Χρόνια έρθαν κι επέρασαν, καιροί έρθαν και πάγνε
και η καμπάνα το τρανόν, αναμέν…, δίχως γλώσσαν…
Εμπαίν’ αέρας και βοά, άνεμος και μουγκρίζει
εμπαίν’νε ευχάς και τραγωδεί, μπαίν’νε κατάρας κλαίει,
Εμπαίν’νε και τ’ ορώματα τ’ ημέρας και τη νύχτας,
και κρούει… και κλαίει… και τραγωδεί και θλίφκεται ο Κόσμον…
