναν κουρδικό πληθυσμό 27-36 εκατομμυρίων. Τέτοιες πιθανές εξελίξεις θα αναδιατάξουν δραματικά, γεωγραφικά, πολιτικά, ενεργειακά, γεωπολιτικά όλη την περιοχή και θα επηρεάσουν αμεσότατα την Ελλάδα και την Κύπρο.

Aντίβαρο
http://www.sigmalive.com/simerini/columns/antistaseis/339329

ΤΟ ΔΡΑΜΑ ΤΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ

Το δράμα των προσφύγων του Πόντου

Παναγιώτα Μπάτσιου - Άντσου

 Ο ΚΥΡ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΑΜΨΟΥΝΤΑ.
ΤΟ ΔΡΑΜΑ ΤΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ¹

Στα 1930 μια ασκητική μορφή σε ημιπαράλυτη σχεδόν κατάσταση, από τις κακουχίες και τα μαρτύρια στη Ρωσία, εγκαθίσταται μόνιμα πια στο χωριό Σίψα (Ταξιάρχες) της Δράμας. Νωρίτερα, είχε ήδη περιπλανηθεί σε διάφορα χωριά της Μακεδονίας μας. Μοναδική του περιουσία κάποια εκκλησιαστικά βιβλία στη γεωργιανή γλώσσα, λιγοστά φτωχικά άμφια και εικονίσματα. Ποιος φανταζόταν ποτέ ότι αυτό το άσημο χωριουδάκι θα γινόταν γνωστό σ' όλη την Ελλάδα από την παρουσία του μετέπειτα Μακάριου Γέροντα!

Οι κάτοικοι του χωριού, πρόσφυγες στην πλειονότητά τους από διάφορα μέρη του Πόντου, έτρεξαν όλοι, μικροί και μεγάλοι, να πάρουν την ευχή του νεαρού Μοναχού. Μερικοί προθυμοποιήθηκαν να τον φιλοξενήσουν στα σπίτια τους^.2. εκείνος όμως αρνείτο επίμονα, λέγοντας πως θα φιλοξενηθεί στο σπίτι του ανθρώπου που δεν έσπευσε να τον προϋπαντήσει. Πράγματι, συζητώντας οι χωριανοί το θέμα μεταξύ τους και από στόμα σε στόμα, ανακάλυψαν πως μόνον ένας δε νοιάστηκε να πάρει την ευχή του καλόγερου, ο ανυπότακτος και τραχύς στο χαρακτήρα Αναστάσης Σπυριδόπουλος. Έτσι μετά από επιμονή των γειτόνων, πήγε, κάπως καθυστερημένα, κι ο Αναστάσης να γνωρίσει το νιοφερμένο και σπάνιο επισκέπτη. Δεν επέστρεψε όμως μονάχος. Στις πλάτες του σήκωνε -εικόνα που επαναλαμβανόταν συχνά αργότερα- τον καχεκτικό και φιλάσθενο μοναχό. Η επιλογή του Γέροντα ήταν το πρώτο δείγμα, για τους χωριανούς, του διορατικού του χαρίσματος, καθώς ο Ανα­στάσης ήταν ο μόνος ανύπαντρος σε ώριμη ηλικία, χωρίς ιδιαίτερα οικογενειακά βάρη, κι ως εκ τούτου, η παρουσία του καλόγερου δεν είχε να ενοχλήσει κανένα. Ο Αναστάσης κι η οικογένειά του αργότερα έζησαν πολλά θαυμαστά γεγονότα, χάρη στο Γέροντα Γεώργιο Καρσλίδη

       

Είναι λοιπόν η πολυκύμαντη ζωή του κυρ-Αναστάση Σπυριδόπουλου και ολόκληρης της οικογένειάς του -καθώς το δράμα αυτής της οικογένειας είναι αντιπροσωπευτικό της περιπέτειας του Ποντιακού Ελληνισμού κατά τον ξεριζωμό του από τις πατρογονικές του εστίες- που θα μας απασχολήσει παρακάτω. Προσπάθησα πρόσωπα και γεγονότα να τα τοποθετήσω, κατά το δυνατό, στο ιστορικό τους πλαίσιο. Έτσι, για να μη λησμονούν οι μεγαλύτεροι και για να γνωρίζουν οι νεώτεροι άγνωστες πτυχές της πρόσφατης ιστορίας μας. Ο κυρ-Αναστάσης λοιπόν γεννήθηκε το 1902 στο Κεμπισλή της Σαμψούντας. Αν η προσωπική του ιστορία δεν ήταν όμοια με του κάθε Ρωμιού στη συμφορά του Πόντου και της Μικρασίας, δεν θα 'κανα τον κόπο να την καταγράψω, καθώς ο λόγος μου μάλιστα είναι αρκετά άκομψος και άμουσος. Σύμφωνα με την αφήγησή του, ήταν ο μεγαλύτερος από τα τέσσερα αδέλφια του, τρία αγόρια κι ένα κορίτσι. Ο πατέρας του, όταν η βία και η καταπίεση των Τούρκων έγινε αφόρητη για το ελληνικό στοιχείο του Πόντου, μαζί με άλλα παλληκάρια της περιοχής βγήκε στα βουνά για αντίσταση³. Από κει, αργότερα, πέρασεστη Ρωσία και τα ίχνη του χάθηκαν για αρκετά χρόνια.

Έτσι, μια ολόκληρη φαμίλια έμεινε απροστάτευτη. Κι η μάνα όμως του κυρ - Αναστάση δεν άντεξε πολύ. Καθώς η ευθύνη βάρυνε διπλά τους ώμους της, μετά την απουσία του συζύγου της, λύγισε και σύντομα έφυγε απ' τον κόσμο αυτό, εγκαταλείποντας απορφανισμένα τ' ανήλικα. Πίσω, απόμεινε η πεθερά της, ανήμπορη γερόντισσα κι αυτή, ανίκανη ν' αναλάβει τη φροντίδα και την κηδεμονία ανήλικων παιδιών. Έτσι η Ελένη, άκληρη θεία του κυρ-Ανα­στάση, ανέλαβε την ανατροφή δύο ανεψιών της, της Μαρίας εννέα χρόνων και του Αχιλλέα πέντε. Ο δωδεκάχρονος αδελφός, ο Παύλος οδηγήθηκε στο Αμερικάνικο Ορφανοτροφείο, όπου όμως πέθανε σε δύο χρόνια από επιδημική νόσο.

Ο Αναστάσης, παιδί στην εφηβεία του, δέχθηκε το προστατευτικό χέρι ενός γείτονα Τούρκου οικογενειάρχη. Για ν' αποφύγει τον κίνδυνο, ντύθηκε έτσι, που να φαίνεται σωστό τουρκόπουλο, ώστε να μην κινεί την υποψία των Τούρ­κων⁴. Το ελληνόπουλο βολεύτηκε αρκετά καλά στη νέα του οικογένεια. Ο πατέρας της οικογένειας, βλέποντας την προκοπή του νέου, αποφάσισε να τον κρατήσει για πάντα κοντά του. Τον δέσμευσε αρραβωνιάζοντάς τον με μια από τις κόρες του. Ο Αναστάσης, αφού κέρδισε την εμπιστοσύνη της φιλόξενης οικογένειας, ανέλαβε την ευθύνη για τα ζωντανά της. Στο ξύπνημα της πρώτης του νιότης, δεν είχε κανένα παράπονο από την οικογένεια στην οποία εμβολιάστηκε, αντίθετα, συχνά αισθανόταν και τυχερός σε σχέση με τα αδέλφια του ή και άλλα ελληνόπουλα.

Δεν ξεχνούσε, όμως, ποτέ ότι ανήκει σε μια άλλη φυλή, σ' αυτή που τόσα δεινά υπέστη εξαιτίας της τουρκικής βαρβαρότητας. Αισθανόταν, όσο περνούσε ο καιρός στο τούρκικο υποστατικό, η φορεσιά του να του βαραίνει το σώμα και την ψυχή. Τα γεγονότα αυτής της περιόδου δεν μπορούσαν να αφήσουν ασυγκίνητο το νεαρό ελληνόπουλο. Το 1919 ο Κεμάλ Ατατούρκ κήρυξε την Αμισό πρωτεύουσα του κράτους του. Στο μεταξύ, στίφη Τουρκαλβανών από το Κοσσυφοπέδιο και τα Βαλκάνια εγκαταστάθηκαν σ' αυτές τις περιοχές του Πόντου, σαν πιο "ικανά" για την καταπίεση κι εξόντωση των Ελλήνων. Ακολούθησαν μοναδικές βιαιότητες σε βάρος του Ποντιακού Ελληνισμού, ομαδικές σφαγές και ομαδικές αποστολές (οκτώ μόνον από τη Σαμψούντα) για τα Αμελέ-Ταπουρού. Δεν μπορούσε λοιπόν ο Αναστάσης να ξεχάσει ότι πάνω απ' όλα ήταν Έλληνας.

Μια μέρα, καθώς έβοσκε τα ζώα στα λιβάδια, αντίκρυσε να περνούν Έλληνες αντάρτες. Απ' αυτούς πληροφορήθηκε και γι' άλλες φρικιαστικές πράξεις των Νεοτούρκων. Το μίσος θέριεψε μέσα του, ξέχασε το βόλεμά του στην αλλόθρησκη κι αλλόφυλη οικογένεια και πήρε κι αυτός τα βουνά. Οι συγκρούσεις με τους τσέτες⁵ συχνά γίνονταν αιματηρές. Τη νύχτα, μερικοί που αποτελούσαν και το σύνδεσμο, με επιφύλαξη κατέβαιναν, προκειμένου να πάρουν ενδιαφέρουσες πληροφορίες, να προμηθευτούν τροφές και να μάθουν νέα για τους δικούς τους.

Άλλοτε πάλι, έστηναν καρτέρι σε περάσματα, που οδηγούσαν σε χωριά μ' ελληνικό πληθυσμό, για να εμποδίσουν τους Τούρκους στρατιώτες να προβούν σε βιαιότητες.

Κάθε φορά, που κάποιος από την ομάδα των Ελλήνων ανταρτών επέστρεφε από χωριό, με λαχτάρα τον περιτριγύριζαν οι άλλοι, να μάθουν νέα για τους δικούς τους. Έτσι, κάποια μέρα, ο Ανα­στάσης πληροφορήθηκε από συντρόφους του ότι το χωριό του το κατέλαβε τουρκικός στρατός κι ότι το σπίτι του, στο έμπα του χωριού, πάνω στο δρόμο, το 'καναν παρατηρητήριο. Άλλα εκατό περίπου χωριά της περιοχής Αμισού πυρπολήθηκαν και οι κάτοικοι εξορίστηκαν⁶. Πληροφορήθηκε λοιπόν ο Αναστάσης πως οι Τούρκοι στρατιώτες αγγάρεψαν τη γιαγιά του, που είχε περάσει τα ογδόντα, ν' αναλάβει το μαγειριό και να περιποιείται τη φρουρά που έκανε κατάληψη του υποστατικού της. Ο Αναστάσης οργίστηκε πολύ, πόνεσε κι ανησύχησε για την τύχη της γιαγιάς. Γνώριζε καλά που μπορεί να φτάσει η τουρκική αναλγησία και θηριωδία. Αργότερα, όταν οι Τούρκοι εγκατέλειψαν το Κεμπισλή, αποφάσισε διασχίζοντας βουνά και λαγκάδια να επιστρέψει για λίγο στο σπίτι του με κάθε προφύλαξη. Είχε πεθυμήσει τόσο πολύ τη γιαγιά και το σπίτι, που απόμεινε αδειανό, καθώς σκόρπισε η οικογένεια με τις αλλεπάλληλες κακοτυχιές!

Κάθε φορά που ο μπάρμπα Α­ναστάσης έφθανε σ' αυτό το σημείο της αφήγησής του, άλλαζε όψη, το βλέμμα του γινόταν άγριο κι εκδικητικό, καθώς πόνος, πίκρα κι απέχθεια γίνονταν ένα μέσα του για το βάρβαρο μιλέτι και κατέκλυζαν το είναι του. Τόσο γλαφυρός και πειστικός ήταν ο λόγος του, που και τα παιδιά του παρακολουθώντας τον ένοιωθαν πια τα ίδια συναισθήματα για τους εγκληματίες, που ακόμη και στο τέλος του εικοστού αιώνα δεν πλήρωσαν για τις γενοκτονίες τους.

