Αφήγηση:
ει παιδια μου!
ακούτε αυτή την λύρα...
ναι...εσείς μοναχά την ακούτε...
αλλά εγώ την λύρα ακούω και μέσα από τη φωνή της να ξέρετε τι θαυμαστά πράγματα βλέπω...
ει ρίζα μου!
εσείς αυτά καμιά φορά δεν τα είδατε,
κι ότι κι αν σας πω τίποτε από αυτά δεν δεν θα καταλάβετε....
ει θεέ μου!
αυτά τα παιδιά μου εδώ γεννήθηκαν....
Ας έχουν την ευχή μου.
Εδώ ας μεγαλώσουν και εδώ ας θαφτούν.
Εμάς που βρήκε η κατάρα σε αυτά ευλογία να γίνει......
Ο χαλασμός που χάλασε τα δικά μας τα θεμέλια
ο τελευταίος να είναι....
ει πουλάκια μου!
Εμάς που γεννηθήκαμε και ζήσαμε σε εκείνα τα αγιασμένα τα χώματα,
όπου αφήσαμε αλειτούργητους τους τάφους των πεθαμένων μας
και κλειδωμένα και χαλασμένα τα σπίτια και τις εκκλησίες μας,
εμάς εκείνα τα χώματα μας καλούν.
Εδώ ζούμε και ο νους μας και συλλογισμός μας και η ψυχή μας
τις παλιές τις φωλιές γυρεύουνε...
τις χαλασμένες τις φωλιές....
ει πουλάκια μου!
μεγάλη ευχή σας δίνω:
η φωλιά που θα χτίσετε ποτέ να μην χαλάσει...
ει θεε μου!
Μια ψυχή σου χρωστάω...
σε παρακαλώ....
παρε την!
ποιος ξερει...
ισως πετάξει και πάει κι αναπαυτεί εκεί από όπου ήρθε......
Όνειρα, πόνοι, τάματα από το ομώνυμο βιβλίο του Κώστα Διαμαντίδη.
Συγκλονιστική αφήγηση: Κώστας Διαμαντίδης.
Τραγούδι: Φίκος Καλιφατίδης.
Ελεύθερη μετάφραση αφήγησης: Thalassa-karadeniz
Πηγή Promitheas2000 http://www.youtube.com/watch?v=rwZLCuMS2q0&fea...
