Του Νικόλαου Υψηλάντη
Μέλους του «ΠΟΝΤΙΑΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΕΛΛΑΔΟΣ»
Αρχισυντάκτη της ηλεκτρονικής εφημερίδας «EΛΕΥΘΕΡΟΣ ΠΟΝΤΟΣ»
Τα «κατασκευασμένα εθνικά κράτη» καταρρέουν...
Αυτό διακηρύσσουν σε κάθε τόνο οι οπαδοί της παγκοσμιοποίησης*.
Κυρίαρχη είναι η άποψη ότι η άνευ προηγουμένου διεθνής διακίνηση κεφαλαίων και πολιτιστικών προϊόντων, θέτει επί τάπητος την ανάγκη υπερεθνικών δομών και πολιτικών διαχείρισης της παγκοσμιοποίησης.
Η Τουρκία από τη μια τρέμει την πολιτική, πολιτισμική και κοινωνική απομόνωση και από την άλλη αντιδρά αρνητικά στην τήρηση των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου και στο δικαίωμα των λαών για ανεξαρτησία και αυτοδιάθεση για τον μοναδικό λόγο ότι είναι «άλλοι» λαοί, υποδεέστερης υποτίθεται ιστορικής ποιότητας ή περιωπής.
Για το εθνικό «βαθύ κράτος της Τουρκίας», με τον τρόπο που δημιουργείται το νέο «πλανητικό κράτος», φαίνεται να μην υπάρχει άλλη επιλογή. Ή ενσωματώνεται, ακέραιο ή τεμαχισμένο, σ’ αυτό που λέμε «παγκόσμια κοινότητα» ή παραμένει αιχμαλωτισμένο, χωρίς καμιά προοπτική απελευθέρωσης, στον ιστό της «Κεμαλικής αράχνης».
Το πρώτο φαντάζει ως περισσότερο ρεαλιστικό, εξάλλου αυτό προσπαθεί να κατακτήσει με κάθε θυσία η γειτονική χώρα και όσο περνάει ο καιρός η Κεμαλική αντίληψη του δόγματος «η Τουρκία στους Τούρκους» θα σφίγγει ολοένα και περισσότερο ως φονική θηλιά στο λαιμό της Τουρκίας η οποία, ας σημειωθεί, δεν είναι σε καμιά περίπτωση γέννημα της κοινωνίας, αλλά ένα οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό πλέγμα των λειτουργιών του θεμελιώθηκε πάνω στην εθνορατσιστική Κεμαλική λογική του ξεριζώνω, εκτοπίζω, σφάζω, καίω, αρπάζω…
Η τρομοκρατία, τα εργατικά τάγματα, οι εξορίες, οι κρεμάλες, οι πυρπολήσεις των χωριών, οι βιασμοί, οι δολοφονίες ανάγκασαν τους Έλληνες του Πόντου να ανέβουν στα βουνά οργανώνοντας αντάρτικο για την προστασία του αμάχου πληθυσμού. Τα θύματα της γενοκτονίας θα ήταν πολύ περισσότερα, αν δεν υπήρχε το επικό και ακατάβλητο ποντιακό αντάρτικο. Με την επικράτηση του «απελευθερωτή» Κεμάλ, οι διωγμοί συνεχίζονται με μεγαλύτερη ένταση. Στήνονται στις πόλεις του Πόντου τα διαβόητα έκτακτα δικαστήρια ανεξαρτησίας, που καταδικάζουν και εκτελούν την ηγεσία του ποντιακού ελληνισμού.
Τον επίλογο της τραγικής ποντιακής γενοκτονίας αποτελεί ο βίαιος ξεριζωμός των επιζώντων μετά τη νίκη της Τουρκίας. Με τη συνθήκη της ανταλλαγής των πληθυσμών έρχονται στην Ελλάδα και τα τελευταία ζωντανά υπολείμματα. Οι ξεριζωμένοι εγκαταλείπουν την πατρώα γη και όλα τα υπάρχοντά τους. Παίρνουν μαζί τους ιερά κειμήλια και λίγο χώμα από τη γη του Πόντου. Αφήνουν πίσω τη Μαύρη Θάλασσα και μπαίνουν στην Άσπρη Θάλασσα. Οι περισσότεροι φτάνουν στην Ελλάδα περιμένοντας επί 85 ολόκληρα χρόνια την ιστορική δικαίωση… Οι υπόλοιποι σκορπίζουν και στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα…
Κι εμείς οι Πόντιοι, «οι μετέχοντες της ελληνικής παιδείας», με δηλωμένη τη θέλησή μας να καθορίζουμε τις τύχες μας… Εμείς οι Πόντιοι που ως άτομα παραγόμενα από την Ιστορία, επιβιώσαμε των γενοκτονιών και των «εθνικών κρατών»… όχι μόνο θα επιβιώσουμε και με την ενοποιητική Ευρωπαϊκή διαδικασία, αλλά θα τη χρησιμοποιήσουμε κιόλας, ως άλλο «Δούρειο Ίππο», για να επιτύχουμε αυτό που δεν κατορθώσαμε μέχρι σήμερα, τη δημιουργία της «Πατρίδας» που θα επανασυνδέσει τον Ποντιακό Ελληνισμό με την ιστορικότητα και την Ελληνικότητα που διατήρησε για 2.700 χρόνια χωρίς πιστοποιητικά και αστυνομικές ταυτότητες…
Και στην προσπάθειά μας αυτή αντίπαλοί μας δεν είναι οι οραματιστές του Νεολειτουργισμού και η Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση.