Έφρασε κάποτε στο χωριό του το παλληκάρι, που είχε ωριμάσει στη φωτιά του ελληνικού αντάρτικου μέσα στις στερήσεις και τις ασύμμετρες για την ηλικία του δυσκολίες. Αδυνατούσε όμως να πιστέψει στην εικόνα που αντίκρυ­σε. Τίποτε δεν του θύμιζε τον τόπο που τον ανάστησε, καθώς τίποτε δεν άφησαν όρθιο. Παντού σωριασμένα ερείπια κι αποκαΐδια. Δεν υπήρχε πια ψυχή που να μαρ­τυράει τη ζωή σ' αυτό το χωριό. Μόνο λίγα μαυροπούλια ολόγυρα, που έσκουζαν πένθιμα. Ερημιά παντού. Τούρκοι διαβήκαν... Στο σπίτι του, που το θύμιζαν τα λιγοστά μαυρισμένα από τις πύρινες φλόγες ντουβάρια και τα μπάζα κατάχαμα, το χορτάρι ήταν ίσα μ' ένα μπόι ψηλό. Ώρα αρκετή έψαχνε ο Ανάστασης μ' αγωνία στα χαλάσματα του σπιτιού του, μήπως βρει τη γιαγιά, έστω και νεκρή. Ήταν ο θηλυκός υπερήλικας ακρίτας που 'μελλε με το μαρτύριό της ν' αγωνιστεί για τα ιερά και όσια της φυλής της, της φυλής μας, για ό,τι δημιούργησε με ιδρώτα κι αίμα, για ό,τι αγάπησε πολύ. Κάποτε, ο εγγονός της απόκαμε από το ψάξιμο κι έκανε να φύγει απογοητευμένος. Εκείνη όμως τη στιγμή αντίκρυσε στητό το μπαστούνι της γιαγιάς μπροστά στο μαγειριό, δίπλα στο φούρνο. Παραμέρισε βιαστικά κι ανυπόμονα τα χορτάρια, που τον εμπόδιζαν να δει καταγής. Το θέαμα ήταν απάνθρωπο, φρικιαστικό. Η γιαγιά κοίτονταν κατάχαμα νεκρή και το μπαστούνι της μπηγμένο βαθιά στο στήθος, στο μέρος της καρδιάς. Η οδύνη του νεαρού εγγονού δεν περιγράφεται. Ξέσπασε σ' ένα μακρόσυρτο μοιρολόι στη λαλιά των προγόνων του, σαν εκείνο που θύμιζε τους κομμούς στις τραγωδίες και που δε διαφέρει καθόλου απ' το μανιάτικο ή το ηπειρώτικο, αφού εκφράζουν την ίδια ψυχή, την ελληνική. Ξέμπηξε το ραβδί από το τραυματισμένο στήθος της γιαγιάς, έσκαψε πρόχειρα κι έρριξε λίγες φτιαριές στο κουφάρι της, έστησε δύο μισοκαμμένα ξύλα σε σχήμα σταυρού πάνω στον τύμβο της «καλομάνας», σταυροκοπήθηκε κι έφυγε. «Θόλωσε το μυαλό μου», έλεγε και ξανάλεγε ενθυμούμενος αυτή τη σκηνή, κι ένας βαθύς αναστεναγμός ξέφευγε από τα χείλη του. Είχε στεγνώσει πια από αισθήματα, μόνον ο γδικιωμός για τον εχθρό, που τόσο άναντρα και βάρβαρα συμπεριφέρθηκε, αισθανόταν να διαποτίζει τα μέλη του. Επέστρεψε στους συντρόφους του, στους συναγωνιστές του. Μα κι εκεί, ανάλογες ιστορίες απανθρωπιάς και φρίκης άκουσε και για τους Έλληνες των άλλων χωριών. Τον Οκτώβριο του 1920 ο Κεμάλ Ατατούρκ διέταξε την απέλαση των Ελλήνων υπηκόων της περιοχής με ατμόπλοιο. Εκτός από ομαδικές σφαγές⁷, που ακολούθησαν, οι αποστολές στα Αμελέ Ταπουρού, που οργανώθηκαν για τους Έλληνες μόνον της Αμισού (Σαμψούντας), ήταν οκτώ.

Ο Αναστάσης φορώντας τη στολή σκοτωμένου Τούρκου κατάφερε να φτάσει στη Σαμψούντα. Χρησιμοποιώντας πλαστή ταυτότητα, που τον παρουσίαζε νεώτερο απ' ό,τι ήταν, αναμείχθηκε με τα παιδιά του Αμερικάνικου Ορφανοτροφείου και με καράβι αποβιβάστηκε στον Πειραιά. Από εκεί τον έστειλαν στο Μεσολόγγι. Εκεί, οι κάτοικοι τον αγκάλιασαν, τον συνέτρεξαν προσπαθώντας ν' απαλύνουν την πίκρα και τον πόνο της προσφυγιάς. Φτωχικά βέβαια, αλλά πάντως βολεύτηκε. Από το νου του όμως δεν ξεκόλλαγε ποτέ η σκέψη του πατέρα και των δύο αδελφών του, ίσως και να ζούσαν. Πού να βρίσκονταν όμως;

Ήταν φιλόξενη για τον πρόσφυγα η γη του Μεσολογγίου, αισθανόταν όμως μόνος. Μια μέρα, πήγε σε ένα γειτονικό καφενέ, για να παρακολουθήσει το δελτίο αναζητήσεων μέσω του Ερυθρού Σταυρού. Εκείνη η μέρα στάθηκε σημαντική για τον Αναστάση, γιατί ξαφνικά άκουσε ότι τον αναζητούσε ο πατέρας του. Ο κυρ Γιάννης Σπυριδόπουλος είχε φτάσει νωρίτερα στην Ελλάδα κι είχε εγκατασταθεί στη Σίψα (Ταξιάρχες) της Δράμας. Ανάμεικτα συναισθήματα κυρίεψαν την ψυχή του, κυρίως όμως η λαχτάρα να σμίξει με το πατέρα του, που ήταν χαμένος εδώ και τόσα χρόνια. Ήταν η πρώτη φορά που αισθάνθηκε οικείο το περιβάλλον, όταν, φτάνοντας στη Σίψα, δε συνάντησε μόνον τον πατέρα του, μα και αρκετούς φίλους και συγγενείς από την Πατρίδα. Από την πρώτη στιγμή προσπάθησε να λύσει το μυστήριο για την τύχη των χαμένων αδελφών, καθώς η θεία του, που είχε αναλάβει τη φροντίδα τους, έφτασε κι εκείνη με τον ξεριζωμό των Ποντίων κι εγκαταστάθηκε στην περιοχή της Δράμας.

Η κυρα-Ελένη πάλι, όταν έσμιξαν, του διηγήθηκε τη δική της Οδύσσεια στις ώρες της συμφοράς του ποντιακού Ελληνισμού. Στην είδηση πως τουρκικό στράτευμα καταφθάνει στην περιοχή, πολλοί Έλληνες από χωριά της Αμισού τρομοκρατημένοι ξεκίνησαν μάλλον για το άγνωστο. Κι έβλεπε κανείς ένα ανθρώπινο ποτάμι να ξεχύνεται στ' απρόσιτα μονοπάτια της Σαμψούντας, να σμίγει παρακάτω με Πόντιους και από τις άλλες περιοχές. Καθώς η ί πείνα, η δίψα και η κούραση, αλλά και οι επιδημίες θα τους θέριζαν στο δρόμο, λίγοι θα 'φταναν ζωντανοί στη μητέρα Ελλάδα. Ποιος να φανταζόταν ποτέ πως των Εβραίων τα παθήματα στη γη των Φαραώ θα 'ταν μηδαμινά μπροστά στα μαρτύρια των Ελλήνων του Πόντου και της Μικρασίας!

Στην ουρά της φάλαγγας λοιπόν και η κυρα-Ελένη με το δικό της νεογέννητο στην αγκαλιά -τον άνδρα της τον είχαν σκοτώσει οι Τούρκοι νωρίτερα- ένα μποχτσά με τ' αναγκαία στην πλάτη της και τα δύο ανήψια μπροστά ξάνοιγε το βήμα της, για να προλάβει το καραβάνι των κυνηγημένων. Τ' αδέλφια όμως του Αναστάση κουράστηκαν, προτού αποχαιρετήσουν τα τελευταία σπίτια του χωριού, κι άρχισαν τη γκρίνια και το κλάμα. Τότε ήταν που η θεία τους μπροστά στον κίνδυνο του εχθρού άνοιξε την καγκελόπορτα ενός τούρκικου αρχοντικού κι έκλεισε μέσα στην αυλή τα δύο ανήλικα. Ήταν το αρχοντικό ενός Τούρκου φημισμένου γιατρού. Η Ελένη περπάτησε λιγοστά χιλιόμετρα με το νεογέννητο στην αγκαλιά και λεχώνα καθώς ήταν, ένοιωσε σύντομα την εξάντληση από την πείνα και το δρόμο. Δεν είχε γάλα να βυζάξει το νεογέννητο^. εκείνο με τη σειρά του έκλαιγε ασταμάτητα τόσο, που κινδύνευσε να τους προδώσει σε εχθρούς που παραφύλαγαν στα περάσματα, όπως ήταν η χαράδρα του διαβόλου. Τότε, οι συγχωριανοί της, χωρίς ηθικό δισταγμό, άρπαξαν βίαια απ' τα χέρια της μάνας το παιδί και το 'θαψαν ζωντανό λίγα μέτρα παράμερα, αφήνοντάς την απαρηγόρητη σ' όλη της τη ζωή.

Σ' όλα τα κατοπινά χρόνια ο κυρ-Αναστάσης και η θεία του έσμιγαν τον πόνο και το δάκρυ τους μ' ένα σύντομο θρήνο, που πάντα σχεδόν είχε την ίδια κατάληξη.

- Βάϊ, γιαβρούμ, Μαρία, που να βρί(γ)εσαι, ντο να εφτάς; Μνημόνευε την αδελφή του, που είχε κάποια ηλικία και δε θα 'πρεπε να 'χε ξεχάσει τις ρίζες της. Η κυ­ρα-Ελένη πάλι έκλεινε τον κομμό με το δικό της καημό.

- Ουΐ ναϊλί εμέν^. εγώ συγχώρη­σιν κι έχω, πώς εβάσταξα να λέπω το παιδίμ' με την ψην να θάφνατο⁸.

Τα χρόνια κυλούσαν φτωχικά και ήρεμα στο χωριό. Ο κυρ-Ανα­στάσης έκανε τη δική του οικογένεια. Την γαλήνη όμως του σπιτικού του ήρθε να ταράξει το μεταναστευτικό κύμα της δεκαετίας του εξήντα. Ήταν ο τυφώνας που σάρωσε την ελληνική ύπαιθρο κι ερήμωσε τα χωριά μας⁹. Έτσι, η μισή οικογένεια του κυρ-Αναστά­ση βρέθηκε στη Γερμανία. Η κόρη του Κυριακή¹⁰ -συμμαθήτρια και φίλη μου απ' τα παιδικά χρόνια- εργαζόταν στο Μόναχο, όταν έλαβε ένα γράμμα από τον πατέρα της. Μεταξύ άλλων έγραφε και τα εξής: «... Η χαρά μου είναι απερίγραπτη... βρήκα την αδελφή μου μετά από 52 χρόνια! Κάποια από τα οκτώ παιδιά της εργάζονται στο Βερολίνο. Από συζήτηση που είχαν στο εργοστάσιό τους με παιδιά συμπατριωτών μου από την Ξάνθη, βεβαίωσαν πως η μητέρα τους είναι Ελληνίδα από το Κεμπισλή της Σαμψούντας. Όλες οι πληροφορίες μαρτυρούν πως πρόκειται για τη χαμένη μου αδελφή. Συ, κάνε κάτι να συναντηθείτε με τα ξαδέλφια σου...»

Ο πατέρας της Κυριακής λοιπόν φρόντισε και βρήκε τις διευθύνσεις των ανεψιών του στη Γερμανία και της αδελφής του στην Τουρκία.

Αντάλλαξε φωτογραφίες και προετοίμασε το έδαφος για το αντάμωμα των συγγενών.

Κι η Μαρία, η αδελφή του κυρ-Αναστάση; Ήταν αυτή που μεγάλωσε με τα τραύματα της παιδικής της ηλικίας, ανάμεσα σ' ανθρώπους που ξεκλήρισαν τη δική της φαμίλια κι' είχαν τόσο διαφορετική κουλτούρα και ψυχοσύνθεση!

Ποιος είπε, πως ο χρόνος θα μπορούσε να σβήσει ποτέ το σκηνικό με τα φρικιαστικά οπτικοακουστικά εφέ της καταστροφής και του ξεριζωμού σε Πόντο και Μικρασία απ' όσους έζησαν τα γεγονότα εκείνων των ημερών; Άλλωστε, αυτό θ' αποτελέσει την κατάθεση της προσωπικής τους μαρτυρίας και του μαρτυρίου της φυλής μας μπροστά στο θρόνο του Αρνίου. Μόνο ένας Όμηρος θα περιέγραφε αυτή την εικόνα της καταστροφής τόσο εύστοχα, αλλά και λακωνικά στην Ιλιάδα¹¹ (Χ, 62):

... Υιούς τ' ολλυμένους, ελκυθείσας τε θύγατρας και θαλάμους κεραϊζομένους, και νήπια τέκνα βαλλόμενα προτί γαίη...

