Που'θεν πουλί κι κελαειδή
ο ήλιον ξάι κε φάνθε
μαύρο χαμπάρ επέραμε
ο Πόντον'μουν εχάθεν.
Φεύ'νε μανάδες με μωρά
σασιρεμένα φεύνε
κι ξέρνε που κες να παγνέ
αχπαρεμένα τρέχνε.
Κλόσκουμε μάνα, οπίς τερώ
το σπίτα'μου κι φένταν
εκάαν τα χωρία μου
φωτιά καπνός ένταν.
Που είναι ο κύρη'μ, ο αδερφό'μ
τεμέτερα παιδία
επέθαναν ε σο ρασίν
ατοί χωρίς ταφία.
Γραιάδες κλαίγνε,
μοιρολογούν, μοιρολογούν
με την ψυ'να τουν και λέγνε:
Τον Πόντο'μουν επέρανε,
σα σέρα τουν επέμνεν
ναίλι εμάς
Ο Πόντον'μουν εχάθεν.