Για μας αντίπαλος ήταν και παραμένει το «εθνικό κράτος» που επιχείρησε να «καταργήσει» την Ιστορία μας, και να μας αποσπάσει από την ιστορικότητά μας…
Κι ας μη κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας στις σχέσεις μεταξύ εθνικών κρατών δεν υπάρχουν φιλίες και έχθρες. Απλά υπάρχουν συμφέροντα, τα οποία μπορεί να είναι κοινά ή μπορεί να συγκρούονται, και βάσει αυτών χαράσσει κάθε κράτος την εξωτερική του πολιτική…
Κι εμάς τους Πόντιους για 85 ολόκληρα χρόνια το συμφέρον του Εθνικού μας κράτους, που χρόνια τώρα σπαταλιέται σε μια μίζερη και αδιέξοδη ελλαδοκεντρική αυτολαγνεία, συνεχίζει να μας θεωρεί ιστορικά απολιθώματα αρνούμενο πεισματικά να συμπεριλάβει στις σελίδες της Ελληνικής Ιστορίας την Ιστορία του Ποντιακού Ελληνισμού.
Για μας, λοιπόν είναι δώρο θεού η διεθνοποίηση της οικονομίας και της επικοινωνίας και ο άκρατος οικονομικός φιλελευθερισμός που επικαλείται το Ευρωπαϊκό εγχείρημα, είτε αυτό αποδειχτεί στο μέλλον ιστορικό παραστράτημα και πολτοποίηση των λαών, είτε όχι.
Έτσι, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται μόνο μέσα από την αρρωστημένη αστική νοοτροπία της ασύδοτης επιδίωξης του κέρδους υπάρχει σοβαρή πιθανότητα, περισσότερο σοβαρή από κάθε άλλη φορά, να αποκτήσουμε κι εμείς «Πατρίδα»…
Την «Πατρίδα» αυτή, χάρη στην «ελεύθερη αγορά» (!) ΘΑ ΤΗΝ ΑΓΟΡΑΣΟΥΜΕ!
Η φιλοσοφία του πλανητικού κράτους που θεοποιεί την οικονομία μας δίνει το δικαίωμα αυτής της επιλογής, κι εμείς ήμαστε σε θέση να την εκμεταλλευτούμε και θα την εκμεταλλευτούμε..
Ίσως έφτασε η ώρα να χορέψουμε πυρρίχιο στη μελλοντική «ιδιοκτησία» μας, στα τιμημένα χώματα της Ποντιακής «Πατρίδας»…
…Ίνα επαληθευθεί το ρηθέν: Η ΡΩΜΑΝΙΑ ΚΙ ΑΝ ΕΠΕΡΑΣΕ, ΑΝΘΕΙ ΚΑΙ ΦΕΡΕΙ ΚΙ ΑΛΛΟ…
*«Παγκόσμια κοινότητα της δημοκρατίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της πολυπολιτισμικότητας», όπως επαγγέλλονται οι κατεστημένες πολιτικές παρατάξεις του Δυτικού κόσμου.
Πολλές αριστερές ομάδες και κόμματα υπερασπίζονται την αδελφοποίηση των λαών, μέσα από την αποδοχή της πολιτισμικής ταυτότητας του άλλου, στα πλαίσια μιας "άλλης" παγκοσμιοποίησης.
Και όλα τείνουν στο μοντέλο ενός κόσμου ισότιμων δημοκρατικών εθνικών κρατών, οι σχέσεις των οποίων διέπονται από το διεθνές δίκαιο και ελέγχονται από διεθνή όργανα.
Η ευρωπαϊκή οικονομική και πολιτική ενοποίηση έχει, ταυτόχρονα, ιδεολογικές διαστάσεις, όχι μόνο γιατί φιλοδοξεί να “υπερβεί” το έθνος–κράτος, αλλά και γιατί θέτει στο επίκεντρό της την αξία της αλληλεγγύης.