        Η Μαρία¹² λοιπόν δεν ξέχασε ποτέ πως ήταν Ελληνίδα Χριστιανή. Οι θετοί γονείς της την πάντρεψαν μ' έναν Τούρκο με τον οποίο απέκτησε οκτώ παιδιά. Σ' ολόκληρη τη ζωή της κρατούσε μυστικό το θέμα της καταγωγής της, ώσπου πάτησε τα εξήντα. Τ' αγόρια της έγιναν άντρες και πηγαινοέρχονταν στις φάμπρικες της Γερμανίας. Τότε μόνον η μάνα τους θεώρησε κατάλληλη τη στιγμή, καθώς έμαθαν πια τις δικές τους ρίζες τα παιδιά της, να μοιραστεί μαζί τους τη λαχτάρα για τους δικούς της. Τα παιδιά της Μαρίας, με βάση τις πληροφορίες της μητέρας τους, βρήκαν κάποια άκρη και άρχισαν την αλληλογραφία με τους συγγενείς. Το σμίξιμο όμως των συγγενών δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, γιατί ο κυρ-Αναστάσης στο μεταξύ πέθανε στη Σίψα, κι ο Τούρκος γαμπρός του, πληροφορούμενος την αλληλογραφία της γυναίκας του με τους δικούς της, έγινε θεριό ανήμερο. Άρπαξε λοιπόν το τσεκούρι κι όρμησε να σκοτώσει τη γυναίκα, που τόσα χρόνια του στάθηκε πιστή σύντροφος και του χάρισε οκτώ παιδιά. Θα είχε ολοκληρώσει το ανόσιο έργο του, αν δεν τον συγκρατούσε κάποιος από τους γιους του.

Μετά το περιστατικό ο σύζυγος της κυρα-Μαρίας απομακρύνθηκε σ' ένα καμμένο, ελληνικό άλλοτε χωριό, όπου και πέθανε ολομόναχος. Δεν συγχώρησε ποτέ τη γκιαούρισσα, τη Μαρία Σπυριδοπούλου από το Κεμπισλή της Αμισού, την αδελφή του κυρ-Αναστάση, τη μάνα του, Χουσεΐν Ακάν, που με τ' αδέλφια του εργάζονταν εδώ και χρόνια στο (Δυτικό) Βερολίνο.

• 1.   Μια αληθινή ιστορία, δείγμα ελάχιστης ευγνωμοσύνης για τις ηρωικές θυσίες των Ελλήνων του Πόντου, καθώς η 19 Μαΐου είναι ημέρα μνήμης της γενοκτονίας τους (1914-1922).
• 2.   Μερικά αναφέρονται στη βιντεοκασσέτα για το Γέροντα Γεώργιο Καρσλίδη, που ετοιμάζεται.
• 3.   Τα Αμελέ Ταπουρού ήταν τάγματα εργασίας, στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπου οι Τούρκοι δήμιοι βασάνιζαν συστηματικά το μάχιμο στοιχείο της Ελληνικής Ανατολής. Από το 1914, σύμφωνα με σχέδιο οργανωμένο από Γερμανούς μισέλληνες, οι Τούρκοι άρχισαν την επιστράτευση πολλών Ποντίων ηλικίας 21-45 ετών, που τους έστελναν για καταναγκαστικά έργα στο εσωτερικό της Ανατολής. Το σχέδιο, καθώς οι συνθήκες ήταν απάνθρωπες, απέβλεπε στην έμμεση εξόντωση των ανδρών. Οι δραπέτες τιμωρούνταν με σκληρό βασανισμό και κρεμάλα. Προκειμένου να σωθεί ο Χριστιανικός πληθυσμός από τον αφανισμό, οι Έλληνες του Πόντου κατάφεραν να συγκροτήσουν ανταρτικά σώματα (12.000-15.000 περίπου άνδρες συνολικά), όπου κατέφευγαν συχνά και δραπέτες από τα Αμελέ Ταπουρού.
• 4.   Το 1917 συνελήφθησαν 300 περίπου πρόκριτοι και έμποροι της Αμισού, που στάλθηκαν στην Ανατολία για τα τάγματα εργασίας. 100 περίπου χωριά της περιοχής Αμισού πυρπολήθηκαν και οι κάτοικοί τους εξορίστηκαν. Τα γεγονότα τρομοκράτησαν το ελληνικό στοιχείο του Πόντου.
• 5.   Τσέτες: Τούρκοι αντάρτες συγκροτημένοι σε συμμορίες, δρούσαν εναντίον του ελληνικού στρατού, άτακτου και τακτικού από το 1915-1922.
• 6.   Τα γεγονότα πρέπει να συνέβησαν γύρω στα 1917-19.
• 7.   Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία οι Πόντιοι που εξοντώθηκαν με τις σατανικές μεθόδους των Τούρκων από το 1914-22 ξεπερνούν τις 350.000.
• 8.   Αλλοίμονό μου! δε θα βρω συγχώρηση, πώς άντεξα να βλέπω το παιδί μου να το θάβουν ζωντανό!
• 9.   Ο Γέροντας Γεώργιος Καρσλίδης είχε προβλέψει πολύ νωρίτερα αυτή τη μετανάστευση, μια αφαίμαξη με πολλές και ποικίλες συνέπειες.
• 10. Ευχαριστώ την Κυριακή Σπυριδοπούλου, που μου έδωσε πληροφορίες απαραίτητες για την ιστορία του πατέρα της.
• 11. Η μετάφραση: Τ' αγόρια μου να σφάζονται, τις κόρες μου να σέρνουν, να μας πατούνται η θάλαμος και στον φρικτόν αγώνα να σκαν τα βρέφη κατά γης.
• 12. Η κυρα-Μαρία δε γνώριζε τίποτε για την τύχη του μικρού της αδελφού Αχιλλέα^. είχαν αποχωριστεί από τα παιδικά τους χρόνια, αμέσως μετά τον ξεριζωμό. 

Οι Τούρκοι πανηγυρίζουν για τη Γενοκτονία των Αρμενίων

Βίντεο με προκλητικότατους πανηγυρισμούς Τούρκων στις ΗΠΑ για τη γενοκτονία των Αρμενίων

Μπορεί οι φωνές και μέσα στην ίδια την Τουρκία, να πληθαίνουν και δειλά δειλά κάποιοι να λένε πως “ναι υπήρξε γενοκτονία των Αρμενίων, αλλά και των Ποντίων”, μπορεί αρκετοί συγγραφείς όπως η Ελίφ Σαφάκ να γράφουν πως : “δολοφονήσαμε τους Αρμένιους και δεν πρέπει να είμαστε υπερήφανοι γιαυτό” και αμέσως μετά να διώκονται για ότι έγραψαν. Όπως και ο Τούρκος πανεπιστημιακός Τανέρ Ακστάμ που μίλησε στη Θεσσαλονίκη για την γενοκτονία και είπε τα αυτονόητα: «Το να θεωρεί κανείς το «εθνικό συμφέρον» και την «ηθική», ως έννοιες που αποκλείουν η μια την άλλη, είναι απλά λάθος”
Και ποια είναι μέχρι και σήμερα η ηθική του Τουρκικού κράτους; Η απάντηση είναι απλή: το επίσημο Τουρκικό κράτος συνεχίζει προκλητικά να κωφεύει, να απειλεί και να λέει ψυχρά πως δεν έγινε τίποτε το 1915. Εξάλλου τι είναι ενάμιση εκατομμύριο ψυχές;

Σκεφτείτε λίγο το νούμερο...1.500.000 άνθρωποι, γέροι νέοι, γυναίκες, παιδάκια, δολοφονήθηκαν με τους χειρότερους τρόπους που μπορεί ο ανθρώπινος νους να συλλάβει. Και σήμερα 95 χρόνια μετά κανείς απο το επίσημο τουρκικό κράτος δεν έχει σκύψει το κεφάλι και ταπεινά να ζητήσει μια απλή συγγνώμη.

Μια συγγνώμη ίσως και να έφτανε να απαλύνει τον πόνο, το δάκρυ τον ξεριζωμό...
Όμως “ο λύκος και αν εγέρασε...”
Κάθε χρόνο στις 24 Απριλίου, οι Αρμένιοι όλου του κόσμου πενθουν, κλαίνε, θυμούνται τους δικούς τους που δολοφονήθηκαν στα άγρια βουνά της Τουρκίας και στα σοκάκια της Κωνσταντινούπολης και ευλαβικά ευχαριστούν το θεό που κάποιοι πρόγονοι τους σώθηκαν...
Τη μαύρη αυτή ημέρα για τους Αρμένιους, κάποιο Τούρκοι την γιορτάζουν προκλητικά. Κάποιοι Τούρκοι πανηγυρίζουν για τους δικούς τους προγόνους που κατέσφαξαν ενάμιση εκατομμύριο ανθρώπους, βίασαν γυναίκες, άφησαν παιδάκια ορφανά να περιφέρονται σαν μισότρελα πάνω στα βουνά με τη φρίκη που τα αθώα ματάκια τους είχαν δει.
Δείτε το βίντεο με τους Τούρκους που ουρλιάζουν φωνάζουν και χορεύουν προκλητικά για τους δολοφόνους προγόνους τους....
Κρατάνε ένα πανό που γράφουν “σταματήστε τα ψέμματα των Αρμενίων”, αλλά το χειρότερο είναι πως γελάνε. Γελάνε με τον πόνο και τη θλίψη κάποιων, γελάνε σαν να μην έχουν ψυχή...



Το επίσημο τουρκικό κράτος ποτέ δεν παραδέχτηκε την γενοκτονία. Απειλεί, δεξιά και αριστερά όποια άλλη χώρα αναγνωρίσει τη σφαγή.
Ας δούμε κάποιες φωτογραφίες του 1915...Δεν θα κάνουμε κανένα σχόλιο. Απλά δείτε τις φωτογραφίες και θυμηθείτε το προκλητικό γέλιο των Τούρκων στο βίντεο...

Σας ενημερώνουμε το εξής: ΟΙ ΦΩΤΟ ΑΝ ΚΑΙ ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΕΣ ΚΑΙ ΤΡΑΒΗΓΜΕΝΕΣ ΤΟ 1915, ΕΙΝΑΙ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΒΙΑΙΕΣ

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2010/12/blog-post_9599.html#ixzz17rNPz8Qi

Να πώς κελαηδούν τα γιουσουφάκια και οι κεμαλιστές της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης!

 

 Οι ΗΠΑ:

-Εδιναν «χορηγίες» σε πολίτες, πολιτικούς και καθηγητές

-Ξόδεψαν δεκάδες χιλιάδες δολάρια από το 2000 έως το 2008 για τη χρηματοδότηση «φίλων», που αναλάμβαναν να προωθήσουν τα συμφέροντά τους

ΜΙΧΑΛΗΣ ΙΓΝΑΤΙΟY - ΝΙΚΟΣ ΜΕΛΕΤΗΣ

Τη διάθεση δεκάδων χιλιάδων δολαρίων από την αμερικανική κυβέρνηση, μέσω των πρεσβειών στην Αθήνα, τη Λευκωσία και την Αγκυρα, υπό τη μορφή επιχορηγήσεων σε ιδιώτες και φορείς μέχρι τουλάχιστον το 2008, αποκαλύπτουν αμερικανικά έγγραφα που φέρνει σήμερα στη δημοσιότητα το «Εθνος της Κυριακής». Οσοι έλαβαν επιχορηγήσεις, ανάμεσά τους και πολίτες άλλων χωρών, υποχρεώθηκαν να υπογράψουν σχετικό συμβόλαιο.

Τα έγγραφα αποχαρακτηρίστηκαν από ομάδα ερευνητών στην Ουάσιγκτον ύστερα
από την υποβολή σχετικού αιτήματος με κεντρική αναφορά στις δραστηριότητες των τριών πρεσβειών κατά την επίμαχη περίοδο προετοιμασίας του αντιδημοκρατικού και φιλοτουρκικού Σχεδίου Ανάν. Υστερα από προσπάθειες τεσσάρων ετών η αρμόδια αρχή της αμερικανικής κυβέρνησης παρέδωσε 1.331 συμβόλαια επιχορηγήσεων (grants) των τριών πρεσβειών, αφού προηγουμένως έσβησε τα ονόματα των παραληπτών. Ολα τα αποχαρακτηρισμένα έγγραφα φέρουν την υπογραφή του Theodore Sellin της υπηρεσίας Review Authority του Στέιτ Ντιπάρτμεντ.

Σύμφωνα με πληροφορίες, οι αμερικανικές πρεσβείες στις τρεις πρωτεύουσες στοχεύουν ως επί το πλείστον καθηγητές, πολιτικούς, δημοσιογράφους, ακόμα και εκπροσώπους του οικονομικού κόσμου και όλους αυτούς που θεωρούνται opinion leaders, ενώ συγχρόνως με αδρές χρηματοδοτήσεις οι Αμερικανοί μέσω οργανισμών των Ηνωμένων Εθνών (UNDP και UNOPS) αποκτούσαν πρόσβαση και επιρροή στη λεγόμενη Κοινωνία των Πολιτών. Το αρμόδιο πρόγραμμα για τις επιχορηγήσεις επίσημα στοχεύει στην ενημέρωση των παραπάνω για την πολιτική των ΗΠΑ, είτε για τις συγκεκριμένες χώρες είτε για το ΝΑΤΟ είτε για την αμερικανική πολιτική γενικότερα.

Τα συμπεράσματα
Στο πλαίσιο αυτό προσφέρουν σε πολίτες επισκέψεις στην Αμερική με πληρωμένα όλα τα έξοδα ή διοργανώνουν σεμινάρια σε πόλεις της Ευρώπης, στα οποία προσκαλούν Ελληνες, Τούρκους, Κύπριους και άλλους πολίτες για ενημέρωση και επιμόρφωση. Παράλληλα όμως από τα έγγραφα που έχουμε στη διάθεσή μας προκύπτει ότι πολλές επιχορηγήσεις διατέθηκαν στην Κύπρο σε συγκεκριμένους φορείς για την προώθηση «δικοινοτικών προγραμμάτων» που περιελάμβαναν από κοινές εκθέσεις... Κεραμικής μέχρι την έκδοση CD με παραδοσιακά τραγούδια και τη λειτουργία ιστοσελίδας για τη χλωρίδα και την πανίδα της Κύπρου.

Η μελέτη των αποχαρακτηρισμένων εγγράφων οδηγεί και στο συμπέρασμα ότι κάποιες από τις επιχορηγήσεις χρησιμοποιήθηκαν και για άλλους σκοπούς. Για παράδειγμα:

• Σε έγγραφο της 20ής Σεπτεμβρίου 2000 εγκρίνεται ποσό 2,960 δολαρίων και στη δικαιολογία για την επιχορήγηση αναφέρει «για να προωθήσει αμερικανικά...». Και το όνομα έχει σβηστεί, αλλά και το υπόλοιπο κείμενο, με αποτέλεσμα να είναι αδύνατον να καταλήξει κανείς σε ασφαλές συμπέρασμα.
• Σε έγγραφο της 25ης Σεπτεμβρίου 2000 αναφέρεται ότι δίνεται επιχορήγηση 9.500 δολαρίων. Και σε αυτό έχει σβηστεί το όνομα του παραλήπτη, ενώ ως δικαιολογία αναφέρεται ότι «είναι η πρώτη από μία σειρά». Το υπόλοιπο κείμενο έχει σβηστεί, με αποτέλεσμα να καταλήγει κανείς στο λογικό συμπέρασμα ότι ακολούθησαν και άλλες επιχορηγήσεις.
• Σε έγγραφο με ημερομηνία 23 Μαρτίου 2000, η αμερικανική πρεσβεία της Αθήνας φαίνεται να καταβάλλει 24,546 δολάρια αλλά η αιτιολογία παραμένει μυστική, καθώς ο αποχαρακτηρισμός του εγγράφου άφησε την πρόταση στη μέση. Γράφει: «ο δικαιούχος πρέπει να τα χρησιμοποιήσει?». Το όνομα του δικαιούχου έχει σβηστεί. Είναι αναγκαίο να διευκρινιστούν τα εξής:

1. Αν και το βασικό ερώτημα της έρευνας αφορούσε τον ισχυρισμό για επιχορήγηση πολιτών για να υποστηρίξουν το σχέδιο Ανάν, οι ερευνητές δεν μπορούν να υποστηρίξουν με βεβαιότητα ότι οι συγκεκριμένες επιχορηγήσεις αφορούσαν μόνο το σκηνικό που στήθηκε για επιβολή του κειμένου του τότε γενικού γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών. Πρέπει να σημειωθεί ότι οι ερευνητές έχουν εξασφαλίσει τα ονόματα των οργανώσεων που έλαβαν επιχορηγήσεις για να στηρίξουν το σχέδιο Ανάν, αλλά υπήρξε ρητή άρνηση για να δοθούν τα ονόματα των μελών των διοικητικών συμβουλίων.

2. Οι ερευνητές δεν γνωρίζουν τα ονόματα των πολιτών που υπέγραψαν για να λάβουν τις επιχορηγήσεις (grants) όπως περιγράφονται στα αποχαρακτηρισμένα έγγραφα των πρεσβειών Αθήνας, Αγκυρας και Λευκωσίας.

3. Οι ερευνητές υπέβαλαν έφεση χωρίς να είναι γνωστό πότε θα ανακοινωθεί το τελικό αποτέλεσμα.

4. Το «Εθνος της Κυριακής» επικοινώνησε με Αμερικανούς αρμοδίους για να σχολιάσουν τα αποχαρακτηρισμένα έγγραφα, αλλά λόγω χρόνου δεν κατέστη δυνατόν να συμβεί αυτό. Ομως, σε άλλες παρόμοιες υποθέσεις έχουν τονίσει με κατηγορηματικό τρόπο ότι δεν πρόκειται για προσπάθεια δωροδοκίας ξένων πολιτών.

Οταν προέκυψε θέμα αναφορικά με απόρρητο έγγραφο της αμερικανικής πρεσβείας στη Λευκωσία για επιχορήγηση ποσού 10 χιλιάδων δολαρίων σε Κύπρια πολίτη, Αμερικανός εκπρόσωπος είχε κάνει την εξής δήλωση:

«Οι ΗΠΑ έχουν ένα μακροχρόνιο πρόγραμμα βοηθείας στην Κύπρο που υπάγεται διοικητικά στο Αναπτυξιακό Πρόγραμμα των Ηνωμένων Εθνών και στοχεύει στην επανένωση της Νήσου και τη συμφιλίωση της Ελληνοκυπριακής και Τουρκοκυπριακής κοινότητας.

Την εποχή που διεξήγοντο οι διαπραγματεύσεις για το Σχέδιο Ανάν, υποστηρίξαμε προγράμματα που είχαν σκοπό να εξηγήσουν τους όρους του κατ' ανάγκη πολύπλοκου σχεδίου με σαφή κατανοητή γλώσσα. Για παράδειγμα, προσφέραμε χρηματοδότηση για έρευνα, τη διατύπωση και την εκτύπωση του «Οδηγού των Πολιτών για το Σχέδιο Ανάν.» Η Πράσινη Βίβλος, όπως έγινε γνωστή, προσφέρθηκε στην Ελληνική, Τουρκική, και Αγγλική Γλώσσα. Δεν αποκρύψαμε την υποστήριξή μας στην προσπάθεια αυτή.

Είμαστε δικαιολογημένα υπερήφανοι για τις προσπάθειες υποστήριξης που παρέχουμε στις διακοινοτικές δραστηριότητες στην Κύπρο. Ισχυρισμοί ότι οι ΗΠΑ άμεσα ή έμμεσα πλήρωσαν κόσμο για να υποστηρίξει το Σχέδιο είναι προσβλητικοί και παντελώς ανυπόστατοι».

Πρεσβεία ΗΠΑ στην Αθήνα:
Οι Ελληνες δημοσιογράφοι «είναι απλά αργυρώνητοι»

Οι Αμερικανοί στόχευαν πάντα τον δημοσιογραφικό κόσμο της Ελλάδας και έκαναν πολλές προσπάθειες για να τον «αλώσουν» χωρίς να υπάρχει απόδειξη ότι τα κατάφεραν. Σε απόρρητο έγγραφο με ημερομηνία 12 Ιουνίου 1981, ο Αμερικανός πρέσβης Μακλόσκι γράφει στον τότε υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, Αλεξάντερ Χέιγκ, τα εξής προσβλητικά και απαράδεκτα για τους Ελληνες δημοσιογράφους:

«Από το 1974, ο αντιαμερικανισμός έχει καταστεί πια αξιοσέβαστος, όπως και διάφορες αριστερές θέσεις γενικά. Παρακινούμενοι από τα ανεύθυνα μέσα ενημέρωσης, πολλοί Ελληνες, και ειδικά οι νέοι, είναι πρόθυμοι να κατηγορήσουν τις ΗΠΑ ή/και το ΝΑΤΟ για πολλά από τα προβλήματα της Ελλάδας. Οι αντίπαλοί μας έχουν εκμεταλλευτεί έξυπνα τη ροπή των Ελλήνων να επιρρίπτουν ευθύνες σε άλλους για τις δικές τους ανεπάρκειες. Ο Τύπος είναι ιδιαίτερα ευάλωτος σε αθέμιτη εκμετάλλευση και δεκτικός σε σκανδαλοθηρίες, παρουσιάζοντας την αμερικανική κυβέρνηση και τις δραστηριότητες με το χειρότερο δυνατό τρόπο. Ο απλός Ελληνας αναγνώστης τείνει να πιστεύει ό,τι βλέπει τυπωμένο. Επί πλέον, όταν κάτι εμφανισθεί στον Τύπο, είναι αδύνατο να διαψευσθεί.

Μάθημα αξιών
Ως φυσικό επακόλουθο του Β (Σ.Σ.: του παραπάνω), πολλοί Ελληνες δημοσιογράφοι είναι πρόθυμοι να χρησιμοποιηθούν ως αγωγοί. Μερικοί ίσως είναι πεπεισμένοι ιδεολόγοι. Οι περισσότεροι είναι απλά αργυρώνητοι (simply venal). Αυτή η τάση είναι επικρατέστερη τώρα που οι σχέσεις με τους κομμουνιστές δεν είναι πια ταμπού».

Στη συνέχεια ο Αμερικανός πρέσβης αναφέρει τα εξής ανταποκρινόμενος στην εισήγηση της Ουάσιγκτον για την εισαγωγή ενός προγράμματος το οποίο φαίνεται να έχει σχέση με την αντιμετώπιση των Σοβιετικών:

« 9. Η κυβέρνηση της Ελλάδος είχε, όντως, επιβάλει στο παρελθόν κάποιους περιορισμούς για τους Σοβιετικούς διπλωμάτες, αλλά η εντύπωσή μας είναι ότι δεν εφαρμόζονται αυστηρά σε αυτή τη φάση. Επιπλέον, έχουν υπό παρακολούθηση κάποια μέλη της σοβιετικής αποστολής εδώ, ειδικά στρατιωτικούς, και συνεχίζουν να ερευνούν το παρελθόν νέο-αφιχθέντων Σοβιετικών. Η σοβιετική επέμβαση στο Αφγανιστάν, καθώς και η πιθανότητα σοβιετικής επέμβασης στην Πολωνία έχουν αναβιώσει την ελληνική συνειδητοποίηση μιας σοβιετικής απειλής. Οι Σοβιετικοί και οι ανατολικο-ευρωπαίοι, όμως, συνεχίζουν τη δραστηριότητά τους εδώ, ειδικά στους δημοσιογραφικούς κύκλους. Μερικοί συντάκτες μας έχουν πει ότι οι Σοβιετικοί κυκλοφορούν τακτικά σε δημοσιογραφικές αίθουσες τα βράδια με υλικό έτοιμο για δημοσίευση. Αρκετά από αυτά είναι ιδιαίτερα άξεστα/χοντροκομμένα για να χρησιμοποιηθούν, αλλά αρκετά σχόλια καταγράφονται. Πιο υπεύθυνα στοιχεία της ελληνικής κοινωνίας γνωρίζουν για την δραστηριότητα αυτή, και μάλλον θα θέλανε να σταματήσει.

10. Για τους λόγους που αναφέραμε παραπάνω, η ελληνική κυβέρνηση θα ήταν ιδιαίτερα ευαίσθητη με ένα πρόγραμμα τέτοιου είδους, και πιστεύουμε ότι οποιαδήποτε προσέγγιση των Ελλήνων θα πρέπει να γίνει μέσω των καναλιών μυστικών υπηρεσιών (intelligence channels), την ΕΚ και το ΝΑΤΟ. Εχουμε επισημάνει μια αυξανόμενη τάση των Ελλήνων να καθοδηγούνται από το πώς οι εταίροι τους στην ΕΚ αντιδρούν σε κάποιο συγκεκριμένο πρόβλημα.

Σε μια περίπτωση σαν αυτή, θα επιφυλάσσονταν του δικαιώματος να διαφωνήσουν με τους εταίρους τους στην ΕΚ, ενώ αν η ΕΚ δεν εγκρίνει ομόφωνα για να στηρίξει το πρόγραμμα, αυτό θα δώσει την ευκαιρία στην Ελλάδα να γαντζωθεί από αυτό και να αρνηθεί. Πολύ προς τα έξω, η Ελλάδα δεν θα προχωρούσε με το πρόγραμμα αυτό περισσότερο από ότι οι μεγαλύτερες χώρες της ΕΚ. Εχουμε ήδη επισημάνει ότι η Ελληνες εκτιμούν προγράμματα που γίνονται μέσω ΝΑΤΟ και μερικές φορές ανταποκρίνονται περισσότερο σε μια πρωτοβουλία του ΝΑΤΟ από ό,τι με ένα διμερές διάβημα. Αναφέροντας το πρόγραμμα αυτό στο βήμα του ΝΑΤΟ και της ΕΚ, θα καθησύχαζε συμμάχους που θα ήταν διστακτικοί να συμμετάσχουν ότι δεν είναι μόνοι τους στην προσπάθεια αυτή, και πιστεύουμε ότι αυτό θα ενίσχυε την πρωτοβουλία αυτή».

ΜΙΧΑΛΗΣ ΙΓΝΑΤΙΟΥ - ΝΙΚΟΣ ΜΕΛΕΤΗΣ

ΕΘΝΟΣ

ΚΟΓΚΑΛΙΔΗΣ-ΧΑΡΡΥ ΚΛΥΝΝ... ΕΜΟΡΦΑ!!!

ΣΤΟΝ ΠΕΖΟΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΚΑΛΑΜΑΡΙΑΣ

Τα «γυρίζει» ο Μπουτάρης για Νεότουρκους

Βήματα πίσω κάνει ο νεοεκλεγείς δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης μετά τις έντονες αντιδράσεις που προκάλεσε συνέντευξή του, όπου δήλωνε ότι σκοπεύει να εγκαταστήσει μνημείο Νεότουρκων στην πλατεία Ελευθερίας.

Προκειμένου να κατευνάσει τα πνεύματα και τις αντιδράσεις, πριν καλά καλά αναλάβει το δημαρχιακό θώκο, ο νέος δήμαρχος με ανακοίνωση του δηλώνει τώρα ότι «ποτέ δεν εκφράστηκε διάθεση για εγκατάσταση μνημείου Νεοτούρκων, καμία πρόταση ή διάθεση για ανέγερση τέτοιου μνημείου δεν υπάρχει από την επερχόμενη Δημαρχιακή Αρχή».

«Η ανάδειξη της ιστορικής αλήθειας της σχετικής με την πολυπολιτισμική ταυτότητα της πόλης στο παρελθόν, δεν συνδέεται αυτομάτως με την ανέγερση μνημείου Νεοτούρκων. Ούτως η άλλως στην πλατεία Ελευθερίας υπάρχει ήδη μνημείο για το Εβραϊκό ολοκαύτωμα και ορθώς υπάρχει. Δεν υπάρχει πρόθεση να γεμίσουμε τους δημόσιους χώρους με μνημεία» σημειώνει χαρακτηριστικά στην ανακοίνωση ο νέος δήμαρχος, αναιρώντας ουσιαστικά όσα ανέφερε στη συνέντευξή που έδωσε στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία-και «προς αποκατάσταση της αλήθειας», όπως τονίζεται.

Στη σημερινή ανακοίνωση ο κ.Μπουτάρης προτείνει να τοποθετηθεί μια διακριτική, όπως τη χαρακτηρίζει, πλακέτα ενημέρωσης. «Η Πλατεία Ελευθερίας σχετικά με τη σύνδεσή της με τους Νεότουρκους, θα μπορούσε να αποκτήσει μια διακριτική πλακέτα ενημέρωσης, κάτι που εξελικτικά θα αποκτήσουνόλα τα σημεία ιστορικής σημασίας της πόλης. Αυτό συναντάται στις πόλεις με ιστορικό παρελθόν προκειμένου να ενημερώνονται κάτοικοι και επισκέπτες», υπογραμμίζεται.

Ο νεοεκλεγείς δήμαρχος απαντά έτσι στην έντονη αντίδραση της Παμποντιακής Ομοσπονδίας Ελλάδος που με χθεσινή ανακοίνωση εξέφρασε την αδιάλλακτη αντίθεσή της «να αποδοθούν τιμές σε γενοκτόνους», όπως χαρακτηριστικά ανέφερε.

«Οι Πόντιοι συμπολίτες μας πρέπει να είναι σίγουροι ότι η επερχόμενη δημαρχεία σέβεται και τιμά το παρελθόν και τα δεινά του Ποντιακού ελληνισμού, όπως σέβεται και τιμά κάθε πολύτιμο πληθυσμιακό κομμάτι αυτής της πόλης. Ο σεβασμός αυτός είναι ανεξάρτητος από την ευνόητη διάθεση τουριστικής αναβάθμισης και ανάπτυξης της πόλης, η οποία συνδέεται, προφανώς, και με την επίσκεψη Ισραηλινών και Τούρκων», καταλήγει η ανακοίνωση Μπουτάρη.

Υπενθυμίζεται ότι στη συνέντευξή του στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία, στις 19 Νοεμβρίου, ο κ. Μπουτάρης ανέφερε: «Είναι μερικά πράγματα που δεν τα ξέρει η Θεσσαλονίκη γιατί δεν διαβάζει Ιστορία. Η πλατεία Ελευθερίας ονομάστηκε έτσι από τον Κεμάλ Ατατούρκ. Εκεί ξεκίνησε η Επανάσταση των Νεότουρκων. Στην πλατεία αυτή σκοπεύω να κάνω υπόγειο πάρκινγκ τετραώροφο και επάνω μνημεία για τους Εβραίους Θεσσαλονικείς μάρτυρες και την Επανάσταση των Νεότουρκων».

Αναρτήθηκε από Theophilos Kotsidis 

AKOMA ZOYME…

ΠΟΝΤΙΑΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΑΓΓΕΛΕ Μ' ΑΡΧΕΣΤΡΑΤΗΓΕ ΚΑΤΗΒΑ ΕΠΑΡ ΤΟ ΨΟΠΟ Μ' ΚΑΛΙΟΤΖΙΔΗΣ-ΛΑΦΑΖΑΝΙΔΗΣ

Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου απο τους Νεότουρκους

ME ΑΦΟΡΜΗ ΤΙΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΕΚΛΕΓΜΕΝΟΥ ΔΗΜΑΡΧΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΓΙΑΝΝΗ ΜΠΟΥΤΑΡΗ ΠΕΡΙ ΑΝΕΓΕΡΣΗΣ ΜΝΗΜΕΙΟΥ ΝΕΟΤΟΥΡΚΩΝ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ...

 

Από τον Κώστα Φωτιάδη

Γενοκτονίες, γενοκτονίες, γενοκτονίες. Σ ένα μωσαικό απο αίμα και θάνατο με αρχιμακελάρη τον  Μουσταφά Κεμάλ, έχει οικοδομηθεί η γειτονική Τουρκία. Η πρόσφατη αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων απο τις ΗΠΑ, ξυπνάει στις μνήμες μας τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου.

Ο καθηγητής και Ιστορικός του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου κ. Κώστας Φωτιάδης έχει αφιερώσει τη ζωή του στην αιματοβαμμένη Οδύσσεια του Ποντιακού Ελληνισμού. Το κείμενο που αναδημοσιεύουμε απο την Ιστοσελίδα του www.pontos-genoktonia.gr/textsDetails.php?textsid=6, αποκαλύπτει το μεγαλείο του Ποντιακού Ελληνισμού αλλά και την πέρα απο τ ανθρώπινα βαρβαρότητα των Τούρκων που εξολόθρευσαν πάνω απο 350000 Ποντίους και οδήγησαν στον ξεριζωμό τους. Πρόκειται για μια συγκλονιστική καταγραφή>

Ο Ελληνισμός του Πόντου. Πολιτισμός και γενοκτονία.

Ο Ελληνισμός του Πόντου. Πολιτισμός και γενοκτονία.

1. Εισαγωγή

     Η ιστορία του Ελληνισμού του Εύξεινου Πόντου, ξεκινά από το μύθο, από τότε που ο Φρίξος και η Έλλη ταξίδεψαν πάνω στο Χρυσόμαλλο Δέρας για να αποφύγουν τη θυσία τους από τους θεούς του Ολύμπου. Ακολούθησε ο θάνατος της Έλλης και ο Φρίξος με την άφιξή του στην Κολχίδα ανέθεσε τη φύλαξη του πολύτιμου Δέρατος στο βασιλιά Αιήτη. Η Αργοναυτική εκστρατεία, με τον Ιάσονα και πλήρωμα απ' όλες τις ελληνικές πόλεις, αποτέλεσε την προσπάθεια για την κτήση του Χρυσόμαλλου Δέρατος και την απόπειρα για εποικισμό της περιοχής, που αρχίζει αμέσως μετά τον Τρωικό πόλεμο, το 1100 π.Χ.

2. Οι ελληνικές αποικίες

    Η Μίλητος είναι η πρώτη πόλη της Ιωνίας που επικοινωνεί με τον Εύξεινο Πόντο, δημιουργώντας αποικίες οι οποίες σύντομα μετεξελίχθηκαν σε σημαντικές πόλεις. Η Σινώπη (ιδρύθηκε το 785 π. Χ), η Τραπεζούντα (756 π.Χ), η Κερασούντα (700 π.Χ), η Αμισός (Σαμψούντα- 600 π.Χ), η Οδησσός, το Παντικάπαιον, η Διοσκούρια (Σοχούμι), η Πιτιούντα, η Αρχαιόπολις, είναι μερικές από αυτές.

3. Η βυζαντινή και η μεταβυζαντινή περίοδος

    Στη βυζαντινή περίοδο αναπτύσσεται η ελληνική ταυτότητα, αλλά ο Εύξεινος Πόντος συνεχίζει να αποτελεί το χώρο όπου υπάρχουν αντιπαραθέσεις της αυτοκρατορίας με τους Άραβες, Πέρσες, Τούρκους, Σελτζούκους και την αναδυόμενη Ρωσία. Με την κατάληψη της Κωνσταντινουπόλεως από τους Φράγκους το 1204, δημιουργείται η αυτοκρατορία της Τραπεζούντας από τους Κομνηνούς.

    Οι Οθωμανοί ταύτισαν τον Εύξεινο Πόντο, με τα πιο σημαντικά τους συμφέροντα, αφού προσέφερε ασφάλεια και επιπλέον ήταν ο χώρος σύνδεσης με τους πόρους του Καυκάσου και της Κασπίας, ενώ η Ρωσία θα κυριαρχήσει μετά το ρωσοτουρκικό πόλεμο και τη συνθήκη του Κιουτσούκ Καιναρτζή (1774). Οι Έλληνες της περιοχής ανακτούν την πίστη τους και συμμετέχουν στη Φιλική Εταιρεία η οποία ξεκινά στην Οδησσό με αρχηγός το γόνο μίας διακεκριμένης Ποντιακής οικογένειας, τον Αλέξανδρο Υψηλάντη.

4. Η Ποντιακή αναγέννηση.

    Από το 1100 π.Χ. έως το 1923 μ.Χ., ο Ελληνισμός του Πόντου υπήρξε ένα από τα σπουδαιότερα τμήματα του έθνους. Σ΄ όλη τη διάρκεια της παρουσίας των Ελλήνων στην περιοχή, αναδείχθηκαν μορφές όπως ο Διογένης, ο Ηρακλείδης ο πολιτικός, ο Διϊφιλος, ο Στράβωνας, και αργότερα οι Καρατζάδες, Μουρούζηδες, Γαβράδες, οι Υψηλάντηδες, ο Πασσαλίδης, ο Καπετανίδης, ο Κωνσταντινίδης, ο Καπετάν Ευκλείδης, κ.ά. Η οικονομική ανάκαμψη του Ποντιακού Ελληνισμού συνδυάστηκε με τη δημογραφική άνοδο.

    1865 οι Έλληνες του Πόντου ήταν 265.000 άτομα

    1880 οι Έλληνες του Πόντου ήταν 330.000 άτομα.

    Ποντιακός Ελληνισμός στις αρχές του 20ου αιώνα αριθμούσε, σύμφωνα με υπολογισμούς του Οικουμενικού Πατριαρχείου και των Οθωμανικών αρχών 600.000 περίπου άτομα.

    Την ίδια περίοδο στη νότια Ρωσία, στην περιοχή του Καυκάσου, κατοικούσαν περίπου 150.000 Πόντιοι, που είχαν μετοικίσει εκεί μετά την άλωση της Τραπεζούντας.

    Οι κυριότερες πόλεις του Πόντου ήταν η Τραπεζούντα η Κερασούντα, η Τρίπολη, τα Κοτύωρα, η Αμισός (Σαμψούντα), η Σινώπη, η Νικόπολη, η Αργυρούπολη και η Αμάσεια.

    Η περιοχή ήταν χωρισμένη στις εξής 6 μητροπόλεις: 1. Τραπεζούντας. 2. Ροδοπόλεως. 3. Κολωνίας. 4. Χαλδίας - Κερασούντας. 5. Νεοκαισάρειας και 6. Αμάσειας ενώ υπήρχαν 376 σχολεία, 386 δασκάλους και 23.600 μαθητές. Σε όλη την περιοχή λειτουργούσαν 1.047 σχολεία με 1.247 δασκάλους και 75.953 μαθητές και μαθήτριες. Ακόμη υπήρχαν 1.131 ναοί, 22 μοναστήρια, 1.647 παρεκκλήσια και 1.459 κληρικοί.

5. Οι Κρυπτοχριστιανοί

    Μετά την άλωση της Τραπεζούντας παρουσιάσθηκε το φαινόμενο του Κρυπτοχριστιανισμού. Όπως γράφει ο Μητροπολίτης Τραπεζούντος και μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Χρύσανθος, οι εξισλαμισμοί στον Πόντο πραγματοποιήθηκαν την περίοδο 1648- 1687 από τις πιέσεις των φεουδαρχών. Στη συνέχεια το φαινόμενο του κρυπτοχριστιανισμού εντάθηκε αφού η καταπίεση από τους Οθωμανούς ήταν μεγαλύτερη, με αποτέλεσμα να σημειώνονται ολοένα και περισσότερες προσχωρήσεις προς το Ισλάμ.

    Μετά την αναγκαστική προσφυγιά των Ποντίων από τις εστίες τους το 1922, σήμερα στην Τουρκία υπάρχουν ακόμη άτομα που είναι κρυπτοχριστιανοί, ενώ μιλούν ή καταλαβαίνουν την ποντιακή διάλεκτο. Τα μέλη αυτής της πληθυσμιακής ομάδας βρίσκονται σε διάφορα μέρη της Τουρκίας καθώς και στο εξωτερικό ως μετανάστες (κυρίως Γερμανία). Οι ποντιόφωνοι -κρυπτοχιστιανοί που ζουν στην Τουρκία αντιμετωπίζουν προβλήματα αφού δεν επιτρέπεται να ομιλείται η γλώσσα τους, να μεταφέρονται τα έθιμά τους, ενώ οι κρατικές υπηρεσίες ασκούν πιέσεις γεγονός που προκάλεσε την παρέμβαση μη κυβερνητικών οργανώσεων που ζήτησαν την ελευθερία δράσης και σκέψης.

6. Η Γενοκτονία

    Οι Πόντιοι από το 1461 και έπειτα γνώρισαν διωγμούς και προσπάθειες για το εξισλαμισμό και εκτουρκισμό. Η απόφαση για την εξόντωση των Ελλήνων (και Αρμένιων) πάρθηκε από τους Νεότουρκους το 1911, εφαρμόστηκε κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου και ολοκληρώθηκε από το Μουσταφά Κεμάλ στην περίοδο 1919 - 1923.

    Τον Δεκέμβριο του 1916 εκπονήθηκε από τους Εμβέρ και Ταλαάτ, ηγέτες των Νεότουρκων, σχέδιο εξαφάνισης των Ποντίων που προέβλεπε, «άμεση εξόντωση μόνον των ανδρών των πόλεων από 16-60 ετών και γενική εξορία όλων των ανδρών και γυναικοπαίδων των χωριών στα ενδότερα της Ανατολής με πρόγραμμα σφαγής και εξόντωσης». Η ήττα της Τουρκίας από τις δυνάμεις της Αντάντ έφερε μια προσωρινή ανάπαυλα στο σχέδιο εξόντωσης των Ελλήνων.

    Η νέα τουρκική κυβέρνηση υποχρεώθηκε να δώσει άδειες επιστροφής σε όσους εξόριστους είχαν επιβιώσει. Η διεθνής τάση μετά την λήξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου για την αυτοδιάθεση των λαών, δημιούργησε προσδοκίες και στον Ελληνισμό του Πόντου. Εξέχοντες Πόντιοι συνέλαβαν την ιδέα της δημιουργίας της Ανεξάρτητης Δημοκρατίας του Πόντου. Με υπομνήματα και παραστάσεις προς τους εκπροσώπους των Μεγάλων Δυνάμεων, προτείνουν τη δημιουργία κρατικής οντότητας σχέδιο όμως που δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ.

    Αντίθετα με την αποβίβαση του Μουσταφά Κεμάλ στη Σαμψούντα την 19 Μαΐου 1919, αρχίζει η δεύτερη και σκληρότερη φάση της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. Ελάχιστο μέτρο αντίδρασης στην προμελετημένη γενοκτονία υπήρξε το αντάρτικο του Πόντου, όπου οι Έλληνες στις ορεινές κυρίως περιοχές αντιστάθηκαν στις δολοφονίες.

    Η Μαύρη Βίβλος του Κεντρικού Συμβουλίου των Ποντίων αναφέρει σχετικά με τη γενοκτονία τα εξής: «οι σφαγέντες και οπωσδήποτε εξολοθρευθέντες Έλληνες του Πόντου από το 1914 μέχρι το 1922 ανέρχονται εις τους εξής αριθμούς»: Περιφέρεια Αμασείας : 134.078, Περιφέρεια Ροδοπόλεως :17.479, Περιφέρεια Χαλδείας - Κερασούντας: 64.582, Περιφέρεια Νεοκαισαρείας: 27.216, Περιφέρεια. Τραπεζούντας:38.435, Περιφέρεια Κολωνίας: 21.448: Σύνολο: 303.238 άτομα». Μέχρι την άνοιξη του 1924 το μαρτυρολόγιο των Ποντίων περιέλαβε ακόμα 50.000 θύματα, συνολικά δηλαδή ο αριθμός των Ποντίων που δολοφονήθηκαν έως το Μάρτιο του 1924 ήταν 353.000, ποσοστό που ξεπερνάει το 50% του συνολικού πληθυσμού των Ποντίων.

    Η γενοκτονία ανάγκασε τους Πόντιους να εγκαταλείψουν τις εστίες τους και να μετοικήσουν στην Ελλάδα, στην ΕΣΣΔ (εκεί διώχθηκαν από το σταλινικό καθεστώς την περίοδο του μεσοπολέμου), το Ιράν, στη Συρία, και αλλού (Αυστραλία, ΗΠΑ).

7. Η σημασία της 19ης Μαΐου, της ημέρας μνήμης της γενοκτονίας

    Είναι γεγονός ότι η διερεύνηση της γενοκτονίας των Ποντίων αποτέλεσε ένα ζήτημα ταμπού. Το ελληνοτουρκικό σύμφωνο φιλίας του 1930, η ένταξη της Ελλάδας και της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ το 1952 και η αποκαλούμενη «ελληνοτουρκική φιλία», αποτέλεσαν σημεία σταθμοί για το Ποντιακό ζήτημα. Είναι αυτές οι παράμετροι «που η Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού δεν απέκτησε τη δικαίωση που επιβαλλόταν να αποκτήσει», όπως αναφέρει ο Κ. Φωτιάδης σε σχετικό του έργο. Αφενός γιατί το πολιτικό κλίμα δεν επέτρεψε να διερευνηθεί το έγκλημα των δολοφονιών εναντίων των Ελλήνων, αφετέρου όταν αυτό έγινε μετά από πρωτοβουλία πολιτικών και επιστημόνων, αντιμετώπισε ένα εχθρικό περιβάλλον. Ωστόσο μετά από αγώνες και προσπάθειες πολλών ετών από Πόντιους της δεύτερης γενιάς, το Ελληνικό κοινοβούλιο θέσπισε το 1994 την 19η Μαΐου ως «Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο Μικρασιατικό Πόντο».

    Έτσι μέχρι σήμερα την γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου σε επίπεδο κρατικής οντότητας έχει αναγνωρίσει μόνο η Βουλή των Αντιπροσώπων της Κυπριακής Δημοκρατίας, και σε επίπεδο ομοσπονδιακό οι πολιτείες των ΗΠΑ, Νέα Υόρκη (19/5/2002), New Jersey (2/9/2002), Columbia (8/12/2002), South Carolina (10/1/2003), Georgia (3/2/2003), Pennsylvania (12/12/2003), Cleveland (11/5/2005) , ενώ την υπόθεση έχει απασχολήσει το Οικονομικό και Κοινωνικό Συμβούλιο του ΟΗΕ , και τον Οργανισμό για την Ασφάλεια και την Συνεργασία στην Ευρώπη..

8. Ο Ποντιακός Ελληνισμός σήμερα

    Η παρουσία των Ελλήνων στον Εύξεινο Πόντο πέρασε από το μύθο στην πραγματικότητα. Ο Ελληνισμός ανέπτυξε μια μεγάλη πολιτιστική, πνευματική και οικονομική παρουσία, από το θρησκευτικό στοιχείο και την πολιτισμική συνεισφορά, μέχρι την εμπορική και πολιτική δραστηριότητα. Η παρουσία του Ελληνισμού στον Εύξεινο Πόντο, η οποία διακόπηκε από τη γενοκτονία επέδρασε καταλυτικά σε όλες τις πολιτικές και κρατικές οντότητες που εμφανίσθηκαν στην περιοχή. Σήμερα στην Ελλάδα και τη Διασπορά, οι Πόντιοι είναι περίπου ενάμιση εκατομμύριο, που συνεισέφεραν και συνεχίζουν να συνεισφέρουν στην ανάπτυξη του ελλαδικού χώρου και των τόπων όπου ζουν. Αγωνίζονται για την αναγνώριση της γενοκτονίας, προσπαθούν να διασώσουν την κληρονομιά τους, καλλιεργούν την παράδοσή τους και ζουν και πορεύονται με οδηγό την ποντιακή ζωή και συνέχεια.

    Ο Ποντιακός Ελληνισμός, που καθ’ όλη τη διάρκεια των αιώνων αυτών που πέρασαν από τους αρχαιότατους χρόνους κράτησε αλώβητη την Ελληνικότητά του και ανέπτυξε την οικονομία του, κατέφυγε στα ενδότερα ορεινά της χώρας, μέχρι το 1922 που ξεριζώθηκε από τη γη του. Δίδαξε και διέδωσε Πολιτισμό, αλλά σφαγιάστηκε. Διώχτηκε, ξεριζώθηκε. Έκανε την κοινωνία του να ευημερήσει, αλλά αντιμετώπισε την καταστροφή. Η ιστορία του Ποντιακού Ελληνισμού αποτελεί σημαντικό κομμάτι της ιστορικής διαδρομής των Ελλήνων.

    Όσοι Έλληνες από τη Μικρά Ασία και τον Πόντο κατάφεραν να επιζήσουν από τις απάνθρωπες Εθνικές εκκαθαρίσεις που πραγματοποίησαν οι Τούρκοι,

ήρθαν ως πρόσφυγες στον Ελληνικό χώρο.

    Όσοι, δηλαδή, έμειναν ζωντανοί μετά τις σφαγές, την πείνα και τη δίψα που αντιμετώπισαν, τους διωγμούς από το καθεστώς του Κεμάλ, που εξολόθρεψε όσο μπόρεσε το Χριστιανικό κόσμο.

Το κάψιμο τόσων αθώων ανθρώπων, γυναικών, παιδιών και γέρων, Ελλήνων του Πόντου που έπεσαν θύματα μιας απάνθρωπης εθνοκάθαρσης και υποχρεώθηκαν να εκπατριστούν και να εγκατασταθούν σαν πρόσφυγες στον κορμό της μητροπολιτικής Ελλάδος με τη συνθήκη της Λωζάνης.

    Η εκρίζωση αυτή των Ελλήνων του Πόντου είναι από τα πρωτοφανή εγκλήματα στην ανθρώπινη ιστορία. Ύστερα από 27 αιώνες ζωής, ένας λαός ξεριζώθηκε από τη γη του αφήνοντας πίσω του πατρογονικές εστίες, σπίτια, εκκλησίες, τάφους προγόνων. Μόνο η Παναγιά Σουμελά ήταν σκέπη τους, όταν  εγκατέλειψαν όλα και μετέφεραν μαζί τους το αρχαιοπρεπές γλωσσικό τους ιδίωμα, τον πλούτο των παραδοσιακών τους κληρονομημάτων και τον ομαδικό λαϊκό χαρακτήρα τους. Ρίχτηκαν στις ακτές της Ελλάδος και καλλιέργησαν την παράδοσή τους.

Η Μακεδονία, η Θράκη, οι μεγάλες ελληνικές πόλεις, η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη κ.α. είναι μερικές από τις περιοχές, όπου ρίζωσαν οι πόντιοι πρόσφυγες.

9. Απόψεις για την Γενοκτονία των Ποντίων .

    Η Γενοκτονία των Ποντίων αδελφών μας είναι ένα αυταπόδεικτο γεγονός διότι υπάρχουν ακόμα ζωντανές πιστοποιήσεις και δεν χρειάζεται άλλων μαρτυρία, διότι δυστυχώς ή ευτυχώς υπάρχουν τα φιλμαρισμένα ντοκουμέντα και οι φωτογραφίες. Παρακάτω παραθέτουμε τις καταγεγραμμένες απόψεις ατόμων που έπαιξαν σοβαρό ρόλο και δια της γραφίδας τους  πιστοποίησαν ότι το κεμαλικό κίνημα χαρακτηριζόταν από φανατικό, επιθετικό και επεκτατικό εθνικισμό   

Όπως γράφει ο Νίκος Ψυρρούκης: «Η προσεκτικότερη μελέτη του κεμαλισμού μάς πείθει ότι πρόκειται για βαθιά αντιλαϊκή και αντιδημοκρατική θεωρία. Ο φιλοναζισμός και άλλες αντιδραστικές δοξασίες είναι νομοτελειακή εξέλιξη του κεμαλισμού... Ακόμα και οι κεμαλικές μεταρρυθμίσεις γίνονται με διοικητικές αποφάσεις από πάνω. Περιφρονούν τις πολιτιστικές παραδόσεις του τουρκικού λαού, εκφράζουν το σύμπλεγμα κατωτερότητας των Τούρκων αστών».

Το τέλος του 1921 σφραγίστηκε από τις φοβερές ωμότητες στον μικρασιατικό Πόντο, και ο Βρετανός αρμοστής στην Κωνσταντινούπολη σερ Horace Rumbold πληροφορεί τον υπουργό Εξωτερικών Curzon: «Οι Τούρκοι φαίνεται ότι δρουν βάσει προμελετημένου σχεδίου για την εξόντωση των μειονοτήτων... Όλοι οι άνδρες ηλικίας άνω των 15 ετών της περιφερείας Τραπεζούντος και της ενδοχώρας εκτοπίστηκαν στα εργατικά τάγματα του Ερζερούμ, Καρς και Σαρήκαμις».

Βασισμένος σε μια σειρά επισήμων αναφορών ο Βρετανός πρωθυπουργός Λόιντ Τζορτζ προβαίνει σε δημόσιες δηλώσεις στη Βουλή των Κοινοτήτων (House of Commons. The Parliamentary Debates), Fifth Series, τόμ. 157): «...(στον Πόντο) δεκάδες χιλιάδες (Έλληνες) άνδρες, γυναίκες και παιδιά απελαύνονταν και πέθαιναν. Ήταν καθαρή ηθελημένη εξολόθρευση. "Εξολόθρευση" δεν είναι δικιά μου λέξη. Είναι η λέξη που χρησιμοποιεί η Αμερικανική Αποστολή».

Ο Πρωθυπουργός της Αγγλίας σερ Γουίνστον Τσόρτσιλ στο βιβλίο του The World Crisis, τόμ. V, γράφει: «... οι φοβεροί εκτοπισμοί των Ελλήνων από την Τραπεζούντα και τη Σαμψούντα, που είχαν γίνει το φθινόπωρο του 1921, έφταναν τώρα για πρώτη φορά στην Ευρώπη».

Ο Αμερικανός ταγματάρχης Γιόουελ δίνει μια εικόνα του μικρασιατικού Πόντου το 1921: «Πτώματα, πτώματα σε όλο το μήκος της πορείας των  εκτοπιζομένων... Φρίκη και πτώματα».

Ο Αμερικανός δημοσιογράφος Γκίμπονς γράφει: «Η πεδιάδα της Μαλάτειας ήταν στρωμένη με πτώματα Ελλήνων ».

Μαρτυρίες Σοβιετικών : Οι σοβιετικοί που υπήρξαν οι βασικοί σύμμαχοι του κεμαλικού εθνικισμού τα πρώτα χρόνια της εμφάνισής του. Είναι οι πιθανότητες οι μπολσεβίκοι να αντάλλαξαν με τον τρόπο αυτό την υποστήριξη του παντουρκιστικού κινήματος που δρούσε στη Ρωσία στην Οκτωβριανή τους Επανάσταση. Για αυτό τον λόγο οι σοβιετικοί λοιπόν προμήθευσαν τους κεμαλικούς με όπλα, χρήματα, στρατιωτικούς συμβούλους. Η τουρκική αντεπίθεση στο μικρασιατικό μέτωπο κατά των ελληνικών στρατευμάτων το 1921, οργανώθηκε από τον Μ. Φρούνζε, στρατιωτικό απεσταλμένο των σοβιετικών. Κατά συνέπεια, η μαρτυρία των αποσταλμένων αυτών έχει ιδιαίτερη αποδεικτική σημασία.

O Φρούνζε, έδωσε μια από τις ελάχιστες μαρτυρίες για τους ηττημένους αντάρτες: «Συναντήσαμε μια μικρή ομάδα από 60-70 Έλληνες, οι οποίοι μόλις είχαν καταθέσει τα όπλα. Όλοι τους είχαν εξαντληθεί στο έπακρο... Άλλοι έμοιαζαν κυριολεκτικά με σκελετούς. Αντί για ρούχα κρέμονταν από τους ώμους τους κάτι απίθανα κουρέλια. Στο κέντρο της ομάδας βρίσκονταν ένας ψηλός κι' αδύνατος παπάς, φορώντας το καλυμαύχι του... Φυσούσε κρύος αέρας και όλη η ομάδα κάτω από τα σπρωξίματα των συνοδών-στρατιωτών, κατευθυνόταν με πηδηματάκια προς τη Χάβζα. Μερικοί όταν μας αντίκρυσαν, άρχισαν να κλαίνε δυνατά ή μάλλον να ουρλιάζουν, μια και ο ήχος που ξέφευγε από τα στήθη τους, έμοιαζε περισσότερο με ουρλιαχτό κυνηγημένου ζώου» . Ο Φρούνζε περιέγραψε και άλλο ένα περιστατικό. Όταν περνούσαν δίπλα από μια ομάδα αιχμάλωτων Ελλήνων στη Μερζιφούντα, ένας από τους αιχμαλώτους φώναξε στη σοβιετική αντιπροσωπεία ότι ήταν και αυτοί ένοχοι γιατί ενίσχυαν τον Κεμάλ και τους Τούρκους. Το συναίσθημα αυτό των ανταρτών του δυτικού Πόντου ήταν εξαιρετικά έντονο. Ο οπλαρχηγός Κισά Μπατζάκ (Κοντοπόδης) διακύρησσε: «... oι Ρώσοι κομμουνιστές δώσανε όπλα στον Κεμάλ για να χτυπήσει εμάς, του έδωσαν υποστήριξη, απελευθέρωσαν όλους τους Τούρκους στρατιώτες που είχαν συλλάβει αιχμαλώτους όταν μπήκαν στην Τραπεζούντα». Υποστήριζε ότι οι κομμουνιστές κατέδιδαν τις προσπάθειες προμήθειας οπλισμού των ανταρτών από τη Ρωσία και παρέδιδαν Πόντιους στους Τούρκους.

Ο Φρούνζε έγραφε τα εξής για την πολιτική του Τοπάλ Οσμάν: «...όλη αυτή η πλούσια και πυκνοκατοικημένη περιοχή της Τουρκίας, ερημώθηκε σε απίστευτο βαθμό. Απ' όλο τον ελληνικό πληθυσμό των περιοχών της Σαμψούντας, της Σινώπης και της Αμάσειας απόμειναν μόνο μερικές ανταρτοομάδες που περιπλανιόντουσαν στα βουνά. Εκείνος που έγινε περισσότερο γνωστός για τις θηριωδίες του ήταν ο αρχηγός των Λαζών Οσμάν Αγάς, ο οποίος πέρασε δια πυρός και σιδήρου με την άγρια ορδή του όλη την περιοχή.»

Ο Αράλοβ, σοβιετικός πρέσβης στην Άγκυρα, ενημερώθηκε στη Σαμψούντα από τον αρχιστράτηγο Φρούνζε. Ο Φρούνζε του είπε ότι είχε δει πλήθος Έλληνες που είχαν σφαγιαστεί, «βάρβαρα σκοτωμένους Έλληνες -γέρους, παιδιά, γυναίκες». Προειδοποίησε επίσης τον Αράλοβ για το τι επρόκειτο να συναντήσει πτώματα σφαγιασμένων Ελλήνων τους οποίους είχαν απαγάγει από τα σπίτια τους και είχαν σκοτώσει πάνω στους δρόμους.

Για το θέμα αυτό ο Αράλοβ είχε ιδιαίτερη συνομιλία με τον Κεμάλ. Αναφέρει ο ίδιος: «Του είπα (του Κεμάλ) για τις φρικτές σφαγές των Ελλήνων που είχε δει ο Φρούντζε και αργότερα εγώ ο ίδιος. Έχοντας υπ' όψη μου τη συμβουλή του Λένιν να μην θίξω την τουρκική εθνική φιλοτιμία, πρόσεχα πολύ τις λέξεις μου...» Ο Κεμάλ απάντησε ως εξής στις «επισημάνσεις» του Φρούνζε: «Ξέρω αυτές τις βαρβαρότητες. Είμαι κατά της βαρβαρότητας. Έχω δώσει διαταγές να μεταχειρίζονται τους Έλληνες αιχμαλώτους με καλό τρόπο... Πρέπει να καταλάβετε τον λαό μας. Είναι εξαγριωμένοι. Ποιοι πρέπει να κατηγορηθούν για αυτό; Εκείνοι που θέλουν να ιδρύσουν ένα "Ποντιακό κράτος" στην Τουρκία...»

Ο Φρούνζε στο βιβλίο του «Αναμνήσεις από την Τουρκία» γράφει: «Από τους 200.000 Έλληνες που ζούσανε στη Σαμψούντα, τη Σινώπη και την Αμάσεια έμειναν λίγοι μόνο αντάρτες που τριγυρίζουν στα βουνά. Το σύνολο σχεδόν των ηλικιωμένων, των γυναικών και των παιδιών εξορίστηκαν σε άλλες περιοχές με πολύ άσχημες συνθήκες. Πληροφορήθηκα ότι οι Τσέτες του Οσμάν Αγά (σ.τ.σ. Τοπάλ Οσμάν) έσπειραν τον πανικό στην πόλη Χάβζα. Έκαψαν, βασάνισαν και σκότωσαν όλους τους Έλληνες και Αρμένιους που βρήκαν μπροστά τους. γκρέμισαν όλες τις γέφυρες. Παντού υπήρχαν σημάδια γκρεμίσματος. Η διαδρομή από την πόλη Καβάκ προς το πέρασμα Χατζηλάρ θα μείνει για πάντα στη μνήμη μου όσο θα ζω. Σε απόσταση 30 χιλιομέτρων συναντούσαμε μόνο πτώματα. Μόνο εγώ μέτρησα 58. Σ' ένα σημείο συναντήσαμε το πτώμα μιας ωραίας κοπέλας. Της είχανε κόψει το κεφάλι και το τοποθέτησαν κοντά στο χέρι της. Σε κάποιο άλλο σημείο υπήρχε το πτώμα ενός άλλου ωραίου κοριτσιού, 7-8 χρονών, με ξανθά μαλλιά και γυμνά πόδια. Φορούσε μόνο ένα παλιό πουκάμισο. Απ' ότι καταλάβαμε, το κοριτσάκι καθώς έκλαιγε, έχωσε το πρόσωπό του στο χώμα, δολοφονημένο από το κάρφωμα της λόγχης του φαντάρου.»

Η τελευταία πράξη του δράματος γράφτηκε στη Σμύρνη, την πρωτεύουσα της Ιωνίας, τον Σεπτέμβριο του 1922, κάτω από τα απαθή βλέμματα των συμμάχων μας και ενώ ο ελληνικός στρατός είχε αποχωρήσει, εγκαταλείποντας τους Έλληνες της Ιωνίας στο έλεος των κεμαλικών στρατευμάτων. Όπως γράφει ο Γουίνστον Τσόρτσιλ: «Ο Κεμάλ γιόρτασε τον θρίαμβό του με τη μεταβολή της Σμύρνης σε τέφρα και την τεράστια σφαγή τού εκεί χριστιανικού πληθυσμού».

Η γενοκτονία των Ελλήνων στον Πόντο υπήρξε το αποτέλεσμα της απόφασης των Τούρκων εθνικιστών για επίλυση του εθνικού προβλήματος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με τη φυσική εξαφάνιση των γηγενών εθνοτήτων. Το φυσιολογικό μέλλον της Αυτοκρατορίας αυτής το είχε περιγράψει γλαφυρά η Ρόζα Λούξεμπουργκ: «Η Τουρκία δεν μπορεί να αναγεννηθεί σαν σύνολο γιατί αποτελείται από διαφορετικές χώρες. Κανένα υλικό συμφέρον, καμιά κοινή εξέλιξη που θα μπορούσε να τις συνδέσει δεν είχε δημιουργηθεί! Αντίθετα, η καταπίεση και η αθλιότητα της κοινής υπαγωγής στο τουρκικό κράτος γίνονται όλο και μεγαλύτερες! Έτσι δημιουργήθηκε μια φυσική τάση των διαφόρων εθνοτήτων να αποσπασθούν από το σύνολο και να αναζητήσουν μέσα από μια αυτόνομη ύπαρξη το δρόμο για μια καλύτερη κοινωνική εξέλιξη. Η κρίση της Ιστορίας για την Τουρκία είχε πια βγει: βάδιζε προς την διάλυση.»

Με το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, η ήττα της οθωμανικής αυτοκρατορίας προοιωνίζεται την αντικατάστασή της από έθνη-κράτη (Τουρκία στο μεγαλύτερο μέρος της Μικράς Ασίας, Ιωνία και Ανατολική Θράκη ενωμένα με την Ελλάδα, Αρμενία, Κουρδιστάν και πιθανόν ανεξάρτητος Πόντος) με βάση τους πληθυσμούς. Οι Έλληνες, οι οποίοι ήταν περισσότεροι από το ένα τέταρτο του συνολικού οθωμανικού πληθυσμού, με τη Συνθήκη των Σεβρών βρέθηκαν να ελέγχουν το ένα έκτο του οθωμανικού εδάφους, ενώ εξαιρέθηκε το έδαφος του Πόντου. Η προοπτική αυτή, που διασφάλιζε εν μέρει τους πληθυσμούς από την πλήρη εξόντωση, δεν υλοποιήθηκε τελικά. Η ελλαδική παρουσία στην Ιωνία την περίοδο 1919-1922 ουδόλως ανέτρεψε τα όσα είχαν δρομολογηθεί από το 1908. Ο τουρκικός εθνικισμός, με την ηγεσία του Κεμάλ Ατατούρκ, έδωσε την ύστατη μάχη του, βοηθούμενος από τους μπολσεβίκους, τους Ιταλούς, τους Γάλλους, τον μουσουλμανικό κόσμο και τον ελληνικό διχασμό. Οι Αμερικανοί υποστήριζαν την ακεραιότητα της Τουρκίας προσβλέποντας σε ένα μελλοντικό προτεκτοράτο.

Πιστεύοντας ότι ενημερώσαμε πλήρως, όλους τους Έλληνες και τους Απόδημους αδελφούς μας για την αναγκαιότητα της Διεθνοποίησης της Γενοκτονίας του Ποντιακού ελληνισμού και ευχαριστώντας τις πηγές από τις οποίες πήραμε τις πληροφορίες μας, θα ευχηθούμε πάλι για την μνήμη των θυμάτων της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, «Ας είναι Αιωνία η Μνήμη τους σε οποιοδήποτε χώρο και γη και είναι τα λείψανα τους».

10. Μαρτυρίες θυμάτων

Ο Χάρης Τσιρκινίδης στο βιβλίο ¨Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ¨ αναφέρει την μαρτυρία του θείου του Ευριπίδη.

«Με πολλά βάσανα επιτέλους φτάσαμε στην Κερασούντα . Η πόλη ήταν γεμάτη από ρακένδυτους πρόσφυγες που έφυγαν από την τρομοκρατία των Τούρκων της υπαίθρου και συγκεντρώνονταν στις πόλεις. Εκεί, στην Κερασούντα, μας προειδοποίησαν οι συμπατριώτες μας ότι μαζεύουν όλους τους Έλληνες και τους μεν μεγάλους τους κλείνουν στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου για να τους εξορίσουν κάθε φορά που συμπλήρωνε ο αριθμός των 250 ατόμων, τους δε μικρούς τους οδηγούν με μικρά καΐκια σ΄άγνωστα μέρη.

Στην εκκλησία δεν συμπληρώθηκε ποτέ ο αριθμός 250, γιατί εκεί χωρίς φαγητά , χωρίς νερό, μέσα στις ίδιες τους τις ακαθαρσίες, σε λίγες μέρες πέθαιναν οι περισσότεροι. Με τα ίδια μας τα μάτια είδαμε εγώ και ο αδελφός μου να μεταφέρουν τα παιδιά λίγο παρά έξω από την Κερασούντα κι εκεί να τα παραδίδουν στους άγριους Τσέτες αντάρτες. Αυτοί τα άρπαζαν από τα πόδια και χτυπούσαν τα κεφάλια τους πάνω στα μεγάλα βράχια της ακτής , μέχρι να πεθάνουν»

Ο Σάββας Κανταρτζής εξέδωσε σε βιβλίο τις φοβερές του εμπειρίες το 1975 στην Κατερίνη. Μια από τις συγκλονιστικές αφηγήσεις του αναφέρεται στην καταστροφή του χωριού Μπεϊαλαν, της περιφέρειας Κοτυώρων από τους τσέτες του Τοπάλ Οσμάν. Το Μπεϊαλάν είναι ένα από τα εκατοντάδες ελληνικά χωριά που καταστράφηκαν από τις τουρκικές συμμορίες:

"Τα χαράματα, στις 16 Φεβρουαρίου 1922, ημέρα Τετάρτη, μια εφιαλτική είδηση, ότι οι τσέτες του Τοπάλ Οσμάν έρχονται στο χωριό, έκανε τους κατοίκους να τρομάξουν και ν' αναστατωθούν. Οι άντρες, όσοι βρίσκονταν τη νύχτα στο χωριό, βιάστηκαν να φύγουν στο δάσος... Άλλοι άντρες που είχαν κρυψώνες σε σπίτια και σε στάβλους, τρύπωσαν σ' αυτές και καμουφλαρίστηκαν έτσι που να μην τους υποπτευθεί κανείς. Τα γυναικόπαιδα και οι γέροι κλείστηκαν στα σπίτια και περίμεναν με καρδιοχτύπι να δουν τι θα γίνει... Δεν πέρασαν παρά λίγα λεπτά κι' οι τσέτες , περισσότεροι από 150 έμπαιναν στο χωριό κραυγάζοντας και πυροβολώντας. Τους ακολουθούσαν τούρκοι χωρικοί από τα γειτονικά χωριά. Αυτούς τους είχαν μυήσει στο εγκληματικό σχέδιο τους και τους κάλεσαν για πλιάτσικο.

Μόλις μπήκαν οι συμμορίτες στο χωριό, η ατμόσφαιρα ηλεκτρίστηκε και ο ορίζοντας πήρε τη μορφή θύελλας που ξέσπασε άγρια. Με κραυγές και βρισιές, βροντώντας με τους υποκόπανους τις πόρτες και τα παράθυρα, καλούσαν όλους να βγουν έξω από τα σπίτια και να μαζευτούν στην πλατεία- αλλιώς απειλούσαν, θα δώσουν φωτιά στα σπίτια και θα τους κάψουν.

Σε λίγο, όλα τα γυναικόπαιδα και οι γέροι, βρίσκονταν τρέμοντας και κλαίγοντας στους δρόμους. Οι συμμορίτες με κραυγές και απειλές υποπτεύθηκαν, από την πρώτη στιγμή, το μεγάλο κακό που περίμενε όλους και δοκίμασαν να φύγουν έξω από το χωριό. Οι τσέτες, πρόβλεψαν ένα τέτοιο ενδεχόμενο και είχαν πιάσει από πριν τα μπογάζια, απ' όπου μπορούσε να φύγει κανείς. Έτσι, μόλις έφτασαν, τρέχοντας, οι κοπέλες στα μπογάζια, δέχτηκαν, από τσέτες που παραμόνευαν, πυροβολισμούς στο ψαχνό. Μερικές έμειναν στον τόπο σκοτωμένες, ενώ οι άλλες τραυματίστηκαν και γύρισαν πίσω.

Οι φόνοι αυτοί αποκάλυψαν για καλά τους εγκληματικούς σκοπούς των συμμοριτών κι' έγιναν το σύνθημα να ξεσπάσει, το τρομοκρατημένο πλήθος των γυναικόπαιδων, που είχε ριχτεί στους δρόμους σε ένα βουβό κι' ασυγκράτητο κλάμα και σε σπαραξικάρδιες κραυγές απελπισίας. Τίποτα απ' όλα αυτά δεν στάθηκε ικανό να μαλάξει την σκληρότητα του τεράτων, που είχε διαλέξει ο Τοπάλ Οσμάν για την "πατριωτική" του εκστρατεία. Σκληροί σαν ύαινες, που διψούν για αίμα, και διεστραμμένοι σαδιστές, που γλεντούν με τον πόνο και τα βασανιστήρια των θυμάτων τους, χύμιξαν μανιασμένοι στα γυναικόπαιδα και τους γέρους, κραυγάζοντας, βρίζοντας, χτυπώντας, κλωτσώντας και σπρώχνοντάς τους να μαζευτούν στην πλατεία.

Οι μητέρες αναμαλλιασμένες, κατάχλομες από το τσουχτερό κρύο και το φόβο, με τα βρέφη στην αγκαλιά και τα νήπια μπερδεμένα στα πόδια τους. Οι κοπέλες άλλες με τους γέρους γονείς κι' άλλες με γριές ή άρρωστους αγκαλιασμένες, περιμαζεύτηκαν με τον κτηνώδη αυτόν τρόπο, στην πλατεία σαν πρόβατα για τη σφαγή, μέσα σε ένα πανδαιμόνιο από σπαραχτικές κραυγές και θρήνους και κοπετούς. Η πρώτη φάση της απερίγραπτης τραγωδίας του Μπεϊαλάν έκλεισε, έτσι, θριαμβευτικά για τους θλιβερούς ήρωες του νεοτουρκικού εγκλήματος γενοκτονίας.

Όταν πια όλα τα γυναικόπαιδα κ' οι γέροι μαζεύτηκαν στην πλατεία, οι τσέτες έβαλαν μπρος την δεύτερη φάση της σατανικής τους επιχείρησης. Διάταξαν να περάσουν όλοι στα δίπατα σπίτια, που βρίσκονταν στην πλατεία και τα είχαν διαλέξει για να ολοκληρώσουν τον εγκληματικό τους σκοπό. Η απροθυμία, που έδειξε το τραγικό αυτό κοπάδι των μελλοθανάτων να υπακούσει στην διαταγή, γιατί ήταν πια ολοφάνερο ότι όλους τους περίμενε ο θάνατος, εξαγρίωσε τους συμμορίτες που βιάζονταν να τελειώσουν γρήγορα την μακάβρια επιχείρηση. Και τότε, σαν λυσσασμένα θεριά, ρίχτηκαν στις γυναίκες, τα μωρά και τους γέρους, και με γροθιές, με κοντακιές και κλωτσιές έχωσαν και στρίμωξαν στα δύο σπίτια τα αθώα και άκακα αυτά πλάσματα, που ο αριθμός τους πλησίαζε τις τρεις εκατοντάδες.

Κι' όταν, έτσι, ήταν σίγουροι πως δεν έμεινε έξω κανένας, σφάλισαν τις πόρτες, ενώ ο άγριος αλαλαγμός από τα παράθυρα, οι σπαραξικάρδιες κραυγές, το απελπισμένο κλάμα κι' οι βοερές ικεσίες για έλεος και βοήθεια, σχημάτιζαν μια άγριας τραγικότητας μουσική συναυλία, που ξέσκιζε τον ουρανό κι' αντιβούιζε στα γύρω βουνά και δάση...

Και τώρα δεν έμενε παρά η τρίτη και τελική φάση της πατριωτικής... επιχείρησης των θλιβερών ηρώων-συμμοριτών του Τοπάλ Οσμάν. Δεν χρειάστηκαν παρά μια αγκαλιά ξερά χόρτα και μερικά σπασμένα πέταυρα (χαρτόματα) ν' ανάψει η φωτιά. Και σε λίγο τα δύο σπίτια, έγιναν πυροτέχνημα και ζώστηκαν, από μέσα κι' απ' έξω, από πύρινες γλώσσες και μαυροκόκκινο καπνό. Το τι ακολούθησε την ώρα εκείνη δεν περιγράφεται.

Οι μητέρες ξετρελαμένες, έσφιγγαν, αλαλάζοντας και τσιρίζοντας με όλη τη δύναμη της ψυχής τους, στην αγκαλιά τα μωρά τους, που έκλαιγαν και κραύγαζαν "μάνα, μανίτσα!". Οι κοπέλες και οι άλλες γυναίκες με τους γέρους γονείς, τα παιδιά και τους αρρώστους, κραύγαζαν και αρπάζονταν μεταξύ τους σαν να ήθελαν να πάρουν και να δώσουν κουράγιο και βοήθεια, καθώς έπαιρναν φωτιά τα μαλλιά και τα ρούχα τους κι' άρχισαν να γλύφουν το κορμί οι φλόγες. Κραυγές, που ξέσκιζαν το λαρύγγι και τ' αυτιά, φωνές μανιακές και κλάματα βροντερά, άγρια ουρλιαχτά ανθρώπων, που έχασαν από τρόμο και πόνο τα μυαλά τους, χτυπήματα στα στήθη, στον πυρακτωμένο αέρα και στους τοίχους - χαλασμός κόσμου, ένα ζωντανό κομμάτι από την κόλαση στη γη! Αυτή την εφιαλτική εικόνα παρίσταναν, τα πρώτα λεπτά, τα δύο σπίτια που τα είχαν αγκαλιάσει οι φλόγες.

Μερικές γυναίκες και κοπέλες στον πόνο, την φρίκη και την απελπισία τους, δοκίμασαν να ριχτούν από τα παράθυρα, προτιμώντας να σκοτωθούν πέφτοντας κάτω ή με σφαίρες από όπλο, παρά να υποστούν τον φριχτό θάνατο στην φωτιά. Οι τσέτες που απολάμβαναν με κέφι και χαχανητά το μακάβριο θέαμα, έκαναν το χατίρι τους - πυροβόλησαν και τις σκότωσαν.

Δεν κράτησε πολλά λεπτά, αυτή η σπαραξικάρδια οχλοβοή, από τους αλαλαγμούς, τις άγριες κραυγές, τα τσουχτερά ξεφωνητά και το ξέφρενο κλάμα. Στην αρχή ο τόνος της οχλοβοής ανέβηκε ψηλά, ως που μπορούν να φτάνουν κραυγές, ξεφωνητά και ξελαρυγγίσματα από τρεις περίπου εκατοντάδες ανθρώπινα στόματα. Γρήγορα όμως ο τόνος άρχισε να πέφτει, ως που μονομιάς κόπηκαν κι' έσβησαν οι φωνές και το κλάμα. Κι' ακούγονταν μόνο τα ξύλα, που έτριζαν από τη φωτιά και οι καμένοι τοίχοι και τα δοκάρια, που έπεφταν με πάταγο πάνω στα κορμιά, που κείτονταν τώρα σωροί κάρβουνα και στάχτη κάτω στο δάπεδο, στα δύο στοιχειωμένα σπίτια το Μπεϊαλάν".